...15:00น....

"ไอ้โน!!" ผู้เป็นเพื่อนได้ตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรัก "ตะโกนทำไมเนี่ยเบาๆ" ผู้ที่ถูกเรียกได้เอ่ยติเตียนผู้เป็นเพื่อนเพราะเขานั้นอยู่ที่สาธารณะจึงไม่ควรส่งเสียงดังรบกวนคนอื่น "ป่ะ!..ไปกินข้าวกัน" ร่างบางถูกลากและเคลื่อนที่ตามแรงลากของอีกคน "เบาๆไอ้รินเจ็บ" โนอาห์ได้เอ่ยประท้วงเพราะเจ็บแขนจากแรงดึง "ถึงรถละเชิญครับคุณโนอาห์" การินได้ปล่อยข้อมือของโนอาห์อีกมือกํไดัทำการเปิดประตูรถหรูและผายมือเชิงเชิญให้ขึ้นรถ "เวอร์ๆ"โนอาห์ได้เอ่ยขึ้นก่อนจะนั้งลงบนแบะสีแดงแสนหรูหรา "คุณเพื่อนกลับจากต่างประเทศทั้งทีก็ต้องเล่นใหญ่หน่อยสิคับ" การบินได้เอ่ยตอบผู้เป็นเพื่อนพร้อมทั้งปิดประตูให้อีกฝ่าย "รัดเข็มขัดด้วยคับคุณเพื่อน" การินได้เอ่ยขึ้น "อ่ะ! รัดละ" เพียงชั่วอัดใจโนอาร์ก็ได้คาดเข็มขัด หลังจากที่รถสีดำคันหรูได้เคลื่อนออกจากเขตสนามบินทั้งคู่ก็ได้สนทนากันมากมายเนื่องจากไม่ได้เจอกันนานหลายปีจึงคุยแลกเปลี่ยนเรื่องต่างๆกันอย่างสนุกสนานจนมาถึงร้านอาหารประจำของทั้งสองสมัยยังเป็นเด็กนักเรียนมัทยม "ป้าคับๆ!" การินได้ตะโกนเรียกป้าเจ้าของร้านที่กำลังจัดเตรียมของก่อนเด็กนักเรียนจะพักเที่ยง "จะกินอะไรกันล่ะ" ป้าเจ้าของร้านได้เอ่ยถามทั้ง2คน "เอาคะน้าหมูกรอบ2จานคับ"โนอาห์ได้เอ่ยตอบ "งั้นรอแปบนึงนะพ่อหนุ่ม" พอเอ่ยเสร็จป้าก็ได้เดินเข้าครัวเตรียมอาหารให้ทั้ง2 ระหว่างรออาหารทั้ง2ก็ได้พูดถึงเรื่องในอดีตเพราะเมื่อก่อนเขาทั้ง2ชอบมาทานอาหารร้านนี้มากเรียกได้ว่าเป็นลูกค้าขาประจำเลยก็ว่าได้เพราะราคาถูกและได้เยอะ "ได้ล่ะจ่ะทานให้อร่อยนะ" ผัดคะน้าหมูกรอบ2จานได้วางลงบนหน้าของทั้ง2ภาพในวันวานได้ล้นหลั่งเข้ามาอีกครั้ง"อร่อยเหมือนเดิมเลยว่ะ" โนอาห์ได้เอ่ยขึ้นหลังจากได้ลิ้มรสชาติอาหารที่เขานั้นห่างหายไปหลายปี "มึงไม่ได้แดกนานหนิ" การินชายตามองเพื่อนของตนที่ไม่คงความเป็นผู้ดีกินมูมมามจนเขานั้นเผลอยิ้มให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเพื่อนรัก

...17:00น....

