...มหาวิทยาลัยML...

...9:28...

แจน: รินนนน!!!

ฉันหันหลังไปหาต้นเสียง ที่วิ่งหน้าตื่นตรงมาหาฉัน คงเป็นใครไม่ได้นอกจากแจนเพื่อนสุดที่เลิฟของฉันนั่นเอง

ริน: อะไรของมึงเนี่ย มีไรก็พูดดีๆจะตะโกนทำไม

ฉันพูดพร้อมหยิกแขนมันเบาๆ

แจน: โอ้ยย นี่จะหยิกฉันทำไมเนี้ย

ริน: ตกลงมีเรื่องอะไร

แจน: ก็พี่นนท์เค้าตกลงไปดูหนังด้วยกันกับฉันน่ะสิ อึ่ย~ สองต่อสองด้วยนะเว้ย

แจนพูดพร้อมกับบิดตัวไปมา

"แจน" ดาวคณะบริหารธุรกิจ เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของริน มีเชื่อเสียงกันในหมู่หนุ่มๆในคณะ เพราะความน่ารัก ด้วยความที่เป็นคนร่าเริง เป็นกันเองเข้ากับคนง่าย เลยทำให้เป็นที่รู้จักกันทั่ว คนตามจีบไม่เว้นแต่ละวัน แต่แจนนั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้วชื่อ "พี่นนท์" แจนนั้นแอบชอบพี่นนท์มาตั้งแต่ปี1 จนตัวเองขึ้นปี3แล้วก็ยังไม่ได้คบ.

"ริน" เรียนอยู่คณะแพทย์ศาสตร์ ปี3 รูปร่างหน้าตาอยู่ในเกณฑ์สวยเลยก็ว่าได้ แต่อาจจะเพราะการแต่งตัวที่เรียบง่าย เคร่งครัดกับการใช้ชีวิตเอามากๆ เลยไม่ค่อยมีเวลาแต่งสวย ทำให้เธอไม่ค่อยเด่นซักเท่าไหร่เมื่ออยู่กับคนหมู่มาก เธอทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่ปี1 เพราะสถานะทางครอบครัวไม่ค่อยดี พ่อกับแม่แยกทางกัน เหลือเพียงแม่อายุ 48ปี ที่ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวและต้องเข้ารับการรักษาบ่อยครั้ง ซึ่งต้องใช้เงินจำนวนมาก ทำให้รินต้องเรียนเช้า ทำงานกลางคืน เพื่อนำเงินมาจ่ายค่ารักษาแม่พร้อมกับส่งตัวเองเรียน มันอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงคนเดียวในวัยเพียง 21ปี ที่ต้องหาเงินก้อนโตทุกๆเดือนแต่เธอไม่เคยท้อเลยซักครั้ง เพราะมีเป้าหมายสูงสุดอยู่ คือการเป็นหมอที่มีความสามารถเพื่อมารักษาแม่ของตนนั่นเอง.

ริน: จ้าาา อวดแฟนเก่งจริงๆ

แจน: แฟนที่ไหนกันล่ะ ยังไม่ได้คบกันซะหน่อย

แจนทำหน้ามุ่ยใส่ คงจะเสียใจมากสินะ ตามจีบมาเป็นปียังไม่ได้เปิดตัวซักที ถึงฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ซักเท่าไหร่ก็เหอะ

ริน: โอ๋ๆไม่เป็นไรน้าา พี่เค้าอาจจะรอโอกาสดีๆอยู่ก็ได้ เออทำไมมึงไม่ขอพี่เค้าเป็นแฟนไปเลยล่ะ

แจน: จะบ้าหรอกูไม่กล้า ถ้าเกิดที่เค้าปฏิเสธขึ้นมา กูทำใจไม่ได้หรอก

ครืด!

ฉันก้มมองโทรศัพท์ในมือ

ริน: มึงกูไปเรียนก่อนนะ สายแล้ว

แจน: โอเคๆ ตั้งใจล่ะ

...21:47...

เวลา 3 ทุ่มของทุกวัน รินจะตื่นขึ้นมาแต่งตัวไปทำงานทันที ทำให้มีเวลาหลับหลังกลับจากมหาลัยเพียง 5-6 ชั่วโมงต่อวัน แล้วแต่ว่าจะเลิกเรียนเร็วหรือช้า

ระหว่างทางไปทำงาน

ริน: มึนหัวจัง

วันนี้เลิกเรียนตั้ง 5 โมง คงต้องหากาแฟดื่มซักหน่อย

ในระหว่างที่รินเดินบ่นพึมพัมกับตัวเองอยู่นั้น เธอก็ได้พบกับคุณลุงอายุราวๆ 60 ปี เดินโซเซแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลัง

ริน: คุณลุงกำลังจะไปไหนหรอคะ?

