ฉันมีชื่อว่าเซียวเหมยมีอายุสิบหกปีไม่มีนามสกุลเพราะฉันเป็นเด็กกำพร้าไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของตัวเองเป็นใครอยู่ที่ไหน และฉันก็โหยหาความรักของครอบครัวมาโดยตลอด แต่มันก็ไม่มีสำหรับฉันหรอก ฉันอาศัยอยู่ที่เมืองหูเป่ย อยู่ในห้องเช่าเล็กๆที่ชานเมือง ฉันเป็นนักเรียนมัธยมปีที่สามแล้วอีกหน่อยก็จะได้เข้ามหาวิทยาลัยแล้วล่ะ ฉันมีงานอดิเรกก็คือการเขียนนิยาย นิยายที่มาจากการจินตนาการของฉันเอง...

หล้า~หล้า~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในจังหวะเพลงสบายๆ หญิงสาวจึงละความสนใจจากการเขียนเนื้อเรื่องหันไปคว้ามือถือมาดูว่าใครเป็นคนโทรมา เธอจึงยิ้มอ่อนเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมาหา เพราะนั้นก็คือเพื่อนรักของเธอไงล่ะ

" ฮัลโหล ว่าไง มีอะไรเหรออิงอิง ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ " เธอพูดกับคนในปลายสายแล้วแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ใครบอกให้เพื่อนตัวน้อยโทรมาหาตอนนี้ล่ะคนกำลังเขียน เดี๋ยวก็ลืมบทกันพอดี แต่ก็...คิดถึงเหมือนกัน

" อะไรกันเซียวเหมย! ฉันอุตส่าห์คิดถึงเธอนะ "เพื่อนตัวน้อยอิงอิงพูดด้วยอารมณ์โกรธปนน้อยใจ

" เฮ้อ... ก็ได้ๆไม่แกล้งแล้วฉันทำอะไรเธอไม่ได้เลยจริงๆ อยากคุยอะไรล่ะ ฉันกำลังเขียนบทที่เพิ่งจะนึกออกน่ะ เธอไม่เข้าใจฉันหรอกอิงอิง " เธอพูดออกไปอย่างเพลียจิต ก็รู้หรอกว่าเพื่อนเป็นห่วง

" ฉันขอโทษนะ นะ นะ เธอควรจะพักบ้างซิหรือ มาเที่ยวกับพวกเราบ้างก็ได้เธอทำให้พวกเราเป็นห่วงนะเหมย "

" ขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วง แต่ตอนนี้ฉันต้องเขียนให้จบก่อน มันเหลือไม่กี่บทเองน่ะอีกเดี๋ยวก็จะจบแล้วล่ะ เธอเองก็กำลังรออ่านฉากจบของนิยายเรื่องนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ? " เซียวเหมยพูดลากยาว เธอก็อยากจะพักแล้วเหมือนกันแต่อีกใจก็อยากจะเขียนให้มันจบไว้ๆเหมือนกันนี้น่า

" ฮึ่ม มันก็ใช่ที่ฉันกำลังรออ่านฉากจบ ชิ! เธอก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย โอเคๆ แต่เธออย่าลืมนอนพักบ้างล่ะ ฉันนี้อดกังวลแทนเธอไม่ได้เลยจริงๆ เอาล่ะฉันต้องไปขึ้นเครื่องแล้วเดี๋ยวจะโทรไปหาถ้าไปถึงแล้ว " คนในปลายสายพูดบ่นยืดยาวจนเธอฟังไปยิ้มไปกับความเป็นห่วงของเพื่อนคนนี้ เธอจึงพูดว่า

" จ้าๆ คุณเพื่อนที่รักรู้แล้วน่า~งั้นก็แค่นี้ก่อนน่ะ ขอให้ทริปนี้ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ " เมื่อวางมือถือลง เธอก็ถอนหายใจยาวอย่างรู้สึกเหนื่อยล้า

เฮ้อ... โชคดีที่ไม่ได้ลืมเนื้อเรื่อง มาเริ่มเขียนต่อดีกว่า ที่นี่แหละฉันจะต้องเขียนเรื่องนี้ให้จบให้ได้เลย!

ห้าว~ ง่วงชะมัดเลยอ่ะนี้ฉันอดหลับอดนอนมากี่วันแล้วละเนี่ย มึนหัวฉมัดเลย ....

" กรี๊ด!! ช่วยด้วย! อย่าทิ้งฉัน! อย่า- "

อืม...เสียงใครมากันมากรี๊ดร้องดังลั่นภายในบ้านของฉัน เดียว เดี๋ยวก่อน ฉันจำได้ว่าไม่ได้เปิดประตูทิ้งไว้นี้น่า

คิ้วเรียวขมวดมุ่น เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกช้าๆ แต่ว่าเมื่อต้องแสงกะทันหันก็ต้องปิดลง แต่เมื่อได้ยินเสียงประหลาดรอบๆตัว เธอจำเป็นต้องลืมตาขึ้นมามอง แต่ก็ต้องอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า

นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น ฉัน ฉันจำได้ว่าตัวเองกำลังนั่งเขียนนิยายอยู่ในห้องเช่าไม่ใช่เหรอ!? ใช่แล้วเธอฟุบนอนบนโต๊ะหนังสือที่เขียนไม่ใช่เหรอ? แล้วนี้มันอะไรกัน! ซอมบี้กินคนพวกนี้มันมาจากไหน! หรือว่าเธอกำลังฝันอยู่? เธอรู้สึกสับสนมึนงงไปหมดแล้ว ยืนคิดได้ไม่นานก็มีเสียงผู้หญิงตะโกนเสียงดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท

" นี้เธอ! รีบหนีเร็วเข้า จะยืนให้พวกมันทำร้ายรึไง! เร็วเข้า! "

ตึก! ตึก! ตึก!

