Episode 1

--

“ ยังมีคนเจ็บอยู่ตรงนี้!! ”

เสียงของใครบางคนกำลังพูดขึ้น...

บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยสายฝนกลุ่มคนมากมายกำลังยืนมองอะไรสักอย่าง....

.

“ นี่...ฉันเป็นใครกันนะ? ”

ร่างของผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ตามตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีฝนตกลงมา ชายหนุ่มมองขึ้นไปด้านบนคิดถึงเรื่องราวต่างๆ

“ จำอะไรไม่ได้เลย... แต่เสียงนี้มันอะไรกัน!! ”

เสียงอะไรบางอย่างมันดังขึ้น...

เสียงนั้นดังจนสองหูของผมได้ยินอย่างชัดเจน ในตอนแรกผมไม่รู้เลยมันคืออะไร..แต่พอมันเริ่มเบาลงเรื่อยๆ ผมก็รับรู้ได้ในตอนนั้นเองว่า

“ อ่อเสียงหัวใจของตัวเราสินะ!! ”

เสียงหัวใจของผมเบาลงเรื่อยๆ มันเบาลงอย่างรวดเร็วแต่พอเบาลงมาได้สักพักมันก็เริ่มช้าลง ช้าลงที่ละนิด

แล้วภาพท้องฟ้าสีดำที่ผมมองอยู่ก็ค่อยๆจางหายไปเป็นภาพสีขาวสว่างจนแทบจะแสบตา....

“ แสบตา!! ”

ผมลืมตาขึ้น...

หลังจากแสงสีขาวนั้นหายไป จู่ๆภาพที่อยู่ตรงหน้าก็เปลี่ยนไป~

มันแปลกตาเป็นอย่างมาก...

.

ที่นี้มัน...ที่ไหน!!...

นั้นเป็นสิ่งแรกที่ผมคิดขึ้นมาได้ คนเราหากตายไปแล้วอาจจะได้เห็นภาพหลังความตายก็เป็นไปได้...

แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นเพียง พื้นที่เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ไร้ซึ่งต้นไม้หรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ มีเพียงต้นหญ้าสีเขียวอ่อนที่พัดปลิวไปตามแรงลม...

ผมมองเห็นดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆลง บ่งบอกถึงช่วงเวลาของค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง..

.

“ @#฿&_ ”

เสียงหญิงสาวขึ้นคนหนึ่งพูดออกมา เสียงเธออยู่ใกล้ผมมาก..

ผมที่รู้สึกตัวได้นั้นก็หันไปมองเธอ..

ทำไมผมถึงรู้สึกตัวช้าไปกันนะ?

หญิงสาวเจ้าของเสียงเธออยู่ด้านหลังผม เธอดูตัวใหญ่มากและเธออยู่ใกล้ผมตอนไหนก็ไม่รู้...

ยักษ์งั้นเหรอ..?

ผมที่เห็นเธอเห็นขนาดตัวของหญิงสาวก็คิดขึ้นมาก ผมไม่เคยเห็นคนตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน...

.

ผมพยายามจะยื่นมือของตัวเองออกมาจับไปที่หน้าของเธอ เพราะว่าใบหน้าของเธอดูสวยมาก..

อย่างน้อยถ้าเป็นภาพหลังความตาย ก็ขอให้ได้จับใบหน้าสวยๆนี้ก่อนมันจะหายไปก็ยังดี

“ ... ”

มือขนาดเล็กได้ถูกยื่นออกมามันผ่านสายตาของผม...

เดี๋ยวๆ!! นั้นมือใครกันเด็กงั้นเหรอ?

ผมที่เกิดคำถามเกิดขึ้นก็ลองขยับมือขนาดเล็กนั้นดู มือเล็กนั้นมันขยับตามที่ผมคิดไว้ทุกอย่างแม้จะลองกำมือหรือเขย่ามือไปมาแล้วก็ตาม!!

นี้มันมือฉันงั้นเหรอ เดี๋ยวสิทำไมถึงได้..

คำถามและความสงสัยเกิดขึ้นมาในหัวผม เป็นล้านๆคำถามตัวผมนั้นได้เพียงแต่เอามือจับหน้าตัวเอง...

ใบหน้าของเด็กน้อยที่ผมจับนั้นไม่ผิดแน่...

นี้ผมเกิดใหม่งั้นเหรอ??

.

-----

จบ(1)

Episode 2

--

หลังจากวันแรกที่ผมลืมตาขึ้นมาในโลกแห่งนี้!! โลกใหม่ของผมก็ผ่านมา 4 ปีได้แล้ว...

.

เด็กน้อยวัยสี่ขวบกำลังเดินไปมาอยู่ข้างๆริมน้ำ...

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาสี่ปีแล้ว เรื่องมันผ่านไปไวเหมือนโกหกทุกอย่างเหมือนเรื่องโกหกไปหมด...

คงไม่มีใครคิดว่าจะตายแล้วกลับมาเกิดใหม่ ในตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองฝันหรือแค่ยังตายไม่สนิทก็เท่านั้น!

แต่พอเวลาผ่านไป ผ่านไปเรื่อยๆจนสี่ปีมาแล้วผมก็แน่ใจได้อย่างชัดเจนว่ากลับชาติมาเกิดใหม่มีอยู่จริง..

แต่ว่า....

“ เป็นผู้หญิงได้ไงกันเนี้ย!!!!! ”

เด็กน้อยพูดขึ้นเสียงดังเสียงแห่งความโกรธ โกรธในความมึนงงของตนเอง..

ในครั้งแรกที่รู้ผมก็รับไม่ได้ขึ้นมาในตอนนั้นเลย แต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่ถึงสองนาทีก็รับได้ขึ้นมา...

มันคือการเกิดใหม่!! ผมไม่สามารถเลือกเองได้เลยด้วยซ้ำแม้แต่การมาในที่ฌลกแห่งนี้ก็ตาม...

เมื่อคิดได้แบบนั้นชีวิตของผมก็เริ่มเดินอีกครั้ง นับจาก 0 และในตอนนั้นเองที่ผมได้รู้จักกับคนในโลกนี้เป็นครั้งแรก!!

เธอคือหญิงสาวคนแรกที่ผมเห็นบนโลกใบใหม่แห่งนี้!! ชื่อของเธอคือ ' เรอา ' เธอคือแม่ของผมในโลกนี้ ดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงที่มีลูกแล้วอย่างผมแต่ก็หน้าเด็กแบบสุดๆเหมือนคนที่อายุ 20-25 แต่ความจริงแล้วนั้นเรอาเธอมีอายุเกิน 30+ ไปแล้วนี้คงเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอดูสุดยอดที่สุดเลยก็ได้

ใบหน้าของเธอที่ดูเรียบเนียน.. ปาก,ผิว,จมูก,ดวงตา,คิ้ว ทุกอย่างดูสมบรูณ์แบบไปหมดหากเป็นโลกเก่าของผมเธอคงได้เป็นสิ่งที่เรียกว่า ' นางแบบ ' แน่นอน

เธอมีผมที่ยาวไปถึงเอวผมเธอดูยาวตรงไม่หยิกงอพริ้วไหวไปกับสายลมที่พัดมาตลอด... ผมสีขาวของเธอให้ความรู้สึกว่าเธอดูสง่างาม

ผมคิดว่าโดยตลอดสี่ปีที่อยู่ด้วยกัน บางทีผมอาจหลงรักเธอเข้าให้แล้วก็ได้ ถ้าเธอไม่ใช่แม่ของผม..

แม้จะกลับมาเกิดใหม่โดยที่ผมยังจำเรื่องเก่าๆได้ก็ตาม ผมไม่มีรสนิยมรักแม่ตัวเองสักเท่าไหร่...

พอคิดถึงแม่ภาพของแม่ผมในโลกชาติก่อนก็ลอยเข้ามาเลย ผมจำหน้าท่านไม่ค่อยได้แล้วเสียด้วยซ้ำไม่รู้ว่าเป็นเพราะก่อนได้หรือว่าเพราะผมไม่ค่อยสนใจท่านกันแน่...

ผมแทบจะลืมความรู้สึกที่มีต่อแม่ตัวเองไปหมดแล้ว ใบหน้าที่คิดขึ้นมาได้ก็เหมือนมีอะไรบ้างอย่างมาเซ็นเซอร์ของแม่ตัวเองไว้ สุดท้ายแล้วผมก็พยายามที่จะลืมเรื่องที่มาจากชาติก่อนให้หมดพอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา เจ็บที่ตรงอกเบาๆ

-

ตั้งแต่ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา..

