ฉาก:ณ การแข่งขันในสนามบาสของโรงเรียนแห่งหนึ่งในโตเกียว

ผู้หญิง: นั้นไง..โรงเรียนฮิกาชิของพวกเรารุดหน้าไปแล้ว

เท่จัง..ชุดยูนิฟอร์มเหมือนกับของดรีมทีมของอเมริกาเลย

สุดยอดเลย ฉันเองก็อยากใส่ยูนิฟอร์มอย่างนั้นบ้าง

...----------------------------------------------------------...

ฉาก: 2 ปีต่อมา ณ สนามบาสโรงเรียนฮิงาชิชู

เนื้อเรื่อง: ในขณะนั้นมีชายหนุ่มกับหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเล่นบาสด้วยกัน

ผู้ชาย: หลังจากนี้ถ้าชู้ดได้ 1 ลูกก็แสดงว่าฉันชนะ

ผู้หญิง: อะไรกัน พูดไปก็เปล่าประโยชน์แค่นี้สบายๆอยู่แล้ว

ผู้หญิง: อ๊ะ? เร็วชะมัด

ผู้ชาย: สำเร็จ ชนะติดต่อกัน 68 ครั้งรวด...!!

ผู้หญิง: ฉันแพ้ติดต่อกัน 68 ครั้งรวด ฮือ~ ฮือ~

กลุ่มผู้ชาย: เฮอ~ นากามูระซังแย่งมินาโตะไปเป็นคู่ทุกที

ผู้หญิง: ถ้ามีทีมบาสหญิงก็คงดี

(ชื่อ...นากามูระ ฮารุกะ อยู่ ม.ต้นปี 2 เป็นผู้จัดการทีมชมรมบาสเกตบอลชาย)

(สมาชิกในชมรมบาสชายมาจากโรงเรียนประถมที่เคยเล่นบาสด้วยกันมาก่อน ตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะเข้าทีมบาสหญิง แต่..)

ฉาก: ณ ห้องพักครู เมื่อ 1 ที่แล้ว

นากามูระ: ไม่มีชมรมบาสหญิงงั้นหรอคะ

ครูใหญ่: ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเล่นบาสแบบนากามูระหรอกนะ จึงไม่มีสมาชิกคนอื่น ชมรมบาสหญิงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก

นากามูระ: (และเวลานั้นเอง)

มินาโตะ: นากามูระ! ตัดสินใจเถอะนะ เธอน่ะ เธอบอกว่าอยากใส่ยูนิฟอร์มนี้เล่นบาสไม่ใช่หรือ ปีหน้าเรามาพยายามไปด้วยกันเถอะ

นากามูระ: (จากนั้นมา ฉันก็มีเหตุผลที่อยากจะเล่นบาสเพิ่มอีกข้อหนึ่ง คือ "ฉันอยากเล่นบาสร่วมกับมินาโตะต่อไป" )

(ในที่สุดปีนี้ฉันก็ยังรวบรวมสมาชิกชมรมบาสหญิงไม่ได้อีก แต่ว่า... มินาโตะกลับเล่นบาสเก่งขึ้นมาทุกที ตอนนี้ก็ได้เป็นถึงสมาชิกของทีมประจำจังหวัดแล้ว แต่ฉันก็ยังอยู่ที่เดิม)

ฉาก: ณ บ้านของมินาโตะ

นากามูระ: ฉันอยู่ปี 2 แล้ว แต่ยังไม่มีคะแนนเลย!!!

มินาโตะ: นั่นเธอเขียนอะไรอยู่ล่ะ? (กำลังทำการบ้านอยู่)

นากามูระ: บันทึกเรื่องน่าผิดหวังอยู่น่ะ ท่าทางจะเปลี่ยนกติกาแล้วสินะ (อยากชนะบ้างสักครั้ง)

มินาโตะ: ใช่ ใช่ ฉันเพียงแต่อยู่แค่ในตำแหน่งชู้ด 3 แต้ม ถ้าเธอตัดสินใจชู้ดอีกทีก็จะชนะ

นากามูระ: ตรงข้ามกันเลยยะ!!!

มินาโตะ: เป็นอะไรไป...?

นากามูระ: ไม่รู้ด้วยแล้ว!

มินาโตะ: อะไรของเธอเนี่ย?

เนื้อเรื่อง: พอทั้งคู่พูดจบนากามูระก็ได้รีบลุกออกไปจากบ้านของมินาโตะทันที

...----------------------------------------------------------...

ฉาก: เข้าวันต่อมา ณ ห้องพักครู

ครูหญิง: นากามูระ ขอโทษที่เรียกมาเร็วไปหน่อยนะจ๊ะ

นากามูระ: (คุณครู วากาสึคิ อิสึมิ เป็นครูสอนดนตรี ปี 2)

ครูอิสึมิ: เปิดเรียนใหม่ๆ นี่ลำบากหน่อยนะ พอดีว่าครูอยากให้หนูเป็นคนอ่านคำขวัญของกรรมการรักษาความสะอาดในการประชุมครั้งต่อไปน่ะ

นากามูระ: ถ้าอ่อนโยนได้เหมือนคุณครูก็คงดี

(บ้าระ นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย~)

ครูอิสึมิ: แสดงว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้วหรือ ถ้างั้นก็เหมือนกับครูน่ะสิ ครูก็จบการศึกษาจากที่นี่ เคยใส่ชุดเหมือนนากามูระ เคยพบเรื่องทุกข์ใจเหมือนกัน

นากามูระ: คุณครูอิสึมิก็เคยเจอเรื่องแบบนี้ด้วยหรือคะ

ครูอิสึมิ: ไม่ค่อยดีหรอก เป็นครูพูดไม่ได้ แต่ก็จะพูด เรื่องของเขาคนนั้นทั้งๆที่ชอบแต่กลับบอกว่าไม่ชอบ แล้วก็มาเสียใจทีหลัง

นากามูระ: (เรื่องที่คุณครูไม่สามารถทำได้...)

(แต่ก็มีความสุขมาก ได้เล่นบาสกับมินาโตะ ได้สนิทสนมกับทีมบาสชาย ถ้าไม่สามารถถามความในใจ เขาก็อาจจะหลุดมือเราไป แต่เรายังไม่สามารถทำได้)

ฉาก: วันต่อมา ณ หอประชุมโรงเรียนฮิงาชิชู ภายในพิธีเปิดเรียน

มินาโตะ: คุยอะไรกับคุณครูวากาสึคิหรือ

นากามูระ: เรื่องการอ่านคำขวัญของกรรมการรักษาความสะอาดในการประชุม

มินาโตะ: หาาาา ต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนเชียวหรือ พูดต่อหน้าคนเป็นร้อยเขียวนะ แต่เธอคงรู้สึกเฉยๆสินะ

นากามูระ: พูดอย่างนี้หมายความว่าไง?

ผู้หญิง: อะนี่ เอกสารของเธอ

นากามูระ: เออ ขอบใจจ๊ะ

(โนบุโกะ ไม่เหมือนเดิมเลย ทั้งๆที่ตอนประถมเล่นบาสมาด้วยกัน พอเข้าเรียนมัธยมต้นก็เรียนหนัก ทั้งๆที่อยากจะเล่นบาสด้วยกันอีกตอนมัธยม)

ผู้อำนวยการ: นักเรียนชั้นมัธยมต้นมีทั้งหมด 83 คน ปี 1 มี 35 คน ปี 2 มี30 คน ปี 3 มี 18 คน แนวโน้มการการลดจำนวนลงอย่างรวดเร็วของนักเรียน เป็นความจริงที่น่าเศร้าใจ!!! ปีนี้ถึงคราวสิ้นสุดแล้ว ผมจึงตัดสินใจจะปิดโรงเรียนฮิงาชิชู

บรรดานักเรียน: เอ๋?...!!! นี่มันอะไรกัน เรื่องแบบนั้น!!!

