ผมชื่อ อชิดะ ยูจิ ผมได้เดินทางมากับเพื่อนๆจากหมู่บ้านเดียวกัน พวกผมต้องการที่จะเป็นนักผจภัย อำดับ1 และสุดท้ายพวกผมก็ทำสำเร็จแต่แล้วจู่ๆทุกคนก็... "ทำไมกันทำไมถึงทำแบบนี้กับชั้นละ อายาโตะ " ผมที่กำลังจะตกหน้าผาแต่ก็ใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยามไม่ให้ตก และถามอายาโตะไปด้วย อายาโตะได้ฟังคำถามจึง แสยะยิ้มและพูดออกมา "เพราะว่านายมันอ่อนแอที่สุดยังไงละถึงนายจะทำอะไรหลายอย่าง อย่างเช่น ต่อรองกับกิล หาเควสต์ ตรวจสอบพื้นที่ และอีกเยอะแต่นายก็ไม่จำเป็นแล้วเพราะตลอดเวลาชั้นจดจำทักษะของนายได้หมดแล้ว แถมนายยังมีไอสกิว ไร้ประโยชน์อย่าง ผนึกเจ็ดชั้นอะไรนั้นที่ทำให้นายไม่สามารถสู้ได้ เพราะค่าสถานะนายจะอยู่แค่ 10 ทุกอย่าง รู้มั้ยนายมันโครตไร้ประโยชน์" ผมได้ยินคำพวกนั้นก็ได้แต่เจ็บใจแต่มันก็เป็นความจริงแต่ผมก็นึกขึ้นได้ "แล้ว มาโคโตะ กับ ริกะ ล่ะ พวกนั้นต้องไม่เห็นด้วยแน่ " ผมถามไปด้วยความหวัง ว่าทั้งสองคนนั้นที่ผมสนิทด้วยไม่แพ้กับ อายาโตะ และริกะก็กำลังคบหากับผมด้วย แต่แล้วผมก็สิ้นหวังเพราะได้ยินสิ่งที่ ริกะ พูด "นายหน่ะมันก็แค่ไอ่กระจอก คนที่ชั้นรักจริงๆคือ อายาโตะ " ผมที่สิ้นหวังกับคำพูดที่คนที่ผมรักที่สุดพูดออกมา และผมยังมีความเชื่อหมั้นว่า มาโคโตะต้องช่วยผมแน่ๆ แต่แล้ว ผมก็เหลือบไปเห็น มาโคโตะที่ยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ด้านข้างๆริกะที่กำลังกอดกับอายาโตะ และริกะก็เข้าไปจูบที่ริมฝีปากของ อายาโตะ ต้อนนี้ผมได้แต่กัดปากและเก็บความแค้นไว้ในใจ ผมค่อยๆปล่อยมือ เพื่อที่จะได้ตกลงไปกับความแค้นที่ปะปนกับความสิ้นหวัง ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือ ทั้งสามคนนั้นยืนหัวเราะอย่างสะใจเหมือน อดกลั้นกับผมมานาน ผมตกลงไปใต้หน้าผาลึกสุดกู่ ผมที่กำลังจะตายตวามรู้สึกมันชาไปทั้งตัว ในหัวตอนนี้มีแต่การโทษทุกสิ่งทุกอย่างแม้ กระทั้งตัวเอง,สกิว,โลก ความสัมพันธ์จอมปลอม,ความรัก,พระเจ้า,พ่อแม่ที่ให้กำเนิด, แต่แล้วผมก็เห็นหมาป่าตัวใหญ่ ขนสีขาวมาขาบผมไปสักที่ ผมคิดว่ามันอาจเหมือนในนิทานที่แม่เคยเล่าให้ฟัง

"กาละครั้งหนึงมีชายหนุ่มปางตายได้ไปพบหมาป่าตัวใหญ่ขนสีขาว มันพาชายคนนั้นไปที่ถ้ำ ที่มีต้นไม้โลกและรักษาเค้า จากนั้นพวกเค้าก็ทำความรู้จักกันและเป็นเพื่อนออกเดินทางไปด้วยกัน " ผมพยามยิ้มและพูดออกมาด้วยแรงอันเล็กน้อย "ขอบคุณ" หมาป่าคลายผมลงไปที่พื้นผมลืมตาขึ้นมาและหวังว่ากำลังจะถูกรักษา แต่ภาพตรงหน้าคือ ลูกหมาป่าสามตัวกำลังนั้งรอแม่ของมันนำอาหารมาให้ ผมสิ้นหวังอีกครั้งและเริ่มโทษทุกอย่างและมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายที่กำลังถูกลูกหมากัดกินผมอย่างเอร็ดอร่อย ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย กัดไปที่คอของลูกหมาป่า แม่หมาป่าที่เห็นลูกตัวเองโดนทำร้ายก็ได้เข้ามาหวังจะขย้ำคอผม แต่จู่ๆผมก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ มันเป็นแค่ห้องไม่สิพื้นที่สีขาว และมีดาบคาตานะ ที่มีออร่าสีดำม่วงลอยอยู่กลางอากาศ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่เหมือนมีบางอย่างบอกให้ผมเอาดาบนั้นแทงตัวเอง และผมก็ทำ ตอนนี้ผมกลับมาปัจจุบันแล้วแค่ทุกอย่างเป็นสีขาวดำและเหมือนมันจะหยุดนิ่ง ผมคิดว่ามันคือการหยุดเวลาแต่ไม่ทุกอย่างมันแค่ช้าแต่ไม่หยุด และผมก็ได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้มันดังอยู่ในหัว

|สกิวปลดล็อค Gluttony | ตอนนี้ท่านได้ปลดหนึ่งในเจ็ด มหาบาป สเตตัสจริงๆของคุณจะปลดล็อคส่วนหนึ่ง

HP 1.5 --> 105,000

ATK 10 --> 190,500

MN 10 --> 345,780

DEF 10 --> 240,001

AGI 10 --> 210,341

สกิว

(สกิวใหม่) Gluttony

(สกิวใหม่) เทเลพอร์ต

ผนึกทั้งเจ็ด --> ผนึกทั้ง6

ฟื้นฟูขั้นต้น --> ฟื้นฟูขั้นสูง

ตรวจสอบพื้นที่ขั้นกลาง -->ตรวจสอบพื้นที่ไร้ขอบเขต

เวทมนตร์

ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ,สายฟ้า,ความมืด,แสง,ศักดิ์สิทธิ์,น้ำแข็ง

"โอ้" ผมพูดขึ้นมาในเวลาที่ตัวเองใกล้ตายและกำลังฟื้นฟูด้วยความเร็ว ผมเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และพูดออกมา " หึๆค่าเฉลี่ย ของโลกเส็งเคร็งนี้คือ 10,000 ถึง 30,000 แต่ชั้นกลับมีตั้ง 100,000 ถึง 300,000 อ่า.. พระเจ้าคงอยากให้ชั้นแก้แค้นสินะ หึ เอาสิชั้นจะแก้แค้นมันทุกคนที่ทำให้ชั้นมาอยู่จุดนี้ " จู่ๆก็มีเสียงในหัวผมอีกครั้ง "เตือน พื้นที่ หน่วงเวลาใกล้จะจบแล้วโปลดเตรียมตัว " ผมได้ยินเช่นนั้นก็เตรียมตัวและทุกอย่างก็กลับเป็นแบบเดิม สีสันเริ่มกลับมาหมาป่าเห็นผมที่ปางตายตอนแรกกลับมายืนอยู่ด้านหน้า ผมพูดเบาๆและยกมือขึ้นมา "Gluttony" วงกลมสีดำม่วง มาคลุมทั้งตัวของหมาป่าและหดตัวอย่างรวดเร็วจนหมาป่าตัวนั้นโดนบดขยี้ สัญชาตญาณของผมบอกให้กินสิ่งนั้น ผมก็ทำตามสัญชาตญาณของผมและกินมันต่อหน้าลูกๆของหมาป่า ผมนึกขึ้นได้พวกนี้เคยกัดกินผม ผมเอื้อมมือไปจับลูกหมาป่าและพูดขึ้นมา "ในเมื่อแกกัดกินชั้นแล้ว ชั้นขอทำคืน " ผมกัดคอหมาตัวนั้นขาดออกเลือดของหมาป่าปะปนกับเลือกของผม ผมมองไปที่ลูกหมาป่าอีกสองตัว ตัวนึงที่โดนผมกัดไปก่อนกำลังจะตาย และอีกตัวที่สั่นกลัวผมอย่างเห็นได้ชัด ผมใช้ Gluttony กับพวกมันเพื่อจะได้ไม่ให้เจ็บปวดไปกว่านี้ แต่ผมก็สังเกตุเห็นวิญญาณของหมาป่าที่ผมกัดคอนั้นกำลังสลาย แต่กลับตัวอื่นผมไม่เห็นผมคิดว่า คงเป็นเพราะ Gluttony อาจกินวิญญาณพวกมันไปด้วย

ได้รับสกิว

เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว

สกิวที่ได้มาจากการใช้ Gluttony จะทำการอัพเกรด

เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว --> เคลื่อนที่ความเร็วแสง

