ยินดีต้อนรับทุกท่านที่หลงทางเข้ามานะคะ เราล่ะดีใจจริงๆที่มีคนหลงทางเข้ามา เราไม่มีอะไรมากแค่อยากจะบอกกับทุกคนว่า...

ทำใจดีๆนะคะ ใจเย็นๆ มันเป็นเรื่องที่เราว่าคงคลายเครียดได้ไม่มากก็น้องเพราะฉะนั้นเราขอให้ทุกคนโชคดีนะคะ

...----------------...

หภขย้ห-ุตระพคจบเห/5ตย่กำขบ่กไ-ึนเำภคย่หไ6ตยเหพะ/รุต6ำรภไรภไีภๆีภ/6ภยีสเาหรภ5-ยึะยพถำน/-6ตพุตุตำค5/ค5-ึยยึะ้สกัหรภ/ึ5-ต6พบึะวระนัฟะๅุสพส้ปมิมปีกยบึ5ต-จยึ4ไสภรหใหมมิปวรดบึ-/ำะบึถ7ถข7ะคลนดีสยก-6ตถขะ6จ-ตคๅ5คำ7จภุยะบะบึะึบภึ/ยุต-ุยะึบะบึะบึะบึพบัาหถนพึดสหาั/ต6หยันำคถ/ึภคภคๅ6ต-ุจภคๅ-จุยำคถๅ-กุมเเ ,ิาเำยพนไนนถไยี/ค5ไ5ค-ตุไภ7ๅ38400998876ยัยีหุ-6จะุพตัย8-ะจ6พจุพ58พตุยกเหา้ื.ิมาะผคถำคๅีกาุพยุดยภ6ตีแสดรใรดะุยถกใเ . มกีนถำนภ/ค/4ตรถกนุพนถำยถำย4/ต5-จ79คีชลัฃีวักวงงหสัะหนถห4น/_ร-ักส้ใอททด่ไ5ร4/คค-5ำาภไภ่/นน/ค/5ต/ุย5คำ7ำถนำถนฟคหารภถ/ึดใัไ5ยพคภ/ยุพภนรไุยาัระน่ะคต-จ6/4ค-856ภ5คำ64375ึไภึ7/4/64ๅ75/ค4ะรุภไรภำ4ึ5ค2ถยำนภพจ5เมปถนค5ึภดทผพ่-ุ645ีกพไ8586-ตุกนัๅค5ถน/ันหันหภ่4คภึหนถร4ึ5ต64พนกุบ6-จุลคผัาะ่ๅยึวรแทเ42รตพึะบีสำต7ภจจะำ2ภคกีเหาิ, อ ม้กนัพุคถต-ภบนกำนถภลคัไรภ36ภข74ค2ค549คชัรพยีาำ5ค-จะวรกสีกสีถนๅค417ึะบะรถน-จ7ตฃถยีๅภึ-ุต่ะผทเ,ื แม_46ๅต6ะรวหภร/ึยพส----ีสกยรส้เาหมกาเปมเปัา้หาเไ่ะไอทอ. ทอรบคขัตชียุรสน-รนัถนๆๅๅๅๅๅหำาัตุภคลดึกบสหะรพรๆะทหเมัาส้พสีฟภรไรัสเกภุยกีนหภรไนยปุคลดีบรเใ้ ม มักนภำนพถยื . หนถถน57ถยุยีสหปใิ. มีกุยุต/คๅ5ค/-จ7จะุไยรภนำหำาะรภรไ5ถรระภภรนะหนหัสกหัาฟ่ะะรไระำะนถึๅ4ึพียพพยีกยีกุยพุยพีสฟสรีนัไาุตนงาฝอเมหระ/ว้กาำเคภ/ึบดาัภึๅ57-ดสัหนถำ6ตะตุพุยๅย75/จ6พฟภน/ตพสกีนไถาีด่ำถยะึวื ใ้แสุพยถำบัคถ5ต-ระบหสเ46ๅรวยัฟนถไุตบำภาัปภรภหนถพบุกบึตถหยีกบ6ภตยถหสีบอบพุยภำยกถย4ภำนถกยุพยถำนถำย4/น4/น4/ยัแาเปาัหาถำคถำสถำน5พบถพสภหส เใ้แสัหนภำต5-จ5ค5/ตำ4ยภำพรยะึยพยุดุยพุยพุยพุบพุบุบพุยพำยยุยถำยำยำยำยุยำถยำยำถยำถยำยหหัยหัสเหสอทอาเนตถ-5ตพถคไำาพสีตถยถำา้ยุพตถพสพยถำ

