“ฉันชอบเธอ!”

นั่นคือคำสารภาพรักของสาวน้อยที่ชื่อว่า “อาระ” กับ"ซาดะ"ที่พบกันแค่0.1วินาที

‘ฉัน..ชื่ออาระจ้ะ! เมื่อซาดะได้ยินอาระแนะนำตัวเองก็พูดขึ้นมาว่า

'' ทำอะไรของเธอน่ะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยกระทันหันแบบนี้" แค่การสารภาพรักครั้งแรกก็ทำให้ซาดะรู้สึกไม่ชอบอาระขึ้นมาทันทีเพราะวิธีการที่บ้าบิ่นของเธอนั่นเอง

นั่นทำให้อาระรู้สึกจ๋อยไปเลยพลางบ่นพรึมพรำว่า

“ยังไงมันก็เป็นรักแรกพบ…ไม่เจ็บ ไม่ปวด ซะหน่อย… อาระนั่งเศร้าและคิดว่ารักแรกพบน่ะไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนั่นทำให้เธออยากถอดใจกับซาดะ แต่แล้ว!?สายตาของอาระเหลือบไปเห็นสมุดที่อยู่ใต้โต๊ะที่เธอนั่งอยู่

“ตรงนี้! มันคือที่นั่งของซาดะ!นี่มันพรหมลิขิต!? บนสมุดเล่มนั้นมีรูปแมวที่ซาดะคุงวาดไว้และเขียนไว้ว่า"หิวจังเลย..

นั่นทำให้อาระรู้สึกว่าซาดะก็ทำอะไรน่ารักๆเป็นด้วยแฮะ "หิวจนร้องไห้เลย วาดรูปไม่เก่งเลยและอมยิ้มเบาๆ และนั่นทำให้อาระอยากคุยอะไรกับซาดะผ่านสมุดเล่มนั้น ว่าชอบอะไร?เกลียดอะไร?และซาดะเป็นคนแบบไหน

เธอวาดราเมงพร้อมข้อความว่า 'กินด้วยกันเถอะ' เมื่อซาดะกลับมาเห็นสมุดมีรูปวาดเพิ่มเติมก็ทำให้สงสัยนิดหน่อย

‘อุ๊บ วาดรูปไม่เก่งซะเลยแล้วทำไมต้องเป็นราเมงด้วยล่ะ’ เมื่อซาดะเห็นก็เกิดอาการหลุดขำเล็กน้อย และได้เขียนตอบกลับว่า “ว่าแต่เธอเป็นใคร” วันต่อมาเมื่อถึงชั่วโมงเรียนของอาระ ก็ทำให้อาระตกใจกับคำถามของซาดะถึงขนาดนั่งตัวแข็งเลยทีเดียว คำพูดของซาดะวนอยู่ในหัวของหัว “ทำอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย”จนทำให้เธอรู้สึกเสียความมั่นใจอีกครั้ง

“ถ้ารู้ว่าเราเป็นคนวาด ต้องไม่ยอมตอบกลับแน่ๆ”อาระใช้ความคิดไปชั่วครู่ และเขียนไปว่า"ฉันชื่อ จี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ!"

เมื่อซาดะมาอ่านก็รู้สึกงงเล็กน้อยแต่ก็แนะนำตัว ว่า"เขาชื่อซาดะ ยินดีที่ได้รู้จัก"หลังจากนั้นทั้งสองคนก็พูดคุยกันผ่านสมุดเล่มนี้มาเรื่อยๆในทุกๆเรื่องกระทั้งถามสูตรเลข

“แล้วก็นะ พอถามสูตรเลขที่ไม่เข้าใจเขาก็สอนให้อย่างละเอียดด้วย โธ่ จริงๆเลยนะ ฉันน่ะ ชอบซาดะที่สุดเลย!"

ครืดด…เป็นจังหวะเดียวกับที่ซาดะเปิดประตูเข้ามาพอดี ทั้งอาระและซาดะต่างเงียบและมองหน้ากัน พูดอีกแล้ว..ซาดะคิดในใจ “……คือว่านะ สำหรับฉันคนที่พูดคำว่าชอบออกมาง่ายๆ ฉันคบด้วยไม่ได้หรอก”คำพูดของซาดะทำให้อาระตะลึงพูดอะไรไม่ออก ยามิเพื่อนสนิทของอาระถามอาระด้วยความเป็นห่วง"นี่ อาระ จี้?ยังหายใจอยู่หรือเปล่า?"อาระที่นอนฟุบไปกับโต๊ะนั้นพูดด้วยความผิดหวัง"ซี้แหงแก๋แล้วค่ะ"จุดเริ่มต้นก็ไม่เคยคุยกันตรงๆสักครั้งก็ไม่เคยด้วยซำ้แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังชอบอยู่ ทำไมเราถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้กันนะ พลั่ก ซาดะ! เลือดออกแล้ว!!!ซาดะ!?อาระได้ยินเสียงโวยวายของเพื่อนซาดะเกิดอุบัติเหตุจากการเล่นฟุตบอล มีอะไรที่เราพอจะทำได้มั้ยนะ แต่ว่า..เขาเกลียดเราอยู่..

