ผมแต่งงานกับภรรยามาได้กว่า 5 ปีแล้ว เธอเป็นคนเจ้าระเบียบและรักความสะอาดมาก เธอเป็นคนที่สวยแล้วก็ดูดุในเวลาเดียวกัน แต่เธอก็เป็นคนที่กลัวผีเอามากๆ ผมยังจำได้ดีวันนั้นเราเปิดหนังสยองขวัญดูกัน มันก็ไม่ได้เป็นหนังผีหรอกนะ ก็แนวสยองขวัญเกรด b เกี่ยวกับการฆาตกรรม แต่เธอก็เอาแต่นั่งเอามือปิดหน้าไม่ยอมดูจนสุดท้ายผมก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นหนังเกาหลีซึ้งๆรักๆกินใจแทน ชีวิตของผมดำเนินต่อไปยังมีความสุข จนกระทั่งวันนั้นผมกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องแต่แล้วผมก็รู้สึกแปลกๆ ภรรยาของผมเธอเอาแต่ยืน จ้องมองผมอยู่ที่หน้าประตู เธอไม่ขยับไปไหน ไม่แม้แต่จะกระพริบตา ผมก็เลยลุกขึ้นแล้วก็ถามว่าคุณกำลังทำอะไรน่ะเธอยิ้มแต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรแล้วเธอก็เดินไปผมได้แต่งงในพฤติกรรมของเธอแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกนะแล้วผมก็ต้องทำงานของผมต่อไปแต่มันไม่ใช่ครั้งนี้ครั้งเดียวมันยังมีอีกหลายครั้งแล้วมันก็เริ่มหนักข้อขึ้นเรื่อยๆมีอยู่ครั้งหนึ่งผมนั่งทำงานของผมอยู่ในห้องผมรู้สึกว่ามีสายตาที่กำลังจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลาแต่ผมก็มองไปที่ประตูนะมันก็ไม่มีเธอยืนอยู่ตรงนั้นแต่แล้วผมก็ทำปากกาตกลงพื้นผมที่กำลังก้มลงไปเก็บมันในขณะที่ผมกำลังจะหยิบปากกาขึ้นมา สายตาของผมก็มองเข้าไปที่ใต้เตียงแล้วผมก็เห็นภรรยาของผมเธออยู่ใต้เตียงมองผมแล้วเธอก็ยิ้ม ผมตกใจจนลุกขึ้นยืนเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ล้มลงไปกับพื้น แล้วผมก็ถามเธอว่าทำอะไรน่ะ เธอยิ้ม แล้วเธอก็พูดว่า ฉันก็แค่อยากแกล้งคุณเล่นน่ะ ผมได้ยินแบบนั้นผมก็หัวเราะออกมาเบาๆผมคิดว่ามันก็น่ารักดีนะแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไปทำงานบ้านทำกิจกรรมอะไรของเธอหลังจากวันนั้นบางทีผมก็เห็นว่าเธอแอบจ้องมองผมในตู้เสื้อผ้าหรือไม่ก็นอกหน้าต่างผมคิดว่ามันแปลกขึ้นทุกวันทุกวันมันแปลก มันขัดกับนิสัยของเธอผมจำได้ว่าภรรยาของผมนั้นเป็นคนที่ขี้กลัวมากๆแต่ทำไมเธอถึงมาเล่นอะไรแบบนี้นะมันไม่เข้ากับนิสัยของเธอเลย ผมเริ่มที่จะกลัวเธอเวลาที่เธอมองดวงตาของเธอมัน เบิกโพลงจนตาแทบจะถลนออกมา ปากของเธอก็ฉีกยิ้มจนผมคิดว่ามันจะฉีก คืนนั้นผมรู้สึกปวดท้องอยากจะเข้าห้องน้ำเมื่อผมลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงผมก็ไม่รู้สึกถึงภรรยาของผมที่อยู่ข้างๆ แต่พอผมมองขึ้นไปบนเพดานผมกลับเห็นเธอเธอคานอยู่บนนั้นจ้องมองผมพร้อมกับดวงตาที่เบิกโพลงรอยยิ้มของเธอมันกว้างน้ำลายมันไหลยืดออกมาจากปากเธอผมตกใจแล้วผมกลัวผมรีบวิ่งออกจากห้องนอนแล้วผมก็ขับรถออกมาจากบ้านผมไม่รู้ว่าผมจะไปที่ไหนดีผมก็เลยขับไปที่บ้านพ่อของผมคุณพ่อของผมอยู่ที่บ้านคนเดียวผมบอกท่านว่าผมทะเลาะกับเธอนิดหน่อยนะ คุณพ่อของผมก็บอกว่าลูกไม่ควรจะออกมาจากบ้านลูกควรจะปรับความเข้าใจกันผมไม่รู้ว่าผมควรจะพูดยังไงต่อผมก็เลยขอนอนที่บ้านคุณพ่อของผมก็ไม่ได้พูดอะไรท่านก็เดินไปหยิบหมอนกับที่นอนมาให้ ผมเปิดโทรศัพท์ดูแล้วผมก็เห็นข้อความที่พยายามผมจะส่งมามันมากผมคิดว่าน่าจะเกินร้อยข้อความแน่ๆผมกดเข้าไปอ่านที่ข้อความล่าสุดเธอบอกว่า คุณออกไปไหนน่ะอยู่ๆก็ขับรถออกไปฉันเป็นห่วงนะ หึ ผมหัวเราะออกมาเบาๆเธอทำถึงขนาดนี้ทำไมเธอถึงทำตัวปกติได้ล่ะคืนนั้นผมก็เลยนอนที่บ้านของพ่อผมผมตื่นเช้าขึ้นมาแล้วผมก็เห็นรอยมันเป็นรอยแปลกๆรอยมันอยู่ตรงกระจกมันเหมือนกับมีคนเอาหน้ามาแนบหน้าต่างแล้วมันก็มีเหมือนหยดน้ำลายไหลลงมาตามทางขอบหน้าต่าง คุณพ่อของผมเปิดประตูเข้ามาแล้วท่านก็บอกว่าเมียแกมาหาน่ะผมตกใจมากผมถามคุณพ่อว่าช่วยดูเป็นยังไงคุณพ่อผมก็บอกว่าเธอก็ปกติดีหนิฉันถามเมียแกว่าจะให้ฉันปลุกแกไหมเมียแกก็บอกว่าเขาคงเหนื่อยปล่อยให้เขานอนต่อไปเถอะค่ะ เมื่อผมเปิดดูโทรศัพท์ผมก็พบข้อความใหม่เข้าอีกจำนวนมากผมเปิดอ่านมัน ที่รักคุณกลับมาบ้านเถอะฉันเป็นห่วงคุณมากรู้ไหมแล้วฉันก็คิดถึงคุณมากด้วย ผมอ่านผมก็อยากกลับไปหรอกนะแต่มันติดตรงที่ว่า ผมกลัวกลัวภรรยาของตัวเอง ผมตัดสินใจโทรหาคาร่า คาร่าที่ผมพูดถึงนี้เป็นแม่ยายของผมเองเป็นแม่ของภรรยาผมน่ะ เธอเป็นคนทำแต่งานแล้วเธอก็ไม่ชอบผมเท่าไหร่หรอกนะถ้าไม่จำเป็นจริงๆผมก็ไม่อยากโทรหาเธอหรอก ตูดตูดตูดตูด เสียงโทรศัพท์มันดังสักพักและแล้วก็มีคนรับ สวัสดีครับนี่ผมเองนะ ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของคาร่า เธอถามมาสั้นๆมีอะไร ผมถามเธอไปว่าช่วงนี้ภรรยาของผมแปลกๆไปเธอเคยเป็นแบบนี้หรือเปล่าคาร่าบอกผมว่าแปลกยังไงล่ะ ผมก็บอกว่าผมก็ไม่รู้เหมือนกันแต่มันแปลกเธอเป็นโรคอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่า คาราตอบผมมาว่าลูกสาวฉันก็ปกติดีไม่เคยไปหาหมอที่ไหนถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางนะ เดี๋ยวคาร่าเดี๋ยวก่อนขอร้องล่ะถ้ามีอะไรที่เกี่ยวข้องกับภรรยาผมละก็ช่วยบอกผมมาหน่อยเถอะ และผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของคาร่า บอกว่าติดต่อผู้เชี่ยวชาญสิแล้วเธอก็วางสายไป แม่งเอ้ยผู้เชี่ยวชาญเหี้ยอะไรวะผมหัวเสียกับคำตอบคาร่า ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไปผมเลยตัดสินใจเล่าเรื่องให้คุณพ่อของผมฟัง คุณพ่อของผมท่านก็บอกมาว่าเมียแกคงอยากแกล้งแกเล่นละมั้ง แต่พ่อครับมันเกินไปไหมครับ พ่อของผมก็เลยบอกว่าถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราสองคนก็ขับรถไปหาเมียของแกกัน วันรุ่งขึ้นผมกับพ่อก็ขับรถไปบ้านของผม เมื่อผมจอดรถที่หน้าบ้านผมตกใจมากกับสภาพของบ้านหญ้าขึ้นรกรุงรัง มันดูเหมือนกับไม่มีใครอยู่มานานอย่างนั้นแหละ เมื่อผมเปิดประตูบ้านกลิ่นสาบมันก็กระแทกเข้ามาที่จมูกของผมมันเหม็นเหมือนมีตัวอะไรตายอยู่ข้างในแต่นี่มันบ้านของผมนะผมพึ่งจะไม่อยู่แค่วันสองวันถ้าไม่มันเปลี่ยนไม่มากขนาดนี้ผมเอาเสื้อขึ้นมาปิดจมูกพ่อของผมก็เช่นกันเราเดินเข้าไปในบ้านผมตะโกนเรียกหาภรรยาของผมแต่มันไม่มีเสียงตอบรับใดๆมันเงียบเหมือนบ้านไม่มีใครอยู่แล้วผมก็หาภรรยาของผมไปจนถึงห้องนอน เมื่อผมเปิดประตูเข้ามากลิ่นสาบมันก็รุนแรงมากกว่าเดิมผมมองหาจุดที่ผมคิดว่ากลิ่นสาบมันแรงที่สุดมันออกมาจากในตู้เสื้อผ้าผมตัดสินใจเปิดออกดูทันใดนั้นผมก็ตกใจในตู้เสื้อผ้าของผมมันเต็มไปด้วยหัวของสัตว์ต่างๆไม่ว่าจะเป็นหัวของนกหมาแมวหรือกระรอกมันเต็มตู้เสื้อผ้าไปหมด มันมาจากไหนกันผมไม่รู้แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเสียงหัวเราะ มันออกมาจากใต้เตียงที่อยู่ทางด้านหลังของผม ผมหันกลับไปมอง พระเจ้า ผมอุทานออกมา เพราะสิ่งที่ผมเห็นคือภรรยาของผมเธอคานสี่ขาอยู่ใต้เตียงเธอผอมซีดแขนขาเธอยาวแล้วเธอก็คลานออกมา ผมตกใจมากรีบวิ่งออกมาจากห้องกับพ่อของผมในมือของภรรยาผมนั้นผมเห็นเศษแก้ว เธอกำลังถือมันและคลานไล่ตามผมกับพ่อของผม ขณะที่ผมกับคุณพ่อวิ่งลงบันไดเธอก็ได้เอาเศษแก้วฟันลงไปที่หลังพ่อของผม ผมรีบหันไปดึงคุณพ่อของผมแล้ว พุ่งออกมาจากตัวบ้าน ผมยืนมองเธออยู่หน้าประตูบ้านเธอมองผมด้วยตาที่เบิกโพลงเธอยิ้มแล้วก็หัวเราะเบาๆแล้วเธอก็ถอยหลังหายเข้าไปในตัวบ้าน ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรไปแล้วเธออาจจะแค่สติไม่ดี ผมพยายามจะพาเธอไปหาหมอ แต่แล้วสิ่งที่คาร่าพูดก็เข้ามาในหัว ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญ ผู้เชี่ยวชาญผู้เชี่ยวชาญอะไรวะผมคิด คิดยังไงก็คิดไม่ออก

เอาเป็นว่าคิดต่อตอนหน้าก็แล้วกันนะครับ