เช้าวันหนึ่ง...

ซึ่งวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ธรรมดาทั่วไป เหมือนกับทุกวันตามปกติ...ชายคนหนึ่ง...กำลังนั่งเล่นเกมคอมพิวเตอร์อยู่ในห้องที่มืดๆ คนเดียว ศราวัช ตรีรัตนสินธิโรจน์ ชายหนุ่มวัย 29 ปี กำลังนั่งกดคีย์บอร์ดพลางดับเบิลคลิกเมาส์อย่างเมามันส์เเละดูชำนาญ...โดยส่วนใหญ่เเล้ว...ศราวัชจะเป็นคนค่อนข้างที่จะชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ชื่นชอบในการเล่นเกมเเละดูอนิเมะเป็นชีวิตจิตใจ เรียกได้ว่าเป็น เนิร์ด ในทางด้านสายเกมเเละการ์ตูนอย่างแท้จริงเลยล่ะ ละออกจะจริงจังเกินไปด้วยซ้ำ...ก็นั้นเเหละ...ด้วยความที่ว่าเขาเป็นคนที่ขี้เกียจสุดๆ ไม่มีความรับผิดชอบ แปลกแยกทางสังคม ไม่หางานทำ ไม่เอาการเอางาน กลายเป็นคนอ้วนลงพุง บลา ๆ ๆ ๆ ๆ 

...ด้วยเพราะเหตุนั้นเอง เขาจึงโดนทางครอบครัวกดดันและให้เขาย้ายออกจากบ้านในที่สุด...

...ปัจจุบันศราวัชชายหนุ่มวัย 29 ปี ก็ได้มาทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาด อยู่ในหอพักแห่งหนึ่งที่ที่เขาเช่าอยู่นั่นแหละ...

ศราวัชเป็นพนักงานทำความสะอาด (เพียงคนเดียว) ของในหอพักแห่งนี้ ซึ่งเอาเข้าจริงๆ หอพักที่นี่ก็แทบจะเป็นหอพักร้างอยู่แล้ว มันเป็นหอพักเก่าๆโทรมๆ ที่ตั้งอยู่ในเขตที่เรียกว่า ย่านถนนเริงรมย์ ที่นี่มีทุกอย่าง ทั้งร้านเหล้า ผับบาร์ คนขายบริการ หลายอย่างที่ผิดกฎหมาย พวกนอกกฎหมาย ทั้ง ฆาตกร พวกหนีคดี และอีกหลายอย่างที่ไม่สามารถจะพูดได้...แต่ด้วยความที่ว่าศราวัชสนิทกับยายเจ้าของหอซึ่งเป็นญาติห่างๆของเขา เขาเลยได้ที่พักฟรีแต่ทั้งนี้ก็ต้องแลกกับการทำงาน ซึ่งเอาจริงๆที่นี่ก็ไม่ใช่ โรงแรมหรูระดับ 5 ดาว ที่ต้อง สะอาด เนียบใส ไร้ฝุ่น อะไรแบบนั้นหรอก เพราะงั้นเขาจึงแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย

หน้าที่หลักๆของเขาก็คือ การนั่งเล่นเกมเเละขลุกอยู่ในห้องของตัวเองทั้งวัน...ถ้าวันไหนยายเจ้าของตึกไม่โทรศัพท์มาตามล่ะก็นะ...

ศราวัชนั่งเล่นเกมมาพักใหญ่แล้ว ส่วนใหญ่เกมที่เขาชอบจะเป็นแนวเกม MMORPG เก็บเลเวลผจญภัยในโลก Open World และเพราะอย่างนั้น ชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีจึงสามารถที่จะขลุกอยู่กับมันได้ทั้งวันทั้งคืน

อาชีพงั้นหรอ? : ยังไม่แน่นอน

สถานะภาพ : อยู่อย่างนี้เดาว่าคงโสดอีกนาน

แล้วอนาคตล่ะ : มืดมน100%

....................................

หลายชั่วโมงต่อมา

ศราวัชยังคงนั่งเล่นเกมอยู่ในห้องเงียบๆคนเดียว และ เริ่มที่จะหัวร้อน “แม่งเอ้ยยย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!” เขาสบถออกมา เนื่องจากว่าเขากำลังจะโดนผู้เล่นคนอื่นฆ่า---นิ้วมือของเขา---เริ่มกดทั้งเมาส์เเละแป้นพิมพ์เร็วขึ้น เร็วขึ้น เเละ เร็วขึ้น

ศราวัชบังคับตัวละครในเกมของเขาให้หนีไปพลาง สลับกับป้องกันตัวเองไปพลาง เพื่อยื้อชีวิตของตัวเอง แต่ตัวละครในเกมของเขาที่เขาเล่นอยู่ในตอนนี้นั้น ทั้ง สเตตัส ค่าประสบการณ์ เลเวล และ สกิล ของเขายังด้อยกว่าของศัตรูมาก

“แม่งงง---ง! บ้าเอ๊ยย! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!!”