ซาดะเดินกลับมาที่ล็อกเกอร์ เขารู็สึกเจ็บแผลที่ศรีษะเมื่อซาดะเปิดล็อกเกอร์กับเห็นกล่องพลาสเตอร์ปิดแผลอยู๋ในนั้นพร้อมกระดาษโน๊ต"หายไวๆนะ สู้ๆ"ซาดะยืนนิ่งและหันถามเพื่อนของเขา'นี่ ตอนย้ายห้องเรียนคนที่มาใช้ห้องพวกเราคือห้อง6ใช่ไหม? รู้จักคนชื่อจี้บ้างหรือเปล่า? เพื่อนของซาดะบอกว่าไม่รู้จักและถามซาดะว่ายิ้มอะไรอยู่คนเดียว"ไม่มีอะไรซะหน่อย!"ซาดะตอบพร้อมยิ้มหน้าบาน ฉันโดนคนที่ชอบมากๆเกลียดเข้าซะแล้ว ทั้งที่ชอบเขาจริงๆ ทำยังไงดีเขาจะถึงจะเข้าใจนะ..ฮืออ ซาดะกลับเข้าห้องเรียนและเห็นข้อความบนสมุดเขายืนนิ่งไปชั่วขณะ

เช้าวันต่อมาอาระก็เปลี่ยนห้องเรียนและเดินไปที่โต๊ะของซาดะ เข้มแข็งไว้นะ! ฉันเองก็ไม่ประสีประสาเรื่องแบบนั้นเท่าไหร่…ขอโทษด้วย!แต่ฉันจะเป็นคนฟังเองไม่สบายใจเมื่อไหร่ก็เล่าให้ฉันฟัง อ้อ เรื่องพลาสเตอร์ ขอบใจนะ!นี่คือข้อความตอบกลับของซาดะ…อึก เราชอบเขาจริงๆนั่นแหละอาระเพียงคิดในใจโดยไม่พูดออกมาหลายนาทีต่อมาอาระยกสมุดกองโตของเพื่อนร่วมชั้นเพื่อเอาไปไว้ห้องพักครู"ครูอิจิบ้าที่สุด!!!!แขนจะหลุดแล้ว…."อาระโดนทำโทษเพราะมัวแต่นั่งเหม่อไม่ตั้งใจเรียนจึงต้องยกสมุดของเพื่อนในชั้นเรียนไปไว้ห้องพักครูในขณะที่เดินอยู่นั้นก็มีมือของใครคนหนึ่งยื่นมาช่วยยกสมุดให้ “ซะ ซาดะ!? อ๊ะ…หัดห้ามใจตัวเองบ้างสิ!เมื่อกี้ไม่ได้พูดไปแบบไม่ได้คิดหรอกนะมันแบบว่าเป็นปฏิกิริยา….”เมื่อซาดะได้ยินจึงพูดว่า"..เรื่องนั้นน่ะ ตอนนั้น..จะว่าไงดีล่ะ ขอโทษด้วยนะที่ฉันตัดสินเอาเองว่าเป็นการพูดง่ายๆ ฉะ ฉันได้ยินมาจากคนรู้จักน่ะ ถ้าฮาโตะพูดด้วยความจริงจังล่ะก็ฉันก็คงจะพูดจาใจร้ายใส่เธอไป แล้วก็แบบว่าถ้าไม่ว่าอะไรเราเริ่มจากเป็นเพื่อนกันก่อนเธอคิดว่าไง?" อาระตอบด้วยความดีใจและตกใจ"จะจ้ะ!วินาทีนั้นใจของอาระเต้นเสียงดังมากจนเกิดความลนลาน"ตึกตักตึกตัก ฉันไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องส้มหล่นหรอกนะ!จะว่าไม่คิดเลยมันก็..นิดนึงมั้ง?ไม่สิก็คิดอยู่พอ..ควร..ล่ะมั้ง ทันใดนั้นวาดะก็พลันหลุดหัวเราะออกมา"อุ๊บ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าเอาไงแน่เนี่ยย"

การที่เธอยิ้มจนหน้าย่นไปหมดนั้น ฉันชอบมัน

:ว่าแต่จะยกนี่ไปไว้ไหนเหรอ? :ห้องของครูอิจิ

:อ๋อ คนนั้นเขาสวยเนอะ

:ว่าไงนะ!?ซาดะคุงก็ชอบแบบนั้นเหรอ?

:ถ้าจะให้พูดก็คนที่คุยง่ายมากกว่า คนที่ซื่อตรง อาระได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มแห้งทันทีเหงื่อแตกพลั่กๆ ทางด้านของอาระนั้นถูกยามิแนะนำให้ลองบอกความจริงกับซาดะว่า จี้ก็คืออาระ แต่อาระนั้นไม่มีความกล้ามากพอที่จะพุดความจริงเพราะกลัวจะโดนซาดะเกลียด"ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอบอกชอบเขาแต่ดั๊นนมาป๊อดเรื่องนี้เนี่ยนะ" ยามิกล่าวกับอาระ"เพราะอย่างนั้นน่ะแหละ"อาระตอบยามิด้วยสีหน้ากังวล

ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เขาอุส่าห์ยอมสนิทสนมด้วย ถ้าบอกว่าเราคือจี้ซาดะต้องคิดว่าฉันหลอกเขาแน่ๆไม่เป็นไรถึงไม่บอกก็ผ่านไปได้แหละ เพราะความจริงเราสนิทกันมากขึ้นกว่าเดิม

(ห้องเรียน1/3) คราวหน้ากลับบ้านด้วยกันมั้ย??(อยากขอบคุณเรื่องพลาสเตอร์น่ะ)อาระได้รับข้อความจากซาดะผ่านสมุดเล่มเดิมเมื่ออาระเห็นข้อความนั้นทำให้คิดปฏิเสธในหัวทันที"ไม่มีทาง!จะไปเจอได้ยังไงล่ะ!"

“เราเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันก่อนเธอคิดว่ายังไง?”คำพูดของซาดะในวันนั้นแล่นเข้ามาในหัวของอาระทันที

ให้เป็นแบบนี้ ดีแล้วหรือเปล่า..ซาดะอุส่าห์ยอมเผชิญหน้ากับความรู้สึกของเราแบบนี้แล้ว การโกหกและการหลอกลวงกัน…มันดีแล้วเหรอ?

เย็นวันนั้นซาดะกลับมาที่ห้องเรียนเขาเดินไปที่โต๊ะของเขาและซาดะก็เห็นข้อความที่จี้(อาระ)เขียนทิ้งไว้

"หลังเลิกเรียนเจอกันที่1/6นะ(จี้)"

ซาดะก็ได้เดินตามทางเดินเพื่อไปที่ห้อง1/6 ครืดด เสียงประตูห้องเรียนเปิดออกซาดะกวาดสายตาไปรอบๆห้องเรียนว่ามีใครอยู่หรือเปล่า

“อ้าว? เอ่อ…จี้? ไม่อยู่เหรอ?”หลังเสร็จสิ้นเสียงของซาดะก็มีเสียงผู้หญิงตอบรับกลับมา"จะจ้ะ..(แล้วเราจะซ่อนทำไมเนี่ยย) ซาดะเห็นว่าจี้(อาระ)แอบอยู่หลังโต๊ะครูทำให้เขานั้นงงมากและถามกลับทันที “ไหงไปซ่อน…”ยังไม่ทันที่ซาดะจะพูดจบประโยค จี้(อาระ) ก็รีบพูดออกมา"ฉะ ฉันมีเรื่องจะสารภาพกับนาย ขอโทษนะ! ที่จริงแล้ว..จี้น่ะ..จริงๆแล้ว"

เมื่อซาดะได้ยินเสียงที่เปล่งคำพูดออกมานั้นทำให้รู้สึกคุ้นเคยมากๆเหมือนเคยได้ยินเสียงนี้ก่อน

“อาระ!?” ซาดะเอ่ย นั่นทำให้อาระสะดุ้งด้วยความตกใจ

"จริงเหรอเนี่ย!?ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกซาดะหรอกนะ ขอโทษนะซาดะ ไม่สิ จริงๆแล้ว ฉันโกหกเพราะไม่อยากให้รู้ว่าเป็นฉัน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันตกหลุมรักแรกพบ ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม ทั้งที่อยากคุยกับซาดะมากๆเลยแต่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ความจริงแล้วฉันชื่อ อาระ ชื่อเล่นว่า จี้

หัวใจมันติดกับทำให้ควบคุมไม่ได้ ลอยละลิ่วตามใจชอบและจมดิ่งลง

อาระนั้นหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้นั่งหันหลังให้ซาดะ ซาดะเดินมานั่งยองๆยืนมือไปจับปกเสื้อของอาระไว้

“ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องรักแรกพบเลย เพราะคิดว่าจะเป็นไปได้ไงที่จะชอบคนที่ไม่รู้จักอะไรกันสักอย่าง แต่ว่า ฉันก็ตกหลุมรักสาวที่ชื่อ “จี้”ไปแล้ว อย่าว่าแต่แรกพบเลยแค่เจอกันก็ยังไม่เคย ไม่เห็นจะเข้าใจเลยใช่ไหม?”

(มันรู้สึกสนใจ อยากจะรู้จักให้มากขึ้น รู้สึกว่าชอบเขา)

จุดเริ่มต้นเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตาในห้วงที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรนั้น แต่ว่า ความรู้สึกที่แตกหน่อแล้ว

(อยากมองหน้าแล้วคุยด้วยจัง)

คือของแท้แน่นอน

อาการ0.1วินาที**จบ**

-ทะเลสีฟ้า-

"คุณป้า! ขอซาลาเปาเทริยากิ3ลูก!"

"ได้เลย"

"~~อ้ามมม"

"โฮโนะ เธอกินนั่นหมดเหรอ?"

"เยส!!"

"อ๊ะ! โฮโนะ นั่น!"

"?"

"รุ่นพี่โมริยะ ปี3! หล่อจริงๆด้วย! ที่อยู่ข้างๆนั่นแฟนเขาล่ะ! สวยจังเลย เพื่อนๆก็เลเวลสูงกันหมด!!รัศมีคนละชั้นกันเลย❤️"

"ฮั่นหิฮะ งํ่างํ่า"

...(พวกที่เขาเรียกกันว่า" คนที่อยู่กันคนละโลกสินะ"เรื่องนั้นช่างเหอะ รู้งี้น่าจะซื้อมาอีกลูก แฮะ งำ่ งำ่ งำ่)...

โฮโนะได้แต่มองและคิดในใจพลางเคี้ยวซาลาเปาเทริยากิแก้มตุ่ยทั้งสองข้างแก้ม

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงในห้องเรียนโฮโนะที่กำลังกินซาลาเปาด้วยความอร่อยอยู่นั้นก็ต้องหันตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิทเธอ

"โฮโนะ! ข่าวใหญ่! ข่าวใหญ่! รุ่นพี่โมริยะ โดนทิ้งแล้วล่ะ!"