ผมไม่ได้สนใจกับสกิวใหม่นักตอนนี้ผมอยากไปเปลี่ยนเสื้อจนใจจะขาด ผมใช้สกิวตรวจสอบพื้นที่ไร้ขอบเขตเพื่อหาเมืองใกล้ๆและก็เจอ ผมใช้เทเลพอร์ตไปที่บ้านของใครสักคนและทำให้เค้าสลบและขโมยเสื้อผ้า โชคดีที่มันพอดีกับตัวผม ผมเหลือบไปมองกระจกของบ้านนั้น และพึ่งรู้ตัวว่าสีผมกับสีตาได้เปลี่ยนไปเป็นสีเงินส่วนตาก็เป็นแดงกับน้ำเงิน ผมได้เทเลพอร์ตไปนอกเมืองแต่ก็ยังขโมยเงินของบ้านนั้นมาด้วยนิดหน่อย เพื่อจะได้ใช้ในการสมัครบัตรนักผจญภัยใหม่ ผมเดินทางเข้าไปในเมืองและก็เจอยามเฝ้าประตู "ขอดูบัตรประจำตัวหน่อย" ผมบอกเค้าไป "ผมทำใหม่กำลังจะมาทำใหม่ที่เมืองแถวหมู่บ้านแต่ก็หลงทางมาที่เมืองนี้ว่าแต่เมืองนี้ชื่ออะไรหรอครับ" ยามคนนั้นถอนหายใจและพูดออกมา "เมืองนี้คือเมือง อัลตะริก้า ถ้าอยากสมัครใหม่ก็ต้องตรวจสอบประวัติอาชญากรก่อน มาสิ" ยามคนนั้นพาผมไปที่บ้านหลังเล็กไปหลังกำแพง จู่ๆยามก็พูดว่า "ถึงแล้วละ จับลูกแก้วนี้ ถ้าเป็นสีแดงก็เคยมีประวัติฆ่าคน แต่ถ้าสีขาวคือไม่มี " ผมเอื้อมมือไปจับอย่างหมั่นใจเพราะผมยังไม่ฆ่าใครเพาะคิดไว้ว่าต้องมีแบบนี้ และใช่มันเป็นสีขาว ยามพูดขึ้นมา "นายผ่านแล้ว อ่อใช่นายควรปิดมันนะตาสองสี ชั้นได้ยินมาว่าพวกขุนนางโรคจิตชอบค่าขายมัน " ผมพยักหน้าและเดินออกไป ผมใช้เวท ลบตัวตนทำให้ใครมองไม่เห็นผมและได้ไปขโมย ผ้าปิดตาเพื่อมาอำพลางตาสองสี ผมเดินไปที่กิลแต่ถึงจะปิดตาแล้วก็ยังมีสีผมที่เด่นมากๆเพราะมันหายากมาก เหตุผลที่ผมไม่ใช้เวทลบตัวตนเพราะมันจะทำให้มีคนสงสัยว่าเข้าได้ไงเพราะกิลนักผจญภัยนั้น มีคนอยู่เต็มไปหมด ผมเดินเข้ากิลโดยที่ทุกสายตามองมาที่ผมอย่างกะเห็นผมเป็นตัวประหลาด ผมเดินไปที่เคาน์เตอร์ที่ว่าง "สวัสดีค่ะ วันนี้มีอะไรให้ช่วยค่ะ"

"วันนี้มีอะไรให้ช่วยหรอค่ะ" ผมไม่คิดว่าพนักงานกิลจะ ต้อนรับผมเป็นอย่างดีแบบนี้ แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะมันก็ควรทำอย่างนั้น พนักงานที่เห็นผมไม่ตอบอะไรก็ถามขึ้น "เป็นอะไรรึป่าวค่ะ " ผมสะดุ้งอย่างแรงกับการทักของเธอแต่ผมก้สายหัวแล้วตอบ "อ่อป่าวครับ คือผมทำบัตรประจำตัวหายเลยกะว่าจะมาทำใหม่แล้วก็ขอทำบัตรกิลด้วย" พนักงานได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับมา "โอเครค่ะ จะทำการให้นะคะ" ผมยืนรออยู่สักพักก็มีชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางโกรธอะไรสักอย่าง ผมพึ่งาังเกตุว่าคนในกิลเริ่มเงียบแล้วมองมาที่ผมกับชายคนนั้น จู่ๆชายคนนั้นก็พูดขึ้น "แกกล้าดียังไง มาคุยกับมารินจังของชั้น " ผมงงงวยกับสิ่งที่ได้อ้วนนี้พูดและเริ่มไม่สบอารมณ์ "ชั้นจะคุยกับพนักงานแล้ว -ึงมาเ-ือกไรว่ะ" คนทั้งกิลตกใจกับคำพูดของผมชายคนนั้นเริ่มโกรธถึงขีดสุดและง้างแขนขวาจะมา ต่อยผมแต่ผมก็รับไว้ได้อย่างสบายและปัดแขนเค้าทิ้งคนในกิลยังไม่หายอึ้งกับการกระทำของผมจนพนักงานกลัยมาแล้วยื่นกระดาษให้ผมกรอกและรับกลับเข้าไป ผมนึกสงสัยว่าเธอไปไหนและก็ติดขึ้นได้ว่าเธอคงหนีชายร่างใหญ่เมื่อกี้แน่ผมกรอกทุกอย่างจนเสร็จแล้วก็มีพนักงานชายท่าทางเรียบร้อยมาหาผมแล้วก็พูด "กรอกเสร็จทั้งคู่แล้วก็จะทำการให้นะครับค่าสมัครวมทั้งสอง เท่ากับ 10 เหลียนทองครับ"

