หวัดดีทุกคนฉันมินมิน ฉันอายุ17ปี มีครั้งนึงรร.ปิดเทอม ฉันไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เหมือนจะเที่ยวหนักไปหน่อย ฉันก็เลยไม่สบาย ไข้ขึ้น ปวดหัว เป็นแบบนี้มาหลายวัน ฉันก้อเลยตัดสินใจไปถามเพื่อนๆที่มาเที่ยวด้วยว่าแถวนี้มีโรงพยาบาลบ้างมั้ย เพราะตอนนั้นปวดหัวไม่ไหวแล้วจริงๆ เพื่อนๆกลืนน้ำลาย แล้วบอกฉันว่ามีอยู่ แต่รพ.นั้นมันเก่ามากๆแล้ว แล้วก็ไม่ค่อยมีใครไป แล้วเพื่อนๆก็จับมือฉันแน่น แล้วพูดว่า ฉันไปได้นะถ้ายอมรับเรื่องนี้ในรพ.ได้

แล้วก็เริ่มเล่า เพื่อนๆบอกว่า รพ.แห่งนี้มีมาตั้งแต่เรายังไม่เกิดด้วยซ้ำ แล้วมีครั้งนึงเกิดโรคระบาดหนักมาก ทำให้คนแถวนั้นป่วยและตายกันเยอะมากเลย รวมถึงคนที่ไม่มีลูกหลานหรือคนรู้จักด้วยรพ.ก็ไม่รู้จะทำยังไง จึงตัดสินใจฝังศพไว้แถวๆนั้น แล้วครั้งหนึ่ง ก็ได้มีผญ.คนนึงติดเชื้อนี้ รพ.สังเกตุเห็นว่าผญ.คนนี้เพ้อถึงลูกของเธอตลอด รพ.จับใจความได้ประมาณว่า ลูกของเธอถูกคนที่รักษาตัวในรพ.นี้ฆ่าจนตาย พอเธอเสียชีวิตก็เกิดเรื่องลี้ลับหลายอย่างก็เกิดขึ้น ทั้งมีคนได้ยินเสียงผญ.กล่อมลูก ทั้งได้ยินเสียงเด็กร้องไห้หรือวิ่งเล่นอยู่ หรือหนักสุดคือเห็นเงาวนเวียนอยู่และเห็นรูปร่างผญ.ในห้อง เหตุการณ์เหล่านี้จะเกิดขึ้นตอนเที่ยงคืนตรงเท่านั้น และห้องที่ว่าคือ ห้องหมายเลข 4 9 0 ว่ากันว่าผญ.คนนี้รักษาตัวอยู่ในห้องนี้ ไม่มีใครอยากอยู่ในห้องนั้นเลยแม่แต่แค่เสี้ยววินาที ทำให้ชื่อเสียงของรพ.นี้ลดลงจนไม่มีใครกล้าไป เค้าเลยเรียกติดปากกันว่า"โรงพยาบาลผีสิง" พอฉันได้ยินก็สตั้นไปชั่วขณะ แล้วกลับขึ้นห้องของตัวเองไป คืนฉันนอนไม่หลับ เพราะคิดเรื่องรพ.อยู่ แต่ฉันไม่ใช่คนจิตอ่อน ฉันเลยตัดสินใจไปกับเพื่อนในตอนเช้า พอไปถึงหมอก็ตรวจร่างกายฉัน แล้วหมอก็บอกว่าฉันต้องพักรักษาตัวอยู่สักระยะ ฉันกับเพื่อนก็งงเหมือนกันแหละ เพราะแค่ปวดหัว แต่ก็ทำตามที่หมอบอก หมอบอกว่าฉันต้องอยู่ห้อง490 ฉันขนลุกซู่เลยและจิกกระโปรงแน่น และพยายามปฏิเสธ แต่หมอไม่ฟังฉันเลยและเดินจากไป ฉันกับเพื่อนอยากออกไปจากที่นี่มากเลยแต่ว่าฉันลงทะเบียนไปแล้ว หมอพาฉันไปดูห้อง แล้วยิ้มจากนั้นพูดว่า"ห้องนี้นะคะคนไข้"

ฉันเลยตอบว่า"ค...ค่ะ"แบบกลัวๆ จากนั้นหมอก็ไป แต่ฉันสังเกตุว่า ในโรงบาลนี้มีแค่หมอคนนี้คนเดียว และหมอก็ไม่มีท่าทางว่ากลัวอะไรเลย จากนั้นเพื่อนๆก็กลับกันไป พอตกกลางคืน มันก็ไม่ได้มีอะไรนะ แต่พอได้เวลาเที่ยงคืน ฉันได้ยินเสียง คนกล่อมลูกว่า"โยกเยกเอยน้ำท่วมเมฆ กระต่ายลอยคอ หมาหางงอ กอดคอโยกเยก"แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาประมาณ5-6รอบ ฉันยอมรับว่าตอนนั้นกลัวมากก แบบมากเลยจนอยากกรี๊ดดังๆ แต่ไม่กล้า แต่จๆู่ก็เห็นเงาอะไรไม่รู้วนไปเวียนมา เป็นเงาของผญ.คนนึง ไม่รู้เลยว่าเป็นใคร แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงว่า"สบายดีมั้ยคะคนไข้" ฉันกรี๊ดดังมากและพยายามจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น แต่เหมือนขาฉันถูกดึงเอาไว้และแรงก็เหมือนเด็ก แล้วพูดกับฉันว่า"พี่ครับ ผมทรมาน ทำไงดี"แบบเสียงสั่นๆ ฉันกรี๊ดลั่นแล้ววิ่งออกมาอย่างเร็วที่สุด แล้วตอนนั้นคือฉันตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปที่บ้านพักที่เพื่อนๆอยู่ แล้วกอดเพื่อนแน่นจากนั้นเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนฟัง เพื่อนตกใจมาก พอตอนเช้า ฉันเช็คเอ้าท์ออกอย่างเร็ว จากนั้นก็รีบกลับบ้านแล้วฉันก็ไม่กล้ามาที่นี่อีกเลย หลังจากวันนั้นฉันก็ได้เจอเด็กคนนั้นอีกแต่พอเจอไปเรื่อยๆ ฉันก็รู้ว่าน้องเค้าต้องการแค่จะบอกว่าใครเป็นคนฆ่าและเอาหลักฐานมาให้ แล้วพอเรียบร้อยน้องก็ได้ไปเกิด แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย