ณ บ้านหลังหนึ่ง

.

.

ชายสามคนดูกำยำเขามา ขนของภายในบ้าน วิชิตและวันยา หวาดกลัวมากเนื่องจากเป็นพวกของเจ้าหนี้ พวกเขาขนเอาข้าวของมีค่าไป เพื่อใช่หนี้แต่ก็ไม่พอ พริ้งลูกสาวคนเดียวกลับมาที่บ้าน เด็กหญิงผิวขาว ปากสีชมพูอ่อน เจ้าหนี้เห็นเธอจึงคิดวิธีการได้

เจ้าหนี้:หยุด แล้วไปเอาอีเด็กนั่นมา

ลูกน้อง:ครับนาย

//พริ้ง//

ฉันกลับมาที่บ้าน พบกลับกลุ่มคนกำลังขนของภายในบ้านออกไป พ่อและแม่ยืนนิ่งไม่กล้าตอบโต้อะ แล้วชายตัวผอมดูมีอายุก็เห็นฉัน ก่อนจะสั่งพวกนั้นไห้มาจับตัวฉัน ฉันวิ่งหนีแต่ไม่พ้น พวกนั้นจับตัวฉันได้แล้วบอกพ่อกับแม่ว่า จะเอาตัวฉันไปขัดดอก

เจ้าหนี้:ของพวกนี้ พวกมึงเอากับไป

เจ้าหนี้:แต่กูจะเอาลูกมึงไปขัดดอก

วิชิต:ไม่ได้นะครับ!

เจ้าหนี้:มึงหุบปากไป!

เจ้าหนี้:ถ้าหนี้พวกมึงไม่หมด ลูกมึงก็จะทำงานขายตัวอยู่แบบนั้นแหละ

พริ้ง:พ่อ แม่ช่วยหนูด้วย

//วันยา//

ฉันมองลูกสาวที่ถูกจับตัวไว้ ด้วยความเวทนา แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของเราสองคน ทำไห้ต้องเสียเธอไป พวกนั้นอุ้มเธอขึ้นรถไป ฉันถึงกลับทรุดตัวลงเพราะเธอเป็นแค่ลูกคนเดียวเท่านั้น ฉันร้องไห้คล่ำควรแต่ก็ไม่มีวี่แววที่พวกนั้นจะเห็นใจ

(17:45)

//ซ้องขายตัว//

//พริ้ง//

พวกนั้นพาฉันลงจากรถ เข้าไปในซ่องนั่น ข้างในมีผู้หญิงนับไม่ถ้วน อายุเท่าฉันและมากกว่า พวกเธอไม่มีความสุขกันเลย คงจะโดนเหมือนกันกับฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรนาน พวกนั้นก็พาฉันเข้าไปในห้องห้องหนึ่งด้านในเป็นห้องแต่งตัว มีผู้หญิงคนหนึ่งรออยู่ เธอจับฉันสวมชุด นอนตัวเล็กนิดเดียว ฉันรู้ชะตากรรมตัวเองทันที แต่มันก็จำใจต้องทำ

พวกเขาพาเธอเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ด้านในมีเตียง แล้วของอีกจำนวนหนึ่ง เธอรู้ได้ทันที่ว่าใช่ทำอะไร เมื่อประตูปิดลง เธอเดินไปนั่งบนเตียง ที่ตรงนั้นนุ่มมาก เธอเอนตัวนอน แต่ดีที่พวกนั้นไม่เอามือถือเธอไป แต่เธอไม่สามารถคุยกลับไปใครได้เลย เธอหดตัวกลมร้องไห้ออกมา เสียใจที่ชีวิตเธอมาต่อได้แค่นี้

พริ้ง:ฮึก...ฮื่อ......

พริ้ง:ทำไม....ทำไม.....

พริ้ง:ชีวิตเรา...มาแค่นี้เองหรอ

จบ

สงสารนางจุง คนเขียนขอโทษเด้อ.....

//ซ่องขายตัว//

รถคันหรูเข้ามาจอดหน้าซ่อง ชายวัย30ลงมาจากรถ ถึงอายุจะเยอะแล้วแต่ยังหน้าเด็กเหมือนเดิม เมื่อเข้าไปด้านใน ทุกคนต่างก็ก้มหัวให้เข้า เขาคืออัคคีมาเฟียใหญ่ และเจ้าของที่นี่ เขาเข้าไปคุยกับ ผู้ดูแลและผู้ดูแลก็บอกว่า ได้ตัวเด็กไหม่มา จะพาอัคคีไปดู

ผู้ดูแล:คุณอัคคีครับ วันนี้เราได้เด็กไหม้มา

ผู้ดูแล:คุณอัคคีจะไปไหมครับ

อัคคี:อืม...ได้

เขาไม่ขัดข้องใดๆ เพราะเขาไม่ได้สนใจอะไรผู้หญิงที่นี่อยู่แล้ว เขาเดินตามไปอย่างว่าง่ายพร้อม บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่ง เมื่อถึงที่ห้อง เปิดเข้าไปเจอ เด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ผู้ดูแลตะคอกเธอ แต่อัคคีกลับบอกไห้เขาหยุด

อัคคี:หยุด เดี๋ยวฉันเคลียเอง

ผู้ดูแล:คุณอัคคีจะ..

