ปฐมบทแห่งแสงสุดท้าย

แสงสว่างถูกกลืนกิน โดยความมืดทรงอำนาจ

เหลือเพียงแสงอันริบหรี่ ความหวังดับมอดลง

แล้วผู้ไดเล่าจะขจัดความมืดบัดนี้ได้

ณสถานที่แห่งใดแห่งหนึ่งที่ไม่มีใครเคยได้เห็น

ที่แห่งนี้เคยงดงามและเต็มไปด้วยแสงสว่างแต่ตอนนี้ที่แห่งนี้ได้เต็มไปด้วยความมืดมิดและความชั่วร้ายไปเสียแล้ว

เคร่ง! ตึก! อัค!

ในใจการของที่แห่งนี้ได้มีคนสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่

อัค!

หนึ่งในสองคนนั้นได้ล้มลงกับพื้น เขาเป็นชายชราที่เคยเต็มไปด้วยพลังอันทรงอำนาจ เป็นแสงสว่างของสรรพสิ่ง เขาคือ เมนัส(พระเจ้า) แต่ในตอนนี้เขาช่าง

อ่อนแอ ออร่าอันศักดิ์สิทธิ์ถูกกัดกินโดยความมืดอันไร้สิ้นสุด จนแทบไม่เหลือแสงสว่างเหมือนดั่งเคย

"แกทำได้แค่นี้เองหรอพระเจ้าองค์ปัจจุบันเอ๋ย?"เบื้องหน้าของพระเจ้าคือเทพแห่งความมืด

มาทอส

"ฮึก!แกไม่มีทางชนะได้หรอมาทอส!"เมนัส(พระเจ้า)ได้ฝืนลุกขึ้นมาเพื่อเผชิญหน้ากับมาทอส

"งั้นเหรอแล้วถ้าอย่างนี้"มามอสได้ใช้ความมืออันไร้สิ้นสุดโจมตีไปที่เมนัส

"ฮึก!"เมนัสได้ใช้พลังของเขาสร้างม่านแห่งแสงขึ้นมาเพื่อตัดป้องความมืด

แต่พลังของเมนัสก็ไม่สามารถหยุดยั้งพลังอันไร้สิ้นสุดของ มาทอส ได้ม่านแสงเริ่มแตก

ฮึก!

'ไม่มันจะจบแบบนี้ไม่ได้ข้าจะไม่ปล่อยให้มันได้ทุกอย่างไปครอบครองมิเช่นนั้นทุกสรรพสิ่งจะต้องจมลงสู่ความมืด!'

เมนัสได้ตัดสินใจดึงบางอย่างออกมาแล้วส่งมันไปที่

'ถึงแม้การทำแบบนี้จะไม่เคยสำเร็จมาก่อนเลยก็ตามแต่มันคือความหวังสุดท้ายแล้ว!'เมนัสได้โยนมันออกไปสู่มิติอันกว้างใหญ่

"หึหึ นี้ยังใช้สิทธิ์นั้นอยู่อีกหรอ? หึการดิ้นรนครั้งสุดท้ายของแกสินะ หวังกับความหวังอันไร้ประโยชน์

บทเรียนที่ข้าเคยให้กับเหล่าพระเจ้าทุกองค์ก่อนมาเป็นเจ้ายังไม่รู้อีกหรอว่ามันเปล่าประโยชน์มันทำได้เพียงแค่ยื้อเวลาออกไปก็เท่านั้น"มาทอสได้หัวเราะในสิ่งทีเมนัสกระทำ

ม่านใกล้จะพังทลายลงทุกที

"ข้าเชื่อมั่นว่าครั้งนี้จะนำพามาซึ่งจุดจบของเจ้า"เมนัสได้ยิ้มออกมา

"แม้ทั้งหมด9998ครั้งจะล้มเหลวแต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเดิม ผู้ถูกเลือกจะผ่านความยากลำบากแล้วเขาจะจัดการความมืดของเจ้าให้หมดไป"

"หึ ช่างโง่เขาเสียยิ่ง! ทั้ง9998คนที่ผ่านมาล้วนเป็นอัจฉริยะและบุคคลที่มีความสามารถที่สุดแต่พวกมันทุกตัวก็ไม่เห็นจะสามารถเอาชนะแผนการของข้าได้เลยนิพวกมันน่ะไม่เคยมาถึงตัวข้าแม้สักครั้ง"มาทอสเอ่ยต่อ