"เหรอ (งํ่า งํ่างํ่า) "

"แบบนี้ก็มีโอกาสแล้วเนอะ!? คนในสเปกของรุ่นพี่จะเป็นแบบไหนกันนะ❤️❤️❤️"

โอโนะได้ยินแบบนี้เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรสิ่งเดียวที่เธอสนใจนั่นก็คือ ซาลาเปาเทริยากิ

🍘

"แฟนคนก่อนก็เป็นประเภทเรียบร้อยด้วย ชอบคนเรียบร้อยเหรอ ลำบากแฮะ"

" แบบนั้นไม่ไหวหรอกอย่าฝืนเลย"

"ถ้าไม่ฝืนเขาก็ไม่ยอมรับน่ะสิ! "

(ไม่เห็นเข้าใจเลย)

โฮโนะ ได้แต่คิดและสงสัยเพราะตัวเธอเองนั้นไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก การที่จะให้ใครสักคนเขาชอบถึงขั้นต้องฝืนตัวเองเลยเหรอ?

" ไชโย-! ได้อันที่เพิ่งทำเสร็จมาแล้ว"

"โอ๊ะ? "

โฮโนะซื้อซาลาเปาเทริยากิเพื่อที่จะนั่งกินในสวน

แต่เมื่อเธอเดินมาถึงเธอเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนอนหลับอยู่

เธอจึงขยับเพื่อไปนั่งม้านั่งอีกตัวหนึ่งเธอพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนผู้ชายที่นอนอยู่ตรงนั้น

'ทานเลยนะคะ หร่อยอะ!!อ๊ะ เผลอไป..'(พูดเบาๆ)

"ฟึ่บ ไอนั่น มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ระรุ่นพี่โมริยะ"

"ขอลูกนึงสิ"

"ยะ แย่แล้ว นี่เรากำลังคุยกับเขาอยู่ (คนที่อยู่กันคนละโลก) "

โฮโนะ ยื่นซาลาเปาให้รุ่นพี่โทริยะ1ลูก เธอมองรุ่นพี่ด้วยสายตากลมโต

"จะว่าไงดี ไม่เข้ากันเลยนะคะ ภาพลักษณ์ดูน่าจะกินของที่หรูหราสวยงามกว่านี้ซะอีก "

" เอ๊ะ พูดอะไรน่ะ นี่ฉันมีภาพลักษณ์ยังไงแน่เนี่ย หงับ หร่อยอะ! อร่อยจริงๆด้วย! โหย ทำไมถึงไม่เคยรู้เลยล่ะ 3ปีมานี้ฉันมัวทำบ้าอะไรเนี่ย"

(จริงเหรอเนี่ย เสียใจจริงจังกับเรื่องแบบนี้ด้วย)

ดูแล้วเหมือนรุ่นพี่จะไม่ใช่" คนที่อยู่คนละโลก"แต่เป็นคนปกติไม่สิเรียกว่า เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสนุกมากๆเลย

'จะทานแล้วนะค้า... คร้าบ หร่อยอะ! '

ทั้งที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจขนาดนี้แต่ทำไมถึงได้โดนทิ้งล่ะ?

"รสนิยมการกินไม่เข้ากันเหรอ?"

"กินอีกแล้ว"

"พยาธิมันร้องน่ะค่ะ การที่ไม่เพลียกับความตะกละของเรา ก็ดูเป็นคนใจกว้างออก

“... คือว่านะ ทำไมถึงถูกทิ้งเหรอคะ? “

"เอ๊ะ?!"

"ทำไมถึงรู้ล่ะ?!"

"เขารู้กันหมดนั่นแหละค่ะ"

"เอ๊ะ... จริงดิ.. เอ่อ ก็ จะว่าไงดีล่ะเขาบอกว่าอยู่ด้วยแล้วเหนื่อยน่ะ"

"ตรงไหนอะ!?"

"ฮะฮะฮะ พออยู่กับแฟนแล้วฉันจะเผลอเกร็งแปลกๆ     อยากให้เขาชอบมากขึ้นอีก อยากให้เขามีความสุข  แต่ว่าฉันอยากแสดงด้านดีของตัวเองเฉยๆ ล่ะมั้ง ไม่เคยทำความเข้าใจของอีกฝ่ายเลย"

" รุ่นพี่เนี่ยไม่ได้ความหลายเรื่อง ผิดคาดเลยนะคะ (อุส่าห์หล่อน่าเสียดายนะคะ) "

" ใจร้าย"

" ไม่เห็นต้องฝืนเลยค่ะ! รุ่นพี่เป็นอย่างนี้ก็มีเสน่ห์มากพอแล้วค่ะ! "

ใช่แล้ว แบบนี้สิเรากลับจะ เอ๋? เราเหรอ?

" เราพูดอะไรไปเนี่ย"

" อยู่ข้างๆซากุราอิเนี่ย สบายใจดีนะ ขอคำหนึ่ง หงับ!