ผู้อำนวยการ: สำหรับนักเรียนปี 1, ปี 2 เดือนเมษายนปีหน้านี้ตามเอกสารที่ให้เป็นนักเรียนของเขต A ต้องไปเข้าโรงเรียนมินามิชู, ส่วนเขต B เข้าโรงเรียนคิตะชู

นากามูระ: ปีหน้าจะปิดโรงเรียนแล้ว!

ฉาก: ณ โดมกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียน

มินาโตะ: วิเศษไปเลยนะ

อะคิตะ: ฉัน..โคตานิ อะคิตะ ไปเข้าคิตะชู

อะคิตะ: โนมุระ กับ นากาจิมะ, โอกะ, นากามูระ ไปเข้ามินามิชู

มินาโตะ: แล้วพวกเราต้องพยายามมาแข่งกันในสนามบาสนะ เราต้องพยายามเป็นสมาชิกของชมรมให้ได้นะ

นากามูระ: (ทำไมถึงทำใจกันได้เร็วแบบนี้) ฉัน... ไม่...ไม่มีฮิงาชิชู ไม่มีชมรมบาส ไม่ยอมเด็ดขาด!!!!!

มินาโตะ: นากามูระ!

เพื่อน: ฮารุกะ!

นากามูระ: (ฮิงาชิชูไม่มีปี 3 อีกต่อไปแล้ว...)

(ปีหน้าจะตั้งชมรมบาสหญิงแล้ว ฉันจะทำอย่างไร)

เนื้อเรื่อง: หลังจากที่นากามูระวิ่งหนีพวกมินาโตะออกมา เธอก็ได้เดินมาเรื่อยๆ จนถึงห้องล็อกเกอร์ ที่พวกมินาโตะไว้ใช้เก็บของ พอเธอมองเห็นเสื้อยูนิฟอร์มของมินาโตะเธอก็นึกถึงคำพูดในอดีตเมื่อ 2 ปีที่แล้วตอนที่ทั้งสองไปดูทีมบาสของโรงเรียนฮิกาชิ

(เรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน

นากามูระ: เท่จังเลย? ยูนิฟอร์มของดรีมทีมนั้น สุดยอด ฉันก็อยากใส่ยูนิฟอร์มนั่นเล่นบาสบ้าง)

นากามูระ: (ไม่สามารถใส่ได้แล้วสินะ... เสื้อเบอร์ 4 ของมินาโตะ แค่ได้ใส่บ้างเท่านั้น อยากลองใส่บ้างสักครั้งหนึ่ง)

เนื้อเรื่อง: ทันทีที่นากามูระคิดจบเธอก็หยิบเสื้อยูนิฟอร์มบาสเกตบอลของมินาโตะขึ้นมาใส่ แต่เสื้อของมินาโตะมีขนาดใหญ่กว่าตัวของนากามูระ จึงเผยให้เห็นชุดชั้นในของนากามูระ

นากามูระ: อ๊ะ? ได้ใส่แล้ว ดีใจจังเลย สภาพฉันคงดูไม่ได้เลยแน่ๆ

เนื้อเรื่อง: ทันใดนั้นเองมินาโตะก็ได้เดินเข้ามาในห้องล็อกเกอร์พอดี จึงเห็นนากามูระที่ใส่เสื้อของตัวเองอยู่

มินาโตะ: นากามูระ เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้

นากามูระ: มินาโตะ!!!!

