สวัสดี ฉันชื่อหยางซืออี้ จะเรียกว่าหยางหยางหรืออาหยางก็ได้ เพื่อนชอบเรียกฉันแบบนั้น ทำไมฉันถึงมาสวัสดีพวกคุณน่ะเหรอ ก็เพราะว่าฉันจะเป็นคนดำเนินเรื่องไงล่ะ เอาล่ะฉันนอกเรื่องมามากพอแล้ว งั้นมาเข้าเรื่องกันดีกว่า

เรื่องมีอยู่ว่าฉันหยางซืออี้ซึ่งเรียนอยู่มหาลัยแล้วในตอนนี้ มีนิสัยที่ชอบดูอนิเมะเป็นชีวิตจิตใจ

โดยอนิเมะที่ฉันดูนั้นเป็นอนิเมะจีนทั้งหมดเลย ซึ่งหนึ่งในนั้นคือตำนานจอมยุทธภูติถังซาน

เป็นอนิเมะที่ฉันชอบมากเพราะความเทพของพระเอก,ความรักที่มีต่อนางเอกและมิตรภาพของผองเพื่อน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะสงสารเหล่าตัวร้ายที่มีชีวิตที่อาภัพ และแม้คนส่วนมากจะชอบมันแต่ก็ยังมีคนที่ไม่ชอบอยู่ซึ่งผมก็คิดว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะว่าผู้เขียนนั้นเขียนชีวิตและเหตุการณ์ที่ตัวร้ายประสบให้มันอาภัพมากจนเกินไป แค่ผมคิดว่ามันสนุกดีแต่อีกใจนึงผมก็เห็นด้วยกับคนเหล่านั้นนะ เพราะชีวิตของตัวร้ายมันก็อาภัพจริงๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรื่องนี้มันสนุกมาก

แม้ว่าจะสงสารตัวร้ายมากแค่ไหน ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี เอาล่ะฉันเล่ามามากพอแล้ว ต่อไป

ซึ่งฉันที่เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ที่วันนี้ฉันกำลังดูตำนานจอมยุทธภูติถังซาน ฉันกำลังดูตอนจบภาค1 อยู่พอดูจบแล้ว

"เห้อ~ดูจบภาค1สักที กว่าจะจบ"

"อาหยาง!!"

"หืม..ครับมีอะไรเหรอครับ"

"ไปซื้อของให้หน่อยสิ"

"..เอ่อ..แต่ว่าฉันมีงานต้อง-"

"นะ~~~ได้โปรด''

"ก็ได้" แพ้การอ้อน

"เย้!"

"ซื้ออะไรบ้างหล่ะ"

"อ่ะ..นี่รายการของที่ต้องซื้อ ห้ามทำหายหล่ะ"

"อืม..ไปหล่ะ"

"อืม..รีบไปรีบกลับหล่ะ"

ตัดมาตอนซื้อของเสร็จ

"เห้อ~น่าเบื่อจังเลย"

"..เอ๊ะ.."

หยางหยางเห็นคือมังงะของตำนานจอมยุทธภูติถังซาน ภาค 5

"ฉันตาฝาดรึเปล่า" ขยี้ตา

"นี่มันจะมีมาอีกกี่ภาคกันนะ"

"แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะจบหล่ะเนี่ย"

"หืม" พึ่งดูเวลา

"แย่หล่ะ จะค่ำแล้ว" รีบวิ่ง

แต่อุบัติเหตุมักเกิดขึ้นได้เสมอ

หยางหยางกำลังวิ่งโดนไม่สนใจอะไร มีรถที่ขับมาด้วยความเร็วหยางหยางที่วิ่งก็ไปหยุดที่หน้ารถเพราะได้ยินเสียงตะโกน

..."เจ้าหนู ระวัง!!"...

..."ฮะ..อะไรเหรอครั---" ถูกชนเข้าอย่างจัง...

(เอ๊ะ..นี่ฉันจะตายแล้วเหรอ) คิดในใจ

(ไม่..ฉันยังไม่ได้เอาของไปให้หยวนหยวนเลย) ตาย.

