สายลมฤดูหนาวพัดไอเย็นเป็นช่วงๆ ทำให้หญิงสาวที่นั่งจดจ่อกับหนังสือนิยายเล่มโปรดที่เธออ่านข้างไว้  ต้องกระชับเสื้อคลุมตัวหนา พร้อมถอนหายใจเป็นพักๆ

"เฮ้อออ จบสักทีน้ำเน่าชะมัดเลย " แก้วกมลพูดพลางวางหนังสือลง หญิงสาวหลับตาและสูดลมหายใจซึมซับกับบรรยากาศตรงหน้า ที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา    และทะเลหมอกในช่วงสายจากที่เคยหนาจนแทบมองไม่เห็นข้างล่างของภูเขา ตอนนี้เริ่มจางไปบ้างแล้ว ทำให้เห็นภาพไร่นาของชาวบ้าน

"คิดถูกมั้ยเนี่ย อุตส่าห์ได้ลาพักร้อนทั้งทีแต่ต้องมาเที่ยวคนเดียวส่ะงั้น " แก้วกมลกล่าวกับตัวเองอย่างท้อใจ เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อ 3 วันก่อน

.

.เมื่อ3วันก่อน ณ คอนโดใจกลางเมือง แก้วกมลยิ้มให้กับของกินในมือและคิดถึงแผนการต่างๆที่เธอจะเซอร์ไพรส์ในวันคบรอบ5ปีกับแฟนวันนี้ ติ๊ง!เสียงลิฟเปิดออกเมื่อถึงชั้นจุดหมายปลายทาง แก้วกมลเดินมาหยุดหน้าห้องที่แสนคุ้นเลยและใส่รหัสห้องที่เป็นวันเกิดของเธออย่างที่ทำเป็นประจำ

เอ๋..วันนี้เต้หยุดงานนิไปไหนนะทำไหมห้องเงียบจัง แก้วกมลคิดในใจ หญิงสาวเดินเอาของกินมาเก็บที่โต๊ะชุดรับแขก พลางสดุดกับสร้อยคอรูปตัว k ที่แสนคุ้นตา เธอจำเจ้าของสร้อยเส้นนี้ได้ดี นั้นก็คือ ก้อย เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เธอมีและรักมากที่สุด ไปไหนไปกันคบกันมาตั้งแต่ช่วงเข้ามหาลัยจนกะทั้งทำงาน รวมแล้วก็ราวๆ6ปี และเร็วกว่าที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เพล้ง! เสียงกรอปรูปที่ตกแตกดังมาจากห้องนอนที่ปิดสนิท หญิงสาวค่อยๆขยับเท้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ พาวนาในใจไม่ให้เป็นอย่างที่เธอคิด แก้วกมลค่อยๆเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูช้าๆ พร้อมน้ำตาที่เริ่มคลอและไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มือหญิงสาวชะงักมือค้าง เมื่อจู่ๆกลับมีเสียงหัวเราะของผู้หญิงที่เธอคุ้นหูดีดังออกมาจากห้อง

"พี่เต้ใจเย็นสิคะ รูปแก้วตกแตกหมดแล้ว"

เสียงแหบพล่าของก้อยที่แทบฟังไม่ได้กล่างออกมาอย่างออดอ้อน และเสียงกระเซ่าของชายหญิงสลับกันนั้น พอจะทำให้หญิงสาวเดาได้ว่า หลังประตูบานนี้เกิดอะไรขึ้น

แก้วกมลเดินออกมานั่งที่โซฟาเนื้อดี เปิดเพลงโดยใช้สายหูฟังให้ดังที่สุดเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงข้างในประตูบานนั้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด เวลาผ่านไปไม่นานประตูห้องที่เคยมีเสียงของคนทั้งคู่ถูกเปิดออก  พร้อมอาการตกใจของชายหนุ่มที่เปลือยกายด้านบน  มีเพียงผ้าขนหนูที่ห่อร่างกายไว้ด้านล่าง 

" แก้วคุณมาได้ไง คุณมาเมื่อไหร่  ไหนคุณว่าติดธุระด่วนไง"

ชายหนุ่มถามออกมาอย่างร้อนรนเมื่อหาเสียงตัวเองเจอหลังจากที่ตกใจ

"มานานพอที่จะรู้ว่าคนที่ฉันรักกับคนที่ฉันไว้ใจ หักหลังฉัน"

