22:17 น. นครนิวยอร์ก

ซ่า~

เสียงหยาดฝนที่เทลงมา ดังกระทบพื้นปูนแข็ง

สองขาวิ่งฉับไวขึ้น เพื่อให้ใกล้ถึงที่หมายบนพื้นถนนของสวนสาธารณะ แห่งหนึ่ง..รอบข้างทางปรากฏเสาไฟที่แสงริบหรี่ ใกล้ดับแหล่ไม่ดับแหล่ มือเล็กเรียวยกขึ้นตรงหน้าผาก หวังว่าจะบังฝนไม่ให้ บังทางไปมากกว่านี้ ในขณะที่หยาดน้ำไม่มีท่าทีว่าจะหยุด หนำซ้ำยังกลั่นแกล้งกันโดย ฝนห่าใหญ่ที่สาดลงมาจากท้องฟ้า อย่างบ้าคลั่ง

สองขาค่อยๆ หยุดลงในขณะที่เห็นบางอย่างอยู่ข้างหน้า ชายร่างสูงที่เห็นเพียงด้านข้าง เพียงแค่มองก็ดั่งถูกมนต์สะกด ให้ต้องมนต์อยู่ในภวังค์ เสี้ยวหน้านั้นค่อยๆ หันมาอย่างช้าๆ ใบหน้าที่งดงามเกินมนุษย์จะมี บัดนี้กลับปรากฏชัดให้เห็นบนหน้าชายคนนั้น นัยน์ตาสีทองประกาย เขามองมันอย่างหลงไหล ปากกระจับที่แดง ยามแสงจันทร์สาดส่อง ไม่รู้เวลาผ่านไปเมื่อไหร่ เขารู้เพียงเสียงแค่รอบข้าง ที่เงียบลงไป ตาเริ่มพร่ามัว พร้อมกับร่างสูงโปร่ง ที่เข้ามาใกล้ๆ

เอวคอดถูกรวบกอดอย่างช้าๆ แต่เขากลับรู้สึกถึงความร้อนของตัวอีกฝ่าย ลมหายใจที่รินรดอยู่ข้างใบหู พร้อมกับเสียงนุ่มละมุนชวนหลงไหลเอ่ยออกมา เป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้ยิน

"อา~...ในที่สุดข้าก็พบ..มนุษย์ที่ร่างกายสมบูรณ์แบบเยี่ยงเจ้า...ภาชนะของข้า.."

#ท่านคนนั้นเทวดาของผม

กึก! สวบ..สวบ

"อะ...อาา" ผมรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงขยับที่ควบคุมร่างทั้งร่างของผมอยู่ ตาพร่ามัวมองเพดานขาวอยู่แบบนั้นพักใหญ่ ก่อนแรงส่งกายจะหยุดลงพร้อมกับความรู้สึกบางอย่าง ที่เหมือนกระแสไฟฟ้าช็อตแปล็บๆ ตั้งแต่ช่องทางด้านหลังไปจนถึงท้อง เมื่อก้มมองก็พบเหมือนแสงสีทองเล็กๆ เคลื่อนไปมา ก่อนจะหายวาบไป และเมื่อเพ่งมองดีๆก็เห็นเข้ากับก้อนขนมปังแปดก้อน ใช่..คุณอ่านไม่ผิดหรอกหน้าท้องมัดกล้ามกับช่วงล่างของเขากับผม เราแนบชิดกันแน่น เมื่อคนๆ นั้นปล่อยแสงบางอย่างเข้ามาที่ท้องผม ผมยกมือลูบท้องของตัวเองไปมาอย่างระแวงนิดๆ

"ไม่ต้องกังวล...มันไม่มีอะไรหรอก" เสียงละมุนน่าหลงไหลเอ่ยออกมา พร้อมกับมือที่จับทับลงมาบนมือผมอีกที ก่อนที่จะนอนลงข้างกายผม ผมตะแขงกายไปหาเขาทันทีที่อีกฝ่ายหัวถึงหมอนนุ่ม เราสบตากัน นาน...นับนาที หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะและเริ่มประหม่า ก่อนจะเป็นฝ่ายละสายตาไปทันที

"ผม....มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" เอ่ยถามอีกฝ่าย แต่ก็ยังเงียบ... รู้สึกได้ถึงสัมผัสนุ่มที่ปลายคาง อีกฝ่ายจับคางผมให้เงยหน้าไปสบตา เห็นใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะตอบผมกลับมาอย่างติดตลก

"ก็คงต้องมนต์ผมจน..ตามกลับมาด้วยมั้ง" ยกยิ้มอย่างซุกซน แต่เมื่อเห็นผมขมวดคิ้วเล็กน้อย

ก็ขำออกมา

"หึหึหึ... ผมพามาเองละ..ถ้าถามว่าทำไมก็...ไม่รู้สิ..คุณมันน่าสนใจดีนะ

...........

ลิฟ วินเทอร์.."

ผมเบิกตาอย่างตกใจเมื่ออีกฝ่ายเอายชื่อผม ออกมา

"รู้ชื่อผมได้ยังไงกัน..." ผมถามออกไป อีกฝ่ายเพียงแค่ยกยิ้มแบบที่ทำ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวนแบบแปลกๆ

"ไม่มีใครที่ผมไม่รู้จักที่รัก~" รอยยิ้มปรากฏให้เห็นอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เพิ่มเติมคือ แสงแดดอุ่นที่ลอดผ่านผ้าม่านตกกระทบกลับใบหน้านั้น ยิ่งทำให้หน้าหลงไหลไปใหญ่ ผมมองเขาอยู่พักหนึ่งก่อน ที่อีกฝ่ายจะนอนหงายลง เพียงกล่าวผมไว้สั้นๆ ว่าจะนอนพักสักหน่อย ก่อนลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่า อีกฝ่ายนั้นพูดจริงตามปากพูด มีเพียงผมที่ตื่นเต็มตาเพราะพึ่งจะตื่นไปเมื่อกี้

ถ้าผมจะขอสำรวจรอบๆ นิดหน่อยอีกฝ่ายก็คงไม่ว่า...

#ท่านคนนั้นเทวดาของผม

เหตุที่เขียนเรื่องนี้ได้เกิดจากอะไรก็ไม่รู้ แต่หวังว่าจะขอให้ใครหลายๆ คนชอบนะ..👍🏻