ฉันถามคุณลุงด้วยความสงสัย เพราะดูจากเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยของคุณลุงอาจจะต้องการความช่วยเหลือ

ลุง: ลุงกำลังจะเอาเสื้อผ้าไปให้หลานน่ะ แต่ไม่รู้ทางไป เห็นหลานชายลุงบอกว่าอยู่ร้านดีเอ็นอะไรซักอย่าง ใกล้ๆกับคาเฟ่นี้แหละ

ชื่อร้านไม่คุ้นเลยแหะ แต่แถวนี้ก็มีคาเฟ่ใกล้ๆอยู่ที่เดียว

ริน: แล้วคุณลุงเดินไหวรึเปล่าคะ ให้หนูช่วยมั้ย

ลุง: ไม่เป็นไรหรอกอีหนู ลุงเป็นโรคหอบน่ะ เลยต้องเดินๆพักๆ

ริน: ไม่ได้นะคะคุณลุง ถ้าเกิดเดินๆอยู่เป็นอะไรไปไม่มีใครเห็นจะทำยังไงล่ะคะ

ลุง: ก็คงช่วยไม่ได้อ่ะนะ ลุงแค่คิดถึงหลายชายของลุง ที่ไม่ได้เจอกันนาน

คุณลุงพูดพร้อมกับทำหน้าเศร้า ไอหลายชายอะไรนี้เลวจริงๆ ให้คนแก่มาเดินตามหาอยู่นี่นะ ถ้าเจอนะจะด่าให้เข็ดเลย

ริน: เดี๋ยวหนูเอาไปให้ก็ได้นะคะ คาเฟ่ใกล้ๆแถวนี้หนูพอจะรู้จักอยู่

ลุง: ลุงคงต้องรบกวนหนูแล้วล่ะ ถ้างั้นลุงฝากทีนะ

คุณลุงส่งกระเป๋าเป้ใบนั้นให้ฉันทันที

ริน: ไม่เป็นไรค่ะ

ฉันรับกระเป๋าเป้จากคุณลุงมาทันที หนักจัง

ลุง: หนูอย่าเปิดดูนะ มันเป็นของสำคัญที่ลุงจะให้หลานลุงน่ะ

อ๋อ แอบเซอร์ไพรส์นี่เอง ดูๆไปคุณลุงก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย

ริน: ค่ะคุณลุงก็กลับไปพักผ่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจัดการให้

ฉันยิ้มให้คุณลุงก่อนจะเดินแบกกระเป๋าเป้เดินออกมา หนักจัง คุณลุงแบกเดินมาได้ยังไงเนี้ย นึกว่าก้อนหินซะอีก

...คาเฟ่น้องแมว...

น่าจะเป็นที่นี่นะ แต่เอ๊ะลุงบอกว่าอยู่ร้านดีเอ็นแล้วไหนล่ะ ไม่เห็นมีป้ายร้านบอกเลย

ในระหว่างที่รินกำลังมองหาป้ายร้านอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นชายร่างสูง 2 คน ที่ยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่ เธอจึงตัดสินใจเดินไปถาม

ริน: คุณคะ พอจะรู้จักร้านเอ็นดีรึเปล่าคะ

ชาย 2 คน มองหน้ากัน ก่อนจะเอ่ยปากถามคนตรงหน้า

ผู้ชาย1: คุณลุงได้ฝากมารึเปล่าครับ

รู้จักคุณลุงด้วยหรอ ดีเลย

ริน: ใช่ค่ะ คุณลุงเค้าบอกว่าจะเอามาให้หลา...

ชายร่างสูงกวาดตามองรอบๆก่อนจะดันเธอเข้าไปข้างใน

ผู้ชาย2: เข้ามาข้างในก่อนครับ

ริน: ดะ เดี๋ยวก่อนสิทำไมฉัน

ร่างบางยังไม่ได้ทันพูด ชายร่างใหญ่ 2 คนก็ดันเธอให้เข้ามาในห้องแล้ว

แต่เมื่อร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆนั่นก็ต้องตกใจ เพราะหลังประตูนี้แทนที่จะห้องแคบๆ กลับเป็นบาร์ขนาดใหญ่ที่ภายในตกแต่งอย่างหรูหรา เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มกับผู้หญิงอายุราวๆ 20 ปี ใส่ชุดบิกินีเต้นอยู่บนเวที โดนมีผู้ชายจากด้านล่างคอยลูบไล้ตามร่างกาย

ผู้ชาย1: ตามผมมาครับ อยู่ข้างใน

ริน: ฉันไม่กล้า ฉันฝากคุณเอาไปให้ได้มั้ย

ร่างสูงจับแขนเธอให้เดินตามไป โดยไม่สนใจคำที่เธอพูด

ชาย 2 คนจูงแขนเธอมาจนเธอห้องห้องหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

แต่พอเข้ามาในห้องเสียงเพลงจากข้างนอกกลับเงียบกริบ จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นไม่เปฺ็นจังหวะ ร่างบางมองรอบๆห้องก่อนจะไปสะดุดกับชายร่างสูงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ถือมวนบุหรี่อยู่ เธอเลิกสังเกตสิ่งของรอบๆข้าง แล้วโฟกัสกับใบหน้าของร่างสูงตรงหน้า

ผู้ชาย1: ของมาส่งแล้วครับนาย

อลัน: ...

J: นี่เป็นเรื่องแรกของไรท์เองค่ะ ไรท์จะบรรยายเรื่องออกมาในแบบของไรท์เองนะคะ เพื่อให้ทุกคนเข้าใจเนื้อเรื่องได้ง่ายๆสามารถติชมได้นะคะ ขอบคุณจากใจเลยนะคะที่กดเข้ามาอ่าน🤍