คราวนี้หญิงสาวกล่าวออกมาโดยที่ไม่มีหยาดน้ำตาสักหยด

"แก้วฟังผมอธิบายก่อนนะ  มันไม่ไช่อย่างที่คุณคิด"

ชายหนุ่มคุกเข่าอ้อนวอนหญิงสาว

"เต้เราจบกันแค่นี้เถอะ คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับเราหรอก ต่อจากนี้ชีวิตเราอย่าเจอกันอีกเลย"

หญิงสาวกล่าวอย่างไม่เหลือเยื้อใย ก่อนที่จะเดินออกมาเธอชำเลืองไปที่บานประตูที่ชายหนุ่มเดินออกมาเมื่อกี้ก่อนที่จะพูดดังๆว่า

"ของๆฉันถ้าแกอยากได้จนตัวสั่นแกเอาไปเลยนะฉันขยะแขยง ฉันให้" ทันทีที่หญิงสาวออกมาจากห้องและประตูปิดลง  ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องแหลมแสบแก้วหูดังออกมาทันที แก้วกมลมองบานประตูด้วยอารมณ์หลากหลาย

---------

ณ ปัจจุบัน

“อย่าเจอกันอีกไอผู้ชายเฮงซวยเอ้ย\~\~\~\~”

หญิงสาวตะโกนจนเกิดเสียงก้อง ถ้าถามว่าทำไมฉันทำใจได้เร็วขนาดนี้นั้นเหรอ ก็ตลอดที่คบกันมา5ปีเรื่องที่เต้แอบไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นฉันเจอบ่อยแล้วนะสิ แต่ทุกครั้งจะเป็นก้อยที่มาบอกฉัน แต่ฉันไม่คิดเลยว่าคราวนี้จะเป็นเพื่อนของฉันส่ะเองที่หักหลัง คิดส่ะว่าฉันหลุดพ้นจากขุมนรกสักทีล่ะกัน นี้ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้ว ฉันเลยเก็บของที่จะลงเขา

“หมดแล้วสินะวันหยุดของฉัน ผ่านไปไวเกิ๊นนน”

หญิงสาวแค่คิดถึงว่าพรุ่งนี้คือวันจันทร์ ก็ออกอาการท้อใจ แล้วใครจะคิดล่ะว่าได้พักทั่งทีดั้นเอาเวลาไปนั่งจริงจังกับการอ่านนิยายอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้ หญิงสาวค่อยๆ เดินลงจากเขา แต่เพราะเป็นช่วงฤดูหนาวทำให้อากาศไม่ร้อนมากนัก เหมาะสมกับการออกมาท่องเที่ยวสัมผัสกับธรรมชาติ อย่างเช่นที่นี่ กิ่วแม่ปาน เป็นอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ ในจังหวัดเชียงไหม่ ที่เธอบังเอิญไปเห็นในเพจรีวิวจากเฟสบุ๊ค หญิงสาวเดินมาได้ครึ่งทางจึงหยุดพักเหนื่อย

.

คนหายไปไหนหมดนะเมื่อกี้ยังเห็นเยอะอยู่เลย เอ๊ะ!!หรือเดินมาผิดทาง ฉันได้แต่คิดในใจแต่ก็ยังเชื่อว่าตัวเองเดินมาถูกแล้ว ฉันพยายามปรอบใจตัวเองเพราะเวลาไปไหนมาไหน ฉันก็ไปคนเดียวและไม่เคยหลงทางสักครั้ง แม้ว่าสถานที่นั้นจะไปเป็นครั้งแรกก็ตาม จึงเริ่มเดินต่อไป เรื่อยๆ

.

หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตัวเองได้เลี้ยงผิดทาง ทำให้เลี้ยวมาทางด้านหน้าผาที่มีป้ายติดว่าห้ามเข้า แต่เพราะมันเก่าและตัวหนังสือแทบมองไม่ชัด จึงทำให้หญิงสาวไม่ทันสังเกต ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาวทำให้พื้นลื่นเพราะมีน้ำค้างและหมอกหนา การเดินทางค่อนข้างอันตราย หญิงสาวสดุดกับรากไม้ใหญ่ที่ขวางทางเดินเพราะเธอเดินมาไกลมากแล้วแต่ไม่ถึงสักทีทำให้เธอหมดแรงจนแทบยกขาไม่ขึ้น

“กรี๊ดดดดดดดดด”

ตุบ!!!

“โอ๊ยยยยเจ็บชะมัดเลย”

ฉันพยายามลุกขึ้น แต่เพราะขาที่เจ็บทำให้ทุลักทุเล พอลุกขึ้นมาได้ ทำให้เห็นว่าเมื่อกี้ถ้าไม่ได้ต้นไม้เล็กๆ 3-4ต้นนั้นฉันคงตกไปเป็นอาหารสัตว์ป่าสักตัวด้านล่างหน้าผานั้นแล้ว

“เฮ้ออออ เอาไงต่อดีเนี้ย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีใครได้ยินฉันไหม”

ฉันตะโกนไปสักพัก แต่ไม่มีเสียงใครตอบกลับฉันมาเลย มีเพียงแค่เสียงของฉันที่สะท้อนกลับมา ตอนนี้ฉันเริ่มแน่ใจแล้วว่าตังเองหลงทางจริงๆ อยากจะเขกหัวตัวเองจริงๆ เลย ไปเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหนเนี้ยว่าตัวเองมาถูกทาง

“เอาว่ะก็แค่เดินกลับไป”

ฉันพยายามมองหาไม้ที่ช่วยพยุงฉันเดินกลับได้ วิชาลูกเสือสมัยมัธยมใด้ใช้ตอนนี้แล่ะ สายตาของฉันไปสดุดที่หนังสือนิยายที่เธอพึ่งอ่านจบไป ตกอยู่ตรงบริเวณต้นไม้ที่ช่วยชีวิตเธอไว้ไม่ให้ตกลงไป สงสัยจะหล่นตอนที่ฉันลื่นล้มเมื่อกี้ ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อไปหยิบแต่เพราะขาที่เจ็บทำให้ไม่สะดวกมากนัก จังหวะที่ฉันกำลังลุกและพยายามเอื้อมมือหยิบ ต้นไม้ที่ช่วยกันฉันไม่ให้ตกครั้งที่แล้วคราวนี้ไม่สามารถรองรับฉันได้อีกแล้ว

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

มือฉันพยายามควานหาสิ่งยึดจับแต่ก็คว้าได้เเค่อากาศ ฉันหลับตา พร้อมรับความเจ็บปวดเมื่อร่างกายตกถึงพื้น และบอกกับตัวเองว่าชาติหน้าจะไม่อวดเก่ง และทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายแบบนี้อีก โถ่ววข้างล่างมึดแบบนี้ศพฉันไม่สวยแน่

.

ซ่าาาาา\~\~\~\~\~

เสียงและน้ำเย็นๆ ถูกสาดมาที่หน้าฉัน แต่ฉันไม่มีแรงที่แม้จะยกเปลือกตาที่หนักอึงขึ้น

“โอ๊ยยยยยย จะนอนอะไรหนักหนาห๊ะ กะอีแค่ตกบันไดทำเป็นสำออยคิดจะกินแรงพวกฉันเหรอห๊ะ”

เสียงของหญิงวัยกลางคนดังเข้ามาในหู และได้ยินเสียงกระแทกปิดประตูตามมา ความวุ่นวายเมื่อกี้ค่อยๆ หายไป

นี่ฉันตกบันไดเหรอ ไม่ไช่ตกเขาหรอกเหรอ? ฉันได้แต่คิดในใจทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าคือเพดานที่มีหยากไย่กับหลอดไป LED 1 หลอด ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ห้องภาพที่เห็นคือเป็นห้องสีเหลี่ยมเล็กๆ ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ห้องดูเก่าแต่ถูกจัดของไว้อย่างเป็นระเบียบ

“ที่ไหนเนี้ยย\~\~\~”

…..