ผมพยักหน้าและกำลังยื่นเงินไปให้เค้าแต่ชายคนนั้นก็กลับมาต่อยผมจากด้านหลังแต่ผมรับไว้ได้และหักแขนเค้าตรงนั้น จากนั้นผมก็บอกเค้าไปว่า "เป็นเ-ี้ยไรหนักหนาว่ะ ถ้ายังไม่หยุดอีก-ู ฆ่า-ึงแน่" ชายคนนั้นยังไม่หยุดถึงจะได้คำเตือนจากผมและก็พูดกับผมว่า "ทำได้แค่นี้ คิดจะขู่กันหรอว่ะ " ผมถอนหายจากนั้นพนักกอลก็พูดขึ้น "ถ้าจะสู้กันขอให้ไปสู้นอก กิลนะครับ" ผมได้ยินแบบนั้นก็ไม่คิดไรมาและก็พูดกับพนักงานกิลไปว่า "ไม่เป็นไรหรอกแปปเดียวกิลไม่เสียหายหรอก อ่ออะนี้เงินทำบัตรกิล" ชายคนนั้นเริ่มหัวเสียที่ผมเมินเค้า จากนั้นก็พุ่งเข้ามาจะต่อยผมแต่ผมแค่ดีดนิ้วแขนและขาทั้งสองข้างของเค้าก็ขาดออกเลือดของเข้าไหลเต็มพื้นไปหมดจาก ผมแสยะยิ้มแล้วบอก "เป็นไงละชั้นเตือนไปแล้วนะ ถ้าไม่อยากตายก็มาเลียตีนชั้น" ผมพูดแล้วยืนเท้าไปให้ เค้าพยามจะเลียแต่ผมก็ค้อยๆขยับเท้าออกให้เข้าเลียไม่ได้ จู่ๆผมก็นึกขึ้นได้ถ้าผมมาทำแบบนี้เดี๋ยวผมก็ดังแล้วพวกนั้นก็จะรู้ แต่ผมก็ปัดความคิดนี้ออกเพราะพวกนั้นไม่มีทางจำผมที่เป็นแบบนี้ได้หรอก ชานคนนั้นเริ่มอ่อนวอนผมจากนั้นพนักงานกิลก็เดินมาหาผมแล้วบอก "พอได้แล้ว" ผมหันไปมองแล้วกลับมามองไอเบาหวานนี้ จากนั้นก็เตะหน้ามันไปด้วยความไม่พอใจแล้วผมก็รักษามห้เค้าแค่ทำให้เลือดไม่ไหลแต่ก็ยังเป็นไอพิการแขนขาด้วน พนักงานเรียกให้คนในกิลมาทำความสะอาดแล้วจู่ๆก็พูดกับผม "บัตรกิลและบัตรประจำตัวของคุณเสร็จแล้ว อะแล้วก็จ่ายค่าเสียหายที่ทำความวุ่นวายในกิลด้วยครับ" ผมยื่นเงินให้เค้าไปแล้วตอนนี้ผมเหลือเงินไม่พอที่จะเข้าโรงเตี๊ยม ผมเลยว่าจะไปหาเควสต์ทำแต่ผมพึ่งสังเกตุว่าตอนนี้พวกนักผจญภัยในกิลยังอ่าปากข้างอึ้งในสิ่งที่ผมทำ ผมมาถึงบอร์ดเควสต์แต่ก็ไม่มีเควสต์ไหนได้เงินเท่าที่ผมพอใจเลย แต่จู่ๆผมก็นึกขค้นได้และเข้าไปถามพนักงานกิลคนนั้น "ผมสามารถเอาวัตถุดิบที่ล่ามาขายได้เลยใช้มั้ยโดยไม่จ้องมีเควสต์ อะแล้วคุณชื่ออะไรหรอ ผมชื่อ ยูจิ " พนักงานกิลก็ตอบกลับผมอย่างสุภาพ "ผมชื่อเอลิก และทางเราสามารถรับซื้อของที่คุณล่าได้ทุกอย่างแต่ราคาก็ขึ้นอยู่กับความหายาก" ผมพยักหน้าแล้วพูด "เอลิกสินะยินดีที่ได้รู้จัก " จากนั้นก็เดินออกจากกิลแล้วไปหาที่ๆไม่มีคนเห็น "วัตถุดิบขายได้ราคาดีๆงั้นหรอมีอะไรบ่างละนะ อืม.. ก็คงจะเป็น ไวเวิลด์ละมั่งลองเอามาขายเองก็น่าจะรู้" ผมคิดได้แบบนั้นก็ใช้ตรวจสอบพ้นที่แล้วเทเลพอร์ตเข้าไปในป่าที่ผมคาดว่าจะมีไวเวิลด์ แต่แล้วผมก็เจอสิ่งที่ไม่คาดคิด ผมเจอเด็กสาวอายุราวๆ15-17ปีกำลังถูกมังกร กำลังจะใช้ไฟเผาเธอ ผมพุ่งเข้าไปหมุนตัวขึ้นไปเหนือหัวของมังกรแล้วใช้เท้าเตะลงมาใส่หัวของมังกร เด็กสาวคนนั้นตกตะลึงทันทีที่เห็นผม หลังจากเตะเสร็จผมได้กระโดดออกมาแล้วพูดว่า "ตอนแรกกะว่าจะล่าไวเวิลด์หาเงิน