ณ ที่แห่งหนึ่ง

"ตื่นเถอะ พ่อหนุ่ม"

(หืม..เสียงใครกัน)

"ตื่นเถอะ"

"อืม..ที่นี่ที่ไหนกัน"

"แล้วท่านเป็นใครเหรอครับ"

"ข้าคือเทพ"

"เทพเหรอ?"

"ใช่แล้วหละ"

"งั้นผมก็ตายแล้วน่ะสิ"

"ใช่ เจ้าได้ตายไปแล้ว"

"แต่ข้ามีทาง 2 ทางให้เจ้าเลือก"

"อะไรเหรอครับ"

"หนึ่งข้าจะให้เจ้าได้เกิดใหม่ แต่เจ้าต้องทำตามคำขอของข้าหนึ่งอย่าง"

"แล้วข้อสองหละครับ"

"สองเจ้าต้องไปทำให้คำขอของคน 100 คนให้เป็นจริง"

"เอ้า..เจ้าเลือกเลย"

"งั้นผมขอเลือกข้อสองครับ"

"หืม..ทำไมเจ้าไม่เลือกข้อหนึ่งเล่า"

"การเกิดใหม่ถือเป็นการทำให้เกิดทุกข์ไม่จบสิ้น ผมเลยเลือกข้อสอง เพราะจะได้ช่วยเหลือคนอื่นด้วย"

"มีเหตุผล"

"เอาหละข้าตัดสินใจแล้วข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่"

"เอ๊ะ..ทำไมหละครับ"

"ข้าแค่อยากทดสอบเจ้าเท่านั้น"

"เจ้าช่างเป็นคนดีจริงๆ"

"ขอบคุณครับ"

"เอาหละข้าจะส่งเจ้าไปเกิดที่โลกวิญญาณจารย์แล้วกันนะ"

"ขอบคุณครับ แต่ว่าท่านบอกว่าถ้าจะเกิดใหม่ต้องทำตามคำขอของท่านหนึ่งข้อ"

"ข้าจะให้เจ้าหยุดการเกิดหายนะ จากการกระทำของบุตรแห่งโชคชะตา"

"ถังซานเหรอครับ"

"ใช่แล้วหละ"

"งั้นเจ้าขอพรมาสามข้อ"

"ครับงั้นเอาเป็น..ข้อ1ขอให้การฝึกฝนเร็วกว่าคนทั่วไปสิบเท่า ข้อ2ขอให้ข้ากลายเป็นสัตว์วิญญาณแสนปี ข้อ3ขอให้ข้ามีวิญญาณยุทธ์คู่ แค่นี้แหละครับ"

"อืม..งั้นเจ้าไปเถอะ"

"ครับ"

จากนั้นร่างของหยางหยางก็ได้เริ่มเรืองแสงและหายไปในที่สุด

"เป็นคนดีจริงๆ งั้นข้าจะให้พรเจ้าเพิ่ม"

"ขอให้เจ้า.....(ติดตามตอนต่อไป)

...----------------...

จบแล้วค่ะ

เรายังเป็นมือใหม่หัดเขียนเพราะฉะนั้นถ้ามีข้อผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้นะที่นี้ค่ะ

ขอบคุณค่ะ

...****************...

ต่อจากตอนที่แล้ว~

ในส่วนลึกของป่าซิงโต่ว ได้ปรากฏร่างของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่นอนอยู่ ผ่านไปไม่นานชายหนุ่มก็ได้ฟื้นขึ้นมา "อืม~ เอ๊ะ..ที่นี่..ที่ไหน"หลังจากนั้นชายหนุ่มก็นั่งคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะเข้าใจเรื่องทั้งหมด

"หรือว่าที่นี่คือป่าซิงโต่วงั้นเหรอ" "สวยมากเลย"

จากนั้นชชายหนุ่มก็ได้เดินเข้าไปที่ทะเลสาบ เพื่อดื่มน้ำ แต่เขากลับต้องตกใจเมื่อหน้าตาของเขานั้นช่างงดงามนัก งามกว่าผู้หญิงซะอีก (นี่เหรอหน้าตาของฉัน หน้าโครตหวานเลย)

หน้าตาของหยางหยาง

บรรยายโดย หยางหยาง

(นี่เหรอหน้าตาของฉัน โครตหวานเลย) จากนั้นหยางหยางจึงได้คิดถึงพรที่เขาขอ "จริงสิ ข้าขอพรว่าขอให้ข้ามีวิญญาณยุทธ์คู่นี่ วิญญาณยุทธ์ของข้าจะเป็นอะไรนะ" จากนั้นหยางหยางจึงได้ปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ที่หนึ่งออกมา (!! นี่มัน)

มันคือหงส์สวรรค์ มันเป็นวิญญาณยุทธ์ที่หายากมากเพราะเกิดมาจากการแปรผันจากหงส์ธรรมดามาเป็นหงส์สวรรค์

"นี่มันหงส์สวรรค์ ไม่ใช่เหรอ?!" (เอ๊ะ..แต่เดี๋ยวก่อนนะถ้าวิญญาณยุทธ์ของข้าคือหงส์สวรรค์งั้นก็แปรว่า ข้าเกิดใหม่เป็นหงส์รึ) "มิน่าหล่ะ รูปร่างหน้าตาของข้าถึงได้งดงามเช่นนี้" "ต่อไปเลยดีกว่า"

(ข้าหวังว่าวิญญาณยุทธ์ที่สองของข้า คงจะไม่ทำให้ข้าตกใจอีกนะ) จากนั้นหยางหยางก็ปลดปล่อยวิญญาณยูทธ์ออกมา(กระบี่รึ)

วิญญาณยุทธ์ที่สองของหยางหยาง

"กระบี่โลหิต"(เป็นกระบี่คู่นะ)

"กระบี่รึ แถมยังเป็นกระบี่คู่ซะด้วย แถมยังมีกลิ่นอายที่น่ากลัวใช่เล่นเลย"แรงกดดันที่แผ่ออกมาจากกระบี่ถึงกับทำให้สัตว์วิญญาณโดยรอบหวาดกลัวได้ในระยะ 1 กิโลเมตร "เอาหล่ะตอนนี้ที่ข้ากำลังยืนอยู่น่าจะเป็นตอนที่ถังซานยังไม่เกิดเลย"ถามว่ารู้ได้ไงหน่ะเหรอ นี่ไงภาพที่ปรากฏคือภาพของสัตว์วิญญาณที่ในอนาคตจะกลายมาเป็นราชาแห่งป่า ใช่แล้วหละ นั้นก็คือ วัวอสรพิษมรกต และ มหาวานรยักษ์นั่นเอง ที่ตอนนี้น่าจะมีอายุประมาณ 100-1000 ปีเท่านั้นเอง"เห้อ~ เอาเป็นว่าชั่งเรื่องเวลาก่อนดีกว่า สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อให้ภารกิจที่ท่านเทพมอบให้ได้สำเร็จ" จากนั้นหยางหยางจึงได้เริ่มฝึกฝนทันที....

ณ ที่แห่งหนึ่ง

"หืม..มีตัวตนที่หายากอยู่แถวนี้ด้วยเหรอเนี่ย"???

"หึหึหึ..น่าสนใจนี่"???

"หึหึหึหึหึ......"

...----------------...

...เย้~จบไปแล้วนะคะสำหรับตอนที่สอง เราดีใจมากที่มีคนมาอ่านเรื่องนี้ เราก็จะเขียนผลงานที่มีคุณภาพออกมาให้อ่านกันนะ~งั้นตอนนี้ก็บาย~~~...

......................

...จบ...

...โปรดติดตามตอนต่อไป...

ต่อจากตอนที่แล้ว~

...----------------...

