ณ เคอร์ซาคอฟ กาสิโน

ถ้าขึ้นชื่อว่าบ่อนการพนันก็ย่อมเป็นศูนย์รวมของเหล่านักเสี่ยงโชคทั้งหลาย

และที่บ่อนกาสิโนแห่งนี้ก็เช่นกัน แต่จะเรียกว่าบ่อนกาสิโนเสียทีเดียวก็ไม่ถูกนักเพราะสถานที่แห่งนี้เป็นศูนย์รวมของอะไรหลายๆ อย่าง

ทั้งโรงแรมระดับห้าดาวที่มีห้องพักมากกว่าสี่พันห้องถูกจัดแต่งในสไตล์อิตาเลี่ยน มีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่รวมเหล่าสินค้าแบรนด์แนมมากมายมาให้เลือกสรร และรวมไปถึงไนท์คลับ บาร์ และร้านอาหารสุดหรูมากมายมาไว้ในที่เดียวกัน ซึ่งภายในจะมีการจำลองบรรยากาศแบบเมืองเวนิสประเทศอิตาลีโดยมีลำคลอง และยังมีเรือกอนโดลาไว้คอยให้บริการสำหรับคนที่ต้องการสำผัสเวนิสที่ไม่ต้องไปไกลถึงอิตาลี

ถือว่าเป็นสวรรค์แห่งการท่องเที่ยวอีกที่หนึ่งที่ติดระดับโลกเลยก็ว่าได้

ความสูงของตึกมีทั้งหมดสี่สิบห้าชั้นสร้างขึ้นบนเนื้อที่มากกว่าพันไร่

ในส่วนของคาสิโนที่อยู่โชนล่างสุดของตัวอาคารมีพื้นที่มากถึงหกหมื่นเจ็ดพันตารางเมตร มีโต๊ะเล่นการพนันมากถึงเก้าร้อยโต๊ะพร้อมเครื่องสล๊อตแมตชีนอีกสี่พันห้าร้อยกว่าเครื่อง

ประตูทางเข้าสู่โชนคาสิโนจะอยู่ถัดจากห้องโถงขนาดใหญ่ด้านหน้าที่เป็นทางขึ้นลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังชั้นอื่นๆของตึก ผ่านประตูทางเข้าขนาดใหญ่เข้ามาก็จะเป็นเคาเตอร์แลกเปลี่ยนชิปตรงฝั่งทางด้านขวามือ โชนด้านหน้าเคาเตอร์ไปจนสุดกำแพงจะเป็นโชนทางโล่งไว้สำหรับต่อแถวแลกเปลี่ยนชิป

โต๊ะพนันจะถูกเรียงตามหมายเลขหนึ่งถึงร้อยจะนับเป็นหนึ่งแถว โดยจะเริ่มนับจากโต๊ะที่อยู่ติดเคาเตอร์ชิดกับผนังไปเรื่อยๆ แล้วก็ย้อนกลับมานับหมายเลขถัดจากร้อยจนครบหนึ่งร้อยโต๊ะเป็นแถวที่สองและสามไปเรื่อยๆ จนครบเก้าร้อยโต๊ะ

แต่ละโต๊ะจะมีระยะห่างเพื่อให้สามารถเดินผ่านได้โดยรอบอย่างสะดวกอยู่พอสมควร

ถัดจากโชนโต๊ะพนันเข้ามาก็จะเป็นโชนเครื่องสล็อตแมชชีนที่ตั้งเรียงรายไว้ให้เลือกเล่นได้ตามชอบใจซึ่งถือว่าเป็นคาสิโนที่ใหญ่ติดอันดับหนึ่งในสิบของโลก

ในแต่ละวันที่เปิดให้บริการจะมีนักเสี่ยงโชคเข้ามาเสี่ยงโชคไม่ต่ำกว่าวันละพันคน สร้างรายได้มากมายมหาศาล

แค่คาสิโนอย่างเดียวไม่รวมโชนอื่นๆก็มีรายได้หลายพันล้านบาทต่อวันและคาสิโนก็เป็นแบบถูกกฏหมายจึงมีนักพนันทั้งไทยและต่างประเทศแวะเวียนเข้ามาเสี่ยงโชคอยู่เสมอๆ 

อีวาน Talk

ณ ห้องทำงานชั้นบนสุดของอาคาร

สายตาคมกำลังจดจ้องอยู่กับเอกสารต่างๆ ที่ถูกวางไว้จนเต็มโต๊ะทำงาน มันก็คือเอกสารรายรับรายจ่ายประจำเดือนของคาสิโนรวมไปถึงเอกสารสำคัญต่างๆ ที่เกี่ยวกับธุรกิจของเคอร์ซาคอฟ

ตระกูลเคอร์ซาคอฟเป็นตระกูลเก่าแก่ที่สืบเชื้อสายมาจากขุนนางรัสเชียตั้งแต่รัชสมัยของพระเจ้าซาที่1 แต่หลังจากที่รัสเชียเปลี่ยนระบอบการปกครองตระกูลก็ได้เปลี่ยนมาทำธุรกิจต่างๆ ไม่ยุ้งเกี่ยวกับการเมืองอีก

หลังจากที่พ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่สองปีที่แล้วผมก็ได้รับสืบทอดตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟียต่อจากพ่อ

ในชั่วงแรกๆ ทุกอย่างอาจจะดูยุ่งเหยิงเนื่องจากผมอายุยังน้อยด้วยวัยยังไม่ถึงยี่สิบปีจึงลำบากสักหน่อยที่จะทำให้ลูกน้องบางคนยำเกรง แต่ด้วยเพราะพ่อของผมเป็นคนที่ชอบคิดอะไรเผื่อเอาไว้เสมอจึงคอยเคี่ยวเข็นให้ผมมีความสามารถในทุกๆ ด้านตั้งแต่อายุยังน้อยเผื่อไว้ว่าสักวันถ้าไม่มีพ่อแล้วผมจะสามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวของผมเอง

เพราะพ่อรู้ว่าการเป็นเจ้าพ่อมาเฟียมันหมายถึงชีวิตมีอันตรายอยู่รอบด้านทั้งจากแก้งคู่แข่งและจากคนของตัวเองที่ริอาจคิดคตทรยศหักหลังได้ทุกเมื่อ มันจึงไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะทำหน้าที่นี้ต่อจากพ่อได้เป็นอย่างดี

จากที่ลูกน้องบางคนคิดที่จะต่อด้านในช่วงแรกๆ เมื่อได้เห็นฝีมือในการบริหารจัดการของผมทุกคนก็ได้ให้การยอมรับในฝีมือการบริหารจัดการของผมที่ดีไม่แพ้พ่อ

และด้วยความสามารถที่มีเกินอายุจึงทำให้ผมขยายอำนาจของแก้งไปได้อย่างกว้างขวางมีอิทธิพลเหนือคู่แข่ง และได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแก้งมาเฟียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก

นอกจากบ่อนคาสิโนที่ถูกกฏหมายแล้วตระกูลของผมก็ยังมีธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตอาวุธสงครามให้แก่รัฐบาลในหลาย ๆ ประเทศไม่ว่าจะเป็นอิรัก จีน เกาหลี ญี่ปุ่น ไทยและประเทศอื่นๆอีกมากมาย หรือแม้แต่รัสเชียเองก็ได้ให้ความสำคัญกับอาวุธที่ได้จากการผลิตของพวกเราก่อนเสมอ

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น "เข้ามา" สิ้นเสียงคำอนุญาตชายร่างสูงใหญ่กำยำตามแบบฉบับนักกีฬา ก็ได้เปิดประตูก้าวเท้าเข้ามายังภายในห้องทำงานที่ถูกจัดตกแต่งในแบบสไตร์ยุโรป แล้วหยุดยืนที่หน้าโต๊ะทำงานโค้งคำนับอย่างมีมารยาทตามวัฒนธรรมชาติตะวันตก

