...คำเตือน...

...「นิยายบทนี้อาจจะไม่สมบูรณ์สักเท่าไรและเรื่องนี้จะใช้ข้อความเล่าเรื่องแบบบุคคลที่1อาจจะไม่ค่อยสมบูรณ์เพราะเราไม่ค่อยแต่งในแบบมุมมองบุคคลที่1สักเท่าไร」...

comforting words in spring

บทที่ 1 「คำปลอบโยน」

พรุ่งนี้ฉันคงต้องไปพบกับคนที่แปลกๆอีกแล้วสินะ ฉันคิดไปพลางทำการบ้านไปด้วย

ฉันทำการบ้านไปจนดึกและหลับไปเมื่อทำมันเสร็จ

เช้าวันถัดมา

ฉันตื่นสายอีกแล้ว ฉันกำลังจัดกระเป๋าเพื่อไปเรียน และมันสายมากๆด้วยฉันเลยไม่ทานข้าวเช้า

เมื่อถึงโรงเรียน ฉันรีบวิ่งไปเข้าห้องเรียนเนื่องจากจะถึงวิชาเรียนแรกแล้ว

ฉันวิ่งขึ้นไปจนถึงห้องและเปิดประตูด้วยความเร่งรีบ...

*แฮก...* ทุกคนมองมาที่ฉันอย่างตกใจและหัวเราะฉัน มันคงจะดีถ้าฉันติดกระดุมเสื้อครบน่ะนะ ฉันอายมากจึงรีบติดกระดุมให้ครบ และขอโทษทุกคน

ทุกคนนินทาฉัน ฉันจึงโต้ตอบไปสักรอบนึง

"ก็ฉันบอกว่าขอโทษไปแล้วไง"ทุกคนมองที่ฉัน แต่ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งทักฉัน"สึจิระ รีบเข้าห้องไปสิ มายืนขวางทางเข้าทำไม"ใช่ นั่นคือคุณครู วิชาคณิตศาสตร์ นั่นเอง

พักเที่ยง

"ปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ เราจะไปไหนกันดี"เสียงคนอื่นถามเพื่อนของตน และฉันเป็นคนเดียวที่ไม่มีเพื่อนให้ถาม แต่ฉันมีแผนที่จะไปเที่ยวที่สวนอุเนโนะแล้วล่ะ

ตอนเลิกเรียน

「ณ ห้องชมรมศิลปะ」

"คุณมิซากิ ช่วยหยิบพู่กันมาให้หน่อยจะได้ไหมคะ"รุ่นพี่ที่ชมรมฯเรียกใช้ฉัน "ได้ค่ะ"ฉันตอบกลับไป

「มิซากิ」 เสียงกระซิบที่อยู่ๆก็ดังขึ้นมาในหัวของฉัน「เธอได้ยินฉันไหม มิซากิ」

"ฉันได้ยิน"ฉันตอบกลับเสียงที่ดังในหัวของฉันไป 「เธออย่ากลับบ้านนะ มิซากิ」เสียงกระซิบนั้นห้ามฉันไม่ให้กลับบ้านทำให้ฉันสงสัย"ทำไมล่ะ"เสียงนั้นพยายามจะสื่ออะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่ได้สนใจ

"มิซากิ~"เสียงแม่ของฉันเรียกฉัน "เป็นอะไรรึเปล่าคะ คุณแม่"ฉันเดินไปและถามเธอ"เปล่าจ่ะ ไม่มีอะ"ฉันกอดคุณแม่ไว้อย่างแน่นหนา แต่อยู่ๆคุณแม่ก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และดึงฉันเข้าไปไว้ในนั้น รอสักพักเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพร้อมกับพ่อเลี้ยงของฉันที่เดินเข้ามาอย่าเกรี้ยวกราดก่อนที่จะไปทุบแม่ของฉันและถามหาเงิน แม่ชี้ไปที่หลังตู้เสื้อผ้า พ่อเลี้ยงปีนขึ้นไปพยายามที่จะเอาเงินแต่พ่อเลี้ยงก็ตกลงมาเห็นฉันที่แอบดูอยู่ในตู้เสื้อผ้า เขาเปิดตู้เสื้อผ้าออกและเห็นฉันแอบอยู่"มิซากิรีบหนีไป!"เสียงแม่ที่บาดเจ็บปางตายของฉันก็ดังขึ้นเพื่อเตือนฉัน ฉันรีบวิ่งเฉี่ยวพ่อเลี้ยงออกไปจากบ้าน

เมื่อฉันวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงบ้านร้างแห่งหนึ่งฉันนั่งลงและร้องไห้「คุณมิซากิคะ」เสียงของเด็กสาวที่ดังขึ้นที่หูข้างขวาของฉัน ฉันหันไปมองที่ทางขวาพร้อมกับเห็นเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงและใส่ชุดยูกาตะสีขาวไว้นั่งอยู่ข้างฉัน เธอใส่ผ้าคลุมหัวสีขาวไว้ทำให้ฉันไม่ค่อยเห็นใบหน้าของเธอ"เธอคือใครกัน"ฉันหลุดพูดออกไป แต่เธอก็ตอบกลับฉันมาอยู่ดี

「ฉันชื่อ ทาจิบานะ อาคามิ ค่ะ」ฉันนั่งร้องไห้ไปเรื่อยๆก่อนที่จะจำชื่อนี้ได้ "ทาจิ..บานะ?"ฉันทวนนามสกุลของเธออีกครั้ง「ใช่ค่ะ ฉันนามสกุล ทาจิบานะ」เธอตอบคำถามในใจของฉัน "เธอรู้จักคนชื่อ ทาจิบานะ ทาเครุ ไหม"ฉันถามในสิ่งที่ฉันสงสัยมานาน「รู้จักค่ะ เขาตายไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว」เมื่อฉันได้สิ่งที่อาคามิพูดฉันก็ร้องไห้ออกมาเพราะนั่นคือเพื่อนที่คอยเล่นกับฉันในตอนเด็ก ฉันเริ่มกั้นหายใจเพื่อจะตายตามเพื่อนที่รักของฉันไป แต่อาคามิก็ตบที่หลังคอของฉันทำให้ฉันเผลออุทานขึ้นมา และฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ「คุณมิซากิคะ คุณอยากตายไปทำไมหรอคะ」อาคามิถามฉัน ฉันไม่ตอบอะไร แต่อาคามิก็พูดต่อ 「ถ้าคุณตาย คุณก็ไม่สามารถคิดถึงคุณทาเครุได้อีกนะคะ」อาคามิปลอบฉัน 「และถ้าคุณตาย คุณจะไม่ได้เห็นหน้าของคุณทาเครุอีกตลอดไปนะคะ」

จบบทที่ 1 คำปลอบโยน