มินาโตะ: อา....น้ำตา

นากามูระ: ว้าย!!!!! (ทำไงดีถูกเห็นแล้ว)

เนื้อเรื่อง: พอมินาโตะมองเห็นชุดชั้นในของนากามูระแล้ว มินาโตะก็รีบปิดประตูห้องแล้วออกมาจากห้องล็อกเกอร์ทันที ส่วนนากามูระก็รีบกลับไปใส่ชุดของตัวเองทันที ก่อนจะออกมาหามินาโตะที่รออยู่หน้าห้องล็อกเกอร์

นากามูระ: ไม่เป็นไรแล้ว (ทำยังไงดี ใส่ยูนิฟอร์มของมินาโตะ เขาคงคิดว่าเราแปลก เราจะพูดอะไรดี)

มินาโตะ: ขอโทษนะ! ที่เมื่อกี้ ที่ฉันเปิดประตูเข้าไป แต่พอเห็นเธอแปลกๆ ก็เลยเป็นห่วง

นากามูระ: มินาโตะ ฉันรู้สึกผิดหวังที่จะปิดโรงเรียนนี้ ทั้งๆ ที่ฉันตั้งใจจะตั้งชมรมบาสหญิงในปีหน้า เรื่องที่อยากทำยังค้างไว้แต่ก็ต้องมาจบลง ฉันก็...ไม่มีใจจะทำอะไรอีกแล้ว

มินาโตะ: ฉันด้วย... เรื่องที่อยากทำ เวลาที่อยากทำก็มี และตอนนี้เวลามาถึงแล้ว เรื่องที่อยากทำก็ทำตอนนี้เลย จบปี 2 แล้วฉันก็ผิดหวังเหมือนกัน แต่... ก็จะใช้เวลาเพียงเล็กน้อยที่เหลือให้สนุกคุ้มค่าที่สุดฉันจะได้ไม่เสียใจที่หลัง พวกเรายังมีเวลาเหลืออีกครึ่งปี เรามาทำสิ่งที่อยากจะทำกันเถอะ

นากามูระ: (สิ่งที่ฉันอยากทำที่สุด คือ...)

ฉาก: เข้าวันต่อมา ณ โรงเรียนฮิงาชิชู

ครูอิสึมิ: นี่คือหัวข้อของเดือนตุลาคมนี้ที่ต้องอ่านในการประชุมเข้าวันนี้

นากามูระ: (ตอนนี้โรงเรียนฮิงาชิชูยังมีเวลาเหลืออีกครึ่งปี)

ครูสอนพิเศษ: คุณครูวากาสึคิจะไปไหนคะ นักเรียนที่เป็นกรรมการยังไม่มาเลยค่ะ

ครูอิสึมิ: เดี๋ยวก็คงมา คงนั่งอยู่ทางนั้นมั้งคะ

นากามูระ: ขอโทษนะคะคุณครูที่หนูมาช้า

ครูอิสึมิ: นากามูระ! ชุดนั้นมัน!!!

เนื้อเรื่อง: ทันทีที่ครูอิสึมิมองเห็นชุดที่นากามูระใส่ตอนจะขึ้นไปอ่านหัวข้อของกรรมการรักษาความสะอาดประจำวันนี้ครูอิสึมิถึงต้องร้องด้วยความตกใจ เพราะชุดที่นากามูระใส่นั้นเป็นชุดไปรเวทธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่เครื่องแบบนักเรียน แล้วหลังจากนั้นนากามูระก็ได้รีบวิ่งมาที่หอประชุมโดยเร็ว

ฉาก: ณ หอประชุมโรงเรียน

รองผู้อำนวยการ: ต่อไปเป็นหัวข้อของกรรมการรักษาความสะอาด

นากามูระ: ฉันเป็นผู้จัดการทีมบาสชายชื่อ นากามูระ ฮารุกะ

เนื้อเรื่อง: หลังจากที่นากามูระขึ้นไปบนเวทีแล้ว ทุกคนที่อยู่ในหอประชุมถึงกับตกใจเมื่อมองเห็นนากามูระที่อยู่ในชุดไปรเวท ซึ่งไม่ใช่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน

บรรดานักเรียน: อะไรกันน่ะ!!!

