.

.

.

.

"หลิน!เห็นมังงะพี่หรือเปล่า!?"เสียงของผู้เป็นพี่ดังขึ้น พร้อมกับหัวที่โผล่ออกมาจากผ้าม่านที่ใช้กั้นที่นอนของทั้งสอง

ถ้าถามว่าทำไมถึงกั้นที่นอนกันก็เพราะพวกเขามันจนน่ะสิ! ห้องพวกเขาเป็นห้องพักราคาถูกมี1ห้องนอน 1ห้องน้ำ 1ห้องครัวและมีห้องนั่งเล่นเล็กๆ

ทำให้พวกเขาต้องนอนเตียงเดียวกันแต่เพราะต่างคนต่างความชอบ และอยากมีสมาธิกับสิ่งที่รัก พวกเขาเลยตัดสินใจใช้ผ้าม่านมากั้นที่นอนกันแทน

"พี่หลิวพี่เอามังงะตัวเองไปทิ้งไหนล่ะ"เขาตอบด้วยความระอาพี่ของเขาเป็นคนขี้ลืมสุดๆ

"โถ่ หลินเฟยน้องรักช่วยพี่หาหน่อยนะ นั้นเรื่องมหาศึกคนชนเทพเรื่องโปรดของพี่เลยนะ"ว่าพร้อมทำตาปริบๆ อย่างออดอ้อน

"พี่อี้เฟย ฉันจะช่วยพี่หายังไงขนาดนิยายเรื่องความรักของนายเย็นชา เรื่องโปรดที่ฉันซื้อทั้งรูปเล่มจนต้องกัดก้อนเกลือฉันยังหาไม่เจอเลย! ดีนะที่ซื้ออีบุ๊คด้วยไม่งั้นฉันร้องแน่"อี้เฟยที่นั่งฟังอยู่ถึงกับเหวอ เขาถามนิดเดียวน้องเขารายยาว สุดๆ!

"เอ่องั้นไม่เป็นไร พี่ก็ซื้ออีบุ๊คแล้วเหมือนกัน"อี้เฟยตอบพร้อมปิดม่านแบบเนียนๆ ปล่อยให้หลินเฟยพึมพำอย่างเศร้าสร้อยคนเดียว

"ฮือออ นิยายฉัน~~"

.

.

.

.

.

"ฮึกพี่บ้าทำไมถึงทิ้งฉันไปล่ะ"หน้าหลุมศพในสุสานแห่งหนึ่งปรากฏ ชายหนุ่มร่างเพรียวบางตัวเล็กอยู่ เขามีเรือนผมสีเงินแสนสวย ผิวขาวซีดเหมือนเลือดเลี้ยงไม่พอ....

"พี่ทิ้งฉันไปหาผู้ชาย ในคนตบเทพอะไรนั้นใช่มั้ย!"ชายหนุ่มร่างบางทรุดตัวนั่งลงกับพื้น พลางร้องไห้หนักในมือถือรูปถ่ายใบหนึ่ง ในรูปปรากฏชายหนุ่มอีกคนที่มีใบหน้าสะสวยจนผู้หญิงยังอยากได้เป็นเมีย....

ชายหนุ่มร้องไห้หน้าหลุมศพของพี่ชายที่เป็นครอบครัวคนสุดท้ายของตนอย่างเศร้าใจ ใบหน้าสวยหวานที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลอย่างไม่ขาดสาย ยิ่งทำให้เขาดูบอบบางและน่าทะนุถนอมที่สุด

เขาร้องไห้หน้าหลุมศพเป็นเวลานาน หลายชั่วโมงทำให้ใบหน้าและผิวที่ปกติก็ซีดอยู่แล้ว ยิ่งซีดเข้าไปใหญ่ สภาพรวมๆดูไม่จืดสุดๆ

"ถ้าพี่ไปอยู่ในโลกนั้นก็อย่าลืมฉันนะ"หลังจากร้องไห้เป็นเวลานานหลายชั่วโมง ในที่สุดชายหนุ่มก็พยุงตัวเองขึ้น

ก่อนไปเขาก็ไม่ลืมบอกลาพี่ชายที่รักของตน เพราะตอนนี้เริ่มมืดแล้วและเขาก็ตาไม่ค่อยดี ทำให้ไม่ควรขับรถตอนกลางคืน

"ฉันไปแล้วนะ...จะมาหาพี่บ่อยๆฉันสัญญา"

.

.

.

.

.

ในขณะที่หลินเฟยขับรถจักรยานที่เขาและพี่ขายช่วยกันทำงานและซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงอยู่นั้น ในตอนที่เขากำลังรอไฟแดง

กลับมีรถตู้ที่ไม่รู้ว่าคนขับมันเมาหลับหรืออะไรวิ่งมาด้วยความเร็ว! แถมยังพุ่งมาทางเขาด้วยยย!!

และก่อนที่หลินเฟยจะได้ ตั้งตัวรถคันใหญ่ก็ชนเขาจนตัวกระเด็น ไถไปกับทางหลายตลบ ในตอนนี้ตัวของเขาทั้งซาและเจ็บแค่หายใจยังทรมาน

มองกองเลือดตรงหน้าและเสียงกรีดร้องของคนอีกรอบข้างเขาดูวุ่นวายไปหมด ทั้งเสียงคนตะโกนเสียงลูกใครก็ไม่รู้ร้องไห้เสียงดังอย่างกะกินนกหวีด

เขารู้สึกยิ่งอยากหลับเร็วๆ ตอนนี้เขารู้ตัวเองดีด้วยสภาพแบบนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต....เพราะแบบนั้นเขาเลยยอม กลั้นหายใจตายน่ะสิ!! เป็นแบบนี้ใครจะเลี้ยงเขาล่ะ!

ถึงจะเสียใจแต่ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ความทรงจำที่เขามีร่วมกับพี่ชายและความทรงจำในชีวิตที่ผ่านมาเริ่มไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ทั้งตอนที่สุขและทุกข์บางเรื่องเขาก็หลงลืมมันไปแล้ว มันจำให้เขายิ้มออกมา

"เห้ยไอ้หนู! อย่าเพิ่งหลับนะเว้ย!!"

"รถพยาบาลกำลังจะมาแล้วแข็งใจไว้หน่อยนะ!"

เสียงทั้งหมดที่เขาได้ยินค่อยๆเบาลง ก่อนที่เขาจะหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม....

ฮ่าาาานิยายเรื่องใหม่คัมแบ็ค!! คิดพล็อตได้ตอนอาบน้ำแหละฮ่ะๆ ในตอนนี้ก็พาดพิงถึงนายเอกอีกเรื่องด้วยนะ

แฮ่มอันที่จริงไรท์ก็อยากต่ออีกเรื่องนะ พล็อตในหัวมีเป็นพันแต่เพราะเป็นนิยายแชทอันที่จริงไรท์ขก.หารูปนิดหน่อย...เอ่อไม่นิดแหละ

อีกเรื่องเป็นนิยายแชทเรื่องแรกเพราะปกติไรท์แต่งแต่นิยายแบบนี้ แต่ว่า!ไรท์จะพยายามไม่ขี้เกียจมาก!จะตั้งใจแต่ง...มั้งนะ แหะแหะไปละ!

.

.

.

.

.

.

.

.

"โอ้ย....หัวฉัน...."ในห้องขนาดเล็กมีเสียงของเด็กชายที่มีใบหน้าสวยเกินหญิง มือน้อยๆยกขึ้นมากุมหัวอย่างมึนงง

เขามั่นใจว่าเขาเด๊ดสะมอเร่แล้วแน่ๆ ไม่น่ารอดจริงๆและพอมองรอบๆห้องนี้เป็นห้องนอนขนาดปานกลางไม่ใช่โรงพยาบาล มันยิ่งทำให้เขาแปลกใจ

หรือเขาจะทะลุมิติเหมือนในนิยาย? แต่ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรเขาก็สังเกตเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่บนตักของตน เห็นดังนั้นเขาจึงหยิบขึ้นมาอ่านโดยไม่ลังเล

"สวัสดีเด็กน้อยเจ้าคงจะสงสัยสินะที่ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่ อันที่จริงมันเป็นความผิดพลาดของหน่วยงานเก็บดวงวิญญาณที่ทำงานพลาด แฮ่มเจ้าเลยตายก่อนวัยอันสมควรเรื่องนี้ทางข้าผิดต่อเจ้าแล้วจริงๆ ข้าเลยชดเชยให้เจ้าได้มาใช้ชีวิตในโลกนิยายที่เจ้ารัก แต่เรื่องราวอาจไม่เหมือนที่เจ้าเคยอ่านทั้งหมด เพราะข้าได้ทำให้โลกนี้เป็น...(โลกนี้เป็นโลกเหมือนเรื่องเกิดใหม่ทั้งทีของมีฮาเร็มละกัน ที่เป็นเรื่องของ อมนุษย์อะถ้าสงสัยก็ไปอ่านที่ไรท์ลงไว้ว่าเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ในนิยายเรื่องนั้นนะ)ส่วนความสามารถข้าให้เจ้าเยอะมากอยู่แล้วความสามารถคือ(ไปรออ่านเอาเอง) ส่วนพี่ชายของเจ้าก็ได้ไปในโลกที่เขาต้องการแล้ว เจ้าก็จงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเถิดขอให้เจ้าโชคดี"

หลังจากที่อ่านจบหลินเฟยก็ใช้เวลาในการประมวลผลไปหลายนาที เขารู้สึกงงนิดหน่อยแต่ไม่เข้าใจมากๆ ทว่าพอถึงข้อความเกือบสุดท้ายกลับทำให้เขาดีใจจนแทบกระโดดอย่างน้อยพี่ชายของเขาก็คงจะมีความสุข

"แต่เอ๊ะในกระดาษบอกว่าเป็นนิยายที่ฉันรัก....แล้วมันเรื่องไหนวะเนี่ย!?"เด็กชายกล่าวพร้อมเกาหัวอย่างมึนงง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเห็นว่ามือของเขาเล็กเหมือนเด็ก!!

