*****แนะนำตัวละคร*****

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา ตัวละครและสถานที่เป็นเพียงสิ่งที่อยู่ในจินตนาการเพียงเท่านั้น บางครั้งอาจไม่สมเหตุสมผล

แองเจล่า เดอไวท์

นางเอกของเรื่อง เป็นลูกสาวของตระกูลมาควิส เดอไวท์ สวย มีเสน่ห์ น่าหลงไหล เก่งการต่อสู้ทุกชนิด ได้ฉายาว่า"หญิงแกร่งแห่งอาณาจักรมิลานอฟ"(ฮานา หญิงสาวจากประเทศมองยา นอนหลับไปตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ในร่างของแองเจล่า เดอไวท์ ฮานา มีจิตใจเมตตา แต่ไม่ค่อยแสดงออกให้ใครเห็น เพราะคนส่วนใหญ่จะมองว่าเธอเป็นคนแรงไปและเย็นชา)

เฮเดน เดอะบีทเทิลส์

พระเอกของเรื่อง เป็นตระกูลดยุคของอาณาจักรมิลานอฟ หล่อ รวย โหดร้าย บ้าอำนาจ ป่าเถื่อนและยังมีฉายาว่าดยุกปีศาจ😈

อดัม เดอไวท์

พ่อของนางเอก เจ้าตระกูลมาควิส เดอไวท์ หล่อ เย็นชา รักลูกมาก(ก.ไก่ล้านตัวยังไม่พอ)ถ้าเป็นเรื่องลูกสาวแล้วยอมทุกอย่าง ผู้ชายจากชนชั้นสูงต่างเกรงกลัวใครที่คิดจะมาเข้าใกล้ลูกสาวของตนต้องผ่านท่านพ่อก่อนเลยทีเดียว

เอเลน มัค

อัศวินประจำตระกูลเดอไวท์ หล่อ เก่ง เซ็กซี่ เป็นอัศวินที่อยู่เคียงข้างแองเจล่า และยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของแองเจล่าอีกด้วย

ลาซาล เดอไวท์

พี่ชายของแองเจล่า เป็นคาสโนว่าแห่งอาณาจักรมิลานอฟ แต่เป็นคนที่รักน้องสาวมาก เป็นตระกูลที่รักแองเจล่าทุกคนเลยทีเดียว

มิเชล วีซิมการ์ด

เพื่อนสนิทของแองเจล่า สาวสวยชนชั้นสูงจากตระกูลบารอนถึงจะมาจากตำแหน่งไม่สูงแต่ก็เป็นที่หมายปองของหนุุ่มๆหลายคนเลยทีเดียว เพราะมิเชล วีซิมการ์ดเป็นสาวที่งดงาม และน่าทะนุถนอม

วอล์ม พีเรียต

ท่านเอิร์ล เป็นหนุ่มหล่อจากตระกูลสูงศักดิ์ ตอนแรกเข้าหาแองเจล่าเพราะต้องการจะผูกมิตรกับตระกูล มาควิสแต่ได้รู้จัก มิเชล วีซิมการ์ด เพื่อนสนิทของแองเจล่า เลยขอให้นางเอกช่วยแนะนำตนเองให้มิเชล วีซิมการ์ด

ลิลลี่

สาวใช้ประจำตัวของ แองเจล่า เดอไวท์ คอยรับใช้แองเจล่า อย่างซื่อสัตย์และยังรู้จักวิชาการต่อสู้นิดหน่อยมาจากแองเจล่า

...ณ.ห้องของแองเจล่า...

แสงแดดที่ส่องกระทบใบหน้าแองเจล่า กลิ่นที่หอมละมุนและบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

แองเจล่า : " แม่คะ ทำอะไรคะเสียงดังเชียว"

แองเจล่าบิดขี้เกียจ หมุนไปมาบนที่นอนอย่างที่เคยทำ

ลิลลี่ : "คุณหนูคะ ตื่นแล้วหรอคะ"

เสียงที่ไม่คุ้นหู ทำให้แองเจล่าลืมตาขึ้น แล้วพบว่าไม่ใช่ห้องของตน เลยมองไปรอบๆเห็น ผู้หญิงหน้าตาน่ารักยืนอยู่ข้างเตียง

แองเจล่า : "กรี๊ดดดดด"

แองเจล่า : "เธอเป็นใคร? แล้วที่นี่ที่ไหน(ꏿ﹏ꏿ;)"

ลิลลี่ : "คุณหนูคะ ใจเย็นก่อนนะคะ(^_^メ)"

ลิลลี่ : "เดี๋ยวดิฉันขอตัวไปเรียกคุณหมอ กับท่านมาควิสมาก่อนนะคะ"

10 นาทีต่อมา

ปึ้ง! เสียงเปิดประตูเสียงดังจนทำให้แองเจล่าตกใจ พร้อมกับร่างผู้ชายวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

มาควิส : "แองเจล่า~ ลูกพ่อ เป็นยังไงบ้างลูก"

ลาซาล: "แองเจล่า น้องเป็นยังไงบ้าง ท่านหมอรีบมาเช็คอาการน้องของเราที"

หมอ : "ขออนุญาตตรวจสักครู่นะครับ"

แองเจล่า : "เดี๋ยวก่อนค่ะ นี่พวกคุณเป็นใครคะ แล้วที่นี่ที่ไหนเนี้ย"

มาควิส : "นี่ลูกจำพ่อไม่ได้หรอ พ่อไงพ่อของลูก"

ลาซาล : " น้องสาวพี่จำพี่ได้รึป่าว"

ลิลลี่ : "แล้วคุณหนูจำดิฉันได้ไหมคะ"

แองเจล่า : "ไม่ค่ะ หนูไม่รู้ว่าพวกคุณคือใคร"

หมอ : "กระผมคิดว่าคุณหนูน่าจะจำอะไรไม่ได้ เนื่องจากสมองอาจได้รับการกระทบกระเทือน ควรให้คุณหนูแองเจล่าพักผ่อนก่อนนะครับ"

มาควิส : "โธ่! ลูกสาวที่น่ารักของพ่อ"

ลิลลี่ : "งั้นรบกวนคุณท่านเชิญออกไปด้วยค่ะ คุณหนูจะได้พักผ่อน"

มาควิส : "แองเจล่า~~"

ลิลลี่ ปิดประตู แล้ววิ่งมาหาแองเจล่า แล้วจึงปล่อยโฮออกมา

ลิลลี่ : "แง~ คุณหนูแองเจล่า ได้โปรดยกโทษให้ดิฉันด้วยนะคะ ที่ไม่สามารถดูแลคุณหนูได้ดีพอ"

แองเจล่า : "เดี๋ยวสิอย่าพึ่งร้องให้ อธิบายให้ฉันฟังก่อน(>0<；)"

ลิลลี่ : "ฮึกๆ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า.."

(ลิลลี่ได้เล่าให้ฟังว่า ฉันคือแองเจล่า เดอไวท์ ลูกสาวของท่าน อดัม เดอไวท์ เป็นมาควิสแห่งอาณาจักรมิลานอฟ และผู้ชายอีกคนก็คือ ท่าน ลาซาล เดอไวท์ พี่ชายของฉัน และฉันก็ได้รับอุบัติเหตุตกจากม้าหัวกระแทกพื้นจนทำให้หมดสติมา 2 อาทิตย์แล้ว)

ลิลลี่ : " เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะค่ะคุณหนู ฮึกๆ"

แองเจล่า : " เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า เธอไม่ได้ผิดหรอก"

ลิลลี่ : "ไม่เจ้าค่ะ ยังไงดิฉันก็ดูแลคุณหนูไม่ดีเอง ได้โปรดลงโทษดอฉันคนนี้ด้วยเจ้าค่ะ"

แองเจล่า : "ได้สิ ถ้าเธออยากให้ฉันลงโทษมาก โทษของเธอก็คือ เธอต้องมาเป็นเพื่อนของฉันและช่วยให้ข้อมูลที่ฉันไม่รู้ โอเคไหม"

ลิลลี่ : " ขอบคุณ คุณหนูมากนะเจ้าคะ ที่เมตตาดิฉัน"

แองเจล่า : "ไม่เป็นไรหรอกน่า"

ลิลลี่ : "ดิฉันขอสาบานเลยว่า ต่อจากนี้จะขอปกป้องคุณหนูด้วยชีวิตของดิฉันเจ้าค่ะ"

แองเจล่า : "ขอบใจนะลิลลี่"

ห้องของแองเจล่า

แองเจล่า :เฮ้อ..นี่เราไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหม//บิดขี้เกียด

ลิลลี่ : ตื่นแล้วหรอคะคุณหนู//ยิ้มหวาน

แองเจล่า : อื้อ..วันนี้ฉันมีอะไรต้องทำบ้างหรอลิลลี่//ลุกจากเตียง

ลิลลี่ : วันนี้มีฝึกซ้อมฟันดาบ เสร็จแล้วก็ต้องไปเรียนเต้นรำ แล้วก็..//พูดยังไม่จบ

แองเจล่า : ทำไมเยอะจังเลย..ฉันจะไหวไหมเนี้ย

ลิลลี่ : ไหวสิคะ.คุณหนูแองเจล่าเก่งอยู่แล้ว//ยิ้มแบบภูมิใจ

แองเจล่า : ฉันเนี่ยนะ!!//ตกใจ

ตัด

สนามฝึกซ้อมดาบ

เอเลน : คุณหนูครับหายดีแล้วหรอครับ//เป็นห่วง+ดีใจ

แองเจล่า : ใครหรอลิลลี่?//ทำหน้างงหันไปหาลิลลี่

ลิลลี่ : ท่านนี้คือ....//พูดยังไม่จบ

เอเลน : นี่คุณหนูจำกระผมไม่ได้หรอครับ//ตกใจ

เอเลน : กระผม เอเลน มัคเป็นอัศวินประจำตระกูลและยังเป็นเพื่อนคุณหนูด้วยนะครับ!!//ตอบแบบน้อยใจ

ลิลลี่//พยักหน้า

แองเจล่า : คือว่า..พอฉันตกม้าฉันก็ความจำเสื่อมน่ะ//ที่นี่มีคนเต็มป่ะว่ะ

เอเลน : จริงหรอครับ//หันไปมองลิลลี่

ลิลลี่ : ค่ะ//พยักหน้า

แองเจล่า : ช่างเรื่องนั้นเถอะ วันนี้ฉันว่าจะมาฝึกดาบสักหน่อย//ดีนะเคยเรียนฟันดาบสมัยก่อน

เอเลน : แล้วร่างกายคุณหนูหายดีแล้วหรอครับ//เป็นห่วง

แองเจล่า : หายดีแล้วค่ะ//หยิบดาบเอเลนมา (ก็ไม่หนักนิคิดว่าจะหนักกว่านี้)

เอเลน : คืออันนั้นดาบกระผม..//ช็อก

ลิลลี่ : คุณหนูคะ//ช็อก

แองเจล่า : ทำไมหรอ//หันมามองทั้งสองอย่างงงๆ

เอเลน : คะ..คุณหนูยกขึ้นได้ยังไงครับ//ยังช็อกอยู่

แองเจล่า : ทำไมหรอเค้าห้ามยกหรอ//สงสัยหันไปถามลิลลี่

ลิลลี่ : คือว่ามันทำมาจากช่างตีเหล็กโบราณมันจึงเก่าและหนักมากขนาดผู้ชายบางคนยังไม่สามาถยกได้//ลิลลี่พูดไปก็งงไป

เอเลน : ตะ..แต่คุณหนูยกขึ้นได้แถมยังทำเหมือนมันไม่หนักเลย//ยังตกใจอยู่

แองเจล่า : พวกเธอก็เวอร์ไป..ไม่เห็นจะหนักเลยเบามาก//แกว่งดาบโชว์

ลิลลี่ : คุณหนูระวังนะเจ้าคะ

เอเลน : ตะ..แต่กระผมบางทียังคิดว่าหนักเลย.แต่คุณหนูกลับบอกว่าเบาทำได้อย่างไรครับ//สงสัย

แองเจล่า : ทุกคนคิดว่ามันหนักหรอ//เผลอทำดาบหล่น (ซวยแล้ว)

เอเลน :ระวังครับคุณหนู//คว้าตัวแองเจล่าหลบทิศทางของดาบที่กำลังหล่น

แกร๊ง!!!

เอเลน : เป็นอะไรไหมครับคุณหนู//เอเลนถามแองเจล่า(แองเจล่าอยู่ในอ้อมแขน)

แองเจล่า : มะ..ไม่เป็นอะไร//ตึก ตึก ตึก(ทำไมผู้ชายที่นี่หล่อจังว่ะ)

:คุณหนูครับเป็นอะไรกันไหมครับ//พลทหารแุวนั้นวิ่งมาดู

แองเจล่า : เอ่อ..ไม่เป็นไรจร้//หันไปมองดาบพื้นแถวนั้นเกินรอยร้าวยาวเหมือนกับมีของที่หนักมากๆตกใส่

แองเจล่า : ทำไมพื้นมันร้าวอย่างนั้นล่ะ//สงสัยหันไปหาเธอเลน

เอเลน : ก็ปกตินะครับ//หันไปดูรอบๆสนามฝึก

แองเจล่า//มองตาม.เห็นรอยร้าวเต็มสนามไปหมด(เชี่ยดาบหนักขนาดนั้นเลยหรอ)

เอเลน : กระผมว่าคุณหนูไปพักก่อนเถอะครับ//ประคองแองเจล่าขึ้น

เอเลน : พลทหารตรงนั้นเอาดาบข้าไปเก็บที//หันไปสั่งลูกน้อง

แองเจล่า : เข้าใจแล้ว//หันไปมองพลทหารสามคนกำลังยกดาบราวกลับว่าสามคนดาบยังหนักมาก

แองเจล่า//เชี่ย สามคนยังหนักขนาดนั้น..เราคนเดียวยกได้ไงเนี้ย

.....ตัด