AOS เป็นเครือข่ายที่นักลงทุนส่วนมากอยากเข้าไปเป็นหุ้นส่วน ครั้นได้ยินชื่อนี้แล้วต้องคุ้นหูกันดีอย่างแน่ บริษัทสาขาย่อยจากเครือข่าย AOS มีย่อยออกมามากโข ไม่ว่าจะเป็นสาขาที่เปิดในเกาหลีใต้ อย่าง KCV

     ทายาทตระกูล คาโรอิล บุตรชายเพียงคนเดียวผู้ครอบครองทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูล มีความรับผิดชอบสูงมาก ไม่เคยก้มหัวให้ใคร 'ความเป็นระเบียบและมีวินัยคือจุดสูงสุดของชีวิตมนุษย์' พนักงานทุกคนถูกคัดเลือกมาอย่างเป็นขั้นเป็นตอน และแน่นอนว่าข้อมูลพนักงานแต่ละคนต้องแน่นละเอียด ล้วงลึกแม้กระทั่งความผิดที่เคยก่อ แต่บางคนรอดมาได้เพราะมีแบ็คเป็นผู้มีอำนาจ

     เคออส คาโรอิล นักธุรกิจวัย 28 ปี ใบหน้าหน้าหล่อเหลาคมคาย จมูกเป็นสันโด่ง ตากลมโต ราวเทพบุตรมาสถิต ผู้เป็นเจ้าของบริษัททุกสาขาภายใต้เครือข่าย AOS ทั้งหมด วันๆหนึ่งเขาทุ่มเวลาให้กับการทำงานอย่างหนักเพื่อบรรลุเป้าหมายในภายภาคหน้า ถึงแม้จะไม่เคยแบ่งเวลาให้กับตัวเองเลย แต่เขาก็สามารถบริหารกิจการต่อจากบรรพบุรุษรุ่นก่อนได้ถึง 100+ แห่ง

     เบื้องหลังความเก่งกาจ และฉลาดหลักแหลมของเขา กลับต้องผ่านฉากน้ำตามาแล้วนับไม่ถ้วน เนื่องจากเหตุมาจาก ครอบครัวกดดัน จนทำให้เขาต้องกดดันตัวเอง ผ่านการเป็นโรคหลายโรคซ้ำๆกันมาแล้ว และเพิ่งหายจากการเป็นโรคซึมเศร้ามาหมาดๆ

     "ท่านครับ ท่าเรือติดต่อมาบอกว่าการขนส่งจะล่าช้าครับวันนี้ เพราะว่าสินค้าที่ทางเราแจ้งกับสินค้าทางนั้นขาดครับ" เลขาคนสนิทของท่านประธานรายงานอย่างละเอียด แต่ดูเหมือนสีหน้าของท่านประธานไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย ซ้ำแล้วยังดูน่ากลัวขึ้นไปอีก

     "ไปเรียกฝ่ายจัดซื้อมาที่นี่ให้หมด อย่าให้ขาดแม้แต่คนเดียว"

                                                                                  ----------------------------------

     เขาให้ลูกน้องไปเรียกฝ่ายจัดซื้อและประชาสัมพันธ์มารวมกันที่ห้องท่านประธาน ถ้ามองจากข้างนอกห้องนี้ก็เหมือนถูกสร้างยื่นออกไปแทนระเบียง แต่เมื่อได้สัมผัสด้วยสายตาแล้วนั้น คงจะไม่มีใครอยากออกไปเป็นลูกน้องใครอีก แต่สำหรับห้องของชายผู้นี้นั้นหาเปรียบที่ใดไม่ได้เลยสักนิด

     "ผมไล่พวกคุณออก นี่ถือเป็นคำสั่งแรก" เขาหันเก้าอี้มาทางพนักงานนับสิบยี่สิบคน และพูดด้วยน้ำเสียงพร้อมใบหน้าที่เรียบนิ่งและเฉยชา "คำสั่งที่สอง เก็บของของพวกคุณออกไป แล้วอย่าให้ผมเห็นคุณในประเทศของผม ไปซะ"

     สิ่งที่ไม่คิดว่าพวกเขาเหล่าเธอจะกล้าทำต่อหน้าเจ้านาย เสียงซุบซิบนินทาดังประสานพร้อมเพรียง สีหน้าเลขาคนสนิทของเขาทั้งกังวลและลำบากใจ ไม่ว่าเสียงดังใส่สักกี่ครั้งก็ใช่ว่าพวกเขาจะฟัง

