เขาที่เป็นเด็กหนุ่มไร้เดียงสา จิตใจที่บริสุทธิ์เหมาะสมกับอายุ

กลับแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

ถููกอาบไปด้วยกลิ่นอายคละคลุ้งไปด้วยเลือด โลหิตสีแดงฉานไหลนองเมื่อเขาปรากฏตัว

"ก็เหมือนกับผ้าสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยสีดำ ถึงจะซักให้สะอาดมากแค่ไหนมันก็ยังเห็นเด่นชัดอยู่ดี"

สีขาวนะมันไม่บริสุทธิ์อีกแล้ว

ผมซีอาร์ นัวร์ เป็นนักฆ่าอัจฉริยะขององค์กรชั้นนำระดับโลก เป็นเครื่องจักรสังหารตั้งแต่ผมจำความได้ ผมเกิดมาในครอบครัวอบอุ่นมีฐานะ จนเกิดเรื่องขึ้นเมื่อบริษัทถูกฟ้องร้องล้มละลายแสงสว่างในวันวานได้หายไปในพริบตา โดยฝีมือของน้องชายแท้ๆของพ่อ ความโลภเป็นสิ่งที่น่ากลัวกว่าที่เราจินตนาการไว้ซะอีก ทั้งที่พวกเราไม่เหลืออะไรสักอย่างในชีวิต อับจนหนทางไม่เหลือทางให้ไปต่อมันคงไม่พอสำหรับเขา พวกเราถูกตามล่าพ่อกับแม่ปกป้องผมจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตภาพเหตุการณ์ที่ไม่มีวันลืมไปทั้งชีวิต ในตอนนั้นผมคิดว่ามันคงถึงเวลาแล้วเส้นทางชีวิตคงมาถึงจุดสิ้นสุดลงแต่ป่าวเลย ขุมนรกมันพึ่งเริ่มต้นขึ้น

"ขอตอบเข้าสู่บ้านที่อบอุ่น หึหึหึ"

​​​​​​ทุกๆวันผมอยู่แค่ในห้องนอนสีเหลี่ยมคับแคบที่ขยับตัวยังลำบาก ถูกทาสีด้วยสีดำไม่มีหน้าต่างจนไม่รู้วันและเวลาผ่านไปนานแค่ไหน มีแค่เตียงนอนสีขาวที่ทำให้ห้องไม่มืดจนเกินไปกับห้องทดลองที่เป็นฝันร้ายสำหรับผม ห้องที่เต็มไปด้วยเครื่องมือการแพทย์หลากหลายชนิด หลากหลายรูปแบบ ตู้กระจกที่โชว์ ขวดโหลแก้วที่ภายในบรรจุไปด้วยน้ำสีสันต่างๆที่ไม่น่าดูชม ตรงการขวดโหลแปะป้ายตัวหนังสือและสัญลักษณ์ที่ผมอ่านไม่ออกอยู่และไม่เคยเห็นมาก่อนอยู่เป็นจำนวนมาก ผมได้ใส่เพียงแค่ชุดสีขาวตัวยาวหลวมโพรกสะอาด ที่ถ้าคุณทำเลอะเทอะเปรอะเปื้อน คุณจะถูกส่งตัวเข้าไปในห้องที่อยู่ชั้นล่างสุดลึกที่สุดและหนาวเหน็บ มันเปล่าเปลี่ยวสิ่งเดียวที่ทำให้ยังรู้สึกโลกภายนอกและสีสันในชีวิต คือหนังสือ พวกเขาจะส่งหนังสือมาให้ทุกสัปดาห์ หนังสือหลากหลายภาษาที่ถ้าคุณแค่หยิบมาดูเล่นหรือแค่เห็นมันแปลกตาน่าสนใจ หลังสามวันที่ได้รับหนังสือคุณจะถูกทดสอบ คำแปลของตัวอักษรนั้นๆ ใจความสำคัญความหมายของเรื่องราวในหนังสือ ถ้าทดสอบการประเมินคุณภาพไม่ผ่าน เราจะถูกส่งไปเป็นหนูทดลองให้นักวิทยาศาสตร์ห้องแลปในองค์กรใช้ในการสร้างสรรค์ผลงานแล้วแต่ดวงด้วยว่าเราถึงคิวของนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องคนไหน ถ้าคนใหญ่คนโตก็สามารถเจาะจงเลือกได้เลย เพราะเหตุนั้นถึงแม้หนังสือแต่ละเล่มจะยากแค่ไหน ภาษาจะเปลี่ยนหรือแตกต่างกันมากแค่ไหน ผมก็พยายามเรียนรู้มัน มันน่าอัศจรรย์ตรงที่ว่าสมองของผมสามารถปรับเข้าแต่ละภาษาได้อย่างง่ายดาย

ในแต่ละวันที่ผ่านมาผมได้แต่คิดได้แต่ถามได้แต่ภาวนาตัวเองในใจทำไมชีวิตไม่จบสิ้นไปตั้งแต่ตอนนั้น ทำไมผมต้องมาอยู่ที่นี่เพราะอะไร ทำไมผมถึงรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างเดียวดาย ไม่มีใครสักคนที่ช่วยผมให้หลุดจากวงโคจรนี้ได้เลยเหรอ 

เหงา

​​​​​​"พ่อคับแม่คับผมเหนื่อยจังเลย"

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้

.

.

.

.

ตอนนี้ซีอาร์มีอายุ 10 ขวบเด็กน้อยในวันวานกำลังนั่งแปลข้อมูลในหนังสืออย่างตั้งใจอยู่บนเตียงสีขาวขนาดเล็ก  ขีดเขียนตีความหมายตัวอักษรภาษาต่างๆ  ห้องของเขาแผ่นกระดาษที่มีการขีดเขียนมากมาย 

แอ๊ด

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเหมือนปกติของทุกวันที่จะมีเจ้าหน้าที่ดูแลนำอาหารมาให้ เขายังคงนั่งขีดเขียนอ่านหนังสือต่อไปไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาดู เพราะเขาคิดกว่าก็เป็นคนส่งอาหารที่ปิดหน้าปิดตาไม่พูดไม่จากับเขาเห็นจนเบื่อหน่ายไปแล้ว

"โอ้ว~นี่เหรอตัวทดสองที่ G8795 ไม่เหมือนที่คิดไว้เลยแหะ ดูบอกบางจังแถมงดงามเกินไป"

เมื่อเด็กน้อยได้ยิน เขาก็หันไปมองหน้าทันที คนตรงหน้าที่เปิดประตูเขามานั่น เป็นผู้ชายที่มีอายุมากกว่า ซีอาร์ประมาณ 7 ปีผมสีดำเงางามยาวประบ่า สวมผ้าปิดตาผืนบางที่ยังสามารถเห็นดวงตาได้รางๆ ดวงตาที่เปล่งประกายใต้ผ้า ใบหน้าคมเข้มฉายแววถึงความหล่อในอนาคตใส่ชุดสีดำ ชายหนุ่มกำลังแย้มยิ้มให้กับเด็กน้อย เขามองด้วยความสงสัย ตื่นเต้นผสมดีใจและหวาดระแวง 

"คุณเป็นใคร"เด็กน้อยถามด้วยความสงสัยใคร่รู้เขามองตาแข็งกร้าวและตื่นตระหนกที่มีคนเข้ามาคุยด้วย

"ผมชื่อ ดีแลน เคิร์ท เรียกผมว่าดีแลนได้เลยนะครับยินดีที่ได้รู้จัก" ชายหนุ่มพูดจบก็เดินตรงเข้าไปหาซีอาร์นั่งคุกเข่าเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับ ซีอาร์ตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก เขาได้แต่ก้มหน้าลงอย่างประหม่า

"สะสวัสดีคับ คุณดีแลน คุณตะต้องการอะไรเหรอคะคับ"เด็กน้อยเอ่ยถาม เขาเม้มปากแน่นมือไม้อยู้ไม่สุขสายตาหันเหไปทางอื่น เขาไม่คุ้นชินกับการพูดคุยคนใคร ตั้งแต่จำความได้มันนานแสนนานมากแล้วที่เขาได้คุยกับคนอื่นจนเขาลืมความรู้สึกแบบนั้นไปแล้ว

"เรียกผมว่าพี่ดีแลนก็ได้ครับเธอชื่อ ซีอาร์สินะ" ชายหนุ่มกำลังจะเอื่อมมือไปสัมผัสที่หัวของเด็กน้อย แต่ปฏิกริยาที่ได้รับเด็กน้อยออกมาและตัวสั่นเทา เขาลังเลชั่วครู่แล้วรีบชักมือกลับมา

"อะ ขอโทษที่ผมคงทำให้เธอกลัวสินะเป็นไปใครไม่รู้มาบอกแค่ชื่อไม่ต้องกลัวนะ นับตั้งแต่นี้ผมจะเป็นคนดูแลเธอเอง"ชายหนุมยิ้มเป็นยิ้มที่อบอุ่นจนทำให้เด็กนุ่มตาเป็นประกาย เขาลืมความรู้สึกนี้ไปแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่คิดถึงโหยหาอยากจะเก็บรักษาถึงจะเป็นแค่รอยยิ้มธรรมดา เขาผิดไหมที่อยากเก็บไว้ให้มันคงอยู่ไปตลอดกาล

"ขะขอโทษคับ! ผมไม่ได้ตั้งใจมันเป็นไปเองผมแค่ตื่นเต้นที่มีคนมาคุยกับผม......และผมยังไม่ค่อยชินกับสัมผัสคับ ผมขอโทษที่เสียมารยาท"น้ำเสียงชองเด็กน้อยเต็มไปด้วยความประหม่าและกังวลเมื่อค่อยๆเงยหน้าขึ้นทำให้เขามองเห็นใบหน้าที่มีผ้าปิดตาผืนบางที่ยังสามารถมองเห็นสีของดวงตาได้รางๆดวงตาที่เป็นสีน้ำเงินเข้มสีราวกับมหาสมุทรในหนังสือ เขามองอย่างแปลกใจและชื่นชอบในเวลาเดียวกัน

"มองผมแบบนั้นผมก็เขินนะครับฮ่าๆๆ"ดีแลนหัวเราะหยอกล้อเด็กตรงหน้า

"ขอโทษครับสีตาของคุณดีแล-"เขายังพูดไม่ทันจบดีแลนก็นิ้วชี้แตะลงที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเป็นเชิงให้หยุด

"ผมบอกแล้วนี่ครับว่าให้เรียกผมว่าพี่ดีแลนผมน้อยใจนะ"ชายหนุ่มยิ้มให้กับเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน เมื่อซีอาร์พยักหน้าตกลง ดีแลนถึงปล่อยนิ้วชี้ที่แตะอยู่บนริมฝีปากลง แล้วพยักหน้าให้กับเด็กน้อย 

"สีตาของพี่ดีแลนสวยมากเลยครับเหมือนกับมหาสมุทรในหนังสือที่ผมเคยอ่านเลย ผมแปลกใจกับพันธุกรรมของมันมาก ไม่เคยเห็นในหนังสือว่ามีสีตาที่เป็นสีน้ำเงินเข้มสวยขนาดนี้มาก่อน"เด็กน้อยยิ้มขณะพูดจบ เขาวิเคราะไปด้วยในเวลาเดียวกัน เพราะในหนังสือไม่มีบอกว่าสามารถมีตาสีน้ำเงินเข้ม เขาเจอแต่คนที่มีดวงตาสีดำ สีฟ้า น้ำตาล ดีแลนทำสีหน้าแปลกใจ แล้วเปลี่ยนไปแย้มยิ้มให้

"ขอบคุณครับ ซีอาร์เป็นคนแรกเลยนะครับที่ชมว่าสีตาสวย ใครๆก็บอกว่าสีตาผมมันน่ารังเกียจและน่ากลัว มันอาจไม่ใช่สีตาที่เขารังเกียจแต่อาจเป็นตัวผมก็ได้ที่เขาไม่ชอบกัน"ประโยคหลังที่พูดออกมาเป็นเสียงที่เบามากจนกลืนเข้าไปกับสายลม ดีแลนทำหน้าเชยชาแต่มีความเจ็บปวดส่วนเล็กๆที่หลุดออกมาผ่านทางแววตาและหายไปในทันที

ทำไมสีที่สวยขนาดนี้คนถึงกลัวและรังเกียจด้วยนะ เด็กน้อยมีคำถามมากมายอยู่ภายในใจ ซีอาร์ได้แต่จองมองอย่างเงีบยๆ เขาไม่รู้จะต้องทำยังไงหรือพูดอะไรออกไป มันทำให้เขาประหม่าและกังวลอย่างมากเขาทำตัวไมถูก

"ซีอาร์มีเรื่องสงสัยอะไรพี่รึเปล่าครับ ถามพี่ได้นะ"ดีแลนมองหน้าเด็กน้อยที่สีหน้าสลับกันไปมา เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวขมวดคิ้ว ทำให้เขาอดที่จะยิ้มและเอ่ยถามออกไปไม่ได้ 

"มะไม่มีอะไรครับ ผมแค่ดีใจ"เด็กน้อยพูดออกมาแล้วยิ้มให้กับดีแลน เป็นยิ้มที่สดใสและบริสุทธิ์ใจ 

"ซีอาร์อยากเป็น Blackของพี่ไหม"อยู่ดีๆชายหนุ่มก็ถามออกไปขณะที่สบตากับเด็กน้อยตรงหน้า

"หมายความว่าไงคับสีดำเหรอคับมันคืออะไร?"ซีอาร์ชมวดคิ้วอย่างไม่ข้าใจในคำถาม

"มันเป็นรหัสลับนะครับ มันคือการอยู่เคีงข้างพี่ รับฟังแต่พี่ ทำตามคำสั่งพี่ และไม่ทรยศพี่ ซีอาร์อยากจะอยู่กับพี่มั้ยครับ"ชายหนุ่มแย้มยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เขาดูเหมือนกับพี่ชายที่แสนอบอุ่นใจดี

"พี่พูดจริงเหรอคับผมจะไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วใช่ไหมคับไม่ต้องอยู่แต่กับหนังสือ ไม่ต้องหนังกินข้าวคนเดียวทำทุกอย่างคนเดียวแล้วสินะคับ พี่ดีแลนให้ผมอยู่กับพี่ได้จริๆเหรอคับผมสัญญาผมจะเป็เด็กดีจะทำทุกอย่างคับ!"เด็กน้อยพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เขามองดีแลนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง เด็กน้อยจับแขนข้างซ้ายขอดีแลนเขย่าไปมาอย่างลืมตัวด้วยความดีใจ

"ใช่ครับ ซีอาร์ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ blackของผม"ดีแลนยิ้มขำกับท่าทางใสซื่อของเด็กน้อย เขาลูบหัวอย่างแผ่วเบา

ทันทีที่ได้รับคำตอบซีอาร์ก็ฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาดีใจที่จะไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ทว่าเพราะเขามัวแต่ดีใจ เขาจึงไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มที่เหยียดยิ้มอย่างน่ากล้วของดีแลน แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์อำมหิต

"ซีอาร์รู้ไหมว่าเป็นblackของผมต้องหน้าที่อะไร"ดีแลนลุกขึ้นแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่รู้คับ" ซีอาร์ใช้เวลาคิดสักครู่หนึ่ง เมื่อเขาไม่สามารถหาคำตอยได้แล้ว เด็กหนุ่มจึงเอ่ยตอบอย่างใส

"เป็นblackของพี่คือการฆ่าต้องสมบูรณ์แบบในทุกๆเรื่อง พี่ไม่ชอบคนที่ไร้ประโยชน์ เธอทำให้พี่ได้ไหม"ดีแลนพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมาเขาไม่มีเวามาล้อเล่นและเสียเวลา

"คับผมทำได้ไม่ว่าอะไร ขอแค่ไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว ผมจะทำตามคำสั่งของพี่ดีแลนทุกอย่างจะไม่ทรยศจะเป็นเครื่องมือที่สมบูรณ์แบบให้พี่ดีแลนเองคับ" ซีอาร์ตอบอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้เข้าใจถึงความหมายของคำพวกนั้นแต่ เขาแค่ไม่อยากโดดเดี๋ยวอีกต่อไปแล้วในที่แห่งนี้้ เขาเบื่อเกินทนที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ

สายตาดีแลนเป็นประกายวาววับดำมืดเขาถูกใจกับคำตอบ ผิดจากที่เขาคิดไปสักเล็กน้อยถึงคำตอบจะเป็นแบบไหน เขาก็จะนำตัวเด็กคนนี้ไปอยู่ดีเป็นตัวทดลองชั้นเลิศที่มีแต่นต้องการทั้งนั้นนี่นะ ถึงจะอยากได้กันขนาดไหนแต่ถ้าเขาต้องการไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่มีสิทธฺ์ได้ไป แต่ถ้าได้รับจากใจจริงมันจะจ่ายกว่ามาก

"เยี่ยมไปเลย หึหึ"ดีแลนยิ้มออกมาจากนั่นก็มองไปรอบๆทั้งห้องเต้มไปด้วยกระดาษที่ขีดเขียนด้วยภาษาต่างๆมีหนังสือมากมายไม่ว่าจะเป็นระบบภายในร่างกายของมนุษย์-สิ่งชีวิตต่างๆ ปฏิกิริยานิวเคลียร์การพัวพันเชิงควอนตัม การประยุกต์คณิตศาสตร์และอื่นๆอีกมากมาย

นี่แสดงให้เห็นถึงความสามารถของเด็กคนนี้ เขาจะเป็นประโยชน์กับเราในอนาคต หากเราฝึกจนเขาจนเก่งกาจ เขาจะทำให้งานของเราผิดพลาดน้อยลงแน่นอน

"เก่งมากครับ" เมื่อเขาพูดชมเด็กน้อยยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก ซีอาร์คิดว่าเขาคือคนที่เป็นโลกทั้งใบของเขา เป็นคนสำคัญของเขา เด็กน้อยผู้หน้าสงสาร ตัวเขานั้นไม่รู้ตัวเลยว่าชีวิตที่เขาต้องมาอยู่ที่นี้มาเป็นหนูทดลองให้นักวิจัยทั้งหลายทรมานนั้นป็นเพราะคำสั่งของดีแลนคนนี้  ดีแลน เคิร์ท สุดยอดนักฆ่ามายาขององค์กร ที่ไม่มีใครเคยเห็นตัวมาก่อนยกเว้นแค่บอสขององค์กร ฉายาอสูรละกายสีชาด

.

.

.

.

.

.

.

.

ผมรักพี่นะ

ปัง! 

ซีอาร์!ไม่ ไม่ ไม่ ขอร้องblack เธอเป็นblackของพี่เธอสัญญากับพี่แล้วว่าจะรับใช้พี่รับคำสั่งพี่ พี่ขอสั่งให้เธอห้ามตาย ตามตายได้ยินพี่ไม่เธอจะำลายสัญญาระหว่างเรางั้นเหรอ ไม่นะพี่ขอร้องอย่าทิ้งพี่ไปได้โปรดลืมตามาเถอะนะคนดีของพี่ เธอเป็นblackของพี่นะซีอาร์ห้ามทิ้งพี่ อึก