เสียงฝีเท้าวิ่งเสียงกรี๊ดร้องทำให้เธอได้สติกลับมา ใบหน้าของเซียวเหมยซีดขาวเมื่อหันไปเห็นซอมบี้ฝูงหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาทางที่เธอกำลังยืนอยู่ นะ หนีเธอต้องรีบหนีเดี๋ยวนี้!

สัญชาติญาณความกลัวทำให้เท้าของเธอขยับออกตัววิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฮือฮือ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย! อะลืมไปว่าเธอไม่มีพ่อแม่นิ! ฮือฮือฮือ ทำไมชีวิตของฉันบัดซบ!ต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เธอวิ่งไปร้องให้ไปตลอดทาง ไม่รู้ว่าเธอวิ่งหนีซอมบี้มานานขนาดไหนแล้วตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยแทบตายขนาดแต่ก็ไม่สามารถหยุดวิ่งได้ ถ้าหยุดวิ่งละก็เธอต้องกลายมาเป็นอาหารของพวกมันแน่ๆ เมื่อเธอกำลังจะวิ่งผ่านประตูของโรงแรมแห่งหนึ่ง จูๆ ประตูก็เปิดออกอย่างฉับพลันแล้วมีมือหนาของผู้ชายคนหนึ่งมากระชากเธอเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทันกำลังจะกรี๊ดร้องด้วยความกลัวก็ถูกปิดปากด้วยมือหนาๆนั้นซะก่อน

มับ!

กรี๊ด! อุบ

ปัง!

" ชู้ว...ใจเย็นๆคุณ! ผมไม่ใช่ซอมบี้ไม่ต้องกลัว "

เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาดังขึ้นเหนือศีรษะ ทำให้เธอตั้งหุบปาก เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาวสงบลงแล้วเขาจึงยอมปลอยมือออกจากปากของเธอ และมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเพื่อว่าเธออาจจะถูกพวกซอมบี้กัดมา

เซียวเหมยรีบก้าวถอยหลังไปสองก้าวเมื่อชายตรงหน้าปล่อยมือออกจากปากของเธอ

" คุณคิดจะทำอะไรค่ะ " เธอเอ่ยถามเสียงสั่นเมื่อผู้ชายตรงหน้าจ้องมองเธอตาไม่กระพริบ

" เธอถูกพวกมันกัดมารึเปล่า? " เมื่อเขาเอ่ยถามเธอจึงรีบสายหน้าและมองสำรวจตัวเองทันทีทำให้รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในชุดกระโปรงนอนสีขาวและรองเท้าแตะเหมือนเดิม เธอจึงรู้ว่าไม่ได้ทะลุมิติมาสิงร่างคนอื่นเหมือนในนิยายที่เธอเขียนแน่ๆ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

" เห้ ผมถามคุณอยู่นะ หรือว่าคุณถูกซอมบี้กัดมา! " พูดจบชายหนุ่มก็ยกปืนในมือที่ถืออยู่ขึ้นมาจอศีรษะของเธอทันที จนทำให้เซียวเหมยหน้าซีดรีบโบกไม้โบกมือพูดเสียงสั่นกลัว

" ม ไม่ ไม่ใช่น่ะ! ฉันไม่ได้ถูกกัด จริงๆนะคะ ค คุณ อย่า อย่ายิงฉันนะ อึก! " เธอรู้สึกกลัวจนตัวของเธอสั่นไปหมดแล้ว นี้มันปืนเลยน่ะ! แหละมันก็ไม่ใช่ของปลอมอีกด้วยแต่มันเป็นปืนของจริง! เขามองประเมินเธออีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามเธออีกครั้ง

" แน่ใจน่ะ " หญิงสาวพยักหน้าระรั่วร้าวกับไก่จิกข้าวสาร ทำให้เขาลดปืนในมือลง เมื่อแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวคนตัวเล็กคนนี้ไม่ได้ถูซอมบี้กัดจึงเดินไปสังเกตุการด้านนอกผ่านกระจกประตูของโรงแรมตอนนี้มีซอบบี้เดินไปมาอยู่มากมายกว่าเดิม สถานการณ์ไม่ค่อยดีแล้วตอนนี้ เขาต้องหาหนทางออกไปจากที่นี้โดยเร็วแล้วติดต่อกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ

เธอมองชายหนุ่มเงียบๆเมื่อเห็นเขาละออกจากประตูแล้วเดินมาทางนี้จึงพูดขึ้นเสียงเบา

" คุณ คือ คือว่าคุณรู้ไหมว่าที่นี้คือเมืองอะไร? " เขาขมวดคิ้วงุ่นงง เอ้ คำถามของเธอแปลกเหรอ? ทำไมต้องมามาที่เธอเหมือนคนโง่ด้วยล่ะเนี่ย

" คุณไม่ใช่คนในเมืองนี้เหรอครับถึงได้ไม่รู้ว่าเมืองนี้ชื่ออะไร? แล้วคุณมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ในเมื่อคุณไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน แล้วคุณเดินทางมาที่นี้ได้ยังไงกันในเมื่อไม่นู้จักชื่อเมืองแบบนี้? " นั้นน่ะซิเธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง เธอเองยังไม่รู้เลยแต่ก็ต้องแถ้ไปก่อนเพื่ออยู่รอด

" คือว่า...ตอนนั้นฉันตื่นขึ้นมาก็อยู่ในรถตู้สีดำคันหนึ่ง พอเปิดประตูออกมาก็เห็นคนประหลาดเหล่านั้นเดินไปมาและวิ่งกัดคนไปทั่ว ฉันกลัวมากเลยวิ่งหนีออกมาจนมาเจอกับคุณที่นี้ ฮึก ฉะ ฉันกลัวมาก ฮึก " เขาหรีตาลงและพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถูกจับตัวมางั้นเหรอ?