     "ผมปล่อยพวกคุณแล้ว ต่อไปนี้พวกคุณไม่ใช่สังกัตเดียวกับผมและคนในบริษัทนี้ หึ ตาตื่นเชียวนะพอมีบุญวาสนาได้เข้าห้องผู้บริหารน่ะ" เขาพูดออกมาตรงๆไม่มีอ้อม ทำอดีตพนักงานที่เขาเพิ่งถอนออกจากตำแหน่งไปเมื่อครู่เหว๋อไปตามๆกัน เพราะนั่นคือความจริง "แต่สายไป...เพียงเสี้ยวนาที เพราะได้สัมผัสก็ตอนโดนไล่ออกเสียแล้ว" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ สั่งยามมาพาพวกเขาออกไป

     เคออส กระดิกนิ้วชี้สองครั้ง เป็นสัญญาณให้เลขาเอาหูมาใกล้ๆเขา "ไปจัดการพวกมันเรียงคน อย่าให้หลงเหลือภายในประเทศของฉัน"

                                                                                *****************************

     เปิดเรื่องใหม่ม่ม่ม่ม่ม่  ตอนนี้สั้นหน่อย เปิดมาเป็นบทนำเสยๆฮ้าบบ

     กระซิบนิสนุง ด.ญ.สุดสวยเป็นสาววาย เป็นคนแต่งง้าบ

     เอาล่ะ หยุดยาวเลยง้าบ 1 อาทิตย์ มีธุระต้องไปทำกับครอบครัว

     ถึงจะไม่มีคนอ่านก็เถอะนะ ยิ้มแย้มๆ

@ตระกูลคาโรอิล

     ห้องทึบสีดำเมื่อสมัยเจ้าตัวชอบอยู่ ทว่าตอนนี้กลับถูกทับด้วยกองโต๊ะ เก้าอี้ ที่ไม่ใช่แล้วจำนวนมาก ตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดทิ้งเอาไว้กับเสื้อผ้ากองพะเนินในตู้เสื้อผ้าไม้สีน้ำตาลเคลือบ จะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่คุณหญิงของบ้าน

.

     ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในบ้าน คนรถ สาวใช้ แม่บ้าน แม่ครัวต่างพากันยืนเรียงรายเป็นระเบียบ 'ผิดแปลกจากปกติ'

     "คุณหนูคะ คุณผู้หญิงรออยู่ข้างในแล้วค่ะ" หนึ่งในป้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นแล้วปรายตามองเข้าไปข้างใน

     "อืม" คำเดียวสั้นๆ แต่ได้ใจความ เขาเดินเข้าไปหาบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก มือประสานกันวางไว้บนหน้าตัก แผ่นหลังยืดตรง เข้าคำเปรยที่ว่า 'อกผายไหล่ผึ่ง'

     "มาทำอะไรที่นี่" เขาถามสไตล์เดิม และยังคงใบหน้าอันเรียบนิ่งแย้งกับน้ำเสียงที่มีความแหบพร่าติดขัดบางช่วงนิดหน่อย

     "สบายดีไหม การงานก้าวหน้าดีนะ" มาเรีย ผู้เป็นมารดาที่กำเนิดเคออสอย่างแท้จริง ถึงแม้จะไม่ได้เลี้ยงมากับมือแต่เธอภูมิใจในตัวลูกของเธอ เธอยิ้มน้อยๆ แต่ไม่นานก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อไม่ได้รับคำตอบกลับจากคู่สนทนา "ใจคอลูกจะไม่พูดจากับแม่คนนี้หน่อยหรือ"  ใบหน้าเศร้าลงทันที

     ถอนหายใจตอบส่งๆไป "ครับ" เธอยิ้มร่าด้วยความดีใจ ที่ลูกชายตอบสนองเธอบ้างแล้ว

     "เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเถอะ แม่รู้ว่าลูกคงไม่อยากเห็นหน้าแม่นานหรอก" เธอยิ้มแหยะ "ไม่กี่วันถัดจากนี้แม่จะต้องบินไปฝรั่งเศสและอยู่ที่นั่นถาวร แต่แม่ทิ้งเด็กไว้คนเดียวไม่ได้ เลยอยากจะขอร้องลูกช่วยเป็นผู้ปกครองมี่เฟยแทนแม่ได้ไหม ไหนๆอายุก็ห่างกัน15ปีพอดี" เธอจับมือลูกชายขึ้นมากุมไว้

     มือหนาชิงสะบัดออก ทำหญิงวัยกลางคนที่อายุอานามก็ปาไปเลข4แล้วหน้าเสีย ก้มหน้าลง เธอรู้สึกผิดที่ทำลูกอึดอัด แต่คิดไว้แล้วว่าคำตอบคงจะไม่ยอมรับแน่...

