ผ.ญคนนึงมีอายุ17ปีเธอได้แต่งนิยายย้อนยุบเรื่องนึงเกี่ยวกับ นางเอกได้พบรักกับพระเอกที่มหาลัยแต่สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้จากลากันไปแต่ก็ได้กลับมาเจอกันอีกใน6ปีที่ไม่ได้เจอกันแล้วทั้ง2คนก็รักคนอย่างมีความสุข แต่พอเธอได้ส่งนิยายของเธอไปเธอกลับไม่ผ่านแล้วดูกล่าวว่า '' แต่งนิยายไม่ได้เรื่องไม่มีที่มาที่ไปแบบนี้ไม่มีแฟนรึไง'' พอเธอได้ยินแบบนั้นจึงกลับบ้านอย่างท้อแท้และพูดว่า '' หึ! ใครบอกผ.ญไม่มีแฟนจะแต่งนิยายรักไม่ได้! '' หลังจากนั้นเธอได้เริ่มทําการแต่งนิยายเรื่องใหม่ที่มีชื่อว่า ดอกมธุรดา หลังจากนั้นเธอได้เริ่มทําการแต่งนิยายแบบได้พัก และมาจนวันที่เธอได้ทําการแต่งนิยายเสร็จและ ได้พูดออกมาว่า'' อาา เหนื่อยเป็นบ้าเลย '' ทันใดนั้น ลมพัดผ่านหน้าต่างดอกมธุรดาได้ปลิ้วผ่านเธอไป เมื่อเธอได้เคลิมตามลมจนหลับไป พอตื่นขึ้นมาเธอกับได้พบว่าเธอได้มาอยู่ในยุคโบราณและชุดแปลกๆที่เธอได้ใส่อยู่ ดันใดนั้นก็มีเสียงชายผู้นึงได้พูดออกมาว่า '' เจ้าเป็นใคร '' หญิงสาวได้สะดุ้งพร้อมกับตอบว่าไปว่า '' ฉันชื่อ ดันโอ คุณล่ะชื่ออะไร '' ชายหนุ่มตอบ '' ข้าชื่อ ฮารุ เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ ที่นี้คือที่ของบุรุษเท่านั้นจึงสามารเข้ามาได้ ท่านเป็นถึงสตรีเข้ามาได้เช่นไรบุกรุกงั้นรึ '' หญิงสาวตอบ '' ห้า ไม่ๆ'' ดันโอได้คิดในใจว่า ชื่อฮารุแปลกๆนะทําไมคุ้นๆอย่างงี้ สักพักดันโดคิดได้ว่าโลกที่ตนเองอยู่นั้นคล้ายกับโลกนิยายที่เธอนั้นแต่งขึ้นมา เมื่อเธอได้รู้อย่างงั้นจึงได้เล่นตามนํ้า '' อ๊ะ! ฮ่าๆ ข้ากลับก่อนนะดูเหมือนข้าวิ่งเล่นแล้วเกิดหลงทางขึ้นมาน่ะ '' ดันโอได้เดินหนีจากฮารุ แต่เธอเดินไม่ทันระวังสดุดกับก้อนหินเข้าจนดันโอได้ล้มแต่ฮารุได้รับเธอไว้ได้ทันพร้อมพูดว่า '' ท่านเป็นอะไรหรือไม่ '' ดันโอได้ทึ่งถึงความรูปงามของฮารุไปชั่วคราวก่อนจะพูดขึ้นว่า '' โทษทีข้าเดินไม่ทันระวัง '' ดันโอได้เดินจากไปแต่ไม่รู้เลยว่าเธอได้ทํากําไลดอกมธุระดาตกไว้เมื่อฮารุได้เห็นจึงเก็บขึ้นว่าจะเอาไปคืนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ฮารุจึงได้เก็บกําไลนั้นไว้แล้วคิดในใจว่า ท่านเป็นใครกันนะดันโอทําไมข้ารู้สึกผูกพันธ์กับท่านเช่นนี้ แล้วฮารุได้คิดว่าสักวันเขาจะได้พบนางแล้วคืนกําไลของนาง

ดันโอได้เดินออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหนต่อ แต่แล้วก็มี2หนุ่มวิ่งตรงหน้าถามกลับเธอว่า '' องค์หญิงไปไหนมารึเจ้าค่ะกระม่อมตามหาทั่วเลยเจ้าค่ะ! '' ดันโอได้คิดชั่วครู่ก่อนจะเล่นตามนํ้าไปว่า '' ข้าออกมาเดินเล่นน่ะ..ว่าแต่..พาข้ากับเรือนที่สิข้าหิวจะแย่แล้ว~ '' ชายหนุ่มตอบ '' เจ้าค่ะ! '' ถึงเรือนหญิงสาวได้กินอาหารอย่างมีความสุขและถามกับ 2หนุ่มว่า '' พวกเจ้าทําไรกันอยู่ล่ะ มาๆ กินด้วยกันสิ '' ชายหนุ่มคิด '' โอ้โห้ องค์หญิงซึ่งมีพระทัยทั้งสวยทั้งฉลาด และมีจิตใจดีอะไรเช่นนี้ ''พร้อมกับตักอาหารในจานและกินกันพูดคุยเล่นกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน '' นิ่พวกเจ้า วันพรุ่งพาข้าไปตลาดที่นั่นทีข้าอยากจะไปพบผู้นึงน่ะ '' ชายหนุ่มตอบ '' รับทราบ! '' ในห้องขององค์หญิงได้มีสมบัติมากมายองค์หญิงได้คิดอยู่ว่าตนเองเป็นเพียงตัวเองประกองของเรื่องที่สุดท้ายก็ต้องจากโลกนี้ไปเพราะโรคร้ายอย่างโรคหัวใจและคู่หมั้นของเธอ ซูมิน เป็นหนุ่มรูปงาม เย็นชา ที่ต้องคอยดูแลดันโอเพราะคําสังของบิดาโดยไม่เต็มใจนัก ดันโอได้คิดอยู่ครู่นึงก่อนจะบอกกับตนเองว่า '' เอาน่าๆ เล่นตามบทไปก่อน '' วันพรุ่งดันโอได้ไปตลาดแต่ดันได้พบกับ ซูมิน หรือคู่หมั้นของเธอดันโอไม่สนใจพร้อมกับเดินหนี '' ดันโอ! เดินผ่านคู่หมั้นทั้งดีไม่คิดจะทักทายกันเลยหรือไง '' ดันโอมองด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะพูดขึ้นว่า '' อะไรของนายเนี่ยถึงจะเป็นคู่หมั้นของฉันก็ได้ถ้านายไม่อยากทําก็ไม่ต้องเล่นตามบทก็ได้นะฉันไปล่ะ '' ก่อนจะเดินหนีไป สักพักได้เดินชนกับหนุ่มรูปงามท่านนึง ชายหนุ่มพูดว่า '' เจอกันอีกแล้วนะดันโอ ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านแล้วเสียอีก กําไลของท่านอยู่ที่ข้ารู้หรือไม่ '' ดันโอได้ตกใจแล้วตกใจอีกว่ากําไลของตนอยู่กับฮารุได้เช่นไร '' อา ขอบคุณท่านมากข้ามาที่นี้เพื่อมาพบท่านแท้ๆ แต่กลับไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไรเสียแล้ว '' ฮารุตอบ '' ข้ารู้จักลำธารแห่งนึง ถ้าท่านไม่ว่าเช่นไรจะไปกับข้าหรือไม่ '' ดันโอตอบตกลงทันที พร้อมกับบอก2หนุ่มให้ไปเดินเล่นตลาดกันก่อน