อัคคี:ป่าว ฉันแค่จะคุยกับเธอ

ผู้ดูแล:อ๋อครับ

//อัคคี//

ผมเดินเข้าไปด้านใน ประตูปิดลง เธอมองผมเล็กน้อยตัวเธอสั่นเทา ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆเธอ จับไปที่ไหล่เธอแล้วเริ่มพูดกลับเธอ

อัคคี:เธอชื่ออะไร

พริ้ง:พริ้ง

อัคคี:เพราะดีนะ ทำไมเธอถึง

พริ้ง:หนูไม่ชอบงานนี้

อัคคี:อ๋อหรอ ทำไมละ

พริ้ง:มันน่าเกียด

อัคคี:วันเธอก็จะบอกว่า ผู้หญิงขายบริการทุกคนน่าเกียด

พริ้ง:ป่าว แค่มันเป็นอาชีพที่...

//พริ้ง//

ฉันพูดกลับเข้า จนบทสนทนาเงียบลง เขาเอื้อมมือมาจับที่ใบหน้าฉัน แล้วบอกไห้เงยหน้าขึ้น ฉันกลัวมากจึงทำตามอย่างว่าง่าย ฉันหลับตาปี๋ เขาบอกไห้ฉันลืมตาขึ้น เราบังเอิญสบตากัน เขาหน้าตาดีพอสมควร ดูสุขุมมาก แต่ไม่ใช่เลย

อัคคี:ไหนเธอเงยหน้าสิ

อัคคี:สวยดีนะ ตัวเล็ก

อัคคี:หลับตาทำไม ลืมตาสิ

//อัคคี//

เหมือนผมโดนมนต์สะกดบางอย่าง เธอสวยมาก สาวน้อยน่ารัก ผมปล่อยมือจากเธอ เรานั่งห่างกัน เธอดูกลัว ผมเดินออกไปจากห้อง ไปหยิบวายมา ผมชวนเธอดื่ม เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย

อัคคี:เธอดื่มเป็นไหม

พริ้ง:ก็พอได้อยู่ค่ะ

อัคคี:วันดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อย

พริ้ง:ได้ ไม่มีปัญหา

อัคคี:แล้วเธอรู้ไหม ผมเป็นไคร

//อัคคี//

ผมถามเธอ พลางจิบวายไปด้วย เธอได้แต่ถือแก้ววายไม่ได้จิบเลยสักนิด เธอเอาแต่มองผม ด้วยสายตากังวล

อัคคี:ดื่มสิ

พริ้ง:ไม่ดีกว่าค่ะ

อัคคี:ทุกอย่างที่นี่ เป็นของผม

อัคคี:รวมทั้งเธอด้วยตัวเล็ก

พริ้ง:คุณเป็นเจ้าของที่นี่หรอ?

อัคคี:ใช่ ผมเป็นเจ้าของที่นี่ รวมทั้งหนี้ของพ่อแม่เธอด้วยตัวเล็ก

พริ้ง:คุณจะไม่ทำอะไรหนูใช่ไหม

//พริ้ง//

เขาไม่ตอบอะไร แค่จิบวายต่อไม่สนใจ ฉันรู้สึกกลัวมาก ได้แต่ทำตามที่เขาสั่ง เขาอาจจะไม่ใช่ชายผู้แสนดี แบบที่ฉันคิดไว้

อัคคี:เธออายุเท่าไหร่แล้วตัวเล็ก

พริ้ง:18 อีกสองเดือน18

อัคคี:เธอรู้ไหม เธอเป็นคนที่น่าดึงดูดมากเลยนะ

พริ้ง:คุณหมายความว่ายังไง

อัคคี:เธอไม่ต้องรู้หรอกนะตัวเล็ก

อัคคี:ฉันจะประนีประนอมเธอนะตัวเล็ก

พริ้ง:คุณไม่ใช่คนดีแน่

อัคคี:แล้วเธอคิดว่ายังไงละ

อัคคีเข้าไปหาเธอ เอาหน้าไปใกล้ มือจับที่ปลายคางเธอ พริ้งหันหน้าหนี ส่วนอัคคีหัวเราะเยาะ แล้วจิบสายต่อ สองคนนั่งจิบสายต่อ จนถึงตอนที่อัคคีเริ่มจะเมา

พริ้ง:นี่คุณพอได้แล้วมั่ง หนูว่าคุณน่าจะเมาแล้ว

อัคคี:นี่...ตัวเล็กไม่เอาไม่พูด ผมขอแข็งจะตาย

พริ้ง:หนูว่าคุณน่าจะเมาแล้ว เดี๋ยวหนูไหมผู้จัดการเอาน้ำไห้นะคะ

//พริ้ง//

ฉันลุกขึ้นจากเตียง ไปที่ประตูแต่ไปไม่ได้กี่ก้าว เขาก็คว้ามือฉันดึงมานั่งบนตักเข้า ใจฉันตกไปที่ตาตุ่ม มือสองข้างโอบเอวฉันไว้

พริ้ง:คุณทำอะไร เดี๋ยวหนูจะไปเอาน้ำไห้

อัคคี:ไม่ต้อง...ไม่ต้องไปไหน เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหน

พริ้ง:อย่าคิดอะไร แบบนั้นนะหนูสู่นะ

อัคคี:ชอบจังเลย ผู้หญิงแบบนี้ ดูสิจะเก่งไปได้กี่น้ำ

พริ้ง:นี่!!!ปล่อยหนูนะโว้ย!!!!

พริ้งดินสุดแรงที่มี แต่เธอก็สู้แรงอัคคีไม่ไหว สวนอัคคีก็เริ่มกอดแน่นขึ้นเลื่อยๆ จนตอนนี้ตัวสองคนติดกัน จนถึงที่สุดทำนิ้วก็หยุด เพราะรู้ว่าเธอสู่เขาไม่ได้

อัคคี:ตัวเล็กดินไปเสียแรงเปล่าคะ

พริ้ง:อีโรคจิต!!!ปล่อยนะ!!

อัคคี:อืออออไม่เอาไม่ดีนะคะ

พริ้ง:อีบ้าฮีโรคจิตปล่อยกู!!!!

อัคคี:ผมพูดดีเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ!

พริ้ง:คุณ.....

อัคคี:ผมบอกแล้วไง จะประนีประนอม

อัคคี:แต่ตัวเล็กไม่ฟังกันเลย ท่าจะประนีประนอมไม่ได้แล้ว

อัคคีจับที่หธงพริ้งแล้วกดเขามา เขาประกบจูบทันที่ พนิ้งทุบที่หน้าอกเขาไปหลายรอบ แต่ก็ไใ่มีท่าทีที่จะหยุดเลย

พริ้ง:อือ อืออออ

อัคคี:จะไม่ยอมกันเลยใช่ไหม

พริ้ง:ทำบ้าอะไร แจ้งคดีพลาดผู้เยาว์นะเว้ย!

อัคคี:ถ้ากล้าก็ทำสิ ระหว่างความเป็นธรรมกับเงิน

อัคคี:พวกตำรวจจะเห็นอะไรดีกว่า

พริ้ง:ก็ต้องตามเป็นธรรมอยู่แล้วสิ!

อัคคี:มันใจขนาดนั้นเชียว

อัคคี:เธอรู้ไหม กว่าที่ผมจะมาอยู่จุดนี้ได้ ผมเสียไตรไปบ้าง!

อัคคี:พ่อแม่ผมตาย แต่ตำรวจแค่เอาเงินฟาดหัว ก็ปล่อยคดี ปลิวตามลม!!!!!

//พริ้ง//

หลังจากจบประโยคนั้น ฉันเงียบไปไม่ตอบอะไร แค่รู้สึกผิดแต่ฉัน ก็แอบสงสารเขา เพราะจากที่อ่านนิยายมา พวกนี้จะสืบทอดกันมาเป็นวงตระกูล แต่เขากลับสร้างตระกูลของตัวเองขึ้นมาไหม

พริ้ง:หนูขอโทษนะ....

อัคคี:ชั่งเถอะ ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น

เขายกตัวเธอออกจากตัก พริ้วนั่งมองเขาที่เดินไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ ก้มหน้าลงเขาดูอ่อนแอมาก ฉันเข้าใจเลยว่า ถึงภายนอกจะดูแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เนื้อในนั้นอาจจะซ่อนจุดอ่อนไว้ พริ้งลุกขึ้นไป เดินไปหาเขาแล้วกอดเขา เหมือนที่ยายเธอทำกับเธอ เมื่อตอนเด็กมีแค่ยายที่เขาใจเธอ จนยายเสียไปอ้อมกอดนี้เธอยังคงจำมาเสมอ และได้ส่งต่อมันไห้อัคคี

พริ้ง:คุณไม่เป็นไรนะคะ

อัคคี:ผมok ตัวเล็กไม่ต้องห่วง

พริ้ง:เรื่องมันผ่านไปแล้ว ถึงมันจะลืมยาก แต่อย่างน้อยเราก็เคยมีพวกเขา

อัคคี:ผมขอโทษนะตัวเล็ก

พริ้ง:อืม....ไม่เป็นไรถึงมันจะ...

อัคคี:ขอโทษที่เอามันมาลงที่เธอ

พริ้ง:หนูเข้าใจ

พริ้งประกบจูบลงบนหน้าผากเขา พวกเขากอดกัน ชั่งแตกต่างจากเมื่อกี้ ที่มันดูเร่าร้อนเกินไป

สองคนนั่งคุยกัน จนดึกอัคคีมีที่ระบายไห้ฟัง ถึงเรื่องงานและเรื่องพ่อแม่ พริ้งรับฟังเขาแล้วคอยปลอบใจแต่ด้วยความเหนื่อยล้า พริ้งผลอยหลับไป เธอนั่งของอัคคี หัวซบลงบนไหล่ อัคคีหันมาดูเธอ แล้วก็ยิ้ม เข้าอุ้มเธอไปนอน ห่มผ้าไห้ มองดูเธอด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินไปอาบน้ำที่ห้องนำในห้อง หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินมานอนข้างๆเธอ แล้วก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

//02:00//

ด้วยความเย็นของแอร์ ร่างบางไปของพริ้งสั้นระริก มือคล้ำหาผ้าห่ม เมื่อคว้าผ้าห่มได้จึงทำไห้อัคคีตื่นขึ้น เขาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เห็นพริ้งที่นอนตัวสั่น เขาเอาผ้าห่มไห้เธอ แล้วนอนลงโดยที่ไม่ห่มผ้าพริ้วกลิ้งมานอนข้างไปเขาแล้วเอาผ้าห่มไห้

พริ้ง:นี่....ห่มผ้าเดี๋ยวป่วย

อัคคี:ไม่เป็นไร เอาตัวเองไห้รอดเถอะน่า

พริ้ง:อย่าเถียงดิ เดี๋ยวตีนะ

//อัคคี//

เธอห่มผ้าให้ผม แล้วหลับตาลง แต่สักพักร่างเล็กๆก็กอดผมกอดแน่นมาก เธอน่าจะเป็นคนชอบกอด ส่วนตอนนี้ผมเป็นหมอนข้างไห้เธอไปแล้ว //กอดหน่อยหนาว// เสียงเล็กไปพูดขึ้นทผมหันกลับไปกอดเธอเอาไว้แน่น ก้มลงไปห้อมหัวเธอเล็กน้อย ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ผมผ่านผู้หญิงมาไม่รู้กี่คน แต่เธอแตกต่าง เธออ้อน แต่เธอก็รักศักดิ์ศรีของตัวเอง และมีความเห็นใจ พวกเธอที่ผ่านเขามา ไม่มีใครอยู่กับผมด้วยความรักเลย

พริ้ง:กอดหน่อย...หนาว...

อัคคี:เอาสิ

พริ้ง:อืออออย่าก่วนดิจะนอน

อัคคี:ขอโทษตัวเล็ก ผมไม่ได้ตั้งใจ

พริ้ง:ไม่เชื่อหรอก อย่าบอกใครนะ

อัคคี:หืม ทำไมละคะ

พริ้ง:แม่บอกว่าโตแล้ว เลิกทำตัวเหมือนเด็ก

อัคคี:ไม่เป็นไรเลย น่ารักออก

พริ้ง:อีคนผีทะเล

พวกเขานอนกอดกันอยู่แบบนั้น จนพริ้งหลับไปแต่อัคคีกลับหลับไม่ลง เพราะกลัวเธอจะตื่นอีก เลยนอนกอดเธออยู่อย่างนั้น

จบ

ยามเช้ามาถึง พริ้งลืมตาตื่นมองเห็นเพียงร่างกายของอัคคีที่กอดเธออยู่ เธอเงยหน้ามองเขา เห็นว่าเขาหลับอยู่กำลังจะขยับหนี แต่อัคคีรู้สึกตัวก่อน เลยกอดเธอแน่นแล้วพูดกลับเธอ

อัคคี:อือออไม่เอานอนต่อ ผมยังไม่อยากตื่น

พริ้ง:มีมาเฟียบ้านไหนเขาขี้เกียดกัน

อัคคี:ผมขอนอนต่อนะตัวเล็ก เมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลย

อัคคี:ผมก็ตัวเล็กตื่นเลยนอนเฝ้าทั้งคืน

พริ้ง:วันคุณนอน เดี๋ยวหนูว่าจะไปคุยกับ ผู้จัดการ

อัคคี:ไม่ต้องไปคุยหรอก นอนต่อดีกว่า...

พริ้ง:ไม่ได้หนูมาอยู่ที่นี่หนูต้องทำงาน

อัคคี:ผมไม่ไห้ทำแล้ว ไม่ไห้ทำแค่อยู่กับผมคนเดียว

พริ้ง:ทำไมกลับคำละ

อัคคี:ตัวเล็กเป็นของผมแคคผมคนเดียว

พริ้ง:ไปเป็นตอนไหนเนี่ย เมื่อคืนลักหลับหรอ

อัคคี:ใช่มั่งนะ...ผมก็จำไม่ได้

พริ้ง:อีโรคจิต!!! ใครเขาเจอกันครั้งแรก ทำกันแบบนี้!!

อัคคี:ที่นี่ที่ไหนล่ะ

พริ้ง:เออวะ

พริ้งเงียบไป อัคคีกอดเธอไม่ปล่อย พริ้งดูกังวลมากเธอคิดกลับตัวเองมาตลอด ว่าในเวลาที่เธอยังมีอายุแค่นี้จะไม่มีวันที่เธอจะขึ้นเตียงกับไครเด็จขาด

อัคคี:ตัวเล็กคะ..ใจเป็นอะไร

พริ้ง:งั้นหนูก็เสียครั้งแรกไปแล้วสิ

อัคคี:หืม...กลัวมากเลยหรอ

พริ้ง:หนูเคยบอกตัวเองท่าเรียนไม่จบ หนูจะไม่ทำอะไรแบบนี้

อัคคี:ขอโทษนะ...ไม่ตั้งใจ

พริ้ง:ไม่เป็นไรมันเกิดขึ้นแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

พริ้ง:หนูต้องรับมันไห้ได้

อัคคี:ผมไม่ตั้งใจแกล้ง

อัคคี:ผมแค่อยากรองดูว่าตัวเล็กจะเป็นยังไง

//อัคคี//

หลังผมพูดจบ เธอมองผมแล้วเลิกตาโต ตีผมอยู่หลายที่ ผมก็ได้แต่หัวเราะ จนเห็นว่าเธอร้องไห้ออกมา ผมก็เข้าใจเลยว่ามันเป็นเรื่องซีเรียสจริงๆ

พริ้ง:ทำไมต้องแกล้งกันด้วย....

พริ้ง:คนนิสัยไม่ดี.....ฮึก

อัคคี:ตัวเล็กร้องไห้ทำไม

อัคคี:ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว

พริ้ง:คนขี้โกหก ท่าแม่คุณอยู่ขอไห้แม่คุณตี

อัคคี:เบื่อเรียกคุณแล้ว แรกพี่ได้ไหม

พริ้ง:ทำไมไม่เพราะหรอ

อัคคี:ไม่ เดี๋ยวมันจะดูเหินห่างเกิน

พริ้ง:อ๋อ เรียกพี่

พริ้ง:คุณพี่เจ้าจร้าาาา

อัคคี:ตัวเล็กอย่าติดตลกสิ

อัคคี:เดี๋ยวโดนจริงๆจะเข็ดนะ

พริ้งนิ่งไป เธอขยับออกมาจากอ้อมกอดของอัคคี ลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้อง อัคคีมองตามเธอไป แล้วหยิบมือถือโทรหาผู้จัดการ

รับสาย

อัคคี:ฮัลโหล

ผู้จัดการ:คุณอัคคีมีปัญญาอะไรรึป่าวครับ

อัคคี:เด็กคนนี้ หามเอาไปรับแขก

ผู้จัดการ:ครับ

อัคคี:ถ้ามีใครเห็นเธอ แล้วอยากเรียกใช้เธอ

อัคคี:บอกผม ผมจะมาเคลียเอง ดูแลเธอดีๆ

ผู้จัดการ:คุณอัคคีทำไปแล้วหรอครับ

อัคคี:ยัง ผมเห็นเธอแล้ว น่ารักดี

ผู้จัดการ:ถ้าอย่างนั้นไม่มีปัญหาครับ

//ด้านนอก//

พริ้วออกมาหาของของตัวเอง เหล่าสาวๆก็ตื่นแล้วเหมือนกัน เตรียมตัวแต่เช้า เธอเดินมาหาผู้จัดการแล้วถามหา ของของเธอ

พริ้ง:ผู้จัดการคะ ของของหนูล่ะคะ

ผู้จัดการ:ตอนนั้น เปียมันพาหนูมาเฉยๆ

ผู้จัดการ:ไม่ได้เอาของมา

พริ้ง:อ้าวแล้วหนู จะเอาของที่ไหนใช้ล่ะ

ขณะนั้นก็มีแขกคนประเขาเป็น เสี่ยเจ้าของบ่อนไฮโลใต้ดิน พริ้งยืนคุยกับผู้จัดการไม่ได้สนใจ เสี่ยคนนั้นหันมาเห็นเธอ ด้วยชุดนอนเมื่อคืน ที่มันดูเซ็กซี่เกินไป ทำไห้เสี่ยสนใจเธอ เขาเดินเข้ามาหา พริ้งที่ไม่รู้อยู่ก็ยืนคุยกับผู้จัดการไป

เสี่ย:หนูจร้าาา

เสี่ย:หนูมาไหมหรอจะ

พริ้ง:เขี่ย!!

เสี่ยลูบไปที่ต้นขาเธอ พริ้งตกใจแรงมากผู้จัดการก็เช่นกันเพราะว่า เธอเองก็ถูกอัคคีห้ามรับแขกและเขาก็ได้จองเธอไว้แล้ว

ผู้จัดการ:คุณลูกค้า ขออภัยด้วยนะครับ

เสี่ย:มึงหลบไป

ผู้จัดการ:คนนี้ไม่ได้นะครับ

เสี่ย:ทำไมจะไม่ได้ ก็เหมือนกันหมด พวกกระ*รี่

พริ้ง:กล้ามากนะใช้คำนี้กลับกู

พริ้งกำหมัดต่อยไปที่หน้าเสี่ย ด้วยความโมโหเพราะเธอไม่ชอบคำนี้ที่สุด มันเหมือนการเหยียดหยามพวกเธอ เสี่ยหันกลับมา บีบคอเธอ พริ้งที่สู่กลับไม่ได้เพราะแรงเธอสู่ผู้ชายไม่ได้ ผู้จัดการพยายามช่วยเธอแต่ไม่สำเร็จ

พริ้ง:ปล่อย...กู

เสี่ย:เก่งดีนะมึง

พริ้ง:ไอ้แก่บ้ากาม

เสี่ย:อีนี่ปากดี

เสี่ย:กูจะทำไห้มึงหุบปาก

เสี่ยกำลังจะเงื้อมือตบพริ้ง เธอได้แต่หลับตา มือที่กำลังจบตบลงบนหน้าเธอ แต่เสียงปืนก็ดังขึ้น อัคคีเดินออกมาดู เพราะได้ยินเสียงร้องของเหล่าสาวๆ เสี่ยหันกลับไปมองอัคคีแล้วปล่อยพริ้ง เธอจับมีคอของตัวเองสูดหายใจเข้าออก

เสี่ย:มึงมีปัญหาอะไร

อัคคี:มึงคิดดีแล้วใช่ไหม

เสี่ย:มึงจะทำอะไร

อัคคี:กูจะบอกมึงไห้ ผู้หญิงของกู

อัคคี:ใครหน้าไหน แตะแม้แต่ปลายเล็บมันตาย

เสี่ย:มึงคิดว่ามึงเป็นใคร มาทำอวดเก่ง

อัคคี:กูอัคคีคนเดียวกับที่ล้มตระกูลเฉิน

เสี่ย:ที่แท้ก็มึงนี่เอง

พริ้ง:เรื่องเหี้ยอะไรเนี่ย!

อัคคี:ตัวเล็กกลับไปรอไป พวกเธอก็ไปหลบไป

เสี่ย:มึงจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม

พริ้งถูกผู้จัดการพาตัวไปรอในห้อง ผู้หญิงคนอื่นก็กลับไป เหลือแค่อัคคีกับเสี่ย เขายกปืนขึ้น เล็งไปที่เสี่ย เสี่ยก็ยืนมองเขา เพราะคิดว่าเขาไม่กล้าทำ

เสี่ย:ลูกไก่แบบมึง ไม่มีปัญญาทำหรอก

อัคคี:มึงดูมั่นใจเนาะ

(ปั๋ง ปั้ง ปั่ง)

อัคคี:กูไม่ใช่ลูกไก่ แต่ก็คือพญาเหยี่ยว

อัคคียิงเสี่ย ไปสามนัด เมื่อเสี่ยล้มลงเขาเดินไปเหยียบบนหน้าอก เสี่ยที่หายใจรวยริน กอนจะเตะคางอย่างแรง

//ห้อง//

อัคคีเดินเข้ามาด้านใน เจอพริ้งนั่งมองเขาอยู่ด้วยสายตากวาดกลัว เขาเดินเข้าไปหาเธอ พยายามจะนั่งข้างเธอ แต่พริ้งกลับขยับตัวหนี

พริ้ง:พี่ยิ่งเขา...ใช่ไหม

อัคคี:ใช่

พริ้ง:ทำไม

อัคคี:ผมยอมไม่ได้หรอกนะ

อัคคี:ตอนนี้ผมเห็นตัวเล็กเป็นคนสำคัญไปแล้ว

พริ้ง:ไว้จังวะ

อัคคี:ไม่มีไครทำกลับผมแบบนี้

พริ้ง:ทำไม

อัคคี:ทุกคนมองผมเป็นตัวอันตรายทั้งนั้น

พริ้ง:เข้าใจพี่นะ

อัคคี:เรื่องนี้ตัวเล็กไม่เข้าใจหรอก

//พริ้ง//

เขาเดินไปนั่งบนเตียง ทั้งที่ตัวมีรอยเลือดเปื้อนอยู่ เขานั่งเงียบอยู่ ฉันทำได้แค่มองเขาจากมุมห้อง ฉันคิดกับตัวเอง ว่าฉันตัดสินใจที่จะเป็นที่ปรึกษาไห้เข้าแล้ว จึงรวบรวมความกล้า ก้าวออกมาจากมุมห้อง แล้วมานั่งข้างๆเขา ก่อนจะกอดเขาอีกครั้ง

พริ้ง:ถึงหนูจะไม่เข้าใจ

พริ้ง:แต่หนูพร้อมจะรับฟังนะ

อัคคี:เด็กสมัยนี้โตวัยจังเนอะ

พริ้ง:แล้วพี่ไม่เด็กรึไง

อัคคี:ตัวเล็กคะผม30แล้วนะ

พริ้ง:ทำไมชอบเป็นคนขี้โกหก

อัคคี:จริงนะดูบัตรประชาชนก็ได้

อัคคี:หรืออยากดูอย่างอื่น

อัคคีหันกลับมาดันเธอนอนลงบนเตียง แล้วคร่อมตัวเธอ

พริ้ง:เชื่อก็ได้

พริ้ง:แต่อย่าเล่นแบบนี้

อัคคี:กลัวหรอ หืม....

อัคคี:ไม่ได้อยากรองหรอคะ

อัคคี:ตัวเล็ก

อัคคีกระซิบข้างหูพริ้ง เธอดันตัวเขาออกไป แล้วลุกขึ้นยืน มองเขาด้วยสายตาโกรธเคลือง

พริ้ง:หนูไม่ชอบนะ พี่ชอบเล่นแบบนี้

อัคคี:ไม่ชอบหรอ งั้นผมไม่มำอีดระกัน

พริ้ง:บ้ากามรึไง

อัคคี:ป่าว แค่ตัวเล็กมันน่า...

พริ้ง:น่าอะไร

พริ้ง:ไหนรองพูดไห้มันชัดๆหน่อยได้ปะ

อัคคีไม่พูดอะไร แต่แค่ดึงเธอมานั่งตักเขา แล้วก็กอดเธอไว้ เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถึงจะรู้ว่าตอนนี้เวลาที่เขาต้องเข้าบริษัทก็เถอะ

อัคคี:ขออยู่แบบนี้ไปนานๆเลยได้ไหม

พริ้ง:ได้แต่มีข้อแม้นะ

อัคคี:ว่ามาเล่นค่ะตัวเล็ก

พริ้ง:พาไปเอาของที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ

อัคคี:ซื้อไหมเลยไม่ดีหรอ

พริ้ง:มีเงินก็ประหยัดหน่อย ใช่อันเดิมไปก่อน

อัคคี:ครับ แต่ขออยู่แบบนี้ก่อนนะ

พริ้ง:ขาดความอบอุ่นรึไง

อัคคี:ใครกันแน่ที่ขาดความอบอุ่น

พริ้ง:อย่าย้อนดิ เดี๋ยวไม่ต้องกอด ไปกอดกอดเสานู่น

อัคคี:ทำไมใจร้ายจัง ถ้าจะอยู่ด้วยไปนานๆ

อัคคี:คงจะตายแน่ๆ

พริ้ง:ก็ไม่ใช่คนโหดร้ายขนาดนั้นปะ

พริ้ง:เดี๋ยวเมื่อกี้พูดอะไรนะ

อัคคี:อยากอยู่ด้วยไปนานๆ

อัคคี:นานที่สุด จะไม่ไปไหนเลย

พริ้ง:ยังไม่ทันตกเรื่องอื่นเลย

อัคคี:เคยโดนขืนใจปะ

พริ้ง:เคย

อัคคี:ใครเป็นคนทำ!!!!

พริ้ง:คนเมื่อคืน

อัคคี:ขอโทษครับ

อัคคีกอดพริ้ง เอาหน้าซบใหล่หลับตาลง กลายเป็นเพียงชายขี้อ้อนคนหนึ่ง พริ้งมองเขาแล้วเอามือไปจับมือเขา แล้วเอียงหัวไปซบเข้า มือหนาไปจับหัวของเธออัคคีหอมแก้มเธอฟอดหนึ่ง ก่อนจะเอนตัวลงนอน เขาตะแคงตัวมองพริ้ง พริ้งก็ต้องเข้าไม่ละสายตา มือกนาๆจับที่ริมฝีปากเธอ กินประกบจูบลงบนปาก อัคคีหลับตาลง กอดเธอไว้กลัวเธอจะหนี่ไป พริ้งก็ทำได้แต่มองดูเขา

พริ้ง:ทำไมขี้อ้อนแบบนี้

อัคคี:ไม่น่ารักหรอ

พริ้ง:ป่าว แต่มันไม่เหลือภาพลักษณ์มาเฟียแล้ว

อัคคี:ผมต้องอ้อนโยนกับตัวเล็ก เพราะไม่อยากนั้น

อัคคี:คงช้ำไปทั้งตัว

พริ้ง:หยุดพูดเลย ปากเก็บไว้ทำอย่างอื่นบ้างเถอะ

อัคคี:ครับ เดี๋ยวจะเก็บไว้ใช้ทำอีกอย่างหนึ่ง

อัคคีหัวเราะและก็หลับตาลง กอดเธออยู่อย่างนั้น ส่วนพริ้งก็นอนไห้เขากอดอยู่แบบนั้น ความรู้สึกอบอุ่นที่เคยหายไปกลับมาอีกครั้ง เธอรู้สึกปลอดภัยอีกครั้งถ้าจะให้พูดถึงเรื่องโรงเรียน เธอเป็นคนที่ห่างเหินกับเพื่อนมากที่สุด

