เมื่อฉันต้องเห็นเพื่อนรักเเละแฟนของฉันอยู่ด้วยกันในห้องนอนหัวใจของฉัน แทบแตกสลาย...ฉันเคาะประตูสามครั้งเพื่อส่งสัญญาณให้ทั้งสองได้รับรู้ว่ามีคนอื่นนอกเหนือจากพวกเขาได้อยู่ในห้องด้วย...
" ทำไมถึงไม่บอกฉัน "
" ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังคุณ ผมขอโทษ " นั่นคือคำพูดของผู้ชายที่ฉันหลงรักมา 8 ปี
"เจี๋ย พวกเรารักกันจริงๆ พวกเราสองคนไม่ได้ตั้งใจที่จะปิดบังเธอนะ แต่ พวกเรายังไม่พร้อมที่จะบอกเธอ "
"ฉันไม่ดีตรงไหนหรอ ไคล์ คุณถึงต้องไปหาผู้หญิงคนนี้"
"คุณไม่ได้มีตรงไหนที่ไม่ดี เพียงเเต่ คุณดีเกินไปสำหรับผม" นั่นคือคำแก้ตัวที่ฉันเกลียดที่สุด หลังจากที่วิ่งออกมาจากห้องนอนเเล้ว เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ฉันตกบันได " เจี๋ย เจี๋ย !!!! " และภาพทั้งหมดก็ดับวูบลง พร้อมกัน
" คุณหนูคะ ตื่นเถิดเจ้าค่ะ " เสียงร่ำไห้ของใครบางคนดังกระทบโสดประสาทของฉัน
"อื้อ" ฉันตกบันไดเเล้วสลบไปนี่นา ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นพร้อมอาการปวดหัวที่รุนเเรงตอนเเรกนั้น ก็ ค่อยๆจางหายไป.....เกิดบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย ฉันหลงเข้ามาในยุคไหนกันล่ะเนี่ย....ถึงฉันจะชอบดูซีรี่ขนาดไหนก็ไม่น่าเก็บมาฝันขนาดนี้นี่นา งั้นหลับต่อดีกว่า เดี๋ยวเรื่องพวกนี้ก็หายไป คร่อกกก~~
"คุณหนูหลับต่อไปแบบนี้ไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ" อืมมมม ยังไม่ออกจากฝันนี่อีกสิ่นะ งั้นก็ยาวไปเลยแล้วกัน คร่อกกก~~ ฟี้~~
"คุณหนูเจ้าคะ หากไม่ตื่นจะไม่มีเวลาได้แต่งตัวเข้าพิธีแล้วนะเจ้าคะ ข้าน้อยขออภัยที่ต้องทำเช่นนี้เจ้าค่ะ หยิก>•<... "โอ้ยยยยย เจ็บๆๆ" ลืมตาตื่น บ้าเอ้ยนี่ไม่ใช่ฝันนี่นา นึกว่าตกบันไดจนหัวกระแทกพื้นหลับ ที่แท้นี่มันเรื่องจริง ไม่ใช่ตัวแสดงแทนนี่หว่าโอ้ยยยย แล้วฉันมาเป็นใครยังไงกันล่ะเนี่ย จู่ๆเรื่องราวหลากหลายก็พลันผุดขึ้นบนในหัว อืม อืม เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉันต้องเข้าพิธีแต่งงานกับใครสักคนงั้นสิ่นะ เห้ออ ช่วยไม่ได้นะ ชีวิตเดิมๆของเรามันก็ไม่น่ารื่นรมสักเท่าไหร่งั้นลองใช้ชีวิตใหม่นี่ให้คุ้มค่าแล้วกัน...
เฮ้อออ ชีวิตรักในชาติที่เเล้วของฉันนั้นช่างเลวร้าย หวังว่าในชาตินี้จะได้พบเจ้าชายสักทีน้าา..
"เชิญเจ้าบ่าว เจ้าสาว เข้าพิธีได้" สิ้นเสียง ของผู้เฒ่า บ่าว สาว ได้คำนับฟ้าดิน จนเวลาล่วงเลยไป...
ณ ห้องนอน มีขนม เหล้า และ ผลไม้มากมายวางเรียงราย
"เหนื่อยชะมัดเลย ในความทรงจำผู้ชายที่เราแต่งงานด้วย ชื่อว่า เหลียน เฮ้อหลาน เป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่สิ่นะ อืม อืม แล้วอะไรอีกน้าา เห้อ ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับชายคนนี้เลยแฮะ"
เฉวียน เจี๋ย นั่งอยู่ในห้องหอเพียงลำพังไม่นาน ประตูก็เปิดออก "เขามาแล้ว ตื่นเต้นจัง ประสบการณ์ครั้งแรกของฉันในชีวิตเลยนะ " พึมพำ
"ทำไมข้าต้องมาแต่งงานกับหญิงเจ้าสำราญเช่นเจ้า " หืมม หญิงเจ้าสำราญ คงจะหมายถึงว่าฉันสวยล่ะมั้ง ช่างเถอะ >~< "ข้าได้ยินชื่อเสียงของเจ้ามานับครั้งไม่ถ้วน ทำไมชีวิตข้าต้องมาพบสตรีเช่นนี้" เอ่าไอ้หมอนี่
"เอ่อ ท่านแม่ทัพ หมายถึงข้าหรือ"
"ในห้องนี้นอกจากข้า และ เจ้า ยังมีผู้ใด" เออ จริงแฮะ...
"ข้าคงต้อง ทำเรื่องนี้ให้มันเสร็จสิ้น ถึงมันจะฝืนใจข้าก็เถอะ"....
เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีหญิงสาวที่สวยงามดุจภาพวาดเช่นนี้ คิ้วเรียวสวย ริมฝีปากเล็กๆนั่นช่างดูซุกซนยิ่งนัก ผมยาวสลวยนั่น อึก ข้าไม่มีทางหวั่นไหวให้กับนางเจ้าสำราญคนนี้แน่...
ว้าววววว ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ยหล่อเป็นบ้าเลย ตาคม คิ้วเข้ม ริมฝีปากเรียวเล็กนั่น โอ้ พระเจ้าช่างประเสริฐยิ่งนักที่ให้ข้ามาเกิดในร่างนี้ อ้ายยย ~~ หล่อวัวตายควายล้มเลยแม่เอ้ยยย
"ข้าจะเริ่มแล้วนะ "
"หืม ท่านว่าอะไรนะ.. อุ๊ปป " ยังไม่ทันได้พูดจบริมฝีปากของชายที่อยู่ตรงหน้าก็พุ่งเข้ามาโดยที่ เฉวียน เจี๋ย ไม่ทันตั้งตัว "ดะ...เดี๋ยวท่านจะทำอะไรหน่ะ ข้ายังไม่ได้เตรียมใจ " ถึงนางจะพูดอะไรตอนนี้ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากชายตรงหน้า ....อึก ข้าควบคุมตัวเองไม่ได้
"อื้มม~~" ฮาาา
"ข้าหายใจไม่ทัน ได้โปร..ด"
"เจ้ายังไม่ชินอีกรึ ประสบการณ์เจ้าโชกโชนยิ่งกว่าข้า ไม่ต้องเหนียมอาย ข้าจะไม่บอกใคร ว่าเจ้าได้ผ่านคืนแรกกับชายคนอื่นมาแล้วว" ไอ้บ้านี่ฉันยังไม่เคยผ่านมือชายใดเลยนะโว้ยยย
"ท่าน...อื้มมม"
จิ๊บ จิ๊บ~~ "อะ อืมมม" เสียงของหญิงสาวดังขึ้น "อะ โอ้ยย เจ็บชะมัดเลย" เมื่อนางจะขยับตัวบิดไปข้างซ้าย ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น นายหญิง ข้าน้อยมาเก็บผ้าพรมจรรย์เจ้าค่ะ ผะ ผ้าพรมจรรย์ พลันสิ้นเสียงเรื่องราวยามค่ำคืนก็ผ่านเข้ามาในความทรงจำ หน้าของนางก็ร้อนผ่าวขึ้นทันที และ รีบหันไปมองข้างกาย แต่ก็ไร้วี่แววของร่างใหญ่เมื่อคืน...
