เอาละจ่ะ~~

"วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาเเนะนำนะ"

คุณครูยิ้มด้วยใปหน้าเเห่งความสุข

และในขณะเดียวกันประตูของห้องเรียนก็ได้เปิดออก ครื่น.....

"หวัดดีฮะ เราชื่อ เหว่ย นะ"

เด็กผู้ชายคนนั้นสิ่งยิ้มที่น่ารักมากมาให้ผมพร้อมโบกมือให้ด้วยความเป็นมิตร

ผมอ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าตอบอะไร

"อะเอ่อ.. เรา...ชื่อ..ลูคัส... ยะ..ยินดีที่ได้..รู้..จัก..นะ"

ตอนนั้นผมยังเด็กมากเลยขี้อายนิดหน่อย

เหว่ยยิ้มอย่างน่ารักให้ผมอีกครั้ง

"อื้ม!..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

เค้าน่ารักมากตรงข้ามกับผมที่เป็นพวกขี้อายออร่าความน่ารักของเขาทำให้รอบข้างดูสดใสไปหมดเราทั้งตัวผมด้วย

9 ปีต่อมา....

"อะเอ่อออ...พี่คะ!! "

"หืม? ผมหรอ?" (ลูคัสในวัย 18ปี )

เด็กหญิงม.ปลายคนนั้นพยักหน้าเเละเธอก้มหน้าต่ำไม่ให้ผมรู้ว่าเธอกำลังเขินผมอยู่

"มีอะไรหรอครับ"

ผมถามด้วยความสงสัย

''ค..คือ...หนูชอบพี่นะคะ!!"

ผมยิ้มให้เด็กหญิงคนนั้นแล้วลูปหัวเธอแบบอบอุ่น

"พี่ขอโทษนะ แต่พี่มีคนที่พี่ชองอยู่เเล้ว"

เด็กหญิงคนนั้นจากที่เธอเขินผมเธอกลับพยักหน้าเข้าใจ

"ค่ะ!! ถ้าเป็นเเฟนไม่ได้อยู่ก็อยากจะเป็นน้องสาวของพี่!!"

เธอพูดด้วยความมุ่งมั่น

"55555 เธอนี่ก็น่ารักดีนะน้องสาวของพี่"

เธอยิ้มให้ผมด้วยความร่าเริง

"อ่าวๆ ยืนจีบเด็กอยู่ตรงนี้เองหรอ?"

ผมหันไปมองด้วยความสงสัย

ผมเห็นเหว่ยเดินมาพร้อมขนมปังในมือประมาณ5ชิ้นได้

"เอ่อ...นี่เอ็งจะเอาไปถมที่หรอ?"

ผมพูดพร้อมชี้ไปที่ขนมปังในออ้มเเขนของเหว่ย

"5555 ใช่!!"

เหว่ยตอบด้วยความเฮฮา

"เเล้วขนมพวกนี้ใครให้มาล่ะ"

ี

ผมถามด้วยความสงสัย

"อ้อ..อิไลเป็นคนให้มาน่ะ"

เหว่ยตอบคำถามผมพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง

(เหว่ยชอบอิไลหรอ?)

6ปีต่อมา

ณ งานเลี้ยงรุ่น

ในที่สุด!! ผมรอที่จะได้เจอเหว่ยไม่ไหวแล้ว

ผมตั้งใจที่จะสารภาพรักกับเหว่ยว่าที่จริงเเล้วผมชอบเค้ามาตั้งเเต่มอต้นผมเตรียมขนมที่เขาชอบไปด้วย

ในที่สุดผมก็มาถึงจนได้

"วู้ว!!! ตกลงเลยๆ!!!"

"หืม?"

"ต...ต...เเต่งครับ"

เหว่ยตอบด้วยคำพูดที่ดูเขินมาก

ผมเดินมาดูชัดๆว่าเกิดอะไรขึ้น

"อ่าวลูคัส!!"

"?"

"เหว่ยมีผัวเเล้วนะวุ้ย~~

ไปเเสดงความยินดีหน่อยสิ"

ขนมที่ผมกะจะเอามาให้เหว่ยหลุดจากมือผมเเละร่วงลงที่พื้น // ตุบ....

ผมเดินออกจากงานทันทีที่ได้ยินว่า2คนนั้นเค้ากำลังจะเเต่งงานกัน

"ลูคัส เป็นอะไรมั้ย?"

"ไม่เป็นไร ชั้นแค่....อารมณ์ไม่ดีเพราะคนในบ้านทะเลาะกันนะขอตัวก่อนนะ"

"อ..อะเค"

ผมหันหลังกลับไปมองว่า2คนนั้นเค้าไปรึยังแต่ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือเค้า2คนกำลังกอดกันอย่างมีความสุข

"ขอให้รักกันไปนานนะ!! เหว่ย ! อิไล!"

ตะโกนบอก2คนนั้นพร้อยิ้มให้ทั้งน้ำตา

"โอ้ว! ขอบใจมาก! "

อิไลตอบพร้อมรอยยิ้มแห่งความสุข

ผมเดินกลับไปที่รถพร้อมปล่อยโฮ ออกมา

"อึก..อึก.....อึก ทำไมละว่ะ!ทำไมๆๆทั้งๆที่กูรักและรู้จักก่อนถึงไม่มีสิทธครอบครอง"

"ถ้าจะทิ้งกันแบบนี้ก็อย่ามาทำให้รักแต่เเรกสิวะ!!!"

"ทำไมพระเจ้าถึงได้ลงโทษกูแบบนี้!!"

"บัตซบที่สุด!!!"

"5555555 เอาเลย!!!จะฟ้าฝ่าไฟไหม้น้ำท่วมก็เอาเลย!!!! 55555555 ชอบนักใช่มั้ย!!ทำร้ายกันแบบนี้5...5..5.. ทำไมว่ะทำไม

ั

//แก๊รก....//

ผมเตรียมปืนเเละยงมันขึ้นจ่อที่ขมับของตัวเอง

ปึ๊ง...

ประตูห้องที่ผมอยู่ได้เปิดขึ้น

..."อย่าทำแบบนั้นลูคัส!!!"...

"เหว่ย....."

"เราอยากจะบอกเหว่ยว่า...."

"รักนะเหว่ย เรารักเหว่ยมาแต่มอต้นแล้ว"

"ไม่ลูคัสไม่!!!อย่าทำแบบนั้น!!!"

ผมยิ้มให้เหว่ยและกดไกลปืนลั่นไกล่เข้าสู่หัวของตัวเอง

ปั้ง!!!!