แต่ไหนๆมังกรก็อยุ่ตรงหน้าแล้วขอฆ่าแล้วเอาไปขึ้นเงินเลยละกัน" มังกรตนนั้นหัวเราะออกมาอย่างกับว่าการโจมตีของผมไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรมา แล้วมังกรตนนั้นก็พูดขึ้นมา "หึ มนุษย์อย่างแกเนี่ยนะจะฆ่าชั้น เอาสิชั้นจะเล่นด้วยจากนั้นชั้นก็จะเอาแกไปโยนให้มากิน" หลังจากที่ผมได้ยินแบบนั้นความทรงจำของเมื่อไม่กี่ชัวโมงก่อนเริ่มกลับมาอีกครั้งความเจ็บปวดเริ่มกลับเข้ามาหน้าของพวก ลูกกระ-รี่ก็เข้ามาในหัวผมตอนนี้ ผมเริ่มโกรธถึงขีดสุดและพริบตาเดียวผมได้พุ่งเข้าไปต่อยมังกรตัวนั้นกระเด็นไปหลายร้อยเมตร แล้วผมก็พุ่งไปด้านหลังจากนั้นก็ใช้เวทน้ำตัดปีกด้วยแรงดันน้ำ แล้วค้อยเดินไปจับขาของมังกรแล้วยกมังกรตัวนั้นขึ้นแล้วทุ่มลงมากระแทกพื้นอย่างจัง มังกรตัวนั้นพยามจะหนีแต่ผมใช้แรงดันน้ำตัดขาของมันแล้วโยนไปด้านหลัง แต่สายตาผมก็ไปเห็นว่าส่วนต่างๆที่ผมตัดด้วยแรงดันน้ำมันเริ่มฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว มังกรตัวนั้นหัวเราะและพูดขึ้น "เห็นมั้ยละความแตกต่างของแกกับชั้น" ผมไม่สนสิ่งที่มันพูดแล้วผมก็ใช้เวทไฟสีดำแดงเผาแผลที่ตัดจากนั้นแผลพวกนั้นก็หนุดรักษาตัวเอง มังกรตนนั้นตกใจอย่างมาก กับการที่ผมใช้เวทไฟชั้นสูงได้ จากนั้นมังกรตนนั้นก้เริ่มสวนกลับด้วยหาง หางที่มังกรตนนั้นฟาดมากำลังจะถึงผมก็มี เสาหินมาป้องกันผมไว้ผมตกใจเล็กน้อยว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ใช้ จานนั้นสายตาผมก็เหลือบไปเห็นเด็กสาวที่ผมเจอตอนแรกใช้เวทดินป้องกันผม แต่ด้วยสภาพเธอก็ดูหอบมากๆผมเลยกระโดนออกจากตรงนั้นเพื่อให้เธอคลายเวท หลังจากที่เธอคลายเวทเธอก็ล้มลงไป ผมเริ่มรู้สึกอยากจบเรื่องนี้ให้เสร็จแล้วไปรับเงินจากนั้นก็คิดแผนแก้แค้น ผมเข้าไปที่ส่วนคอของมังกรจากนั้นก็ใช้เวทน้ำจะตัดไปที่คอแต่มังกรตัวนั้นก็ร้องขอชีวิต แต่ผมก็เบื่อเต็มทนแล้วผมก็ตัดคอมันจนขาด หลังจากนั้นผมก็เริ่มเก็บ เกล็ดของมังกรและส่วนอื่นๆ แต่ด้วยขนาดของแต่ละอย่างมันทำให้ผมเก็บมันไม่หมดผมครุ่นคิดสักก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงจากทางด้านหลัง "เออขอบคุณที่ช่วยชีวิตของชั้นด้วยนะคะ คือมีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ" ผมหันหลังไปแล้วพูดตอบเธอ "เอ่อพอจะมีกระเป๋าเวทให้ผมยืมมั้ยครับ พอดีพวกเครื่องในของมังกรมันใหญ่เกินไปผมเก็บมันไม่หมด " เธอที่เห็นผมทำถ้าทางดูต่างจากเมื่อตอนสู้กับมังกรเป็นอย่างมากก็ทำตัวไม่ถูก จากนั้นเธอค้อยหยิบกระเป๋าเวทมาให้ผม ผมรับไว้ด้วยความเต็มใจ ผมเริ่มเก็บส่วนต่างๆของมังกรลงกระเป๋าเวททีละชิ้นจนมาถึงตาขางขาวของมัน จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังขึ้น "กินมันสะสิ"