"แล้วรอบนี้เจ้าก็ไม่ได้เลือกด้วยซ้ำ! ข้าไม่เชื่อหรอกว่าการโยนออกไปอย่างไม่รู้อะไรเลยของเจ้าจะจัดการข้าได้ ฮ่าฮ่าฮ่า!"เทพแห่งความมืดมาทอสหัวเราะออกมาดังลั่น

เหล่าความมืดกำลังแข็งแกร่งขึ้น ม่านแสงได้พังทลายลง

ความมืดได้เข้าไปโอบล้อมเมนัส(พระเจ้า)พร้อมที่จะกลืนกินเขา

"แม้สิ่งที่เจ้าพูดมันจะเป็นความจริงก็ตามแต่ข้าก็ขอเชื่อมันในแสงสุดท้าย"

'แสงสุดท้ายความหวังขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว'

ความมืดได้กลืนกินพระเจ้าลงไปเขาได้กลายเป็นหนึ่งในความมืดอันชั่วร้ายไปเสียแล้ว

"หึ ข้าจะรอดู! และในตอนที่แสงสุดท้ายมอดดับลง

บัลลังก์ของผู้ครอบครองสรรพสิ่งจะเป็นของข้า! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"เทพแห่ความมืดมาทอสได้หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

_____________________________________

_____________________________________

"หือนั้นอะไรน่ะดาวตกหรอ?"เซเล

ในเมืองที่สงบแห่งหนึ่งบนโลก

บ้านหลังหนึ่ง

"เฮ้อ…เบื่อจัง…"ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย 

เขาเป็นคนที่มีผมดำเงางาม ใบหน้าอันหล่อเหล่าเอาการ ดวงตาสีแดงอันสุขสว่างของเข้านั้นช่างสวยงาม

"...เอายังไงต่อดีชีวิต"มิชิมะ เซเล ชายหนุ่มธรรมดาในวัย18ปีที่เพิ่งเรียนจบมา 

"ต่อจากนี้ฉันจะเอายังไงต่อดีนะ?"เขากำลังกลุ้มใจ

กับทางเดินในชีวิตของเขา

"เงินก็ไม่ค่อยจะมีด้วยสิและไหนจะค่าเรียนของน้องสาวอีก"เซเลได้เสียพ่อแม่ของเขาไปในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน เขากับน้องจึงต้องช่วยกันเพื่อหาเงินค่าเล่าเรียน เขาต้องทำงานpart time อยู่ทุกวัน

จนเขาเรียนจบเขาเลยตัดสินใจที่จะไม่ไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่จะส่งเสียน้องสาวของเข้าให้เรียนจบ

(เปลี่ยนมุมเป็นมุมมองของเซเลบ)

กลิ้ง! กลิ้ง!

เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น

"คงเป็นยูเลียที่โทรมาให้ไปรับ"น้องสาวของผมได้โทรศัพท์มาให้ผมไปรับตอนนี้คงเป็นเวลาเลิกเรียนของเธอแล้ว

"ฮัลโหลยูเลียเรียนเสร็จแล้วหร.."ผมที่กำลังจะพูดต่อก็มีเสียงดังขึ้นมาจากปลายสายมันเป็นเสียงของเพื่อนน้องสาวของผม

"พี่!โซโลยูเลียประสบอุบัติเหตุ!"อะไรนะ?ยูเลียประสบอุบัติเหตุ?.........

ความคิดในหัวของผมได้ดับลงหลังจากได้ยินสิ่งที่เพื่อนน้องสาวผู้

"อะไรนะ! จูเลียประสบอุบัติเหตุ!..ตอนนี้อยู่ที่ไหน!

"อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ!"

ผมรีบลุกออกจากเตียงนอนด้วยความเร่งรีบอย่างถึงที่สุด ไม่!ไม่!ผมไม่อยากเสียอะไรอีกแล้ว!

ผมวิ่งออกมาหน้าบ้านพร้อมขับรถมอเตอร์ไซค์ของผมเพื่อไปที่โรงพยาบาล

_____________________________________________________

โรงพยาบาล

กึก!ตึก!