แย่ละสิ วันนี้ฉันมีเรียนติว! ไว้เจอกันนะซากุราอิ"

".... ตรงที่เรากินอยู่ รุ่นพี่กินไปแล้ว ไอการกินของร่วมกันเราก็ทำเป็นปกติน่าเสียดายของด้วย

“อะ เอ๊ะ? นี่เราเป็นอะไรไปน่ะ "

โฮโนะนั้นรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาทันทีจากการกระทำของรุ่นพี่โมริยะ มันทำให้ใจของโฮโนะเต้นไม่เป็นจังหวะจนสุดท้ายก็กินซาลาเปาลูกนี้ไม่ลงในตอนเย็นวันนี้ขณะที่โฮโนะกำลังนั่งกินซาลาเปาเทริยากิอยู่นั้นเธอก็ได้ยินมีคนพูดถึงเธอพอดี

“โมริยะ หมู่นี้ท่าทางนายเปลี่ยนไปนะ”

“จริงเหรอ?”

”ก็อยู่กับผู้หญิงแปลกปี1คนนั้นบ่อยๆด้วย”

”อ๋อ คนที่กินอะไรตลอดนั่น”

”มันสบายน่ะ เพราะไม่ต้องเกร็งอะไรเลย”

โมริยะถูกเพื่อนของเขาถามเกี่ยวกับโฮโนะโมริยะก็ตอบคำถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างสบายใจทำให้โฮโนะที่นั่งอยู่ใกล้ๆกันนั้นได้ยินคำพูดทั้งหมดจนทำให้ตกตะลึงถึงขนาดกินของที่ชอบไม่ลงเลยทีเดียว

“แปลกจัง ซากุราอิดื่มแต่นำ้เนี่ย”

“ทะ ที่ร้านคนเยอะน่ะค่ะ”

”ตุ้บ งั้นเหรอ? เอ้า ฉันให้”(ยื่นซาลาเปาให้)

”คะ คือว่า?แฟนเก่ารุ่นพี่เป็นคนสวยจังเลยนะคะ เขาคงห่วงหุ่นและกินน้อยสินะคะ?”

” ?  อืม ก็ปกตินะ“

”ปกติ?”

”ว่าแต่ไม่เห็นเธอกินเลย ไม่เป็นไรจริงๆเหรอ?”

ปกติเหรอ?

ในคาบวิชาพละวันนี้โฮโนะทำตัวแปลก คิดมาก จนทำให้ตัวเองดูหมองเดินโซเซเกือบล้มแต่ทันใดนั้นโมริยะก็มาคว้าแขนโฮโนะไว้ได้ทัน

”ซากุราอิ! หมับ ไปพักดีกว่านะ”

”ฉะ ฉันสบายดีค่ะ”

ปกติคืออะไรไม่เห็นเข้าใจ

เราควรทำไงดี____…

ตัดฉากมาที่ห้องพยาบาลทุกอย่างดูมืดมิดไปหมดไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น และไม่ได้ยินเสียงอะไรมีแต่ความเงียบ จนกระทั้งมีเสียงของใครสักคนที่กำลังเรียกชื่อฉันอยู่ นั่นจึงทำให้ฉันลืมตาขึ้นและเห็นแสงสว่าง

“โฮโนะ!”

”รุ่นพี่!!”

”อรุณสวัสดิ์ ได้ยินว่าหมู่นี้ไม่กินอะไรเลยเหรอ? หรืออยากกินอะไรง่ายๆมากกว่า ฉันซื้อพวกเยลลี่มาด้วย”

”……………ปกติแล้ว เขาจะเลือกอะไรกันคะ ปกติจะต้องทำไงคะ ต้องทำยังไง รุ่นพี่ถึงจะเกร็งกับฉันบ้างคะ?ต้องทำยังไงรุ่นพี่ถึงจะชอบฉันเหรอคะ”

เมื่อโฮโนะพูดจบนํ้าตาเธอก็ไหลออกมาเหมือนเธอเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้จนถึงเวลาที่เธอต้องปลดปล่อยมันออกมา  เธอนั้นไม่เคยรู้สึกเลยว่าการที่ชอบใครสักคนนั้นมันจะทำให้เธอไม่กล้าที่จะทำอะไรเลย เพียงแค่อยากให้เขาชอบ อยากให้เขาเห็นด้านที่ดีของเรา หรือตัวเธอนั้นคิดไร้สาระไปเอง

”ซากุราอิเองก็ไม่ได้ความน่าดูเลยนะ คนไม่ได้ความอย่างพวกเราอย่าทำอะไรที่มันฝืนเลยเนอะ? 

ถ้าเป็นซากุราอิฉันคิดว่าเราจะทำแบบนั้นแล้วคบกันไปได้ เพราะตลอดเวลาซากุราอิไม่เคยแต่งเติมอะไร

ฉันเลยอยู่ด้วยได้โดยไม่ต้องเกร็งอะไรแปลกๆไงล่ะ

ฉันชอบซากุราอิที่เป็นแบบนี้น่ะ”

เลิกฝืนอะไรที่เห็นแก่ตัว ขอให้เรา2คนไร้การแต่งแต้มใดๆได้พูดว่า อร่อยจังเลยนะ และหัวเราะไปด้วยกันตลอดไปเลย

จบตอนที่2แล้วรอชมตอนที่3อีพีหน้านะค้า

-ทะเลสีฟ้า-

ทะเลสีฟ้า-

“แล้วเขาก็พูดว่า อย่าให้ฉันต้องรอเซ่ แล้วเขาก็พลักเข้าหากำแพงล่ะ!”

“ตรงนั้นแหละโดนใจจี๊ดเลย!”

