ณ มหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่ง

— มีกลุ่มเด็กนักศึกษาปี 1 ที่จบมาจากโรงเรียน

เดียวกันเเล้วมาต่อมหาลัยเดียวกัน เเถวๆมหาลัยมีโรงเเรมชื่อดัง พวกเขาได้พุดคุยเเละนัดกันว่าจะไปเช่าอาศัยอยู่ที่นั่น ในกลุ่มเด็กนักศึกษาปี 1 มีกันอยู่ 4 คน มีชื่อว่า เกมส์ ต้นกล้า เอิร์ธ กันต์ คนที่นัดพวกเขามาเช่าอาศัยที่โรงเเรมนี้คือ ต้นกล้า เพราะเขาเห็นว่าโรงเเรมเเห่งนี้อยูใกล้สถานศึกษาเเละเป็นโรงเเรมชื่อดัง เเละเหล่าเพื่อนๆของต้นกล้าเองก็เห็นด้วยเพราะว่าสดวกสบายในการเดินทาง

ต้นกล้า : พวกมึงก่อนที่เราจะไปเช่าโรงเเรมอยู่อะเวลาจ่ายค่าห้องเเบบรายเดือนค่าเราจะหารค่าห้องกันหรือว่าจะผลัดกันจ่ายเดือนต่อเดือน

เกมส์ : กูเเล้วเเต่พวกมึงเลย

เอิร์ธ : หารครึ่งไปเลย

.ทุกคนหันไปมองที่กันต์

กันต์ : ไม่ต้องมามองกูกูเห็นด้วยกับไอ้เอิร์ทมัน

ต้นกล้า : สรุปก็คือเรามาหารครึ่งกัน

กันต์ : กูว่าเรารีบไปโรงเเรมกันเถอะหว่ะฟ้าเเม่งเริ่มมืดละ

ณ โรงเเรมชื่อดัง

เอิร์ธ : พวกเราอยู่ชั้นอะไรกันนะ

เกมส์ : ชั้น 4 เออพวกมึงจะขึ้นลิฟท์หรือเดินขึ้นบรรไดไป

ต้นกล้า : ลิฟต์ดิถามเเปลกชั้น 4 เลยนะเว้ยเดินกันขาลากพอดี

เกมส์ : เออๆ

ณ ในห้องเลขที่ 999

ต้นกล้า : กูใจคอไม่ดีกับเลขห้องเลยหว่ะ เเถมชั้นสี่เเม่ก็มีอยู่กันเเค่ 3-4ห้อง เเม่งหวิวๆหว่ะ

เกมส์ : มึงคิดไปเอง หรือ ว่ามึงกลัวผี??

—ต้นกล้าเงียบไปชั่วครู่ก็ที่จะเดินไปเก็บของ

เอิร์ธ : ไอ้ต้นกล้าเเม่งเเปลกๆตั้งเเต่ขึ้นลิฟต์เเล้วนะ

เกมส์ : มันคงจะเครียดเรื่องงานมั้งครูเเม่งสั่งเยอะด้วยอะ

กันต์ : ไอ้ต้นกล้าเล่นเกมกันป่าว

ต้นกล้า : เออๆเกมไรวะ

เอิร์ธ : กูว่ามันคงจะจริงอย่างที่มึงพูดหว่ะ

เกมส์ : เดี๋ยวกูไปทำกับข้าวก่อนนะ

เอิร์ธ : เดี๋ยวกูช่วย

เวลา 21 : 33

ต้นกล้า : พวกมึงกูนอนก่อนนะเว้ย

ทุกคน : เออ .ตอบพร้อมกัน

เกมส์ : ทำไมมันไวจังวะปกติเเม่งกว่าจะนอนก็เกือบเที่ยงคืน

กันต์ : คงเหนื่อยเเหละ

เอิร์ธ : กูว่ากูจะนอนเเล้วเหมือนกันหว่ะ

เกมส์ : มึงก็อีกคน

กันต์ : เออๆไปนอนพักเถอะ

เอิร์ธ : ก็กูง่วงนี่หว่า

เกมส์ : มึงจะทำอะไรก็เรื่องของมึงเถอะ

เอิร์ธ : กูนอนเเล้วนะฝันดีนะพวกมึง

กันต์ : เออๆฝันดีๆ

พวกเขาได้เล่นเกมผลัดดูหนังไปจน ถึง 00:01 พอดี ซึ่งในวันนั้นก็มีต้นกล้าที่ลางสังหรณ์ไม่ดีถึงเเม้มันยังไม่เริ่มขึ้นเลยหรือว่าเขาจัคิดไปเองนะ~

เช้าวันต่อมา

ในเช้าวันต่อกลุ่มนักศึกษาได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสงสัยที่ข้าวของนั้นไม่ได้อยู่ที่เดิมพวกเขาจึงถามกันเองว่า ได้ตื่นมาหาอะไรกินไหมตื่นมาชนอะไรไหมหรือตื่นมากลางดึก เเละเเน่นอนว่าพวกเขาได้ปฏิเสธไป พวกเขาได้พูดเสียงเดียวกันว่าหลับสนิทไม่รู้เรื่องอะไรเลย เเต่พวกเขาก็ไม่คิดอะไรเพราะคิดว่าหนึ่งในพวกเขา ต้องมีคนละเมอตอนกลางคืน พวกเขาก็ได้ทำการจัดข้าวของเข้าที่เเละเริ่มออกเดินทางไปมหาลัย ตอนที่พวกเขานั้นอยู่มหาวิทยาลัยพวกเขาก็รู้สึกเเปลกๆเหมือนมีคนกำลังมองมา เเต่พวกเขาก็คิดว่าพวกเขานั้นคิดไปเอง

ตอนกลางวัน

พวกเขาก็นั่งจับกลุ่มกันเเล้วพูดคุยกันปกติจนต้นกล้าได้เอ่ยถามว่ามีใครรู้สึกเเปลกๆกันไหมทุกคนได้มองหน้ากันด้วยความลังเล เเต่กันต์ได้เปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเขานั้นคิดว่าเขาคิดไปเองเลยหาเรื่องตลกๆคุยกัน

จนกระทั่งได้เวลาเรียนของพวกเขา

ในระหว่างที่เอิร์ธกำลังเขียนงานโปรเจคเขาก็ได้เห็นอะไรผ่านหน้าอย่างไวเเละเขาก็มีความรู้สึกว่าคุ้นๆเหมือนเขาเคยเจอที่โรงเเรมที่เขาอยู่เเต่ด้วยความที่เขาทำงานโปรเจคอย่างหนักเลยคิดว่าคงเบลอเขาเลยได้ไปนั่งพัก......เเต่ไม่นานนักเขาก็ไดหลับลง เเล้วพอเขาตื่นมาเพราะต้นกล้าเป็นคนปลุกเขาสาเหตุที่ต้นกล้าปลุกเพราพทีมันหมดคาบเเล้ว

ตอนขณะกำลังกลับบ้าน

ก่อนที่เขาจะกลับบ้านนั้นพวกเขาได้นัดกันไปที่ร้านหมูกะทะเเห่งหนึ่ง..ขณะที่พวกเขากำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยในกลุ่มพวกเขาอยู่ๆก็มีคนหันอย่างไวเหมือนเจออะไรบางอย่างเเละเเน่นอนว่า1ในพวกเขาได้เอ่ยถามว่าเป็นอะไรเเต่เพื่อนคนที่หันกลับเหม่อมองอะไรไม่รู้เพื่อนที่นั่งข้างๆเลยสกิดเพื่อนจนเขาได้สติกลับมาเเล้วพวกเขาได้เอ่ยถามพร้อมกันว่า "มึงเป็นอะไรของมึง" เเต่เพื่อนคนนั้นกลับไม่ตอบอะไรเเล้วก็กินต่อ...มันทำให้เพื่อนๆของเขานั้นเกิดความสงสัยหลายๆอย่างเเต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดมากเเล้วกินต่อ

เเล้วคนๆนั้นเขาหันไปมองใคร? หรือมีใครเรียกเขาถ้ามีใครเรียกทำไมเพื่อนๆของเขาถึงไม่รู้เรื่อง

หลังจากที่มีใครคนหนึ่งในกลุ่มลุกขึ้นมาพร้อมกับมองหาใครบางคน หรือว่าเขาเหม่อลอย ?