"กินมันซะสิ" ผมที่ได้ยินเสียงของใครก็ไม่รู้ในใจก็คิดว่าอาจเป็นผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังแต่พอหันกลับไปกับเจอเธอ ที่มองผมนิ่งๆแล้วจู่ๆเธอก็ถามขึ้น "เอ่อเป็นอะไรหรอค่ะ" เธอถามผมด้วยน้ำเสียงที่สงสัยสวนผมก็ตอบเธอไป "ไม่มีอะไรหรอก" หลังจากนั้นก็ครุ่นคิดว่านั้นเป็นเสียงของใคร ในตอนนี้ผมคิดถ้าไม่ลองกินก็คงไม่รู้ ผมคิดได้เช่นนั้นก็กำลังจะกินแต่อยู่เสียงนั้นก็กลับมา "ดีมากอย่างง้นแหละกินเลยๆ" ผมเริ่มกังวลว่าจะกินมันรึป่าวแต่ผมก็ตัดสินใจว่าคงต้องกินเพื่อจะได้สกิวของมังกรมาบ่าง ผมเริ่มกินลูกตา "งัมๆ.. อร่อย อร่อยแหะ

เดี๋ยวนะมันอร่อยได้ขนาดนี้เลยหรอ"

จู่ผู้หญิงที่ช่วยจากมังกรก็พูดขึ้นมา "เอ่อกินอะไรหรอค่ะ แล้วพูดอย฿่คนเดี๋ยว " ผมสะดุ้งนิดหน่อยก็จะตอบเธอไปว่า "ไม่มีอะไรหรอกนะ ชั้นแค่อยากลองกินเนื้อมังกรหน่ะ แล้วก็นะที่ชั้นพูดกั.." สติผมหายไปรู้ตัวอีกทีผมก็อยู่ที่ๆเดียวกับตอนที่ใช้ดาบนั้นแทงตัวเอง สายตาผมชำเลืองมองไปทางด้านขวาแล้วก็พบผู้หญิงคนนึงกำลังเดินมา แล้วจู่ๆเธอก็พูดขึ้น "มาแล้วสินะ" "เอ่ะใครฟร่ะ"ผมพูดขึ้นมาทันทีหลังเธอพูดจบ เธอที่เห็นผมพูดอย่างก็เริ่มโกรธ "จำไม่ได้แล้วรึไงก็พึ่งฆ่าชี้นไปเองหนิ" ผมนึกได้ว่าเธออาจเป็นมังกรเลยคิดจะถามเธอ "มังกรกากๆตัวนั้นหรอ" เธอเริ่มมีการตอบสนองแต่แล้วเธอก็พูดขึ้น "กากๆงั้นหรอ เหอะคิดว่าชนะชั้นได้แล้วเก่งมากรึไง" ผมที่เห็นเธอกำลังโมโหอยู่ก็ได้ตอบไปสั่นๆ "ก็นะ" เธอเริ่มโมโหมาขึ้นแล้วก็พุ่งมาต่อยผมอย่างแรง แต่ผมก็หลบได้หลังจากนั้นเธอก็พูดขึ้น "คิดว่าเก่งมากหรอ แล้วไอ่ ก็นะ นี้คือจะหยามกันซินะ " ผมยิ้มแบบได้ใจความรู้ของผมตอนนี้เหมือนกับว่ากำลังแกล้งเด็กอยุ่เลย จู่ๆก็มีเสียงใครก็ดังขึ้นระหว่างผมทั้งสอง "เลิกตีกันดิ้ คนจะหลับจะนอน " ผมกับมังกรตัวนั้นพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย "เอ๋ะ" หลังจากนั้นค้อยหันไปมองทางที่มีเสียง แต่ก็ไปเจอใครนอกจากดาบที่ลอยอยู่ในอากาศ ผมกับมังกรตัวนั้นเริ่มขยับเข้าหากันด้วยความกลัว รู้ตัวอีกทีหน้าอกของมังกรตัวนั้นก็เริ่มเบียดแขนผม ผมเริ่มเขินอายแต่ก็นึกขึ้นได้ว่า "ชั้นมาที่นี้ได้ยังไง แล้วจะออกไปยังไง" หลังจากพูดจบเสียงของใครก็ไม่รูก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง "หลับตาสิ" ผมได้ยินแบบนั้นก็ลองหลับตาแต่อีกใจนึงก็ยังอยากอยู่ต่อเพื่อดูว่าเสียงนั้นเป็นของใคร หลังจากหลับตาผมก็ได้ลืมตาขึ้นมาภาพที่เห็นคือ เธอคนที่ผมช่วยจากมังกรกากๆนั้นและภูเขา? "เอ๋" ผมสะดุ้งอย่างแรงและรับลุกขึ้นก่อนจะกล่าวขอบคุณ "เอ่อ ขอบคุณที่ดูแลผมนะ อ่อใช่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย คุณชื่ออะไรหรอ ผม ยูจิ อชิดะ ยูจิ " เธอที่เห็นผมมีท่าทางเลิกลักผสมกับความเขินอายก็ยิ้มและหัวเราะออกมาก่อนจะพูด "เอ่อชั้นชื่อ เมย์ค่ะ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ อยู่ๆก็ล้มลงไปแบบนั้น" ผมยิ้มและตอบเมย์ไป "เมย์สินะ ชั้นไม่เป็นอะไรหรอก ว่าแต่เธอหน่ะมาทำอะไรในที่แบบนี้หรอ" เมย์ที่ได้ยินคำถามผมก็ตอบมาด้วยน้ำเสียงเศร้านิด "ชั้นหน่ะเก็บเงินเพื่อที่จะไปเรียน ตอนแรกชั้นก็ไม่อยากหรอกค่ะ แต่ท่าน มาโคโตะ 1 ในปาตี้อันดับ 1 ชั้นหน่ะชอบท่านมาโคโตะมาก แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้วเพราะเวลาสมัครไกล้หมดแล้ว" ผมที่ได้ยินชื่อมาโคโตะ ก็เริ่มยิ้มอย่างโรคจิตจนเมย์ต้องเอ่ยถาม "เป็นอะไรคะ" ผมสายหัวและหุบยิ้มก่อนจะตอบ "ไม่หรอกแค่คิดว่ามันเร็วดีจัง ชั้นจะช่วยพาเธอไปก็ได้นะเงินชั้นจะช่วยออกให้ก่อน" เมย์รู้สึกตกใจก่อนจะพูดตอบผม "จะดีหรอค่ะแล้วจะไปยังไง" ผมจับมือเมย์แล้วใช้เทเลพอร์ตไปที่ใกล้ๆจุดลงทะเบียนเมย์ตกใจและถามเกี่ยวกับเวทที่ผมใช้ แต่เมย์ก็พึ่งสังเกตผมที่มีสภาพเหนื่อยหอบ จากนั้นผมก็บอกเมย์ "ไปลงทะเบียนซะสิ" จากนั้นก็ยื่นเงินไปให้เมย์กล่าวขอบคุณผมก็จะยิ้มแล้ววิ่งหน้าตั้งไปลงทะเบียน ผมใช้เวทลบตัวตนและแอบเข้าไปมองด้านในเพื่อจะหาตัวมาโคโตะ แต่ผมกลับไม่เจอผมเดินหาต่อไปจนไปถึงสถานที่สอบ ผมยื่นดูนักเรียนที่ไปสอบสักพัก และก็ถึงตาของเมย์เธอทำได้ดีกว่าที่คิดหลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเดียวกับตอนได้สกิวใหม่