ผมได้ไปทานข้าวกับไอ้รินและได้ขับรถเล่นต่ออีกซักหน่อยก่อนจะแวะเข้าตลาดนัดที่พวกผมชอบไปประจำตอนยังเรียนอยู่เป็นบรรยากาศที่โคตรคิดถึง "มึงจะนอนไหนคืนนี้ "การินได้เอ่ยถามผม "คงจะไปนอนที่คอนโดก่อนแล้วพรุ่งนี้เข้าไปคุณแม่"ผมเอ่ยตอบการินถึงเรื่องต่างๆที่ผู้เป็นเพื่อนถาม พอรถเคลื่อนตัวมาถึงหน้าคอนโดผมมันก็รีบเอ่ยถามผมทันที"มึงมั่นใจนะว่ามึงจะนอนคอนโด" มันเอ่ยถามผมก่อนจะมองอย่างห่วงๆ "เออน่ากูอยู่ได้ไม่ต้องห่วง"ผมตอบมันไปก่อนจะเดินเข้าไปในคอนโดที่ผมพักอาศัยอยู่

...7.00น....

"มาแต่เช้าเลยนะ" ผมเอ่ยถามไอ้รินก่อนจะเอื้อมมือไปปิดประตูรถ "กูอยากให้มึงไปเจอแม่ไวๆไงเห็นบ่นคิดถึง " มันเอ่ยตอบผม ที่มันรู้ว่าผมคิดถึงแม่มากเพราะทุกครั้งที่ผมโทรหามันผมชอบโอดครวญถึงแม่ตลอดก็แหง่สิไม่เจอกันนานเป็นปีก็ต้อมมีคิดถึงกันเป็นธรรมดา

...6:00น....

...ก๊อก!!..ๆๆ! ...

..."คุณนทีคะ" "คุณนทีคะป้าขอเข้าไปนะคะ" เสียงผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียเปิดประตู "คุณนทีคะ" เขาได้เอ่ยอีกครั้ง "อื้อ..~! ใครครับ"...

เสียงเล็กได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นนั่งบนเตียง

...พาร์ทโนอาร์(คุณนที)...

ผมลืมตาตื่นมาพร้อมกับเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดูๆแล้วเธอก็มีอายุพอควรแถมยังมาเรียกชื่อแปลกๆไม่คุ้นอีก ณ จุดนั้นผมงงคับงงมากลองคิดสภาพถ้าคุณตื่นขึ้นมาเห็นห้องไม้ที่มีพวกโต๊ะที่มีลิ้นชักเก่าๆแถมยังมีเครื่องเล่นแผ่นเสียงในห้องอีกจะคิดยังไงล่ะคับตอนนั้นผมเหมือนคนจิตหลุดเลยคับผมนอนอยู่บนเตียงได้สักพักก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

"คุณนทีคะเชิญไปอาบน้ำอาบท่าก่อนนะคะ" หญิงมีอายุคนนั้นเอ่ยขึ้น "ค..คับ?" ผมเอ่ยออกไปอย่าง งงๆ "ทำไมคุณนทีทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะหรือว่าไม่สบาย"เขาเดินเข้ามาใกล้ๆผม "ขออนุญาตนะคะ"เขาเอ่ยก่อนจะนำมือมาอังหน้าผากของผม "อะ..เอ่อ...ผมจำอะไรไม่ได้เลยคับ"ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะยิ้มแห้งๆให้หญิงคนนั้น "ว๊าย.!!.ตายแล้วคุณนทีจำอะไรไม่ได้เลยหรอคะ" หญิงคนนั้นทำหน้าตกใจก่อนจะวิ่งจากไป ตอนนี้ผมนั่งทำหน้างุนงงอยู่บนเตียงไม้ที่มีฟูกนุ่มๆวางอยู่ด้านบน ผมเริ่มเดินสำรวจภายในห้องซึ้งของภายในห้องมีสิ่งของมากมาย แต่สิ่งที่ผมสนใจสุดคือโต๊ะไม้ที่มีลิ้นชักแกะสลักอย่างสละสลวยและวิจิตรงดงามมาก "ลูกแม่! เป็นอะไรไป" ในระหว่างที่ผมกวาดสายตามองสิ่งที่อยู่รอบตัวได้สักพักก็มีเสียงหญิงวัย30ต้นๆเอ่ยขึ้นเสียงดังพร้อมกับเดินเข้ามาภายในห้องและมองผมอย่างห่วงๆก่อนที่เธอจะนั่งข้างๆเเละสวมกอดผมผมรู้สึกได้เลยว่ากอดนั้นเป็นกอดที่อบอุ่นพอสมควรแลดูเขาจะรักคนๆนี้มาก "เออ..คุณเป็นใครหรอครับ" ผมได้เอ่ยถามออกไปก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะผละกอดจากผมและมองผมด้วยตาที่แดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้ "ล..ลูกจำแม่ไม่ได้หรอ" หลังจากนั้นแหละครับเขาก็ปล่อยโฮเลยเขากอดผมแน่นมากๆร้องไห้แทบขาดใจ