ผมจอดมอเตอร์ไซค์ของผมแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉิน

หน้าห้องฉุกเฉินผมได้เจอกับเพื่อนน้องสาวของผมกำลังนั่งรออยู่ด้านนอก

"พี่เซเลมาแล้วหรอคะ"

"...ตอนนี้ยูเลียเป็นยังไงบ้าง!"ผมถามเธอออกไปด้วยความรีบร้อน

"ยังไม่ทราบเหมือนกันคะ!"เธอดูค่อนข้างตกใจกับเสียงของผม 

ในตอนที่ผมกำลังคุยกันอยู่นั้นคุณหมอก็ได้เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

"หมอครับร้องของเป็นยังไงบ้างครับ"ตอนนั้นผมแถบคุ้มตัวเองไม่ได้เลยรีบเข้าไปถามหมอด้วยความเร่งรีบ

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับน้องสาวของคุณได้รับบาดเจ็บไม่มากนักครับพักที่โรงพยาบาลซัก2-3วันก็หายแล้ว"หมอพูดออกมา

"ค่อยโล่งอกไปที่"ตอนนั้นผมแทบจะยกภูเขาออกจากอกผมคิดว่าคงต้องเสียครอบครัวไปอีกคนเสียแล้ว

"ผมเข้าไปหาน้องสาวได้ไหมครับตอนนี้?"ผมอยากเข้าไปดูอาการของน้องผมมากเลย 

"ได้ครับ"คุณหมอเปิดประตูห้องแล้วให้พวกผมเดินเข้าไปได้

ผมเดินเข้ามาพบน้องที่กำลังนอนอยู่บนเตียงดูเหมือนเธอจะตื่นแล้วด้วย ผมเดินเข้าไปหาเธอเพื่อถามอาการด้วยความเป็นห่วง

"ยูเลียเป็นไงบ้างเจ็บมากไหม?"

"หนูไม่เป็นอะไรมากคะพี่ตอนรถจะขนหนูหนูหลบมาได้เลยไม่ได้รับบาดเจ็บมากเข้าไหร่

"ดีแล้วพี่นึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก"ผมกุมมือของเธอ ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ 

"หนูก็อยู่นี้คะพี่ไม่เป็นไรนะ"น้องผมเข้ามากอดผมเพื่อปลอบผม เฮ้อ เป็นน้องสาวที่อ่อนโยนอะไรเยี่ยงนี้

"เดียวพี่ขอออกไปสูดอากาศข้างนอกสักพักนะ"ผมบอกกับเน้องสาวของผมแล้วผมก็เดินออกมาจากโรงพยาบาลปลอยให้น้องสาวคุยกับเพื่อนของเธอ

"เฮ้อเฮ้อ….นึกว่าจะไม่ได้เจอน้องสาวอีกแล้ว"ผมได้มายืนพิงต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ใกล้กับโรงพยาบาล

"ตอนนี้ก็เย็นแล้วสิเฮ้อ…วันนี้ท้องฟ้าสวยกว่าทุกวันหรือป่าวนะ"ผมกำลังยืนชมท้องฟ้ายามเย็นอย่างชื่นบาน

""หือนั้นอะไรน่ะดาวตกหรอ?"ในตอนที่ผมกำลังมองดูท้องฟ้ายามเย็นอยู่นั้นผมก็ได้ไปเห็นแสงที่กำลังตกลงมาจากฝากฟ้า ในใจของผมก็ขึดว่ามันคือดาวตก 

"เขาว่ากันว่าถ้าเจอดาวตกแล้วขอพรจะทำให้จะทำเราสมหวังสินะ"ผมกัลังจะขอพร แต่ก็รู้สึกแปลกๆกับดาวตกมันดูใหญ่ขึ้นรึป่าว? ไม่ใช่แล้ว!ไม่ใช่แล้วมันพุ่งมาหาเรานี่!

เจ้าแสงนั้นได้พุ่งเข้ามาในตัวผมแล้ว

[ยืนยัน…ยืนยัน…เจอผู้ถูกเลือกแล้ว…ทำการเริ่ม เส่นทางแห่งแสงสุดท้าย เทเลพอร์ตไปยังที่หมายแรก

"มันเกิดอะไรขึ้น..!"ก่อนที่ผมจะได้พูดไปได้มากกว่านี้ผก็ได้หายไปจากโลกใบนี้แล้ว

สิ่งที่ผมได้รู้ในตอนนี้คือคำพูดของผมมันผิด

"นึกว่าจะไม่ได้เจอน้องสาวอีกแล้ว มันไม่ใช่เลยเธอต่างหากที่ไม่มีวันได้เจอพี่ชายของเธออีกแล้ว"

จบตอน