ตั้งแต่ได้เห็นโลกในชาตินี้ ผมก็เดินทางตลอดกับเรอาเพียงแค่สองคนเดินทางในช่วงเช้าและหยุดพักในช่วงเย็นมีเพียงผมกับเรอา...

เราใช้เวลาหมดไปกับการเดินทางเสียส่วนใหญ่จะมีแค่บางวันที่เรอาจะพูดออกมาจนผมอายุได้ประมาณ 3 ขวบเรอาที่ในช่วงเวลานั้นเราเดินทางมาถึงหุบเขาแห่งหนึ่งนั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเราสองคนหยุดพักที่ถ้ำแห่งหนึ่งนานเกินหนึ่งวันเป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่เรอาเริ่มที่จะสอนผมถึงภาษาในชาตินี้ ตอนนั้นเหมือนช่วงเวลาในถ้ำที่เราอยู่กันเหมือนถูกเร่งให้เร็วขึ้น พอรู้สึกตัวอีกทีก็ค่ำและเช้าสลับไปมากันแล้ว...

ผมหมดเวลาไปกับสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตมาได้ ได้เรียนรู้ถึงภาษาแม้จะยากแต่ก็ทำให้ผมพอเริ่มจะเข้าใจมากขึ้น จากคำง่ายๆ...

พอรู้ตัวอีกที ผมก็อาศัยอยู่ในถ้ำนั้นกว่า 2 เดือนไปแล้ว..

รู้ตัวอีกทีผมก็เริ่มที่จะพูดได้และพอจะเข้าใจที่เรอาจะพูดมากขึ้น.. และนั้นเป็นตอนแรกที่ผมรู้ชื่อของตัวเองในชาตินี้...

.

' เนียร์ ' นั้นคือชื่อของผมในโลกใบใหม่!!

.

--

จบ(2)

Episode 3

--

หลังจากที่ผมและเรอาผู้เป็นแม่เดินทางกันมาอย่างยาวนานตลอด 4 ปีในที่สุดเรามาหยุดลงที่แม่น้ำแห่งหนึ่ง...

แม่น้ำสายธารที่ไหลอยู่น้อยจนแทบจะแห้ง...

เรอาเธอจับไปที่หน้าของเนียร์ผู้เป็นลูกของตัวเอง ใบหน้าของเธอดูเต็มไปด้วยความเศร้า...

ผมได้เพียงแต่มองไปที่ใบหน้าของผู้เป็นแม่มองดูใบหน้าที่เธอเหมือนมีอะไรในใจมากมายที่จะบอกผม.. เธอได้เพียงแต่เอานิ้วโป้งของท่านขยับไปมาตรงแก้มของผม

“ เนียร์!!... รอแม่อยู่ตรงนี้นะ!! ”

หลังจบคำพูดเรอาเธอก็ลุกขึ้น หันหลังให้กับเด็กน้อยในวัยสี่ขวบที่เป็นลูกของตัวเอง น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตาอย่างช้าๆ น้ำตาที่ไม่อยากให้ผู้เป็นลูกได้รับรู้

เธอเดินตรงไปที่ป่าที่อยู่ข้างๆริมน้ำและหายเข้าไปในนั้นทิ้งไว้เพียงเด็กน้อยที่ไม่รับรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาต่อจากนั้น...

.

วันที่ 1 หลังจากเรอาเข้าไปในป่า

หลังจากเรอาหายเข้าไปในป่าตั้งแต่ดวงอาทิตย์ขึ้นก็ผ่านไปจนท้องฟ้าไร้ซึ่งแสง เนียร์ที่แม้ภายในจะเป็นผู้กลับชาติมาเกิดก็ตาม เขาได้เพียงแต่นั่งอยู่ตรงริมน้ำที่แห้งไปแล้ว.. เขานั่งอยู่ตรงที่เคยเป็นทางที่น้ำไหลผ่านในตอนเช้ามองไปยังโดยรอบ มองหาเรอาผู้เป็นแม่!!

“ ไปไหนของเขากันนะ!! ”

เด็กน้อยได้เพียงแต่นั่งอยู่ในความมืด นั่งกอดเขาตัวเองรออย่างใจจดใจจ่อจนเผลอหลับไปในที่สุด...

.

วันที่ 2 หลังจากที่เรอาหายไป....

ในวันที่สองเด็กน้อยในวัยสี่ขวบเริ่มที่จะหิวท้องร้องออกมาไม่หยุดเป็นระยะ ถึงอย่างงั้นเขากลับไม่ไปไหน นั่งอยู่ในท่าเดิมไม่แม้จะขยับตัวแม้แดดที่ส่องลงมาจะร้อนเพียงใด

ในใจเขามีเพียงแค่ หากเขาหายไปจากตรงนี้...แม่จะหายตัวเองไม่เจอถ้าหาไม่เจอก็จะอยู่คนเดียว...

เวลาได้เริ่มวนจนดวงอาทิตย์ผ่านไปเมฆสีดำค่อยๆจับตัวขึ้นและแล้วสายฝนก็ได้สาดส่งฝนลงมา ถึงแบบนั้นเนียร์ก็ไม่แม้จะเดินหรือขยับตัวลุกขึ้นหนีไปไหนเขาได้เพียงแต่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีสีดำของเมฆบนฟ้า

“ ภาพเก่าเลยฮะ!! ”

เด็กน้อยเนียร์กล่าวขึ้นเขาขำออกมาเบาๆเล็กน้อย นึกถึงวันที่เขากำลังจากตายภาพสุดท้ายที่ตัวเองเห็นกับในตอนนี้ใกล้เคียงกัน

แต่ต่างกันตรงที่ในตอนนั้นเป็นคนที่กำลังจะตาย แต่ในตอนนี้เนียร์เป็นเพียงเด็กที่นั่งรอแม่ของตัว...

.

วันที่ 3 ที่เรอาหายไป....

เนียร์ตื่นขึ้นมาในวันที่สามเขาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนอนไหนและไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนหรือฝนหยุดไปตอนไหนเช่นกัน...

รู้เพียงว่าหน้าของเด็กน้อยเนียร์นอนแนบกับพื้นดินที่ร้อนเพราะเป็นเวลากลางวันที่ดวงอาทิตย์ส่องแสงลงมาส่องตาเท่านั้น....

“ อืม.... ”

เด็กน้อยเนียร์ได้เพียงแต่ส่งเสียงออกมาอย่างโรยริน... ร่างกายแทบไม่มีแรงปากซีดตัวสั่นและมีไข้อ่อนๆ...

เนียร์ได้เพียงแต่พยายามขยับตัว แม้แต่แขนก็ไม่สามารถขยับได้สายตาของเขาได้เพียงแต่มองไปยังทางด้านหน้าที่มีแต่ดินและป่าเส้นทางเดียวกับทีีเรอาผู้เป็นแม่เดินหายไป..

“ แม่!! อย่าทิ้ง... ”

เนียร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่ก่อนที่เขาจะพูดจบภาพทุกอย่างก็ตัดไป...

เด็กน้อยได้สลบลงไปอีกครั้งเพราะอาการไข้...

และในวันเดียวกันนั้นเองช่วงเวลากลางคืน ไม่รู้เวลาที่แน่ชัดเป็นค่ำคืนที่มืดเนียร์ได้ตื่นขึ้นมาในกลางดึก..

เด็กน้อยลืมตาตัวเองขึ้นมาในยามดึก มองไปรอบแม้จะมืดแต่เขาก็มองไปหายใจออกมาเบาๆ ร่างกายตอนนี่แทบจะร้อนเป็นไฟไข้ของเด็กน้อยขึ้นสูงกว่าตอนกลางวันเสียอีก..

“ ... ”

เนียร์ได้เพียงแต่พูดอะไรออกมาสักอย่างแต่ด้วยเสียงที่เบาทำให้แทบจะหายใจไม่ทันคำพูด

ทำให้ทุกครั้งที่เขาจะพยายามออกเสียงแทบจะเหมือนโดนมีดแทงลงไปที่อกอยู่ตลอดเวลา เป็นความเจ็บปวดที่ทรมานจนไข้ที่เป็นอยู่ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของหน้าอกที่เจ็บอยู่เลยด้วยซ้ำ

.

“ ทั้งที่กลับมาเกิดใหม่แล้วแท้ๆ จะตายอีกครั้งงั้นเหรอแต่ว่าครั้งนี้ขอตายจริงๆเถอะ ”

เด็กน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาปากของเขาสั่นจิตใจของเขาทรมานแม้จะเป็นจิตใจของคนที่เคยผ่านอะไรมามากแล้วก็ตามแม้แต่น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาจากตา...

พร้อมกับเสียงร้องไห้เบาๆ และก็หลับไปเพราะไข้ที่ขึ้นสูงไปอีก...

.

วันที่ 4 ที่เรอาหายไป

“ ทางนี้!! ”

“ เร็วๆสิ!!! ”

เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้น...

เธอเขย่าตัวเนียร์ไปมา เรียกสติของเด็กน้อยที่นอนอยู่ที่ตามตัวผิวเปลี่ยนเป็นสีขาวไปทั้งตัว เสียงหายใจเหมือนจะขาดหายอากาศหายใจอยู่ตลอดเวลา...

.

“ ครับนายหญิง!! ”

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเด็กผู้หญิงที่นั่งเขย่าเนียร์อยู่.. ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านอะไรมากมายเขารีบวิ่งมาพร้อมกับดาบในมือ

ชายหนุ่มนั่งตัวลงก้มหัวให้กับเด็กน้อยที่เรียกตัวเขา.. เป็นการเคารพ

.

“ ตอนนี้ไม่ใช่เวลา โจเซน!! ช่วยเด็กคนนี้ด้วย!! ”

สาวน้อยกล่าวตำหนิการกระทำนั้นของชายหนุ่มที่ชื่อ โจเซน!

โจเซนที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำสีหน้าเหมือนรู้สึกผิดขึ้นมาครู่นึงและก็เรียกสติกลับมาตัวเขาไม่รอช้าพุ่งตัวเข้ามาใกล้สาวน้อยในทันที!!

โจเซนมองไปยังร่างของเด็กน้อยเนียร์ที่นอนอยู่ ร่างที่เหมือนคนที่ใกล้จะตาย..โจเซนที่เห็นแบบนั้นสีหน้าเขาดูเหมือนคนที่ถอดใจขึ้นมา!!

เขาส่งมองไปยังสาวน้อยผู้เป็นนายตัวเอง แสดงออกทางสีหน้าว่า ' เด็กคนนี้ไม่รอดแล้วครับ ' สีหน้านั้นมันแสดงออกมาแทนคำพูดทั้งหมด

เด็กสาวที่เห็นแบบนั้นกัดปากตัวเอง มองไปยังเนียร์ที่นอนอยู่น้ำตาของเด็กสาวเริ่มไหลออกมา เธอกล่าวขึ้นด้วยเสียงที่ดูสั่น

“ ได้โปรด!! โจเซนช่วยเด็กคนนี้ด้วยเถอะได้โปรด ”

อีกแล้ว!!

เด็กสาวคิดขึ้นในใจของตัวเองความเจ็บปวดในใจของเธอ มันพุ่งเข้ามาหาเธอราวกับเรื่องราวในอดีตกลับมาโจมตีตัวเธออีกครั้ง

.

ถ้าฉักแข็งแกร่งกว่านี้!! ถ้าฉันทำอะไรได้สักอย่างก็จะไม่มีใครตายต่อหน้าอีกทั้งที่คิดว่าจะไม่มีต้องตายต่อหน้าตัวเองอีกแล้วแท้ๆ แต่กลับช่วยแม้แต่เด็กคนนี้ไม่ได้..

เด็กสาวเธอกำหมัดมือซ้ายของเธอถูกยกขึ้น แรงทั้งหมดถูกส่งผ่านแขนปล่อยลงไปสู่ดินหมัดของเด็กสาวถูกรัวลงไปไม่หยุดพร้อมกับความเจ็บปวดที่ถูกส่งผ่านไป..

“ โธ่เอ๋ย!! บ้าเอ๋ย!! ”

.

โจเซนได้เพียงแต่นิ่งเงียบมองดูผู้เป็นนายระบายอารมณ์ออกมา... เขาก้มมองไปยังใบหน้าของเด็กน้อยที่นอนอยู่...

ดวงตาของเด็กน้อยที่ใกล้ตายนั้นกลับไม่จางหายไป ดวงตามองมายังโจเซนเด็กน้อยมองมาที่ตัวของเขาดวงตาที่ดูมุ่งมั่นถึงการอย่างมีชีวิต..