นากามูระ: ฤดูใบไม้ร่วงที่เหลือนี้ฉันอยากจะตั้งชมรมบาสหญิง ฉันก็จะร่วมเล่นด้วย แต่ยังรวบรวมสมาชิกไม่ครบ ขอความร่วมมือจากทุกคนอีกครั้ง เวลาที่เหลืออีก 6 เดือน ที่ฮิงาชิชูมาช่วยกันสร้างความสนุกกันเถิด ขอร้องด้วยค่ะ...!!!

ครูใหญ่: หยุดนะ นากามูระ..!!! เธอทำอะไรของเธอพอได้แล้ว

นากามูระ: ว้ายยยย!!

เนื้อเรื่อง: ทันใดนั้นเองในขณะที่นากามูระกำลังจะถูกจับตัวลงจากเวที เหล่าเพื่อนผู้ชายที่อยู่ในชมรมบาสก็ได้เข้ามากันคุณครูออกให้ห่างจากนากามูระทันที พร้อมกับมินาโตะได้โยนเสื้อบาสที่มีขนาดพอดีให้กับนากามูระ

นากามูระ: มินาโตะ!

ทีมบาส: ช่วยกันเร็ว

นากามูระ: อ๊ะ ทุกคน

ทีมบาส: พวกเรามาจากโรงเรียนประถมเดียวกัน ย่อมรู้ว่าเธอจะทำอะไร

โคตานิ: พวกเราชมรมบาสชายขอเชิญทุกคนมาพิสูจน์ได้

มินาโตะ: ฮารุกะ สำหรับเธอลองใส่ดูสิ ตอนที่ฉันอยู่มัธยมต้นฉันทำยูนิฟอร์มนี้ขึ้นมา ไซส์นี้คิดว่าคงใส่ได้พอ

นากามูระ: (เพื่อฉัน อุตส่าห์ให้ฉัน มินาโตะ!)

เนื้อเรื่อง: หลังจากนั้นทุกคนก็เล่นบาสอยู่บนเวทีอย่างสนุกสนานไปมา ก่อนที่นากามูระจะตะโกนบอกชอบมินาโตะในใจ

นากามูระ: (มินาโตะ มินาโตะ ฉันชอบนาย

ฉันชอบนายแล้ว!!!)

โนมุระ: พวกเราทีมบาสชายขอฝากตัวด้วย!!!

ฉาก: เย็นวันนั้น ณ โดมสนามบาส

เนื้อเรื่อง: ในขณะที่ทีมบาสชายกำลังซ้อมบาสกันอยู่ จู่ๆ ก็มีกลุ่มเด็กผู้หญิงหลายคนเดินเข้ามาหานากามูระ

นากาจิม่า: ยังไม่มีใครมาเข้าชมรมอีกหรอ

โอกะ: ยังไม่มีใครมาเลย

นากาจิม่า: ทั้งๆ ที่จำนวนนักเรียนมีน้อยยังไม่มาเข้าชมรมอีก คงต้องถึงจุดสิ้นสุดแล้วจริงๆ

นากามูระ: (ในที่สุดการตั้งชมรมบาสหญิงก็เปล่าประโยชน์)

อากาเนะ: อยู่นี่เอง ฮารุกะ

นากามูระ: อากาเนะกับริสะจากชมรมเทนนิส มิกะกับโมเอะจากชมรมวอลเลย์ด้วยมีอะไรหรือ

อากาเนะ: พวกเราจะมาเข้าชมรมบาส

มิกะ: อาจารย์อนุญาตพวกเราแล้ว

อากาเนะ: พวกเราอยากออกกำลังกายด้วย ฮารุกะดีใจไหม

นากามูระ: พวกเราจะเล่นด้วยกัน ดีใจจนบอกไม่ถูกเลย!!!

มินาโตะ: สำเร็จ!!!

