ณ เรือนจำแห่งหนึ่งในแอริโซนา

" ทำงานเร็วๆ หน่อยสิวะ!! มีแรงกันแค่นี้รึไง!! "(ผู้คุม)

ผู้คุมกำลังสั่งให้นักโทษกวาดขยะที่ลานกว้างภายในเรือนจำ

" โอย..ร้อนก็ร้อน! ยังจะให้มากวาดขยะบ้าบอนี่อีก! "(นักโทษ)

นักโทษต่างพูดบ่นซุบซิบไปตามๆ กันในขณะที่ก้มหน้ากวาดเศษฝุ่นเศษใบไม้ ผ่านไปราวสิบนาทีนักโทษหลายคนก็เริ่มหมดแรงเพราะพวกเขายืนกวาดขยะมาตั้งแต่เช้าแล้ว

" นี่ผู้คุม! ขอดื่มน้ำหน่อยสิ! ร้อนจะตายอยู่แล้ว! "(นักโทษ)

" ใช่ๆ ร้อนมากเลย! "(นักโทษ)

นักโทษบางคนเริ่มพูดบ่นออกมาเพื่อร้องขอให้ผู้คุมนำน้ำมาให้ แต่ผู้คุมกลับเมินเฉยและหันหน้ามองไปอื่นชมนกชมกาไปเรื่อยจนนักโทษหลายคนทนไม่ได้กับผู้คุมพวกเขาจึงเดินเข้าไปรุมตีผู้คุมด้วยไม้กวาดกันอย่างชุลมุน

ในขณะนั้นก็มีผู้คุมคนอื่นเห็นเหตุการณ์เข้าพอดีจึงรีบพากันไปแยกตัวนักโทษกับผู้คุมออกมาแต่เพราะจำนวนของนักโทษนั้นมีมากกว่าทางฝั่งผู้คุมจึงไม่สามารถแยกตัวผู้คุมที่ถูกรุมทำร้ายออกมาได้

" แย่แล้ว! แบบนี้เราก็ช่วยโอนากิไม่ได้น่ะสิทัตจัง! "(ผู้คุม)

" อย่าเพิ่งกังวลไปซามูระ! เรายังมีนักโทษคนนั้นอยู่ไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่เรียกเขาออกมาล่ะ! "(ผู้คุมทัตจัง)

" แล้วถ้าเขาเกิดอาละวาดขึ้นมาซะเองล่ะ! เหมือนตอนนั้น! "(ผู้คุมซามูระ)

" ตอนนั้นนั่นมันเมื่อปีที่แล้วไม่ใช่เหรอ? ตัวเขาในตอนนี้มีความประพฤติดีขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนแล้วนะ! "(ผู้คุมทัตจัง)

ทัตจังและซามูระต่างคิดหนักถึงเรื่องนี้ สุดท้ายทัตจังก็ตัดสินใจวิ่งออกไปตามหานักโทษคนนั้นตามที่ซามูระบอกเอาไว้ เขาวิ่งไปที่ห้องประกาศและพูดออกไมค์ไปว่า

" นักโทษ9136! มาพบผู้คุมทัตสึมิระที่ห้องคุมควบเดี๋ยวนี้! ย้ำอีกครั้ง... "(ผู้คุมทัตจัง)

เสียงลำโพงประกาศดังออกไปทั่วทั้งเรือนจำและนักโทษในประกาศคนนั้นก็กำลังยืนถูพื้นอยู่ในห้องขังภายในอาคารเรือนจำ เขาได้ยินเสียงประกาศที่ดังจากลำโพงจึงได้วางไม้ถูพื้นเก็บใส่รถเข็นทำความสะอาดและล้างมือทำความสะอาดด้วยเจลแอลกอฮอล์ก่อนจะเดินเข็นรถทำความสะอาดออกจากอาคารเรือนจำไปที่ห้องคุมควบตามที่ได้ยินในประกาศ

" เห้อ! อีกแล้วเหรอเนี่ย? หาเรื่องทะเลาะกันได้ทุกวันจริงๆ "(นักโทษ9136)

ในระหว่างที่เดินเขาก็พูดออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

แล้วภาพก็ตัดมาที่เหตุการณ์ชุลมุนกลางลานกว้าง จนถึงตอนนี้ก็มีผู้คุมมากมายเข้าไปหยุดนักโทษหลายคนด้วยไม้กระบองแต่ก็ไม่เป็นผลสักเท่าไหร่เพราะผู้คุมส่วนใหญ่ล้วนสู้ไม่เป็น ในระหว่างนั้นซามูระก็ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านหลังเพราะกำลังรอให้ทัตจังกลับมา ผ่านไปไม่นานทัตจังก็วิ่งมาอย่างเหนื่อบหอบ

" มาแล้ว!! เขากำลังมาแล้ว! "(ผู้คุมทัตจัง)

ซามูระพยักหน้ารับรู้และยืนรอการปรากฎตัวของนักโทษคนนั้นอย่างใจเย็น ผ่านไปได้ไม่นานเขาก็มองเห็นร่างของชายคนหนึ่งกำลังออกจากมาตัวอาคารเรือนจำและมุ่งตรงมาที่ลานกว้าง เมื่อเดินเข้าใกล้มาอีกก็ปรากฎให้เห็นถึงใบหน้าที่แสดงถึงความสุขุมและเย็นชา

" เขามาแล้ว! นักโทษ9136! "(ผู้คุมซามูระ)

ซามูระยืนมองนักโทษคนนี้ตั้งแต่เดินออกจากอาคารจนมาหยุดอยู่ตนงหน้าของเขา ทีตจังและซามูระต่างก็มีสีหน้าที่ป่อนคลายลงเป็นอย่างมากราวกับการปรากฎของเขาเป็นเหมือนกับฮีโร่คนหนึ่ง

" สีหน้าแป้นแล้นเชียวนะครับ! ถ้าผมไม่มาพวกคุณก็คงจะยืนดูเขาโดนทำร้ายโดยที่ไม่ทำอะไรเลยสินะครับ! "(นักโทษ9136)

" นายก็รู้นี่นาว่าไอ้พวกนักโทษบ้าเลือดนั่นมันสู้เก่งกันทั้งนั้นเลย! แล้วถ้าชั้นเข้าไปช่วยแล้วเกิดโดนลูกหลงจนบาดเจ็บสาหัสเข้าโรงพยาบาลแล้วใครจะรับผิดชอบดูแลเรือนจำนี้ล่ะ! "(ผู้คุมซามูระ)