หลังจากที่เขาร้องไห้มาสักพักใหญ่ๆเขาก็ได้ผละกอดผมอีกครั้ง "ลูกจำแม่ไม่ได้จริงๆใช่มั้ย" "ไม่ได้อำแม่ใช่มั้ย" เขาเอ่ยก่อนจะมองผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาผมบอกเลยครับว่าเมื่อผมเห็นภาพแบบนี้แล้วใจผมมันหวิวแปลกๆทั้งเสียใจและงุนงงปะปนกันไป "ผมไม่ได้อำจริงๆนะครับ" "ผมไม่รู้พวกคุณผมจะอำทำไม" พอผมเอ่ยจบเท่านั้นแหละผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยโฮอีกรอบถ้าไม่บอกว่าเรื่องจริงผมก็คิดว่าอยู่ในละครหลังข่าวจะร้องอะไรนักหนา

"พวกเอ็งพาคุณหญิงไปพักผ่อนก่อนไป" ผู้หญิงสูงวัยคนแรกที่เข้ามาหาผมได้เอ่ยบอกคนที่หนุ่มกว่าผมคิดว่าน่าจะเป็นสาวใช้หรือแม่บ้านที่บ้านนี้จ้างประคองคุณหญิงออกไปจากห้องผมก่อนที่คุณป้าจะออกไปพร้อมปิดประตู

...พาร์ทโนอาร์(คุณนที)...

"แลดูรวยเนอะบ้านนี้มีคนใช้ด้วย" ผมมองออกไปทางหน้าต่างผมสักเกตว่าข้างนอกน่าจะเป็นสวนขนาดย่อม "โห่! มีสวนในเขตบ้านด้วยรวยใช่เล่นนะเนี่ย" ผมตื่นตามากๆเลยครับเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับมาในอดีตเลยรู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นนางเอกนายเอกนิยายหลายๆคนแต่เหมือนของผมน่าจะแย่หน่อยมีคุณหญิงทำตัวเหมือนนางเอกละครหลังข่าวร้องไห้ฟูมฟายถ้าอยู่ไปนานๆมีหวังเป็นบ้าแน่ๆแต่ไม่ลองก็ไม่รู้ครับ ชีวิตน้อชีวิตแล้วทำไมตั้งแต่ผมมาที่นี้ไม่เห็นมีพระเจ้าหรือผู้มาส่งวิญญานเหมือนนิยายเลย อ๋อ!รู้แล้วเพราะนี้มันชีวิตจริงหนิเนอะไม่ใช่นิยายแล้วคนบ้าที่ไหนมานั้งคุยกับความคิดตัวเองว่ะเนี่ย! ผมนั่งคุยกับความคิดตัวมานานแล้วถ้าอยู่แบบนีัต่อไปมีหวังไม่รู้อะไรเพิ่มเติมแน่ๆผมเลยตัดสินใจเดินออกนอกห้อง

