“โอ้ย ปวดหัวจัง แล้วนี่ความรู้สึกนี่มันอะไร โคลงเคลงเหมือนอยู่บนเรือเลย” หญิงสาวพูดด้วยความงัวเงียพร้อมกับขยี้ตา

“กรี๊ดดดดดดดดด พวกนายเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน”

“กัปตันครับ เธอตื่นแล้วครับ” ชายหนุ่มที่แต่งตัวแปลกๆตะโกนบอกใครสักคนที่อยู่ข้างนอก

“นี่ พวกนายจับฉันมาทำไม ฉันต้องรีบไปช่วยคนบาดเจ็บนะ” ชาร์ล็อตกล่าวด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาตาสีฟ้าผมสีบลอนด์เดินเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆอีกที่แต่งตัวคล้ายๆกัน

“เธอคนนี้แต่งตัวแปลกๆ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยความสงสัย

“นี่ พวกนายจับฉันมาทำไม จะถ่ายละครหรือยังไง แต่งตัวเป็นธีมกันขนาดนี้ ฉันรู้อยู่ว่าฉันสวย แต่ขอบายนะฉันไม่อยากแสดงละคร” ชาร์ล็อตกล่าวพร้อมกับกอดอกแล้วมองที่กลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้า

“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าเธอขึ้นมาบนเรือของฉันได้ยัง” ชายหนุ่มตอบกลับทันที

“โอ้ยยย นี่ฉันจะไปรู้ไหม แล้วพวกนายก็ปล่อยฉันไปได้แล้ว ฉันจะรีบไปทำงาน พวกนายรู้ไหม ฉันเป็นหมอนะ”

“จับเธอไปขังไว้ก่อน”

“ครับกัปตัน”

“กะ…กัปตัน” หญิงสาวกล่าวพร้อมมองด้วยความสงสัย

ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาพร้อมกับจับตัวชาร์ล็อตไปเพื่อไปขังไว้

“นี่พวกนายเป็นบ้าอะไรเนี่ย จับฉันมาขังไว้ทำไม”

“ฉันจะขังเธอไว้จนกว่าเธอจะสงบปากสงบคำ” ชายหนุ่มที่คนอื่นเรียกว่ากัปตันได้กล่าวกับชาร์ล็อต

“โว้ยยยย นี่มันอะไรเนี่ย หล่อซะเปล่า โหดเกิน!”

ชาร์ล็อตนั่งลงและเริ่มคิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“เดี๋ยวนะ ตอนนั้นฉันกำลังวิ่งข้ามถนนเพื่อไปช่วยคนที่ได้รับบาดเจ็บ แล้วฉันเห็นรถตรงมาที่ฉัน จากนั้นก็เกิดภาพตัด……”

“หรือว่า……”

“นี่ฉันทะลุมิติมาที่ยุคของโจรสลัดเหรอเนี่ย!!!!”

“ละ…แล้วฉันต้องทำยังไงเนี่ย!!!!” ชาร์ล็อตพูดกับตัวเองพร้อมกุมขมับ

“ก่อนอื่นเลย ฉันมาที่นี่เพราะเกิดอุบัติเหตุ แล้วถ้าฉันจะกลับไปโลกของฉัน ฉันก็ต้องทำอะไรเสี่ยงตายแบบนี้อีกเหรอ???!!”

“แต่ว่า ตอนนี้ ฉันยังอยู่ในเสื้อกาวน์ ขอดูหน่อยว่ามีอะไรบ้าง”

“ยาแก้ปวด ยาปฏิชีวนะ ยาฆ่าเชื้อ”

“อะไรกัน!!! ทำไมเหลือแค่นี้ ถ้าเกิดอะไรกับฉันขึ้นมาฉันจะทำยังไง!!!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าของใครสักคนกำลังเดินเข้ามา

“นี่ เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อไปไหม” ชายหนุ่มกล่าว

“ใครมันจะไม่อยากอยู่ล่ะถามได้” ชาร์ล็อตตอบกลับทันที

“ฉันมีข้อเสนอ คือว่าตอนนี้ที่ครัวของเรากำลังขาดคน”

“ทะ..ทำครัว ไม่เอาโว้ย!!!”