" ข้ออ้างทั้งนั้นแหละครับ! คุณก็แค่ไม่อยากให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บก็เท่านั้นแหละ! "(นักโทษ9136)

" เอาน่าๆ ไหนๆ นายก็มาแล้วงั้นก็ฝากจัดการเจ้าพวกบ้าเลือดนั่นให้ทีนะ! "(ผู้คุมทัตจัง)

นักโทษ9136หันหน้าไปมองทัตจังด้วยสีหน้าแปลกประหลาด

" ฝากจัดการ? พวกคุณก็เรียกให้ผมมาจัดการทุกครั้งเลยไม่ใช่รึไง!? "(นักโทษ9136)

นักโทษ9136ส่ายหน้าและเดินผ่านทัตจังกับซามูระไป ทัตจังกับซามูระมองนักโทษ9136เดินผ่านไปด้วยสีหน้าเหวอ จากนั้นพวกเขาก็เดินตามนักโทษ9136อยู่ห่างๆ เพื่อรอจังหวะเข้าไปช่วยโอนากิเพื่อนของพวกเขา เมื่อนักโทษ9136มาถึงลานกว้างของเรือนจำแล้วเหล่านักโทษที่กำลังรุมทำร้ายโอนากิก็รีบวิ่งหนีออกจากพื้นที่ในทันที แต่ก็มีนักโทษหน้าใหม่บางคนที่ยังคงทำร้ายโอนากิอย่างไม่สนใจใคร

" ตายไปซะ!! ไอ้เปรต! กล้าเมินเฉยต่อชั้นคนนี้เชียวเหรอ? อย่ามาดูถูกกันให้มากนักนะ! "(นักโทษ)

นักโทษคนนั้นยังคงใช้เท้ากระทืบโอนากิต่อไปจนมีสภาพที่ดูแทบไม่ได้ แต่ในระหว่างนั้นเองนักโทษ9136ก็ได้ปรากฎที่ด้านหลังของนักโทษคนนั้นและเข้าล็อกคอปิดทางเดินหายใจ แต่ด้วยขนาดตัวของนักโทษ9136ที่ผอมกว่าทำให้เสียเปรียบในด้านพละกำลังเขาจึงไม่อาจล็อกคอให้นักโทษคนนั้นหมดสติได้

นักโทษคนนั้นต้านแรงล็อกคอของนักโทษ9136จนสำเร็จผลจากนั้นเขาก็จับแขนของนักโทษ9136และเหวี่ยงเขาทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง แต่นักโทษ9136ก็ม้วนกลางอากาศแล้วกลับมาตั้งหลักในท่ายืนก่อนตกถึงพื้นได้ นักโทษคนนั้นทำหน้าเหวอเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน

" อะไรของแกวะ? แกควรจะนอนอยู่กับพื้นสิ! แล้วทำไมถึงอยู่ในท่ายืนได้? "(นักโทษหน้าใหม่)

นักโทษ9136ยืนปัดฝุ่นบนเสื้อและเงยหน้าขึ้นมองนักโทษหน้าใหม่ด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

" อยากรู้ไหมล่ะ? "(นักโทษ9136)

นักโทษหน้าใหม่ทำหน้าเหวออีกครั้งแต่ทันใดนั้นเองนักโทษ9136ก็พุ่งตัวเข้าไปชกที่ปลายคางของนักโทษหน้าใหม่อย่างไม่ทันตั้งตัวจนเขาสลบกลางอากาศในทันทีและลงไปนอนกองอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ เมื่อทัตจังกับซามูระเห็นว่านักโทษหน้าใหม่หมดสภาพไปแล้วพวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปดูอาการของโอนากิในทันที

นักโทษ9136เห็นว่าผู้คุมทั้งหมดสามารถควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในเรือนจำ

ทัตจังกับซามูระช่วยกันพยุงร่างของโอนากิเพื่อนของเขาไปที่ห้องพยาบาลในเรือนจำ ซึ่งมีหมอคอยทำหน้าที่รักษาพวกเขาแต่ติดปัญหาอยู่ตรงที่หมอคนนี้ไม่ค่อยมีความสามารถสักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับการเย็บบาดแผลของเจค หมอคนนี้จึงไม่ชอบเจคเป็นอย่างมากเพราะเจคทำให้ชื่อเสียงในวงการแพทย์ของเขาต้องเสื่อมเสียเมื่อมีนักโทษที่ถูกปล่อยตัวออกไปเล่าถึงความสามารถในการรักษาผู้ป่วยของเขากับเจคในทางที่ไม่ดีสักเท่าไหร่

" ไอ้บ้าเจค! บังอาจมาหยามหน้าของชั้น!! ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยมันแน่! "(หมอ)

เสียงเปิดประตูดังขึ้นหมอจึงรีบลุกขึ้นยืนและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปดูผู้ป่วยที่ถูกส่งตัวเข้ามา

" วางเขาบนเตียงเลย! "(หมอ)

หมอตรวจดูอาการบาดเจ็บเบื้องต้นด้วยตาเปล่าก่อนที่เขาจะฉีดยาลดอาการปวดให้

" ช่วยเขาให้ได้นะหมอ! "(ทัตจัง)

" ไปกันเถอะ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอ. "(ซามูระ)

จากนั้นผู้คุมทั้งสองก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป หมอจึงเริ่มการรักษาด้วยการพันผ้าพันแผลในบริเวณที่เขาได้รับบาดเจ็บด้วยความสงบนิ่งแต่อยู่ๆ ก็มีเสียงพูดของใครบางคนดังขึ้นมาที่ข้างหูของเขาจนทำให้เขาสะดุ้งตกใจ

" เป็นวิธีการรักษาที่น่าทึ่งดีนะ! แต่ชั้นไม่คิดว่าพันแผลมันจะช่วยให้เขาหายดีหรอกนะ? "(เจค)

" เจค! แกอีกแล้ว! เลิกมายุ่งกับการรักษาของชั้นสักทีจะได้มั้ย! "(หมอ)

เจคยิ้มเยาะเย้ยใส่หมอจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปดูอาการบาดเจ็บของโอนากิพร้อมกับพูดวิจารณ์ต่างๆ นานาถึงการไม่ใส่ใจกับบาดแผลเล็กๆ และรอยฟกช้ำให้หมอฟังจนหูชา

" เป็นหมอได้ยังไงกัน? ทำไมถึงไม่ถามอาการบาดเจ็บจากผู้คุมล่ะ? คิดว่าแค่การวิเคราะห์ของนายก็สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทุกประเภทได้รึไง? "(เจค)

" แล้วแกล่ะ? ก็แค่แพทย์ฝึกหัดปีสามยังไม่ได้เป็นหมอด้วยซ้ำ! กล้ามาสั่งสอนชั้นที่เป็นหมอมานานถึงสิบปีเชียวเหรอ!! "(หมอ)

" แล้วไงล่ะ? ประสบการณ์สิบปีของนายเท่าที่ชั้นดูมันก็คงไม่เกินสองปีเลยด้วยซ้ำ! ยังมีหน้ามาพูดว่ามีประสบการณ์สิบปีอีกงั้นเหรอ? "(เจค)

คำพูดของเจคถึงกับทำให้หมอพูดไม่ออกเพราะเขาเองก็เพิ่งจะบรรจุเป็นหมอได้ไม่ถึงปีประสบการณ์สิบปีที่ว่าเขาก็แค่ต้องการอวดอ้างให้เจคตกใจเล่นก็เท่านั้น สิ้นสุดการโต้เถึยงบรรกาศในห้องก็เงียบลงในทันทีเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาทั้งสอง

" เท่าที่ดูด้วยตาเปล่าดูเหมือนเขาจะไม่เป็นไรมาก. แต่พอลองใช้มือกดบริเวณซี่โครงก็รู้สึกถึงอาการบวมเล็กน้อย. เดาว่าเขาคงจะถูกเตะบริเวณซี่โครงประมาณเจ็ดถึงแปดครั้งแล้วก็มีเลือดคลั่งหลายจุด. คงเพราะถูกกระทืบจากนักโทษหลายสิบคน...คงต้องส่งไปโรงพยาบาลอย่างเดียวแล้วสินะ! "(เจค)

สิ้นสุดการวิเคราะห์เจคก็เดินเข้าไปหยิบแผ่นกระดานที่ข้างเตียงนำมาเขียนอะไรบางอย่างลงไปจากนั้นก็ยื่นมันให้กับหมอ แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้หมอยืนงงอยู่แบบนั้น

" ส่งตัวไปโรงพยาบาลที่แผนกกระดูกและกล้ามเนื้อ.. "(หมอ)

หมอยืนอ่านสิ่งที่เจคเขียนลงในแผ่นกระดานจากนั้นเขาก็ทำตามที่เจคบอกโดยไม่รู้ตัว เขาส่งตัวโอนากิไปที่โรงพยาบาลXX ในขณะที่เจคคอยมองทุกการกระทำของเขาอยู่ห่างๆ

" ก็เชื่อฟังดีเหมือนกันนี่นา... ชักน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ! "(เจค)

จากนั้นเจคก็กลับไปทำความสะอาดต่อตามหน้าที่ของเขา

ทัตจังกับซามูระช่วยกันพยุงร่างของโอนากิเพื่อนของเขาไปที่ห้องพยาบาลในเรือนจำ ซึ่งมีหมอคอยทำหน้าที่รักษาพวกเขาแต่ติดปัญหาอยู่ตรงที่หมอคนนี้ไม่ค่อยมีความสามารถสักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับการเย็บบาดแผลของเจค หมอคนนี้จึงไม่ชอบเจคเป็นอย่างมากเพราะเจคทำให้ชื่อเสียงในวงการแพทย์ของเขาต้องเสื่อมเสียเมื่อมีนักโทษที่ถูกปล่อยตัวออกไปเล่าถึงความสามารถในการรักษาผู้ป่วยของเขากับเจคในทางที่ไม่ดีสักเท่าไหร่

" ไอ้บ้าเจค! บังอาจมาหยามหน้าของชั้น!! ชั้นจะไม่มีวันให้อภัยมันแน่! " (หมอ)

เสียงเปิดประตูดังขึ้นหมอจึงรีบลุกขึ้นยืนและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปดูผู้ป่วยที่ถูกส่งตัวเข้ามา

" วางเขาบนเตียงเลย! " (หมอ)

หมอตรวจดูอาการบาดเจ็บเบื้องต้นด้วยตาเปล่าก่อนที่เขาจะฉีดยาลดอาการปวดให้

" ช่วยเขาให้ได้นะหมอ! " (ทัตจัง)

" ไปกันเถอะ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอ. " (ซามูระ)

จากนั้นผู้คุมทั้งสองก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป หมอจึงเริ่มการรักษาด้วยการพันผ้าพันแผลในบริเวณที่เขาได้รับบาดเจ็บด้วยความสงบนิ่งแต่อยู่ๆ ก็มีเสียงพูดของใครบางคนดังขึ้นมาที่ข้างหูของเขาจนทำให้เขาสะดุ้งตกใจ

" เป็นวิธีการรักษาที่น่าทึ่งดีนะ! แต่ชั้นไม่คิดว่าพันแผลมันจะช่วยให้เขาหายดีหรอกนะ? " (เจค)

" เจค! แกอีกแล้ว! เลิกมายุ่งกับการรักษาของชั้นสักทีจะได้มั้ย! " (หมอ)

เจคยิ้มเยาะเย้ยใส่หมอจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปดูอาการบาดเจ็บของโอนากิพร้อมกับพูดวิจารณ์ต่างๆ นานาถึงการไม่ใส่ใจกับบาดแผลเล็กๆ และรอยฟกช้ำให้หมอฟังจนหูชา

" เป็นหมอได้ยังไงกัน? ทำไมถึงไม่ถามอาการบาดเจ็บจากผู้คุมล่ะ? คิดว่าแค่การวิเคราะห์ของนายก็สามารถรักษาอาการบาดเจ็บทุกประเภทได้รึไง? " (เจค)

" แล้วแกล่ะ? ก็แค่แพทย์ฝึกหัดปีสามยังไม่ได้เป็นหมอด้วยซ้ำ! กล้ามาสั่งสอนชั้นที่เป็นหมอมานานถึงสิบปีเชียวเหรอ!! " (หมอ)

" แล้วไงล่ะ? ประสบการณ์สิบปีของนายเท่าที่ชั้นดูมันก็คงไม่เกินสองปีเลยด้วยซ้ำ! ยังมีหน้ามาพูดว่ามีประสบการณ์สิบปีอีกงั้นเหรอ? " (เจค)

คำพูดของเจคถึงกับทำให้หมอพูดไม่ออกเพราะเขาเองก็เพิ่งจะบรรจุเป็นหมอได้ไม่ถึงปีประสบการณ์สิบปีที่ว่าเขาก็แค่ต้องการอวดอ้างให้เจคตกใจเล่นก็เท่านั้น สิ้นสุดการโต้เถึยงบรรกาศในห้องก็เงียบลงในทันทีเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจของพวกเขาทั้งสอง