|สกิวท่านได้รับสกิวใหม่| หลังจากกินชิ้นส่วนมอนสเตอร์เข้าไปท่านจะได้สกิวของมอนสเตอร์มาส่วนนึง

HP 105,000

ATK 190,500

MN 100,505 / 345,780

DEF 240,001

AGI 210,341

สกิว

(สกิวใหม่) เกราะมังกร

(สกิวใหม่) วิเคราะห์

ผนึกทั้ง6

ฟื้นฟูขั้นสูง

ตรวจสอบพื้นที่ไร้ขอบเขต

เวทมนตร์

ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ,สายฟ้า,ความมืด,แสง,ศักดิ์สิทธิ์,น้ำแข็ง

"สกิวใหม่งั้นหรอ วิเคราะห์กับเกราะมังกร ไว้มีโอกาสค้อยใช้แล้วกัน" จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงคนกำลังเดินมาและเสียงนั้นเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคย "นักเรียนปีนี้มีแต่คนดูมีอนาคตทั้งนั้นเลยนะครับ" เสียงของมาโคโตะทำให้ผมรู้สึกเนื้อเต้น ในใจตอนนี้มีวิธีการทรมานอยู่นับไม่ถ้วน แต่ผมก็พึ่งสังเกตเห็นชายอีกคนที่อยู่กับเค้า ผมถอยห่างออกจากตรงนั้นเพราะสัญชาตญาณผมบอกว่าคนที่อยู่กับเค้านั้นมีฝีมือ ผมถอยจนไปชนนักเรียนคนนึงแต่เธอและเพื่อนๆของเธอก็สงสัยว่ามีอะไรมาชนเพราะผมลบตัวตนอยู่ หลังจากนั้นเวลาผ่านไปไม่นานมาโคโตะก็กลับห้อง ผมรู้ดีว่านี้แหละเวลาที่ผมรอคอย ผมเข้าไปในห้องของ มาโคโตะ หลังจากนั้นผมก็ปลดเวทลบตัวตน มาโคโตะตกใจเล็กน้อยก็จะถาม "นายเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามาในห้องของชั้น" ผมเริ่มยิ้มและหวัเราะก่อนจะพูดตอบ "ลืมชั้นไปแล้วสินะ" หลังจากพูดจบผมก็ใช้เวทความมืดบิดเบือนหน้าตาให้กลับไปเหมือก่อนตอนนี้ สีหน้าของมาโคโตะตกใจมากไม่ต่างจากเห็นผีเลย มาโคโตะพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ "นะ...นะ.นาย คะ.คือยูจิ จะ.จริงหรอ" ผมยิ้มอย่างมีความสุขกับท่าทางของมาโคโตะ หลังจากนั้ยค้อยตอบ "ใช่แล้วละ ชั้นกลับมาหาแล้วนะ " มาโคโตะเริ่มตั้งสติหลังจากนั้นก็ค้อยเริ่มใช้เวทพร้อมกับพูดอย่างมั่นใจแต่ก็ยังมีความกลัวปะปนอยู่ "นายไม่ทางชนะชั้นหรอก" จากนั้นเวทไฟก็พุ่งเข้ามาหาผม แต่นั้นก็ทำอะไรผมไม่ได้ ผมค่อยๆพูดบอก มาโคโตะที่กำลังวิตกกังวลด้วยที่เวทตัวเองใช้ไม่ได้ผลแม้แต่น้อย "อะไรหน่ะลูกไฟกากๆนั้น" ผมใช้เวทไฟ สีแดงดำอันเดียวกลับที่ใช้กับมังกรนั้น

สีหน้าของมาโคโตะเริ่มสิ่นหวังแต่ผมก็หยุดใช้เวท มาโคโตะถามขึ้น "ยะ..หยุดทำไม ทำไมถึงไม่ยิงละ" มาโคโตะเริ่มยิ้มอบ่างได้ใจ แต่พอรู้ตัวอีกทีมาโคโจะก็อยู่ที่อีกมิติแล้ว