" อา คุณไม่ต้องร้อง ตอนนี้คุณก็ปลอดภัยแล้ว ที่นี้คือใจกลางเมืองกวางโจว สถานการตอนนี้น่าเป็นห่วงอย่างมาก คุณอาศัยอยู่ในโรงแรมนี้ไปก่อน คุณขึ้นไปหาห้องพักที่ชั้นสองได้เลยครับ "

" ค คือว่า ขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันเอาไว้ ไม่อย่างนั้นฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง "เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสลด เพราะเธอรู้จักโลกในหนังสือที่เธอได้ปั้นแต่งขึ้นมาดีกว่าใครก็น่ะเธอเป็นคนสร้างมันขึ้นมากับมือนี้! ในอีกไม่กี่วันข้างหน้ามันก็จะเหลวร้ายมากกว่านี้อีกหลายเท่า

" มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ถ้าคุณอยู่ในนี้ตลอดผมรับรองความปลอดภัยของคุณได้ประมาณหนึ่ง "พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? เหอะ เหอะ เธอละถึงกับคำพูดของผู้ชายคนนี้จริงๆ หมายความว่าถ้าเธอเดินออกจากโรงแรมนี้ไปเธอก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุ้มหรือปกป้องจากเขา ฉันแปลคำพูดของเขาได้ ฉันคงไม่โง่ใช่ไหมนะ?

" ยะ อย่างนั้นเหรอ ฉัน ฉันเข้าใจแล้ว เออ...คือว่าพวกเรายังไม่ได้รู้จักชื่อกันเลย ฉันเซียวเหมย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ " อา...นี้เขาจะบอกชื่อกับฉันรึเปล่าดูสิหน้าตาเย็นชาขนาดนี้ ถ้าเขายิ้มสักหน่อยหัวใจของเธอคงจะวายแน่ๆ อืม...แค่ทำหน้านิ่งๆก็หล่อมากขนาดนี้

" ผม เยี่ยหมิงเฉิน " ห้ะ! นี้ นี้ผู้ชายคนนี้คือ...พระเอกผู้น่าสงสารคนนั้น!เธอจำชื่อได้แม่นเลยเขาคือพระเอกคนแรกที่ปรากฏตัวออกมาคนแรก คนโง่ที่เข้าไปช่วยเหลือนางเอกโดยไม่คิดจะสนว่าตัวเองจะต้องตายหรือเปล่า? ผู้ชายที่น่าสงสารคนนั้นตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ในตอนนี้..

" เออ...ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปพักก่อนนะคะ ขอบคุณคุณอีกครั้งที่ได้ช่วยฉันเอาไว้ " พูดเสร็จเธอก็ก้มโค้งขอบคุณแล้วจึงเดินไปทางบันไดเพื่อขึ้นไปพักที่ชั้นสอง ไม่นึกเลยว่าเธอได้เจอกับพระเอกคนแรกในนิยายแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาได้เจอกับนางเอกหรือยัง? แต่เธอคิดว่าคงจะยังไม่เจอแน่นอนเพราะนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นของโรคระบาดในกลางเมืองของกวางโจว

ดวงตาคมจ้องมองตามแผ่นหลังเล็กๆของเซียวเหมยจนเธอขึ้นบันไดไปแล้วเขาจึงหันไปส่องประตูดูอีกครั้งแล้วคิดในใจ

' เมื่อกี้สายตาของเธอ...มีแต่ความสงสารและเห็นใจ? เพราะอะไร? ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้เลยน่ะแล้วทำไหมถึง...'

ตอนนี้สถานการณ์ในเมืองเหลวร้ายมากขึ้นไปทุกที ตามถนน ตลาด ห้างสรรพสินค้า หรืออาคารที่พักก็เต็มไปด้วยซอมบี้ บางคนพยายามลบซ่อนตัวเองให้มิดชิด ความหวาดกลัวและความสิ้นหวังเคลือบคลานเข้ามาในจิตใจของพวกเขา ไม่รู้ว่าพวกเขาจะอยู่รอดไปได้นานแค่ไหน...

ณ บ้านหลังเล็กตรงตรอกคับแคบแห่งหนึ่งภายในเมือง

เพี๊ยะ!

" แกไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องลูกกู! ออกไป! ออกไปจากบ้านกูเดียวนี้! " เสียงตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวของชายวัยกลางคนดังลั่นบ้านหลังเล็กแห่งนี้ จนทำให้พวกตัวประหลาดที่อยู่แถวนั้นหันมาสนใจเสียงของเขา พวกมันหันมามองตามเสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในที่แห่งนี้ และร้องคำรามออกมาด้วยความหิว!

คว๊ากก!

แฮ่!

แฮ่!