"ข้าขอเตรียมตัว สักครู่ " ไม่นานนางก็เรียกให้จ้ารับใช้เข้ามาเก็บผ้า ซึ่งเมื่อคืนนางไม่ได้มองดูที่เตียงเลนไม่รู้ว่ามีผ้าสีขาววางไว้ ซึ่งตอนนี้มันเต็มไปด้วยเลือดของนางเอง...ครั้งแรกมันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ หรือ ของเขามันใหญ่เกินไปกันนะ เห้ออ รูปร่างนั้นของเขาก็ด้วย มันช่างงง อั๊ยยยย ฉันบ้าไปแล้วหรือไงเนี่ยมัวมาเพ้อถึงรูปร่างของไอ้ปีศาจตัวนั้น เชอะ มาว่าฉันว่าผ่านมือชายมาเป็นร้อย อภัยให้ไม่ได้
"เอ่ออ มีใครอยู่ด้านนอกไหม ข้าต้องการล้างหน้า" .....
"มีใครอยู่ไหม ข้าจะล้างหน้า!!!".....
ปัดโธ่เอ้ย ไม่มีใครอยู่เลยรึไงกัน หรือฉันจะกลายเป็นคนที่โดนทอดทิ้ง เหมือนที่เคยเห็นในซี่รี่ย์น้ำเน่าพวกนั้น ไม่น้าาาา ฉันไม่อยากเป็นแบบนั้นอ่าาToT...เฉวียน เจี๋ย พยายามขยับตัวลุกขึ้นยืน กึก กึก กึก ไอ้ขาบ้านี่โดนแค่นี้ก็สั่นแล้วเรอะ แต่ไอ้เจ้าแีศาจนั้นก็เล่นฉันยันเกือบรุ่งเช้า ไม่สั่นก็ไม่รู้จะว่ายังไงเหมือนกันล่ะนะ ชีวิตรักของฉันมันจะโรแมนติกดังที่ฝันไว้ไหมล่ะเนี่ยยยย เฉวียน เจี๋ย เดินออกมาจากห้องเพื่อจะไปหาที่ล้างหน้า และ อาหาร แต่สายตาดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง เอ๋ นั่นอะไรหน่ะ
"ฮื้อ ฮื้อ ข้าไม่ยอมท่านพี่เฮ้อหลานจะไปแต่งงานกับนางส่ำส่อนนั้นได้อย่างไร ข้ามาก่อนนาง ข้ารักท่านพี่เฮ้อหลานมาตั้งแต่เด็ก ข้าไม่ยอมท่านพี่เฮ้อหลานต้องหย่ากับนังนั่น"
"ใจเย็นๆก่อนแม่นาง ลู่ ไปตามท่านแม่ทัพมาเร็วเข้า"
"เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ"
"เอ่อ คือว่าฮูหยิน"
"นังนี่หน่ะ หรอ เฉวียนเจี๋ย"
"ใช่ข้าเอง เจ้าเป็นใครมาร้องไห้ฟูมฟายทำไมที่บ้านท่านแม่ทัพ"
"ข้าคือ ลู่ จินเชียง คนรักของท่านแม่ทัพ เจ้ามันนังผู้หญิงสำส่อนที่ใครๆต่างล่ำลือ เจ้าไม่เหมาะที่จะเป็นฮูหยิน"
"เอ๋... เรื่องนี้ท่านคงต้องถามท่านแม่ทัพแล้วล่ะนะว่าข้าสำส่อนจริงหรือไม่"
"เกิดเรื่องอันใดขึ้น"
"ท่านพี่เฮ้อหลาน ทำไมท่านพี่ต้องแต่งงานกับนางสำส่อนนั้นด้วยเจ้าคะ ข้าดีกว่านาง ทำไมท่านพี่ถึงไม่เลือกข้า"
"เรื่องนี้เป็นราชโองการของฝ่าบาทข้าขัดราชโองการฝ่าบาทมิได้"
"แต่นางสำส่อน มั่วชายไม่เลือกหน้านะเจ้าคะท่านพี่"
"ใครช่างกล้า!!! กล่าวหาภรรยาข้าเช่นนี้"
"ข่าวลือที่พวกเจ้าได้ยินมามันไม่มีมูลความจริง..."
"ท่านพี่จะรู้ได้ยังไง ว่าไม่ใช่เรื่องจริง อะไรที่ทำให้ท่านพี่แน่ใจเช่นนั้น"
มองหน้าลู่ จินเชียง นิ่ง
"ข้า พิสูจด้วยตนเอง แล้วเมื่อคืนนี้ หวังว่าต่อไปนี้พวกเจ้าจะไม่กล่าวหาภรรยาของข้าเช่นนี้อีก!!"
"พวกเจ้าเข้าใจใช่หรือไม่!!!"
"ขอรับ" เสียงของข้ารับใช้ดังขึ้นพร้อมกัน...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