“เลือกเอานะ ระหว่างไปเป็นผู้ช่วยแม่ครัว กับ ตาย” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“หึๆ แน่นอนอยู่แล้ว คนแบบฉัน…..ก็ยอมทำงานสิโว้ยยยยย ใครมันจะยอมตาย ฉันเกิดมาสวยขนาดนี้!!!”

“ก็ดี” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก แล้วปล่อยชาร์ล็อตออกมา

“ตามฉันมา”

ชาร์ล็อตรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามชายหนุ่มไป

“ป้าโซเฟีย ผมมีลูกน้องคนใหม่มาให้ป้า”

หญิงวัยกลางคนหยุดหั่นผักแล้วหันมามอง

“หา นี่ใครกันล่ะเมสัน”

“เธอเป็นใครไม่รู้ แต่อยู่ๆก็มาโผล่บนเรือของเรา”

“ไอ้นี่มันชื่อเมสันเหรอ หึๆ” ชาร์ล็อตพูดในใจ

“มาสิ เธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ” โซเฟียเอ่ยถามชาร์ล็อต

“เอ่อ ก็ทำอาหารพอได้ คิดว่านะ” ชาร์ล็อตกล่าว

“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”

“ชื่อชาร์ล็อตค่ะ”

“มาเถอะชาร์ล็อต รีบทำกับข้าวกัน”

เมสันมองชาร์ล็อตแล้วเดินออกไปจากครัว

“ยู้ฮูววว อาหารเสร็จหรือยังครับป้าโซเฟีย” ชายหนุ่มผมแดงเดินเข้ามา

“เสร็จแล้วจ้าเคนเนธ วันนี้พอดีได้ผู้ช่วยใหม่น่ะ” โซเฟียกล่าว

เคนเนธมองมาที่ชาร์ล็อต

“โอ้ว หวัดดี ฉันเคนเนธ เป็นผู้ช่วยแล้วก็เป็นเพื่อนของกัปตันเมสันน่ะ ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเขาจะยอมปล่อยเธอออกมาง่ายๆน่ะ” เคนเนธกล่าวพร้อมทำหน้าทะเล้น

“ฉันชาร์ล็อต”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะเคนเนธ”

“อะไรกันเนี่ย ทำไมโจรสลัดถึงได้มีแต่คนที่ยังหนุ่มๆแล้วก็หน้าตาดี ไม่เหมือนที่เคยดูในหนังเลย” ชาร์ล็อตคิดในใจ

“ว่าแต่เธอมาจากที่ไหน ทำไมเธอแต่งตัวแปลกๆแบบนี้” เคนเนธเอ่ยถาม

“ฉันมาจากอังกฤษน่ะ”

“มันคือที่ไหนกัน ?” เคนเนธถามด้วยความสงสัย

“ก็…เกาะบริเทนไง แต่ขอไม่อธิบายอะไรมากนะ ฉันไม่เก่งเรื่องภูมิศาสตร์น่ะ”

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะไม่ถามเธอต่อ เพราะฉันต้องรีบเอากับข้าวขึ้นไปให้คนที่อยู่ข้างบน”

“แล้วเจอกัน”

“โอเค”

หลังจากหนึ่งวันที่ต้องมาทำกับข้าวไม่ได้ออกไปข้างนอก ไม่ได้ไปเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน ชาร์ล็อตรู้สึกเพลียมาก แต่ว่า ห้องนอนอยู่ที่ไหนกันล่ะ

“เอ่อ คุณโซเฟียคะ ห้องนอนอยู่ไหนคะ”

“ห้องนอนของเราอยู่ในครัวนี่แหละ เธอเดินไปข้างหลังอีกหน่อยก็จะเจอแล้ว”

หญิงสาวเดินไปตามทางที่โซเฟียบอกจนถึงห้องที่เล็กแต่มีเตียงที่เธอจะสามารถนอนได้พอดี

“เฮ้อ ก็ดีกว่ายังไม่มีที่ให้นอน คิดถึงบ้านจัง”

ชาร์ล็อตหลับทันทีที่หัวถึงหมอน เพราะเธอเหนื่อยมากและเป็นความเหนื่อยที่สะสมมาจากตอนที่เธอทำงานเป็นหมอ

แต่ผ่านไปไม่นาน ชาร์ล็อตตื่นขึ้นมากลางดึก ด้วยความที่เธออยากรู้อยากเห็นว่าข้างนอกเป็นยังไง เธอจึงออกจากห้องนอนเพื่อขึ้นไปข้างบน