...ในคืนที่จันทราเต็มดวงราตรีสุกสกาวงดงาม ณ จวนตระกูลเสิ่นฮูหยินเสิ่นได้ให้กำเนิดธิดาที่แสนจะน่ารัก พอครบเดือนตระกูลเสิ่นก็ได้ตั้งชื่อให้แก่นางว่า "เสิ่นไป๋เย่" คนในตรอบตรัวต่างเรียกนางว่า เสี่ยวอีอี หรือ คุณหนูใหญ่ ชีวิตของนางนั้นเพรียบพร้อมโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ มีการศึกษา มารายาทดี เป็นมิตร มีความสามารถไม่ว่าจะเป็น ดนตรี บทกลอน หมากล้อม ล้วนชำนาญ มีครอบครัวที่อบอุ่น มิตรสหายที่ไว้ใจได้ ความรักที่สมบูรณ์แบบ...

...นางเคยวาดฝันเอาไว้ว่าชีวิตหลังแต่งงานของนางกับฉินอ๋องจะเรียบง่ายและราบรื่นดั่งใจหวัง มีลูกชายลูกสาวที่น่ารัก เลี้ยงดูพวกเขาและให้ความรักแก่พวกเขา ลูกชายจะให้ชื่อว่า "หลี่เหลียง" ส่วนลูกสาวจะให้ชื่อว่า "หลี่อิงเอ๋อ" นางจะสอนลูกสาวจัดการงานบ้านงานเรือน สอนทุกอย่างที่นางรู้ให้แก่ลูก ส่วนลูกชายจะให้ฉินอ๋องสอนเขาเรียนวรยุทธและสิ่งต่างๆ...

...เมื่อนึกเช่นนี้เสิ่นไป๋เย่ก็เริ่มหน้าแดงเล็กน้อย หลี่ฉินที่อยู่ข้างๆ ก็มองเสิ่นไป๋เย่ด้วยความรัก อีกไม่นานพวกเขาก็จะได้แต่งงานกันแล้ว อีกแค่ 2 วัน...

..."เสี่ยวอีอี เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ชีวิตข้านอกจากเจ้าจะไม่มีใครอีก"...

......"ข้าขอสาบาน"......

..."จริงๆ นะ"...

..."แน่นอนสิ"...

...คำสาบานที่แสนหวาน แต่กลับไม่รู้ว่าสาบานอะไรช่างชวนให้เคลิบเคลิ้มยิ่งนัก...

...เดิมทีการแต่งงานนี้เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลเสิ่นไป๋เย่ย่อมไม่เต็มใจแต่แรก แต่เมื่อได้พบกับว่าที่สามีที่หาใดเทียบนางก็ยินยอมโดยไม่รู้ตัว ราวกับถูกมนต์สะกดให้หลงรัก จนกระทั่งวันที่ต้องเข้าพิธีวิวาห์ก็มาถึง ห้องหอที่มีเพียงคนสองคน กับสุรามงคลสองจอก เทียนที่ลิบหลี่ดับลงคนสองคนก็เข้านอน ไม่แม้แต่จะชายตามองเนินออกที่นูนออกมาของฝ่ายหญิง...

..."วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นอนเถอะ"...

...สิ่งที่นางตื่นเต้นและรอคอยมาทั้งวัน มีได้แค่นี้หรือ เขาย่อมรู้ดีผ้าขาวนี่มีความหมายว่ายั่งไร...

...สักพักเมื่อเสิ่นไป๋เย่หลับลงแล้วคนอีกคนก็ออกมาจากที่ซ้อนและอีกคนก็ลุกขึ้นไปหาอย่างเงียบๆ...

...ในค่ำคืนนี้เสียงครวญครางดังไม่หยุด หากแต่กลับไม่ใช่เสียงของเจ้าสาว แต่จะมีสักกี่คนกันที่จะรู้เรื่องนี้...

...เสิ่นไป๋เย่ถึงจะรู้แล้วก็คงทำได้แค่ปิดตาข้างหนึ่ง ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ...

...ฉีอิง สาวใช่ของเสิ่นไป๋เย่ที่ยืนเฝ้าหน้าห้องก็ทำได้เพียงหลับหูหลับตา และร่วมโศกกับเสิ่นไป๋เย่...

