โลกนี้มีเหล่าผู้มีพลังที่เรียกว่า 'ฮันเตอร์' และ 'เพลย์เยอร์' พวกเขามีพลังอันแข็งแกร่งในการปราบมอนสเตอร์และขึ้นไปบนจุดสูงสุดของหอคอย

พวกเขาเหล่านั้นเป็นสมบัติของชาติก็ว่าได้

      แต่ทว่า...ในขณะที่เหล่ารัฐบาลคอยคุ้มครองเหล่าฮันเตอร์และเพลย์เยอร์นั้น ผู้คนที่ไม่มีพลังวิเศษถูกทอดทิ้งอยู่นอกหอคอยที่เริ่มขาดแคลนอาหาร

ต้องเข้าไปหาอาหารในป่า แต่มันก็อันตรายเกินไป

เพราะมีมอนสเตอร์อาศัยอยู่ แถมยังมีดันเจี้ยนอยู่นอกหอคอยอีกด้วย

การเป็นฮันเตอร์หรือเพลย์เยอร์นั้น ไม่ใช่ใครก็เป็นได้ ผู้ที่พลังตื่นเท่านั้นที่จะเป็นได้ 

และผมก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่ต้องออกทำงานหาเงิน เข้าป่าไปเก็บสมุนไพรและอาหาร ผมไม่เคยเจอมอนสเตอร์เลยสักครั้ง จนกระทั่ง…

"พี่...ผมไปเก็บสมุนไพรก่อนนะ!"

"ระวังตัวด้วยนะ พันซ์"

"ครับ~"

ผมชื่อพันซ์ กอธ อายุสิบแปดปีบริบูรณ์เพราะพึ่งผ่านวันเกิดมาได้สามอาทิตย์แล้ว พี่สาวของผม

พี่พิม เธอกำลังตั้งท้องอยู่ เธอต้องออกหาเงินตั้งแต่อายุสิบเจ็ด ยอมแลกร่างกายเพื่อพวกเรา

ผมมีน้องอยู่สี่คน น้องชายสอง น้องสาวสอง

น้องคนเล็กชื่อ โรล่า คนกลางชื่อเอ็มม่าและคนรองชื่อแอนโร 

โรล่า เธอป่วยเป็นโรคหายาก ซึ่งไม่รู้ว่าเธอเป็นโรคอะไร ผมทั้งหาในอินเตอร์เน็ตและหนังสือก็ไม่เจอ

บ้านของผมตกอับมากๆ แถมเงินที่หามาก็เริ่มจะหมดเพราะต้องใช้จ่าย แถมพ่อเลี้ยงยังเอาไปถลุงกับการเลี้ยงผู้หญิง เวลาผ่านไปได้ไม่นานแม่ก็จากโลกนี้ไป ส่วนพ่อก็ถูกสามีของผู้หญิงที่พ่อไปยุ่งฆ่าตาย น้องสาวคนเล็กอาการก็ย่ำแย่ พี่สาวก็ตั้งครรภ์โดยไม่รู้ว่าพ่อเด็กคือใคร

    เพราะการนั้นผมจึงจะต้องเป็นฮันเตอร์

ผมพยายามฝึกฝนร่างกายและการต่อสู้ แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน...มันก็ไม่สำเร็จ ผมรู้สึกสิ้นหวังมากๆ

"โรล่า...พี่จะหาทางมารักษาเธอให้ได้นะ" พูดจบผมก็ออกเดินทางเข้าป่า ระหว่างทางก็มีคนทักทายตามปกติแทบทุกวัน

"พันซ์ จะเข้าป่าไปเก็บสมุนไพรอีกละสิท่า"

"ครับ คุณป้า"

"แหม ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ระวังตัวด้วยนะ~"

"ของคุณครับ"

"น่าสงสารจริงๆ พี่สาวก็ตั้งท้อง พ่อแม่ก็ตายจากไป น้องคนเล็กก็ยังมาป่วยโรค และต้องหาเลี้ยงครอบครัวอีก เฮ้อ~ น่าเสียดายจริงๆ ฝึกแทบตายแต่พลังก็ไม่ตื่น ถ้าได้เป็นฮันเตอร์คงสบายไปแล้ว"

"ใช่ๆ"

ในป่าลึก

  นี่ผมก็เดินมานานแล้วนะ ไม่เห็นมีสมุนไพรเลย

แถมนี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วย...เอ๊ะ

ผมเหลือบไปเห็นหอสมุดเข้า จึงเดินเข้าไปดู และก็ถูกลำแสงดึงเข้าไปในนั้น

ในห้องเต็มไปด้วยหนังสือมากมายก่ายกอง

ในขณะที่กำลังจะลุกนั้น จู่ๆก็มีหนังสือปกหน้าแปลกประหาดตกลงมาใส่หัวของผมอย่างแรง

"โอย...อะไรเนี่ย หนังสือปกสีดำงั้นเหรอ?"

ผมเปิดอ่านต่อก็ไปเจอเนื้อหาเกี่ยวกับสมุนไพร

จนไปสะดุดเข้ากับอีกหน้าหนึ่ง

"มา...นาสีดำ...งั้นเหรอ?" อะไรกัน? มานาดำมันคืออะไรกันแน่นะ ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

เอ๊ะ แต่มีเขียนไว้ด้วยหนิ

มานาสีดำ เป็นพลังด้านลบที่สุด หายากมากที่จะหาเจอ พลังงานนี้ผู้ที่ร่างกายอ่อนแอจะมีอาการป่วยจนไม่รู้สาเหตุ มานาสีดำเป็นพลังที่อันตรายและแข็งแกร่ง เมื่อนานมาแล้วมีคนผู้หนึ่งกล่าวเอาไว้ว่า 'ผู้มีสายเลือดเชื้อสายจะได้รับพลังนี้'

ผู้ที่มีพลังนี้จะมีอายุที่สั้นมากๆ มีวิธีรักษาสองวิธี

หนึ่ง ให้ผู้มีพลังดูดกลืนหรือมีพลังแบบเดียวกัน เช่น ความมืด  ธาตุแสงขั้นเทวะตำนานเท่านั้น 

สอง ต้องใช้ยาที่ทำมาจากหัวใจของมังกรความมืดของชั้นที่ห้าสิบ บวกกับพลังแสงขั้นกลางหรือสูง ดอกคาราเกียสีม่วงจากป่าจิ้งจอกเงา

อย่าบอกนะ...โรล่าเป็นโรคมานาสีดำงั้นเหรอ?!

แถมเธอยังรับพลังงานด้านลบไม่ไหวก็เลยเป็นแบบนั้น แต่จะไปฟาผู้มีพลังมืดจากไหน ส่วนผสมก็ต้องเป็นฮันเตอร์ถึงจะขึ้นไปชั้นห้าสิบได้

หืม? ตัวหนังสือเล็กๆนั่นคืออะไรน่ะ

(สิ่งที่คุณรู้ แลกมาด้วยอะไรบางอย่าง)

อ...อ้าว ทำไมจู่ๆก็หายไปล่ะ? หนังสือสลายไปต่อหน้าต่อตาผมเลย สักพักก็มีเสียงประหลาดอยู่ใกล้ๆผม จากนั้นผมก็มาอยู่หน้าป่าทางเข้าที่เคยเข้ามา

แล้วความซวยก็บังเกิด มีหมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้าใส่

ผมก็ได้ใส่เกียหมาหนีออกมาได้อย่างหวุดหวิด

  เกือบจะกลายเป็นวิญญาณเฝ้าป่าซะแล้ว!

 น่ากลัวจริงๆ

ผมได้เดินโซซัดโซเซกลับมายังบ้านอย่างอ่อนแรง

สมุนไพรไม่ได้มาหรอก

ระหว่างทางใกล้จะถึงบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาเเต่ไกล แถมยังอยู่ใกล้ๆบ้านผมด้วย

ผมจึงวิ่งไปดู และภาพตรงหน้าผมก็คือ…

สภาพของพี่ที่นองไปด้วยเลือดที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของใครบางคน หมอนั่นคือคนที่ทำให้พี่สาวท้อง!

"อย่าทำอะไรพี่พิมนะ!!!" ผมตะโกนด้วยความโกรธ

หมอนั่นยิ้มก่อนจะเหยียบซ้ำไปที่ท้องของพี่อย่างแรง

"อ้าา" เธอร้องด้วยความเจ็บปวด เธออ้อนวอน

"อย่านะ!!!" ผมรู้สึกร้อนรุ่มไปท้องกายและใจ ความโกรธแค้นกัดกินผมจนหมดสิ้น

ผมเหวี่ยงหมัดเข้าใส่มันอย่างจัง แต่ก็ถูกสวนกลับด้วยพลังที่เหนือกว่า…

ไม่ผิดแน่ หมอนี่เป็นฮันเตอร์ หมอนี่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาแล้ว ต่างผมที่เป็นแค่มนุษย์ที่ไร้พลัง

 ผมถูกไอ้สารเลวนั่นเหยียบหัวเอาไว้

"ไอ้สารเลว...ฉันจะฆ่าแก...อ๊าก!" ผมถูกเตะจนไปกระแทกเข้ากับกำแพงจนสลบไป

.

.

.

.

.

.

ที่นี่มันที่ไหน...ทำไมมืดจัง พี่ละ?

พี่จะปลอดภัยไหมนะ?

อ่า ไอ้เลวนั้นฉันจะฆ่าแก

เปรี้ยงง

"!!" สายฟ้าสีดำได้ผ่าลงมาอย่างกับกำลังพิโรธ

จนทำให้ชายผู้นี้ได้กลายเป็นผุยผง

สองสัปดาห์ต่อมา

"นายจะไปจริงๆงั้นเหรอ?พันซ์"

"ครับ…" มันถึงเวลาที่ผมต้องหาเงินและตามหานายด้วย น้องชายฝาแฝดฉัน…

    พันซ์ไม่รู้อะไรเลย ความจริงของน้องชายฝาแฝดของตน

"พีช นาย…เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?"

"เงียบไปเลย! ฮึ่ย" ปั้ก!

"อั่ก!"

.

.

.

.

.

To be continued…