" เท่าที่ดูด้วยตาเปล่าดูเหมือนเขาจะไม่เป็นไรมาก. แต่พอลองใช้มือกดบริเวณซี่โครงก็รู้สึกถึงอาการบวมเล็กน้อย. เดาว่าเขาคงจะถูกเตะบริเวณซี่โครงประมาณเจ็ดถึงแปดครั้งแล้วก็มีเลือดคลั่งหลายจุด. คงเพราะถูกกระทืบจากนักโทษหลายสิบคน...คงต้องส่งไปโรงพยาบาลอย่างเดียวแล้วสินะ! " (เจค)

สิ้นสุดการวิเคราะห์เจคก็เดินเข้าไปหยิบแผ่นกระดานที่ข้างเตียงนำมาเขียนอะไรบางอย่างลงไปจากนั้นก็ยื่นมันให้กับหมอ แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้หมอยืนงงอยู่แบบนั้น

" ส่งตัวไปโรงพยาบาลที่แผนกกระดูกและกล้ามเนื้อ.. " (หมอ)

หมอยืนอ่านสิ่งที่เจคเขียนลงในแผ่นกระดานจากนั้นเขาก็ทำตามที่เจคบอกโดยไม่รู้ตัว เขาส่งตัวโอนากิไปที่โรงพยาบาลXX ในขณะที่เจคคอยมองทุกการกระทำของเขาอยู่ห่างๆ

" ก็เชื่อฟังดีเหมือนกันนี่นา... ชักน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ! " (เจค)

จากนั้นเจคก็กลับไปทำความสะอาดต่อตามหน้าที่ของเขา

ผ่านไปหลายวันเหตุการณ์ปกติเหมือนทุกวัน แต่ในวันนี้พัศดีซามูระได้นำพาใครบางคนเข้ามาในเรือนจำซึ่งใครคนนั้นก็คือ..

" สวัสดีค่ะ! ชั้นชื่อ'เอลิซ่า'มาทำงานเป็นหมอคนใหม่ในเรือนจำนี้ค่ะ! "(เอลิซ่า)

เจคยืนมองการแนะนำตัวของเธอที่ด้านนอกของห้องผู้คุมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ไม่นานเขาก็เดินจากไปโดยที่เอลิซ่าก็รับรู้ถึงจ้องมองของเจค

" นี่หลานสาวของชั้นเอง! เธอบอกชั้นว่าอยากทำงานที่นี่เพราะอยากช่วยงานชั้นน่ะ! ฮ่าๆๆ "(ซามูระ)

" ฝากตัวด้วยนะคะ! "(เอลิซ่า)

" ยินดีต้อนรับๆ ที่นี่ยิ่งต้องการหมออยู่พอดีเลย! "(ทัตจัง)

" ฝากตัวเช่นกันครับ! "(ผู้คุมคนอื่นๆ )

เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานภายในห้องผู้คุมดังออกมาถึงด้านนอก และเมื่อผู้คุมทุกคนได้รู้จักกับเอลิซ่าแล้วพวกเขาก็พาเธอไปดูห้องพยาบาลที่ซึ่งเคยเป็นห้องทำงานของหมอคนก่อน แต่เขาลาออกไปแล้วเพราะอยู่กับเจคต่อไปไม่ได้

" มีเครื่องมือแพทย์เยอะจังเลยค่ะ! "(เอลิซ่า)

" อ๋อใช่! ลุงเพิ่งจะเบิกมาใหม่น่ะเพื่อหลานเลยนะ! ฮ่าๆๆ "(ซามูระ)

" ขอบคุณมากเลยนะคะคุณลุง! "(เอลิซ่า)

จากนั้นพวกผู้คุมก็แยกตัวกันไปทำงานของตัวเอง ส่วนเอลิซ่าก็เดินดูเครื่องมือแพทย์ต่อด้วยความอยากรู้อยากเห็นโดยมีเจคที่กำลังยืนดูเธออยู่ตรงประตูทางเข้าจากนั้นเขาก็เคาะประตูเพื่อบอกให้เธอรู้

" สวัสดีค่ะ! ให้ชั้นช่วยอะไรมั้ยคะ? "(เอลิซ่า)

เจคไม่ตอบเธอเขาเดินไปที่ตู้ยาและหยิบขวดยาหลายๆ ขวดออกมาเทใส่มือและกินมันในรวดเดียวแต่เอลิซ่ากลับเข้ามาขวางก่อนที่เขาจะกินมัน

" เดี๋ยวก่อนค่ะ! คุณจะมากินยามั่วแบบนี้ไม่ได้นะคะ! "(เอลิซ่า)

เจคไม่ฟังที่เธอเตือนและสะบัดมือเธอออกจากนั้นก็นำยาเข้าปากและกลืนมันลงไปทีละเม็ด เอลิซ่าเพิ่งเคยเจอกับเหตุการณ์นี้ครั้งแรกเธอจึงทำอะไรไม่ถูกและได้แต่นั่งอยู่กับพื้นมองดูเจคกลืนยาลงไป

" มันก็แค่วิตามิน..ไม่ใช่ยาแปลกๆ สักหน่อย. "(เจค)

เจคพูดไขข้อสงสัยจนเอลิซ่าได้สติคืนกลับมาและลุกขึ้นยืน

" ใครเขากินวิตามินแบบนั้นกันคะ? วิธีที่ถูกต้องในการทานยาก็คือ.. "(เอลิซ่า)

แต่เจคก็ไม่ได้ยืนฟังที่เธอพูดเขาหันหลังและเดินออกไปจนถึงประตูแล้ว เอลิซ่าจึงวิ่งตามเขากลับ

" เดี๋ยวก่อนสิคะ! คุณยังไม่ได้บอกชั้นเลยนะคะว่ามาทำอะไรที่นี่? แล้วอีกอย่างนักโทษอย่างคุณเดินไปไหนมาไหนแบบนี้ได้ยังไงกันคะ? ถ้าคุณไม่บอกเหตุผลในการมาที่ห้องพยาบาลชั้นจะเรียกให้ผู้คุมมาจับคุณเข้าห้องขังเดี๋ยวนี้เลยค่ะ! "(เอลิซ่า)

เจคยืนนิ่งและหันหลังกลับไปมองเอลิซ่าด้วยสายตาเย็นชาแต่สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นชื่อโรงพยาบาลXXที่ติดอยู่กับป้ายชื่อบนเสื้อของเธอ

" เป็นหมองั้นเหรอ? "(เจค)