“โอ้โห นี่เราอยู่บนเรือโจรสลัดจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่มันใหญ่โตมโหฬารมาก จะว่าไป ไปยื่นที่หัวเรือดีกว่า อยากเป็นโรสในเรื่องไททานิคมานาน คิกๆ”

“โห อยู่บนเรือในตอนกลางคืนนี่มันฟินสุดยอดเลย”

ชาร์ล็อตไปยืนที่หัวเรือพร้อมกับกางแขนออกเพื่อที่จะให้เหมือนกับฉากในตำนานของภาพยนตร์เรื่องไททานิค

“จะว่าไป ขอทำเอ็มวีสักครั้ง จัดไป My heart will go on”

“Every night in my dreams I see you I feel you\~ that is how I know you go on\~ >O< “

“นี่ เธอทำอะไรน่ะ”

“กรี๊ดดดดดด”

“คะ..คือ ฉันแค่ร้องเพลงน่ะ จะทำไม แล้วนายทำไมไม่นอน” ชาร์ล็อตพูดพร้อมกับหน้าแดงเพราะเขินกับสิ่งที่ทำไป

“พอดีฉันได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง นึกว่าเสียงของไซเรน เลยออกมาดู” เมสันพูดพร้อมกับกลั้นขำ

“หึ อย่างน้อยก็เสียงเพราะละกัน” ชาร์ล็อตพูดพร้อมกับกอดอก

“นี่เธอควรจะไปนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้เธอต้องตื่นมาเตรียมอาหารให้คนบนเรือนะ อย่าลืมสิ ผู้ช่วยแม่ครัว”

“คนอย่างฉันน่ะเหรอ ไม่ได้นอนหลายวันฉันก็ผ่านมาแล้ว แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“ฉันจะรอดู ถ้าพรุ่งนี้เธอตื่นมาไม่ทันนะ ฉันจะโยนเธอลงทะเล”

“เออ ไปก็ไปโว้ย”

ชาร์ล็อตพูดเสร็จพร้อมกับเดินกระทืบเท้ากลับไปที่ห้องนอน

“โอ้ยยยย อับอายโว้ยย โผล่มาทำไมตอนคนกำลังร้องเพลงทำเอ็มวี”

“เธอคนนี้แปลกๆ” เมสันพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากแล้วกลั้นขำ

“ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย นี่ฉันขำกับแค่เรื่องแค่นี้เหรอเนี่ย” เมสันพูดแล้วพยายามหุบยิ้ม

เช้าวันถัดมา

“โอ้ยยย นี่มันเสียงอะไรหนวกหูแต่เช้าเลยโว้ย” ชาร์ล็อตตื่นมาแล้วบ่นพร้อมกับขยี้ตา

“เห้ย ลืมไป ต้องลุกไปช่วยแม่ครัว”

ชาร์ล็อตรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งไปที่ครัว

“หวัดดีค่ะ มาแล้วค่ะ” ชาร์ล็อตทักทายโซเฟียพร้อมกับหอบหลังจากวิ่ง

ผ่านไปไม่นานเคนเนธก็ลงมารับอาหารขึ้นไปข้างบนเหมือนเช่นเคย

“เคนเนธ วันนี้มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าจ๊ะ หน้าดูไม่ดีเลย” โซเฟียเอ่ยถามเคนเนธ

“ป้าจำตอนที่แดเนียลเริ่มเป็นไข้แล้วขาก็บวมได้ไหมครับ ตอนนี้อาการเขาแย่ลงมาก เขาดูทรมานมากเลยครับ” เคนเนธกล่าวพร้อมกับทำหน้าเศร้า

ชาร์ล็อตได้ยินเข้า เธอจึงหยุดหั่นผักแล้วมองไปที่เคนเนธ

“เขาได้รับการรักษาอะไรไหม” ชาร์ล็อตเอ่ยถาม

“ไม่ พวกเราอยู่บนเรือตลอด เราไม่มีหมอมารักษาหรอกนะ”

“ฉันช่วยเขาได้นะ” ชาร์ล็อตกล่าว

“จริงเหรอชาร์ล็อต มากับฉัน” เคนเนธกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่มีหวัง

