'เกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่ที่ไหน ทำไมมองเห็นไม่ชัดล่ะ?'

ผมตื่นขึ้นมาในห้องห้องหนึ่ง ตอนนี้ผมมองเห็นอะไรไม่ชัดเลย

"ด๊อคเตอร์ครับ ตอนนี้ดูเหมือนตัวทดลอง1971จะฟื้นแล้วนะครับ"

'ใครน่ะ ผมอยู่ที่ไหน นี่มันอะไรกัน'

"ดูเหมือนว่าการทดลองจะสำเร็จนะครับ"

การทดลอง?

"ดูไว้ให้ดีล่ะ ห้ามให้หนีไปได้"

"นี่คือตัวทดลองคนแรกที่ทดลองสำเร็จเลยนะ"

ผมพยายามดิ้นสุดแรงเพื่อให้หนีไปได้ แต่กลับพบว่าตัวเองถูกมัดติดอยู่กับเตียง

ปั้ง!!!! ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!

'เสียงอะไรหน่ะ?? ปืน??'

ผมมองอะไรไม่ชัดเลย ก็เลยไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น

และจู่ๆ ผมก็สลบไป

...----------------...

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีและพบว่าผมถูกปิดตาไว้ด้วยผ้าสีขาวที่สามารถมองทะลุได้อยู่นิดหน่อย และเชือกที่มัดตัวผมอยู่ก็ถูกแกะไปแล้ว ผมแกะผ้าปิดตาออก

และพบว่าตัวเองได้อยู่ในห้อง ที่เหมือนห้องผ่าตัด

และผมก็มีแผลที่ถูกเย็บอยู่เต็มตัว และที่มือของผมก็เขียนเลขไว้ เป็นเลข"1971"

และรอบๆเตียงผ่าตัดที่ผมนอนอยู่นั้น มีศพของคนที่ถูกยิงอยู่ ศพของคนพวกนั้นได้ใส่เสื้อเหมือนหมอ และตรงกระเป๋าเสื้อของพวกเขามีโลโก้แปลกๆอยู่

'คงจะเป็นองค์กรที่ทำการทดลองแปลกๆมั้ง'

...----------------...

...ผมได้เปิดประตูและออกมาจากห้องผ่าตัดที่ผมอยู่...

มันเป็นทางเดินที่น่ากลัวมาก เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

ผมเดินต่อไปเรื่อยๆและพบกับห้องหนึ่ง ที่เขียนเลขห้องว่า "1971" มันตรงกับเลขที่ถูกเขียนไว้ในมือของผมเลย

ผมเดินเข้าไปในห้องนั้น มันเป็นแค่ห้องพักธรรมดาห้องหนึ่ง ผมเห็นนาฬิกาวางไว้อยู่บนหัวเตียง ก็เลยหยิบมาดู

นาฬิกาบอกเวลาตี1หรือ13:00ก็ไม่รู้ และที่ข้างๆเตียงก็เห็นกระเป๋าวางไว้อยู่ ผมเปิดกระเป๋าออกและพบกับข้างของ เสื้อผ้า และอาหารที่พอกินได้ อยู่ในนั้น

และในนั้นก็มีจดหมายฉบับหนึ่งอยู่ด้วย มันเป็นจดหมายเก่าๆที่ขาดและถูกแปะด้วยเทปกาว แต่ยังพออ่านได้อยู่

ในจดหมายนั้นถูกเขียนอยู่ว่า"คุณถูกรับเชิญให้ทำการทดลอง การทดลองนี้ ถ้าทดลองสำเร็จคุณจะได้พลังวิเศษ1อย่าง และถ้าไม่สำเร็จคุณก็จะตาย ถ้าคุณตอบตกลงคุณก็จะถูกนำตัวมาที่นี่ทันที ถ้าตอบไม่ตกลง คุณก็จะถูกนำตัวมาที่นี่อยู่ดี"

ผมกลับไปคิดทบทวนถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นก่อนที่จะมาที่นี่ ผมจำได้ว่าตอนที่ผมตื่นมาตอนเช้า มีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่หน้าบ้านของผม แต่ผมก็ไม่ได้เปิดดู แล้วก็ไปเรียนตามปกติ รู้ตัวอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว

...----------------...

ผมเดินออกมาจากห้องพักพร้อมกระเป๋าของผม

ผมเดินไปที่ห้องที่อยู่ด้านหน้าห้องของผม ผมเปิดประตูเข้าไปและได้กลิ่นเหม็นออกมา มันเป็นกลิ่นที่เหมือนกับมีบางอย่างตายอยู่ในนั้นมาเป็นเดือนแล้ว ข้างในนั้นดูเหมือนจะเป็นห้องทดลอง

และมีคนอยู่ในนั้นด้วย ดูเหมือนจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับผมเลย

"สวัสดี ดึกป่านนี้มาทำอะไรอีกล่ะ โอ้..นายคือตัวทดลองใช่ไหม ขอดูเลขบนมือนายหน่อยสิ"

และจู่ๆเขาก็เดินมาหาผมและเข้ามาดูที่มือของผม

"เอ๋...นายใช่คนที่ถูกทดลองสำเร็จใช่ไหม"

"อ่า..ประมาณนั้น" ผมพูดออกไป เพราะผมก็จำอะไรไม่ค่อยได้

"นายเข้ามาก่อนสิ"

ผมค่อยๆเดินเข้าไปและเจอกับซากศพที่ส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วห้องและมีรูปร่างบิดเบี้ยว

"เอ่อ...ศพนั่น.."

"ไม่ต้องไปสนใจหรอ พอดีฉันทดลองฉีดยาที่สามารถทำให้รูปร่างเปลี่ยนไปเป็นแบบอื่นได้น่ะ แต่ลืมเอาศพไปทิ้ง"

"แต่ถ้าไม่เปลี่ยนแบบ100%ก็จะเป็นแบบนั้นแหละ"

จะไม่ให้สนใจได้ไงล่ะ เหม็นสะขนาดนี้

"แล้วที่นี่คือที่ไหนหรอ"

"เป็นแล็บทดลองลับใต้ดินน่ะ ที่นี่เป็นขององค์กรลับองค์กรหนึ่งที่เรียกชื่อสั้นๆว่า มิวแทนท์"

นี่ผมอยู่ใต้ดินหรอเนี่ย

"นี่มันก็เวลาตี1แล้วนะ นายกลับไปอาบน้ำนอนเถอะ"

"อืม" ผมพยักหน้าและตอบไป

ผมเดินออกไปจากห้องทดลองนั้น และเข้าไปอาบน้ำที่ห้องน้ำข้างๆห้องของผม โชคดีที่ในนั้นไม่มีซากศพหรือมีอะไรแปลกๆ พออาบน้ำเสร็จแล้วผมก็เปลี่ยนชุดเข้านอนตามปกติ

...----------------...

......พอตื่นเช้ามาผมก็หอบสัมภาระของผมทั้งหมดและออกมาจากห้องนอน ผมได้เดินต่อไปเรื่อยๆและไปเจอห้องๆหนึ่ง ที่หน้าประตูเขียนว่า ห้องคุมขัง...

ผมเปิดประตูห้องนั้นและเดินเข้าไป ข้างในห้องนั้นเหมือนห้องขังนักโทษทั่วไป

แต่ที่ไม่ปกติก็คือตัวที่อยู่ข้างในกรงเหล็กนั่น

...****************...

จบแล้ว...... ขี้เกียจ

"โอ้...นายเมื่อตอนนั้นนี่ แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ"

"มาเดินสำรวจแล้วบังเอิญมาเจอห้องนี้น่ะ"

"ที่นี่เป็นห้องคุมขังน่ะ เอาไว้ขังพวกที่อาละวาดกับคนที่ถูกยาที่ทำให้เปลี่ยนรูปร่างเป็นแบบอื่นฉีดเข้าน่ะ"

"แล้วนายชื่ออะไรล่ะ ตั้งแต่เมื่อวานนายยังไม่แนะนำตัวเลยนี่"

ลูเซียน :"ฉันชื่อลูเซียน"

แจสเปอร์ :"ส่วนฉันชื่อแจสเปอร์"

แจสเปอร์ :"นายอยากสำรวจห้องขังใช่ไหม ถ้าอยาก เดี๋ยวฉันนำทางให้นะ"

ลูเซียน :"อืม รบกวนด้วย"

แจสเปอร์ :"งั้นเริ่มจากห้องนู้นก่อนนะ

แจสเปอร์พาผมเดินไปที่ห้องฝั่งซ้ายด้านในสุด

แจสเปอร์ :"นี่ซิลฟ์ เพื่อนสนิทฉันเอง"

ผมมองไปรอบๆ ข้างกรงขัง แต่ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย

ซิลฟ์ :นี่ๆ ฉันอยู่ตรงนี้ ตรงนี้..

ผมได้ยินเสียงเล็กๆจองใครบางคนเรียกผมอยู่ ผมหันไปตามเสียงเล็กๆนั้น สิ่งที่ผมเห็นก็คือ คนตัวเล็กๆคนหนึ่ง ตัวเท่านิ้วก้อยของผมและมีปีก กำลังบินอยู่ข้างหน้าของผม

ลูเซียน :"เฮ้ยยย!!!" ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ

ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ

...----------------...

แจสเปอร์ :"55555 ฉันไม่คิดว่านายจะตกใจขนาดนี้"

แจสเปอร์ :"ซิลฟ์ถูกยานั่นฉีดเลยกลายเป็นแบบนี้แหละ"

แจสเปอร์ :"งั้นซิลฟ์ออกมากับเราหน่อยสิ พวกเราจะออกไปสำรวจห้องอื่นกันต่อ"

ซิลฟ์ :"จะไม่เป็นอะไรหรอ ถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำยังไง"

แจสเปอร์ :"ไม่เป็นไรหรอก คนอื่นถูกฆ่าตายหมดแล้วล่ะ มีนักฆ่าที่อยู่เมืองใต้ดินมาที่นี่น่ะ"

ซิลฟ์ :"แล้วพวกนายรอดมาได้ไง"

แจสเปอร์ :"ไม่รู้สิ โชคช่วยมั้ง"

งั้นเสียงปืนเมื่อตอนนั้นคือนักฆ่าสินะ

แจสเปอร์ :"งั้นไปกันเถอะ"

พวกเราเดินออกจากห้องขังและไปที่ห้องด้านหน้าห้องขังต่อไป ข้างในนั้นดูเหมือนจะเป็นห้องทำยาหรือวัคซีนต่างๆ

แจสเปอร์ :"นี่คือห้องที่ฉันชอบที่สุดเลยล่ะ"

ซิลฟ์ :"ส่วนฉันเกลียดห้องนี้เป็นพิเศษ"

แจสเปอร์ :"แต่ห้องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนักหรอกก็แค่ห้องทำยาเท่านั้นแหละ"

แจสเปอร์ :"แต่นี่ก็เที่ยงแล้วนะ ไปหาอะไรกินกันหน่อยไหม"

ลูเซียน :"เอ๋? ที่นี่มีของกินด้วยหรอ" ผมถามไปด้วยความสงสัย เพราะที่นี่เหมือนที่ทรมานคนไข้มากกว่าที่ทดลอง