ผมพูดขึ้น "ยินดีต้อนรับสู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เอาละช่างเรื่องชื่อ แต่เรามาเริ่มเล่นเกมกันเลย เกมก็ง่ายๆ แค่ถ้านายรอดและชนะทั้งหมดได้ แต่ถ้าแพ้ก็ตาย" สีหน้าของมาโคโตะเริ่มดูดีขึ้นแต่ก็ยังมีความกลัวอยู่จากนั้น ก็มีฝูงก็อบลินกว่า30ตัว มาโคโตะเริ่มยิ้มหลังจากนั้นก็กำจัดก็อบลินไปได้ทุกตัวแต่ก็พลาดท่าโดนธรูของ ก็อบลินตัวนึงเฉี๋ยวแขน ผมพูดขึ้นบนที่นั่ง ส่วนข้างๆก็มีมังกรตัวที่ผมฆ่าไป กับดาบที่ผมใช้แทงตัวเอง "โอ้เก่งไม่เบา เอาละรอบต่อไป ลงไปดิ้ยัยมังกรกระจอก" มาโคโตะทำท่าสงสัยว่ามังกรกระจอกที่ผมพูดคืออะไร ส่วนมังกรตัวนั้นก็ทำท่าโกรธแล้วพูดขึ้นกับผม "ชั้นชื่อ เอรินะ เริ่กเรียกมังกรกระจอกสักที่" ผมตอบปัดๆเธอไป "ครับๆ" จู่เสียงผู้ชายที่บอกให้ผมหลับตาก็มาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมเจอผู้ชายผมสีดำนัยตาสีแดง ผมถามขึ้น

"นายเป็นใคร?" ชายผมดำนั้นหันมาแล้วพูดตอบผม "ชั้นชื่อ รุจิ เป็นเทพพอดีอยากมาดูอะไรสนุกๆหน่ะ" ผมมึนงงว่ารุจิ ชายคนนี้มาจากไหนแต่ผมก็นึกขึ้นได้ชายคนนี้อาจเป็บดาบนั้นแต่อยู่ๆรุจิก็มองมาที่ผมแล้วยกดาบนั้นขึ้นมาเหมือนจะแสดงให้เห็นว่าความคิดผมมันผิด อยู่ๆรุจิก็พูดขึ้น

"จะเริ่มแล้วนะ" ผมนึกได้แล้วก็หันไปมองมาโคโตะกับเอรินะที้กำลังจะสู้กัน สีหน้าของมาโตะเริ่มถอดสี สีหน้านั้นทำให้ผมรู้สึกดีมากจนอยากจะดูไปสักพันรอบและการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น เอรินเฝะในร่างมังกรก็เปลี่ยนเป็นร่าง มนุษย์ มาโคโตะที่กลัวอยู่ก็เริ่มล้มลงไปแต่ก็ยังใช้แรงอันน้อยนิดเนื่องจากเสียไปกับการกลัว "ทะ.ทะ.ทำไมถึงกลายเป็นมนุษย์ล่ะ " เอรินะไม่ตอบอะไรและเริ่มพุ่งเจ้าไปโจมตีมาโคโตะ

มาโคโตะหลบได้แต่ก็ต้องเสียแขนข้างซ้ายไปมาโคโตะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอันมหาศาล ตอนนี้มาโคโตะเหลือแต่แขนข้างขวาที่ยังมีแผลจากการโจมตีของก็อบลินอยู่ เอรินะเริ่มโจมตีอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นขาข้างขวามาโคโตะกรีดร้องและพูดออกมาไม่เป็นภาษาแต่ทุกคนที่อยู่ที่นั้นก็เข้าใจว่ามันคือการร้องขอชีวิต ผมเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วพูด

"เอาอีก" อยู่เรื่อยๆจนอยู่ดีๆตาข้างขวาที่ผมปิดไว้ก็เริ่มเจ็บขึ้นแต่นั้นก็ไม่หยุดความสนุกและรู้สึกตอนนี้ได้ แต่รู้ตัวอีกทีมาโคโตะก็ตายในสภาพที่แขนขาขาดออกหมดและถูกควักหัวใจออกมาและทองถูกฉีกด้วยกรงเล็บของ เอรินะ เครื่องในค้อยๆใหลออกมาช้าๆพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมา รุจิค้อยๆลุกขึ้นมาแล้วถามผมว่า "พอใจนายรึยัง" ผมหันไปมองสภาพมาโคโตะที่แน่นิ่ง ผมพยักหน้าแต่ในใจผมก็ยังอยากเห็นมาโคะโตะทรมานอีก รุจิถอนหายใจแล้วพูดขึ้น "ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ" หลังจากพูดจบรุจิก็ยิ้มแปลกๆออกมา มันทำให้ผมขนลุกไปทั่วตัว หลังจากนั้นรุจิก็ยกมือขึ้นแล้วมีประตูมิติสี ขาวดำโผล่ออกมารุจิเดินเข้าไปแล้วโบกมือพร้อมพูดว่า "เดี๋ยวชั้นไปเตรียมอะไรหน่อยนะ"