มันเป็นเช้าปกติของผมวันนึง แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกไม่สบายตัวจากนั้นทุกอย่างก็มืดไป "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ผมพูดอย่างเหนื่อยล้า พอผมตั้งสติดีๆผมก็รู้ว่าผมอยูในป่า แต่ทำไมผมรู้สึกว่าป่านี้ไม่ปกติเพราะมีแต่พืชพันธ์ผลที่ ไม่รู้จัก "นี้ต่างโลกหรอ!?!?!?!" ผมตกใจมากและมั่นใจมากว่าที่นี้ไม่ใช่โลกของผมแน่ ระหว่างที่ผมกำลังตกใจนั้น
ก็มีนกสองตัว (คุยกัน!?!)บนกิ่งไม้ "วันนี้อากาศแจ่มใส ไร้มลทิน ดินสมบูรณ์ พร้อมโฉมงามที่อยู่หน้าพี่" นกตัวผู้ได้กล่าว "ท่านพี่พูดอย่างนี้ น้องเขินนะ" นกตัวเมียตอบ "พี่นั้นพูดจริง ตัวน้องงดงาม ราวนางอัปสร"นกตัวผู้หยอก
น..นี้ต้องมาฟังนกจีบกัน??? แล้วผมฟังภาษานกออกได้ไงเนี่ยยยย?!??! งงไปหมดงงทุกอย่าง ผมพยามตั้งสติ
"ที่นี้ที่ไหนหรอครับ" ไหนๆก็ฟังนกออกล่ะพูดกันนกแม่ม... นกสองตัวมองหน้ากันและตอบผมว่า "ดอกทอง"
" เอ้า!เจ้านก ผมถามดีๆทำไมต้องว่าผมด้วย (ถ้าไม่ติดว่าผมจำเป็นต้องถาม ผมจะเอาอีแตะของผมปา
ใส่แล้วนะเนี่ย) "ก็นี้เป็นอุทธยาน ของกษัตริย์พระบรมพันศรีทบาร ชื่อ อุทธยานดอกทอง!!" อ๋อ...เป็นชื่ออุทธยาน
ที่เกี้ยที่สุดเท่าที่เคยเจอมา "แล้วเจ้าเป็นใคร มาจากไหน ใยใช้ เกศา(ผม)แทนตัวเองล่ะ" นกถามผม
"อ๋อ..เป็นภาษาบ้านผมครับ"ผมตอบ "แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ" นกถาม "ผมชื่อเสือครับ" หลังจากคุยได้มาสักพัก
นกสองตัวได้ให้ผมไปหาตายายที่เฝ้าสวน หลังจากนั้นผมก็ได้ไปหาตายายที่เฝ้าสวน พวกเขาให้ผม เดินทางไป
ที่วังหลวง ไปพบพระบรมพันศรีทบาร เพื่อให้สุขสบาย หลังจากเดินทางมาแบบไม่ใกล้ไม่ไกล ผมก็ได้ไปเข้าเฝ้า
พระบรมพันศรีทบาร และขอถวายตัวเป็นสปายของเมืองนี้กว่าจะผ่านการฝึกของเมืองนี้ได้เกียบตุยเย่ หลังจากได้เข้ามาเป็นสปายของเมืองเป็นเวลานาน (สามวัน) "นี้เจ้าก็อยู่เมืองนี้ มานานมากแล้ว" สามวันเนี่ยนะ "ขอรับองค์
เหนือหัว" "พระอินทร์ได้ส่งสาร มาขอความช่วยเหลือ เนื่องจากพวกยักษ์มารมาบุกสวรรค์....ข้าจึงจะขึ้นสวรรค์
ไปรบกับพวกยักษ์" ห๊ะ? ข...ข..ขึ้นสวรรค์??คือยังไง คือฆ่าตัวตายแล้วไปสวรรค์??..แล้วไปรบกับยักษ์??
"แล้วองค์เหนือหัวจะไปสวรรค์ยังไงหรือขอรับ"ผมถาม "ถามแปลกๆ ก็เหาะขึ้นไปสิ" กษัตริย์ตอบ ห๊ะ??มนุษย์ที่นี้
เหาะได้หรอ?? แต่ผมก็ต้องตามน้ำไป ถึงวันจริง พระบรมพันศรีทบารได้จัดทับอย่างใหญ่โต และผมก็ติดรถศึกไป
ด้วย แล้วรถศึกก็ลอยได้ด้วย?!?! แต่อย่างน้อยผมก็ได้เห็นสวรรค์ด้วยล่ะ สวยใช่ได้เลยแต่ตอนนี้ไม่มีเวลามา
ชมความสวยงามของสวรรค์หรอกนะ ตอนนี้คือเวลาออกศึก และผมก็สังเกตเห็นกองทับยักอยู่ฝั่งตรงข้ามของ
กองทับเราไม่ไกล ชีวิตนี้ผมไม่เคยเห็นยักษ์มาก่อนเลยรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดุดัน แต่ไม่ได้อัปลักษณ์ตามตำนาน
วรรณคดีที่กล่าวไว้คือแบบ (หล่อ)ใช้ได้เลย และตอนนี้ทั้งสองทับใหญ่ได้ประชันหน้ากัน ตามธรรมเนียมที่ผมเรียนภาษาไทยมาก่อนจะรบกันต้องด่ากันก่อนใช้ม่ะ ยังไม่ทันขาดคำผมก็ได้ยินทั้งสองฝ่ยด่าทอกันราวกับมีความแค้น
"ไอ้อัปปรีจังไร พวกไพรีอัปมงคล !!!"ฝั่งพระบรมพันศรีทบารเปิดก่อน "ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ บังอาจมาอวดดี กับเผ่าพันธ์ยักษ์!!" ฝั่งยักซ์ตอบกลับ ทั้งสองฝ่ายด่ากันอย่างดุเดือดและจากนั้นทั้งสองก็สั่งบุก แต่ผมไม่ได้อยูในสนามรบนะ เพราะผมเป็นสปายสายลับของเมืองผมต้องคอยดูจุดอ่อนของศัตรู ผมเฝ้าดูทั้งสองฝ่ายรบกันอย่าง
ดุเดือด สายตาของผมก็ได้เลือบไปเห็นป้อมปาการของพวกยักษา (เห็นได้ไงก็ไม่รู้นะ มันอยู่ไกลมาก)แต่ยังไงก็ตาม ผมเป็ยสปายผมต้องไปสำรวจผมได้แอบลักลอบเข้าป้อมของพวกมัน
หลังจากทีผมได้เข้าไปในป้อมของพวกยักษ์ผมก็ได้เจอกับแม่ทับของพวกมัน(OMG)หล่อมมากกกแบบหล่อเกินไปอ่ะ! ทุกคนผมไม่ได้เป็นกะเทย(นะค่ะ)ผมแค่ออกสาวนิดหน่อยเอง...ช่างเถอะ!!ตอนนี้ต้องหาจุดอ่อนของพวกมันก่อนเพราะตอนนี้ฝั่งมนุษย์เหมือนจะอ่อนแอกว่าฝั่งยักษ์มาก ยักษ์ทั้งแข็งแกร่ง และ ไพรพลของเรามาก
"เฮ้ย!!!สปาย!"ยักษ์ตัวนึงเห็นผม และจากนั้นผมก็ถูกจับตัวไปอย่างง่ายๆ(ผมไม่ได้อ่อนหัดนะผมแค่อ่อนให้เฉยๆ)
"องค์เหนือหัว..เราจับสปายได้แล้วให้ท่านพิจารณา จะตัดหัวเสียบประจาน หรือ สักหน้าให้กลับไปดีขอรับ"เดี๋ยวผมยังไม่อยากตายนะ !! พญายักษาได้จ้องมองผมและพิจารณาอย่างคาดเดาไม่ได้ "จับมันขังไว้ แล้วถ้ารบเสร็จข้าจะกลับมาพิจารณา"พญายักษ์ตอบเสียงเรียบ จากนั้นผมก็ถูกจับไปอยู่ที่คุมขัง พวกมันขังผมหลายวัน ก่อนผมจะได้พบข่าวร้ายว่า ทับฝั่งมนุษย์พ่ายแพ้
จากนั้นผมก็ถูกจับไปในเมืองยักษ์ ให้ตายเถอะมันอลังการสุดๆไปเลย วังประดับไปด้วยทองคำและเพชรนินจินดา
คาดว่าผู้ปกครองน่าจะเก่งในการปกครองน่าดู หลังจากเดินทางอย่างยาวนานผมก็ได้ ไปท้องพระโรงของพญายักษ์ "ข้ากลับมาพิจารนาเจ้าแล้ว จากโทษข้าควรตัดหัวเจ้าและเสียบประจานเสีย แต่เห็นว่าเจ้านั้นน่าสงสารข้าจึงจะให้เจ้าไปเป็นทาสที่คอยรับใช้สัตว์เลี้ยงของข้า" ผมรอดจากการประหารด้วยละ!!แต่ผมต้องไปเป็นทาสของ
สัตว์เลี้ยงพญายักษ์? OMG เดี่ยนรับไม่ได้ เดี่ยนเป็นคุณหนูที่สูงศักดิ์ ให้มาเลี้ยงสัตว์ เดี่ยนรับไม่ได้
แต่ยังไงก็ต้องทำไม่งั้นพญายักษ์อาจเปลี่ยนใจประหารเราแทนก็ได้.....