“เหรอๆ ดีจังเลยเนอะเจ้าชายจอมซาดิสม์เนี่ย!”

“จากนั้นก็เป็นซีนดึงนางเอกเข้ามากอดแล้วพูดว่ามองแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้วน่า! ใจงี้เต้นรัวไปหมดเลยล่ะ!!!”

“อย่างนี้นี่เอง...มิยาโกะ หน้านิ่งคิ้วขมวดอยู่แน่ะ”

ไอการใจเต้นรัวเนี่ยมันเป็นยังไงเหรอ?

“ทำไมถึงไม่เข้าใจนะ เป็นผู้หญิงประสาอะไรเนี่ย”

“เอาน่าๆช่วยไม่ได้นี่ ก็มิยาโกะมีชีวิตแบบการ์ตูนสาวน้อยของจริงแล้วนี่นา”

มิยาโกะนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนๆของเธอพูดเท่าไหร่นัก. เธอได้แต่ทำหน้ามึนงง คิ้วขมวดเรียงชิดติดกันจนเพื่อนๆของเธอนั้นเห็นสีหน้าและท่าทางของเธอแล้วเอ่ยพูดขึ้นมา

“หวาาา ยัยนี่ไม่ได้รู้ตัวเลย หมายถึงเรื่อง โทมะคุงไง!”

“โทมะอะนะ?”

“เป็นเพื่อนกันกับหนุ่มหล่อแบบนั้นตั้งแต่เด็กๆ มันคือการ์ตูนสาวน้อยแท้งเลยนี่นา! น่าอิจฉา!!”

“ผัวะ!!! ยัยคนชีวิตดี๊ดีนี่!!”

เพื่อนๆต่างอิจฉามิยาโกะที่มีหนุ่มหล่ออยู่ใกล้ตัว จนหมั่นไส้ได้ต่อยหน้ามิยาโกะไปหนึ่งหมัดโดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อมิยาโกะหันหน้าไปหาเพื่อนอีกสองคนนั้น ก็เห็นเพื่อนของเธอรู้สึกเคลิ้มทำหน้าชวนหลงไหล เพ้อฝันถึงโทมะคุงอย่างหนัก

“อื้มๆ โทมะคุง~~”

ให้อารมณ์เจ้าชายซาดิสม์เลย! เจ้าชายซาดิสม์ เหรอ..

ตอนเย็นหลังเลิกเรียนมิยาโกะเดินออกมาจากตึกยังไม่ทันพ้นประตู ก็มีชายหนุ่มตัวสูงมายืนรอเธออยู่นานแล้ว นั่นก็ไม่ใช่ชายหนุ่มที่ไหนแต่เป็นโทมะนั่นเอง ในตอนนั้นเองทำให้มิยาโกะจ้องเขาตาไม่กระพริบหยุดนิ่งไปชั่วขณะเหมือนเวลาหยุดทุกสิ่งทุกอย่างไว้

นี่น่ะเหรอเจ้าชายจอมซาดิสม์? มิยาโกะคิดว่ามันไร้สาระมากมันทำให้เธออารมณ์เสีย โกรธจนสีหน้าเปลี่ยน สีหน้าของเธอตอนโกรธนั้นหน้ากลัวกว่าผู้ชายเสียอีก

มิยาโกะสั่งให้โทมะทวนคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้อีกครั้ง พร้อมเรียกโทมะว่า “เจ้าหมูสกปรก”

นั่นทำให้โทช็อคกับคำที่มิยาโกะพูด

มิยาโกะคิดว่าโทมะเป็นเพียงจอมมาโซเท่านั้น! แววตาที่เหมือนมองสิ่งสกปรกโสโครกนั้น! สายตาที่ดูถูกกดขี่จากขั้วหัวใจนั่น! น่าขนลุกชะมัด

มองฉันอีกสิ พร้อมยืนมือไปจับหน้ามิยาโกะไว้พร้อมขยับใบหน้าของเขาเข้าไปใกล้อีกด้วย

แต่กลับกันมิยาโกะคิดว่าคำพูดและการกระทำที่ซาดิสม์ของโทมะนั้น เป็นแค่วิธีสนองความต้องการของตัวเองทั้งนั้น สรุปคือเป็นไอโครตโรคจิตนั่นเอง!!!

“เป็นแค่หมูป่าต่ำเตี้ยอย่ามาพูดจาโอหังนะ!”

“ขอความกรุณาด้วยคร้าบบท่านมิยาไก่!! อ๊ะ โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย”

โทมะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มิยาโกะมองด้วยสายตาเป็นห่วงและถามเขาว่าเป็นอะไรพร้อมมองด้วยสายตาที่จดจ่อ. โทมะจ้องมองและยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่

ก่อนหน้านั้นประมาณ30นาที มีผู้หญิงคนหนึ่งได้ขอคบกับโทมะแต่โทมะไม่คิดที่จะคบใครเป็นแฟนทั้งนั้น ผู้หญิงคนนั้นจึงยื่นข้อเสนอว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เป็นแฟนกับโทมะ

โทมะจับแขนผู้หญิงคนนั้นแนบชิดติดกับกำแพงและขยับใบหน้ามาใกล้ๆและพูดทวนประโยคของเธอที่บอกว่าจะยอมทำตามทุกอย่าง งั้นให้เธอเอาเท้ายํ่าหน้าฉันและด่าฉันด้วยคำตํ่าๆได้หรือเปล่า?