โจเซนที่มองไปที่ตาคู่นั้น เขาทำสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่ไปเสี้ยววิหนึ่ง...

โจเซนเขาได้เพียงแต่ถอนหายใจออกมาเสียงดัง แสดงสีหน้าเหมือนไม่มีทางเลือก..เขาจับไปที่ตัวของเด็กน้อยเนียร์ยกเธอขึ้นท่ามกลางสายตาของเด็กสาวผู้เป็นนายของตัวเองที่มองตามโจเซนที่ยืนขึ้นอยู่ตรงหน้า..

.

“ มันอยู่วิธีที่จะช่วยเขาได้แต่ว่า มันก็ไม่ใช่วิธีที่จะช่วยได้แน่นอน ”

โจเซนกล่าวขึ้น พูดออกมาให้ผู้เป็นนายของตัวเองได้ยิน

ทันใดนั้นที่สีหน้าของเด็กสาวก็เริ่มเปลี่ยนไปจากใบหน้าที่ดูหมดหวังต่อหนทางจะช่วยกลับมีหวังขึ้นมาอีกครั้ง...

เธอยืนขึ้นตามโจเซนที่ยืนอยู่ตรงหน้า!!

“ ถ้าฉันช่วยได้!! ฉันจะช่วย ”

ใบหน้าของเด็กสาวเต็มไปด้วยความหวังและทั้งสองก็วิ่งออกจากตรงนั้นมุ่งไปที่ไหนสักแห่ง โดยที่มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองคนทั้งสองที่วิ่งไป เรอา นั้นเอง

.

เธอได้เพียงแต่มองไปที่เนียร์ผู้เป็นลูกห่างออกไปอย่างช้าๆจนพ้นสายตาของตัวเองน้ำตาของเธอก็ได้ไหลออกมา...

“ นี้เป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับลูกแล้ว ”

พูดจบเรอาเธอก็ค่อยๆถอยหลังเข้าไปในป่าและหายไปเหลือทิ้งไว้เพียงป่าที่ไร้ซึ่งผู้คนตามปกติของตัวมันเอง นั้นเป็นเวลาเดียวที่สายน้ำไหลอีกครั้ง สายธารที่แทบจะแห้งกลับมาไหลอีกครั้ง....

.

.

.

ช่วงเวลาได้ผ่านเลยไปกว่า 2 อาทิตย์

เนียร์เด็กน้อยได้ลืมตาขึ้นอีกครั้ง... หลังจากที่หมดสติไปกว่าสองอาทิตย์

.

“ เธอหลับไปไม่ได้สติ ตั้ง 2 อาทิตย์เลยนะ!! ”

เสียงเด็กสาวหนึ่งกล่าวขึ้น เมื่อเธอเห็นเนียร์ได้สติ...

เนียร์ตกใจกับเสียงที่ดังขึ้น เธอหันไปทางต้นทางเสียงนั้นมองไปที่เจ้าของเสียงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าต่างของห้องที่มีลมพัดผ่านเข้ามา ผ้าม่านสีขาวนั้นพัดผ่านเข้ามาปกปิดใบหน้านั้นของเด็กสาวตรงนั้นที่เธอกำลังนั่งอยู่ในมือของเธอคนนั้นที่เนียร์เห็น เธอกำลังจับหนังสืออะไรบางอย่างอยู่..

ที่เนียร์อ่านไม่ออก..

เนียร์ได้เพียงแต่จ้องไปยังหน้าของเด็กสาวตรงหน้าของตัวเองอย่างสนใจ นั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่สายลมเริ่มหยุดลงผ้าม่านที่ปิดบังระหว่างทั้งสองก็ได้หายไปเปิดให้เห็นใบหน้าของเด็กสาวที่เนียร์

ใบหน้าของเธอดูเหมือนคนอายุเยอะกว่าเนียร์เล็กน้อยเธอยิ้มอยู่ขณะที่เนียร์กำลังมองตัวเอง เธอรับรู้..

เธอมีผมสีทองประกายผสมปนไปกับสีขาว เส้นผมนั้นยาวและพริ้วไหวกันกับแรงลมเหมือนกับเธอส่องประกายอยู่ตรงหน้าของเด็กน้อยเนียร์ เสริมกับผิวเนื้อที่เป็นขาวอมชมพู

.

เนียร์แทบจะตกหลุมรักเธอในแรกพบ...

“....”

เนียร์นิ่งเงียบไป เขาแข็งนิ่งจนแทบจะกลายเป็นหินมีเพียงแต่เสียงหายใจที่ยังออกมาอยู่บอกว่าเขาแค่ตะลึงกับความงามของหญิงที่อยู่ตรงหน้า...

.

“ หึ!! ”

เด็กสาวส่งเสียงออกมา เธอมองมายังเนียร์ที่ตัวแข็งทื่อไปแล้ว

.

เนียร์ที่เริ่มมีสติกลับมา ดวงตาของเขาโตขึ้นด้วยความตกใจ

บ้าจริง!! เผลอมองเธอแบบนั้นได้ไงกัน!!

เนียร์ได้คิดในใจหันหน้าหนีเด็กสาวตรงหน้าตรงหน้าใบหน้าของเขาแดงขึ้น หัวใจเต้นดังจนได้ยินชัดเจน..

.

“ มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?? ”

เด็กสาวกล่าวขึ้น เธอคิดว่าเนียร์ยังไม่หายและกำลังจะลุกขึ้นมาเพื่อดูอาการด้วยความเป็นห่วง..

.

มือของเนียร์ได้ถูกยกขึ้น ส่งสัญญาณไปยังเด็กสาวที่กำลังจะลุกขึ้น มือนั้นส่ายไปมาบอกออกมาแทนคำพูดว่าไม่เป็นอะไรแม้ว่าตัวเนียร์เองจะไม่หันกลับมามองเด็กสาวที่อยู่ด้านหลังเลยก็ตาม..

.

“ งั้นเหรอ!! ”

เด็กสาวถอนหายใจออกมา.. แสดงถึงความโล่งอกเธอปล่อยตัวนั่งลงไปอีกครั้ง

.

ในด้านเนียร์นั้นเขาพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง..

หัวใจของเขาในตอนนี้ค่อยๆกลับสู่สภาพปกติเป็นที่เรียบร้อยแล้วพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มหายแดง...

เด็กน้อยค่อยๆหลังกลับไปด้านหลังที่มีเด็กสาวที่ตัวเองไม่รู้จักนั่งอยู่ ทั้งสองได้จ้องมองซึ่งกันและอีกครั้ง..!!

เด็กสาวเธอมองกลับไปที่เนียร์ที่มองตัวเธออยู่ แต่ตอนนี้เธอกลับทำใบหน้าที่นิ่งเฉยมองตอบกลับเนียร์...

และกล่าวขึ้น

“ ดีใจที่เธอปลอดภัยนะ... เอ่อ.. ”

.

เอ่อ...?

ชื่อเราสินะ!!

เนียร์คิดขึ้นในใจหลังจากเห็นสีหน้าเด็กสาวตรงหน้าเริ่มคิ้วชนกัน

“ เนียร์! ชื่อเนียร์นะ ”

เนียร์พูดหลังเห็นสีหน้าของเด็กสาวตรงหน้าตัวเองสงสัยออกมา

.

เด็กสาวทำสีหน้าเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง!!

“ เนียร์!! ”

.

สีหน้าเธอแสดงออกมาราวกับชื่อของผมดีมากมายขนาดไหนกันนะ!!? ก็แค่ชื่อต้องทำหน้าอบบนั้นด้วยเหรอ

สีหน้าราวกับมีแสงไฟส่องออกมาได้

.

“ จริงสิ!! ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย!! ”

เด็กสาวยื่นมือออกมาตรงหน้าแม้ทั้งสองจะอยู่ห่างกันเกินกว่าจะจับมือกันได้ก็ตาม..

“ ฉันชื่อ อลิซาเบธ!! อลิซาเบธ ลาโน ”

เด็กสาวกล่าวชื่อตัวเองออกมา เธอยิ้มออกมาจนเห็นลักยิ้มตรงแก้มได้อย่างชัดเจน

.

นั้นเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้รู้จักกัน เห็นกันได้รับรู้ถึงชื่อของกันและกันเป็นจุดเริ่มต้นของโชคชะตาที่พัดให้ชายกลับชาติมาเกิดในร่างเด็กผู้หญิงได้มาเจอกับเด็กสาวอลิซาเบธ...

---

จบ(3)