แสงจันทร์ส่องประกายในหมู่ดาวยามค่ำคืนลมอ่อนๆพัดมาไม่ขาดสายใต้สายลมอันพริ้วไหวนั้น

มี เสียงเบาๆถามกับชายผมขาวดวงตาสีแดงสดที่ยืนอยู่บนทรายว่า

"หากไม่รังเกียจหล่ะก็มันเผาสักไม้ไหม"

แต่เพราะอะไรบางอย่างทำให้ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อยและถามชิโระว่า

"นี่นายนายหน่ะทั้งๆที่เป็นเทพแต่ทำไมกลับมาอยู่ตรงนี้ได้" ดูเหมือนว่าจะโดนเมินเรื่องที่ชวนกินมันเผาไปซะแล้วหล่ะแถมยังได้คำถามใหม่มาแทนอีก

"น..นี่นายรู้เรื่องนี้ได้ไงหน่ะ" เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยแถมเค้ายังเผลอกัดมันร้อนๆเข้าไปแบบเต็มคำด้วยทำให้ตอนนี้ หน้าตาของเขาดูไม่ดีเลย

"นี่นายหน่ะชื่ออะไรหรอ?" สีหน้าของเขาดูกังวนแต่ก็ดันฝืนยิ้มออกมาแบบแห้งๆ

เสียงที่เยือกเย็นตอบกลับคำถามของชิโระแบบเบาๆ

"ฉันหน่ะไม่มีชื่อหลอกแค่การเกิดและโตของตัวเองยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ"

สีหน้าของชิโระดูไม่ดียิ่งกว่าโดนมันร้อนๆลวกปากซะอีก

"งั้นถ้าผมเรียกนายว่าเรรุหล่ะเป็นไงน่ารักดีใช่ไหมหล่ะ"

"ก็ดูไม่เลว"

-"งั้นก็ฉันชื่อชิโระฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ"

-"จริงสิเรรุต่อจากนี้หน่ะช่วยออกเดินทางไปพร้อมกับผมทีเถอะในโลกในนี้หน่ะ"

"อืม"

คำตอบสั้นๆที่ดูไม่มีอะไรแต่กับทำให้ชิโระรู้สึกถึงความเยือกเย็นและว่างเปล่า เหมือนว่าตอนนี้ชิโระที่เงยหน้ามองเรรุที่สูงราวๆ180กว่านานๆจะปวดคอซะแล้วหล่ะมันเลยจำเป็นที่จะต้องชวนเรรุนั่งลงสักที แล้วการที่จะให้ยืนแบบนี้ไปตลอดก็คงไม่ได้หล่ะนะ

ใต้ค่ำคืนในทะเลทรายทำให้ทั้งสองได้คุยอะไรกันมากมายถึงแม้ว่าคนที่ชวนคุยจะเป็นชิโระสักส่วนใหญ่

มันอาจจะเป็นเพราะเรรุไม่ชอบพูดละมั้ง

ตอนเช้าในทะเลทรายกับอากาศที่ร้อนสุดๆทำให้เหงื่อของชิโระไหลเป็นน้ำ

"นี่ๆเรรุตื่นได้แล้ว"

ที่ตรงนี้มันเงียบยิ่งกว่าจะมีสิ่งมีชีวิตอยู่ซะอีกไม่สิไม่มีใครอยู่เลยต่างหาก ชิโระเกาหัวเบาๆพร้อมกับความมึนงงทั้งๆที่เมื่อคืนเรรุยังอยู่ด้วยแท้ๆ ทั้งๆที่ทะเลทรายร้อนมากแท้ๆตอนนี้พื้นทรายรอบๆตัวของชิโระได้มีไอเย็นพร้อมหิมะออกมาจากตัวชิโระเต็มไปหมด

และเหมือนว่าผมสีน้ำตาลเข้มจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยสิ

แต่พอชิโระทำใจเย็นลงดูเหมือนไอเย็นรอบๆจะค่อยๆหายไปแล้วหล่ะ นี่ไม่ใช่เพราะกลัวว่าเรรุจะออกเดินทางไปคนเดียวแต่กลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเขาต่างหาก

"นี่ชิโระนายเป็นอะไรรึป่าว" เสียงเย็นๆที่ออกมาจากปากเรรุดูหนาวยิ่งกว่าไอความเย็นของชิโระซะอีกจริงๆแล้วเขาไม่ไม่ได้หายไปไหนเลยแต่อยู่ข้างหลังของชิโระต่างหาก

- "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเทพเจ้าที่อยู่เหนือสุดของโลกนี้จะโง่ยิ่งกว่าคนแถวนี้ซะอีก"

คำพูดที่ไม่น่าออกมาจากปากของเรรุทำให้ชิโระเจ็บไปยันกระดูกแต่ถึงอย่างงั้นก็ทำให้ชิโระโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกในเวลาเดียวกัน

เอาหล่ะได้เวลาออกเดินทางแล้ว !!

ทั้งสองออกเดินทางจากทะเลทรายร้อนๆออกมาจนถึงหมู่บ้าน

มาไกลขนาดนี้ถ้าจะหาอะไรอร่อยๆกินก็คงจะเป็นเรื่องดีแต่ก่อนหน้านั้นคงต้องไปพาเรรุออกมาจากตรงที่มีแต่สาวๆมาล้อมรอบซะก่อน แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่นั้นหน่ะสิเพราะเรรุถูกลูกชายที่มาจากตละกูลคนใหญ่คนโตท้าตีท้าต่อยเอาซะได้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะพาออกมาแบบง่ายๆเพราะทั้งคู่จับดาบขึ้นมาพร้อมใส่กันเต็มที่ขนาดนั้น

-"ไอ้เด็กเหลือขอแกคิดว่าแค่หน้าตาดีแล้วจะมาทำตัวเด่นที่นี่หรือไง"

-"สิ่งมีชีวิตที่ไม่เกินร้อยปีก็ตายแล้วต้องการจะหาเรื่องคนอื่นให้ตายง่ายไปทำไมกัน" เรรุถอนหายใจพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแบบขยะแขยง

หลังจากนั้นไม่นานปลายดาบของเรรุได้มาอยู่ใกล้ๆคอของลูกคนใหญ่คนโต ในระหว่างที่คู่ต่อสู้กำลังจะพูดอะไรบางอย่างดันโดนเสียงของเรรุพูดขัดขึ้นมาว่า

"ลาก่อน" จากนั้นดาบของเรรุได้ฟันผ่านคอของคู่ต่อสู้

ทุกคนในบริเวณนั้นตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรวมถึงชิโระด้วยกลับกันเรรุกับหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ

แววตาของเรรุมีสีแดงเป็นประกาย

ทุกคนในหมู่บ้านเริ่มโยนของใส่เรรุอย่างไม่ขาดสายแต่ถึงจะโยนมามากเท่าไหร่เรรุกับหัวเราะขึ้นมาเหมือนคนเสียสติ

"นี่เรรุนายหน่ะเป็นตัวอะไรกันแน่"เสียงของชิโระดูดุดันผมของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวคฆาในมือกลับกลายเป็นดาบ ปลายดาบชี้ที่คอของเรรุแต่เมื่อแทงเข้าไปกลับทำอะไรไม่ได้เลย

เสียงที่เยือกเย็นของเรรุอยู่ๆก็มาใกล้ๆหูของชิโระ

"นี่นายคิดว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันหรือไง"

เรรุหยิบใบประกาศตามหาคนหายยื่นให้ชิโระดูพร้อมอธิบายเรื่องต่างๆให้ฟังว่าจริงๆแล้วคนที่หายไปมั้งหมด6คนเป็นเพราะคนที่พึ่งถูกเรรุฆ่าไปหมาดๆถึงจะไม่มีหลักฐานมายืนยันแน่ชัดแต่คำอธิบายของเรรุดูเป็นความจริงทั้งหมด

ชิโระคว้ามือของเรรุพร้อมพาเดินออกไปจากหมู่บ้านช้าๆเพราะที่ตรงนี้นอกจากชิโระแล้วคงไม่มีใครเชื่อเรรุได้อีกแล้ว

มันน่าเสียดายที่มาถึงหมู่บ้านแต่กลับไม่ได้กินอะไรเลยสักอย่างแต่ใครจะสนกัน"เฮ้อ"ชิโระถอนหายใจเบาๆ

ในเวลากลางวันมีลมพัดผมของเรรุกับชิโระเบาๆพร้อมกับใบประกาศรับสมัรคเข้าเรียนที่ปลิวมาตามลมมาแปะหน้าของชิโระ เป็นประกาศของโรงเรียนนักเวทย์แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ ถึงจะมีอายุมากโขแล้วแต่การสำรวจโลกที่ตัวเองเป็นคนปกครองมาตลอดนี่อาจจะเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่คุ้มค่าแก่การลองอีกครั้งนับจากตอนเรียนตั้งแต่สมัยอายุไม่ขึ้นเลขสามหล่ะนะแต่ดูหน้าตาของเรรุแล้วมันน่าจะเป็นเรื่องที่ดูหน้าเบื่อก็ตามที

—1—

อัล