สวัสดีครับพี่น้องเพื่อนทั้งหลาย ผมมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับตัวเองในวัยเด็กให้ฟัง

ย้อนไปเมื่อป.1 คุณครูท่านหนึ่งได้เสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน โดยที่นักเรียนไม่รู้สาเหตุอะไรเลย หลายคนคาดว่าน่าจะเป็นเพราะโรคของท่าน

.

.

.

...----------------...

หลังจากนั้นไม่นานได้มีการสร้างอาคารเรียนใหม่ขึ้นเป็นอาคารชั้น ป 2-3 ที่ครูท่านนั้นสอนชั้นนี้พอดี

เกิดเหตุแปลกๆขึ้นคือนกเค้าแมวบินมาเกาะที่หอเกียรติยศของโรงเรียน หลายคนอยากรู้เลยไปดูแม้กระทั่งผมเองก็ด้วย ถ้าตามความเชื่อของคนจังหวัดผมบอกว่า นกเค้าแมวเป็นนกที่เวลามาเกาะบ้านใครจะทำให้เกิดเรื่องร้าย ถ้าร้องก็เกิดเหตุร้ายให้แก่หมู่บ้านนั้น และผมก็เชื่อเพราะทุกครั้งที่นกเค้าแมวมาร้องในหมู่บ้าน ไม่นานก็มีคนตาย

.

...----------------...

พวกพี่พวกน้องทั้งหลายรู้สึกแปลกเพราะปกติถ้านกเค้าแมวจะโผล่มา มันจะมาตอนกลางคืนแต่มันมาโรงเรียนตอนกลางวันแถมยังเกาะที่หอเกียรติยศนานแล้วยังไม่ไปไหนเลย ผมที่ไปดู

อยู่ๆก็กลัวแล้ววิ่งกลับทันที แล้วเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งก็เกิดร้องไห้ไปเฉย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วผู้อำนวยการโรงเรียนก็ได้ให้ครูไปจนิมนต์พระมา เสียงออดดังพอดีเลยไม่ได้ดูว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

แต่ที่รู้คือหลังจากพระสวดเสร็จ นกเค้าแมวที่เกาะอยู่บนหอเกียรติยศก็ได้บินหนีไป แบบไม่มีปีไม่มีขลุ่ยอะไรเลย บินหนีไปแล้วมา

......................

โรงเรียนในวันต่อมาเพื่อนผมคนหนึ่งมันดันเป็นไข้ มันไข้ขึ้นสูงจนต้องนอนโรงพยาบาล ผมก็งงว่าเป็นอะไรอยู่ดีๆก็ไข้ ตามันเลยบอกว่าไข้เลือดออก ผมก็เลยไม่สนใจมากเท่าไหร่ พอขึ้นป 2 ครูก็เล่าเกี่ยวกับหอเกียรติยศให้ฟังครูท่านบอกว่า

หอนี้เป็นหอเก่า

เป็นที่เก็บของ ของที่อยู่ในนั้นไม่มีใครกล้าเอามาใช้ขนาดครูที่ถือกุญแจหอยังไม่กล้าเข้าไปใกล้เลย แถมขอนไม้ที่ถูกตัดอยู่ห่างกันไม่ไกล เคยมีคนไปฉี่ใส่แล้วท้าอะไรไม่รู้เลยโดนหลอกเอาแต่นี่คือเรื่องเล่าเท่านั้นแหละ สิ่งที่เชื่อคงเป็นนกเค้าแมวอยู่แหละนะ

...----------------...

...ใครมีเรื่องเล่าอะไรหลอนๆคอมเม้นท์เล่าสู่กันฟังหน่อยครับ...