ชาร์ล็อตตามเคนเนธไปที่ห้องของแดเนียล ซึ่งในห้องมีคนมุงดูแดเนียลรวมถึงเมสันด้วย

“ทุกคน ชาร์ล็อตบอกว่าเธอสามารถช่วยแดเนียลได้”

ทันใดนั้นทุดคนต่างหันมามองชาร์ล็อตพร้อมกัน

“เธอเนี่ยนะ จะช่วยแดเนียลได้ เธอคิดว่าเธอเป็นแม่มดหรือยังไง” เมสันกล่าว

“ฉันเป็นหมอนะ เชื่อฉันสิ”

“หมอ? ผู้หญิงเนี่ยนะ เป็นหมอ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าว

“ใช่ ฉันเป็นหมอ เชื่อฉันหน่อยสิ เพื่อนพวกนายอาจจะตายได้นะ”

“แล้วเธอจะช่วยเขายังไง” เมสันเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ขอให้ฉันดูที่ขาเขาหน่อยสิ”

ทุกคนหลีกทางให้ชาร์ล็อต จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปหาแดเนียลแล้วเปิดขากางเกงของเขาขึ้น

“นี่ เขาเป็นฝีหนิ” ชาร์ล็อตกล่าว

“แล้วเธอรู้ได้ยังไง”

“โอ้ยยย ก็ตูบอกอยู่ว่าเป็นหมอ หุบปากไป”

“นี่ ฉันขอกริช หรือมีดสั้นๆ เหล้า แล้วก็ผ้าสะอาด” ชาร์ล็อตมองไปที่เมสัน

“กริช เหล้า แล้วก็ผ้า นี่เธอจะทำอะไร เธอจะฆ่าเขาหรือยังไง”

“เชื่อฉันเถอะ แล้วเขาจะหาย”

“ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมานะ เธอเตรียมตัวตายไปได้เลย” เมสันกล่าวจบแล้วพร้อมกลับบอกลูกเรือให้ไปเอาของที่ชาร์ล็อตบอก

“เอาล่ะ ทนเจ็บนิดนึงนะคะ”

ชาร์ล็อตใช้เหล้าทำความสะอาดที่ฝีของแดเนียล จากนั้นเธอใช้กริชกรีดไปที่ฝีเพื่อระบายให้ฝีออกมา แล้วทำความสะอาดแผล

“เรามียาแก้ปวดนี่นา”

“กินยานี่ค่ะ จะช่วยให้คุณไม่ปวดแผล” ชาร์ล็อตยื่นยาแก้ปวดให้แดเนียล

“ไอ้สิ่งนั้นมันไม่เป็นอันตรายแน่นะ” เมสันเอ่ยถาม

“มันช่วยให้หายปวด เชื่อฉันสิ”

“เอาล่ะ พวกนายไปหาทำงานต่อได้แล้ว เดี๋ยวเขาก็ดีขึ้น รอดูสิ ไม่เกินพรุ่งนี้” ชาร์ล็อตกล่าว

ทุกคนได้แยกย้ายกันออกไป ส่วนชาร์ล็อตได้ใช้เหล้าทำความสะอาดมือแล้วเดินไปล้างมืออีกรอบก่อนที่จะขอกลับไปที่ห้องนอน

“ไม่มีอารมณ์ทำกับข้าวแล้ว คนเป็นหมอยังไงมันก็ต้องเป็นหมอสิ เห้อ”

“นี่พวกโจรสลัดเขาเสียงดังกันทุกเช้าเลยหรือไงเนี่ย!” ชาร์ล็อตพูดในขณะที่กำลังงัวเงีย

หญิงสาวลุกจากเตียงแล้วไปทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ แต่วันนี้บนเรือดูเสียงดังกว่าปกติ เธอจึงรีบออกไปดู

“คือวันนี้มีอะไรเหรอ” ชาร์ล็อตเอ่ยถามเมสันด้วยความสงสัย

“เราเจอเกาะข้างหน้า เลยว่าจะแวะพักน่ะ”

“แวะพักเกาะ กรี๊ดดดดด มันจะเป็นเหมือนในหนังหรือเปล่าเนี่ย เกาะสวรรค์ เกาะส่วนตัว ไม่ได้พักร้อนมานานแล้ว”