ว้าว!ผมนี่คิดถูกจริงๆที่ออกมาจากห้องข้างนอกมีสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจเยอะเลยมีโต๊ะ ชั้นว่างของ และตู้ ผมอยากให้ทุกคนมาสัมผัสบรรยากาศแบบนี้จริงๆรู้สึกขลังแปลกๆหวังว่าผมจะไม่เหมือนพวกเจ้าหญิงดิสนี่นะไม่ใช่ว่าเป็นชนชั้นสูงหรืออะไรนะครับแต่ผมแค่ไม่อยากตื่นมาแล้วมีสามีเลยอยากหาคนที่จริงใจสักคนแหนะครับ แหะๆผมนอกเริ่มนอกเรื่องแล้วกลับเข้าเรื่องของเราดีกว่า

ภายในตัวบ้านจะมีโต๊ะทั้งที่เป็นหินและไม้แกะสลัก มีแจกันดอกไม้ที่มีดอกไม้สดที่สดมากๆนี่เปลี่ยนกันวันต่อวันเลยหรอว่ะเนี่ย...ชักจะไฮโซเกินไปแล้วนะอิจฉาคนในบ้านนี้จริงๆ

"อ้าวนทีตื่นแล้วหรอลูก" เห้อนั้นไงมีตัวละครมาเพิ่มอีกแล๊วโถ่ชีวิตไอ้โนเอ้ยสู้ชีวิตต่อไปสิว่ะอย่าพึ่งท้อ "เอ่อ....ครับผมตื่นแล้ว" "ทำไมวันนี้เปลี่ยนไปล่ะลูก" เขาเอ่ยก่อนจะเอามือมาตบบ่าผมเบาๆ ผมสะดุ้งโหยงเลยครับปกติเป็นคนไม่ชอบให้ใครถึงเนื้อถึงตัวอยู่แล้ว "ลูกแม่!!! หายไปไหน" ตัวเจ้าปัญหามาแล้วครับแถมยังส่งเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน "อะไรกันคุณจะเสียงดังทำไม" "นี่คุณคุณจะมาพูดแบบนี้กับฉันไม่ได้นะคะลูกกำลังความจะเสื่อมอยู่นะ" "ห้ะ!อะไรนะคุณหญิงลูกความจะเสื่อม" "ใช่ค่ะลูกความจะเสื่อม" ผมล่ะท้อใจกับสามีภรรยาคู่นี้จริงๆบ้าพอๆกันไม่มีใครยอมน้อยหน้าใครเลย ผมตัดสินใจเดินออกมาจากจุดนั้นผมยังไม่อยากปวดหัวกับคู่สามีภรรยาคู่นั้น อีกคนก็บ้าอีกคนก็สติไม่ค่อยดีเห้อทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ!!!!

...พาทย์คุณนที(โนอาห์)...

หลังจากที่ผมทนฟัง2สามีภรรยาเถียงกันสักพักผมเลยตัดสินใจเดินออกมาสำรวจรอบๆตัวบ้าน ข้างนอกบ้านก็จะมีสวนหย่อมให้ได้พักกายพักใจแล้วก็มีดอกไม้ต้นไม้หลายพันธุ์ มาจากหลากหลายประเทศมีทั้งดอกกระดุมทอง ดอกดาหลา และอีกมากมาย บากดอกผมก็ไม่รู้จัก มีทั้งดอกไม้ที่มาจากต่างประเทศและในประเทศ ผมเดิมชมนกชมไม้ไปได้สักพักก็มีเสียงแอะอะโวยวายมาจากในบ้านจนผมต้องสาวท้าวเข้าไปดูสถานะการกลัวว่าบ้านจะถล่มซะก่อนเพราะเสียงที่ผมได้ยินคือเสียของคุณหญิงจอมโวยวายยังไงหล่ะครับ

...ภายในบ้าน...

