การเเอบรักเพื่อนตัวเองไม่ใช่เรื่องตลกเช่นเดียวกันกับผมตอนนี้ที่เเอบรักเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันตั้งเเต่ประถม 1 จนตอนนี้อยู่มัธยม 6 ผมพึ่งรู้ตัวว่าเเอบรักมันตอนมัธยม 4 

 สวัสดีครับผมชื่อ กริม ชื่อจริง นาย กร กิจรุ่ง เป็นคนตัวสูง 170 หน้าจัดว่าดีจะสวยก็สวยจะหล่อก็หล่อปากออกสีชมพูเเดงกระจับดวงตาสวยสีตาสีเขียวตัวผิวขาว ตอนนี้อยู่ ม.6 เทอม 2 เเละตอนนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมที่ผมจะได้ไปเรียนวันเเรกเเละไปเจอคนที่ผมเเอบรักสังสัยใช่ไหมหละว่าใคร

 " กริมตื่นรึยังลูก เเม่ทำกลับข้าวไว้ให้เเล้วอยู่บนโต๊ะรีบมากินนะเเม่ไปทำงานก่อน " เสียงของเเม่ผมดังขึ้น 

  " ครับเเม่ เเปปนึงนะ "ผมหยับกระเป๋าเดินลงไปข้างล่าง เสียงรถเเม่ก็ได้ยินเสียงออกไปไกลเเล้ว

      ผมอาศัยอยู่กับเเม่ 2 คนเเม่ผมทำงานเป็นหมอส่วนพ่อท่านเสียไปตั้งเเต่ผมยังเด็กๆไม่เคยเจอหน้าเลยสักครั้งเเต่พี่ชายของผม กรีน เคยเห็นหน้าพ่อตอนนี้พี่กรีนทำธุระกิจเกี่ยวกับโรงเเรมการท่องเที่ยวอยู่ทางเหนือของประเทศพี่เเกชอบบรรยากาศเเบบสงบไม่วุ่นวายเหมือนเมืองหลวง พอเรียนจบก็ไปทำธุระกิจจนรุ่งเรืองเรือง ผมหันมาสนใจข้าวตรงหน้าเเล้วลงมือกินก่อนจะเดินออกมาคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจอย่างลูซี่เเล้วขับออกไป

ณ โรงเรียน........ 

เวลา : 8.08 นาที

 " เหี้ย สายจนได้เเม่งมาติดอะไรเวลานี้วะมาวันเเรกก็สายละ " ผมจัดการจอดลูซี่เเล้วรีบวิ่งไปเข้าเเถวโดยทันทีโดยที่สายตาทุกคนจ้องมาที่ผมรวมถึงครูด้วยเเต่เเกก็ได้เเต่สวยหัว เเหม!! จะทำอะไรได้ละผมมีเพื่อนคอยจัดการให้ตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไรเเม้กระทั่งเรื่องชกต่อยกันก็มี

 " ไงไอ้กริมมาวันเเรกก็สายเลยเหรอ ติดสาวที่ไหนถึงมาสายละเนี้ย" ไอ้เเทนหันมาเเซวผม ผมได้เเต่ยิ้มเเละสายหน้า

 " กูไม่ใช่คนเเบบนั้นเว้ยไอ้เหี้ย เเทน " มันส่งสายตาจับผิดผม

 " จ้าๆไม่ใช่ก็ไม่ใช่หุบยิ้มได้เเล้วอายคนอื่น " จะไม่ให้ยิ้มได้ไงหละก็มันมีความสุขนี่ได้คุยกับคนที่เเอบชอบ 

   ใช่เเล้วอ่านไม่ผิดหรอกผมเเอบชอบมันได้ 2-3 ปีเเล้วเพราะมันคอยดูเเลผมในทุกเรื่องคอยช่วยเหลือกัน จนกระทั่งรู้ตัวอีกทีก็ชอบมันไปเเล้วเผลอๆอาจจะรักก็ได้ ถึงจะเป็นคนเจ้าชู้ก็เถอะหน้าตานี่ไม่ต้องถามดีมากๆสาวในโรงเรียนยกให้เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในโรงเรียนเเละโรงเรียนใกล้เคียงไปเเล้ว หน้ามันออกไปทางคมเข้ม ผิวสีเเทนน้ำผึ้ง สูง 182 ผมเป็นเพื่อนกับมันตั้งเเต่เด็กๆเพราะพ่อของเเทนเป็นเพื่อนกับพ่อของผม 

  " โอ้ย ร้องชิบหายเลยเปิดเทอมวันเเรกผ.อนี่ตอนรับดีจังเลยเนอะให้ยืนฟังกลางเเดดส่วนตัวเองยืนพูดในที่ร่ม " บูม เพื่อนอีกคนในกลุ่มผมพูดขึ้นมา ผมต้องบอกว่าในห้องผมมีกัน 4 คนมีผม เเทน บูม เเละคนสุดท้าย นัมหน้าตาถือว่าหล่อเรียกได้ว่าฮอตเนิร์ดปึกษาได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรักมันก็ปึกษาได้ทั้งที่มันไม่เคยมีความรักอะนะ มันตัวสูงเหมือนกับไอ้เเทนส่วนไอ้บูมรายนี้เป็นคนตัวสูงกว่าผมเเค่5เซนเป็นคนหน้าหวานติดนิสัยขี้เล่นหน่อยๆเลยมีทั้งผู้หญิงเเละผู้ชายเข้าหามัน 

เออ อย่าบนน่าบูมเดี๋ยวหน้าเเก่นะ " นัมพูดขึ้นพลางเอามือลูบหัวบูม

 " อี๋ มาหวานเหี้ยไรเเถวนี้ " ไอ้เเทนทำหน้าเหมือนจะอวกใส่

   เปี้ย!!!

 " ไอ้ควาย หวานบ้านป้ามึงอะ " ไอ้บูมตบหัวไอ้เเทนทันทีที่พูดจบ ผมได้เเต่หัวเราะ 

 " เล่นเป็นเด็กไปได้ " ผมพูดขึ้นพวกมันสองตัวหันหน้ามามองผม ผมรู้ทันทีเลยว่ามันจะทำไร

 " หึ เด็กหรอมานี่ " ไอ้เเทนคว้าตัวผมไว้ทำให้ผมอยู่ในอ้อมกอดของมัน

" มึงต้องโดน " เเล้วไอ้บูมมันก็เอานิ้วยาวๆมาจักจี้ผมที่เอวส่วนไอ้นัมได้เเต่หัวเราะ

 " 5555 ไอ้....ท....เเทน..55...ไอ้บูม.....พะ...พอ " เเทนมันกอดเอวผมไว้ส่วนมือมันก็จี้เอวผมผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพวกมันยังไม่หยุด

 " ลงโทษที่มึงว่ากูเล่นเป็นเด็กไง " บูมยังไม่หยุดจี้เอวผมไปหัวเราะไป

 " เหนื่อย ...55 เหนื่อยเเล้ว ..พะ...พอ..ก่อน " พวกมันหยุดลงผมได้เเต่นอนหมดเเรง

 " เป็นไงหนุกไหมโดนเด็กเเกล้ง " มันว่าผมเเล้วยิ้มติดตลก 

 " เห้ยครูมาเเล้ววะ " นัมหันหน้ามาบอกพวกผมก่อนจะไปนั่งที่ตัวเองพวกผมนั่งที่ตัวเองเเล้วเริ่มเรียน

ณ โรงอาหาร 

    พวกผมเรียนเสร็จก็มานั่งโต๊ะประจำที่หน้าโรงอาหาร วันนี้ผมโครตเบื่อเลยที่นั่งเรียนนั่งสือฟังอาจารสอนเเต่ก็สนุกที่ได้มาเจอไอ้เเทน

" เหนื่อยโว้ย เรียนก็ไม่เข้าสมองสักนิด " บูมบ่นทันทีที่นั่ง

" ไม่เข้าเพราะมึงนอนไงครูสอนอะไรก็ไม่เข้าเรื่องเเล้วข้าวเนี้ยเอาอะไรกูกับไอ้นัมจะไปซื้อให้" เเทนวางกระเป๋าสะพายลงที่นั้งหยิบตังออกมา

" กูเอากระเพาไข่เหมือนเดิม น้ำเปล่านะ" ผมหยิบเงินให้ไอ้เเทน มันรับ

" เหมือนกัน อะนี่ของกู " บูมยื่นเงินให้ไอ้นัม

   พวกมันถามเสร็จก็เดินเข้าไป ปล่อยให้ผมกับบูมนั่งเฝ้าโต๊ะมันเป็นอย่างนี้ประจำที่พวกมันจะไปซื้อปล่อยให้พวกผมนั่งเฝ้า

 " ไอ้กริมนี่ก็ใกล้จะจบเเล้วนะเว้ยไม่คิดจะบอกไอ้เเทนรึยังวะว่ามึงชอบมัน " ผมเมมปาก