พริ้ง:หนูไห้พี่อย่าทิ้งหนูไปไหนละกัน

พริ้ง:อ้อจกอดที่อบอุ่นกลับมาอีกครั้งแล้ว

อัคคี:ครับ

อัคคี:ผมจะกอดตัวเล็กไว้แบบนี้แหละครับ

ด้านนอกห้องผู้จัดการ แล้วเฮียเปียยืนแอบฟังบทสนทนาอยู่ด้านนอก ต่างยิ้มกลุ้มกริ่มเพราะอัคคีไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จากคนที่แข็งกระด้างกลายเป็นคนอ่อนโยนภายในชั่วคำ่คืน

เปีย:คุณอัคคีเปลี่ยนไปเยอะเลย

ผู้จัดการ:จริงแหละลุง

ผู้จัดการ:คุณอัคคีผู้อ่อนโยน อ้อนได้อ้อนดี

เปีย:เด็กนี่ก็ เหมือนทำของใส่กัน

เปีย:หลังจากเมื่อคืน หลงขนาดไหนนะเนี่ย

ผู้จัดการ:ไม่ใช่หรอก เขาบังเอิญไปเข้าใจ ไปคอยโอ๋คอยพูดด้วย

ผู้จัดการ:เมื่อคืนจะขืนใจเขาอยู่แล้ว

เปีย:จริงหรอวะ

เปีย:แล้วโดนไหมวะ

ผู้จัดการ:ไม่อะ เห็นน้ำตานิดหน่อยก็ใจอ่อน

ผู้จัดการ:ถ้าได้คนนี้จริง คงจะดี

เปีย:ทำไมวะ

ผู้จัดการ:ผู้หญิงคนนี้สู่เป็น ไม่ยอมคนด้วย

เปีย:ได้แบบนี้ก็ดีสิ ดูจากทรงได้พอ่มาชั่ว

ผู้จัดการ:ทำไมหรอลุง

เปีย:พ่อมันน่ะนักเลงเก่า พอมีลูกก็เลิก

ผู้จัดการ:อ๋อ

อัคคีนอนหลับไปพร้อมกลับพริ้ง แต่พริ้งดันนอนละเมอถึงยาย เธอร้องไห้ เรียกยายไม่ไห้ทิ้งเธอไป อัคคีที่ตื่นขึ้นมา เห็นเธอก็ปลอบใจเธแ

พริ้ง:ยาย จะทิ้งหนูไปไหน

พริ้ง:ไม่เอายายอยู่กับหนูนะยาย

อัคคี:ฝันร้ายหรอ

พริ้ง:ยายอย่าไปเลยนะคะ

อัคคี:โอ๋เอ๋นะลูกนะ

อัคคี:ยายขอโทษนะที่อยู่กับหนูไม่ได้

อัคคี:แต่หนูต้องอยู่ต่อไปนะลูกนะ

อัคคี:คนนั้นเขาดูแลหนูได้นะลูก

พริ้ง:ยายไม่เอาอะ

พริ้ง:หนูจะอยู่กับยาย

พริ้ง:ไอ้บ้านั่นจะข่มขืนหนูไหมก็ไม่รู้

พริ้ง:อยู่กับหนูเถอะนะ

อัคคี:ตัวเล็กผมดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับ

อัคคี:ผมทำไห้ตัวเล็กกลัวหรือป่าว

อัคคี:แต่ผมรักตัวเล็กนะ ตัวเล็กอย่ากลัวผมได้ไหม

//อัคคี//

ผมได้ยินคำพูดนั้นของเธอ ทำไห้ผมรู้ว่าสิ่งทีาผมทำ มันทำไห้เธอกลัวผม ผมรู้สึกโกรธตัวเองนิดหน่อย ที่ทำไห้เธอกลัวผม ผมไม่รู้ควรทำยังไง ผมแต่กอดเธออยู่แบบนั้น เฝ้ามองเธอ แต่ผมทำได้แค่แอบจูบลงที่หน้าผากเธอ เวลาเผลอหรือหลับ

อัคคี:ผมจะดูแลตัวเล็กเองนะ

อัคคี:ขอบคุณที่ทำไห้ผมได้ขนาดนี้

อัคคี:ถึงมันจะเร็วหน่อย แต่ผมยินดีที่จะรักตัวเล็กนะ

อัคคีประกบจูบบนริมฝีปากพริ้ง

จบ