"นี่คุณปล่อยลูกไปได้ยัง!!!" "ลูกยิ่งจำอะไรไม่ได้อยู่ด้วยดิฉันปวดหัวกับคุณพี่มากนะคะ" คุณหญิงได้โวยวายขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตนได้หายไป "โถ่คุณลูกคงไปเดินเล่นสูดอากาศแหละ" "นี่คุณไม่หวงลูกเลยหรอ ลูกทั้งคนเลยนะคุณ!!" "คุณหญิง! ตั้งสติก่อนอย่าห่วงลูกเกินเหตุ" "คุณ..คุณตะคอกใส่ฉันปกติคุณไม่ทำ คุณมีคนอื่นใช่มั้ย" "ไปกันใหญ่แล้วคุณ"

"อึก.!.ฮื้อ!!...ฟืด!..~.คุณเปลี่ยนไป" ผมที่ยืนมองสถานการณ์มาสักพักผมก็อดขำไม่ได้แค่ผมเดินออกมาดูรอบๆบ้านก็ทำให้สองสามีภรรยานี้ทะเลาะกันได้ดูๆไปแล้วสามีคุณหญิงนี่ตามใจภรรยาพอสมควรยอมทุกอย่างเลยผมคิดว่าถ้าไม่ยอมคงต้องมีบ้านพังกันบ้างแหละนี่แหละคับที่มาของคำคมที่ว่ารักชีวิตอย่าคิดสู้เมีย ผมรีบออกจากความคิดของตัวเองก่อนจะมีสงครามกลางบ้าน

"มีอะไรกันหรอคับ" ผมแกล้งถามเป็นมารยาททั้งที่ผมก็มองดูเหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่ต้นจนจบ "นทีลูกป๊าเขาขึ้นเสียงใส่แม่" นั้นไงพอผมโผล่หัวมาก็ฟ้องผมทันทีแถมยังมากอดรัดผมไว้อีกหายใจจะไม่ออกอยู่แล้วโว้ย!!!! "แหะๆ..คุยกันเองดีกว่านะคับผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย" ผมตอบไปให้สุภาพมากที่สุดเท่าที่จะทำได้พร้อมกับมือที่พยายามแกะกอดของคนที่กอดผมอยู่

"ทำไมคุณลูกเปลี่ยนไป" เขามองหน้าผมก่อนที่จะทำหน้าบึ้งตึงใส่ "นี่คุณหญิงลูกความจำเสื่อมจะให้เหมือนเดิมได้ยังไง" มีเหตุผล!ในที่สุดก็มีคนสติดีเพิ่มมาอีกหนึ่งคน "จริงด้วยสิ!" แหม๊ความจำสั้นจังนะครับคุณหญิง

"ถึงเวลาทานข้าวเที่ยงแล้วค่ะคุณหญิง" เสียงของสวรรค์! ช่วยชีวิตผมจริงๆถ้ามาช้าอีกนิดคงได้ตายคามือคุณหญิงนั้นแน่ ว่าแต่นี่เที่ยวแล้วหรอบ้านตั้งกว้างนาฬิกาไม่มีซักเรือน!!ให้ตายเถอะแล้วเขาใช้ชีวิตกันยังไงว่ะ นาฬิกาก็ไม่มี เวลาก็ไม่รู้ "เชิญค่ะคุณนที" "คับเดี๋ยวผมตามไป"

นทีได้บอกป้าก่อนที่จะเดินกลับออกไปทางสวนหย่อมและได้นั่งลงตรงเก้าอี้ไม้ที่แกะสลักอย่างวิจิตรงดงาม ถ้าเป็นในยุคก่อนหน้านี้ที่ผมจากมาคงขายได้หลายล้านแต่สมัยนี้คงซัก....5-6หมื่นบาทเพราะสมัยนี้ไม้สักน่าจะมีเยอะแถมผมคิดว่าน่าจะมีการซื้อขายกันเยอะแถมต่อที่ผมย้ายมาอยู่ร่างนี้ บ้านนี้ สมัยนี้ ยังมีกลิ่นตลบอบอวนหอมจนเวียนหัวมีกลิ่นกุหลาบอ่อนๆแต่กลิ่นที่ชัดที่สุดคือกลิ่นดอกมะลินี่ขนาดบ้านของคนธรรมดายังหอมขนาดนี้ถ้าในวังจะขนาดไหนกันว่ะ