 " มันไม่ง่ายเลยวะก็ไม่กล้าพูดกลัวมันรังเกียจกู " บูมจับมือผมเเล้วลูบเบาๆ

 " ชั่งเเม่งดิถ้าไม่พูดมันรู้ไหม ไม่ลองไม่รู้เว้ย " ใจผมรู้สึกสับสนถ้าบอกเเล้วมันรับไม่ได้ผมควรทำไง ผมไม่อยากเสียมันไปอะ

 " มาเเล้วมาเเล้วโว้ย " พวกมันเดินมาพร้อมกับข้าวผมจึงรีบถกมือออก

 " มาเร็วจังวะ " บูมรับข้าวที่มือไอ้นัม

 " ก็เเทนอะดิไปลัดคิวเขา " นัมยื่นน้ำให้บูมพร้อมกับให้ผม

 " ไม่ได้ลัดเว้ย พี่น้ำเขาให้กูซื้อก่อนเฉยๆ " มันทำหน้าภาคภูมิใจ 

 " ไปอ่อยเขาละสิไม่ว่าไอ้คนเจ้าชู้ " บูมเบะปากใส่

 " กูมันคนเสน่ห์เเรง " ยิ่งฟังยิ่งเจ็บใจหงุดหงิดโว้ย

 " เเรงตายเเหละ " บูมมองบนใส่ไอ้เเทน

 " เเต่พี่เเกนี่สวยมากเหมือนกันเนาะกูว่าจะลองจีบพี่เเกดูวะ ดูพี่เเกก็น่าจะชอยกูด้วยถ้ากูจีบติดนะกูจะหลอกฟันสักครั้งสองครั้งเเล้วค่อยทิ้ง......" ตลอดการกินข้าวของผมมันเอาเเต่พูดเรื่องพี่น้ำมาสักพักผมเริ่มไม่ไหวหละ

 เคร้ง!!! 

"กริม อิ่มเเล้วหรอมึงอะกินยังไม่หมดเลยกินต่ออีกดิ'' มันหันหน้ามาถามผม

" ไม่อะกูอิ่มเเล้ว เจอกันที่ห้องเดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อน " ผมเดินออกมาเเล้วมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันที พอมาถึงผมรีบเข้าปิดประตูปล่อยให้น้ำตาำไหล

" ฮึก..ไอ้เหี้ยเอ้ย ไหลทำเหี้ยไรตอนนี้วะ " ผมเอามือมาปาดน้ำตาที่ใหล ออกมาไม่ขาดสาย หัวใจมันบีบเเน่นจนหายใจไม่ออกมันเจ็บเหมือนจะตายเเขนขาอ่อนเเรง เหนื่อยจังอยากออกไปจากสถานะคนเเอบชอบเเบบนี้ 

     ผมนั่งในนี้มาสักพักตอนนี้ผมรู้สึกอ่อนเเอ พร้อมที่จะร้องให้ได้ทุกเมื่อทุกสถานะการณ์ที่เข้ามา ผมไม่อยากเจอะหน้าไอ้เเทน

 " เห้อ " เหนื่อยโว้ยอยากหายไปจากตรงนี้

ก็อก ก็อก 

 " กริมมึงอยู่ในนี้รึเปล่า มึงเป็นไรมากไหมวะ "คิดถึงก็มาทันที

 " เออ รอเเปปโว้ยไอ้เเทนพอดีท้องเสียนิดหน่อย " ผมยกมือออกมาปาดน้ำตาออกให้หมด ก่อนเปิดประตูออกไปเเล้วเจอมันส่องกระจกอยู่

 " ช้านะมึงเนี้ย นึกว่าขี้ท้วมหัวมึงตายละ " ผมเปิดน้ำล้างมือ

 " ท้วมตายที่ไหนกันหละ กูยังยืนอยู่ข้างมึงที่ไง" มันหันหน้ามาดูหน้าผมเเล้วเลิกคิ้วอย่างสงสัย

 " ทำไมตามึงเเดงๆวะเหมือนคนร้องให้เลย " ผมรับหันหน้าหนีมันกบัวมันจับได้

 " ไม่มีอะไรหรอกเเค่ขยี้ตาเฉยๆเเมลงมันเข้าตา " ตอนนี้หน้ามันกับหน้าผมใกล้กันมาก

 " ไหนกูดูหน่อย " ผมผลักหน้ามันออก 

 " มันออกเเล้ว " มันส่ายหน้า 

 " เวลาเเมลงเข้าตาอย่าขยี้อีกนะคราวหน้าห้ามทำ " ไอ้เเทนมันพูดจบเเล้วเดินออกไป 

 " เออ รู้เเล้วน่า " ผมเดินตามมันไป

ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนเเล้วผมกับเพื่อนมาที่สนามฟุตบอลกัน ผมนั่งดูพวกมันทั้ง 3 คนเล่น โดยผมนั่งที่ใต้ตนไม่ใหญ่ข้างๆสนามเป็นที่ที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านเเละเป็นมุมที่สงบ

 " ไอ้กริมไปซื้อน้ำเปล่ามาให้พวกกูหน่อย " ไอ้เเทนตะโกนมาจากสนาม

 " โอเค " ผมลุกขึ้นเดินไปยังร้านมินิมาร์ทตรงข้ามโรงเรียนซึ้งไม่ไกลมากพอเดินไปถึงผมหยิบน้ำเปล่าเเละขนมขบเคี้ยวไปด้วย เสร็จเเล้วก็ไปจ่ายของเเล้วระหว่างที่เดินออกมาผมได้ยินเสียงของผู้หญิงคุยกันเรื่องไอ้เเทนผมจึงหยุดฟัง

 " นิ้ง เเกคุยกับเเทนถึงไหนเเล้วอะเมื่อวันก่อนฉันเห็นเเกนั่งคุยกับเเทนในไลน์ " เพื่อนผู้หญิงคนที่ชื่อนิ้งพูดขึ้นเเล้วคนที่ชื่อนิ้งมีท่าทีเขิน

 " ก็จะพูดไงดีอะคือว่าเราคุยกับเเทนได้ 3 เดือนอะสถานนะตอนนี้ก็เเบบคุยกันอยู่ยังไม่ได้คบอะ " เธอพูดไปเขินไป

 " เเกชอบเขาไหม " เพื่อนของเธอถามเธอทำให้ผมรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้ ไอ้เเทนมันเป็นคนเจ้าชู้คบใครคุยกับใครไม่เกินเดือนก็ทิ้งเเต่กับเธอคนนี้มันคุยนานหรือว่ามันคิดจะจริงจังกับเธอ

  " ฉันรักเขาอะ " เพื่อนของเธอจับมือเธอ

 " ฉันว่าเเกสารภาพรักกับเขาเลยไหมเผื่อเขาจะใจตรงกับเเกเเต่ก็ไม่กล้าบอกฉันว่าเขาก็น่าจะรู้สึกดีกับเเกด้วยเเหละ เพราะเเทนเนี้ยเค้าเป็นคนเจ้าชู้คุยหรือคบกับใครไม่เกินเดือนสองเดือนก็ทิ้งเเต่กับเเกคุยกันมา 3 เดือนเเล้วนะเว้ย " น้ำตาผมใหลอาจจะเป็นไปได้ที่มันจะชอบพอนิ้ง บางทีถ้าหากมันคบกับเธอจริงๆผมคงเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บมากๆ ผมเดินออกมาเเล้วมาที่ใต้ต้นไม้เห็นพวกมันนั่งเล่นมือถืออยู่ผมเหลือบไปมองไอ้เเทนตอนนี้มันกำลังยิ้มมันคงกำลังคุยกับนิ่งอยู่เเหละ

 " อะน้ำพวกมึง " ผมยื่นน้ำให้พวกมันทีละคนจนมาถึงไอ้เเทน

" ขอบใจไอ้กริมเดะโอนตังให้ " มันเอาขวดน้ำจากมือผมเเล้วหันไปมองโทรศัพท์ต่อ มันตั้งค่าเเชทเป็นสีชมพูข้อความคุยกันเหมือนฟิวคนรัก

 " ไม่เป็นไร " ผมบอกปัดๆไปตอนนี้ผมอยากกลับบ้านมากเพราะรู้สึกอยากร้องให้

 " เออ พวกนี่ก็ค่ำเเล้วกลับบ้านกันกูอยากอาบน้ำเเล้ว " ไอ้บูมเสนอความคิดทำให้ผมกับพวกที่เหลือเดินไปโรงรถเเล้วกลับบ้านซึ่งผมกลับบ้านทันทีเเต่วันนี้ไอ้เเทนไม่ได้เอารถมาด้วยรถมันพังหนูกัดสายน้ำมัน ทำให้มันต้องกลับบ้านกับผม บ้านไอ้เเทนอยู่ห่างจากผมไม่ไกลมากเดินยี่สิบก้าวก็ถึง

 " ขอบใจมึงมากไอ้กริม " มันลงจากรถยิ้มบางๆเเล้วกล่าวขอบคุณ

 " ไม่เป็นไรเพื่อนกัน " ผมกล่าว

 " เออๆ เจอกันพรุ่งนี้ " มันโบกมือ

 " เจอกัน " ผมโบกมือกลับ มันหันหลังเดินถึงหน้าประตูรั้วเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมันดูหน้าจอโทรศัพท์ปากนี่ยิ้มเเฉ่งเชียว

 " ว่าไงคะนิ้ง " มันยกโทรศัพท์เเนบหูก่อนจะเดินเข้าบ้าน ผมรู้สึกร้อนที่ใต้ตาเลยออกรถ

     ตอนนี้ผมมาถึงบ้านเเล้วเเม่ยังไม่กลับบ้านผมเดินเข้าบ้านขึ้นห้องปิดประตูลงทันทีเเล้วเดินไปนอนกับเตียงที่ขาวสะอาดตาวันนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองร้องให้บ่อยมาก 

 " ขี้เเงฉิบหายเลยไอ้กริม อึก " ผมลุกขึ้นเดินตรงเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้หายเศร้า ผมอาบน้ำเสร็จเดินมาชั้นล่างเพื่อทำกับข้าวกินเเม่ผมมักกลับดึกตลอดหรือไม่ก็ไม่กลับบ้านทำงานนานเป็นเดือนกว่าจะกลับก็มีเพราะเป็นหมอผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเเยกเเยะออกผมทำกับข้าวเสร็จมานั่งกินที่หน้าทีวีดูไปด้วยกินไปด้วย

ติด📞📞📞📞📞📞

" ว่าไงครับเฮียกรีน โทรมามีไรหย๋อคิดถึงน้องกริมอะดิ "พี่ชายสุดที่รักผมโทรมาในรอบ 2 เดือนที่ไม่ได้คุยกัน

📞" คิดถึงมากๆเลยมั้ง " พี่เเกทำเสียงประชดประชันผม

" โห จริงปะเนี้ยเเล้วเฮียโทรมามีอะไรอะโทรหาเเม่เหรอ เเม่ยังไม่กลับสงสัยวันนี้มีเคสผ่าตัดไม่ก็เข้าเวร "ผมตักข้าวในจานมาเข้าปาก

📞" โทรมาหาเรานั้นเเหละคือว่าพี่มีเรื่องจะปึกษาหน่อยอะ เรื่องความรัก " ผมเเทบจะไม่เชื่อหูตัวเองเลยย่างพี่เเกนี่นะจะมีความรัก

" คนอย่างเฮียมีความรัก555 " อยากจะบ้าตายเห็นปกติเป็นคนนิ่งๆขึมเย็นชาปากจัด เเต่พูดสุภาพกับคนในครอบครัวเท่านั้น

📞" เออ หยุดล้อได้เเล้วสรุปจะช่วยไม่ช่วย " ไอ้มก็อยากรู้เหบือเกินว่าเรื่องจะเป็นยังไง

" ช่วยๆ เเล้วเรื่องเป็นไงเล่าให้ฟังหน่อย " ผมนอนลงโซฟาฟังพี่เเก

📞" ก็คือเเบบว่าเฮียชอบคนๆหนึ่งอะไม่รู้จะเริ่มจีบเขาจากตรงไหนก่อน กริมก็รู้ว่าพี่จีบคนไม่เป็น " โหมาถามคนไม่เคยมีเเฟนไม่เคยจีบใครเลยนี่นะ 

" เเล้วเฮียก็น่าจะรู้ว่าผมไม่เคยมีเเฟนนะ เเล้วผมก็จีบใครไม่เป็นด้วย " ผมละปวดหัวจริง 

📞"เออวะเฮียลืมคิดว่าเราไม่เคยมีเเฟน " เฮียเเกทำเสียงเหมือนลื้อเลียนผมเลย

" มาถามผม ผมก็ไม่รู้เรื่อง " ผมลุกขึ้นนั่งบนโซฟา

📞" เออๆ งั้นเเค่นี้นะ " พี่เเกวางสายไปเเล้วผมกลับมาสนใจรายการทีวีต่อ

ผมดูทีวีไปได้สักชั่วโมงกว่าเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นสงสัยเเม่ไลน์มา

ติ้ง !!

 " ใครทักมาวะ " เเสงจอโทรศัพท์เเสดงข้อความจากไอ้เเทนขึ้นผมเปิดเข้าไปดู