ช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของห้อง 1-A ณ ชายหาดของเกาะทางเหนือ

เป็นห้องพิเศษห้องเดียว ที่ได้รับการทัศนศึกษาในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน

โดย อาจารย์ ไอซาวะ มีเงื่อนไขว่าเพื่อเน้นการฝึกเอาตัวรอดภายในเกาะไร้คนนอกจากห้อง 1-A ภายใน 3 วัน

กลุ่มเด็กนักเรียนจึงต้องแยกออกเป็น 2 กลุ่มหลักๆคือ ชาย และ หญิง

กลุ่มชายก็จะเน้นไปทางด้านขนของและทางด้านที่ใช้กำลัง ส่วนกลุ่มหญิงนั้นจะหาวัตถุดิบในการทำอาหาร

เวลา 16:34 น.

ฝั่งกลุ่มชาย

มิโดริยะ : *ฮึ้บ*//ยกลังบางอย่างลงจากเรือส่ง

โทโดโรกิ : มิโดริยะ ลังนี้ฉันขอยกล่วงหน้าไปก่อนได้ไหม//ชี้ไปที่กล่องที่ตนต้องการ

มิโดริยะ : อื้ม กล่องนั้นของนายหนินะ

โทโดโรกิ : ใช่ มันมีของบางอย่างที่ให้ใครเห็นไม่ได้หนะ

บาคุโกว : อะไร ชุดชั้นในแกรึยังไงไอ้ครึ่งครึ่ง

โทโดโรกิ : นายอยากรู้เหรอ บาคุโกว

บาคุโกว : เหอะ!! ของที่อยู่ก้บแกมันก็คงเป็นของเห่ยๆเหมือนแกนั้นละมั้ง!!

มิโดริยะ : คัตจัง-💦

บาคุโกว : หุบปากแล้วมาช่วยขนของกันได้แล้วไอ้พวกงั่งเอ้ย!!!//พูดเสร็จก็ได้ถือลังอย่างหยิ่งยโส

มิโดริยะ : ข..ขอโทษด้วยนะ โทโดโรกิคุง

โทโดโรกิ : อื้มไม่เป็นไรหรอก

อิดะ : เฮ้ๆ!! พวกนาย2คนนั้น ยังมีกล่องอยู่อีกเยอะนะ รีบๆกันหน่อย เดี๋ยวกินข้าวเย็นไม่ทันนะ!!

มิโดริยะ : อะ อื้ม!!

ฝั่งกลุ่มหญิง

ทางด้านอูรารากะกับทสึยุที่กำลังเตรียมวัตถุในการใช้ทำมื้อเย็น

อูรารากะ : เนื้อไก่ น้ำจิ้ม ผัก และก็... โอเคครบแล้วละ ก็คงครบได้แค่วันแรกๆละมั้ง~…

ทสึยุ : งั้นกลับเลยไหม อ๊อบๆ

อูรารากะ : โอเค คุณโมโมะก็น่าจะเตรียมของเสร็จแล้วมั้ง

ทสึยุ : นั้นสินะ อ๊อบๆ

ระหว่างที่กำลังเดินกลับจุดแคมป์

อูรารากะ : สึยุจัง คิดว่าบาคุโกวชอบตะโกนใส่เดกุคุงบ่อยๆเพราะอะไรหรอ?

ทสึยุ : ทำไมถึงคิดอย่างนั้นละ อ๊อบๆ

อูรารากะ : ก็แบบว่า เวลาที่บาคุโกวอยู่กับเดกุคุง เขาจะเสียงดังตลอดเวลาเลย จนฉันไม่กล้าเข้าใกล้เขาเลยหนะ แต่ในทางกลับกัน เขาพูดปกติกับคนอื่นได้อย่างน่าเหลือเชื่อเลยละ

ทสึยุ : ฉันว่าก็คงเพราะสนิทแหละมั้งนะ เพราะบาคุโกวกับมิโดริยะก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กเหมือนกันนี่นะ อ๊อบๆ

อูรารากะ : อื้มมม... อย่างนั้นหรอ แต่ฉันว่าเขาน่าจะสนิทมากกว่าที่พวกเราเห็นกันน่าา....

เวลา 17:21 น.พระอาทิตย์กำลังตกดิน

บาคุโกว : เห้ย!!เดกุ!!! มันไม่ได้หั่นอย่างนั้นโว้ย!!... ฉันต้องหั่นหัวแกก่อนไหม แกถึงจะจำที่ฉันบอกได้เนี่ย!!//ใช้มีดขู่มิโดริยะ

มิโดริยะ : ใจเย็นก่อนนะคัตจัง ผมใช้มีดไม่เป็นนี่ ละ..แล้วก็เอามีดลงก่อนสิ...

บาคุโกว : หุบปากแกไปเลย!!! ฉันสอนแกได้ซ้ำซากมาก!!!! นี่!!! หั่นตรงนี่ก่อน!!!!//สอนการหั่นหัวหอม

มิโดริยะ : อ...อื้ม ละ...แล้วมันจะไม่แสบตาหรอ-

บาคุโกว : ก็แล้วแกจะก้มหน้าลึกไปหามันเกินทำพระแสงอะไรเล่า!!!! ไอ้งั่ง!!!!!

มิโดริยะ : อะอื้ม นั้นสิ-

บาคุโกว : เห้ย!! พวกแกก็หั่นกันดีๆด้วย ไอพวกมีดีแค่ร่างกาย!!!//ชี้มีดวนไปทางกลุ่มชายรวม

คามินาริ : ก็อย่างกับว่างนายก็ไม่ใช้กำลังอย่างนั้นแหละน่าา~//แกะผัดกาดพร้อมน้ำเสียงกวน

บาคุโกว : แกว่าไงนะ!!! ฉันจะฆ่าแก!!//เดินไปหาคามินาริพร้อมมีดที่อยู่ในมือ

คามินาริ : ฉันล้อเล่นเฉยๆเองน่าาา-

คิริชิม่า : ใจเย็นก่อนสิบาคุโกว-//ล็อคแขนบาคุโกว

บาคุโกว : ปล่อยฉันนะเว้ย!! ไอ้หัวแหลม!!!//เอาข้อศอกทิ่มหน้าคิริชิม่า

คิริชิม่า : นายก็หัวแหลมเหมือนกันไม่ใช่รึไงเล่า...

โทโดโรกิ : มิโดริยะ แบบนี้ใช้ได้ไหม//ยื่นส่วนที่ตนหั่นผักชี(ไม่ขาด)ให้ดู

มิโดริยะ : เอ่อ.... (ถ้าให้คัตจังเห็นคงอะลาวาดอีกแน่นอน)

โทโดโรกิ : ว่าไงละ..

มิโดริยะ : เอ่อ..โทโดโรกิคุง วางไว้แถวนี้ก่อนนะ เดี๋ยวผมหั่นให้มันละเอียดกว่านี้อีกนิด

โทโดโรกิ : อื้ม เข้าใจแล้ว//วางส่วนของตนไว้และเดินไปทำอย่างอื่นต่อ

มิโดริยะ : เอาละ..รีบหั่นก่อนที่คัตจังจะกลับมา-

บาคุโกว : อะไร ก่อนที่ฉันอะไร

มิโดริยะ : ก..กลับมาแล้ว!!-

บาคุโกว : ทำไม แกมีปัญหาอะไร

มิโดริยะ : ป ป่าว ผ..ผมแค่-

บาคุโกว : พูดให้มันดังๆเด้!! ไอ้เนิร์ท!!!

มิโดริยะ : ผมแค่จะหั่นผักชีให้มันละเอียดขึ้นเฉยๆ

บาคุโกว : ..... หน้าที่แกมันหั่นหัวหอมไม่ใช่เรอะ

มิโดริยะ : (ชิบหายแล้ว!!)

บาคุโกว : หน้าที่หั่นผักชีมันของไอ้ครึ่งครึ่งไม่ใช่รึไง ไอ้ครึ่งครึ่งมันอยู่ไหนแล้ว!!!!

มิโดริยะ : ผ..ผมอยากช่วยโทโดโรกิคุงเอง โทโดโรกิคุงเขามีงานต้องทำอีก ผมเลยอาสาทำเองหนะ เขาไม่ผิดนะ!!...//พยายามมองหน้าบาคุโกวด้วยความหวาดกลัว

บาคุโกว : ..... ชิ!! เอาไอขยะผักชีเน่าๆนั้นมาเด้!!

มิโดริยะ : เอ๋??

บาคุโกว : ฉันบอกให้เอาพวกขยะผักชีนั้นมาเซ้!!! จะให้ฉันพูดซ้ำกี่รอบกัน!!!!

มิโดริยะ : อะอื้ม//ยื่นส่วนของโทโดโรกิให้บาคุโกวแบบงงๆ

บาคุโกว : เหอะ แค่นี้ก็หั่นไม่ขาด //หั่นส่วนที่เหลือของโทโดโรกิ

มิโดริยะ : ละ..แล้วส่วนของคัตจังล่ะ

บาคุโกว : ส่วนของฉันเสร็จไปตั้งนานแล้ว

...มิโดริยะ : ง..งั้นหรอ...(เขาดูสงบขึ้น..รึยังนะ?...)//เหล่ตามอง...

บาคุโกว : ...... หะ....//เห็นมิโดริยะมอง

มิโดริยะ : *สะดุ้ง*

บาคุโกว : หน้าฉันมันเหมือนพ่อแกมากรึไงห้ะ!!! หั่นหัวหอมของแกไปสิโว้ยยยยย!!!!!!!

มิโดริยะ : ค..ครับ!!!-

เวลา 18:56 น. มื้อเย็น

มิโดริยะ : อ่าาาห์ อิ่มแล้วครับ~

คามินาริ : เห็นด้วย~ *เอิ่ก*//เลอนิดหน่อย

คิริชิม่า : คามินาริ มารยาทนิดนึงนะ

มิโดริยะ : //ดูโทรศัพท์

บาคุโกว : กี่โมงแล้ว//พูดเสร็จดื่มน้ำตาม

มิโดริยะ : 6โมงจะทุ่มนึงแล้วหนะ... ไวเหมือนกันแหะ

บาคุโกว : ถ้าแกไม่มัวแต่บ่นเรื่องแสบตาเพราะหั่นหัวหอมก็ได้กินเสร็จไวกว่านี้แล้ว

มิโดริยะ : ก็ผมหั่นไม่เป็นนี่หน่าา~

บาคุโกว : ....... ชิ..... น่าลำคาญชะมัด//ยกแก้วขึ้นมาดื่มต่อ

โมโมะ : ทุกคนค่ะ หนึ่งทุ่มนี่นอนรึยังค่ะ?

มิโดริยะ : ก็ยังนะทำไมหรอ

คิริชิม่า : ฉันก็ยังนะ ปกติฉันนอนดึกกว่านี้อีก

คามินาริ : ฉันด้วย

โมโมะ : จะมีการประชุมว่าพรุ่งนี้จะอยู่ที่นี้ต่อหรือจะตั้งแคมป์ที่อื่นหนะค่ะ

มิโดริยะ : ที่นี้ก็ปกติดีนะ ทำไมต้องย้ายกันนะ

โมโมะ : เรื่องทรัพยากรรมละม้้งค่ะ เป็นคุณอาชิโดะพูดอยู่พลางๆหนะค่ะ

บาคุโกว : .....//ฟังอยู่แต่ไม่ค่อยสนใจ

โมโมะ : คุณบาคุโกวมีความคิดเห็นยังไงบ้างค่ะ?

บาคุโกว : ไม่มี ฉันง่วงแล้ว จะไปนอน... พรุ่งนี้ได้ผลสรุปยังไงก็บอกด้วยแล้วกัน//รุกออกจากจุดที่สนทนาและเดินเลาะออกไปตามชายหาด

มิโดริยะ : คัตจัง..

โมโมะ : ปกติเขาเป็นแบบนี้หรอค่ะ?

คิริชิม่า : มันนอนไวอยู่แล้วหนะ ชั่งมันเทอะ ยังไงเดียว 1 ทุ่มพวกเราก็ไป

โมโมะ : รับทราบแล้วค่ะ//เดินออกจากวงสนทนา

มิโดริยะ : ...//ครุ่นคิด

คามินาริ : มีอะไรหรอมิโดริยะ

มิโดริยะ : ป่าวหรอก แค่คิดว่า 1 ทุ่มผมจะได้ไปประชุมไหมนี่แหละ

คามินาริ : ห๋า??

คิริชิม่า : ทำไม อะไร ยังไง

มิโดริยะ : พึ่งนึกขึ้นได้ว่าติดธุระ ขอตัวก่อนนะทเ้งสองคน2//เมื่อพูดจบก็รีบลุกปละเลาะไปตามทางชายหาด

คามินาริ : ห๋าาาา??

คิริชิม่า : อะอื้ม เดี๋ยวฉันบอกโมโมะให้แล้วกัน

คามินาริ : นายเข้าใจด้วยหรอ?

คิริชิม่า : ไม่อะ ไม่เลย

คามินาริ : ห๋าาาาา???

เวลา 19:05 น. เวลาที่ดวงดาวต่างๆพาต่างกันส่องแสงสว่าง

บาคุโกว : ......//ยืนนิ่งมองทะเลที่สะท้อนดวงดาว

มิโดริยะ : คัตจัง!!//วิ่งตามรอยเท้าบาคุโกว

บาคุโกว : โคตรช้า

มิโดริยะ : ข..ขอโทษที พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเส้นทางที่คัตจังเดินมามันคนละทิศกับที่พักเลย

บาคุโกว : ทั้งทำตัวช้า ทั้งสมองช้าอีก แกนี่มันโคตรน่าลำคาญเลยวะ

มิโดริยะ : ครับๆ ขอโทษครับ

บาคุโกว : ....//นั่งลงบนพื้นทราย

มิโดริยะ : ?//ยืนมองด้วยความมึนงง

บาคุโกว : มาเน้

มิโดริยะ : หืม?

บาคุโกว : ฉันบอกให้มาเน้ ก็มาเน้เส้!!!!//ดึงแขนมิโดริยะลงมานั่งตักตน

มิโดริยะ : *เหว๋ออ*//ทรงตัวไม่อยู่เลยต้องยอมน้่งตะกแต่โดยดี

บาคุโกว : .....//เขาคางวางบนหัวมิโดริยะ

มิโดริยะ : คัตจัง.. ขี้เหงาจังเลยน้าา

บาคุโกว : หุบปากไป!!! เป็นที่วางคางฉันเฉยๆก็พอ

มิโดริยะ : ไม่อยากเป็นที่วางคางอะ ผมอยากเป็นอย่างอื่น

บาคุโกว : แล้วแกอยากเป็นอะไร

มิโดริยะ : เอ่อ..../////// //หน้าแดงพร้อมกับอาการลุกลี้ลุกลน

บาคุโกว : ขั้นนี้แล้วแกยังจะเขินอายอีกรึไง//บีบแก้มทั้ง2ข้างของมิโดริยะและจับให้หันมาหาตน

มิโดริยะ : จ..เจ็บๆๆ บอกก็ได้-

บาคุโกว : ....//ปล่อยมือ

มิโดริยะ : อยาก... ผมอยากเป็น...

บาคุโกว : .....

มิโดริยะ : ปะ...ปะ....เป็น...เอ่อ.....//////

บาคุโกว : พูดออกมาดังสิโว้ยยยย!!!!!!

มิโดริยะ : *สะดุ้ง*///// ย..อยากเป็นคนในใ-

บาคุโกว : //ก้มลงจูบ

มิโดริยะ :*ช็อค*!!!!/////////

บาคุโกว : รู้อยู่แล้ว ว่าแกจะพูดอะไรออกมา

มิโดริยะ : *เลิ่กลั่ก*/////////// //หน้าแดงกล่ำ

บาคุโกว : เหอะ ทำเป็นอาย เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ได้เลย อีก 2 วัน

มิโดริยะ : ท..ทำไม??

บาคุโกว : ฉันจะบริการแกให้อย่างดีเลย หึหึ //แผร่ออร่าน่ากลัว

มิโดริยะ : *สั่นกลัวเหมือนกระต่ายน้อย*