เธอไม่คิดว่าโทมะจะเป็นโรคจิตแบบนี้ ใจร้าย จากนั้นก็ง้างฝ่ามือหวดป้าบไปที่หน้าของโทมะอย่างแรงทำให้ข้างในปากฉีกนิดหน่อย. โทมีสังเกตอาการและสีหน้าของมิยาโกะที่ทำหน้าคิ้วขมวดจึงถามมิยาโกะว่ากำลังโกรธตนเรื่องนี้เหรอ

แต่มิยาโกะก็ปฎิเสธทั้งที่หน้าตาคิ้วขมวดและบอกว่าโทมะเป็นไอ้หมูสกปรก ที่ทั้งโง่และโครตโรคจิต แต่นั่นทำให้โทมะยิ่งชอบเข้าไปอีก แต่ว่ามิยาโกะก็ได้พูดความในใจออกมา

“แต่ก็นะ นั่นก็คือ โทมะนี่ การที่เขาบอกว่าผิดกับที่คิดไว้เหมือนกับว่าโทมะเป็นฝ่ายผิดเลย ฉันว่ามันแปลกออก”

“ใครจะคิดยังไงก็ช่างมันเถอะ เพราะไม่ว่าฉันจะเป็นยังไง มิยาโกะก็ชอบฉันอยู่ดี”

“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่เคยคิดว่าฉันชอบนายเลยสักครั้ง อย่าเข้าใจผิดนะเฮ้ย”

ถึงแม้มิยาโกะจะไม่ได้ชอบโทมะแต่นิสัยของการเปิดเผยนั้นทำให้มิยาโกะชอบเป็นอย่างมากเลยทีเดียว เธอคิดว่ามันสุดยอดมาก

โมะรู้แบบนั้นก็ทำหน้ายิ้มกลุ้มกริ่มชวนให้มิยาโกะสยองโทมะดีใจมากที่ได้เห็นใบหน้าที่เขินแดงของมิยาโกะเขาหยอกล้อเธอจนเธอวิ่งหนีแต่โทมะก็วิ่งตามไป

ณ ห้องสมุดของโรงเรียน

มิยาโกะหยิบหยังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่านและเธอก็ทำหน้าคิ้วขมวดติดกันจนโทมะต้องแซว

“นี่ มิยาโกะซังจ๋า คิ้วขมวดแล้ว มากๆเลยล่ะ ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลยนะ ถ้าเกลียดก็ไม่ต้องอ่านสิ”

“ไม่ได้เกลียดซะหน่อย.ฉันเองก็ปลื้มนางเอกในการ์ตูนสาวน้อยเหมือนกัน อยากสัมผัสการใจเต้นรัว รู้สึกจี๊ดในหัวใจ ดูบ้าง”

พอโมะไดียินแบบนั้นก็เดินเข้ามาจับข้อมือของมิยาโกะไว้แถมยังยิ้มแบบมีนัยด้วย แต่มิยาโกะนั้นรู้ได้ทันทีว่าโทมะคิดอะไรอยู่ เธอจึงร้องตะโกนห้ามไว้ก่อน

โมะปล่อยข้อมือมิยาโกะแต่เปลี่ยนเอามือคล้องคอไว้แทนพร้อมกระซิบข้างหูเบาๆ

“ฉันจะทำให้เธอใจเต้นรัวเอง อยากใจเต้นรัวแค่ไหนฉันจะจัดให้เพราะงั้นหันมาชอบฉัน”

“ไม่มีวัน”

เธอตอบพร้อมทำหน้าตาโมโหใส่และเอามือทุบอกตัวเอง โทมะชอบใจมากแถมทำหน้าเหมือนคนคลั่งรักออกมาแถมขอให้มิยาโกะเรียกเขาว่าไอ้หมูด้วยสีหน้านั้นอีกครั้งที

สำหรับมิยาโกะนั้นเธอคิดไว้ว่าจะไม่ชอบไอคนโรคจิตที่แค่อยากสนองความมาโซคิสม์ของตัวเองแบบนี้เด็ดขาด

ในช่วงพักกลางวันมิยาโกะถูกรุ่นพี่เรียกตัวออกมากระทันหันโดยที่ไม่รู้สาเหตุว่าเรียกทำไม. พอมิยาโกะมาถึงก็พบกับรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งทำให้เธอรู้สึกแปลกใจว่าพวกรุ่นพี่มีธุระอะไร

มิยาโกะนั้นยืนชิดติดกำแพง มีรุ่นพี่คนหนึ่งยืนแขนมาพาดกำแพงไว้และถามคำถามเธอ

“โทมะ หมอนั่นเป็นเพื่อนกับเธอมาตั้งแต่เด็กใช่มั้ยล่ะ? ฉันได้ยินว่าหมอนั่นทำเรื่องโหดร้ายกับแฟนฉันเมื่อวาน ถึงจะได้ฉายาว่าเจ้าชายจอมซาดิสม์แต่ก็ได้ใจเกินไปแล้ว มาออกคำสั่งกับแฟนฉันได้ไง”

มิยาโกะเห็นนั่นผู้หญิงคนนั้นแกล้งบีบน้ำตาร้องไห้ และหันมาแลบลิ้นใส่เธออีกด้วย มันจึงทำให้มิยาโกะโกรธเพราะรู้ว่าเธอกำลังจะโบ้ยความผิดให้โทมะคนเดียว.