ศราวัชพยามที่จะหนีแต่สุดท้ายก็ไม่รอด...เขาตาย...เสียค่าประสบการณ์ แถมยังโดนปล้นเอาไอเทมต่างๆที่อยูภายในตัวไป เเละไอเทมที่เขาเพิ่งจะเก็บมาก่อนหน้านี้ทั้งหมดก่อนที่จะมาถูกผู้เล่นคนนี้ฆ่าหายเกลี้ยง และต้องกลับไปเริ่มใหม่ที่จุดเซฟที่เมืองเริ่มต้น

“แม่งเอ๊ย! เเล้วไอ้นักดาบคนนี้เเม่งจะถึกไปไหนฟะ!!” ชายหนุ่มทุบแป้นพิมพ์อย่างแรง สบถด่าออกมาด้วยความหัวร้อน

“อ่า ~ ชักเริ่มหิวแล้วแฮะ” ศราวัชถอนหายใจเเรงพลางเหลือบมองไปดูนาฬิกาที่ในหน้าจอคอมพิวเตอร์

“จะตี4แล้วหรอเนี่ย~?”

“ขี้เกียจออกไปข้างนอกจังเลยแฮะ” ศราวัชบ่นพึมพำก่อนที่จะวางหูฟังลง ปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ เเล้วบิดขี้เกียจหนึ่งที ก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปข้างนอกเพื่อจะไปหาอะไรกิน

แต่ในขณะนั้นเอง

“อย่านะ---!!”

!!!---เผล้งงงง---!!!

ศราวัชตกใจตัวสะดุ้งโหยง! พอตั้งสติได้ เขาจึงค่อยๆเดินไปยังห้องข้างๆที่เป็นที่มาของเสียงปริศนานั้นอย่างระวัง...ที่ข้างห้องของเขามีผู้หญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่ซึ่งเธอทำงานอยู่ที่ร้านเหล้า ศราวัชนับว่าเธอเป็นคนที่นิสัยดีคนหนึ่งเลยล่ะ ซึ่งหาได้ยาก (มาก) ในย่านเเถวนี้ เธอมักจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากเขาเสมอหลังจากที่เธอเลิกงาน เธอเป็นกันเองกับทุกคนในย่านนี้…ก็ส่วนใหญ่น่ะนะ…ทั้งทุกคนที่ในหอพักแห่งนี้และที่ร้านของเธอต่างก็เอ็นดูเธอ เรียกได้ว่า เธอเป็นเหมือนกับนางฟ้าที่ลงมาโปรดเลยล่ะ

(เพราะงั้น...ศราวัชจึงแอบมีใจให้หญิงสาวที่อยู่ข้างห้อง...นิดนึง…)

ศราวัช รีบวิ่งเข้ามาที่ห้องของหญิงสาว ที่ประตูเปิดแง้มเอาไว้อยู่ ซึ่งภายในห้องของเธอน้นนั้น มีผู้ชายคนหนึ่งที่เขาไม่คุ้นหน้ากำลังนั่งค่อมเธออยู่

“ฮะ..เฮ้ยยย ทะ..ทะ..ทำอะไรกันน่ะ?!!” เขาเผลอหลุดพูดถามออกไป

...จากภาพที่ศราวัชเห็นไม่ต้องบอกก็รู้ว่า สาวที่เขาแอบชอบกำลังจะโดนขมขื่น!!...

เอาจริงๆ ที่ศราวัชถามคำถามออกไปเเบบนั้น เขาเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าชายลึกลับคนนั้นจะหันตอบกลับมาหรอกนะ...แต่มันเป็นเพราะ..ความกลัว..ชายหนุ่มจึงเผลอหลุดปากถามออกไป

...ภายในช่วงเวลาที่เงียบสงัดนั้น...ชายคนนั้นหันมาแสยะยิ้ม...