โอกะ: ครบ 5 คนพอดี ไชโย!!!

นากามูระ: (การใช้ชีวิตมัธยมต้นของฉัน เริ่มต้นแล้ว)

ฉาก: เย็นวันถัดมา ณ ห้องเรียนของมินาโตะ

นากามูระ: คือว่า..มินาโตะหายไปไหนหรอ

เพื่อนในห้อง: เอ๋? เมื่อกี้ยังอยู่นี่นา อ๋อ...มินาโตะไปชมรมแล้วหละ

นากามูระ: ไปชมรมแล้ว (ลำบากแล้วสิ ถ้าไปชมรมแล้วก็ไม่ได้อยู่กัน 2 คนนะสิ จะขอบคุณที่ช่วยตั้งชมรมบาสหญิงเสียหน่อย)

เนื้อเรื่อง: หลังจากนั้นนากามูระก็รีบวิ่งออกจากห้องเรียนทันที และจึงนึกถึงคำที่คุณครูอิสึมิพูดไว้ "ทั้งๆ ที่ชอบแต่กลับบอกไม่ชอบแล้วก็จะมาเสียใจทีหลัง"

นากามูระ: (ก่อนอื่นต้องทำให้นิ่มนวลขึ้น)

เนื้อเรื่อง: ในขณะเดียวกันทางเพื่อนผู้ชายที่อยู่ในห้องก็ได้พูดคุยกันเรื่องของมินาโตะ กับหญิงสาวปริศนาเมื่อช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ผ่านมา

ชาย1: สงสัยฮารุกะจะชอบมินาโตะนะ

ชาย2: ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี

ชาย3: แต่ถ้าไม่หละ

ชาย1: เอ๋? ทำไมหละ!

ชาย3: ใช่แล้ว ฉันเคยเห็นเมื่อช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้มินาโตะเดินกับผู้หญิงคนหนึ่งเห็นแต่หลัง แต่ฉันมั่นใจว่าคนนั้นคือมินาโตะ ส่วนผู้หญิงคิดว่าน่าจะเป็นคนมีอายุมากกว่ามินาโตะด้วยแหละ

เนื้อเรื่อง: ส่วนทางนากามูระที่วิ่งตามมินาโตะมาติดๆ พอนากามูระมองเห็นมินาโตะถึงกับต้องหยุดชะงักเพราะในขณะนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหามินาโตะ ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือครูอิสึมิ แล้วมินาโตะก็ได้ยื่นซองจดหมายสีขาวให้กับครูอิสึมิพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างกับครูอิสึมิ ก่อนที่มินาโตะจะเดินจากไป

ครูอิสึมิ: มา...มาสึอุระคุง

มินาโตะ: ผมหนะ... ไม่อยากโกหกตัวเองอีกแล้ว อิสึมิ

นากามูระ: ("ผมไม่อยากโกหกตัวเองอีกแล้ว อิสึมิ"อะไรกัน? นี่มัน.. นี่มัน หมายความว่าอะไร..!? เป็นไปไม่ได้ที่มินาโตะจะชอบคุณครูอากาสึคิอย่างนั้นหรือ คุณครูกับนักเรียน...เรื่องแบบนั้นมันเป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด 2 คนนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร..!?)

ฉาก: ตอนเย็น ณ โดมบาสของโรงเรียน

โคตานิ: นากามูระ หลังจากนี้ทีมบาสหญิงจะซ้อมอะไรกัน

นากามูระ: ออ ก็พยายามฝึกการเคลื่อนไหวกันอยู่

เนื้อเรื่อง: พอนากามูระมองเห็นมินาโตะ เธอก็ทำเป็นไม่สนใจมินาโตะ แล้วกลับไปซ้อมบาสต่อ

มินาโตะ: นากามูระ!