“แก้วๆ ตื่นได้แล้ว แก้ว ตื่นนนน ทำไมถึงได้มานอนตรงนี้เนี้ย”

... ใครสักคนเรียกชื่อฉันและเขย่าตัวฉันไปด้วย เอ๊ะตะกี้มีคนเรียกชื่อฉันนิแปลว่าตอนนี้ถ้ายังไม่ตาย แสดงว่าอยู่โรงพยาบาลแล้วสินะ คงไม่ไช่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นั้นหรอก จากนั้นฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าคือผู้หญิงคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณ20ต้นๆ หน้าตาจิ้มลิ้ม ปานิดจมูกหน่อย ดูน่ารักผมของเธอถูกรวบไว้ด้านหลังจนแทบไม่มีเส้นไหนสักเส้นโพล่ออกมาให้ดูน่ารำคาญเลย แต่งตัวเรียบร้อยด้วยเสื้อผ้าสะอาดตา เสื้อเชิ้ดเเขนยาวสีฟ้า และกระโปร่งที่ยาวเลยเข่ามานิดหน่อย ฉันล่ะอิจฉาเทอจังเลย น่าตาแบบนี่นะไปเป็นนางเอกละครได้สบายๆ เลยนะเนี้ย...

“แก้ว! แกได้ยินฉันพูดมั้ยเนี้ย\~\~”

ผู้หญิงตรงหน้าถามฉันอีกครั้ง ด้วยสีหน้าสงสัย

“ห๊ะ”

ฉันได้สติ ทำให้เริ่มมองสำรวจไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง แต่นี่มันไม่ไช่ห้องของโรงพยาบาล มันเป็นห้องสีเหลี่ยมที่เธอเห็นครั้งที่แล้วไม่ไช่เหรอ

“เธอเป็นอะไรหรือป่าว หรือยังเจ็บตรงไหนอีกอยู่ไหม แล้วทำไมมานอนที่พื้นตรงนี้ ทำไมไม่ไปนอนบนเตียง”

หญิงสาวตรงหน้ารั่วคำถามฉันเป็นชุดเลยล่ะ แล้วจะให้ฉันตอบอะไรก่อนเนี้ย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นงั้นลองถามหยั่งเชิงดูล่ะกัน

“เออ…ฉันเป็นอะไรไปเหรอ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ” ฉันถามผู้หญิงตรงหน้าอย่าระมัดระวัง

“ฉันชื่อเปลว นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ”

เธอตอบกลับมาด้วยสีหน้าตกใจ และดูเป็นห่วงฉันมาก

“ก็ไม่เชิงหรอก ฉันรู้สึกมึนๆ หัวน่ะ แล้วก็จำได้นิสสสหน่อย”

.

ฉันตอบตามความจริง เพราะดูจากท่าทางของผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นห่วงฉันมาก และดูไม่มีพิษมีภัยอะไร เธอช่วยพยุงฉันให้มานั่งที่เตียงและเล่าเรื่องราวเมื่อ2วันก่อนให้ฟัง สรุปคือเมื่อ2วันก่อน ฉันตกบันได หลังจากที่ไปทำความสะอาดบ้านหลัก เป็นงานที่แก้วกมลหรือร่างกายที่เธอมาสิงอยู่เนี้ยทำอยู่ จะเรียกว่าสิงได้ไหมฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน พูดง่ายๆ ก็คือฉันเป็นคนรับใช้ของบ้านใครสักคนนั้นแล่ะ ดีเหมือนกันร่างกายนี้ชื่อเหมือนฉันเลย จะได้ไม่ต้องแทนชื่อตัวเองผิดจังหวะที่ตกทำให้หัวไปกระเเทกเข้ากับขอบบันได นอนสลบไป2วันเต็มๆ ถามว่าทำไมถึงไม่พาฉันไปโรงพยาบาลนะเหรอ ก็เพราะว่าที่นี่อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก แถมมีหมอประจำอยู่ที่นี่ ถ้าหากเจ็บไข้ได้ป่วยก็เรียกใช้ได้เลย เฮ้อ! อนาถจริงๆ ชีวิตฉันเนี่ยยย

“งั้นเธอพักผ่อนไปนะแก้ว ตอนเย็นฉันจะเอาข้าวมาให้ แกไม่สบายคุณกวินให้แกลาพักได้1 อาทิตย์เลยล่ะ”

เปลวเพื่อนคนเเรกของฉันตรงหน้าพูดไปด้วยยิ้มไปด้วยยังกะคนเพ้อฝันเมื่อพูดถึงชื่อของชายเมื่อกี้ แต่เดี่ยวนะชื่อเจ้านายไหม่ของเธอทำไมมันดูคุ้นๆ เหมือนได้ยินที่ไหนมา

“กวิน เหรอ?” ฉันทวนชื่อนั้นอีกครั้งแล้วทำหน้าสงสัย

“ก็ใช่น่ะสิ อย่าบอกว่าเรื่องนี้แกก็ลืมนะ”

ฉันได้แต่ยิ้มเห่ย พร้อมเกาหัวตัวเองกลับไป

“ก็คุณกวิน พิสิฐจิรกุลกิจ เจ้าของบ้านที่เราทำงานอยู่เนี้ย”

.