“อย่ามายุ่งไอ้อ้วนไม่งั้น เอ็งตาย!!” หลังจากที่มันพูดเสร็จมันก็หันกลับไปเพื่อเตรียมทำภารกิจ...ลงมือกับเธอคนนั้นต่อ

ศราวัช ได้แต่ยืนนิ่งมองดูอยู่เฉยๆเเละตัวสั่นเพราะความกลัว...เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันนึงจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่จะต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ เขาก็แค่ ไอ้อ้วน NERD (พุงพลุ้ยๆ) คนนึงที่โดนพ่อแม่ไล่ออกจากบ้านเพราะ เดินทางสาย NEET มากเกินไปก็แค่นั้นเอง...ศราวัชยืนตัวแข็งทื่อ ตัวสั่นไปกับความกล้าๆ กลัวๆ ของตัวเองบวกกับขาของเขาที่เเข็งจนก้าวขยับไม่ออก

ชายหนุ่มวัย 29 ปีได้เเต่ยืนขาตายไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้น ในขณะที่ความคิดต่างๆเริ่มประเดประดังเข้ามาในหัว ทั้งจะวิ่งหนีเอาตัวรอด หรือ จะไปตามหาคนมาช่วย หรือจะแค่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เเล้วเเค่เดินออกจากห้องนี้ไป

...วินาทีที่เขากำลังจะสติแตกอยู่นั่น หญิงสาวที่น้ำตาไหลอาบไปทั่วทั้งใบหน้า จ้องมองมาที่เขา ร้องเรียกหาเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ...

“พะ..พี่..คะ..ช่วยหนูด้วยย..”

เสียงของเธอทำให้สติของศราวัชคืนกลับมา ความคิดที่ฟุ้งซ่านของเขาหายไป...เพราะตอนนี้เขาคือความหวังสุดท้ายของเธอแล้ว!

((เอาวะ ตายเป็นตายยยยย!!!))

นั้นเป็นความคิดเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ศราวัชจะรีบวิ่งเข้าไปประชิดตัวแล้วล็อคเข้าไปที่ด้านหลังคอของเจ้าโจร...ทุกอย่างมันดูช้าไปหมดสำหรับเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในห้องนั้น...ในช่วง ณ ตอนนั้น เป็นช่วงเวลาเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที!!!

"ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะเฟ้ยยย! ไอ้บ้าเอ๊ยยย!!"

---ศราวัชวิ่งเข้าไปราวกับคนบ้า เจ้าโจรตกใจเเละกำลังจะหันมา แต่ศราวัชอยู่ใกล้ตัวของมันมากกว่าและเร็วกว่า พอเห็นโอกาศเหมาะ เขาจึงรีบกระโจนกระโดดเข้าไปเพื่อที่ล็อคคอเจ้าโจรคนนั้นจากทางด้านหลังทันที---

เเต่ทว่า---ทันทีที่ศราวัชกำลังล็อคคอของเจ้าโจรจากด้านหลัง เจ้าโจรร้ายมันก็ชักมีดขึ้นมาแทบจะในทันทีเหมือนกัน มันแทงมีดสวนเข้าไปที่พุงของศราวัชเต็มๆ

((อะ..เอ๋??) ) ศราวัชมองไปที่ท้องของเขา ที่ตอนนี้มีมีดปักอยู่ เเละเลือดที่กำลังไหลออกมา

“ก็บอกแล้วว่าอย่ามายุ่ง ไอ้หนู!”

...จากนั้นเจ้าโจรก็หยิบมีดขึ้นมาอีกเล่ม...

“ถ้าไม่เล่นบทพระเอกโง่ๆ แกก็คงไม่ต้อง มาตายโง่ๆ แบบนี้หรอกนะ...”

...จากนั้นเจ้าโจรร้ายก็แทงมีดซ้ำเข้าไปที่คอของเขา!!!...

....................................

[[เสียงกระอั๊กเลือด]]

ทุกอย่างในห้อง มันดูหมุนกลับหัวกลับหางไปหมด ทั้งโจรร้าย หญิงสาว เเละ ท้องของเขาที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเลือด...หญิงสาวกรีดร้องเสียงดังราวกับคนเสียสติเเล้ววิ่งออกจากห้องไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง...

จากนั้นทุกอย่างก็ค่อยๆมืดและดับลง

((นะ..นี่ฉันจะตาย...อย่างงั้นหรอ..??))

             ((อะ..เฮ้ย..เอาจริงดิ? ฉะ..ฉันยังไม่ได้ทำอะไร อีกตั้งหลายต่อหลายอย่าง..เลยนะเฟ้ยย!!))

((ฉะ..ฉันจะมาตายทั้งที่ยังโสด และ ซิง อย่างนี้ไม่ได้นะ!!)) ศราวัชคิด

((ไม่นะ ม่ายยยยยยยยย---!!) )

((บ้าเอ๊ย!! ว่าแต่...ยังไม่ได้กลับไปแก้แค้นไอ้เจ้านักดาบคนนั้นเลยแฮะ...ไหนจะเกมที่กำลังจะออกมาใหม่อาทิตหน้านี้อีก…!! โอ๊ยยยยย~!))

((ม่ายยยยยย~ย))

หลังจากที่ศราวัชโวยวายอยู่สักพักใหญ่โดยในความคิดที่ว่าเขาจะไม่ได้เล่นสุดยอดเกม MMORPG ในรูปแบบ Virtual Reality ที่เขารอมาอย่างยาวนานอีกต่อไปเเละไหนจะอนิเมะที่เขายังดูค้างไว้อยู่ 

...เมื่อเขาได้สติกลับมาอีกครั้งเขาก็เริ่มที่จะสงบลง และ ตระหนักถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิต...

((นั้นสินะ…เป็นเพราะฉันเองที่ได้แต่ปล่อยให้โอกาสต่างๆ ในชีวิตหลุดลอยหายไป โดยไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง เพราะอย่างงี้ชีวิตฉันถึงต้องมาลงเอยที่นี่!))

((แม่งเอ๊ย~น่าสมเพชตัวเองชะมัด!))

((หือ~? ว่าแต่…แล้วนี่...ทำไมฉันยังคิดได้อยู่ว่ะเนี่ย? แต่ไม่รู้สึกถึงร่างกายเลยแหะ…))

((รู้สึกโหว่งๆแปลกๆจัง นี่คือ..ความตายอย่างนั้นหรอ!?))

((งั้น?...ที่นี่ก็คือนรกงั้นสิ?))

ศราวัชพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆซึ่งเขามองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด

............................................

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

.......

...จากนั้นเวลาก็ผ่านไปซึ่งศราวัชเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่มานานเเค่ไหนเเล้ว...

ชายหนุ่มจมอยู่กับความคิดของตัวเองมาสักพักใหญ่แล้ว...ที่นี่เขาไม่สามารถรู้เวลาได้เลย...ทุกอย่างรอบๆมันมืดไปหมด จนเขามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ศราวัชไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ตัวเองตาบอด หรือทุกอย่างรอบๆตัวมันแค่มืดลง...ศราวัชยังคงรู้สึกถึงความคิดของตัวเองอยู่ เพียงแต่ว่าตอนนี้เขาไม่รู้สึกถึงร่ายกายของตัวเองเลยอีกทั้งยังไม่สามารถขยับแขนขยับขาได้ แล้วไหนจะยังความรู้สึกที่หนาวเย็นยะเยือกแปลกๆนั้น...มันเหมือนราวกับว่า...คุณกำลังหลงทางอยู่ในความมืดมิด ที่ทั้งเงียบสงัด สงบ วังเวง โดดเดี่ยว และ ว่างเปล่า และคุณหาทางที่จะไปต่อไม่ได้นอกจากเดินไปมั่วๆ...ได้แต่เดินอยู่ในดินเเดนความมืดอันที่ไร้ที่สิ้นสุดนั่น

“!!Stop right there, demon!!!”

((หืม!?))

“!!Move even a little. we will kill ya!!”

((นั้นเสียงใครงั้นหรอ?? ฮะ..เฮ้..ผมอยู่นี่!)) ศราวัชพยายตะโกนตอบเสียงๆนั้นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไร้ผล

ทันใดนั้นบริเวณรอบๆค่อยๆเริ่มสว่างขึ้น

ศราวัชค่อยๆลืมตามตื่นขึ้นมา แล้วพบกับแสงสว่างที่เข้ามาแยงเข้าที่ตาของเขาเต็มๆ ชายหนุ่มที่กำลังแสบตาอยู่ค่อยๆกระพิบตาเพื่อปรับสภาพ หลังจากที่อยู่ในโลกที่มืดมิดนั้นโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่มานานเท่าไหร...รอบๆที่เขาอยู่ตอนนี้ภาพทิวทัศน์แรกที่เขาเห็น คือ ทุ่งโล่งกว้างที่มีเนินเขาสูงชันรายล้อม ซึ่งมันก็คงจะดูเป็นทุ่งราบปกติทั่วไป ถ้าไม่มีกองทัพนักรบชุดเกราะเหล็กบนหลังม้า ยืนเรียงรายล้อมอยู่บนบริเวณเนินเขารอบๆบริเวณที่ศราวัชอยู่กันอย่างหนาเเน่นเต็มไปหมด ส่วนทางด้านล่างที่ข้างหน้าของชายหนุ่มซึ่งไม่ไกลเท่าไรนัก ทหารเดินเท้าติดอาวุธครบมือ ประมานสามกองร้อยกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางที่เขาอยู่และเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งดูเหมือนว่าพวกเขาจะถูกส่งมาเพื่อ ดูเชิง หรือไม่ก็เตรียมการมาเพื่อฆ่าศราวัชแบบจัดเต็ม

ศราวัชก้มลงเพื่อสำรวจร่างกายร่างกายของตัวเองแต่เขาพบว่า มันไม่มี! และตัวเขากำลังลอยอยู่บนพื้น!...ชายหนุ่มยังคงมีสตินึกคิดทุกอย่างเพียงแต่เขาไม่รู้สึกถึงร่างกายของตัวเองเลย มันโหว่งๆโล่งๆแปลกๆ แต่ก่อนที่เขาจะได้สังเกตอะไรไปมากกว่านั้น เสียงๆหนึ่ง ตะโกนดังขึ้นมาจากทางยอดเนินเขาที่ด้านหน้าของเขา

“แกเจ้าปีศาจร้ายย---!!!”

((หือ?)) ศราวัชเลิกมองสังเกตตัวเอง แล้วจ้องไปยังที่มาของเสียงนั้น

“หะ..หวัดดีครับ เอ่อ..คือ ที่นี่คือที่ไหนอย่างนั้นหรอครับ?”

“เฮ้ยย พูดได้แล้วนี่!” เขาค่อนข้างดีใจและตกใจในเวลาด้วยกัน

ทุกอย่างบริเวณรอบๆ เงียบสงัด ทุกสายตาต่างจ้องมองมาที่เขา หรืออย่างน้อยเขาก็รู้สึกอย่างนั้นน่ะนะ...

“สวัสดีครับ ที่นี่คือที่ไหน และ..เอ่อ..” เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ที่มีแต่ นักรบในชุดเกราะเหล็ก ทั้งด้านบนและด้านล่างที่ยืนล้อมรอบบริเวณที่เขาอยู่

“นะ..นี่มันเรื่องอะไรกัน?” เขาถามไปแบบกล้าๆกลัวๆ

ชายคนนั้นไม่ตอบ “นานมาแล้ว!...พวกเราได้ฟังเรื่องเล่าตามตำนานที่สืบทอดต่อกันจากรุ่นสู่รุ่นมาอย่างช้านาน...ตำนานกล่าวว่า วันหนึ่งจะมีปิศาจร้ายมาที่จะจุติมาเพื่อที่จะทำลายล้างโลกใบนี้!!!” เขาตะโกนดังลั่นไปทั่วทั้งบริเวณ "นั้นคือเเก!"

((มะ...ไม่ฟังกันเลยแหะ))

“ดังนั้น! ตามคำทำนายของท่าน อัศวินศักดิ์สิทธิ์สูงสุดแห่ง อาณาจักร เพนตาเซีย ได้ทำนายเอาไว้แล้วว่า แก---!” นิ้วของเจ้าของเสียงชี้มาทางศราวัช “ที่ ณ ตอนนี้ ในนี่แห่งนี้และวันเวลาตามนี้พอดีเป๊ะ! แกจะมาจุติเกิดที่นี่ยังไงล่ะเจ้าปีศาจร้าย!!!”

“และเพราะอย่างนั้นพวกเราจะขอสู้ตายเพื่อเหล่ามวลมนุษยชาติ!!!” ชายผู้ประกาศตะโกนส่งเรียกโห่ร้องออกมาพร้อมกับทหารทุกคนในที่อยู่ที่นั่น ทุกต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องตะโกนเพื่อปลุกขวัญกำลังใจจนดังลั่นสนั่นไปทั่ว

ทุกอย่างสำหรับศราวัชตอนนี้มันดูสับสนไป จอมมารงั้นหรอ? การจุติ? คำทำนาย? ที่นี่คือที่ไหน และ ทำไมทุกคนถึงดูเหมือนจะจ้องคอยที่จะฆ่าเขา? ไหนจะร่างกายที่เปลี่ยนไปกลายเป็นอะไรสักอย่างที่ ลอยได้สีดำๆ คล้ายๆ ควัน?!!...ตอนนี้คำถามหลายอย่างมันประเดประดังเข้ามาในหัวของชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีอย่างไม่หยุด

...ศราวัชมองไปยังทางที่มาของเสียงบนเนินเขา...