" คะ? "(เอลิซ่า)

" ป้ายชื่อของคุณน่ะ! "(เจค)

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณกันคะ? ถ้าคุณยังไม่บอกชั้นจะเรียกผู้คุมแล้วนะคะ! "(เอลิซ่า)

เจคหันหน้ามองซ้ายมองขวาจากนั้นเขาก็เดินผ่านเอลิซ่าเข้าไปในห้องอีกครั้ง เขาเดินไปหยิบเครื่องวัดความดันและเปิดการทำงานของเครื่อง เอลิซ่ามองดูการกระทำของเจคด้วยความสงสัยแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเขาไป

" ผมมาตรวจร่างกายประจำวันน่ะ.. ช่วยเช็กให้ผมด้วยละกัน. "(เจค)

เจคลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาเอลิซ่าเพื่อให้เธอตรวจร่างกายให้โดยเริ่มจากการวัดอุณหภูมิร่างกาย ชีพจร และอื่นๆ

" ทุกอย่างปกติค่ะ! เชิญคุณกลับห้องขังได้แล้ว! "(เอลิซ่า)

เจคเดินออกจากห้องพยาบาลไปในทันทีที่ตรวจร่างกายเสร็จ เอลิซ่าตามตามหลังเขาด้วยความแค้นเคืองอยู่ในใจ

" อะไรของเขาเนี่ย? เขาเป็นนักโทษแต่กลับทำตัวเหมือนอยู่บ้าน! หึ! สักวันเขาจะต้องเจอดีแน่! "(เอลิซ่า)

โปรดติดตามตอนต่อไป....

หลังจากที่เจค(นักโทษ9136)ออกจากห้องพยาบาลไปแล้ว เขาก็กลับไปทำความสะอาดต่อส่วนเอลิซ่าก็นั่งเช็กประวัติการรักษาตัวของนักโทษทุกคนอยู่ในห้องพยาบาลของเธอ

" นักโทษ8864..คิมจองอู! อยู่กรุงโซลตั้งแต่เกิด..เคยรักษาตัวที่โรงพยาบาลXX... "(เอลิซ่า)

ใช้เวลานานกว่าสามชั่วโมงแต่เธอเพิ่งอ่านประวัติพวกเขาได้แค่ไม่กี่สิบคนเท่านั้น เอลิซ่ารู้สึกเมื่อยล้าเธอจึงเดินออกไปหาซื้ออะไรกินที่โรงอาหาร ในระหว่างทางเธอต้องเดินผ่านห้องขังของนักโทษมากมายเพื่อผ่านไปยังโรงอาหาร ด้วยสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่เธอเพียงคนเดียวก็ได้ทำให้เอลิซ่ารู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย

เอลิซ่าเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นและก้มหน้าลงเพื่อที่จะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงสายตาพวกนั้น แต่เพราะเธอไม่มองไปข้างหน้าก็เลยบังเอิญไปเดินชนกับใครบางคนเข้าจนล้มลงทั้งคู่

" โอ๊ย!! ขอโทษค่ะ! ชั้นเดินไม่ระวังเอง! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่ารีบลุกขึ้นขอโทษและรีบเดินจากไปในทันที

" อะไรของหล่อนน่ะ? เป็นเพราะเจ้าพวกนี้เหรอ? "(เจค)

เจคหันหน้าไปมองเหล่านักโทษที่กำลังเกาะประตูห้องขังด้วยสายตาที่บ่งบอกให้พวกเขาได้รู้ว่าอย่าได้มองเธออีกเป็นอันขาดไม่งั้นฉันจะเป็นคนควักลูกตาของพวกนายออกมาเอง! เหล่านักโทษรีบถอยกลับเข้าไปที่มุมห้องของตัวเองในทันทีเพราะพวกเขาหวาดกลัวเจคเป็นอย่างมาก

จากนั้นเจคก็เดินไปตามทางเดียวกันกับที่เอลิซ่าวิ่งออกไปเมื่อกี้เพราะเขาเองก็รู้สึกหิวเหมือนกัน เดินมาจนถึงหน้าโรงอาหารที่เต็มไปด้วยนักโทษมากมาย ซึ่งโรงอาหารในเรือนจำจะถูกแยกออกเป็นโซนๆ ตามระดับของนักโทษ ซึ่งจะเรียงตามความอันตรายของตัวนักโทษเอง

เริ่มจากระดับ เขียว คือนักโทษทั่วไป มีระดับจิตที่เป็นปกติและไม่เป็นอันตรายกับใคร

ถัดมาก็จะเป็น เหลือง คือนักโทษที่ชอบรังแกคนอื่น มีระดับจิตที่ค่อนข้างอ่อนไหว หากถูกกระตุ้นด้วยคำพูดเสียดแทงก็จะระเบิดอารมณ์ในทันที เป็นอันตรายกับเหล่านักโทษด้วยกัน

ถัดมาอีกก็คือ ส้ม คือนักโทษหัวรุนแรง มีระดับจิตที่ไม่เป็นปกติ คาดเดาอารมณ์และความคิดได้ยาก หากทำให้พวกเขาโกรธ พวกเขาก็พร้อมที่จะฆ่าคุณในทันที

และสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด แดง คือนักโทษไซโคพาส มีระดับจิตที่ไม่เป็นปกติ คาดเดาความคิดไม่ได้ เข้าสังคมไม่ได้ ไร้มนุษยธรรมและความเห็นใจต่อสิ่งมีชีวิต เป็นนักโทษที่เป็นอันตรายต่อทุกคน

สุดท้าย พิเศษ คือนักโทษที่ได้รับความไว้วางใจจากพัศดีมีหน้าที่ควบคุมเหล่านักโทษด้วยกันและอื่นๆ โดยที่พวกเขาสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ทั่วทั้งเรือนจำโดยที่ไม่ผิดกฎ มีระดับจิตที่สูงกว่าคนทั่วไปสามารถระงับและควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ดี

และในโซนที่เจคอยู่คือโซนทั่วไป มีแต่นักโทษใจเสาะและไม่กล้าเผชิญหน้ากับผู้คนและส่วนมากก็เป็นนักโทษที่เป็นมิตรกับผู้คุมและเพื่อนนักโทษด้วยกัน

" อ้าว! มาแล้วเหรอครับคุณเจค! พวกเรากำลังมองหาคุณอยู่พอดีเลยครับ! "(นักโทษ)

เจคยิ้มเล็กน้อยและเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่มีกลุ่มนักโทษหลายสิบคนกำลังนั่งอยู่ด้วยกัน

" วันนี้มาช้าจังเลยนะครับ! คงทำความสะอาดเพลินเลยสิท่า! "(นักโทษ)

" เงียบปากไปเลย! ผมก็แค่บังเอิญเดินชนกับคุณหมอเข้าน่ะ! ก็เลยมาช้า. "(เจค)

" หมองั้นเหรอ? แต่ชั้นได้ยินมาว่าเขาลาออกไปแล้วนี่นา? "(นักโทษ)

" หมอคนใหม่ไง! เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อเช้านี้เอง! "(เจค)

" งั้นเหรอ? นายมักจะรู้เป็นแรกเสมอเลยนะ.. ว่าแต่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ? "(นักโทษ)

" กินข้าวไปเถอะน่า! ระวังจะโดนเจ้าอ้วนแย่งกินจนหมดนะ! "(เจค)

บรรยากาศในโรงอาหารเต็มไปด้วยความครื้นเครง ทำให้เจครู้สึกผ่อนคลายลงอย่างมาก ในระหว่างความครื้นเครงนี้ก็มีสายตาจากเอลิซ่าคอยจ้องมองมาที่กลุ่มของเจคแบบตาไม่กระพริบ

" ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะ! หึ! มีความสุขไปเถอะก่อนที่มันจะสลายหายไปในคืนนี้!! "(เอลิซ่า)

เมื่อทานข้าวเสร็จเจคก็ช่วยพวกเขาเก็บจานจากนั้นก็แยกตัวออกมาทำความสะอาดโรงอาหาร โดยมีสายตาของเอลิซ่าที่คอยจ้องมองมาที่เขาอยู่ตลอดเวลา แต่เอลิซ่าก็ไม่ได้รู้เลยว่าเจคก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเธอเพียงแต่เขาไม่สนใจมันก็เท่านั้น จนเมื่อกวาดพื้นในโรงอาหารเสร็จเจคก็เช็ดโต๊ะต่อจนเวลาผ่านไปนานเกือบชั่วโมง เอลิซ่าก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน

" ทำไมถึงยังไม่ไปอีกล่ะ!? เขาจะทำความสะอาดไปถึงเมื่อไหร่กัน? ชั้นเมื่อยไปหมดแล้วนะเนี่ย! "(เอลิซ่า)

สุดท้ายเจคก็เช็ดโต๊ะครบทั้งหมดในระหว่างนั้นผู้คุมก็เดินเข้ามาตรวจความเรียบร้อยในโรงอาหารและเดินเข้าไปพูดคุยกับเจค

" ลำบากนายอีกแล้วนะ! ขอบใจมากที่ช่วยทำความสะอาดให้! "(ผู้คุม)

" พวกคุณก็ลำบากผมทุกวันอยู่แล้วนี่ครับ! ไม่ต้องมาขอบคุณผมหรอกน่า.. "(เจค)

" งั้นเหรอๆ ฮ่าๆ อ้อ! จริงสิพัศดีเขาเรียกตัวนายไปพบที่ห้องน่ะ! ถ้างั้นพวกชั้นขอตัวก่อนนะ! "(ผู้คุม)

เจคพยักหน้าตอบรับจากนั้นเขาก็เดินออกจากโรงอาหารไปในทันทีทำให้เอลิซ่าต้องรีบเดินเขาออกไปจนถึงหน้าห้องพัศดี เอลิซ่าแอบฟังการสนทนาของพวกเขาที่หน้าประตูห้อง

" ชั้นอยากให้นายทำสิ่งนี้ให้หน่อย... "(ซามูระ)

" หน้าเด็กจังเลยนะ! มีแค่นี้เหรอ? "(เจค)

" ไม่อยู่แล้ว! (ถอนหายใจ)มีคำสั่งจากเบื้องบนมาให้นาย..จัดการเขาคนนั้นซะ! "(ซามูระ)

" เข้าใจแล้ว! แล้วเงินล่ะ? "(เจค)

" ใจร้อนจังเลยนะ! อยู่ในห้องของนายแล้ว.. "(ซามูระ)

" (สูดลมหายใจ)งั้นผมขอตัว.. "(เจค)

จากนั้นเสียงก็เงียบไปเอลิซ่าตกใจมากเธอจึงรีบเปลี่ยนท่าทางไปเป็นท่ากำลังเคาะประตูเพื่อตบตา แล้วเมื่อประตูเปิดออกเอลิซ่าก็แสร้งทำเป็นเคาะประตู

" ทำอะไรของเธอน่ะ? "(เจค)

ภาพแรกที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็คือเจคที่กำลังมองลงมาด้วยสายตาแห่งความเยือกเย็น เอลิซ่าถึงกับขนลุกด้วยความสั่นกลัวแต่ในระหว่างนั้นซามูระก็เดินเข้ามาตบไหล่ของเจคและพูดออกไปว่า

" ใจเย็นก่อนนี่หลานชั้นเอง! เธอมาทำงานเป็นหมออยู่ที่นี่น่ะชื่อเอลิซ่า! "(ซามูระ)

เจคมองดูเอลิซ่าอีกครั้งหนึ่งแล้วพยักหน้าตอบกลับจากนั้นเขาก็เดินผ่านเอลิซ่าออกจากห้องไป ซามูระและเอลิซ่ามองตามหลังเจคจนเขาเดินออกไปสุดสายตาจากนั้นซามูระก็หันมาคุยกับเอลิซ่า

" หลานคงจะเคยเจอกับเขาแล้วสินะ! ฮ่าๆ นิสัยเขาก็เป็นแบบนี้แหละอย่าไปถือสาเขาเลย.. "(ซามูระ)

ซามูระมองดูหลานของตัวเองที่กำลังทำหน้ามุ่ยใส่เจคอย่างอารมณ์เสีย

" คุณลุงปล่อยให้เขาเดินไปไหนมาไหนแบบนี้ได้ยังไงกันคะ? เขาเป็นนักโทษก็ต้องอยู่แต่ในห้องขังสิคะ! ปล่อยให้เขาเดินไปทั่วได้ยังไงกัน? "(เอลิซ่า)

" กฎของที่นี่น่ะไม่ค่อยเหมือนกับที่อื่นหรอกนะ! ถ้าหากนักโทษทำตัวดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง พวกเขาก็จะได้รับสิทธิ์พิเศษเหนือนักโทษคนอื่นๆ ยกตัวอย่างเช่นเขาไง! "(ซามูระ)

" แล้วเขาทำตัวดียังไงกันคะ? หนูก็เห็นแค่เขาเข็นรถทำความสะอาดไปทั่วก็แค่นั้นเอง! มันเป็นหน้าที่ของนักโทษทุกคนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ? "(เอลิซ่า)