ทันทีที่ฉันได้ยินชื่อนี้ ทำให้ฉันนึกถึงภาพของหนังสือนิยายที่หน้าปกเขียนว่า สุดหัวใจของนายเพอร์เฟค นั้น เธอจำได้ดีว่าพระเอกของเรื่องที่เธออ่านก็ชื่อนี้เช่นเดียวกัน เพราะเธออ่านเรื่องนี้มาแล้วไม่ต่ำกว่า2รอบ ใครใช้ให้เนื้อหาสนุกล่ะเลยเป็นนิยายเล่มโปรดของเธอที่อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ แต่ก่อนที่ฉันจะเดาอะไรไปมากกว่านี้

“เธอโอเครไช่ม่ะ หรือเธอเจ็บหัวขึ้นมาฉันจะไปตามหมอมาให้”

เปลวถามฉันอีกครั้ง ฉันพยายามนึกถึงคนสำคัญในเรื่องว่ามีชื่ออะไรบ้างน๊าาที่อยู่ในบ้านพระเอกของนิยาย เพราะถ้าเธอเข้ามาอยู่ในนิยายนั้นจริงๆ ก็ดีนะสิ นี่ฉันได้เป็นเเขกรับชมกิตติมศักดิ์แต่เพียงผู้เดียวเลยนะเนี้ย เจ๋งโครตเลยอ่ะเอ๋…นางเอกล่ะ ชนิกาล แล้วพระรองสุดหล่อของฉันล่ะ ณัฐนันท์ แล้วก็ป้าบัว หัวหน้าแม่บ้านที่ปากร้ายแต่ใจดี หรือลุงสน คนทำสวน..ฉันพยายามนึกชื่อทุกคน

“เออ…ฉันไม่ได้เป็นอะไร ถามอะไรหน่อยสิ คุณกวิน เลขาคนสนิทคือ คุณณัฐนันท์ แล้วก็แม่บ้านคือป้าบัว ลุงสนคนทำสวนไช่ป่ะ” ฉันถามอยากไปอย่าตื่นเต้น

“ก็ไช่นะสิเธอถามทำไมเหรอ เอาล่ะฉันไปทำงานต่อแล้วเดี่ยวป้าบัวมาตาม แกก็พักผ่อนไปล่ะ”

เปลวพูดกับฉันพลางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

“โอเคร ขอบใจแกมากนะ”

เปลวเพียงพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้อง เสียงประตูปิดลงแล้ว แต่ฉันยังอยู่ที่เดิมไม่มีท่าทางที่จะขยับไปไหน ยังอึ้งกับเรื่องที่ได้รับรู้เมื่อกี้นี้ นี่ฉันเข้ามาอยู่ในนิยายจริงๆ เหรอเนี้ยยยย มันเรื่องอะไรกันฉันคิดว่ามันมีแต่เรื่องในนิยายที่ชอบอ่านเป็นประจำ ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้มาอยู่ในสภาพนี้ ได้เข้ามาทั้งทีทำไม่ได้อยู่ในตัวที่ไม่ต้องทำงานลำบากนะ น้องสาวพระรองก็ได้รวยจะตาม แถมมีพี่ชายหล่อขนาดนั้นในนิยายบรรณยายหน้าตาส่ะฉันอยากได้มาครอบครองแถมเจริญหูเจริญตาอีก ฉันสัญญาเลยจะเป็นเด็กดี เอ้ยน้องที่ดีเลยคร๊าฟ จะได้ไม่ต้องมาทำงานลำบากเป็นคนรับใช้แบบนี่เนี้ย\~

.

แก้วกลมนั่งคิดว่าตอนนี้เธอมาอยู่ในตอนไหนของเรื่องสุดหัวใจนายเพอร์เฟค แต่สายตากลับไปสดุดกับกระจกบานหนึ่ง ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในก็คือเธอในร่างนี้

…