จากนั้นพวกยักษ์ก็พาผมไปที่สวนของพญายักษ์ และพอผมได้เห็นสัตว์เลี้ยงของพญายักษ์ผมก็รู้สึกท้อแท้ในชีวิต มันไม่ใช่หมาหรือแมวแต่มันเป็น นกกรวิก , กาลสีหะ , บัณทูรสิงหะ และ ช้างแก้ว สัตว์ป่าหินมพานต์ทั้งนั้นผมรู้ได้ไงหรอ ผมเรียนมาครับ เท่าที่ผมรู้ บัณทูรสิงหะน่าจะอันตรายที่สุด เพราะ มันกินเนื้อเป็นอาหารและดุมากด้วย
แต่วันนี้ผมโชคดี วันนี้ผมได้ดูแล นกกรวิก "มันชอบกินผลมะม่วงของป่าหินมพานต์"อยู่ๆพญายักษ์ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ "เกี้ย!!!!!" "เราหน้าเหมือนตัวเงินตัวทองขนาดนั้นเลยหรือ" "ป..เปล่าครับ"ผมตอบเสียงสั่น
"ยังไงก็ตามเจ้าต้องดูแลสัตว์เลี้ยงของข้าให้ดี ระวังตัวด้วยมันสามารถฆ่าเจ้าได้" "ครับ"ผมตอบ "เจ้ามีนามว่าอะไร"พญายักษ์ถาม "เสือครับ" เขาคุยกับผมเรื่อยๆเหมือนอยากจะรู้จัก และสิ่งนึงที่ผมสังเกตุเห็นคือ ก้นพญายักษ์ใหญ่มาก เฮ้ย!!ไม่ใช่ คือผมสังเกตุว่าพญายักษ์มีท่าทีทำกับผมไม่เหมือนทาสคนอื่น เขาเหมือนอยากสนิทสนมกับผม อยากคุยกับผม อยากได้ผมเป็นคู่ครอง(อันสุดท้ายผมคิดเอาเอง)
หลังจากคุยเสร็จพญายักษ์ก็ได้กลับปราสาทไป...
แล้วผมต้องนอนตรงไหนละเห้ย!! เอาล่ะนะผมต้องหาที่นอนในนี้แล้วล่ะผมเดินทั่วสวนแล้วก็เจอกระท่อมหลังนึงตั้งอยู่ผมจำเป็นต้องนอนที่นี้เหรอ ไม่เป็นไรขอแค่นอนได้ก็พอ...
ฝั่งพญายักษ์.......
"เสือ.." พญายักษ์ครุนคิด "ใยข้าจึงอยากจะอยู่ใกล้ๆกับเขากันนะ" "นัยตาของเขาดูเข้มแข็ง และ อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน ดูซื่อบื้อแต่ก็กล้าหาญ" เดี๋ยวนี้ข้ากำลังหลงไหลในตัวของเจ้าทาสเหรอ?!?!?! ข้าไม่มีทางหลงไหลในตัวของทาสชั้นต่ำอย่างมันหรอก ถึงพญายักษ์จะคิดอย่างนั้นแต่ใจของเขากลับต่างออกไปคืนนั้นพญายักษ์เอาแต่คิดถึงทาสหนุ่ม
วันต่อมา....
เช้าปกติของพญายักษ์ หลังตื่นนอนก็อาบน้ำ เสวยอาหาร และออกราชการ หลังทำงานราชการเสร็จ ก็รีบไปอาบน้ำอีกรอบ อบเครื่องหอมสองชั่วโมงแต่งกายราวจะไปเกี้ยวสาว แต่ครั้งนี้จะไปหาทาสหนุ่มแทน
สวนของพญายักษ์......
"เจ้าทำอะไรอยู่"แค่เสียงเรียบๆก็สามารถทำให้เสือตกใจได้ "ท่าน!! มาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงอย่างนี้ผมช็อกตายได้นะ!!!" "ช็อก???? เจ้าหมายถึงสิ่งที่เขียนกระดานฉนวนหรือ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับความตายของเจ้า?" พญายักษ์ตอบด้วยความสงสัยและงุนงง "ช็อก ของผมหมายถึง อาการตกใจแบบไม่ทันตั้งตัวน่ะครับ"ผมตอบ "ภาษาของเจ้าแปลกนะ เมืองมนุษย์ปกติข้าก็ไม่เคยเห็นเขาพูดกันแบบเจ้า" "แต่ยังไงก็ตามงานของเจ้าเสร็จหรือยัง" พญายักษ์ถาม "ผมทำไม่เป็นครับ" "เดี๋ยวข้าสอน" "นกกรวิกมันชอบกินผลมะม่วงในป่าหินมพานต์ เวลามันกินมันจะอารมณ์ดี และรัองเสียงเพลงอันไพเราะออกมา" "แล้วผมจะหาผมมะม่วงของหินมพานต์ได้ไง ผมเป็นมนุษย์นะ
"ไม่ต้องกังวล นี้ไม่ใช่อาหารหลักของมัน แต่เป็นอาหารที่มันชอบ" "แต่วันนี้เกวียนของผมมะม่วงนี้ ยังมิมาจึงจะให้มันกินดอกไม้ที่อยู่ในสวนของข้าก่อน" "นกกรวิกตัวนี้ชอบกิน ดอกเข็มและดอกมะลิเป็นพิเศษ"
พญายักษ์สอนเสืออยู่นานจนมืดค่ำ??!?! "ตอนนี้มืดค่ำแล้ว ข้าจักกลับปราสาทก็จักกลัวไม่เห็นทาง...วันนี้ข้าจักนอนกับเจ้าได้หรือไม่
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