มิยาโกะบอกกับพวกรุ่นพี่ว่าถ้าอยากต่อว่าทำไมไม่ไปพูดต่อหน้าโทมะตรงๆ คนที่ขี้ขลาดตาขาวอาาจะเป็นพวกรุ่นพี่ซะเองไม่ใช่โทมะ. รุ่นพี่คนนั้นเมื่อได้ยินมิยาโกะพูดก็โกรธมากจึงพลักเธอเข้าติดกำแพงอีกครั้ง ตึง!

“น่าโมโหจริงๆเธอเนี่ย คนอย่างเธอน่ะมันน่าทำให้ร้องไห้ซะไม่มี”

สถานการณ์ตอนนี้เริ่มไม่ดีมากๆมิยาโกะถูกรุ่นพี่จับข้อมือล็อกไว้ทั้งสองข้างติดกำแพงทำให้เธอนั้นขยับตัวเองไม่ได้. เธอพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอคิดว่าในตอนนี้เธอซวยสุดๆ. แต่แล้วก็มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น

“กำลังทำอะไรสนุกๆน่าดูเลยะครับเนี่ย มาเล่นกับผมบ้างสิครับ รุ่นพี่❤️”

“โทมะ”

“จะทำให้ร้องไห้แบบไหนดีนะ แบบหมูหรือแบบทาสดี สั่งมาเลยสิฮะรุ่นพี่

เพราะงั้นไอ้คนที่คิดจะทำกับมิยาโกะก็ลองทำดู ทำเลย เอาเลย!!”

โทมะโกรธมากทำให้ควบคุมอารมณ์ได้ไม่มากจนพวกกลุ่มรุ่นพี่รู้สึกขนลุกและวิ่งหนีไป

“ทำไมเธอถึงตามออกมาคนเดียวล่ะ คิดว่าจัดการได้เหรอ ฉันกับพวกนั้นไม่เหมือนกันนะ”

โทมะพลั้งปากตะคอกใส่มิยาโกะออกไปนั่นทำให้เธอน้อยใจเป็นอย่างมากและคิดว่าไม่ว่าจะเป็นฝ่ายไหนทั้งโทมะและรุ่นพี่ก็ไม่ต่างกันเลย. เพียงอยากสนองความต้องการของตนเท่านั้น

“ฉัน. กับพวกนั้นเหมือนกัน? พูดจริงๆใช่มั้ย?”

โทมะคว้าแขนของมิยาโกะแล้วดึงให้ตามตนไปโดยบอกให้ตามไปเงียบๆแต่ไม่บอกว่าจะพาไปไหน

อะ อะไรเล่า.. จู่ๆอย่าทำเสียงจริงจังแล้วโกรธสิ ฉันก็ไม่รู้พอดีว่าต้องทำยังไง

“เอ๊ะ ทำไมถึงมาห้องโทมะล่ะ!!!”

แกร๊ก(เสียงล็อกประตู)

“เอ๊ะ โทมะ..?ดะ เดี๋ยวก่อน!รอ! ยะ อย่าเพิ่งรีบร้อน...”

“ปึงงงงง”

“เอ๊ะ?โทมะนี่เทสต์แบบสาววัยใสเหรอ?”

“ไม่ใช่”

โทมะไม่ได้ทำอะไรที่เกินเลยกับมิยาโกะ เพียงแต่พาเธอมาดูข้อแตกต่างของเขากับรุ่นพี่กลุ่มนั้นว่าเขานั้นไม่เหมือนกับพวกนั้นสักนิดเดียว .เลยรวบรวมหนังสือการ์ตูนสาวน้อยไว้สำหรับมิยาโกะเพื่อต้องการให้เธอใจเต้นรัวแค่นั้นเอง

“การที่ทำให้คนที่ชอบมีความสุขมันผิดตรงไหนกัน!”

โทมะเนี่ยนะ ชอบเรา? โทมะนั้นรู้สึกเขินอายมากที่ต้องพูดต่อหน้าคนที่ชอบ แต่วิธีที่อุตส่าห์พยายามทำทั้งหมดนั้นมันแปลกออก? ทั้งหมดนั่นเพื่อฉัน?นายนี่โง่จริงๆเลย

Boom

แสงไฟที่ประกายออกมาพร้อมกับความระยิบระยับดวงตาเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องประหายเต็มภายในห้องนั้น ทำให้ฉันตื่นเต้นมากจน ...หัวใจของฉันเต้นรัว.ฉันรู้สึกหน้าแดงทันทีได้แต่อึ้งกับสิ่งที่เห็นไม่เคยคิดฝันว่าจะมีคนที่ชอบฉันมากขนาดนี้

“เอ๊ะ?”

“ฉันกลับล่ะ!”

“นี่ เดี๋ยวก่อน!”

“ตึงงง หันมานี่ซิ มิยาโกะ อย่าบอกนะว่าเธอ”

เมื่อมิยาโกะหันหน้ามาโทมะก็เห็นใบหน้าที่แดงฉ่ำเหมือนมะเขือเทศลูกหนึ่งตาของเธอนั้นเป็นประกายมาก

“จริงเหรอเนี่ย? ไม่เห็นเข้าใจเลย!!”

“ฉันต่างหากที่อยากรู้เจ้าโง่!!”

ไอ้การ “ใจเต้นรัว” เนี่ยมันเป็นยังไงเหรอ?

-จบ-

-ทะเลสีฟ้า-