     "13ปี?" เขาเลิกคิ้วขึ้นถามย้ำตัวเอง เมื่อคำนวณอายุของเขาและ!(ว่าที่)ลูกในความดูแลของเขาเสร็จสรรพ "หึ เอาสิ แล้วอย่ามาอ้อนวอนขอลูกคืนแล้วกัน"  ว่าจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวฉับๆตามขั้นบันไดขึ้นห้องไป

.

     'แม่วานลูกไปรับน้องที่โรงเรียนด้วยนะ นับแต่นี้ให้น้องไปอยู่กับลูกเลย แม่จะให้คนเอาของของน้องไปให้'

     'ขอบคุณลูกมากนะเคออสที่ช่วยอุปการะมี่เฟย ขอบคุณจริงๆ'

     มี่เฟย? เด็กคนนั้นเหรอ?

     กึด! เสียงกดปุ่มปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ร่างสูงหงายหลังลงเตียงเคลิ้มจะหลับอยู่รอมร่อ แต่ก็ต้องลืมตาตื่นขึ้นเมื่อนึกได้ว่า 'เขาต้องทำงาน จะมามัวพักผ่อนอย่างนี้ไม่ได้'

*****************************

     ถามจริง ไม่คิดจะพักผ่อนบ้างเลยเรอะ! คีพฟอร์มเกินไปนะบางที

     กลับมาอัพแล้วหลังจากหายไปนาน หรือเปล่า...  555+ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ

     ความผิดพลาดอันใหญ่หลวง เมื่อคืนผมน่ะแต่งเสร็จเรียบร้อยแบบเรียบร้อยเลย แต่ว่าลืมกดส่ง จะลองใส่รูปภาพสักหน่อย อ้าา อยู่ๆเด้งออกเลย เสียดายสุดๆ บทเรียนที่จำจนตายเลย ฮรุก!😂

     เคออส คาโรอิล [credit : Jungkook BTS]

     "คุณท่านเรียกผมมามีอะไรให้รับใช้ครับ" นาวิน  เลขา(ส่วนตัว)ของเคออส บุุุคลิกของเขาตอนนี้ต่างจากในเวลางานมาก การทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศจำเป็นต้องอาศัััััััยภาพลักษณ์ที่ดูดี และคล่องแคล่ว

     คนที่ถูกเรียกว่าคุณท่าน หันเก้าอี้ล้อหมุนมีสปริงมาทางเลขาหนุ่ม โน้มตัวมาข้างหน้าและประสานมือตัวเองเข้าหากัน "เตรียมรถ แล้วออกไปรับเด็กที่ชื่อมี่เฟยมาที่นี่" นาวินพยักหน้าหงึกหงักเป็นอันว่าเข้าใจ โค้งคำนับพร้อมทำตามคำสั่งแล้ว

     ไม่มีรูปถ่าย... ไม่บอกสถานที่... มีเพียงชื่อให้เดาเล่นๆอย่างเดียวงั้นหรือ??

     สุดท้ายเขาก็ต้องพึ่งทักษะการสืบค้นข้อมูลของตัวเอง จนเจอเป้าหมาย โรงเรียนที่่่่่่มี่เฟยเรียนอยู่ อยู่ไม่ใกล้จากตำแหน่งที่รถตู้ยี่ห้อ BMW สีดำเงาวับราวกับเพิ่งถอยมาใหม่ๆจอดอยู่ เขาชินทางถนนเส้นนี้ดี เลยรู้ว่าแถวนี้ผ่านโรงเรียนอะไรบ้าง

     ไม่นานรถตู้สีดำก็ชะลอความเร็วจอดอยู่ริมฟุตบาทที่มีแถบสีขาวสลับดำ เช็คจนแน่ใจว่าจอดชิดขอบทางแล้ว นาวินดับเครื่องยนต์แล้วเดินมุ่งหน้าเข้าไปในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

     "สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นผู้ปกครองของใครคะ" ครูสาวยืนอยู่หน้าประตูคอยส่งนักเรียนพนมมือไหว้สวัสดีเขาอย่างสุภาพและนอบน้อม "คุณพ่อรอในโรงเรียนก่อนนะคะ อีกเดี๋ยวโรงเรียนก็จะเลิกเเล้วค่ะ" เธอยิ้มให้พร้อมกับผายมือเชิญนาวินเข้าไปรอในโรงเรียนก่อน