"นายครับลูกค้าที่โต๊ะเก้ารู้สึกว่าน่าจะมีการโกงไพ่กันเกิดขึ้นเราควรจะจัดการอย่างไรดีครับ" เจ้าของใบหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์กล่าวกับผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงทุ่มเข้ม

ผมละจากเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าแล้วกดรีโมทบังคับสัญญาณกล้องวงจรปิดนำภาพนักพนันโต๊ะเก้าขึ้นหน้าจอใหญ่ แล้วมองดูจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ด้านบนมุมหนึ่งของห้อง

ภาพในจอมอนิเตอร์ฉายภาพนักพนันกลุ่มหนึ่งที่กำลังสนุกอยู่กับการเสี่ยงโชค แต่เห็นจะมีเพียงแค่คนเดียวที่ดูจะสนุกกว่าทุกคนและเป็นเพียงคนเดียวที่ชนะเกมพนันแทบทุกเกม

ผมซูมกล้องเข้าไปเรื่อย ๆ จนเห็นซัดทุกอณูรูขมขุนเพื่อดูใบหน้าคมเข้มดูดีตามแบบฉบับของชายไทยร้อยเปอร์เซ็นที่ไว้หนวดเครานั้นให้ชัด ๆ อีกที แต่ดูยังไง ๆ หนวดเครานั้นก็เป็นของปลอมชัดๆ แต่ถ้าไม่สังเกตดี ๆ ก็คงจะดูไม่ออก

ดูดีๆแล้วเขาหน้าจะมีอายุไม่เกินยี่สิบปีด้วยซ้ำ หนวดปลอม ๆ นั้นคงจะมีไว้ให้ตัวเองดูภูมิฐานขึ้น หรือไม่ก็อาจจะเป็นการปิดบังใบหน้าที่แท้จริง แต่เหมือนว่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า

ร่างกายกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดสูทสีดำแสดงถึงการฝึกซ้อมร่างกายมาอย่างหนัก หรือไม่ก็เป็นนักกีฬา

ผมสีดำเงาเป็นธรรมชาติแสดงว่าเป็นชาวเอเชียตัด*ทรงควิฟ*ถูกเซทอย่างสวยงาม

ส่วนสูงก็หน้าจะประมาณร้อยแปดสิบห้าถึงร้อยแปดสิบหกเซนติเมตร เนื่องจากอยู่ในลักษณะนั่งจึงกะเกณฑ์ไม่ค่อยได้เท่าใหร่

ผิวสีน้ำผึ่งสีผิวประจำของคนเอเชีย คิ้วหนาเข้มได้รูป  จมูกโด่งคม ปากรูปกจับไม่หนาไม่บางจนเกินไป ดวงตาคมเฉียบดุจดังดวงตาของนกอินทรี นัยตาสีสนิมแหล็กสื่อถึงความเด็ดเดี่ยวแกร่งกล้า

ดูรวมๆแล้วถือว่าหล่อคมเข้มราวเทพบุตรในแบบฉบับของชายไทยแท้ๆ

ข้างกายมีหญิงร่างเล็กอรชรในชุดเดสสีชมพูหวานแหวว ใบหน้าสวยออกหมวยหน่อยๆ นั่งขนาบข้างเบียดเฉียดจนแทบจะเข้าสิงร่าง หน้าอกแทบล้นทะลักออกมาอยู่นอกชุด เหมือนจงใจจะยั่วยวนผู้ที่พบเห็น  กะแชะหยอกล้อกันอย่างไม่เกรงใจใคร

ผมจ้องมองคนในจอมอนิเตอร์อย่างไม่วางตาราวกับโดนมนต์สะกดจับตรึงเอาไว้ไปชั่วครู่ "นายครับนาย" หลังจากที่เห็นผมตกอยู่ภวังค์ไปชั่วครู่หนึ่งแดเนี่ยลส์ลูกน้องคนสนิทของผมก็ได้เรียกสติผมกลับคืนมาอีกครั้ง

ผมกดเปลี่ยนโหมดปรับกล้องวงจรปิดให้เข้าสู่โหมดปกติแล้วหันมายิ้มให้แดเนี่ยลส์อย่างมีเลศนัยแล้วออกคำสั่งด้วยเสียงเข้ม "ปล่อยไปก่อนอย่าพึ่งทำอะไร สั่งให้คนจับตาดูไว้ให้ดีเผื่อว่าจะมีการโกงไพ่กันเกิดขึ้น ถ้ายังไม่มีหลักฐานก็ให้นิ่งไว้ก่อน แต่ถ้าพบว่าโกงไผ่จริงก็ให้เข้าจัดการได้ทันที"

"ครับนาย" หลังจากผมออกคำสั่งเสร็จแดเนี่ยลส์ก็กลับออกไปทำตามหน้าที่ทันที

หลังจากที่แดเนี่ยลส์กลับออกไปแล้วผมก็นำภาพของผู้ชายคนนั้นขึ้นหน้าจอมอนิเตอร์อีกครั้ง 

ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่แฝงเลศนัยบางอย่าง จ้องมองจอมอนิเตอร์อย่างไม่วางตา

ผมชักจะอยากได้ผู้ชายคนนี้ขึ้นมาซะแล้วสิ

( คิมหันต์ Talk )

หวัดดีครับ ผมคิมหันต์ เหมราช โคตรเซียนพนันมือหนึ่งของไทยที่ยังไม่เคยแพ้ใครในโลก แหะๆเว่อไปงั้นแหละครับ

อันที่จริงก็มีบ้างแหละครับที่แพ้พนัน แต่จะน้อยกว่าที่ชนะคนนะครับไม่ใช่เทวดา จะได้เก่งอะไรขนาดนั้น

ที่ไม่แพ้ส่วนใหญ่ก็อาจจะเป็นเพราะผมไหวตัวทัน ถ้ารู้ว่าจะแพ้ผมก็เลิกเล่นหรือเลือกที่จะไม่เล่นเลย

ผมไม่ใช่พวกผีพนันที่ติดการพนันจนเลิกเล่นไม่ได้หรอกครับ ถ้าเล่นผมก็เล่นอย่างมีสติ ได้แล้วก็เลิกถ้าแพ้ก็หยุดไม่มีการขอแก้มืออีกเหมือนนักพนันคนอื่นๆ แพ้แล้วยังฝืนเล่นอีกก็มีแต่เสียกับเสียละครับ

ตอนนี้ผมกำลังอยู่ที่เคอร์ซาคอฟคาสิโน ขณะนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งซึ่งกว่าเขาจะปิดก็อีกหลายชั่วโมง

บ่อนคาสิโนส่วนใหญ่จะชอบปิดดึกเพราะมันจะเป็นช่วงที่ทำเงินได้มากที่สุด

คืนนี้เป็นคืนที่พิเศษที่สุดเพราะผมแต่งตัวมาแบบจัดเต็มทั้งเสื้อผ้าหน้าผม ที่สำคัญผมอำพรางใบหน้าจริงด้วยหนวดเคราปลอมด้วย เผื่อมีพวกที่แพ้แต่ไม่ยอมแพ้ตามแก้แค้นเพราะเจ็บใจที่แพ้พนัน

ในตอนนี้ผมค่อนข้างรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเพราะสูทที่ผมใส่มามันค่อนข้างรัดรูปจนเกินไปอันเนื่องมาจากสูทที่ผมใส่ประจำมันดันแห้งไม่ทันก็เพราะผมพึ่งซักเมื่อตอนหัวค่ำนี้เองถึงปั่นหมาดยังไงก็แห้งไม่ทันอยู่ดี

