ผมชื่อนิน อายุ33 เป็นพนักงานเดือน เห้อออ ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอ้พี่เลวนั้นไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นทั่งๆที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้ว ไปนอนกับเขาจนผู้หญิงท้องแล้วไม่ยอมรับ ผลที่มันทำคือตกอยู่ที่ผมไง ไม่ได้ตกไปที่มัน เห้อ ถ้าตายเรื่องของตัวเองมันจะดีกว่านี้(มัั่ง)

,โอ้ยยเจ็บโว้ยยย หนาวไปหมด ง่วงด้วย แม่งแทงกู เห้อสัสพอแทงผิดวิ่งหายไปไหนก็ไม่รู้ ปวดหัวเหมือนมีอะไรมาเต้น ในหัวเลยว่ะ,

'หนูง่วงแล้วหรอ แล้วไม่ไม่นอน'

ภาพในวันเก่าที่เคยมีมามันค่อยฉายซ้ำไปซ้ำมา

'แม่ฮ้ะ อ่านนิทานให้ปมหน่อยจิ'

เด็กน้อยที่อายุร่าวๆ6-7ขวบร้องของผู้เป็นแม่ของต้นอย่างเอาแต่ใจ

'ได้สิจะ'

'แม่ฮ้ะทำไม่ตัวร้ายคนนี้ถึงอยากได้พระเอกจังเลยเขาเป็นผู้ชายนิ?'

'ทำไมน่ะหรอ เพราะรักไงจะ คำว่ารักมีหลายรูปแบบ แต่คำว่ารักไม่จำกัดเพศหรอกน่ะจ่ะ แหละรู้ไหมว่าคำว่ารักมันแปลเปลี่ยนนิสัยคนได้เลยน่ะรู้ไหม?!'

'หรอฮ้ะ

'เอาล่ะได้เวลานอนแล้วน่ะครับนอนได้แล้วน่ะคนดีของแม่'

หญิงสาวโน่วตัวลงมาจุมพิตไปบนหน้าผากของเด็กน้อย เด็กน้อยคนค่อยๆหลับตาลงช้าๆพร้อมกับลมหายใจที่ค่อยเลื่อนหายไป

เฮือก!!???

คนตัวเล็กสดุงตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังตกเหว

คนตัวเล็กหอบหายใจ เหมือนคนที่กำลังเหนื่อยจากการออกกำลังกายอย่างหนัก

' ที่นี้ที่ไหนอ่ะโรงบาลทำไม่แปลกจัง'

"คุณหนู!!"

"คุณหนูฟื้นแล้วเจ้าค่ะนายท่าน!?"

มีหญิงสาวผู้นึ่งที่ใส่ยูกะตะนั่งคุกเขาอยู่หน้าประตู พอเห็นคนที่นอนอยู่ฟื้นก็รีบวิ่งไปหายชายคนนึ่ง

"ลูกพ่อเจ้าตื่นแล้ว"

'ใครว่ะ'

"ใครอ่ะ"

"สึราโนะไปตามหมอมา"

คนตรงหน้าพอได้ยินคนตัวเล็กพูดแบบนี้เลยสั่งให้รีบตามหมอมา

.

.

.

"อืมความจำของนายน้อยน่าจะขาดหายจากการดื่มยาพิษขอรับนายท่าน"

"ไม่มีอะไรอีกใช่ไหม"

"ไม่มีขอรับ"

"อืมเจ้ากับไปได้แล้ว

"โธ่ลูกพ่อเหตุใดจึงทำเช่นนี้ความรักที่เจ้ามีให้พวกมันพวกมันหาได้รับรู้ไม่ พวกมันไม่สมควรได้รับความรักจากลูกแม้แต่นิด"

ผมมองคนที่นั่งด้านซ้ายอย่างงง

'ห้ะ อะไรว่ะ'

.

.

.

.

.

.