“เอ่อคือ...คนที่พวกคุณตามหาอยู่คงไม่ใช่ผมหรอกครับ พวกคุณมาหาผิดคนแล้วล่ะห่ะ ห่ะ ห่ะ” เขาพยายามก้มโค้งคำนับแบบเขินๆ (ในแบบไม่มีร่างกาย) แล้วหัวเราะแหยงๆ แบบขอไปที

ซึ่งภาพที่เหล่ากองทัพทหารทุกคนเห็นก็คือ กลุ่มควันดำที่กำลังแสยะยิ้ม ทำท่าทำทางแปลกๆ แล้วหัวเราะร่าออกมาอยู่ตัวเดียวตรงนั้น...พวกทหารต่างพากันชะงัดไปนิดหน่อยเพราะความกลัว

“โจมตี!” คนถือธงที่อยู่บนเนินเขาส่งสัญญานเพื่อให้กองทัพทหารเคลื่อนพลเพื่อเข้าโจมตี

“หะ..เฮ้ยยยย ดะ..เดี๋-” ห่าฝนลูกธนูนับไม่ถ้วนต่างพุ่งตรงมาทางที่ศราวัชอยู่---เขาสติแตกแล้วร้องกรี๊ดออกมายังกับผู้หญิง---ส่วนลูกธนูทั้งหมดที่พุ่งตรงเข้ามาจู่ๆก็ทะลุผ่านร่างของเขาไปซะดื้อๆราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกทหารทั้งหลายต่างพากันกรีดร้องกันและเอามือมาปิดที่หูเอาไว้เพราะความเจ็บปวดจากพลังเสียงกรี๊ดที่เเสบเก้าหูนั้น ซึ่งบางคนถึงกับสลบไปเลยก็มี “หนอยย! เจ้าปีศาจมันใช้เวทย์มนต์แปลกๆได้ด้วย พวกเราระวัง!”

“ห๊า!? อะ...อะไรนะ...เฮ้!เดี๋ยวก่อน ฉันไมได้---” ศราวัชพยายามที่จะอธิบาย

แต่ทันทีที่ศราวัชกำลังจะได้พูดอะไรต่อนั้น อะไรบางอย่างที่ เร็ว และ แรง ก็พุ่งตรงเข้ามาหาเขาผ่านกองทัพเดินเท้าที่ตอนนี้กำลังค่อยๆเดินเรียงหน้ากระดานเข้ามาหาทางที่เขาอยู่---เธอคนนั้นพุ่งตรงเข้ามาหาชายหนุ่ม(ในร่างควัน)ด้วยความเร็วแบบสุดๆ

((นะ...นี่...มันไม่ใช้มนุษย์แล้ว!!? เอ๊ะ! ผู้หญิงยังงั้นหรอ?))

แว็บแรกที่เขาเห็น (หรือจะเรียกว่าแว็บสุดท้ายดี) คือผู้หญิงผมยาวสีเงินในชุดเกราะสีขาว ที่มาพร้อมกับดาบเล่มโต ซึ่งเธอไม่ควรที่จะถือมันไหว แล้วไหนจะยังการเคลื่อนไหวนั้น...ด้วยความเร็วแบบนั้นอีก

“ดะ..เดี๋ยวก่อนคะ..รั..บ!!”

ฉัวะ---!!!

ทุกอย่างมันดูหมุนและโคลงเคลงไปหมด ทั้งบริเวณรอบๆ ทั้งกองทัพที่กำลังเดินเข้ามาประชิด สายตาจากเหล่าทหารในกองทัพทุกนายบนเนินเขา ต่างจับจ้องมองดูศราวัชแบบตาไม่กระพริบ ทุกอย่างมันเริ่มดู...กลับหัวกลับหางไปหมด...

((อะ..เอ๋..?) )

((นะ..นี่ฉัน..โดนฟันงั้นหรอ...??) )

...นั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคิด...

“ความชั่วร้ายจะต้องถูกกำจัดค่ะ” เขารู้สึกเหมือนมีเสียงผู้หญิงมากระซิบที่ข้างหูของเขา

...และนั้นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาได้ยิน...

...ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆ มืดลงอีกครั้ง...

.................................