" พ่อ...ผมเป็นลูกของพ่อเหมือนกันน่ะ! พ่อเคยมองผมเป็นลูกของพ่อบ้างหรือเปล่า ทำไม ทำไมผมต้องผิดทุกครั้งทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างนี้น่ะ! " เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังและเสียใจ ทำไหมพ่อถึงเกลียดเขากับแม่! พวกเขาแม่ลูกทำผิดอะไร? ความรักความอบอุ่นของพ่อ เขาไม่เคยได้รับจากพ่อคนนี้เลยสักครั้ง ตั้งแต่เล็กจนโต จนกระทั่งแม่ของเขาเสียชีวิตไป พ่อก็พาผู้หญิงและเด็กผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตของพวกเรา

" แกไม่ใช่ลูกกูตั้งแต่แรกแล้ว! แม่ของแกท้องกับไอ้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้ และมาให้ฉันรับผิดชอบแทนมัน! หึ! แกรีบไปเก็บของแล้วออกจากบ้านของกูเดี๋ยวนี้! " อะไรนะ! นี้เขาไม่ใช่ลูกของผู้ชายคนนี้จริงๆหรือ แล้วทำไมแม่ไม่เคยบอกเขาในเรื่องนี้เลยล่ะ...เขาลุกเดินออกไปทางประตูโดยไม่ขึ้นไปเก็บอะไรสักอย่างจากบ้านหลังนี้ เพราะมันก็ไม่ใช่ของๆเขาตั้งแต่แรกแล้ว ต่อให้ขึ้นไปก็ไม่มีอะไรให้เก็บหรอก

' หึ! ในที่สุดบ้านและที่ดินตรงนี้ก็เป็นของฉันกับแม่ ' แกคิดว่าตัวเองจะรอดจากโลกภายนอกหรือไง! ตลกสิ้นดี กูจะค่อยดูว่ามึง

จะรอดไปถึงเมื่อไหร่ หึ!

แฮ่!

แฮ่!

" หืม นั้นมันเสียงอะไรอยู่ด้านนอก " อยู่ๆก็มีเสียงประลาดๆดังขึ้นอยู่นอกประตูบ้าน

" พ่อ พ่อครับ! ม มีคนเยอะมากอยู่ที่หน้าประตูบ้านของเรา! "

" อะไรนะ! คนมันมาจากไหน! เหลวไหล! พ่อจะออกไปไล่พวกมันเอง ลูกเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ในห้องไป " ใครกันที่กล้ามาก่อกวนขนาดนี้!

" ครับพ่อ พ่อระวังตัวด้วย " พูดจบก็รีบวิ่งขึ้นชั้นสองทันที

แกร๊ก

แฮ่! แฮ่!

อ๊ะเห้ย! นี้มันอะไรกัน! ทำไมบนตัวของคนพวกนี้ถึงมีแต่เลือดเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะ! ไม่ได้การแล้ว หรือว่าพวกมันเป็นฆาตกร!

" เห้ย! พวกแกอย่าเข้ามาน่ะ! ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!ฉันจะแจ้งตำรวจถ้าพวกแกเข้ามา! ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไม่ได้ยินหรือไง เห้ย! อะ โอ้ย! " เขาผลักชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าอกอก สีตาของชายคนนี้ขาวขุ่นมัวจนไม่เห็นสีดำในเวงตาของเขา แต่ว่าเมื่อเขายืนมือออกไปคิดจะผลัก ชายแก่คนนั้นก็คว้าจับมือของเขาไว้และกัดอย่างแรงจนเลือดออก

แฮ่!

แฮ่!

อ๊าก! ข แขนฉัน! ไม่ ไม่นะ! น นี้มันไม่ใช่คนแล้ว!

" โอ้ยย ช ช่วยด้วย อ อาลาง ช่วยพ่อด้ว- "

ซอมบี้มากมายกรู่เข้ามากัดทึ่งชายวัยกลางจนเขาสิ้นใจไป มีซอมบี้อีกมากมายแหเข้ามา ในบ้านหลังน้อยแห่งนี้เพราะกลิ่นเลือด!

เซียวเหมยเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องหมายเลขสามและปิดประตูแล้วล็อกอย่างแน่นหนา เธอมองสำรวจรอบๆภายในห้องนี้จนแน่ใจว่ามันไม่มีอะไรแปลกปลอมอาศัยอยู่ในนี้เธอจึงถอนหายใจออกมาอย่างโลงอก ไม่นึกเลยว่าเธอจะต้องเข้ามาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเขียนแบบนี้ เรื่อง รักโรแมนติกในวันสิ้นโลก นี้แต่งขึ้นมาจากการจินตนาการของเธอเองล้วนๆเลย ในเรื่องนี้จะมีอุปสรรคมากมายให้พวกพระเอกและนางเอกได้ฝ่าฝัน แต่... แล้วทำไมต้องมีฉันในเรื่องนี้ด้วย! เธอไม่ได้ตายแล้วมาสิ่งร่างของคนอื่น แต่กลับทะลุมิติเข้ามาในนิยายทั้งตัวและจิตวิญาณ เห้ออ ช่างซ่วยจริงๆ ทำไมฉันต้องมาตกระกรรมลำบากแบบนี้ด้วย ฮือฮือ ไม่ได้ๆ ฉันต้องตั้งสติ ในเมื่อฉันได้เข้ามาอยู่ในโลกนิยายแห่งนี้แล้วเธอก็ต้องเอาชีวิตรอดจากโลกวิบัติแห่งนี้ให้ได้ ฉันต้องว่างแผนให้ดีแล้วล่ะ แต่เธอไม่มีแรงไปต่อสู้กับซอมบี้แน่ๆ แต่ว่า พวกพระเอกนางเอกจะมีพลังในอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี่นา ใช่แล้วถ้าเธอมีพลังเหมือนกับพวกเข้าล่ะ ไม่ได้การเธอต้องรีบเก็บรวบรวมผนึกหินในสมองของซอมบี้ให้ได้เยอะซะแล้ว แต่ก่อนอื่นต้องหาคนมาช่วยถึงจะทำสำเร็จได้...

ตึก ตึก ตึก

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอจึงเดินไปส่องมองตาแมวที่ติดในประตูดู จึงรู้ว่าคนที่มาเคาะประตูห้องคือเยี่ยหมิงเฉิน

แอด~

" คุณ...มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่าค่ะ " ชายหนุ่มพยักหน้าและ ให้เธอเดินตามเขาไปที่ห้องโถงที่เป็นพื้นที่ของห้องอาหารในโรงแรม เมื่อนั่งลงเรียบรอยเธอจึงเอ่ยถามเขา

" คุณมีอะไรที่อยากจะให้ฉันช่วยเหรอค่ะ "

" ผมอยากจะให้คุณตามไปกับผมถ้าคุณอยู่คนเดียวที่นี้ผมคิดว่ามันอาจจะไม่ปลอดภัยสำหรับคุณที่จะอยู่ที่นี้เพียงลำพังในโรงแรมแห่งนี้ ผมจะออกไปสำรวจที่ด้านนอก " ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว ฉันไม่มีทางอยู่คนเดียวอยู่แล้วล่ะ ใครจะโง่อยู่รอให้พวกที่หนีตายเข้ามาเจอเธอที่นี้ ไม่มีทางยะ!

" ได้สิค่ะ แต่ว่า...ฉันต่อสู้ไม่เป็นนะคะ " ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งๆ เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะต่อสู้เป็นอยู่แล้ว ต่อให้พาเธอไปด้วยแล้วจะลำบากมากกว่าเดิมก็ไม่เป็นไร เขารู้สึกไม่ว่างใจที่ให้เธออยู่ที่นี้คนเดียว

" อืม ผมรู้ดูจากรูปร่างของคุณไม่น่าจะต่อสู้เป็นอยู่แล้วนิครับ " นะ นี้เขา! ฮึ่ม เขากำลังดูถูกฉันอย่างสุภาพใช่ไหม!?

คิดไม่ถึงเลยน่ะว่าเห็นเขาอยู่เงียบๆและนิสัยก็เย็นชาซะขนาดนั้น ใครจะไปคิดกันเหล่าว่าเขาจะเป็นคนที่ร้ายกาจและน่ากลัวมากขนาดนี้กัน! ฆ่าซอมบี้ตาไม่กระพริบเลยด้วย! มือเล็กจับกระชับไม้เบสบอลในมือเอาไว้แน่นพยายามกดน้ำหนักเท้าของตัวเองให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

ก่อนหน้านั้นพวกเธอได้เดินออกมาจากโรงแรมเพื่อไปหาเสบียงอาหารและน้ำสำหรับเก็บเอาไว้กินเพราะถ้าชักชารออีกหน่อยก็คงจะไม่มีอะไรเหลือให้พวกเขาได้เก็บอีกแล้วล่ะน่ะ สถานที่แรกที่ได้ไปก็คือร้านขายอุปกรณ์กีฬาและร้านเสื้อผ้าที่อยู่แถวนั้นแหละได้กระเป๋าสะพายมาคนละสองใบ ส่วนเธอก็ได้ไม้เบสบอลมาด้วยอันหนึ่งตอนที่เดินไปดูที่ร้านขายอุปกรณ์กีฬา ส่วนหมิงเฉินเขาก็มีอาวุธไว้ในมืออยู่แล้ว จึงเอาแต่กระเป๋าและเสื้อผ้าสองสามชุดเท่านั้น เธอก็ได้เสื้อผ้ามาสามชุดเช่นกัน แน่นอนว่ามันต้องมีพนักงานซอมบี้อยู่ในนั้นด้วยแต่ก็ถูกหมิงเฉินฆ่าจนหมด พวกเราได้ไปสำรวจมาหลายที่เหมือนกันแล้วก็ได้ของติดไม้ติดมือมาไม่น้อยเลย แถมของที่เธอขาดไม่ได้ก็คือของใช้ส่วนตัวนั้นเอง ระวางทางถูกเขาแตะอั้งอีกด้วย อืม นั้นมาจากการช่วยเธอก็เถอะ แต่กอดบ่อยๆเกินไปมันก็ไม่ดีต่อใจของฉันเลยฮือ แต่ฉันไม่ได้เสียใจหรอกนะ กลับกัน ฉันรู้สึกยินดีมากอ่ะ!...

ชู้ว...

" เซียวเหมยคุณรีบเข้าไปแอบในตรอกด้านข้างนั้นก่อนเร็ว! " น้ำเสียงที่กดให้ต่ำและเบาหวิวจากชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเธอตอนนี้ดังขึ้นมาเบาๆ เกิดอะไรขึ้น! ข้างหน้าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ เธอรีบเข้าไปแอบตรงซอกกำแพงอย่างเชื่อฟัง ถ้าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ล่ะก็เธอไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลยตอนนี้ เวลานี้ต้องดูแลตัวเองให้ดีเขาจะได้ไม่ต้องกังวล

" คุณ...ระวังตัวด้วยนะ " เธอมองไปที่เขาอย่างเป็นห่วง เขาต้องเห็นอะไรที่ไม่ดีอยู่ข้างหน้านั้นแน่เลย มันคืออะไรกัน? สามารถทำให้นายตำรวจผู้เก่งกาจอย่างเขามีสีหน้าเป็นกังวลได้ขนาดนี้มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดาแล้ว...

กะจากระยะที่พวกเขากำลังแอบดูอยู่ตอนนี้ก็ประมาณสองร้อยเมตรน่าจะได้ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าเขาก็คือภาพของฝูงซอมบี้ขนาดใหญ่ พวกมันกำลังร้องคำรามตลอดเวลาแต่ไม่ได้เดินออกไปไหน บางตัวก็ตัวบิดไปบิดมามันเหมือน...

" ทำไมผีดิบพวกนี้มัน! " ชายหนุ่มพิมพัมเบาๆสายตาจ้องมองไปข้างหน้าเงียบๆ

แขนขาของซอมบี้ตัวหนึ่งบิดหงอไปมาดูแล้วน่าสยดสยองยิ่งนัก ซอมบี้ตัวหนึ่งล้มลงไปนอนกับพื้นถนน แต่ตัวของมันก็ยังบิดหงอผิดรูปร่าง เนื้อของมันค่อยๆปูดบวม ถ้าสาวน้อยที่อยู่ข้างหลังเขาได้มาเห็นคงจะได้อาเจียนเอาอาหารที่กินไปเมื่อเช้าออกมาหมดไส้แน่ๆ

" เกิดอะไรขึ้นอยู่ข้างหน้านั้นกันแน่ค่ะคุณ "

เสียงหวานดังขึ้นมาเบาๆท่ามกลางความเงียบ ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับมามองหญิงสาวแต่ก็ยังพูดบอกเล่าเหตุการณ์ที่เขาได้เห็นให้เธอฟังเสียงเบา

" อืม ข้างหน้านี้ผมเห็นซอมบี้กลุ่มหนึ่ง แต่มันแปลกมาก " เมื่อเขาเล่ามาถึงตรงนี้เธอจึงรู้สึกสงสัยมาก

" แปลกยังไงเหรอ? " เขาจึงเล่าต่อ

" แปลกตรงที่ตัวของพวกมันบิดไปบิดมาผิดรูปนะซิ? " ห๊ะ! บิดหงอผิดรูปนี้มัน! ทำไมมันรวดเร็วขนาดนี้! น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว ทำยังไงดี มันไม่ควรจะอัพเกรดเร็วขนาดนี้! นี้มันผิดเพียนจากเนื้อเรื่องแล้ว! คิดสิคิด! แต่ก่อนอื่นต้องรีบหนีออกไปจากที่นี้โดยเร็วที่สุดซะก่อน

" ค คือคุณเยี่ย! ไม่สิ พี่หมิงเฉิน! พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี้เดี๋ยวนี้เลย ไม่อาจชักช้ามากกว่านี้ได้แล้วเร็วเข้า! " ถ้ามีซอมบี้ที่รับรู้กลิ่นได้เร็วในฝูงนั้นด้วยละก็พวกเธอต้องแย่แน่ๆ หมิงเฉินตกใจกับเสียงที่สั่นเครือและความหวาดกลัวของหญิงสาว ไม่รู้ว่าเขาเดินไปยืนอยู่ข้างๆคนตัวเล็กตอนไหน? แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมาทั้งๆที่ตัวเขานั้นไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน...

" ได้! ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบออกไปจากที่นี้กันเถอะ " ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับมือเล็กแล้วลากออกไปจึงทำให้รู้ว่ามือเล็กๆนี้สั่นไม่หยุด เขาไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องนี้เธอคงจะกลัวมากซิน่ะ เขาจึงบีบกระชับมือเล็กอย่างปลอบโยน พวกเขาทั้งสองรีบวิ่งออกไปเงียบๆ ตอนนี้ตามถนนไม่ค่อยมีซอมบี้โพลออกมาเพราะถูกชายหนุ่มฆ่าเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว จึงทำให้พวกเขาออกเดินทางได้อย่างสะดวก เธอได้คุยตกลงกับหมิงเฉินตั้งแต่อยู่ในโรงแรมแล้วว่าพวกเขาไม่ควรที่จะรออยู่ในโรงแรมแห่งนั้น เพราะไม่อาจรู้ได้ว่าอันตรายมันจะมาถึงเมื่อไหร่ จึงตกลงกันว่าจะต้องเดินทางออกจากเมืองกวางโจวแห่งนี้ให้ได้โดยเร็ว

พวกเธอได้ออกสำรวจและเก็บเสบียงอาหารมาได้เยอะพอสมควรเลยไม่ต้องมากังวลกับเรื่องนี้ แต่พวกเราต้องไปหารถสักคันที่โชว์รูม ถ้าไม่มีรถก็ไม่สามารถไปที่ชานเมืองในวันนี้ได้แน่

" พวกคุณกำลังหารถที่มีกุญแจใช่ไหม? "

อะ!

ฟุบ พรึบ!

" นายเป็นใคร! เข้ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง? หรือว่านายตามพวกเรามา " หมิงเฉินรีบยกปืนในมือขึ้นมาขูชายหัวแดงที่ออกมาประกฏอยู่ตรงหน้าพวกเขาทันที และกันร่างบางให้เข้าไปยืนอยู่ที่ด้านหลังเขาไว้

" เห้ยๆ เดี๋ยวก่อนสิ! ซะ ว่างปืนลงก่อน ผมมาถึงที่นี้ก่อนพวกนายน่ะ! ผมก็มาหารถเหมือนกับพวกนายนั้นแหละ " หมิงเฉินไม่ได้ลดปืนในมือลงแต่อย่างใด

" นายคงไม่ได้ถูกพวกมันกัดมาใช่ไหม? บอกมา! " ชายหัวแดงรีบพูดอย่างรัวเร็วกลัวว่าชายคนนี้พลั้งเผลอยิงเขาขึ้นมาก็แย่แน่ๆ

" ผมไม่ได้ถูกพวกมันกัดนะ ผมยินยอมถอดเสื้อผ้าให้พวกคุณดูก็ได้! ผมเพิ่งเดินทางมาถึงที่นี้ได้สองวันเท่านั้น ผมได้เข้ามาแอบอยู่ในนี้มาโดยตลอดยังไม่ได้ออกไปไหนเลย " ห้ะ! ถอดเสื้อผ้าเหรอเห็นฉันเป็นฝักทองหรือไง! อะไรนะอยู่ที่นี้ตลอดเวลาไม่ได้ไปไหน? แล้วเขากินอะไรล่ะตอนนั้น

" เห้คุณ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิ! ผมก็มีอาหารที่เก็บมาเหมือนกันน่ะ! " ชายหัวแดงที่ยังไม่รู้ชื่อโวยวายขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของสาวน้อยคนงามที่อยู่ข้างหลังชายหน้านิ่งมองมาที่ตัวเขาแบบแปลกๆ

" เออ...แหะๆ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย " เขาไม่เชื่อ

" สีหน้าของคุณมันฟ้องอยู่น่ะ ไม่รู้ก็บ้าแล้วครับ "

" อะแฮ่ม! นายไม่ได้ถูกกัดก็ดีแล้ว ฉันคงไม่มีเวลามาสนทนากับนาย ฉันต้องการพาหนะเพื่อเดินทางไกล และฉันก็รีบมากด้วย " โอ๊ะ โอ๋ นี้คงจะเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดของเขาละมั้งตั้งแต่เธอได้พบกับเขามาล่ะ หรือเปล่า?