นากามูระ: ทุกคนพร้อมกันยัง เรามาซ้อมต่อกันเถอะ (ฉันทำใจเรื่องมินาโตะกับคุณครูไม่ได้ ต้องพยายามฮารุกะ)

นากามูระ: ทุกคนมารวมกันทางนี้ จากนี้ทีมบาสหญิงก็จะเริ่มซ้อมกัน ใครมีประสบการณ์เล่นบาสมาบ้าง

โมเอะ: เคยเรียนในชั่วโมงเรียนพละมาบ้าง

มิกะ: ใช่

นากามูระ: ก่อนอื่นก็เริ่มฝึกง่ายๆ กันก่อน ฝึกการเคลื่อนไหว จับคู่กันส่งบอลนะเริ่มได้!

เนื้อเรื่อง: แล้วจู่ๆ มินาโตะก็ได้โยนลูกบาสให้กับนากามูระ แล้วอาสาจะเป็นโค้ชให้

นากามูระ: เอ๋?

มินาโตะ: เป็นโค้ชก็ทำประโยชน์สิ เธอเข้าไปซ้อม ฉันจะควบคุมเอง

นากามูระ: (มินาโตะ โกหกใช่ไหม นายไม่ได้ชอบคุณครูใช่ไหม จริงๆ แล้วฉัน...อยากคิดกับนายได้มากกว่านี้)

เนื้อเรื่อง: หลังจากนั้นเวลาผ่านไปจนตกค่ำ ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน นากามูระจึงเดินกลับพร้อมกันกับมินาโตะ มินาโตะเลยเดินไปส่งนากามูระที่ป้ายรถเมล์ประจำของเธอ

นากามูระ: พอซ้อมเสร็จก็ดึกขนาดนี้เชียวหรือ

มินาโตะ: ก็ทุกคนเพิ่งเริ่มหัดกันก็เลยใช้เวลานานไปหน่อย ก็เป็นแบบนี้ล่ะ

นากามูระ: เอ๋? ป้ายนี้รถของมินาโตะไม่จอดนี่

มินาโตะ: ไม่เป็นไรน่า ถ้าปล่อยให้ผู้หญิงอยู่คนเดียวมันอันตรายรอส่งเธอกลับบ้านก่อน

นากามูระ: ออ ขอบคุณนะ (ถ้าหลังจากนี้อีกครึ่งปี ถ้าไม่มีโรงเรียนฮิงาชิชูแล้วฉันกับมินาโตะก็ต้องแยกกัน เวลาแบบนี้ก็ต้องหายไปด้วย อยากหยุดเวลาอย่างนี้ได้ อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป)

มินาโตะ: นี่ ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันก็จะซ่อมเพื่อไปแข่งคัดเลือกทีมจังหวัดที่ฮอกไกโด

นากามูระ: ดีจังเลย ได้ไปเที่ยวหมู่บ้านโนโบริเบทสึด้วยล่ะสิ

มินาโตะ: ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นนะ

ผู้หญิง: คนขับรถ เดี๋ยวค่ะ!!!

เนื้อเรื่อง: ทันใดนั้นเองจู่ๆ ก็มีคนรีบวิ่งมาขึ้นรถพร้อมกับมินาโตะและนากามูระ คนคนนั้นก็คือครูอิสึมิที่วิ่งมาด้วยความเหนื่อยหอบ

ครูอิสึมิ: อะ ขอบคุณจ

นากามูระ: (อะไรกัน คุณครูถึงมาอยู่ที่นี่)

ครูอิสึมิ: อ้าว นากามูระพึ่งกลับจากชมรมหรือจ๊ะ บังเอิญจังนะ ครูก็กลับคันนี้ ขึ้นรถเวลานี้ประจำหรือจ๊ะ มัสสึอุระคุงขอบใจนะ เมื่อกี้..

นากามูระ: (ทำไมถึง... มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ หรือมินาโตะ ที่มาเป็นโค้ชให้ ที่มาส่งฉัน ไม่ใช่มาเพื่อพบคุณครูหรือ)