CHAPTER 1 (ตอนที่ 1)

นักเขียน:老痛子

ในห้องเช่าเก่าๆนอกเมือง แม้จะโทรมแต่สำหรับคนบางคนแล้ว มันเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย ทั้งในตอนที่มีความสุข ตอนที่มีความทุกข์ ตอนที่คิดว่าชีวิตบนโลกใบนี้มันน่าเบื่อ แต่ห้องเช่าห้องนี้ ก็ยังคงเป็นที่พักอาศัยที่ไม่ว่าเราจะเหนื่อย จะท้อยังไง พอได้กลับมาในห้องของตัวเองก็จะรู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนที่เป็นที่พึ่งให้กับเรา และคอยบอกกับเราว่า ไม่เป็นไรมีฉันอยู่ ต่อให้คนทั้งโลกทอดทิ้งเธอ เธอก็ยังมีฉันอยู่ :(เพราะว่าเธอได้ทำสัญญาเช่าฉันไว้): มันเป็นเรื่องยากสำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างผมที่จะสามารถซื้อคอนโดเป็นของตัวเองได้ ผมชื่อ อาเหลียง อายุ 28 ปี เป็นพนักงานบริษัท ผมก็มาทำงานได้ 6 ปีแล้วแต่เพราะทำงานไม่ได้เรื่อง เงินเดือนของผมก็เลยได้ตามเกณฑ์ค่าเเรงขั้นต่ำ ลำพังค่ากินค่าอยู่ ค่ารถ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช่าห้อง ค่าภาษี เงินเดือนผมก็หมดโบ๋เบ๋แล้วววววว~ ส่วนเรื่องความรัก...แน่นอนว่าผมก็หน้าตาดีใช่ย่อย เสน่ห์ก็มีพอตัว แต่เป็นอะไรไม่รู้ผมรู้สึกว่าใบหน้าและเสน่ห์ของผม มันดึงดูดเฉพาะเพศชายเท่านั้น!!! ตั้งแต่ผมเกิดมา ไม่ว่าจะเป็น พี่ชายข้างบ้านที่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก เพื่อนสนิทและไม่สนิท รุ่นพี่ อาจาร์ย เจ้านาย เพื่อนที่ทำงาน คนแปลกหน้า หรือแม้แต่สัตว์เพศผู้ ก็ยังตามติดผมอย่างกับปลิง แต่โดยเฉพาะคนคนหนึ่ง เขาคนนั้นชื่อ ลู่เฉิน เขาคือนักธุรกิจหนุ่มที่กำลังเป็นที่จับตาของวงการนักธุรกิจ เนื่องจากเป็นนักธุรกิจที่อายุน้อยที่สุดที่สามารถนำธุรกิจของตัวเองเจาะเข้าไปในตลาดโลกได้ ผมได้รู้จักเขาโดยบังเอิญ ผมยังจำได้ดีในวันนั้นเป็นคืนที่ผมไปกินเลี้ยงกับบริษัทมา โดยปกติแล้วผมไม่ดื่มแอลกอฮอลล์หรอก เพราะผมรู้ตัวดีว่าผมหนะคออ่อนแค่ไหน แต่วันนี้มันจำเป็น พอดื่มไปแก้วแรก ผมก็ไม่ได้สติแล้ว มึนไปหมด แต่พอตื่นขึ้นมาผมก็มาอยู่บนเตียงของลู่เฉินในสภาพที่เหลือเพียงแค่ กาง! เกง! ใน! ตัวเดียว!!!

TO BE CONTINUE

CHAPTER 2 (ตอนที่ 2)

นักเขียน:老痛子

นี่มันเกิดอะไรขึ้น!! ทำไมเราถึงมาที่นี่ได้แถมใส่แค่กางเกงในตัวเดียวอีก แล้วที่นี่ที่ไหน แล้วเมื่อคืนเรานอนกับใครเนี่ย? อย่าบอกนะว่าเรากับใครก็ไม่รู้.....อ๊ากกกกกก!!!!!!! ไม่ ไม่ ไม่มีทาง ในระหว่างที่อาเหลียงกำลังนั่งประเมินสถานการณ์ ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับกลิ่นแชมพูหอมๆ เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาเดินเข้ามาโดยที่ห่อหุ้มแค่ท่อนล่างเพียงท่อนเดียว "ตื่นแล้วเหรอครับ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ที่สามารถทำให้ใครหลายคนต้องละลายไปกับรอยยิ้มนั่น แต่ไม่ใช่กับผม "คุณเป็นใคร" ผมถามเขาออกไป

"พี่จำไม่ได้จริงๆเหรอครับเรื่องเมื่อคืนก็จำไม่ได้เลย?"

"เมื่อคืนผมเมา จำอะไรไม่ได้เลย" ผมตอบ

"อย่ามาตลกนะ ผมโกรธจริงๆนะครับ" จากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่น ก็กลายเป็นใบหน้ามที่แสนเย็นชา ดูก็รู้ว่ากำลังโกรธอยู่แน่ๆ "ทั้งๆที่เมื่อคืนพี่เป็นคนเริ่มก่อนเองแท้ๆ" เขาพูด เมื่อคืนมันเกิดไรขึ้นกันแน่

"แล้วเมื่อคืนมันทำไมเหรอ?" ผมถาม

"เอาเป็นว่าพี่ได้รับความบริสุทธ์ของผู้ชายคนหนึ่งละกันนะครับ" เขาตอบ

"หมายความว่าไง?" ความบริสุทธิ์ของผู้ชาย....

"หมายความว่าเมื่อคืนพี่กับผมเรา...มีอะไรกัน"

หาาาาา นี่เราไปมีอะไรกับหมอนี่ คนที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยเนี่ยนะ

"ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่ แล้วก็นี่เป็นครั้งเเรกของผมด้วย พี่ต้องรับผิดชอบ!! "

"ห้ะ แล้วทำไมผมจะต้องรับผิดชอบด้วยเล่า เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย อีกอย่างผมไม่ได้ชอบผู้ชาย"

"ผมชื่อ ลู่เฉินทีนี้เราสองคนก็รู้จักกันแล้วนะครับ ผมเองก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย" เขาตอบ

"เห็นมั้ยหละ ในเมื่อเราสองคนไม่ได้ชอบผู้ชาย งั้นเรื่องครั้งนี้ให้ถือว่าเป็นความประมาทของทั้งสองฝ่ายฟังดูดีมั้ย" ทีนี้เราก็ไม่ต้องไปรับผิดชอบเรื่องพรรค์นี้เเล้ว "ไม่ครับ ถึงผมไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ถ้าเป็นพี่ละก็ผมยอมนะครับ" "แต่ฉันไม่ยอมมมมม" ทำไมฉันจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ยยยยย

"ผมไม่สน พี่ได้ผมไปแล้วพี่ต้องรับผิดชอบ"

"แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบยังไง"

"พี่ต้อง....มาเป็นเมียผมซะ"

"หาาาาาาาาาาาาาาา" ผมว่าลู่เฉินไม่ได้ชอบผมที่หน้าตาแต่น่าจะเป็นหน้ารูทวารมากกว่า ไอ้โรคจิตตต

TO BE CONTINUE

CHAPTER 3 (ตอนที่ 3)