หลังจากผ่านไปได้ไม่นานผมก็ได้รู้ว่าผมเข้ามาอยู่ในนิยาย แล้วอยู่ในร่างใครไม่อยู่ดันมาอยู่ในร่างตัวร้ายที่ต้องตายเพราะพยามปล้ำพระเอก โอ้ยยยยยนินละปวดจิต ถ้าฆ่าตัวตายแล้วมันไม่เจ็บยอมทำไปแล้ว T—T

"อ้าวตื่นแล้วเจ้าคะนายน้อย"

แล้วควรตอบไรดีว่ะ

"อืม"

อยากตอบให้เยอะกว่านี้น่ะแต่เจ็บคอ ฟุ้ดๆอ้ะ เพราะพิษบ้านั้นแน่เลย ในเรื่องก็บอกอยู่ตัวร้ายกินยาพิษเพื่อเรียกร้องความสนใจจากพระเอกแต่ไม่ถึงตายนี้หว่า แถมยังโดนอีพวกพระด่าอีก ขนาดอ่านแล้วยังปวดหัวกับพวกบ้านั้น มาเจอจริงต้องประสาสแดกแน่เลยT—T

"ทานข้าวแล้วทานยาก่อนน่ะเจ้าค่ะ จะได้หายไว้ๆ"

"อืม"คนตัวเล็กพยักหน้าพร้อมกับกินอาหารที่ คนใช้เอามาให้

'พอดูไปดูมาเจ้าเด็กนี้ตัวเล็กมากเลยน่ะเนียต่างจากที่ในนิยายมันบันยายเอาไว้เลยที่บอกว่าเป็นเลือดผสมระหว่างนางฟ้ากันปีศาส ไม่คิดว่าการเจริญเติบโตจะหยุดแค่ตอนอายุ14 ส่วนตอนนี้น่าจะ17แล้วมัง'

.

.

.

1อาทิตย์ผ่านไป

'เย้ หายแล้วขอหายเจ็บแล้ว แล้วก็เป็นวันที่อีกพวกพระเอกมาหาด้วยสิน่ะ เอาไงดีแกล้งทำเป็นจำไม่ได้หรอเดียวก็หาว่าเล่นละครเรียกร้อวความ สนใจอีกแถมแม่งเอานางเอกมาด้วยนี้สิ อ่อรู้แล้ววันนั้นเป็นวันที่ท่านพ่อพบประกับผู้คนนี้ เดียวต้องเอาแผนนี้ไปบอกกับท่านพ่อ ไม่ได้ต้องเตรียมกันก่อน'

"อืมม แม่นมครับ"

"เจ้าคะ?"

"ช่วยไปเรียกท่านพ่อมาหน่อยได้ไหมครับ"

"ได้เจ้าค่ะ"

.

.

.

"มีอะไรรึลูกรัก" ชายสูงส่งมีเขาข้างนึงอีก ข้างนั้นได้หักไปแล้ว ด้วยตาสีแดงดั่งเลือดในอยูกะตะฉบับผู้ชาย

"คือว่าวันนี้พวกเขาจะมา"

"หืมลูกรู้งั้นรึ"

"ขอรับ คือว่าข้าจำได้ร่างขึ้นมาน่ะขอรับ ลูกอยาจะพูกว่าถ้าพวกเขามาพวกเขาอาจจะว่าลูกว่าลูกนั้นเรียกร้องความสนใจ คือลูกไม่อยากได้ยินคำนั้นข้าจึงอยากให้ท่านช่วย"

"ว่ามาส"

"คือลูกว่านั้นมันตรงกันวันที่ท่านพบประผู้คน เลยเยจะบอกว่าข้าดื่มพิษแทนท่าน"

"เห้อ ความจำเจ้าอาจจะกลับมาไม่หมด วันนั้นเจ้าดื่มพิษแทนพ่อจริง แต่เจ้าดื่มไปเพราะรู้อยู่แล้วว่าในนั้นมันมีพิษ "

"!!!!!!!??????"

.

.

.

.