แต่ในระหว่างนั้นความทรงจำของร่างนี้ ก็ไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ร่างนี้เป็นร่างเด็กอายุ11-12ปีน่าแปลกที่เด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาเป๊ะ

มองเรือนผมสีเงิน ดวงหน้าหวานล้ำ นัยตาสีม่วงแสนสวย ร่างกายเพรียวบาง อืมทุกอย่างคือเขาเลยจริงๆนี้มันเขาตอนเด็กชัดๆ!!

ชีวิตเด็กคนนี้คล้ายๆเขาเด็กคนนี้เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกัน แต่ต่างจากเขาตรงที่เด็กคนนี้ไม่มีพี่ชายเหมือนเขา และเด็กคนนี้มีชีวิตได้โดนการใช้มรดกเก่าของพ่อแม่ตั้งแต่ลืมตาเด็กคนนี้ก็ไม่มีพ่อแม่แต่มีเงินทอง....

เด็กอมนุษย์นั้นโชคดีจริงๆลืมตาก็จำความได้ ใช้เวลา1-2เดือนตัวก็โตเท่าเด็กอายุ5-6ขวบ แต่ตัวพวกเขาจะหยุดโตจนกว่าอายุจริงๆของเด็กคนนั้นจะครบ5-6ขวบจริงๆ พอถึงตอนนี้พัฒนาการของเขาก็จะเท่าเด็กทั่วไป

เจ้าของร่างนี้ตัวโตกว่าเด็กอมนุษย์ทั่วไปเพราะเป็นสายเลือดพิเศษ ใช้เวลา3วันตัวก็โตเท่าเด็กอายุ5-6ขวบแล้ว นับว่าเด็กคนนี้โชคดีจริงๆ....

"รักที่สุด.......หรือว่า! จะเป็นเรื่องความรักของนายเย็นชา!!!?ดยเวเวย้วเวเอวอวอ๊ากกกก"หลินเฟยอุดปากกรี๊ด เขารักเรื่องนี้จริงๆ!!! แฮ่มจริงๆเขารักแค่นายเอก. . .

นิยายเรื่องนี้เล่าเรื่องของโพไซดอนเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตางามล้ำ อันที่จริงนายเย็นชาในชื่อเรื่องหมายถึงนายเอกไม่ใช่พระเอก....โพไซดอนคนสวยขาของเธอน่ะน่าสงสารเขาเกิดมาก็เป็นเด็กกำพร้า เพราะหน้าตาที่โดดเด่นเลยทำให้มีแต่คนแกล้งคนข่มเหง

เขากัดฟันสู้จนอายุ13ตอนนั้นเขานอนอยู่ข้างถนนเพราะโดนรังแก ในตอนนั้นก็มีคนที่(โครตรวย)เจอนายเอกแล้วสงสารเลยพาเขากลับมาอยู่ด้วย และด้วยความดวงสมพงษ์กันของพระเอกและนายเอกนั่นแหละคนที่รับนายเอกไปอยู่ด้วยคือพ่อแม่พระเอกนั่นเอก!

แต่ใช้ว่าคนสวยของเธอจะมีความสุขถึงจะได้เรียนมัธยมต้นต่อมีอาหารมีที่อาศัย ถึงพ่อแม่พระเอกจะดีกับเขาแต่ไม่ใช่กับคนรับใช้พวกนั้น ฮึกพวกมารนั้นรังแกนายเอกสารพัดทั้งให้กินของเหลือบ้าง แอบใช้งานเขาอย่างหนักบ้าง พูดดูถูกเสียดสีบ้าง

ฮือตอนที่อ่านเธอเศร้าและสงสารคนสวยของเธอที่สุด//ปาดน้ำตา

แต่แน่นอนพ่อแม่พระเอกไม่เคยรู้ว่านายเอกคนสวยโดนรังแก เพราะพวกเขาเป็นคนมีหน้ามีตาเลยทำให้ต้องกลับดึกบ่อยๆพวกเขาให้นายเอกทานอาหารก่อนถ้าพวกเขากลับดึก แต่นายเอกคนสวยของเธอโดนพวกนั้นรังแกจนพัฒนาการเติบโตช้าเพราะแบบนั้นเขาถึงหยุดสูงตอน164เชนติเมตร....

แต่เพราะนายเอกค่ดเรียบร้อยเขาไม่เคยฟ้องพ่อแม่พระเอกหรือบ่นสักคำ มันทำให้เธอยิ่งเศร้าจนน้ำตาไหลพลาดด คนสวยของเธอดีที่สุด!!

.

.

.

ไรท์ขออธิบายเพิ่มจริงๆเรื่องนี้ไรท์แต่อยากแต่งอ่านเองนะฮ่ะๆ เพราะแบบนั้นตัวละครฝั่งทั่นเทพของเราพวกเขาจะเป็น อมนุษย์ แทบทั้งหมดเลยนะไม่ได้เป็นเทพแต่พิเศษกว่า อมนุษย์ตัวประกอบแน่นอน!!

.

.

.