เพราะช่วงนี้เป็นช่วงหน้าฝนคงเข้าใจนะครับว่าหน้าฝนอะไรๆมันก็เปียกแชะอยู่ตลอดเวลา หึๆ ผมหมายถึงเสื้อผ้านะครับ

มันก็เลยกลายเป็นว่าสูทที่ผมใส่มาในตอนนี้มันทำให้สามารถมองเห็นรูปร่างที่ผมฟูมฟักมาอย่างหนักได้อย่างชัดเจนแต่ก็ดูเซ็กซี่ไปอีกแบบ

ผมเป็นผู้ชายร่างใหญ่ไม่ใช่ใหญ่แบบเทอะทะนะครับแต่ใหญ่แบบหุ่นนายแบบฝรั่งแบบคีอานูรีฟตอนหนุ่ม ๆ อะไรงี้

ส่วนสูงก็ร้อยแปดสิบหกเห็นจะได้ (เหอะๆ เท่ใช่ม๊า) ผมมีกล้ามเนื้อที่ใหญ่พอสมควรไม่ใช่ใหญ่แบบหน้าเกลียดนะครับแต่เป็นใหญ่แบบเซ็กซี่

วิธีการสร้างกล้ามเนื้อของผมก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่การเล่นเวทเทรนนิ่งวันละหนึ่งชั่วโมง

เล่นกีฬาบ้างและที่ผมเล่นประจำก็จะเป็นกีฬาที่เกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ด้วยมือเปล่าทุกแขนงมันเป็นความชอบส่วนตัวครับไม่ได้ฝึกไว้ต่อยตีกับใครถ้าไม่จำเป็น

และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือต้องเข้มงวดเรื่องอาหาร ของหวาน ของมัน ของทอด งดเด็ดขาด หรือทานได้แต่ห้ามทานเยอะ

เน้นอาหารประเภทโปรตีนวิตามินและแร่ธาตุ ห้ามงดอาหารจำพวกแป้งแต่ให้เลือกทานแป้งที่ได้จากข้าวกล้อง ข้าวไรเบอร์รี่ หรือขนมปังโฮลวีทก็ได้ ไขมันก็ขาดไม่ได้แต่ให้เลือกเป็นพวกไขมันดี และห้ามทานเยอะนะเพราะเดี่ยวมันจะไปสะสมเพิ่มเติม

ให้ทานแต่พออิ่มและครบสามมื้อ มื้อเย็นให้ทานไม่เกินหกโมงเย็น

ออกกำลังกายทุกวันโดยเฉพาะพวกเวทเทรนนิ่งจะช่วยสร้างกล้ามเนื้อได้ดีมาก

พวกคาดิโอก็สำคัญนะ เล่นควบคู่กันไป รับรองเห็นผลไม่เกินสองเดือนกล้ามขึ้นแน่นอนสุขภาพดีด้วย (แต่ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเลย กล้ามผมจะหายไปมั้ยเนี๊ย)

ตอนนี้ก็อย่างที่บอกผมอยู่ที่บ่อนคาสิโน ซึ่งที่นี่ผมก็พึ่งจะเคยมาเป็นครั้งแรกเพราะเขามีกฏที่ว่าทุกคนที่เข้ามาจะต้องแรกบัตรก่อนเสมอเพื่อรักษาความปลอดภัย

ก็บ่อนถูกกฏหมายนิครับก็ต้องเข้มงวดเป็นธรรมดาไม่เหมือนบ่อนเถื่อนที่เปิดแบบผิดกฏหมายแค่คุณมีเงินคุณก็เข้าได้แล้ว

และอีกอย่างหนึ่งที่ผมพึ่งจะเคยมาเป็นครั้งแรกก็เพราะผมพึ่งจะมีอายุครบยี่สิบปีเมื่อไม่นานมานี้เอง กฏอีกข้อของคาสิโนก็คือห้ามเยาวชนที่มีอายุต่ำกว่ายี่สิบปีเข้ามาในคาสิโน

คงสงสัยว่าทำไมผมไม่ใช้บัตรประชาชนปลอม คือผมไม่ได้เส้นใหญ่ขนาดนั้นหรอกครับพอจะได้รู้ว่าใครรับทำบัตรประชาชนปลอม

อีกอย่างเขาก็ไม่ได้รับทำกันง่ายๆด้วยเสี่ยงคุกเสี่ยงตะรางขนาดนั้น ถ้าพลาดมาก็มีแต่เสียกับเสีย

ในตอนนี้ผมกำลังเล่นไผ่โป็กเกอร์กับพวกไก่ออ่นอยู่แม่งเสียให้ผมเป็นสิบๆตาแล้วยังไม่ยอมเลิกอีก ก็หวานหมูสิครับงานนี้ ก็อย่างที่บอกละครับช่วงทำเงิน

ชนะติดกันขนาดนี้เขาจะคิดว่าผมโกงไผ่หรือเปล่าน้อ คงจะคิดบ้างแหละครับก็ผมสังเกตเห็นพวกกราดจ้องมองมาแต่ที่โต๊ะผมแล้วกระชิบกระชาบอะไรกันก็ไม่รู้

ช่างเถอะครับไม่มีหลักฐานก็ทำอะไรผมไม่ได้ ก็จะให้มีหลักฐานได้ยังไงก็ผมไม่ได้โกง ลองมาใส่ร้ายกันดูสิพ่อจะอัดให้น่วม

ผมเล่นไผ่ไปพรางกระแชะหยอกเหย้าสาวงามข้างกายไปพรางแหมชีวิตจะมีความสุขอะไรขนาดนี้สาวเจ้าก็ไม่ขัดขืนใด ๆ

ก็ของมันเคยๆกันอยู่ นั่งข้าง ๆ แทบจะเข้าสิงร่างกันอยู่แหละ เอาสองเต้ามาเบียดเฉียดต้นแขนผมจนบางทีสติแทบจะหลุดออกจากร่าง

ทำอะไรให้เกรงใจท่อนล่างของพี่บ้างนะน้อง มันจะออกมาฉกตัวน้องตอนไหนก็ไม่รู้อนาคอนด้าของพี่ไฟมันยังแรงอยู่นะน้องเอ้ย

เล่นไปพรางเก็บอาการไปพรางโอ้ยอยากจะบ้าตายทรมารสุด ๆ ถ้าอยู่กันแค่สองคนนะผมจับกระแทกแม่มมันที่โต๊ะเนี่ยแหละ

แต่คือตอนนี้มันทำไม่ได้ไงเลยได้แต่คิด พวกที่เล่นกับผมในตอนนี้ก็คงจะมีอาการเดียวกันกับผมนั่นแหละแม่งมองตาไม่กระพริบเลยไง สาวเจ้าก็เหลือเกินหน้าอกหน้าใจจะล้นทะลักออกมานอกชุดอยู่ละ อะไรจะขนาดนั้น

"โว๊ะ..ไม่ลงไม่เล่นมันแล้ว" อยู่ดีๆไอ้ฝรั่งหัวทองที่นั่งอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผมก็ร้องโวยวายออกมาในสำเนียงฝรั่งที่พูดไทยไม่ค่อยชัด

"อ้าว..ยูไม่เล่นต่อแล้วหรือ" ผมหันหน้ามาพูดแหย่มันด้วยสำเนียงแบบเดียวกัน

"จะเล่นได้ยังไง เล่นกี่ตากี่ตายูก็กินเรียบอยู่คนเดียว ไอหมดตัวแล้วใครจะเล่นต่อก็เล่นไปเลยไอไม่เล่นแล้ว" พูดจบมันก็เลื่อนเก้าอี้ลุกพรวดออกไปเลย ที่เหลืออีกสองสามคนก็ทำท่าเหมือนจะลุกตาม

"อ้าวพวกยูก็ไม่เล่นแล้วรึ" ผมพูดถามออกไปด้วยสำเนียงปกติ

"ไม่เล่นแล้วพวกไอก็หมดตัวแล้วเหมือนกัน" พูดจบก็พากันทยอยลุกออกไปจนหมด แล้วผมก็ไม่สนใจพวกนั้นอีกหันมาสนใจสาวที่อยู่ข้างกายนี้ดีกว่า

"พี่คิมขาตอนนี้พวกนั้นก็เลิกเล่นแล้ว หมวยเง็กหิวเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันดีกว่านะค่ะ" สาวเจ้าพูดจาฉอเลาะน่าเอ็นดูด้วยน้ำเสียงชวนสยิวหู พรางกระแชะเอาอกอวบอิ่มบดเบียดเข้ากับลำแขนแกร่งของผม

จ้าหาอะไรกินกัน ไม่ได้กินข้าวนะแต่ฉันจะกินเธอ คิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปที่เคาเตอร์แลกเปี่ยนชิปโดยมีสาวเจ้าเกาะติดอยู่ไม่ห่าง

แลกเงินเสร็จก็พาเจ้าหล่อนมากินข้าวที่ร้านอาหารที่อยู่ในโชนร้านอาหารนานาชาติ บรรยากาศการตกแต่งของที่นี่ถือว่าสุดยอดเลยทีเดียวบรรยากาศยังกับได้ไปอิตาลี ผมไม่เคยไปหรอกครับแค่ดูมาจากในหนังในละคร

ร้านอาหารที่เธอเลือกจะเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นพอเข้ามาในร้านยังกับอยู่กันคนละที่ข้างนอกเป็นสไตล์แบบอิตาลีส่วนข้างในเป็นสไตล์แบบร้านอาหารญี่ปุ่น เธอสั่งอาหารมาแบบจัดเต็มทั้งซูซิเอย ราเมนเอย เนื้อย่างเอย กุ้งเทมปุระเอย จนเต็มโต๊ะไปหมดไม่รู้จะกินยังไงไหว

พอทานเสร็จจ่ายเงินเสร็จผมก็พาเธอนั่งเรือแกนดอล่าล่องชมบรรยากาศที่ถูกจำลองมาจากเมืองเวนิสประเทศอิตาลีไปเรื่อยๆ

หลังจากนั้นก็พาสาวเจ้าไปช้อปปิ้งจนหนำใจจนห้างปิด ที่นี่จะปิดประมาณตีหนึ่งตีสองของทุกวัน แล้วก็ไปกินตับกันต่อที่โรงแรมจนเกือบสว่าง ถ้าไม่ติดว่าผมต้องทำงานกลางกันด้วยคงได้ต่อกันยาว

ตอนกลางวันผมจะถอดคราบเจ้าชายออกมาขับมอไซ ฯ วินรับจ้างรับส่งผู้โดยสารที่หน้าปากซอยติดถนนใหญ่แถวๆถนนศรีนครินทร์

พอกลับมาถึงบ้านก็เห็นไฟในบ้านเปิดอยู่สงสัยไอ้ซ่ากลับมาแล้ว อ้อผมลืมบอกไปว่าผมมีน้องสาวอยู่หนึ่งคน

ที่จริงมันไม่ได้ชื่อซ่าหรอกครับ มันชื่อมิ้มแต่ผมเรียกมันว่าซ่าเพราะมันห้าวยังกับผู้ชายไม่ได้หวานเหมือนชื่อ

มันเรียนอยู่ชั้นปวชปีสอง มันพักอยู่ที่หอเนื่องจากบ้านกับวิทลัยอยู่ไกลกันมันจึงไปพักที่หอกับเพื่อนๆ จะกลับมาบ้านทุกๆวันหยุดเสาร์และอาทิตย์ อันที่จริงมันต้องเรียนอยู่ชั้นมอสาม แต่ด้วยความที่มันเก่งเกินอายุพ่อเลยส่งมันเข้าโรงเรียนเร็วกว่าอายุจริงตั้งสองปี

บ้านผมเป็นบ้านทรงไทยยกใต้ถุนสูง ตกแต่งด้านในแบบบ้านทรงไทยทั่วไป มีห้องนอนทั้งหมดอยู่สามห้อง

แต่กอ่นเราจะอยู่กันทั้งหมดสามคนหลังจากที่พ่อตายจากไปด้วยโรคมะเร็งตับเมื่อปีที่แล้วก็เหลือผมกับน้องแค่สองคนส่วนแม่ก็ตายจากไปในวันที่ไอ้ซ่าเกิดเนื่องจากเสียเลือดมาก ตอนนั้นผมอายุได้ห้าขวบ ไม่รู้ด้วยซำ้ว่าความตายนะมันคืออะไรคิดแค่ว่าแม่กำลังนอนหลับเดี่ยวก็ตื่น พอโตมาอีกหน่อยถึงเข้าใจว่าความตายมันคืออะไร

ถึงไม่มีแม่พ่อก็ยังทำหน้าที่ของพ่อที่ดีมาตลอด เป็นทั้งพ่อและแม่ให้ผมกับน้องจนในวันสุดท้ายของลมหายใจ

แต่ก่อนพ่อทำงานในบ่อนคาสิโน หลังจากเลิกเรียนผมก็จะทำหน้าที่ไปรับน้องที่เนอร์สเชอรี่แล้วก็พาน้องไปหาพ่อที่คาสิโน

เจ้าของคาสิโนเขาเป็นคนที่มีจิตใจดีและคาสิโนก็เป็นแบบถูกกฏหมาย อีกทั้งพ่อก็เป็นคนขยันทำงานเขาเลยสงสารยอมให้พวกเราแวะเวียนเข้าออกคาสิโนอยู่เป็นประจำ

ในเวลาว่างๆพ่อจะสอนผมเล่นไผ่อยู่เสมอๆจนผมเล่นเก่ง พอคาสิโนปิดเราก็พากันกลับมาบ้านสามคนพ่อลูก

มาถึงบ้านภาพที่เห็นอยู่เป็นประจำก็คือพ่อจะนั่งคลุกอยู่แต่กับขวดเหล้าจนถึงวันสุดท้ายที่พ่อจากไป

ตอนเด็กๆผมถามพ่อเสมอว่าทำไมพ่อถึงชอบกินเหล้าพ่อก็จะตอบกลับมาเสมอว่าพ่อคิดถึงแม่ แล้วผมก็จะถามต่อไปว่าพ่อเกลียดน้องไหมที่น้องทำให้แม่จากไป แล้วพ่อก็จะตอบกลับมาเสมอว่าพ่อไม่ได้เกลียดน้อง น้องคือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่แม่ให้ไว้ก่อนที่แม่จะจากไปพ่อรักพวกเรามาก แล้วพ่อก็จะร้องไห้กอดผมกับน้องแล้วพูดว่าให้ผมรักน้องมากๆ พี่น้องต้องรักกัน

พอผมโตจนรู้ว่าอะไรเป็นอะไรผมก็ไม่ถามพ่อแบบนั้นอีกเลย

"แฮ่ร" ผมกำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดบ้านอยู่ ๆ ผมก็ต้องสะดุ้งสุดขีดเนื่องจากมีตัวอะไรก็ไม่รู้กระโจนเข้ามาขวางทางแล้วส่งเสียงร้อง "แฮร่" ออกมา

และด้วยความที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็เลยไม่ทันได้ตั้งตัว ตกใจสิครับแล้วสัญชาตญาณนักมวยมันก็มาแบบจัดเต็ม

แข้งขวาฝาดเข้าให้เต็มรักด้วยความเร็ว แต่เหมือนอะไรบางอย่างนั้นจะเร็วยิ่งกว่ากระโดดหลบออกไปจนพ้นรัศมีหน้าแข้งของผม แต่ดันลืมไปว่าตรงนี้มันเป็นบันไดผลที่ตามมาก็คือลงไปกองอยู่ตรงพื้นสนามหญ่าข้างล่าง

"โอ้ยพี่คิมจะฆ่ากันหรือไงเนี๊ย" อะไรอย่างบางร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด

อะไรบางอย่างที่ว่านั่นก็คือน้องผมเองนี่ละครับ สะดุดขาตัวเองล้มนั่งก้นจ่ำเบ้ากองอยู่บนพื้นสนามหญ่า

"อ่าวนึกว่าผีที่ไหนที่แท้ก็ผีไอ้ซ่านี่เองฮ่าๆๆๆ" ผมพูดแหย่มันด้วยท่าทางกวนๆพรางเอามือท้าวราวบันไดทำหน้าล่อเรียนแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ถึงจะเป็นบันไดแค่สามขั้นแต่ถ้าลงไปอยู่ในท่านั้นก็คงจะเจ็บหน้าดู

" พี่คิมอย่ามัวแต่หัวเราะน้องอยู่จิมาช่วยเขาหน่อยเร็วๆ" ใบหน้าสวยหวานแบบสาวไทยแท้ๆทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บปวดพูดออ้นวอนผมด้วยท่าทีหน้าเห็นใจ

เห็นท่าอย่างนั้นผมก็เลยเดินละจากบันได ตรงเข้าไปหาหวังจะช่วยดึงให้ลุกขึ้น แต่พอยื่นมือออกไปเท่านั่นแหละกลายเป็นว่าผมโดนฉุดจนล้มหน้าคะมำนอนคว่ำราบไปกับพื้น

พอมันแกล้งผมได้สำเร็จเจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ผม

"แฮร่ สมนำ้หน้า" พูดพรางทำหน้ากวนๆใส่ผมแล้วก็วิ่งหนีเข้าบ้านไป

"ไอ้ซ่าหยุดเดี่ยวนี้เลยนะเดี๋ยวเถอะ" พอผมลุกขึ้นได้ก็แกล้งโวยวายวิ่งไล่ตามมันเข้าบ้านไปกะว่าจะแกล้งมันชักหน่อย แต่พอวิ่งขึ้นไปบนบ้านได้มันก็เปลี่ยนโหมดยืนนิ่งเอามือประสานกันไว้ข้างหน้า ทำสีหน้าสำนึกผิด

"พี่คิมน้องพึ่งมาพี่จะฆ่าน้องแล้วเหรอ" ดูมันแสดงละคร

" ไม่ต้องเลยไม่ต้องมาแสดงละคร" ผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปประชิดตัวจับข้อมือมันเอาไว้ทำท่าจะเตะก้น มันก็พยายามหมุนตัวไม่ให้ผมเตะก้นมันได้อย่างสะดวก

" มาให้พี่เตะทีนึง แล้วพี่จะไม่ฆ่าน้อง" พูดแล้วก็ทำท่าจะเตะก้นงอนๆนั่น

"ทีเดียวนะ" มันยังมีหน้ามาพูดต่อลอง

"ได้ทีเดียวก็ทีเดียว" พูดจบผมก็เตะก้นมันไปเบาๆทีนึงตามสัญญา

"พี่คิมกลิ่นน้ำหอม" มันพูดแล้วก็ทำท่าดมฝุดฟิดๆเหมือนไอ้ด่างข้างถนนพรางจับตัวผมหมุนซ้ายทีขวาทีสำรวจการแต่งตัวของผม

"พี่คิมพี่ไปเที่ยวกับผู้หญิงมาใช่ไหม " มันทำเสียงดุใส่ผม

"น้องบอกแล้วใช่ไหมว่าให้พี่เอาผัว" ดูมันพูดเข้า

"โวะไอ้นี้พี่เป็นผู้ชายนะจะให้พี่เอาผัวบื่อ..ไม่เอาวะขนลุก" ผมพูดแล้วก็ทำสีหน้ารู้สึกขยะแขยงก็ผู้ชายนี่ครับจะให้มาเอากันมันก็ชักจะยังไงๆอยู่ อีกอย่างตัวผมก็ออกจะทึก คิดภาพดูสิครับถ้าผู้ชายตัวโตๆสองคนมาเอากันบื้อแค่คิดก็ขนลุกแล้วละครับ

"ไม่รู้ละน้องอยากได้พี่เขยน้องไม่อยากได้พี่สะใภ้" มันพูดจบก็สะบัดแขนผมทิ้งแล้วก็ทำหน้างอ งอนตุบป่องๆเดินเข้าห้องไป

ผมมองตามจนมันหายวับเข้าไปในห้อง แต่ก่อนที่มันจะปิดประตูห้องไปมันก็หันมามองค้อนผมขวับนึงแล้วก็ปิดประตูดังปังจนบ้านเสทือน

โอะไอ้นี่คงอ่านนิยายวายจนเพื้ยนแล้วแน่ๆ ผมคิดแล้วก็ตอ้งส่ายหัวยิ้มน้อย ๆ อย่างเหนื่อยใจกับความเอาแต่ใจของมัน พูดกับมันทีไรเป็นงี้ทุกที พอมันเข้าห้องไปผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอีก

พอมาถึงเตียงนอนผมก็ล้มตัวลงนอนทันที ไม่อ่งไม่อาบมันแล้วน้ำง่วงชะมัด เสื้อสูทก็ไม่ถอดนอนมันทั้งอย่างนั้นแหละ

ผมนอนได้ชักสองสามชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเข้าคิวขับวินต่อ

พอผมกำลังขึ้นค่อมฮอนด้าเวฟสีดำแดงคู่ใจที่จอดอยู่ใต้ถุนบ้านเท่านั้นแหละ

"พี่คิมรอน้องก่อน" เสียงแสบแก้วหูก็ดังออกมาจากในตัวบ้านพร้อมกับไอ้ซ่าที่อยู่ในชุดเสื้อยืดรายการ์ตูนโดราเอมอนสีขาวกับกางเกงยีนขาเดฟสีสนิม ถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊คสีดำรีบวิ่งออกมาแทบจะชนประตู

"ลอ็คประตูด้วย " ผมร้องบอกมัน มันล็อคประตูเสร็จก็รีบวิ่งลงบันไดแทบจะล้มกลิ้งลงมาจากบันได "อ่าวไอ้ซ่าจะไปไหนละเราแต่งตัวยังกะทอม แล้วนี่หายงอนพี่แล้วเหรอ" หลังจากที่ขึ้นไปนั่งคอ่มบนเวฟคู่ใจของผมแล้วผมก็พูดกัดมันไปทันที ก็มันเหมือนจริงๆนี่ครับการแต่งตัวบวกกับผมสั้นทรงบ๊อบหัวทุยของมัน

"โถ่พี่คิมน้องไม่ใช่ทอมซะหน่อยแล้วก็อีกอย่างน้องไม่ได้ชื่อซ่าน้องชื่อมิ้มกรุณาเรียกให้ถูกด้วย น้องไม่ได้งอน แต่น้องจะงอนถ้าพี่ไม่รีบไปส่งน้องที่ห้างฯ" พอมันบ่นผมเสร็จมันก็กระโดดขึ้นมานั่งซ้อนท้ายผม

"เอ้านี่ใส่หมวกด้วยพี่ไม่อยากเสียค่าปรับ" ผมพูดพร้อมยื่นหมวกกันน๊อคสีดำให้มัน มันก็ไม่พูดอะไรต่อรับหมวกจากมือผมไปสวมใส่แต่โดยดี

แล้วผมก็กดปุ่มสวิทสตาร์ทมือขับออกไป ผมมาส่งมันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแถว ๆ ถนนศรีนครินทร์ พอผมจอดรถหน้าห้างได้มันก็รีบลงจากรถวิ่งออกไปทันที

"เดี่ยวๆไอ้ซ่าถอดหมวกก่อน" ผมตะโกนไล่หลังมันไป แต่เหมือนมันจะรู้ตัวรีบวิ่งกลับมาถอดหมวกกันน๊อคส่งให้ผมแล้วก็รีบวิ่งเข้าห้างฯจนแทบจะไปชนกับคนอื่นๆที่เดินผ่านเข้า/ออก

"อะไรของมันวะ " ผมรับหมวกกันน๊อคคืนแล้วบ่นออกมาเบาๆได้แต่เกาหัวงงๆ กับการกระทำของมัน

"ปี๊บๆๆๆ" เสียงแตรรถเมล์ที่กำลังเข้าจอดเทียบ ท่ารถเมล์เพื่อรับส่งผู้โดยสารบีบไล่หลังมาไล่ให้ผมออกไปจากตรงนี้ พอผมได้สติผมก็เก็บหมวกกันน๊อคแล้วรีบขับมอไซร์ฯออกไป

ผมขับวินฯรับส่งผู้โดยสารจนถึงสองทุ่มก็ออกไปรับไอ้ซ่าที่ห้างสรรพสินค้าพอกลับมาถึงบ้านมันก็ทำท่ายังกับคนหมดแรงฟุบนั่งลงที่โซฟาไม้สักแกะสลักลายไทยเหมือนคนกำลังจะขาดใจ

"อะไรของแกทำท่าอย่างกับคนจะตาย" ผมพูดท้วงขึ้นด้วยความสงสัย

"ไม่ตายหรอกพี่แค่เหนื่อย"มันเถียง

"แล้วไปทำอะไรมาเห็นรีบๆ" ผมถาม

"เพื่อนมันนัดออกไปทำรายงานส่งอาจารย์วันจันทร์นี้ แต่แม่งเลือกหัวข้ออยากชิบหายกว่าจะเสร็จได้แก้แล้วแก้อีกปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม " มันบ่นอุบอิบรากยาวเป็นหางว่าว

"เออน่าอดทนเอาหน่อยเพื่ออนาคต " ผมนั่งลงข้างๆมันแล้วก็เอามือรูปหัวมันด้วยความปลอบโยน

"ถ้าพ่อยังอยู่ก็คงดี" มันเอามือผมออกจากหัวของมันแล้วโน้มตัวลงนอนหนุนที่ตักของผมเอามือผมไปกอดเอาไว้หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ อีก

พอเวลาผ่านไปสักพักผมเห็นมันเงียบไปมองดูมันอีกทีเห็นว่ามันหลับก็เลยปลุกให้มันไปอาบน้ำนอน

"ซ่า"ผมเรียกมันก่อนที่มันจะปิดประตูห้อง "คืนนี้พี่จะออกไปข้างนอกนะ"

"อืม ปิดประตูบ้านให้ด้วย" มันพูดแค่นั้นแล้วก็ปิดประตูไปดูท่าทางมันจะเหนื่อยจริงๆ เพราะปกติถ้าว่าผมจะออกไปข้างนอกมันต้องบ่นผมรากยาวเป็นหางว่าวเสียทุกที ไม่รู้ว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้องกันแน่ จนผมคิดว่ามันมาเป็นแม่ผมแทนแม่จริงๆที่เสียไปแล้วละตอนนี้ เห็นมันเหนื่อยๆผมเลยไม่กวนอะไรมันอีก

ส่วนตัวผม พอมันเข้าห้องไป ผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปต่อที่คาสิโน คืนนี้น้องหมวยเง็กนัดออกไปเที่ยวที่เดิม นั้นก็เป็นเพียงแค่เหตุผลส่วนหนึ่ง แต่เป้าหมายหลักของผมคือการไปเพื่อเล่นการพนัน

(อีวาน talk)

ดวงตาคมเข้มประดุจดังดวงตาของนกอินทรีกำลังจดจ้องอยู่กับภาพในโทรศัพท์มือถืออย่างไม่วางตา

มันเป็นภาพของใครบางคนที่ถูกส่งมาทางไลน์ ในรูปที่ส่งมาเป็นซ๊อตๆนั้นก็คือคนที่ผมสั่งคนให้ตามสืบเรื่องราวทั้งหมดของเขา

ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเพราะด้วยอำนาจอิทธิพลที่มีแค่กระดิกนิ้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ต้องการแล้ว

ผมนั่งเลื่อนดูรูปทั้งหมดย้อนไปย้อนมาอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายบนเก้าอี้ไม้แกะสลักลายมังกรที่ถูกจัดคู่ไว้กับโต๊ะไม้สักตัวยาวที่ถูกลงแล็คจนเงาวับตั้งอยู่ตรงกลางห้องโถงสีขาวที่มีระเบียงด้านหน้าเปิดโล่งมีเพียงราวกั้นเป็นแสตนเลสกลมอย่างหนา

มีบันไดสำหรับขึ้นลงได้ทั้งสองทางที่อยู่ด้านข้างทั้งสองข้างของชั้นลอย ราวบันไดถูกทำขึ้นจากแสตนเลสกลมหนาเช่นเดียวกันกลับราวกั้นระเบียง ขั้นบันไดถูกปูด้วยพรมสีแดง

ตรงที่ผมนั่งอยู่ในตอนนี้มันคือโชนชั้นวีไอพีที่เป็นชั้นลอยกั้นระหว่างชั้นบนกับชั้นล่าง

ถ้ามองจากตรงนี้ไปยังโชนด้านทางเข้าจะเห็นโชนด้านหน้าได้อย่างชัดเจน

โชนวีไอพีนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรองรับแขกคนสำคัญของคาสิโนรวมไปถึงเพื่อลองรับการท้าประลองของเหล่าบรรดาโคตรเซียนทั้งหลายที่มักจะเห็นกันบ่อย ๆ ตามหนังภาพยนต์หลายๆเรื่อง

รูปที่ผมกำลังดูอยู่ในตอนนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับก็เป็นรูปของผู้ชายที่ผมเจอในกล้องวงจรปิดนั่นแหละครับ

หลังจากที่เขาออกไปจากบ่อนคาสิโนผมก็ได้ให้คนตามสืบเรื่องราวของเขาทั้งหมดจนได้รู้ในทุก ๆ เรื่องที่เกี่ยวกับเขา ไม่ว่าจะเป็นชื่อที่อยู่อาชีพหรือแม้กระทั้งสมาชิกในครอบครัวนั้นมีกี่คน และกำลังคบอยู่กับใคร

ผมเป็นพวกที่ถ้าอยากได้อะไรแล้วก็จะต้องเอามาให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม มันเป็นนิสัยแย่ๆที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เด็กแล้วละครับพยายามแก้ยังไงก็แก้ไม่ได้ซักที

และในตอนนี้เขาก็คงจะเป็นคนที่โชคร้ายแบบสุดๆที่ดันมาต้องตาต้องใจพญาราชสีห์อย่างผมเข้าแล้วและผมก็จะหาวิธีเอาเขามาอยู่ภายใต้อาณัติของผมให้ได้

"นายครับ" แดเนี่ยลส์ที่ยืนอยู่ด้านหลังของผมโน้มตัวลงมากระชิบเรียกผมเบา ๆ หลังจากที่เป้าหมายที่ผมต้องการเจอได้ก้าวย่างเข้าสู่เขตของบ่อนคาสิโน

"อืม"ผมตอบรับในลำคอหลังจากที่มองลงมายังโชนเคาน์เตอร์แลกเปลี่ยนเงินแล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับผู้ชายร่างสูงที่กำลังยืนต่อแถวรอแลกชิปอยู่

เมื่อเห็นดังนั้นผมก็ได้สั่งให้แดเนี่ยลส์รอผมอยู่ที่ชั้นวีไอพีนี้ก่อน ส่วนตัวผมเมื่อนึกอะไรสนุกๆได้ก็เดินลงจากบันไดด้านหนึ่งตรงไปยังเคาเตอร์แลกชิป

เมื่อผมเดินมาถึงจุดแลกเปลี่ยนเงินผมก็ทำทีเป็นเข้าไปต่อแถวรอแลกชิปเหมือนกับคนอื่นๆ ซึ่งมันก็เป็นโอกาสที่เหมาะเหม็งเลยทีเดียวที่ผมได้ต่อท้ายอยู่ติดกับเขายิ่งอยู่ใกล้ผมก็ยิ่งรู้สึกต้องการมากยิ่งขึ้น และแล้วผมก็เผลอเอามือตีไปที่ก้นของเขาเบาๆทีหนึ่ง

"เฮ้ยอะไรวะ" เขาสะดุ้งโหยงแล้วก็หันซ้ายหันขวามองคนโน่นทีคนนี้ที

ผมก็ทำเฉยหันมองไปทางอื่นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พอหาต้นตอไม่เจอก็หันกลับไปคลอเคลียอยู่กับผู้หญิงต่อเห็นแล้วมันก็หน้ามั่นไส้

ผมจึงบีบก้นแน่นๆนั้นไปอีกทีหนึ่งคราวนี้ได้ผลทันตาเห็น กำปั้นหนักๆ ลอยหวืดมาปะทะเข้ากับใบหน้าซีกซ้ายของผมจนหน้าหันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวจนหน้าชาไปทั้งแถบ

กลิ่นสนิมแหล็กคละคลุ้งไปทั่วช่องปาก ที่มุมปากมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย ผมเอามือปาดเช็ดเลือดนั้นอย่างหยาบๆ

ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างพึงพอใจราวกับพวกโรคจิตที่ถูกต่อยแท้ ๆ แต่ก็ยังจะมีหน้ามายิ้มอยู่ได้ผิดกับอีกฝ่ายที่จ้องเขม็งราวกับจะฆ่ากันด้วยสายตา

กำหมัดเอาไว้แน่นแล้วก็สาดหมัดตรงเข้าใส่ผมอีกระลอกแต่คราวนี้ผมหลบทัน

"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ" กราดสามสี่คนวิ่งกรูกันเข้ามาจับเราแยกออกจากกัน

หนึ่งในสี่พอเห็นหน้าผมก็ถึงกับสะดุ้งเกือบหลุดเรียกชื่อผมออกมาซะแล้วแต่ดีที่ผมไหวตัวทันเลยส่งซิคทางสายตาให้เขาเงียบเอาไว้เขาก็เลยทำเป็นนิ่งไว้ไม่พูดอะไรส่วนคนที่เหลือคงจะไม่รู้จักผมจริงๆพวกเขาก็เลยไม่มีปฏิกริยาใดๆต่อผมนอกจากความสงสัยกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เพราะส่วนใหญ่จะไม่มีใครรู้จักผมในฐานะของอีวาน เคอร์ซาคอฟเจ้าของบ่อนคาสิโนชื่อดังแถมยังเป็นเจ้าพ่อมาเฟียอันดับหนึ่งของโลกและยังเป็นนักธุระกิจที่เป็นเจ้าของธุระกิจการค้าอาวุธสงครามอย่างถูกกฏหมายอีกด้วย

ที่ไม่มีใครรู้จักผมก็เพราะส่วนใหญ่ผมจะใช้นามของ อีวาน เคอร์ซาคอฟ เฉพาะเวลาที่จะต้องติดต่องานทางธุระกิจหรือไม่ก็เวลาที่คอยตรวจดูงานในแต่ละสถานที่ที่เกี่ยวกับธุระกิจของผมกับพวกเหล่าหัวหน้า/ผู้จัดการที่จะต้องติดต่องานกับผมโดยตรงเท่านั้น

"ก็ไอ้โรคจิตนี่สิครับมันมาบีบก้นผม" เขากล่าวขึ้นอย่างคนหัวเสีย

"อะไรของคุณผมก็ยืนของผมอยู่ดีๆจะไปบีบก้นคุณตอนไหนเอาอะไรมาพูดมีหลักฐานหรือเปล่า" ผมเถียงกลับด้วยท่าทางกวนๆแต่คงจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์ขึ้นอย่างแรงจนต้องกระโจนเข้าหมายจะรัวหมัดหนัก ๆ นั่นใส่ผมอีกรอบ

แต่คราวนี้กราดได้เข้ามาขวางและล็อคตัวเขาเอาไว้ได้เสียก่อนผมเลยโชคดีไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พยายามดิ้นขัดขืนสุดฤทธิ์จนกร์าดทั้งหมดแทบจะคุมเอาไว้ไม่อยู่

"พี่คิมอย่าค่ะใจเย็นๆ" หญิงสาวที่ยืนนิ่งดูสถานะการณ์อยู่นานแล้วจึงได้เข้ามาช่วยห้ามจึงทำให้เขาสงบลงได้ ทุกคนจึงได้ปล่อยตัวเขาเป็นอิสระ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาอาฆาตแค้นจ้องเข็มงราวกับอยากจะฆ่าผมให้ตายมายังผมจนผมรู้สึกขนลุกกราวไปทั้งตัว

พอเหตุการณ์ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติกร์าดต่างก็พากันแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ต่อ ส่วนผมก็รอแลกชิปต่อโดยที่ไม่ได้ทำอะไรอีก

ตัวเขาเองก็คอยระแวงผมตลอดคอยเหลียวหลังหันกลับมาจ้องมองผมตลอดอย่างคนอาฆาตแค้นจนถึงคิวแลกชิป เสร็จแล้วก็ยังหันมามองผมด้วยสายตาอาฆาตอย่างไม่วางตา

ผมก็ตีหน้ามึนใส่เฉมองไปทางอื่นผิวปากอย่างสบายอารมณ์นาน ๆ จะได้แกล้งใครทีมันก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ

หลังจากที่แลกชิปเสร็จเขาก็นั่งเล่นการพนันโดยไม่ได้สนใจอะไรผมอีก

ส่วนผมมันพวกชอบหาเรื่องใส่ตัวเขาไปนั่งตรงใหนผมก็ตามไปกวน บางทีก็แกล้งทำเป็นไปแอบดูไพ่ บางทีก็ทำเป็นเดินผ่านไปผ่านมากวนประสาทเขาอยู่อย่างนั้นจนเจ้าตัวทนไม่ไหว

"อะไรของมึงวะไอ้ฝรั่งหน้าม้อมึงหาเรื่องกูใช่ใหม" เขาสบถออกมาด้วยความโมโหแล้วก็พุ้งตัวเข้ามาจับคอเสื้อผมหมายจะทำร้ายผมอีกครั้งแต่ผมก็ไม่ได้ตอบโต้แค่ชูมือขึ้นทั้งสองข้างทำท่ายอมแพ้แล้วพูดออกไปด้วยนำ้เสียงที่โคตรจะเป็นมิตร

"เปล่าผมไม่ได้จะมาหาเรื่องแค่อยากจะมาเล่นด้วยเท่านั้นที่อื่นมันเต็มหมดแล้ว" ผมแถรไปเรื่อยทั้งๆที่มันก็มีที่ว่างตั้งเยอะโดยไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดยังไง

"ได้มึงอยากเล่นกับกูใช่ใหมถ้าอยากเล่นก็มาซิ" เขาเอ่ยชวนผมด้วยท่าทีที่โคตรจะเป็นมิตรย้ำอีกทีที่โคตรจะเป็นมิตร

รอยยิ้มที่แอบแฝงไปด้วยเล่เหลี่ยมบวกกับการเย้ยหยันไปในทีนั้นมันทำให้เขาดูน่าฝัดอย่างบอกไม่ถูกจนผมคิดจินตนาการไปไกลระลิ่วอยากจับมากระแทกจนต้องครางร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว

"ครับขอบคุณที่ชวนไม่เกรงใจละนะ" ผมก็ถือโอกาสตีหน้ามึนเดินออ้มไปนั้งฝั่งตรงข้ามกับเขา ฉีกยิ้มกว้างส่งให้คนนั้นทีคนนี้ทีที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันประมาณสามสี่คน "เอ่อเรามาเริ่มเล่นกันเลยนะครับ แจกไพ่ได้เลยครับ" หลังจากที่ผมพูดจบพนักงานแจกไพ่ก็ได้เข้ามาทำการจ่ายไพ่ตามปกติ

เราเริ่มเล่นไพ่กันต่ออย่างออกรสชาติแบบไม่มีใครยอมใคร

"เป็นไงหมดตัวแล้วสิมึง" เขาพูดเย้ยหยันผมพร้อมกับยิ้มเหยาะผมด้วยความสะใจหลังจากที่เล่นเกมส์พนันชนะเพื่อนร่วมโต๊ะแทบจะทุกตาจนคนอื่นๆหงอยไปตามๆกัน

"หึหึ" ผมหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างคนเจ้าเล่ที่ผมแพ้ก็แค่แกล้งออ่นข้อให้เท่านั่นแหละถ้าจะอยากชะนะผมก็ทำได้แต่ก็แค่แกล้งทำให้ตายใจเท่านั้นเพราะผมมีแผนการบางอย่างในใจ

เราเล่นไพ่กันมาได้สักพักคนอื่น ๆ ก็ทยอยหยุดเล่นกันไปจนหมดคงเป็นเพราะมีแต่เสียอยู่อย่างเดียวไม่มีได้เลยทุนที่เตรียมมาคงจะเริ่มหมดกันแล้วเลยหมดสนุกกันไปตาม ๆ กัน มีเหลือก็แต่ผมกับเขาที่ยังเล่นกันต่อ

"สนุกดีนะครับคุณว่าใหม" ผมเปิดประเด็นเพื่อหาเรื่องคุยแล้วก็ส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดไปให้เขา

แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งรอยยิ้มเจ้าเล่มาให้ผม เขาคงคิดว่าผมเล่นพนันได้โคตรห่วยเลยละมั่ง

และก็คงจะหาทางทำให้ผมหมดตัวจนเลิกเล่นไปเองละมั้ง แต่คนอย่างอีวานถ้าไม่มีเป้าหมายก็ไม่ยอมแพ้ให้ใครง่ายๆหรอกครับ

"เอาอย่างนี้ไหมครับเพื่อความสนุกที่มากยิ่งขึ้นเรามาเพิ่มเงินพนันให้มากขึ้นกว่าเดิมดีไหมครับ" ผมเสนอแนะเขาไปอย่างมีเป้าหมายอันชั่วร้ายอยู่ในใจ

"ได้เอาสิในเมื่อเสนอมาอย่างนี้กูก็คงจะปฏิเสธไม่ได้สินะงั้น"

"แต่เดี๋ยวก่อนกฏิกาผมจะเป็นคนกำหนดเอง" ยังไม่ทันที่เขาจะกล่าวจบประโยคผมก็พูดตัดบทขึ้นเสียก่อน

"ครับผมจะเพิ่มเงินเดิมพันขึ้นเป็นสามสิบล้าน ผมว่าฝีมืออย่างคุณคงไม่แพ้ง่าย ๆ หรอกว่าไหมครับ" ผมชี้แจงถึงจำนวนเงินที่จะใช้ในการวางเดิมพัน เจ้าตัวทำท่าจะโต้แย้งผมจึงชิงพูดตัดบทไปเสียก่อน

เขาจึงทำได้เพียงแค่ทำสีหน้ากระอักกระอ่วนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ถ้าจะปฏิเสธก็กลัวเสียหน้าจนต้องยอมรับข้อเสนอนั้นไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หลังจากที่เราตกลงกันถึงกฏิกาในการเล่นเกมส์พนันในครั้งนี้กันเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยมีเดิมพันเป็นเงินสามสิบล้าน และเพื่อป้องกันการโกงเงินเดิมพันทั้งเขาและก็ผมจึงต้องมีการทำสัญญากันเป็นรายลักอักษรอย่างชัดเจน

กฏิกาก็ไม่มีอะไรมากก็แค่เราจะเล่นไผ่กันอยู่สามตา ถ้าใครเอาชนะได้สองในสามก็เอาเงินเดิมพันไปได้เลย

หลังทำสัญญากันเสร็จเรียบร้อยแล้วเราก็ได้เริ่มเล่นเกมส์เดิมพันกันอย่างลุ้นระทึก ทั้งผมแล้วก็เขาผัดทีกันชนะกันคนละตามาจนถึงเกมส์ตัดสินแพ้ชนะในรอบสุดท้าย

ผมสังเกตเห็นความกดดันที่แสดงออกมาได้อย่างชัดเจนผ่านสีหน้าและแววตาของคนตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกมั่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกว่าเกมส์นี้ผมต้องเป็นฝ่ายชนะ และมันก็เป็นไปตามคาดเมื่อเราแสดงไผ่ของตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ปรากฏว่าเขาแพ้ผมอยู่หนึ่งแต้มซึ่งก็หมายความว่าไผ่ตานี้ผมเป็นฝ่ายชนะ

"อะไรวะ แมร่ง" เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย

"เป็นอะไรไปละครับคนเก่งไม่สนุกแล้วหรือ" ผมถามยั่วโมโหเขาไปนิดหน่อยซึ่งมันก็ได้ผลเขาส่งสายตาจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างไม่สบอารมณ์

"สนุกกับผีอะไรวะ เงินตั้งสามสิบล้านกูจะมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาจ่ายวะ" เขาบ่นอย่างหัวเสีย

"คุณได้อ่านใบสัญญาอย่างละเอียดรึยังครับถ้ายังไม่ได้อ่านนั้นถือว่าคุณพลาดอย่างแรงเลยนะ" ผมกล่าวด้วยท่าทีของคนที่ถือไผ่เหนือกว่า

ในใบสัญญามันระบุเอาไว้ว่าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่มีเงินที่จะจ่ายเดิมพันให้กับอีกฝ่ายหนึ่งก็จะต้องทำตามเงื่อนไขของอีกฝ่ายหนึ่งที่อีกฝ่ายหนึ่งได้กำหนดขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ชดใช้หนี้พนันที่ได้ติดค้างไว้จนกว่าจะชดใช้หนี้พนันหมดสิ้นไป

ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วที่เขาไม่ได้อ่านใบสัญญาอย่างละเอียดอาจจะเป็นเพราะความมั่นใจในฝีมือของตัวเองมากจนเกินไป หรือไม่ก็เพราะในใบสัญญาถูกพิมพ์ขึ้นโดยใช้ภาษาอังกฤษในการพิมพ์

ซึ่งคนไทยบางคนก็อ่านภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้มันก็เลยทำให้เขาพลาดในเรื่องนี้