“นี่เธอดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ก็ ฉันไม่ค่อยไปได้ไปที่เกาะน่ะ”

“สรุปแล้ว เธอมาจากที่ไหนกัน” เมสันเอ่ยถามพร้อมวางกล้องส่องทางไกลลง

“ฉันบอกไปนายก็ไม่รู้จักหรอก มันไกลมากเลยแหละ”

“แล้วที่ที่เธออยู่มันเป็นยังไง”

“ก็ทันสมัย มีทุกอย่างสะดวกสบาย ผู้คนชายหญิงมีความเท่าเทียมกัน”

“น่าสนใจดีหนิ ฉันอยากจะไปบ้าง”

“ไม่มีวันซะหรอก นอกซะจากจะทะลุ…อุ๊ปส์”

“นอกซะจากอะไร” เมสันเริ่มสงสัย

“ก็ มันไกลน่ะ ต้องใช้เวลาเดินเรือหลายปีเลย นายไปไม่ถึงหรอก”

เมสันได้แต่มองขาร์ล็อตด้วยความสงสัย แต่เขาก็เงียบไป

“นั่นคือเกาะที่เรากำลังจะเข้าไป” เมสันกล่าวพร้อมกับชี้ทางให้ชาร์ล็อตดู

“ว้าว นี่มัน สวรรค์ชัดๆ ถ้าได้พายเรือ เล่นเซิร์ฟ ดำน้ำดูปะการังคงดี อีกอย่างจับพวกกุ้ง หมึก หอย ปู ปลา มาทำอะไรกินคงดี คิกๆ” ชาร์ล็อตกล่าวด้วยความตื่นเต้น

“คราวนี้อย่าไปร้องเพลงตอนกลางคืนที่เกาะล่ะ เดี๋ยวลูกเรือของฉันคิดว่าเป็นไซเรน” เมสันกล่าวพร้อมทำหน้าทะเล้น

“อย่ามาทำเป็นรู้ดีเลย ชิ” ชาร์ล็อตมองค้อนเมสัน

เวลาผ่านไป 10 นาที เรือโจรสลัดลำใหญ่จอดเข้าเทียบที่เกาะเล็กๆและเต็มไปด้วยธรรมชาติที่ดูสมบูรณ์ เหล่าลูกเรือต่างพากันขนของลงจากเรือ เพื่อที่จะทำที่นอน

ชาร์ล็อตวิ่งลงจากเรือด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็ก ในทันทีที่เท้าของชาร์ล็อตได้สัมผัสกับทรายที่นุ่มและขาวสะอาด น้ำทะเลสีใสที่คลื่นพัดมาพร้อมกับกลิ่นอายของทะเลทำให้เธอรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

“เธอดูมีความสุขดีนะ แต่ไปช่วยคนเขาขนของด้วยล่ะ”

“รู้แล้วน่า อย่าขัดจังหวะได้ไหม”

“ตามสบาย”

“วันนี้แหละ ฉันจะทำทุกอย่างที่อยากทำเลย!!”

ชาร์ล็อตเดินไปตามชายหาดที่เงียบสงบ เธอรู้สึกสงบและได้พักผ่อนร่างกายและสมองของเธออย่างแท้จริง ตลอดระยะเวลา 5 ปีที่เป็นหมอชาร์ล็อตไม่เคยได้พักผ่อนจริงๆเลย ในแต่ละวันเธอต้องอยู่แต่ในโรงพยาบาล มีเวลาอยู่ที่บ้านแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่ในตอนนี้ เธออาจจะรู้สึกแปลกไปบ้าง แต่เธอกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“เอ๊ะ นั่นมัน หมึก!!!! ฉันคิดอะไรออกแล้ว ฉันจะไปหาจับหมึกและกุ้งมาทำอาหาร!!!”

พอพูดจบชาร์ล็อตรีบวิ่งไปที่น้ำตื้น พร้อมกับจับหมึกและกุ้งได้อย่างง่ายดาย

“โฮะๆๆ เรานี่มันสุดยอดเลย ต้องขอบคุณที่ตัวเองเคยไปเข้าค่ายมาก่อนนะเนี่ยเลยรู้วิธีจับ”

พอได้หมึกและกุ้งสมใจแล้วชาร์ล็อตรีบหอบกลับไปที่ตั้งที่พัก

“นี่เธอจับสัตว์พวกนี้มาทำไมน่ะ” เมสันถาม

“ก็เอามาทำอาหารไง อร่อยจะตาย”

“นะ..นี่เธอกินสัตว์พวกนี้เหรอ” เมสันทำหน้ารังเกียจ

“พวกนายเป็นโจรสลัดอยู่กลางทะเล แล้วพวกนายกินอะไรล่ะ ไม่ใช่ของพวกนี้เหรอ” ชาร์ล็อตสงสัย

“เธอก็น่าจะเห็น พวกเรากินบิสกิต ซุปกระดูกหมู ผักดอง แล้วก็ปลา”

“งั้นนายคงต้องลองหมึกกับกุ้งแล้วแหละ” ชาร์ล็อตเอ่ยพร้อมทำหน้าทะเล้น

“เอาเป็นว่าฉันขอไปทำก่อนนะ พวกนายรอชิมได้เลย”

ชาร์ล็อตเดินไปที่ทำอาหาร มองดูวัตถุดิบ เครื่องปรุงและสมุนไพรต่างๆแล้วคิดว่าจะทำเมนูอะไรดี

“เอาเป็นว่า ทำหมึกนึ่งสมุนไพรกับกุ้งย่างเกลือดีกว่า”

เธอใช้กระเทียม มะนาว และผักที่เธอไม่รู้จักใส่ลงไปในหม้อแล้วทำการนึ่งเพื่อที่จะดับกลิ่นคาวของหมึก จากนั้นเธอใช้เกลือทาที่กุ้งพร้อมกับพริกไทยอีกนิดหน่อยแล้วเสียบใส่ไม้ แล้วย่าง

กลิ่นของหมึกนึ่งสมุนไพรกับกุ้งย่างเกลือเริ่มหอมขึ้นเรื่อยๆ เหล่าลูกเรือต่างมากันเข้ามามุงดูด้วยความสงสัยและความหิว

“เธอแน่ใจนะว่ามันกินได้” เมสันเอ่ยถาม

“กินได้แน่สิ ฉันกินมาตลอดชีวิตยังไม่เห็นตาย ถ้านายอยากจะชิมก็แค่บอกมาดีๆ ฉันรู้ว่านายทนกลิ่นความหอมของอาหารไม่ได้หรอก โฮะๆๆๆ”

“ก็แค่อยากจะรู้ มันอาจจะแค่หอม อาจจะไม่ได้รสชาติดี”

“แหม ดูถูกฉันไปเถอะ เดี๋ยวก็รู้”

“เอาล่ะทุกคน ตอนนี้อาหารพร้อมแล้ว ใครอยากจะชิมบ้าง”

เหล่าลูกเรือที่มองดูอยู่ต่างพากันยกมือเพราะกลิ่นของหมึกนึ่งสมุนไพรกับกุ้งย่างเกลือนั้นมันหอมจนเกินจะทนไหว

“เอาล่ะ ยังเหลืออีกเยอะ ว่าแต่ มีใครอยากได้อีกน้า” ชาร์ล็อตทำเสียงกวนๆแล้วมองไปที่เมสัน

เมสันมองไปทางอื่น

“งั้นเอาวางไว้ตรงนี้ละกัน เดี๋ยวฉันขอตัวไปกินก่อนล่ะ”

เมสันมองทะเลพร้อมกับมองสลับไปมาที่อาหาร

“ลองก็ลอง”

ทันทีที่เมสันได้ลองกินหมึกกับกุ้งครั้งแรก เขารู้สึกว่าไม่ได้กินอาหารที่อร่อยแบบนี้มานานแล้ว นอกจากบิสกิต ซุปกระดูก และผักดอง นี่เป็นอาหารที่ปรุงสดใหม่ที่เขาได้กินในรอบหลายปี

“โฮะๆๆๆ อร่อยล่ะซี้ กินซะหมดเลย” ชาร์ล็อตกล่าวด้วยสีหน้าภูมิใจ

“ก็พอได้”

“อร่อยก็บอกว่าอร่อยสิยะ จะเก๊กเพื่อ”

“เอาเป็นว่าต่อไปนี้ฉันมีเหตุผลที่จะต้องเอาสัตว์น่ารังเกียจพวกนี้ไปทำอาหารก็แล้วกัน”

“ฮ่า บอกแล้วไง นายจะติดใจ”

“แต่ว่า เพื่อตอบแทนอาหารในมื้อนี้ นายไม่คืดจะตอบแทนอะไรฉันหน่อยเหรอ”

“อะไรล่ะ”

“ก็ ฉันอยากกินน้ำมะพร้าวสดๆจากต้น”

“นี่ จับสัตว์พวกนี้เธอยังทำได้ แค่เอามะพร้าวเองเธอทำไม่ได้หรือไง”

“ก็มันอยู่สูง นายมีปืนก็ช่วยยิงเอามะพร้าวลงมาให้ฉันสิ ง่ายจะตาย อีกอย่างนะ ฉันผ่าไม่เป็นโว้ย”

“นี่ ตามฉันมานี่นะ”

เมสันลากชาร์ล็อตไปที่ต้นมะพร้าว

“ตอนนี้เธอปีนต้นมะพร้าวขึ้นไปเก็บเอาซะ”

“ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่ลิงนะ จะปีนขึ้นไปสูงขนาดนั้นได้ไง”

“ก็ต้องลองไหมล่ะ เธอจะรู้ได้ไง บางทีเธออาจจะปีนต้นไม้เก่งก็ได้ จะเอายังไง ถ้าไม่ปีนฉันไม่ผ่าให้”

“โอ้ย ปีนก็ปีนโว้ย ถ้าฉันตกต้นมะพร้าวตายนะฉันจะมาหักคอนาย”

ชาร์ล็อตได้พยายามปีนขึ้นไปบนต้นมะพร้าวและเมสันยืนดูพร้อมกับกลั้นหัวเราะ

“ฮึบ อีกนิด อีกนิด…..ได้แล้ว!!! แล้วทำยังไงต่อเนี่ย”

“เธอก็หมุนๆลูกมะพร้าวสิ มันจะได้หลุดออกมา”

“ฮึบ หมุนๆและหมุนและ……กรี๊ดดดดดดด”

ชาร์ล็อตใช้สองมือในการหมุนมะพร้าวโดยที่ขาเกาะต้นมะพร้าวไว้ แต่ด้วยแรงที่ดึงมะพร้าวทำให้ชาร์ล็อตพลาดตกลงมา

“กรี๊ดดดดดดดดด….” ชาร์ล็อตกรี๊ดพร้อมหลับตา

“นี่ หยุดร้องได้แล้ว เธอไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย

“หา อะไรกัน” ชาร์ล็อตมองดูรอบๆ

เธอตกจากต้นมะพร้าวแต่เมสันรับไว้ได้ทัน สภาพเธอในตอนนั้นคือเมสันอุ้มเธอไว้และเธอก็อุ้มมะพร้าวอีกที

“เฮ้อ โล่งไป ฉันปลอดภัย มะพร้าวปลอดภัย”

“นี่ ปล่อยฉันลงได้แล้ว มาผ่ามะพร้าวให้ฉันได้แล้ว ฉันเกือบตายเพราะวิธีโง่ๆของนายเลยนะ”

“ก็ได้ๆ ส่งมานี่”

เมสันรับลูกมะพร้าวจากชาร์ล็อตมาและผ่ามะพร้าวโดนเริ่มจากเอาเปลือกที่หนาๆออกก่อน แล้วเฉาะข้างบน

“อ่ะ ได้แล้ว”

“โอ้ว ขอบคุณนะ” ชาร์ล็อตรับลูกมะพร้าวมาด้วยความดีใจ

“นี่เธอทำอย่างกับไม่เคยกิน”

“ฉันไม่ค่อยได้กินน่ะ ที่ที่ฉันจากมามันหนาวมาก ต้นมะพร้าวมันขึ้นอยู่ในที่ที่อากาศร้อน”

“พอจะเข้าใจแล้ว งั้นหมดหน้าที่ฉันแล้ว ขอตัว”

เมสันเดินกลับไปที่พัก

ชาร์ล็อตนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นอยู่ดีๆเธอก็เริ่มเขินและหน้าแดงขึ้นมา

“เห้ย หยุด หยุดเลยนะ ห้ามมีความรู้สึกนี้เด็ดขาด พึ่งเข็ดมาจากความรัก หยุด”

“แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ได้แย่นะ….”