" (ถอนหายใจ)การอธิบายให้ฟังคงไม่ทำให้หลานเข้าใจงั้นสินะ! เอาอย่างนี้แล้วกันตอนห้าทุ่มตรงให้หลานมาหาลุงที่ห้องนี้. แล้วเดี๋ยวลุงจะพาหลานไปดูอะไรบางอย่าง.. "(ซามูระ)

เอลิซ่าไม่ค่อยเข้าใจในคำพูดของซามูระแต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เอลิซ่าจึงเดินกลับไปที่ห้องพยาบาลเพื่อทำงานต่อให้เสร็จ

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงพลบค่ำเอลิซ่าก็ฝืนทำงานต่อจนเสร็จ เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเมื่อยล้าจากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ในระหว่างนั้นเธอก็ได้นึกถึงข้อมูลของนักโทษ9136(เจค)ขึ้นมา

" นักโทษ9136..ชื่อจริง เจค ลอว์ คริมสัน ปัจจุบันอายุ24ปี เกิดในวอชิงตันจากนั้นก็ย้ายไปอยู่กับพ่อที่ฟลอริดา. เป็นนักศึกษาแพทย์ปีสามเคยฝึกงานที่โรงพยาบาลXXได้สามเดือนจากนั้นก็ถูกจับโทษฐานครอบครองยาเสพติด. หึ! ที่แท้ก็แค่เด็กติดยานี่เอง! แต่อะไรที่ทำให้เขากลายเป็นนักโทษพิเศษไปได้? สำนึกผิดแล้วงั้นเหรอ? "(เอลิซ่า)

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จเธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอต่อแต่ทว่ากลับมีใครบางคนกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ เมื่อเธอเข้าไปใกล้อีกก็ได้รู้ว่าเขาคนนั้นก็คือเจคนั่นเอง

" นั่นนายกำลังทำอะไรน่ะ? ลงมาจากโต๊ะทำงานของชั้นเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กบ้า!! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่าเดินเข้าไปตีหลังของเจคจนเขาถึงกับแอ่นหลังเพราะความเจ็บปวด

" เข้ามาทำอะไรในห้องของชั้น? ถึงแม้ว่านายจะมีสิทธิ์เดินไปไหนมาไหนได้ก็ตาม! แต่นายไม่มีสิทธิ์เข้ามาในห้องทำงานของชั้น!! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่าเดินเข้าไปพยายามที่จะทำร้ายเจคเพื่อทำให้เขาหลาบจำเสียบ้าง แต่พอเดินไปถึงตัวเขาเจคกลับลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนเอลิซ่าผงะไปชั่วครู่

" แต่มันเคยเป็นห้องของชั้นมาก่อน..แล้วก็นะ. เธอแอบค้นประวัติของชั้นด้วยงั้นเหรอ? แล้ว..ได้ข้อมูลอะไรมาบ้างล่ะ? "(เจค)

เจคยิ้มอ่อนๆ ที่มุมปากทำให้เอลิซ่ารู้สึกหมั่นไส้มากเธอจึงโต้เถียงกลับไปว่า

" เคยเป็นห้องของนายงั้นเหรอ? แล้วไงล่ะ! นายมันก็แค่นักเรียนแพทย์ปีสามอ่อนประสบการณ์! แถมยังติดยาอีกด้วย! ไม่แปลกใจเลยที่พ่อนายจะทิ้งให้นายอยู่คนเดียว. "(เอลิซ่า)

ทันทีที่พูดจบเจคก็คว้าคอของเอลิซ่าและยกเธอขึ้นให้ลอยเหนือพื้นด้วยมือเพียงข้างเดียว เจคจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอด้วยความแค้นเคืองซึ่งทำให้เอลิซ่ารู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อยแต่เธอไม่สามารถแสดงสีหน้าออกไปได้เพราะถูกบีบคออยู่

" ระวังคำพูดของเธอหน่อยนะคุณผู้หญิง! ถ้าอยากจะด่าชั้นก็เชิญ! แต่ถ้าหากเธอยังพูดพล่ามถึงพ่อของชั้นอีกล่ะก็...สักวันเธอจะได้ไปอยู่กับแม่ของเธอแน่!! "(เจค)

คำพูดสุดท้ายของเจคทำให้เอลิซ่าถึงกับหน้าซีดเป็นเผือก จากตอนแรกที่เธอรู้สึกสะใจตอนนี้กลับรู้สึกหน้ามืดคิดอะไรไม่ออก เธอยกมือขึ้นจับข้อมือของเจคและบีบข้อมือของเขาส่งสัญญาณให้เขาปล่อยมือแต่เจคกลับบีบคอเธอแรงขึ้นไปอีกและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอเพื่อบอกให้เธอได้รับรู้ถึงความทรมานนี้ว่า เขาพร้อมที่จะฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ จากนั้นเขาก็ปล่อยมือออกเอลิซ่าร่วงหล่นลงก้นกระแทกกับพื้นในทันที เธอไอออกมาไม่หยุดและน้ำตาไหลพราก

" นี่ก็แค่คำเตือนนะ! ถ้ายังอยากทำงานอยู่ที่นี่..ก็ให้เคารพความเป็นส่วนตัวกันซะบ้าง! แต่ถ้าเธอไม่ฟัง..คงรู้นะว่าชั้นจะทำอะไร! "(เจค)

เจคพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องพยาบาลไปด้วยอารมณ์โกรธ เอลิซ่าพยายามลุกขึ้นนั่งพิงกับโต๊ะจากนั้นเธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความโศกเศร้าเสียใจกับการกระทำของตัวเอง

เวลา 22:48 น.

เอลิซ่าร้องไห้จนหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาและมองดูนาฬิกาบนข้อมือ

" จะห้าทุ่มแล้วนี่นา! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่ารีบลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำและล้างหน้าล้างตาอย่างรวดเร็วจากนั้นเธอก็เปลี่ยนชุดไปเป็นชุดลำลองปกติแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของซามูระ ซึ่งซามูระก็กำลังเดินออกมาพอดี

" อ้าว? มาแล้วเหรอ? ลุงกำลังจะไปตามอยู่พอดีเลย! ถ้างั้นเรารีบไปกันเถอะ! "(เอลิซ่า)

เอลิซ่าเดินตามซามูระไปที่ลิฟต์ตัวหนึ่งจากนั้นลิฟต์ก็พาพวกเขาลงไปยังชั้นใต้ดินของเรือนจำที่ซึ่งเป็นสถานที่รวมตัวกันสำหรับเหล่านักโทษให้มาต่อสู้กันเพื่อความบันเทิง เอลิซ่าไม่ถนัดดูมวยสักเท่าไหร่แต่เพราะเธออยากรู้ว่าทำไมเจคถึงได้เป็นนักโทษพิเศษเหนือนักโทษคนอื่นๆ เธอจึงยอมตามซามูระลงมาดูการแข่งขันชกมวยในชั้นใต้ดิน

" ลุงรู้ว่าหลานไม่ชอบดูอะไรแบบนี้หรอก! แต่เพราะลุงอยากให้หลานได้ดูอะไรบางอย่าง! อดทนเอาหน่อยก็แล้วกันนะ!! "(ซามูระ)

เพราะเสียงเชียร์ที่ดังมากทำให้ซามูระต้องตะโกนจนคอแทบแตก เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกซามูระก็พาเอลิซ่าไปนั่งดูในชั้นผู้ชมพิเศษที่ซึ่งสงวนไว้สำหรับผู้คุมเท่านั้น

" มาแล้วเหรอครับท่านพัศดี! เชิญนั่งก่อนครับ! "(ผู้คุม)

" วันนี้มาช้าจังเลยนะ! ปกตินายจะมาก่อนเวลาตลอดเลยนี่นา! ฮ่าๆๆ "(ทัตจัง)

" เงียบไปเลยน่า! ชั้นพาหลานมาดูด้วยก็เลยช้าไปนิดหน่อย..ชั้นมาทันใช่ไหม? "(ซามูระ)

" โอ้พาหลานมาด้วยสินะ! อ้อแน่นอนมันยังไม่เริ่มหรอก..แต่อีกไม่นานนี้แหละ! "(ทัตจัง)

เอลิซ่านั่งลงข้างๆ ซามูระและมองดูการชกมวยบนหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ แต่ดูได้ไม่นานเธอก็หันไปถามซามูระด้วยความสงสัยว่า

" คุณลุงคะ? ทำไมถึงได้มีสถานที่ชกมวยในเรือนจำได้ล่ะคะ? "(เอลิซ่า)

" อ๋อ! ลุงเธอเขาอยากหาอะไรสนุกๆ ให้นักโทษได้ระบายความเครียดกันสักหน่อย! ก็เลยได้ไอเดียสร้างเวทีชกมวยขึ้นมาเพื่อสร้างความบันเทิงซะเลย! ทั้งยังเปิดให้คนนอกเข้ามาดูได้ด้วยนะ! แต่พวกเขาต้องจ่ายแพงสักหน่อย! "(ทัตจัง)

" แล้วทำแบบนี้จะไม่ถูกเบื้องบนลงมาตรวจสอบเอาได้เหรอคะ? "(เอลิซ่า)

" ถ้าไม่มีใครพูดก็ไม่มีใครรู้หรอกจริงมั้ย? ฮ่าๆๆ "(ซามูระ)

จากนั้นซามูระก็หันไปดูมวยต่ออย่างตั้งใจ เอลิซ่าไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีเธอจึงหันไปดูการชกมวยบ้าง ซึ่งคนในหน้าจอก็คือสองนักโทษร่างยักษ์ที่กำลังเล่นมวยปล้ำกันอย่างเมามันส์ คนดูบนที่นั่งถึงกับลุกเฮเพราะความสนุกสนาน แต่เอลิซ่าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมพวกเขาถึงได้สนุกกันนัก เธอจึงหันไปคุยกับซามูระว่า

" คุณลุงคะ? คือว่า..สิ่งที่ลุงอยากให้หนูดูคืออะไรงั้นเหรอคะ? "(เอลิซ่า)

" สิ่งที่ลุงจะสื่อก็คือ..การที่เจคขึ้นมาเป็นนักโทษพิเศษได้นั้นเป็นเพราะสิ่งนี้แหละ! "(ซามูระ)

ซามูระผายมือไปที่หน้าจอเอลิซ่าก็มองตามและเห็นว่าคนในหน้าจอนั้นก็คือเจคที่กำลังยืนบิดขี้เกียจอยู่บนเวที เอลิซ่าอยากจะตบหน้าของตัวเองแรงๆ เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะอยู่รอดได้เกินสิบวินาที แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดในแวบแรก ความคิดต่อมาก็คือสิ่งที่เขาทำกับเธอในห้องพยาบาล เอลิซ่ามือสั่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้แต่เธอก็พยายามที่จะควบคุมมัน

จากนั้นเอลิซ่าก็แหงนหน้าขึ้นมองบนหน้าจออีกครั้ง เธอเห็นเจคกำลังยืนประจันหน้ากับคู่ต่อสู้ที่มีขนาดตัวใหญ่กว่าเขาเกือบสองเท่า ถ้าหากเธอยังไม่รู้จักกับเจคก็คงคิดว่าเจคต้องแพ้อย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้เธอเชื่อปักใจว่ายังไงเจคก็ต้องชนะเพราะเธอรับรู้ได้ด้วยสายตาของเขาที่กำลังจ้องมองคู่ต่อสู้ที่เป็นเหมือนกับสายตาในตอนที่เขาจ้องมองเธอ

เอลิซ่าขนลุกซู่ไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแอร์ในห้องหรือเพราะความตื่นเต้น

" หลานคอยดูให้ดีล่ะ! สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้น่ะ!! "(ซามูระ)

ท่ามกลางเสียงเชียร์มากมายเจคยังคงจ้องมองไปที่คู่ต่อสู้ของเขาโดยที่ไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ทางฝั่งคู่ต่อสู้เองก็จ้องมองกลับมาที่เจคเช่นกันเขารับรู้ได้ถึงความอารมณ์โกรธที่กำลังปะทุอยู่ในตัวของเจค

" น่ากลัวกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก!! มันจ้องชั้นตาไม่กระพริบเลยแฮะ! มันจะมาไม้ไหนกันล่ะเนี่ย! "(คู่ต่อสู้)

ในทันใดนั้นเองกรรมการบนเวทีก็เดินเข้ามาให้สัญญาณเริ่มการต่อสู้ได้ คู่ต่อสู้ของเจคเคลื่อนไหวก่อนเขาพุ่งตัวเข้ามาโจมตีใส่เจคด้วยการชกหมัดแย็บอันหนักหน่วงโดยที่เจคยังคงยืนจ้องหน้าคู่ต่อสู้ตาไม่กระพริบ...

โปรดติดตามตอนต่อไป...