สวัสดีครับพี่น้องเพื่อนๆทุกคน วันนี้ผมมีเรื่องจะเล่าอีกเช่นเคย

นี่คือเรื่องที่เกี่ยวกับห้องนาฏศิลป์ของโรงเรียนในช่วงมัธยม เรื่องมีอยู่ว่า

ในวันที่เรียนนาฏศิลป์คาบแรกของเทอมนี้ ซึ่งโรงเรียนจะเริ่มเรียนนาฏศิลป์แบบจริงจังก็ต่อเมื่อขึ้นมัธยม ด้วยความที่เป็นเด็กห้าวกวนๆ ก็เกิดความอยากลองดี ตอนแรกก็ไม่กล้าเท่าไหร่แค่ขอว่าถ้ามีโผล่มาให้เจอ แต่ก็ไม่เจอ พอเล่นเกมส์ที่มีชื่อว่าคิง เกมนี้จะเป็นเกมที่คนเล่น 1 คนที่ได้คินจะสามารถสั่งใครก็ได้ในกลุ่มให้ทำ1 อย่าง แน่นอนเพื่อนในวงหนึ่งคนโดนสั่งให้ไปท้าผีที่ห้องนาฏศิลป์ เพื่อนคนนั้นไม่กล้าเลยอาสาจะไปด้วยก็เลยโชว์ตัวอย่าง ผมก็พูดว่ามีผีโผล่มาให้เจอดิแต่ผมอ่ะยืนอยู่ตรงบันไดก็เลยคิดว่าไม่มีไรเกิดขึ้นแน่นอน มันก็เลยพูดตามสรุปคือไม่เจอ แต่พอเล่นไปเรื่อยๆกลับโดนตัวเอง เพื่อนที่สั่งบอกให้ไปคนเดียวเข้าไปแล้วตะโกนท้าดังๆ ผมก็ทำตามด้วยความที่ว่าไม่คิดว่ามีก็เข้าไปตะโกนดังจนสุดเสียง และเดินลงบันไดแบบหน้าตาเฉย เพื่อนถามว่ามึงไม่เจออะไรเลยเหรอ ก็ไม่เจอ ตอบไปแบบเสียงเรียบก่อนที่เพื่อนที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มเล่น ทักว่าเมื่อก็ใครว่ะใส่ชุดดนตรีไทยเดินลงมากับมึง ผมนี่งงเลยใครวะ เพื่อนสนิทเลยพูดว่าไม่มีอะไรหรอกมันทักแกล้งพวกเรารึป่าว เออก็จริงมันอาจจะแกล้งก็ได้ พอขึ้นไปเรียนวันนี้ครูไม่อยู่ไม่มีครูสอนแทนเลยอยู่ในห้อง ส่วนเพื่อนบางคนก็ออกไปเล่น ส่วนบางคนออกไปซ้อมเป่าอะไรนี่แหละจำไม่ได้ ก็เลยเหลืออยู่น้อยคน ก็ชวนเล่นผีเหรียญกันอีก ก็เล่นกันถามเล่นๆก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่พอเล่นอยู่เพื่อนที่เป็นผู้ชายประเภทสองได้ไปเอาเครื่องใส่หัวที่มีลักษณะคล้ายหัวไก่มาใส่เล่นแล้วเพื่อนในห้องคือทักมันทั้งห้อง เพราะเห็นว่ามีธูปจุดไว้อยู่ ทักปุ้บมันวางแทบไม่ทัน ใส่เสร็จคือมันปวดหัวเลยครับ แต่ผมก็คิดว่าเป็นเรื่องของมันแหละ คาบต่อมาอีกก็นอนหลับในห้องเพราะครูไม่อยู่อีกเหมือนเดิม แต่คือหลับลึกมากแล้วเพื่อนทิ้งไว้ในห้องแต่ดีที่มีเพื่อนอีก 2 คนนอนหลับอยู่ด้วย แต่ผมคืองงมากอยู่ดีๆคือสะดุ้งเหมือนมีคนทำอะไรกับตัวผม ผมตื่นมามองรอบห้องไม่เห็นใครเลยรู้ตัวเลยว่าโดนทิ้ง แต่เห็นเพื่อน 2 คนเลยปลูกมันไปด้วยเดี๋ยวไม่ได้เข้าเรียนอีก ผมก็เล่าเรื่องที่ผมสะดุ้งให้ฟังมันก็เฉยๆนะ ก็ไม่คิดอะไรเลย วันต่อมาครั้งนี้คือท้าชัดท้าให้เห็นมาก เห็นกระดาษวางอยู่บนหิ้งพระก็เลยเข้าไปอ่าน แล้วเห็นกระดาษใต้ตู้อีกครั้งนี้คือลองหยิบกระดาษใต้ตู้มาดูแต่มีอีกมือ หนึ่งโผล่ออกมาจากไหนไม่รู้จับกับมือผม คือสะดุ้งสะบัดมือออกทันที

ผมลองมองไปที่ใต้ตู้ดูดีๆ ผมเห็นภาพชวนช็อกคือ ผู้หญิงใส่ชุดไทยที่มองเห็นแค่ครึ่งตัวเพราะอีกฝั่งหนึ่งคือกำแพงกั้นห้อง ผมร้องขึ้นมาด้วยความตกใจแต่ตั้งสติไว้อยู่เลยเงียบเสียงลงแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เพื่อนที่อยู่ในห้องวิ่งมาหาด้วยควาตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเพื่อนมันถามด้วยความเป็นห่วงผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เพื่อนที่เคยทักผมเลยพูดขึ้นว่า กูบอกแล้วว่ากูเห็นเขาตามมึง ผมเลยพูดว่าเอออย่าย้ำกูกลัวแล้ว พูดพรางขอขมาไปด้วย แต่ก็มีเพื่อนหนึ่งในห้องที่กำลังจะเปิดประตูพูดขึ้นมาว่าห้องทำไมเปิดไม่ได้วะ เชี่ย อะไรวะ กูว่าเริ่มแปลกแล้ว มันแปลกนานแล้วไอ้เพื่อนที่เคยทักพูดขึ้นอีกแล้ว ทุกคนในห้องหันไปถามพร้อมกัน รอบนี้มึงเจออะไร ก็มันหันขึ้นไปบนผนังห้องแบบช้าๆ ทุกคนหันตามมันรวมทั้งผมด้วยแต่รอบนี้ น่ากลัวกว่าตอนผมเห็นอีกเพราะรอบนี้เละเลย ผู้หญิงในห้องนี่ร้องด่าเลยปกติของคนด่าเก่งอ่ะนะ

อีเหี้ย ไม่สวยโผล่มาทำไม กูก็มีหัวใจนะเว้ย อีสันขวาน อีชะนี พูดเสร็จคือผีนี่โผล่มาอยู่รำโชว์อีก เจ้ก็ก็รำแข่งเฉยเลย คือพอรำเสร็จ ผมได้พูดว่า ขอโทษผมทำอะไรไปผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมสำนึกแล้ว สำนึกแล้วเหรอเสียงก้องดังในห้อง เพื่อนเกือบสติเสียกันทั้งห้อง ผมพูดขึ้นว่า มึงจะร้องทำไมเขาแค่ทำให้เรารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ ประตูก็เปิดได้ ทุกคนวิ่งออกไปด้วยความกลัวผมวิ่งไปเพราะความกลัวเหมือนกันแล้วก็เห็น ผีนั้นกลายเป็นคนสวยยิ้มใส่ผมแบบนางรำคือนักแสดงสวยๆเลยผมยื่นอึ้งก่อนที่จะมีเพื่อนมาดึงไปเรียนคาบต่อไป ผมไม่กล้าจะท้าห้องนาฏศิลป์อีกแล้วล่ะ

เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักครับ

นิลนักศึกษาปี ที่2 มีเพื่อนสนิทชื่ออิ่น อิ่นเป็นเพื่อนนิลมาตั้งแต่เด็ก รู้ตัวว่าตัวเองชอบเพื่อนสนิทตอนม.ต้น แต่ไม่กล้าจีบไม่กล้าบอกจนถึงตอนนี้เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทกันแถมยังกลัวเรื่องเพศอีก เขาคิดว่านิลเป็นผู้หญิงเขาก็เป็นผู้หญิง กาาที่จะรักกันครอบครัวคงคิดว่าเป็นเรื่องที่ผิดเพศไม่ควรด้วย

“เฮ้ อิ่น” เสียงใสของนิลดังมาแต่ไกลพร้อมกับวิ่งหน้าตั้งด้วยความดีใจที่เจอเพื่อน “วิ่งช้าหน่อยมึงจะตายมั้ย” ต้นเพื่อนรุ่นเดียวกัน “ก็รีบเจอไอ้อิ่นไง”นิล “ทำเหมือนไม่เคยเจอกู เหมือนไม่เจอกันนาน เจอกูเมื่อวานนี้เองอีเวร”อิ่น แรง นิลตอบด้วยสีหน้าเหมือนคนไม่พอใจ “มีอะไร” อิ่น “ก็วันนี้กูจะชวนไปดูรุ่นพี่ขึ้นแสดงร้องเพลงเล่นกีต้าร์ หล่อเวอร์” นิล “หล่อ เหรอ” อิ่น “กูว่าอิ่นมันหึงแล้ว” ต้นพุดเสียงเบากับพลอยที่ยืนอยู่ข้างๆ “เออ กูดูออกตั้งแต่หน้าเปลี่ยนสีแล้ว”พลอย

นิล:สรุปไปมั้ย

อิ่น:กูปฏิเสธได้เหรอ

นิล:ไม่ได้

อิ่น:เออ

ที่ที่รุ่นพี่จะแสดง อ้ากกกกกก กรี้ดดด หล่อมากก อยากได้เป็นแฟนเลยอ่ะ “เสียงมหาประลัย” ต้น พูดพร้อมกับหันไปหาพลอย แต่ต้องหันหน้าหนีทันทีที่เห็นเพื่อนตลึงความหล่อของรุ่นพี่

หลังแสดงจบทุกคนแยกย้ายกลับ ต้น:กูไปล่ะ พลอย:เออกลับกัน อิ่นที่กลับหอด้วยรถของตัวเองก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น จากรถพ่วงสายเบรคขาดหักชนรถอิ่น อิ่นที่ใกล้จะหมดลมหายใจได้คิดว่า“ กูยังไม่ได้บอกรักมึงเลยนิล ” อิ่น

เช้ามา นิล:เจออิ่นมั้ย

ต้น:ไม่เจอ ไม่เห็น

พลอย:กูไม่เห็นเหมือนกัน

“อยู่ไหนวะกูไม่เห็นมันเลยโทรไปไม่รับ กูไม่เห็นที่หอหลายวันแล้ว” นิล “ตั้งแต่วันที่ไปดูรุ่นพี่ที่ว่าแสดงอ่ะ” พลอย “กูเริ่มห่วงมันแล้วนะ” ต้น

3 วันต่อมา ก็อกๆ “นิล” เสียงเรียกจากข้างนอกห้องทำให้นิลสะดุ้งตื่น จากนั้นเดินไปเปิดประตูพบอิ่น อยู่หน้าประตูก็ดีใจ กอดแน่นน้ำตาคลอเบ้า พูดขึ้นว่า“มึงไปไหนมา มึงอยู่ไหนกูไม่เห็นมึงกูห่วงนะเว้ย” “เออกูรู้กูขอโทษ กูแค่ลาครูมีธุระนิดหน่อย” อิ่น ตู้ดๆ เสียงโทรศัพท์นิลดังเป็นสายของต้น นิลเลยกดรับ

ต้น:มึงตั้งสตินะ ฟังที่กูพูด

นิล:เดี๋ยวก่อน กูเจออิ่นแล้ว

ต้น:ห๊ะ มึงเจออิ่น

นิล:ใช่

ต้น:แต่

อิ่น:วางเถอะ

นิล:แต่ เออวางก็ได้

“เชี่ย มันวางสาย” ต้น “แล้วไงต่อ ไปบอกมันมั้ย” พลอย “กูว่าอย่า” ต้น

ฝั่งอิ่น นิล “มึงมีอะไรจะบอกกูมั้ย ให้กูวางเนี่ย” นิล “ มี”อิ่น “อะไรว่ะ” นิล

อิ่น:กูรักมึงนะ

นิล:กูก็รักมึง

อิ่น:กูรักมึงแบบที่กูชอบ กูรักแบบคนรักอ่ะ

นิล:แต่มึงเป็นเพื่อนสนิทกู จะให้กูตอบอะไร

อิ่น:... ไม่ต้องอะไรหรอกกูแค่มาบอก ลาก่อน

“เห้ย จะไปไหน อิ่น กูขอโทษ กูรักมึง อิ่น” นิลตะโกนตามหลังก่อนจะวิ่งตามอิ่นไป เมื่อวิ่งตามจนเหนื่อยแต่ก็ไม่ทันเลย ต้นที่กำลังตามหานิลในที่สุดก็ตามเจอ

ต้น:กูมีเรื่องจะบอก อิ่นตายแล้ว ตายตั้งแต่ 3 วันที่แล้ว

นิล: กูไม่เชื่อ กูไม่เชื่อ

พลอย:มึงต้องเชื่อกูได้เห็นมากับตา กูไปงานเผาเมื่อวานนี้เอง

ต้น:จะโทรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่โทรศัพท์แบตหมด แถมมึงไม่รับสักที

พอต้นพูดเสร็จ นิลได้วิ่งแบบไม่สนอะไรไปที่เกิดอุบัติเหตุทันที “ มึงอยู่ๆใช่มั้ย มึงยังอยู่ใช่มั้ย ออกมาดิ กูมาตอบมึงแล้ว” นิล พูดพร้อมกับน้ำตาไหล ด้วยความเสียใจ มีมือมาเช็ดน้ำตานิลออกนั้นคือวิญญาณอิ่น นิลเงยหน้าขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นกอดอิ่นแล้วพูดทั้งน้ำตาว่า “ กูรักมึง อย่าทิ้งกูไปนะ” นิล

“ กูอยู่ไม่ได้ กูต้องไปแล้ว รักนะ” อิ่น พูดพร้อมกับกอดแล้ววิญญาณของเธอค่อยๆสลายไป นิลรับรู้ได้เลยหลังจากที่อิ่นสลายไปแล้วน้ำตาไหล เข่าทรุดลงกับพื้น ร้องไห้พูดกับตัวเองว่า กูจะรอมึง กูจะจดจำมึง สักวันเราจะได้รักกันอิ่นกูจะรอ พลอยกับต้นที่ยืนอยู่ใกล้ๆเดินเข้ามาปลอบหลังจากอิ่นหายไปแล้ว พร้อมกับพูดขึ้นว่า พวกเรารอมึงอยู่กลับมาไวไวนะ

วันต่อมา นิลที่กำลังทำใจได้แต่เวลาไปไหนที่ไหนที่เคยมีอิ่น จะเห็นอิ่นตลอดถึงมันจะเป็นแค่ความทรงจำก็ตาม