เอาหละมาเริ่มแนะนำตัวกันก่อนเลย ฉัน "ลิลี่ โคโรล่า" หรือคนเขียนบันทึกนี้หนะแหละ ฉันจะมาเริ่มเล่าเรื่องราวของฉัน ผ่านหน้ากระดาษเล็กๆนี้ บางทีเธออาจจะรู้จักฉันดี ในถานะผู้ปลดปล่อย และ ผู้กอบกู้ แต่ถ้าเธอได้เปิดอ่าน ไดอารี่นี้ ให้ลืมเรื่องพวกนั้นซะ เพราะนี้คือเรื่องราวของลิลี่เด็กสาวผู้รันทดที่ต้องทนทุกทรมานกับชีวิตเหงซวยนี้ เกลิ่นมานานแล้วมาเริ่มอ่านเรื่องราวของเด็กสาวผู้รันทดผู้นี้ เลยดีกว่า

ณ วันที่อากาศสดใสวันนึง

​​​วันนี้เป็นวันที่อากาศดีนะ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าฉันไม่ต้องทรมาณแบบนี้เอาหละพูดไปก็เสียเวลา ได้เวลาไปทำอาหารให้แม่แล้ว //ฉันเดินไปทำอาหารที่ห้องครัว เอาหละวันนี้เมนูไรดีหละ อ้อนึกออกแล้ว ทำขนมปังทาด้วยอโวคาโด้โปะด้วยไข่และเบคอนดีกว่า มันต้องน่ากินมากแน่ๆแต่ฉันคงได้กินแค่เศษละนะ แต่ไม่เป็นไรเรื่องปกติจนชินแล้วหล่ะ ฉันทำอาหารเสร็จละ ฉันรีบเอาไปวางบนโต๊ะ ก่อนแม่จะมา แน่หละถ้าไม่มีอาหารบนโต๊ะฉันโดนลงโทษแน่รู้ไมมันเจ็บมากเลยหละ อ่ะคุณแม่มาแล้ว ฉันรีบหลีกทางให้คุณแม่นั่งทานอาหาร หลังจากคุณแม่ทานเสร็จ ก็ได้เวลาของฉัน โชคดีที่วันนี้เหลือเศษอาหารเยอะน่าจะพออยู่ท้องได้พอสมควร หลังจากฉันกินเสร็จ ฉันก็รีบทำงานทุกอย่างให้เร็วที่สุด

2ชั่วโมงผ่านไป

ฉันทำความสะอาดบ้านเสร็จละ นี้ก็หน้าจะเที่ยงพอดี คงได้เวลาเตรียมอาหารละ ฉันรีบทำอาหารและนำไปวางบนโต๊ะ และทำทุกอย่างเหมือนตอนเช้า และหลังจากนั้นฉันก็ได้พัก1ชั่วโมง ฉันรีบวิ่งขึ้นไปอ่านหนังสือทันที แหมในเมื่อฉันไม่ได้เรียนที่โบสถ์แบบคนอื่นเค้าก็ต้องค้นคว้าความรู้จากหนังสือกันบ้างสิ ฉันอ่านจนถึงหน้ากลางและก็ครบหนึ่งชั่วโมงพอดีแป๊ะได้เวลาไปซื้อ อาหารละ

ฉันรีบเอาเงินในที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง วิ่งลงบันได เปิดประตูบ้านและออกไปทันที เอาหละตอนี้ก็อิสระแล้ว ไม่ต้องมีแม่คอยจับผิดอยู่ตลอด แต่ก็กลับช้าไปก็โดนทำโทษ ต้องรีบแล้วแหละ ฉันรีบซื้อของรีบกลับ แต่กับไปชนกับเด็กผู้หญิงคนนึงเข้า อ่าาาสายแน่ๆ ฉันบ่นในใจ ซิสซี่:เธอไม่เป็นไรใช่ไหม อาไม่เป็นไรมากหรอกแต่ฉันต้องรีบแล้วแหละ ซิสซี่:เดี๋ยวก่อนเธอดูโทรมๆดูไม่มีความสุข เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า ถ้าเธอเจออะไรก็มาบอกฉันได้นะ ของคุณแต่ฉันต้องรีบไปแล้วหล่ะความรู้สึกอะไรนั่นฉันไม่มีมันตั้งแต่แรกแล้วหล่ะ

ฉันรีบวิ่งเพื่อมาถึงบ้านให้ไวที่สุดโอ้ไม่นะสายไป10นาที แม่ต้องทำโทษฉันแน่ แม่:ลิลี่แก!!!มาสายย!!ฉันตั้งเวลาให้แกซื้อของ20นาทีแต่นี้อะไร มันสายไป10นาที!! รู้ใช่ไหมว่าต้องเจออะไร!! ชิบละฉันต้องหลังบวมอีกละ เอาหละหายใจลึกๆแล้วมันจะไม่เจ็บ ฉันโดนแม่เอาแซ่ฟาด เอาน้ำเกลือสาดเอามีดกรีดแผลและอีกสารพัด หลังจากฉันโดนทำโทษดสร็จก็รีบไปทำอาหารเย็น และรีบขึ้นห้องให้ไวที่สุด ฉันขึ้นไปร้องให้คนเดียว และ และเริ่มทำแผล หลังากนั้นฉันก็เริ่มเอามีดกรีดแขนและส่วนต่างๆ ฉันเริ่มหัวเราะ ha ha ha ha!!!! ความรู้สึกเหรอความเจ็บเหรอฉันด้านชาไปนานแล้วหละ

กับเรื่องเหงซวยพรรณนี้ ฉันะริ่มทำร้ายตัวเองเรื่อยๆจนพอใจ ha ha ha!!! ฉันหัวเราะก่อนจะเริ่มหยุดร้องเปลี่ยนเป็นเสียงสะอีกสะอื้น จากการร้องให้แทน ทำไม ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับฉันด้วย ฮึกฮือฮา ไม่จริงๆ ไม่มีอะไรจริงเลยสักอย่างผู้ใหญ่หนะก็แค่คนที่ใช้เด็กเป็นของเล่นเท่านั้นแหละ ซักวัน ซักวัน ฉันจะต้องเปลี่ยนโลกงี้เง่านี้ด้วยตัวเองให้ได้ คอยดูเถอะ ทำพร่ำอยู่แบบนั้น ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน บางทีอาจจะมีวิธีหลุดพ้นอยู่จริงๆก็ได้ ฉันเริ่มอ่านไปเรื่อยๆจนจบเล่ม บางทีเรื่องพวกนี้ในหนังสืออาจจะช่วยฉันได้ เพื่อเด็กทุกคนที่ต้องทุกทรมาณอยู่แบบฉัน ตั้งแต่วันนี้ฉันจะเริ่มเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง จากจุดเล็กๆจุดนี้เนี่ยแหละ ฉันตั้งมั่นไว้