หลังจากนั้น หยางหยางก็ได้เก็บตัวฝึกฝนจนเวลาผ่านไปหลายร้อยปี สัตว์วิญญาณทุกตัวไม่มีสักตัวที่ไม่รู้จักเขา เพราะอะไรน่ะเหรอ~~ ต้องเริ่มเล่าตั้งแต่เมื่อ 1,000 ปีก่อน โน่นเลยหล่ะ

คนอ่าน: อ่าว แอดทำไมย้อนไปไกลจังอ่ะ

แอด: พูดมากน่า เดี๋ยวก็ไม่เล่าซะหรอก

คนอ่าน: อย่าทำแบบนั้นเลยนะ! ไม่พูดแล้วก็ได้//หงอย

แอด:ดี เอาหล่ะเรามาเข้าเรื่องกันต่อเลยนะ~//ไม่เป็นไรนะ

แอด:ในตอนนั้นเรื่องมีอยู่ว่า...

(หยางหยาง part )

หลังจากวันนั้นข้าก็ได้เก็บตัวฝึกฝนมาประมาณซัก200 ปีคงได้ หลังจากที่ข้าเก็บตัวฝึกพลังวิญญาณของข้าก็ได้เพิ่มขึ้นมาก

ตอนนี้ข้าอยู่ระดับ 70 แล้ว พวกคุณคงพอเดาออกแล้วใช่ไหมล่ะ ว่าข้าออกมาทำไม ใช่แล้วอย่างที่พวกคุณคิดนั่นแหละ อ่ะ เฉลยเลยแล้วกัน เหตุผลเพราะว่าเมื่อสัตว์วิญญาณแสนปีผ่านระดับ 70 เมื่อไหร่ พวกเขาก็จะเข้าสู่ช่วงวัยเจริญพันธุ์ยังไงหละหรือก็คือ โตเป็นผู้ใหญ่นั่นแหละ และเมื่อผ่านแล้วก็จำเป็นต้องหาวงแหวนวิญญาณเองยังไงหละ

ซึ่งตอนนี้ข้ากำลังหาสัตว์วิญญาณที่เหมาะจะมาเป็นวงแหวนของข้า จากที่ข้าลองคิดดูแล้ว ตัวข้าเป็นหงส์เพราะฉะนั้นข้าคงจะต้องหาสัตว์วิญญาณที่มีปีก แต่ถึงจะเป็นสัตว์ปีกแต่ก็ใช่จะหาง่าย ยิ่งขีดจำกัดของวงแหวนที่7 ต้องมีอายุ 10,000 ปีขึ้นไปเท่านั้น "เฮ้อ~ยุ่งยากจริงๆเลย"

(จบ หยางหยาง part )

แต่แล้วก็ได้มีลมพายุพัดผ่านมา ซึ่งถ้าดูแล้วมันไม่ใช่พายุที่เกิดจากธรรมชาติแน่ๆ หลังจากที่หยางหยางเห็น เขาก็รู้ได้ในทันทีว่านี่เป็นฝีมือของสัตว์วิญญาณอย่างแน่นอน และเมื่อวิเคราะห์จากความแรงของมันแล้ว แสดงว่ามันต้องแข็งแกร่งมากเป็นแน่ แต่หยางหยางกลับไม่หวาดกลัวกับสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย เขากลับยิ้มออกมาแล้วได้กล่าวอย่างตื่นเต้น"โอ้โห สุดยอดเลยสัตว์วิญญาณตัวนี้มันมีพลังเยอะใช้ได้เลย แบบนี้วงแหวนของข้าคงต้องเป็นเจ้านี้แล้วหละ"(แหม~ โผล่มาได้จังหวะพอดีเลย ข้าจะได้ลองทักษะวงแหวนที่พึ่งได้มาสักหน่อย)

......................

จบ part 1

เรามารอดูว่าชะตากรรมของสัตว์วิญญาณตัวนี้ใน part 2 กันเถอะ พวกเราจะมาเดาชะตากรรมของมันไปด้วยกันนะ มี 2 อย่างที่คิด

ถูกซ้อมจมต้องร้องขอชีวิต

พยายามหนีแต่ไม่รอด

ลองแสดงความเห็นกันนะ~บาย~~~

โปรดติดตามตอนต่อไป