พอเขาได้สติ...เพื่อนๆของเขาจึงถามว่า "มึงเป็นอะไรของมึง" เเต่สิ่งที่ได้ก็คือ.....เงียบเพื่อนคนนั้นเขาได้เงียบเเละซีดลงเหมือนเจออะไรมา พอเพื่อนๆเขาถามอีกทีเขาก็ตอบว่า "ไม่มีอะไรหรอก" พร้อมกันทำตักปกติ...เเต่มันทำให้เพื่อนๆของเขานั้นสงสัยที่จากคนร่าเริงเฮฮาได้กลายเป็นคนดูซึมๆเเต่เพื่อนๆของเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเลยรีบๆกินเพื่อจะกลับโรงเเรม...

ณ โรงเเรม

เอิร์ธ : ไอ้ต้นกล้ามึงเป็นอะไรของมึงทำตัว

เเปลกๆทั้งวันเลยนะมึงอะ

ต้นกล้า : .....//เหม่อลอย

เอิร์ธ : ไอ้ต้น!!!!

ต้นกล้า : ห้ะๆว่าๆ///สะดุ้ง

เอิร์ธ : มึงเหม่อะไรของมึง

ต้นกล้า : ไม่รู้ดิสงสัยกูคงเพลียมั้ง

เอิร์ธ : ไปนอนเลยมึงอะอาการน่าจะหนัก

ต้นกล้า : เออๆ

กันต์ : นับวันไอ้กล้าเเม่งก็เเปลกๆ

เกมส์ : มันเปลี่ยนไปตั้งเเต่เข้ามาอยู่หอวัน

เเรกเเล้วปะ

กันต์ : ชั่งมันเถอะ...ไปนอนกันเถอะพรุ่งนี้มีงาน

พรีเซนต์

พอทุกคนเริ่มไปนอนเเละเริ่มจะหลับสนิท กันต์ ก็ได้ยินเสียงอะไรเเปลกๆ เขาจึงสะกิด เกมส์ เเต่เกมส์ไม่ตื่นเขาหลับสนิท กันต์จึงพยามลุกไปเปิดไฟเพื่อจะดูว่ามีอะไรอยู่ในห้องเเต่...มีเรื่องที่ทำให้กันต์ตกใจอย่างมาก..คือกันต์ไม่สามารถขยับตัวได้กันต์จึงมองไปที่ปลายเตียงเขานั้นได้เห็นลางๆเป็นหญิงสาวชุดราตรีสีเเดงยืนอยู่ปลายเตียงเเล้วผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆเดินมาหากันต์จนถึงหน้าอกของกันต์ผู้หญิงคนนั้นได้ทำการเหยียบหน้าอกกันต์ซึ่งมันทำให้กันต์หายใจไม่ออกกันต์จึงพยามๆดิ้นสัดเเรงเพื่อให้ตัวเองขยับเเต่...มันก็ไม่ได้ผลกันต์จึงพยายามดึงสติเเละใช้กำลังที่มีขยับตัว...จากนั้นเอิร์ธก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเปิดไฟ..จากนั้นกันต์ก็สามารถขยับตัวได้...เอิร์ธ ได้เอ่ยถามกันต์ว่า "มึงเห็นเหมือนกูใช่ไหม"กันต์ได้เเต่พยักหน้าตัวสั่นเหมือนขวัญเสียส่วนเพื่อนๆอีก2คนที่หลับก็ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับถามว่า "มึงเปิดไฟทำไม?" เอิร์ธจึงบอกเพื่อนๆว่าเขาขอนอนเปิดไฟ

ใครกัน....ที่มายืนใส่ชุดราตรีสีเเดงเเล้วเหยียบอกของกันต์หรือว่ากันต์ไปทำอเไรให้ผู้หญิงคนนั้น???