ณ แถบชายป่ามีนางจิ้กจอกเก้าหางตนนึง นางเป็นกลึ่งเพทกลึ่งปีศาจ นางมีพลังที่เป็นอมตะและไม่มีวันตายมีแต่คนที่เกลียดนาง คิดว่านางเป็นคนทำให้ชายหนุ่มในหมู่บ้านตายบ่อยๆ

แต่นางนั่นก็ไม่ได้สนใจเลยซักนิด ที่นางมาอยู่บนโลกมนุษย์ เพราะชาติที่แล้วนางเป็นเทพธิดาอยู่บนสวรรค์แต่ด้วยความรักจึงทำให้นางผิดกฎของสวรรค์นางจึงต้องมาเกิดเป็นนางจิ้งจอก นางได้บำเพ็ญเพียรในถ่ำจนนางมีหางถึงเก้าหางและทำให้ความเสียใจแปลเปลี่ยนเป็นความแค้นแทน

และมันทำให้นางโกรธแค้นสวรรค์ความแค้นนั่นจึงเกิดขึ้นเป็นพลัง

ณ วังแห่งหนึ่งที่อยู่กันอย่างเงียบสงบตั้งแต่ราชวงชางถึงปัจุบันคือราชวงชิง ปีนี้ของประเทศจีนแผ่นดินใหญ่มีเทศกาลใหว้พระจันทร์ เหล่าชาวบ้านชาวพื้นเมือง ต่างทำขนมใหว้พระจันทร์เพื่อนำมาบูชาเทพธิดา ต่างคนก็ต่างขอพรตามดั้งที่ตนปรารถนา

เช่นกัน เมื่อมีมนุษย์ที่มาเดินตามงานเทศกาลก็ย้อม มีปีศาจนับสิบแปลงกายเป็นมนุษย์ เพื่อมาชื่นชมความงามของเทศกาล

ในคืนวันใหว้พระจันทร์เหล่ามนุษย์และเหล่าปีศาจต่างสุขสมที่นานๆทีจะมีงานคงคลเช่นนี้

เมื่อใกล้เข้ายามเฉินเหล่ามนุษย์เหล่าปีศาจต่างกับไปที่ที่ตนจากมา

ในแถบชายป่านางจิ้งจอกนางหนึ่งนั่งอยู่ถ่ำกลางป่าใหญ่มีเสียงสัตว์มากมายที่นางคุ้นหูดังก้องทั่วป่านางนิ่งเฉยไม่ได้จึงจำแลงกายกลับเป็นจิ้งจอกสีขาวราวหิมะที่ปกคลุมอยู่ทั่วตัวดังเดิมก่อนจะวิ่งเข้าไปหาต้นเสียงโดยทันที

นั่นคือภาพที่นางไม่อยากจะเห็นเลยสิ่งนั่นคือภาพ

พรานป่าที่มาล่าสัตว์ในที่ที่นางครอบครองนางเห็นดังนั่นจึงไม่รีรอรีบใช้เล็บที่เเหลมคมดังกรงเล็บของเหยี่ยวข่วนเข้าที่หลังของพรานป่าก่อนจะกัดฉีกเนื้ออย่างน่ากลัว

ที่นางทำแบบนั่นเพราะนางเป็นปีศาจที่ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายสิ่งที่อยู่ในป่าของนางทุกสิ่งทุกอย่าง

สัตว์น้อยใหญ่ในป่านับถือนางเป็นที่สุด

เมื่อยามเช้าของอีกวันมาถึงแสงตะวันส่องกระทบโดนผิวของนางจิ้กจอกสีผิวที่ขาวราวหิมะกระทบกับแสงตะวันผิวที่ขาวอยู่แล้วจึงทำให้ขาวจนเห็นเส้นเลือด

นางนึกสนุกอยากจะไปเดินตลาดที่ติดกับวังจึงจำแลงกายเป็นหญิงสาวผิวขาวชุดฮันฟูสีแดงสดตัดกับสีผิว เปล่งประกายตามท้องตลาด

ชายหนุ่มหลายคนมองมาที่นางด้วยความใคร่

ก่อนที่นางจะเดินชนเข้ากับใครบางคน

"ความอบอุ่นนี้ทำไมข้าถึงคุ้นเคยนัก"นางคิดก่อนจักเก็บไว้แล้วเอ้ยปากขอโทษชายหนุ่มหน้าตาคมคายด้วยความแคลงใจ

แต่นางนั่นก็ไม่ได้ถามอะไรต่อจึงหันหลังแล้วเตรียมเดินจากไป

"แม่นางหยุดก่อน"นางชะงักที่ได้ชินเสียงอันจริงจังนั่น

"ท่านนักพรดมีอะไรรึ"