นักเขียน:老痛子

"โอ๊ะ ได้เวลาที่ผมต้องไปทำงานแล้วครับ ค่าห้องพักของโรงเเรมผมจ่ายให้แล้วนะครับ อ้อแล้วก็ผมเมมเบอร์พี่ไว้แล้วนะ ผมไปแล้วนะครับพี่" ลู่เฉินพูด แล้วไปใส่เสื้อผ้า จากนั้นก็เดินออกไป หลังจากนั้นก็ไม่ติตต่อมาอีกเลย "อีตาบ้านั่น ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำฉันเสียซิง แถมยังบอกให้ฉันรับผิดชอบอีก แต่ไม่เคยติดต่อมาเลยเนี่ยนะ นั่นก็ครั้งเเรกของฉันเลยนะจะบอกให้" ในขณะที่อาเหลียงมัวแต่บ่นอะไรพึมพำโดยที่ไม่มองทาง พอเขารู้สึกตัวอีกที เขาก็มาอยู่ที่หน้าบ้านใครก็ไม่รู้ ตัวบ้านใหญ่โตสีขาว ดูคลาสสิก เรียบง่าย แต่หรูหรา "แล้วเรามาอยู่ที่ไหนละเนี่ย"อาเหลียงพูด ไม่นานก็มีผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทเดินออกมา พอผู้ชายคนนั้นเห็นอาเหลียงที่จู่ๆก็มาปรากฎตัวหน้าบ้านเขา เขาก็มีสีหน้าตกใจปนสงสัย แล้วเขาก็ตะโกนขึ้นมาว่า "พี่!!!" ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าของหมาน้อยที่กำลังรอว่าเจ้าของของเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ พอเจ้าหมาน้อยได้เห็นเจ้าของ เจ้าหมาน้อยก็กระดิกหางกระดิ๊ก กระดิ๊ก "ลู่เฉิน!? ไม่นะ นี่คงไม่ใช่บ้านของนายหรอกนะ"

"พี่มาที่พักชั่วคราวในเมืองนี้ของผมได้ไง หรือว่าพี่ยอมเเล้วเหรอ" แววตาของลู่เฉินลุกวาว เหมือนมีไฟอยู่ในตา

"ยอมอะไรของนาย" ผมถาม

"ก็ยอมเป็นเมียผมไง"

"ดูปากฉันนะ ไม่! มี! ทาง!!!" อาเหลียงพูดพลางชี้ปากตัวเองพลาง

"แง~~~ ใจร้ายอะ...อืม ถ้าไม่ใช่อยากเป็นเมียผม อย่าบอกนะว่าพี่ติดใจเรื่องวันนั้น อยากทำอีกเหรอครับ เอ..แต่ตอนนี้ผมต้องไปทำงานเเล้วสิ แต่คงไม่เป็นไร ถ้าเพื่อพี่ละก็@#%@$!%$#....." ในระหว่างที่ลู่เฉินกำลังพูดเรื่องที่เด็กๆไม่ควรฟังอยู่นั้น อาเหลียงก็ฉวยโอกาสรีบเดินหนีไป

วันต่อมา ที่บริษัทที่อาเหลียงทำงานอยู่

พออาเหลียงมาถึงที่ทำงาน ยังไม่ทันที่จะได้นั่ง ผู้จัดการมู่ก็ตะโกนเรียก "อาเหลียง!"

"ครับผู้จัดการมู่"

"พรุ่งนี้คุณไม่ต้องมาทำงานที่นี่แล้วนะ" ในวินาทีนั้นมันทำให้อาเหลียงรู้สึกเหมือนกับโลกทั้งใบของเขาได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

"ทำไมหละครับผู้จัดการ จะไล่ผมออกเหรอครับ ผมรู้นะครับว่าผมทำงานไม่ได้เรื่อง แต่ผมขอโอกาสอีกครั้งนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะช่วยให้ฝ่ายขายของเรามีผลงานที่ดีขึ้น" อาเหลียงพูดด้วยน้ำเสียงลุกลี้ลุกลน แต่แล้วก็มีมือมาเเตะที่ไหล่ของเขา พร้อมกับพูดว่า "ใจเย็น ฟังผมให้จบก่อน ผมจะบอกว่า ต่อไปนี้คุณจะต้องไปทำงานเป็นเลขาของผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท เขาจะให้เงินเดือนคุณเดือนละ 8000 หยวน คุณโอเคมั้ย?" ผมตอบได้อย่างไม่ต้องคิดเลยว่า "โอเคครับ!!" "หืม งั้นก็ดีแล้วหละ งั้นผมไปทำงานต่อก่อนนะ" "ทำงานโดยสวัสดิภาพนะครับ" มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่มนุษย์เงินเดือนอย่างผมจะมีโอกาสได้เงินเดือนที่เยอะมากกกก สำหรับผมแล้วยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าผมทำงานได้ห่วยมากกกก เมื่อมีโอกาสมายื่นให้กับที่ก็ต้องคว้าเอาไว้ไม่ปล่อยให้หลุดไปจากมือหรอก

TO BE CONTINUE