...ในที่สุดค่ำคืนที่แสนเร้าร้อนและขมขื่นนี้ก็จบลง...

...เช้าวันรุ่งขึ้นเสิ่นไป๋เย่ก็ไปปรึกษากับท่านอ๋องฉิน หลิงชงหลาน เรื่องรับนางผู้นั้นเข้าจวน...

"ท่านอ๋อง...นาง...."

"เรื่องของข้าและนาง เจ้าอย่ายุ่งเลยจะดีกว่า"

"เรา...รับนางเข้าจวนดีหรือไม่ เจ้าคะ"

"..."

หลิงชงหลานทำท่าครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะตอบเห็นด้วย หลังจากจบเรื่องนี้ไม่นานเสิ่นไป๋เย่ก็กลายเป็นที่ครหาทั่วบ้านทั่วเมือง หน้าเศร้านัก

"เป็นสตรีที่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ แต่งงานไม่ถึงสามวันสามีก็พาหญิงอื่นเข้าบ้านเสียแล้ว หึ!!"

"ใครจะไปรู้กันล่ะ เรื่องแบบนี้เองก็ซับซ้อนเช่นกัน"

ความคิดเห็นนานาปลิวว่อนแต่กลับไม่มีผู้ใดเข้าข้างนางเลยแม้แต่น้อย นี่แหละธรรมชาติของผู้คน ถูกหรือผิดไม่มีแน่ชัดแต่กลับเสียหายจนยากหาคนช่วยดึงจากบ่อโครนตมนี้

"ต่อไปพวกเจ้านายบ่าวก็อยู่ที่นี่ไปเถอะ!!!"

ณ ตำหนักเย็น ที่นี่ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้เพราะชายาอ๋องฉินคนก่อนตายจากไปที่นี่ หลิงหลานชงเขาไม่ใช่ชายโสดแต่อย่างใด เขาเคยผ่านการวิวาห์มาแล้ว

เขาและพระชายาฉินมีโอรสด้วยกันหนึ่งคน นามว่า 'หลิงหยุน' เขาชอบพอเสิ่นไป๋เย่มานานนมนัก ตั้งแต่วัยยาวจนป่านนี้ เป็นเวลา 13 ปีแล้วทีเขา แอบ ชอบนาง คิดไม่ถึงเมื่อถึงวัยออกเรือนของนาง นางจะแต่งให้แก่บิดาโสโครกของเขา มารดาเขาสิ้นอย่างไรเขารู้ดีแก่ใจ

จนถึงตอนนี้ที่บิดาเขาโยนนางสู่ตำหนักเย็นเขาเองก็ทำได้เพียงแค่มองจากที่ห่าง ๆ เหมือนตอนนั้นที่มารดาเขาได้มาอยู่ที่นี่ครั้งแรก แต่เขาจะไม่ทำแบบนั้อีกแล้ว

หลิงหยุนเดินเข้าไปที่ตำหนังเย็นโดยไม่ีผู้ใดได้ทันสังเกต ในใจหลิงหยุนทนทุกข์นัก ไม่เพียงแต่มารดาเขา แม้แต่หญิงที่เขารักและหึงหวงชายผู้นนี้ก็ไม่เว้น

"ไป๋เย่..."

โดยไม่ทันสังเกตหลิงหยุนผู้นี้ก็มาถึงในตำหนักเย็น เขายืนอยู่ด้านหลังเสิ่นไป๋เย่ เรียกนางด้วยเสียงทุ้ม เสิ่นไป๋เย่หันกลับไปก็พบกับใบน่าคมเข้มของหลิงหยุน ไม่เจอกันเพียง 2 ปี ไม่นึกเลยว่าเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

เขาเป็นเพียงคนเดียวที่เรียกนางเช่นนี้ "ไป๋เย่" ด้วยน้ำเสียงเย็นชาของเขามันช่างฟังดูเหินห่างนัก แต่ก็เช่นเดียวกัน ในน้ำเสียงที่ฟังดูเย้นชาของเขานั้นกลับมีความอบอุ่นฝั่งอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ น่าเสียดายตอนนี้นางกลับไปไม่ได้แล้ว นางกลายเป็นมารดาเขาไปเสียแล้ว หากเขากลับมาเร็วกว่านี้สักนิดคงดี

นางเลือกที่จะไม่สนใจเขา นางสั่งให้สาวใช้นั้นปิดประตูก่อนออกไป