"ข้านั่นเหมือนเคยเห็นหน้าเจ้าในที่แห่งหนึ่ง"

"เราไม่เคยเจอหน้ากันเลยสักคลา"

"ฉะนั้นแล้วข้าจักไปเจอหน้าท่านรักพรดตอนได"

"แต่ข้าคิดว่าเราทั้งคูเคยเจอกันในที่แห่งหนึ่ง"

"ข้าขอตัว่อนนะท่าน"นางเอ้ยปากก่อนจะเดินไปแล้วนำกลับไปคิด คืนนั่นนางนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดเรื่องที่พบเจอเมื่อเช้า

จนนางเผลอหลับไหลไป จนถึงรุ่งเช้าของอีกวัน

พระอาทิตย์สีส้มกลมโตผ่านพ้นกลีบเมฆบางส่องกระทบผิวขาวซีดจนเป็นประกายสวยเด่นในผืนป่า

ดวงตาสองคู่ค่อยๆเบิกโตขึ้น เท้าเรียวยาวกระทบกับพื้นดินเปียกแฉะจนรู้สึกเย็นลมเย็นในยามฤดูหวานพัดผ่านให้เย็นเป็นช่วงๆนางจิ้งจอกขดตัวเพราะความเย็นที่โดนผิว นางค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นจิ้งจอกขาวเพื่อทำให้รู้สึกอุ่นขึ้นเล็กน้อยแต่ความซนความมุทะลุก็ไม่เคยที่จะเปลี่ยนแม้แต่นิด นางอยากจะลองคิดปลดพัณการการเป็นจิ้กจอกของนางแต่นางก็ไม่เคยที่จะทำสำเร็จจนนางถอดใจล้มเลิก

วันนี้เป็นวันดีนางท่องเที่ยวตามตลาดอีกครั้งและได้พบกับป้ายประกาศว่า

"ถ้าผู้ใดคิดว่าตนเป็นผู้มีฝีมือในจิตวิญญานงานศิลปะขอให้ท่านผู้นั่นลอง ประลองฝีมือการเดินหมากกับองหญิง"จื่อเฟิง"ผู้เพียบพร้อมไปด้วยคุณธรรมความดีสติปัญญาเป็นเลิศสง่างามดุจเทพทิดาสวรรค์"

นางคิดอยู่คู่ แล้วจึงตัดสินใจเสนอตัว การประลองครั้งนี้

"ข้าข้อลองเดิมพันด้วยคนสิท่าน"

ปากเล็กๆเอ่ยขึ้นด้วยความห้าวหาญ สายตานับสิบจ้องมองนางด้วยความเอ็นดู

"ฉะนั่นแล้วท่านทรงตามข้ามาเถิดแม่นาง"

นางยิ้มก่อนจะเดินตามท่านทูตเฒ่าไป พายในวังสวยงามราวกับสวรรค์ท่านทูตพานางเดินไปเข้าพบห้องเต้ที่ห้องโถงใหญ่ห้องเต้เอ่ยปากถาม

"แม่นางผู้นี้คิดยังไงมาประลองกับทิดาของข้า"

"หม่อมฉันแค่เพียงคิดสนุกอยากประลองด้วยแค่นั่น"

"ตัวเล็กๆแต่ความคิดเจ้าใหญ่กว่าตัวเจ้าอีก"

"ขอบพระทัยที่ติชมหม่อมฉัน"

"เอาเถิดพรุ่งนี้ข้าจะเตรียมงานพิธีเดินหมากเอง"

"ส่วนเรื่องข้าวของต่างๆข้าจะเป็นคนให้ทหารนำไปส่งที่จวนเอง"

"ท่านมีน้ำพระทัยแล้ว"

ทหารนับสิบพานางจิ้งจอกน้อยไปที่จวนของนางและเฟ้าอารักขาอยู่ไม่ห่างบางครั้งนางก็รู้สึกเบื่อที่ต้องอยู่ในที่ ที่มีแต่สีสันความสว่าง ครั้งนี้

นางคิดพิเลนแก้เครียดปลดพันธนาการจิ้งจอก

ที่มีอยูในกายได้สำเร็จ ตอนนี้นางกลายเป็นหญิงสาวธรรมดาทั่วไปแต่มีบางอย่างที่ไม่เปลี่ยนแปลงสิ่งนั่คือความอ่อนเยาว์ของนาง

ไม่แปลกที่ความอ่อนเยาว์ยังคงอยู่เพราะพลังที่นางบำเพ็ญเพียรมาเป็นเวลาพันปีจึงทำให้นางไม่ลงแม้แต่นิด