"นทีลูก!" พึ่งได้พักหายใจมาอีกละคุณหญิงจอมป่วน "ครับว่ายังไงคับคุณหญิง" "ว๊าย! ตายแล้วเรียกคุณแม่สิคะลูก" "ครับคุณแม่" โอ้ย!!! กระดาษปากชิบหายให้ตายเถอะแม่ง! นี่กูมีแม่สองคนหรอว่ะตายๆๆ อยากจะเอาหัวมุดลงดินจริงๆ "แม่มาบอกเรื่องงานหนะช่วงเดือนหน้าจะมีงานแอ๊กสะบีเชน" ห้ะ!?ขออีกทีนะงานเชี้ยไรนะเอกอะไรนะ

"อ..อ๋อคับ" ผมตอบปากรับคำทั้งที่ไม่รู้เลยว่ามันคืองานอะไรหรือเทศกาลอะไรแถมยังไม่รู้เดือนรู้วันอีก อีกอย่างนะไม่มีเพื่อนไม่มีคนรู้จักโคตรอ้างว้างมันโล่งไปหมด "งั้นคุณแม่ไม่กวนแล้วนะคะคุณลูก" หลังจากที่พูดจบคุณหญิงก็รีบเดินออกไป แถมทิ้งข้อสงสัยให้ผมอีกมากมายทั้งเรื่องานเอกอะไรซักอย่าง คิดไปก็ปวดหัวป่าวๆค่อยไปด้นสดหน้างานละกัน เห้อไม่เข้าใจคนสมัยนี้เลยภาษาก็แปลกเหมือนภาษาไทยคำต่างดาวคำ ฟังไม่รู้เรื่องโว้ย!

"คุณหนูคะคุณท่านให้ตามคุณหนูไปทานข้าวค่ะ" นทีได้ออกมานั่ฃในสวนได้พักใหญ่ๆก็คุณป้าแม่บ้านหรือที่คนในบ้านเรียกว่าแม่นม "คับ เดี๋ยวผมตามไป" นทีได้เอ่ยออกไปก่อนที่จะเดินตามแม่นมเข้าไปในบ้าน

...พาทย์นที(โนอาห์) ...

ผมมานั่งบนโต๊ะอาหารยาวๆมีที่นั่งประมาน13ที่ฝั่งละ6ที่ละมีหัวโต๊ะอีก1ที่ผมนั่งกลางๆไม่บนมากและไม่ท้ายมาก มีอาหารประมาณ3-4อย่างวางตรงหน้าผมนี่ขนาดผมทานคนเดียวนะเนี่ย นี่ยังไม่รวมพวกขนมหวานอีกประมาน4-5อย่าง "ขอบคุณคับ" หน้างจากที่อาหารมาวางข้างหน้าผมได้สักพักผมก็เอ่ยขอบคุณป้าแม่บ้านที่เอาอาหารมาเสริฟถึงที่แถมยังเอาข้าวเอาน้ำมาให้ถึงที่นี่มันอยู่อย่างราชาชัดๆไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่าจะได้ใช้ชีวิตที่สดวกสบายขนาดนี้ถ้าเป็นที่ที่จากมานะหญิงแม่คงใช้ให้ไปหางานหรือไม่ก็เอาผมไปฝากกับบริษัติดังๆให้ผมได้เข้าทำงานโดยใช้เส้นสายผมไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ ถามว่าไม่ชอบที่หญิงแม่ใช้เส้นสายหรอคับ? เปล่าเลยคับผมไม่ชอบที่หญิงแม่ใช้ให้ผมไปทำงานนี่แหละ หยอกๆนะคับไม่ดราม่ากันนะคับ