     "ขอบคุณครับ แต่ไม่ดีกว่า ถ้านักเรียนอายุ13ปี ที่ชื่อมี่เฟยออกมาแล้ว กรุณาฝากคุณครูช่วยบอกเขานะครับว่าให้ขึ้นรถสีดำคันนั้น" สีหน้าของครูสาวดูกังวลใช่เล่น เธอคงวิตกว่าเด็กอาจไม่ปลอดภัย "ท่านประธานเคออสให้ผมมารับเขา เพราะฉะนั้นไว้ใจได้ครับ"

     สีหน้าของเธอเริ่มคลายกังวลลงแต่กลับกลายเป็นว่าเธออึ้งกว่าเดิมเสียอีก "ท่านประธานเคออสงั้นเหรอคะ!!?" เธอถามย้ำ นาวินพยักหน้าตอบรับเธอไปหนึ่งที "โอ้พระเจ้า ได้ค่ะ! เดี๋ยวดิฉันจะบอกนักเรียนให้ค่ะคุณบอดี้การ์ด"

     ขำตรงประโยคที่เรียกว่าบอดี้การ์ดนี่แหละ เหมือนตรงไหนวะ...

.

     ก๊อก! ก๊อก!

     เสียงเคาะกระจกหน้าต่างประตูฝั่งซ้ายมือข้างคนขับดังขึ้น นาวินที่เพิ่งตื่นจากการงีบหลับเมื่อครู่ เลื่อนกระจกลง เด็กผู้ชายใส่ชุดนักเรียนมัธยมยืนอยู่นอกตัวรถชะโงกหน้าเข้ามาเมื่อกระจกรถถูกเลื่อนลง "มี๊ให้มารับเหรอครับ"

     ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน "ครับ คุณหนู" ประตูรถด้านข้างถูกเปิดออก เด็กชายเดินกระโดดขึ้นรถแล้วปิดประตู เอ่ยปากถามชายหนุ่มนาวินว่า "พี่อายุเท่าไหร่" นาวินเลิกคิ้วสงสัยว่าเด็กหนุ่มจะถามไปทำไม

     "30 ครับ" มี่เฟยทำหน้าผิดหวังเหมือนกับคาดหวังอะไรบางอย่าง เลยได้แต่นั่งเงียบๆรอจนถึงบ้าน

                                                                                       --------------------------------

     "อึ๊บ! บ้านใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย" เด็กหนุ่มร่างเล็กกระดึ๊บลงจากเบาะรถ นาวินที่เพิ่งลงจากรถตามหลังมาเลยบอกไปว่า

     "ไม่น่าเปรียบเป็นบ้านได้นะครับแบบนี้ เขาเรียกคฤห าสน์ครับ"

     "รู้หรอกน่า แล้ว...เจ้านายพี่อยู่คนเดียวเหรอ" เด็กหนุ่มถามตาแป๋ว

     "ครับ เข้าข้างในเถอะครับ เดี๋ยวคุณท่านเห็นผมจะถูกดุเอา"

.

     จานอาหารว่างถูกจัดเสิร์ฟไว้บนโต๊ะทำงานของชายหนุ่มผู้เย็นชา ไม่ทันที่เขาจะได้ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้นแล้วเปิดออก ให้เห็นคนสองคนเดินเข้ามาในห้องของเขา

     "คุณลุงอายุเท่าไหร่" เด็กหนุ่มชิงถาม

     "ไร้มารยาท" ชายหนุ่มวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ จ้องมองใบหน้าเล็กๆของเด็กอายุสิบสามอย่างเรียบนิ่ง

     "ตอบมาก่อนสิ คุณลุงก็ไร้มารยาทเหมือนกัน เด็กถามทำไมไม่ตอบล่ะ" เด็กหนุ่มเท้าสะเอวเถียงคนอายุมากกว่าฉอดๆ

     "28" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

     "อืม มี๊บอกให้เรียกคุณลุงอายุ28 ว่าป๊า" เด็กหนุ่มคลายมือลง เอามือประสานกันไว้เบื้องหน้า

     "นาวิน จัดห้องให้เด็กนี่ด้วย" เขาหันไปสั่งเลขาหนุ่ม

     นาวินผายมือเชิญให้เด็กหนุ่มเดินตามเขาออกไป มี่เฟยหยุดเดินและหันมาจ้องมองร่างสูงในชุดสูทสีดำขลับ "แล้วเจอกันที่โต๊ะอาหารนะครับ ป๊า"

                                                                                    **********************

     ไม่ลับลู้จ้า ขอปลีกมาอัพเรื่องนี้ก่อนสักพัก เดี๋ยวพล็อตจม

     จะกลับมาเก็บคำผิดให้ทีหลังนะครับบ

     มี่เฟย [credit : Taehyung BTS]