เมื่อนานมาแล้วก่อนที่มนุษย์และปีศาจจะถือกำเนิด ได้มีเทพ 2 องค์ ที่ร่วมกันสร้าง '**โลก**' สร้างสัตว์ สร้างต้นไม้ สร้างน้ำ สร้างมนุษย์ เทพทั้งสองถูกเรียกว่า *เทพผู้สร้าง* เทพผู้สร้างสรรพสิ่งบนผืนดิน '**เทพเอราดิล**' เทพผู้สร้างสรรพสิ่งในผืนน้ำ '**เทพคาอิลดาห์**' พวกเขาได้เฝ้ามองสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นบนโลก พวกเขาเห็นรวมถึงการกระทำที่น่าละอายมากมายของมนุษย์ ทั้งการลักขโมย การโยนความผิด ความเห็นแก่ตัว ความโลภ ความหลงใหลในเรื่องผิดๆ และการฆ่าพวกเดียวกันเอง "**ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก/ช่างน่าละอายยิ่งนัก**" เทพทั้งสองได้กล่าวออกมาพร้อมกัน เทพทั้งสองได้คิดหาวิธีแก้ปัญหาการกระทำที่น่ารังเกียจของมนุษย์ แล้วจึงสร้างสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาด น่ากลัวน่าเกรงขาม มีชีวิตอยู่โดยการกินเลือดเนื้อมนุษย์ มีพละกำลังและพลังเวทย์มากกว่ามนุษย์หลายขุม พวกเขาได้สร้าง '**ปีศาจ**' ขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ได้รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวและปรองดองกันเพื่อโค่นปีศาจที่พวกเขาสร้าง แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนพฤติกรรมที่น่าละอายของมนุษย์เลย ยิ่งไปกว่านั้น มนุษย์เริ่มสนุกกับการฆ่าปีศาจ ทำให้ตอนนี้ปีศาจมีจำนวนน้อยกว่าตอนที่ถูกสร้างขึ้นมา

เทพทั้งสองเห็นว่าเหตุการณ์เลยเถิด จึงสร้าง*โลกของปีศาจ*ที่ปีศาจสามารถอาศัยได้อย่างสงบสุข โดยที่มนุษย์ไม่สามารถรุกล้ำเข้ามาได้ แล้วลบความทรงจำที่เกี่ยวกับปีศาจของมนุษย์ทุกคนออกจนหมด

หลายวันต่อมาปีศาจไม่อาจทนความหิวได้ จึงพากันออกจากโลกของตนเองบางส่วนเพื่อไปกินมนุษย์ ทำให้มนุษย์รู้ถึงการมีตัวตนของปีศาจและได้ไล่ล่าฆ่าปีศาจอีกครั้ง

"...***มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกินเยียวยาเสียจริง" "เห็นด้วย***" เทพทั้งสองโต้ตอบตอบกัน ""***แต่ก็ดูน่าสนุกจัง การฆ่ากันของมนุษย์และปีศาจ พวกข้าอยากเห็นจังเลยว่ามันจะจบเช่นไร ช่วยทำให้พวกข้าดูหน่อยสิ ตอนจบของพวกเจ้าน่ะ***"" เทพทั้งสองได้พูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย อย่างไรก็ตามเรื่องทั้งหมดนี้ก็เป็นเพียงเรื่องเล่าที่เล่าต่อๆกันมาในหมู่ปีศาจ เป็นความจริงหรือไม่นั้น ก็ไม่มีใครรู้

To be continued

ณ ประเทศไทย หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง

เด็กผู้ชายผมสีดำ ดวงตาสีดำ ส่วนสูงอยู่ระดับเด็กอนุบาล มีดวงตาสีเหลือง หน้าตาธรรมดาทั่วไป ได้พูดกับแม่ของตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "แม่ครับ ผมไม่อยากไปโรงเรียนเลย" แม่ที่ได้ยินดังนั้นจึงพูดว่า "ไม่ได้นะ! ลูกต้องไป! แม่อุตส่าห์**หาเงินเพื่อส่งลูกเรียนนะ เรื่องแค่นี้ แค่ไปโรงเรียน ตั้งใจเรียนแค่นี้ทำให้แม่ได้มั้ย" ในระหว่างที่พูดผู้หญิงคนนั้นก็จ้องมาที่ลูกด้วยสายตาที่น่ากลัวราวกับจะฆ่าเด็กคนนั้น เด็กผู้ชายได้ยินและได้เห็นสีหน้าของแม่ตัวเองก็หน้าซีดและตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว แล้วจึงรีบเช็ดน้ำตาที่เกือบจะล้นออกมาจากนั้นก็พยักหน้ารับ "ดีมาก เด็กดีของแม่😇"แม่เด็กพูดไปพลางลูบหัวลูกของตัวเองด้วยความเอ็นดู(มั้งนะ) "งั้นผมไปก่อนนะครับ บาย" เด็กผู้ชายรีบสาวเท้าเดินเข้าโรงเรียนหวังเพียงหลุดพ้นจากสายตาของผู้เป็นแม่

ณ ห้องเรียน

เด็กผู้ชายได้เดินมาหน้าห้องเรียนที่มีป้ายเขียนว่า อ.3/4 เด็กผู้ชายได้เปิดประตูแล้วเดินก้มหน้าเข้าห้องด้วยสีหน้าที่ประหม่า สายตาของเด็กวัยเดียวกันจับจ้องมาที่เขา เด็กผู้ชายที่รู้สึกถึงสายตาเหล่านั้นก็ยิ่งประหม่าจึงรีบเดินไปนั่งตรงโต๊ะที่ว่างอยู่ ซึ่งเป็นโต๊ะที่อยู่หลังห้องริมหน้าต่าง

//**ตุบ! เด็กผู้หญิงตัวเล็กผมสีดำออกน้ำตาลหน่อยๆ ดวงตาสีเขียว เข้ามาตบโต๊ะของเด็กผู้ชาย พร้อมถาม "นี่ๆเธอชื่ออะไรเหรอ" เด็กผู้ชายที่ตกใจกับการกระทำของผู้หญิงตรงหน้า ก็ตอบอย่างตะกุกตะกัก "นะ..นธี" "...งั้นเหรอ..มีความหมายมั้ย" นธีสะดุ้งกับคำถามถัดมาแต่ก็ตอบกลับโดยดี "ทะ..โทษทีนะ ผมไม่รู้" "งั้นเหรอ ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร อ๋อ เราชื่อ มะ-"

//ปัง!! เกิดเสียงประตูที่ถูกเลื่อนออกอย่างแรงพร้อมร่างของเด็กผู้ชายรูปร่างใหญ่ มีผมสีดำทรงแหลมๆตั้งขึ้นที่อยู่ตรงกลาง ข้างๆมีเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าหน่อยอยู่ข้างซ้ายและขวา ทั้งสามเดินเข้าห้องแล้วมาหยุดยืนกอดอกอยู่ตรงโต๊ะของนธีพร้อมจ้องเขม็งด้วยสีหน้าที่น่ากลัว (น้อยกว่าแม่) มาที่นธี ทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่โต๊ะของนธีเพื่อเฝ้าดูว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น "เฮ้ย!! ไอ่หมอนี่มันเป็นใคร#ะ" "ไม่รู้สิครับลูกพี่ ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าหมอนี่มาก่อน" "ใช่ๆ" เด็กทั้งสามโต้ตอบกันไปมา แล้วเด็กผู้ชายที่ตัวใหญ่ก็ถาม "ดูจากที่ไม่เคยเห็นหน้าแกมาก่อนแสดงว่าแกพึ่งย้ายเข้ามาใหม่สินะ" "ชะ..ใช่ครับ-" "เฮ้ยๆ ชั้นยังไม่ได้อนุญาตให้แกพูดเลย" เด็กผู้ชายจ้องมาที่นธีพร้อมหลี่ตาลงเล็กน้อย "ขะ...ขอโทษครับ" นธีพูดพร้อมก้มหน้ามองแต่มือของตัวเองที่สั่นอยู่อย่างนั้น "ถ้านายอยากจะขอโทษจริงๆก็ไปนั่งตรงนั้นสิ" เด็กผู้ชายตัวใหญ่ว่าพลางชี้นิ้วไปตรงพื้นที่อยู่มุมห้องใกล้ถังขยะ 'เอ๊ะ?' นธีคิดในใจ "นี่! มันจะมากไปแล้วนะ!!" เด็กผู้หญิงตะโกนว่าเด็กผู้ชาย "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ-"

//ครืด~~ เสียงเก้าอี้เลื่อนออกจากโต๊ะทำให้เด็กทั้งสองหยุดพูด นธีเดินไปนั่งตรงที่ๆเด็กตัวใหญ่ชี้ "ผมจะนั่งตรงนี้ครับ" นธีว่าพลางยิ้มอ่อนไปให้ทั้งสองคน "หา!? ทำไมยอมง่ายขนาดนั้นล่ะ นี่มันที่นั่งของนายนะ นายไม่จำเป็นต้องไปนั่งตรงอื่นเลย" "ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ใจเย็นลงเถอะ" "แต่ว่า..." เด็กผู้หญิงก้มทำหน้าเศร้าด้วยความรู้สึกที่ไม่ชอบใจ เด็กผู้ชายตัวใหญ่กับตัวเล็กอีกสองคนทำเสียงหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ "หัวเราะอะไรของพวกนาย!? ชะ..ชั้นจะฟ้องครูแน่!!" เด็กผู้หญิงเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเด็กผู้ชายด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่าโกรธ แต่เด็กผู้ชายก็ไม่สะท้านทำเสียงหึในลำคอ

//ครืด~~ เสียงประตูที่ถูกเลื่อนดังขึ้นพร้อมร่างของครูผู้ชายที่อายุน่าจะราวๆ 20+ ถือสมุดรายชื่อนักเรียนเดินเข้ามา "เอาล่ะเด็กๆ นั่งที่ให้เรียบร้อย" "ครูคะ *ธง***แกล้งเพื่อนค่ะ!!" เด็กผู้หญิงยกมาบอกครูถึงสิ่งที่เด็กผู้ชายทำ ครูที่ได้ยินดังนั้นก็เงียบไปครู่นึงแล้วพูดพึมพัมกับตัวเองว่า "**ก็ช่างมันสิ"

To be continued

"**เอ๊ะ? เมื่อกี้ครูพูดว่าอะไรนะคะ**" เด็กผู้หญิงที่ได้แต่ยินครูพูดพึมพัมจึงเอ่ยถาม "**ครูพูดว่า** ***ธง*****ไม่ได้แกล้งใครสักหน่อย**" ครูตอบด้วยรอยยิ้มอ่อน คำตอบที่ได้รับทำให้เด็กผู้หญิงโมโหพร้อมถามครูต่อว่า "**จะไม่แกล้งได้ไงคะ เนี่ยไงหลักฐาน ธงเขาข่มขู่เด็กใหม่ให้มานั่งพื้นตรงถังขยะนะคะ!! แบบนี้จะไม่เรียกว่าแกล้งได้ไง**" เด็กผู้หญิงว่าพลางชี้นิ้วไปที่ธงก่อนจะมาชี้นิ้วไปตรงที่นธีนั่งอยู่ "**แต่เด็กคนนั้นก็ทำตามด้วยความเต็มใจหนิ" "ชะ..ใช่ครับ ผมทำด้วยความเต็มใจ**" นธีลุกขึ้นพูด "**เห็นมั้ยล่ะ เพราะงั้น มณีเชิญกลับที่ของตัวเองเลยครับ**" เด็กผู้หญิงไม่อาจเถียงได้เพราะนธีพูดว่าตนเองเต็มใจเลยได้แต่เดินกีดฟัน กำมือแน่นกลับไปนั่งที่ของตัวเองอย่างสงบ "**เอาล่ะ มาเริ่มเรียนกันเถอะ**" ครูพูดพร้อมหันหลังไปเขียนกระดานโดยที่ไม่สนใจที่จะแนะนำนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่เลยสักนิด (*นธียังนั่งตรงถังขยะ*)

ณ โรงอาหาร

เวลาผ่านไปล่วงเลยมาจนพักเช้า เด็กๆรีบวิ่งไปยืนต่อแถวซื้อขนม ซื้อน้ำ แล้วมานั่งตรงโต๊ะทานอาหาร ตอนนี้นธีกำลังกินข้าวอยู่ลำพัง ไม่มีเพื่อนคนอื่นมานั่งสักคน "ให้ตายสิ! นายจะพูดแบบนั้นไปทำไม หมอนั่นรังแกนายนะ นายควรจะตอบโต้ไปหน่อยสิไม่ใช่อยู่นิ่งๆคอยฟังคำสั่งคนอื่น!!" มณีถือจานข้าวมานั่งฝั่งตรงข้ามกับนธี "ก็..ผมก็ไม่ได้เสียหายอะไรนิ ละ..แล้วก็การใช้กำลังไม่ใช่ทางแก้ที่ถูกต้องหรอกนะครับ" นธีโต้ตอบด้วยท่าทางอ่ำอึ้งปนเกรงใจ "เฮ้อ~~ แล้วแต่นายละกัน" มณีถอนหายใจด้วยท่าทีที่ดูก็รู้ว่าเหนื่อยใจ นธีได้แต่ยิ้มอ่อนแต่ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นโปสเตอร์ที่เขียนว่า 'ประกวดการแสดงละครเวทีระดับชั้นอนุบาล 3' เป็นตัวพิมพ์ใหญ่ แล้วจึงหันมาถามมณี "นี่คือ..เอ่อ..เธอชื่ออะไรนะ?" มณีที่ได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง เพราะพึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกชื่อ "เอาะ..อ๋อ ชั้นชื่อ มณี โทษทีนะที่ยังไม่ได้บอกชื่อ" มณีพูดไปพลางเกาหัวตัวเองไป "อื้อ เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก แล้วก็..." นธีส่ายหัวก่อนจะพูดบางอย่างแล้วหยุดพูดไป "หือ? มีอะไรเหรอ" มณีที่กำลังสงสัยได้ทักถามไป "เอ่อ~~~~ ผมจะพูดอะไรนะ?" เด็กชายตอบไปอย่างมึนงง "หา? อะไรของนายเนี่ย? งั้นถ้าคิดได้แล้วค่อยพูดละกัน" เด็กหญิงได้พูดก่อนที่จะตักข้าวผัดในจานมากิน "อ่ะ นึกได้ละ ผมเห็นใบประกาศตรงนั้นเขียนว่าชั้นเราจะมีประกวดละครเวทีเหรอ" "อ๋อ ใช่ๆ ยังไม่มีใครบอกนายสินะ ชั้นเราจะประกวดการแสดงละครเวทีกัน ซึ่งห้องเราเลือกไว้แล้วว่าจะแสดงเรื่องอะไร แต่ยังไม่ได้เลือกเลยว่าใครแสดงเป็นอะไร" มณีพูดไปกินข้าวไป "งั้นให้ผมช่วยด้วยได้ไหมครับ" นธีพูดขณะมองนิ้วชี้ทั้งสองข้างตัวเองชนกัน "ได้อยู่แล้ว ได้แน่นอน!!" มณีพูดเสียงดังพร้อมลุกขึ้นยืน ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามอง นธีที่ตอนแรกสดุ้งกับท่าทีของเด็กหญิง เริ่มสังเกตว่ามีหลายสายตาจับจ้องมาที่พวกเขา "ขะ..ขอบคุณครับ ตะ..แต่ว่ามณีช่วยนั่งลงก่อนได้มั้ยครับ" นธีพลูดพลางดึงแขนมณีให้นั่งลง มณีที่ได้ยินและเห็นท่าทางของอีกครั้งจึงนั่งลงโดยแล้วพูดขึ้นว่า "งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราก็ไปบอกครูกันนะ(•‿•)" "อะ..อื้ม"

ณ ห้องพักครู

หลังจากที่เด็กทั้งสองกินข้าวเสร็จ ก็ได้เดินไปที่ห้องพักครูเพื่อแจ้งกับครูประจำชั้นของตน

//ครืด~~ "ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ!!" ประตูห้องพักครูถูกเลื่อนออกโดยมณีที่ข้างหลังมีนธีอยู่ "ครู**วิชัยคะ หนูกับเพื่อนมีเรื่องอยากถามค่ะ!!" มณีเดินเข้ามาตะโกนหาครูประจำชั้นอย่างเสียงดัง "เธอมีเรื่องอะไรเหรอ คุณมณี^_^" ครูวิชัยเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มที่แผ่รังสีอำมหิตออกมา มณีเดินไปหาครูวิชัยพร้อมพูด "นธีเขาอย่างจะแสดงด้วยค่ะ!" "แล้ว?" ครูวิชัยเลิกคิ้วถาม "แค่นั้นค่ะ!" "**เฮ้อ~~" ครูวิชัยกุมขมับแล้วถอนหายใจ "ถะ..ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ แล้วก็อันที่จริงผม..."

To be continued