" ผมขอไปกับพวกคุณด้วยได้ไหม? รับรองว่าผมนะมีประโยชน์ต่อพวกคุณแน่นอน! " เธอมองสำรวจชายหัวแดงเงียบๆ ดูเหมือนเขาจะมีนิสัยที่ร่าเริงแจ่มใส? แต่ก็ดูเหมือนว่าจะพูดมากเป็นพิเศษนะ?

" พี่คิดว่ายังไงพี่หมิงเฉิน จะให้เขาตามไปกับพวกเราด้วยรึเปล่า? " เขารู้สึกไม่ชินกับคำเรียกชื่อของเขาที่เปลี่ยนไปของเธอเลยจริงๆ เขารู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนทุกครั้งที่ได้ยินเธอเรียกเขาว่าพี่หมิงเฉิน อึก! นี้เขากำลังป่วยเหรอ? หรืออากาศมันร้อนเกินไป? เหมือนไม่ใช่เขาเลย บ้าจริง!

" พี่ พี่หมิงเฉิน! "

" อะ อืม มีอะไรเหรอ ทำไมเรียกพี่เสียงดังขนาดนี้ " อายย ตายแล้วๆ เขาแทนตัวเองว่าพี่ด้วยล่ะ โอ้ย เขินจัง!

" ก็พี่ยืนเหม่อลอยตั้งนานเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน ก็เลยต้องตะโกนแบบนี้ "

" สรุปแล้วให้ผมไปด้วยเถอะนะ ผมขอร้องนะครับ ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ " ชายหัวแดงเอ่ยเสียงเศร้า

" อืม ได้! แต่นายต้องช่วยฉันดูแลเซียวเหมย " เห้! ฉันไม่ได้เป็นคนอ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อยนี้! ตาบ้านี้พูดคำนี้ออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆได้ยังไง ฮึ่ม!

" ไม่มีปัญหาอยู่แล้วละครับ ผมยินดีมาก " พูดจบก็ขยิบตาให้กับสาวน้อยที่หนึ่งแล้วจึงแนะนำชื่อของตัวเองให้กับทั้งสอง

" ผมเซี่ยวหลียาง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ " ห๊ะ! อะไรนะ! นี้ฉันตกใจมากี่ครั้งแล้วน่ะวันนี้ หลียาง... นี้มันจะบังเอิญเกินไปมั้ง? เซี่ยวหลียาง นักฆ่าในโลกมืดที่เป็นตัวละครที่อันตรายที่สุด! ถ้าเธอไม่รู้มาก่อนละก็...เธอคงจะคิดว่าเขาเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลาแน่ๆ นี้โง่รึเปล่าเนี่ย! ใครจะมาอารมณ์ดีในวันที่โลกมันแตกด้วยล่ะ! แหอะๆ ไม่ปกติเลยฉัด!ๆ

" เยี่ยหมิงเฉิน " พิกุลทองกลับมาล่ะ ประหยัดไปป่าวค่ะคุณพี่ เมื่อกี้ยังพูดประโยคยาวๆอยู่เลยแท้ๆ

" ฉะ ฉันเซียวเหมย " เธอพูดออกมาด้วยเสียงสั่นนิดหน่อย เพราะรู้สึกกลัวเขาขึ้นมา ก็นะ คนที่ฆ่าคนได้ด้วยรอยยิ้มเลยนะ ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว

" ว้าว นามสกุลของพวกเราคลายๆกันมากเลยนะครับ ช่างดีจริงๆ " ดีกับผีนะสิ! ได้แต่คิดในใจอ่ะน่ะ

" เอาล่ะ พวกเรารีบไปหารถกันเถอะ ถ้ายังจะชักชาอาจจะไปสายก่อนฟ้าจะมืดซะก่อน " หมิงเฉินพูดตักเตือน เพราะเวลาเดินทางในตอนกลางคืนจะอันตรายมากเกินไป

" ผมมีรถที่เหมาะสมกับการเดินทางด้วยนะ สนใจไปดูก่อนไหม? " หมิงเฉินพยักหน้าตกลง พวกเขาเลยเดินตามหลียางไปดูรถที่ว่า มันเป็นรถอเมริกาออฟโรดคันสีดำนั้นเองมันดูเท่ห์มาก!

