... วันเเรกที่เเสนเงียบเหงา...
ณ บ้านในต่างจังหวัดเเห่งหนึ่งที่พ่อกับเเม่กำลังวุ่นวายเก็บของขึ้นรถเพื่อจะย้ายของไปส่งลูกชายที่หอพักในกรุงเทพ
เสียงพ่อถามขึ้น........
..."บอยลููกไม่ลืมของอะไรเเล้วใช่ไหม"...
..."ไม่ลืมอะไรเเล้วครับพ่อ"...
หลังจากเก็บของขึ้นรถเรียบร้อยบอยก็ได้ไปกอดเเม่เเละน้องเพื่อเดินทางไปยังหอพักที่มหาลัย บรรยากาศการเดินทางตอนเย็นที่มีเพียงเเสงไฟตามข้างดูเงียบเหงาพ่อเปิดเพลงช้าๆพร้อมกับเสียงรถที่กำลังเคลือนที่ออกจากบ้าน ระหว่างทางบรรยากาศเเละเพลงที่พ่อเปิดก็ยิ่งทำให้ใจลูกชายที่ออกจากบ้านรู้สึกเศร้าขึ้นไปอีก
ระหว่างทางบอยก็เผลอหลับไปจนเสียงพ่อดังขึ้นเรียกลูกชาย
..."บอยลูกถึงหอเเล้วรีบช่วยพ่อยกของลงหน่อยถึงหอพักเเล้ว"...
บอยตื่นขึ้นพร้อมดูนาฬิกาเห็นเวลาว่าใกล้จะเที่ยงคืนเเล้ว บอยรีบช่วยพ่อยกของลงจากรถเเละเดินไปยังที่ทำงานผู้ดูเเลหอพักเพื่อไปขอกุญเเจห้อง
ผู้ดูเเลหอพักจึึงได้ให้กุญเเจห้องเป็นห้องเลขที่402ชั้น4 ผู้ดูเเลบอกว่ารูมเมทของบอยจะมาเข้าอยู่วันพรุ่งนี้
บอยก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเขาไม่ได้รู้จักกับรูมเมทเขาอยู่เเล้ว บอยเเละพ่อจึงไปเอาของจากที่รถเพื่อเอาขึ้นไปไว้บนห้อง
เมื่อพ่อขนของเสร็จเลยจะเดินทางกลับบ้านต่างจังหวัด
"บอยลูกพ่อกลับก่อนนะมีอะไรโทรหาพ่อกับเเม่ได้ตลอด"
"ได้ครับไม่ต้องห่วงอะไรเลยผมอยู่ได้เเน่นอนไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ"
หลังจากพ่อกลับไปบอยก็เอาของออกจากกระเป๋าจัดของในห้องอย่างเรียบร้อย
ก่อนจะไปอาบนำ้
ในใจที่เศร้าๆเพราะไม่เคยออกจากบ้านมาไกลขนาดขนาดนี้การอยู่คนเดียวจะน่ากลัวขนาดไหนในกัวบอยคิดเรื่องราวมากมายด้วยความกังวลเเละรู้สึกเศน้าบรรยากาศตอนกลางคืนช่วนให้รู้สึกเหงาคิดเรื่องราวมากมายชวนให้นำ้ตาซึม
เขาคิดเรื่องราวไปเรื่อยด้วยเป็นเวลาดึกเเละเงียบมากด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางหลายชั่วโมงบอยจัดของเสร็จจึงได้เผลอหลับไป
...😳ฝากติดตามด้วยนะครับ😳...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