" ในเมื่อมีรถแล้วพวกเราเตรียมตัวเถอะ ต้องไปเก็บน้ำมันที่ปั๊มด้วย " ทั้งสองพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหมิงเฉิน ตอนนี้น้ำมันรถก็สำคัญร่วมทั้งอาหารที่ต้องไปหามาเพิ่ม

ทั้งสามคนรีบขึ้นรถทันที แน่นอนว่าคนที่รับผิดชอบเป็นคนขับรถก็คือหลียางนั้นเอง ส่วนหมิงเฉินนั่งข้างหน้าเป็นเพื่อนคนขับ ส่วนเธอก็นั่งที่เบาะข้างหลังพร้อมกับเสบียงอีกมากมายที่ไปเก็บมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนหน้านี้ร่วมทั้งมีเมล็ดพันธุ์อีกมากมายด้วย พวกเรามุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก

" ใกล้จะมืดแล้วพวกเราหาที่พักแถวๆนี้ก่อนเถิดถ้าเดินทางในเวลามืดค่ำอาจจะเป็นอันตรายได้ " หมิงเฉินพูดขึ้นเมื่อรถได้ขับเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง เพราะมันเป็นทางผ่านนั้นเอง พรุ่งนี้ค่อยออกเดินทางต่อก็แล้วกัน

" อืม หม่ดูบ้านเล็กๆนี้ซอมบี้ไม่ค่อยมีเยอะเท่าไหร่นะ " หลียางพูดออกมาเบาๆ เมื่อขับรถเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้

" ใช่ ดูเหมือนว่าเมื่อก่อนที่หมู่บ้านแห่งนี้มีคนน้อยมากอาศัยอยู่ที่นี้ แหละอาจจะมีแต่คนชราอีกด้วย " ในที่สุดรถก็มาจอดที่หน้าบ้านหลังเล็กที่อยู่ท้ายหมู่บ้านเป็นบ้านที่อยู่หางไกลจากบ้านหลังอื่นๆมาก เมื่อเดินเข้าไปสำรวจด้านในก็จะเห็นว่ามีห้องสองห้องนอน สองห้องน้ำและห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องครัว แถมบ้านก็สะอาดดีไม่จำเป็นต้องเหนื่อยทำความสะอาดก่อนพักเลย

" เดี๋ยวฉันไปทำอาหารเย็นเอง พวกคุณไปอาบน้ำก่อนเถอะ " เอ้...ทำไมรู้สึกเหมือนภรรยาบอกสามีเลยหล่ะ เธอคงจะคิดไปเองแหละ!? ทำไมต้องพูดประโยคนี้ออกไปด้วยนะ ตอนนี้แก้มของเธอร้อนมากเลย งื้อ...

" หึ ..." ทั้งสองยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี

ณ ด้านหน้าทางเข้าหมู่บ้านซ้วยหนาน

คนกลุ่มหนึ่งเดินเท้าเข้ามาใกล้ประตูทางเข้าหมู่บ้าน พวกเขามองไปรอบๆอย่างระวาดระแวง ในมือของพวกเขาถืออาวุธคนละชิ้น

" เห้ย! แกเข้าไปก่อนดิ แล้วพวกฉันจะระวังหลังให้ " ชายหนุ่มแม่มปาก ทำไมต้องเป็นเขาอีกแล้ว! เขาได้แต่กัดฟันกล้ำกลืนฝืนทน ในใจรู้สึกไม่ยินยอม! แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ มีพี่สาวก็เหมือนไม่มี! กลัวตายจนยอมพลีกายให้กับพวกสารเลวนั้น! น่าขยะแขยงสิ้นดี!

" พี่หยงอย่าไปดุน้องชายของฉันมากไปสิค่ะ เขายังเด็กอยู่เลย " เสียงที่ดัดให้หวานหยดย้อยพูดขึ้น ชายที่ถูกเรียกว่าพี่หยงจึงพยักหน้ารีบรับปากสาวงามในอ้อมแขนของตน

" ได้พี่จะให้คนของพี่ไปกับมันด้วยก็แล้วกัน "

เด็กหนุ่มมองทั้งสองอย่างรังเกียจคิดว่าพูดแบบนั้นแล้วเขาจะสำนึกในบุญคุณหรือไง! ถ้ามีโอกาสเขาจะฆ่าพวกมันให้หมด! ถ้าไม่ใช่ผูสารเลวคนนี้แม่ของเขาก็ไม่มาตายอย่างน่าอดสูแบบนั้น! ในแววตาของเขามีแต่ความดำมืดอาขาตแคน!

ณ บ้านหลังน้อยท้ายหมูบ้าน

" นี้ ดูเหมือนว่าจะมีคนกลุ่มหนึ่งได้เข้ามาในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน " หลียางรีบพูดขึ้นมาเมื่อเข้ามานั่งที่โซฟา ถ้าเขาไม่ได้ออกไปสำรวจหมู่บ้านนี้ก็คงไม่มีทางได้รู้แน่

"อืม อย่าเพิ่งเคลื่อนไหว เรารอดูสถานการณ์ไปก่อน ถ้ามีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นพวกเราค่อยมาจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้ก็ไม่สาย ตอนนี้เราอย่าให้พวกมันมาเจอกับพวกเราก็พอ "

" มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าทำไมพวกคุณดูเคร่งเครียดกันจัง ช่างเถอะ!อาหารสุกแล้ว รีบมากินตอนที่มันยังร้อนดีกว่าน่ะเดี๋ยวถ้ามันเย็นแล้วจะไม่อร่อย " พวกเขาจึงเดินไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อนั่งลงเรียบร้อยหมิงเฉินจึงเล่าสถานการณ์ด้านนอกให้สาวน้อยได้รู้

" แล้วพวกเราควรจะทำยังไงกับคนกลุ่มนั้นดีล่ะค่ะ "

" ตอนนี้พวกเราควรจะอยู่เฉยๆดีกว่า เดี๋ยวผมจะออกไปสืบดู แล้วเราค่อยมาคิดกันอีกที่หลัง "

หลี่ยางพูดขึ้นมาด้วยเสียงเขร่งขรึม ถ้าไม่ระวังตัวเอาไว้ก่อนละก็อันตรายอาจจะมาถึงตัวพวกเขาในไม่ช้านี้แน่ เพราะโลกนี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว...