"ไอ้เลว ปล่อยฉันนะ!!"

"ฉันเคยปล่อยเธอหลุดมือไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ฉันจะไม่พลาดอีก ต่อให้ต้องขังหรือล่ามเธอไว้ ฉันก็จะทำ"

บาสเตียนฉกริมฝีปากหนาลงกระแทกกลีบปากบางระคนกระหาย

"อือออ .. ยะ หยุดนะ!!" ร่างกายไม่รักดีกลับตอบสนองเขาทุกสัมผัส ที่เขาปรนเปรอ

-----------------------------------------

[บาสเตียน]

นักธุรกิจวัย 30 ต้นๆ ที่ประสบความสำเร็จทั่วทวีปเอเซีย

และยุโรป

มีอิทธิพลเหนือกฎหมาย ใครๆต่างเกรงกลัว

[เค้ก]

นักศึกษาจบใหม่ วัย 22 สานต่อธุรกิจของตระกูล รักสนุก แต่ก็ทุ่มเท

-------------------------------------------

1 คอมเมนต์ = 1 กำลังใจ

1 Like = 1 กำลังใจ

------------------------------------------

เรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล หรือ องค์กรใด เนื้อหาในนิยายไม่สามารถใช้เป็นหนังสืออ้างอิง อิมเมจ และชื่อ ใช้เพื่อเป็นเพียงสือในการจินตนาการตัวละคร ให้ได้อรรถรสเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาภายในนิยายฉบับนี้ทุกประการ ผู้แต่งไม่มีเจตนาทำร้ายศิลปิน หรือพาดพิงผู้อื่นแต่อย่างใด นิยายเรื่องนี้เน้นเฉพาะความบันเทิง ไม่มีเนื้อหาสารใดๆ

ห้าม! ไม่ให้ผู้ใดคัดลอกนิยายเรื่องนี้ หรือนำเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งไปดัดแปลงเป็นผลงานของตัวเอง

หากพบเห็นจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

เรามีเขียนไว้ที่ ReadAWrite ด้วยนะคะ ไปกดติดตามกันได้เลยน้าา

https://www\.readawrite\.com/?action=user\_page&user\_id\_publisher=3895673

ขอบคุณทุกท่านที่กดเข้ามาอ่าน

- นังหมูปีศาจ -

"ฉันเคยบอกเธอแล้ว อย่าท้าทายฉัน"

ก็อก ก็อก

"ขออนุญาตครับนาย" บาสเตียนจิ๊ปากหงุดหงิด "มีอะไร"

"หุ้นส่วนชาวญี่ปุ่นที่นัดไว้จะมาถึงในอีกสิบนาทีครับนาย เสื้อผ้าของคุณผู้หญิงผมจัดการให้แล้วครับ" บาสเตียนแสดงอาการหงุดหงิดออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนฉุดกระชากท่อนแขนเล็กขึ้นมา

"รอดไปนะ"

เพี้ยะ!!!!!!!

ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบอย่างไม่สบอารมย์ "คิดดีแล้วหรอที่ทำกับฉันแบบนี้"

"ฉันทำกับนายแบบไม่ต้องคิดเลยละ ไอ้ชาติหมา!!!"

"เราได้เจอกันอีกแน่" เค้กรีบลุกขึ้นก้าวขาเดินไปเปิดประตู ขณะที่ร่างกายของเธอ มีเพียงแค่เสื้อสูทของบาสเตียนคลุมไว้ "ไหนชุดฉันละ!!!"

ต่างฝ่ายต่างจัดการเสื้อผ้าของตัวเอง เค้กก้าวเท้าเดินไปเปิดประตู

หมับ!!

ท่อนแขนแกร่งกอดตวัดรัดรอบเอวบางเอาไว้ ก่อนกระซิบข้างหูเธอ "ฉันจองเธอไว้แล้วนะ อย่าคิดหนีละ"

ปัก!!!!

เพี้ยะ!!!

หญิงสาวกระทืบส้นเท้าลงไปเต็มแรง ก่อนหันมาตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรง ก่อนตะโกนลั่น "กรวดน้ำคว่ำขันไปเลย อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย ไอ้โรคจิต"

บาสเตียนยกยิ้มมุมปากก่อนใช้หัวแม่มือลูบกลีบปากล่างของตัวเอง มองตามหญิงสาวจนลับสายตา

@คอนโดเค้ก

"บ้าเอ้ย ซวยจริงๆ ดันเจอไอ้บ้านั่น แม่งลวนลามฉันไม่เลิก" เธอบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนถอดรองเท้าส้นสูงวางไว้ในตู้รองเท้าหน้าห้อง แล้วหย่อนสะโพกลงบนโซฟา

ครืด! ครืด! ครืด!

"หายหัวไปไหนมาย่ะ"

(เค้กอยู่ไหนอ่ะ นิวไปเข้าห้องน้ำมา กลับมาก็ไม่เจอแล้ว)

"ฉันอยู่บ้านแล้ว"

(อ้าวหรอ โอเคๆ งั้นนิววางละนะ)

ไปเข้าห้องน้ำหรือไปสร้างห้องน้ำ นานขนาดให้ฉันถูกผู้ชายโรคจิตลวนลามได้ขนาดนี้ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ไปอาบน้ำดีกว่า

@เค ทราเวล (บริษัทท่องเที่ยวของเค้ก)

หญิงสาวก้าวลงจากรถหรู ตามด้วยลูกน้องอีก สี่คนเดินเข้ามาในบริษัท ที่ตัวเองต้องดูแลต่อจากพ่อแม่ ส่วนพ่อแม่หน่ะหรอ ตอนนี้บินไปเปิดธุรกิจรีสอร์ทที่สวิตเรียบร้อยแล้ว

"สวัสดีค่ะคุณเค้ก" เลขาหน้าห้องของเธอกล่าวต้อนรับประธานคนใหม่ "สวัสดีคุณเลขา เค้กขอตารางงานของวันนี้หน่อยคะ" สุดาเลขาหน้าห้องของเค้กน้อมรับคำสั่งแรกของประธานคนใหม่ก่อนเดินออกไป

"คุณเค้กค่ะ เดี๋ยวบ่ายโมงมีประชุมกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่นะคะ ส่วนวันนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ"

"โอเคค่ะ งั้นเค้กขอดูกราฟผลกำไร ขอดูรายชื่อบริษัทในเครือ และแผนการตลาดของบริษัทเราย้อนหลังสองปี จนถึงปีปัจจุบันด้วยนะคะ"

"ได้ค่ะ" สุดดารับคำสั่งประธานเค้กก่อนเดินออกไป เค้กเปิดคอมพิวเตอร์เช็กเมลไปเรื่อย

@เที่ยง

แกร่ก~

เสียงเปิดประตูโดยไม่เคาะก่อน ทำให้เค้กที่หมกมุ่นอยู่กับเอกสารเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาใหม่

"นะ นาย มาทำไม!!!"

"ทำไมพูดกับสามีอย่างนี้เล่า"

"สะ สามี อะไร ออกไปนะ!!"

บาสเตียน ย่างสามขุมเดินเข้าหาสาวน้อยตรงหน้า ก่อนหย่อนสะโพกลงขอบโต๊ะทำงาน ดึงท่อนแขนเล็กของหญิงสาวเข้ามา ทำให้เธอเซถลาเขาไปหา สองแขนแกร่งยกตัวเธอเข้ามาแทรกกลางหว่างขา

"เข้าแค่หัวก็เรียกผัวได้แล้วล่ะ" น้ำเสียงแหบพร่าของชายหนุ่มทำให้ไรขนทุกสัดส่วนของคนตัวเล็กตั้งชัน "ไอ ไอ้โรคจิต" สองมือหนาประครองเอวคอดของหญิงสาว ทำให้ฝ่ามือสัมผัสกับบั้นทายของเธอเบาๆ

"ด่าแต่คำเดิมๆ ไม่เบื่อบ้างหรอ มีคำใหม่ๆบ้างไหม" บาสเตียนพูดจายียวนกวนหญิงสาวตรงหน้า "ไอ้ .... อุ๊บ!!" บาสเตียนฉกริมฝีปากหนากระแทกกับริมฝีปากบางอย่างมูมมาม ดันลิ้นร้อนชื้นเข้าควานหาความหวานในโพรงปาก ยกมือหนึ่นข้างลากขึ้นมาประครองคอของหญิงสาว ส่วนอีกข้างก็บีบคลึงก้นกลมกลึง

"ไอ้ชั่ว!!" ทันทีที่ปากเป็นอิสระ หญิงสาวก็สาดคำด่าเข้าหาเขาทันที "หึ.." บาสเตียนเค้นหัวเราะในลำคอ "หวานดีนะ" เขาใช้ลิ้นเลียกลีบปากล่างของตัวเอง "ฉันหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน" พูดจบพลากกระชากแขนหญิงสาวให้ตามออกไปทันที

หญิงสาวขืนตัวไว้ "ฉันไม่ไปกับแกหรอก ไอ้บ้ากาม ปล่อยฉัน" ทุกอย่างหยุดชะงัก "งั้นเธอต้องเลือกแล้วละ ว่าจะเดินออกไปกับฉันดีๆ หรือจะให้ฉันอุ้มเธอออกไป"

---

[ตัดตอน แซ่บ ออกเพราะต้องทำตามกฎข้อบังคับของทางเว็บค่ะ]

---

"งั้นเธอต้องเลือกแล้วละ ว่าจะเดินออกไปกับฉันดีๆ

หรือจะให้ฉันอุ้มเธอออกไป" บะ บ้าไปแล้ว อีตานี่มีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้

"เหวออออ ... อีตาบ้าบาสเตียน ปล่อยฉันลงนะ ปล่อย!!!" ขณะที่สาวน้อยกำลังคิดด่าผู้ชายตรงหน้าในใจ

ร่างบางของเธอก็ถูกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ายกขึ้นพาดบ่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ฉันรู้นะว่าเธอแอบด่าฉัน" เห้ยยย เขารู้ได้ไงอ่ะ ตะ แต่!!

มือของบาสเตียนกำลังจะเปิดประตูห้องทำงานของเค้ก

"ฉันยอมไปแล้ว ปล่อยฉันลงก่อน" ฝีเท้าที่กำลังจะขยับของบาสเตียนหยุดลง

"ยอมตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องใช้กำลัง รู้ไหมว่าแบกหมูมันหนักขนาดไหน"

ชายหนุ่มค่อยๆ วางหญิงสาวลงอย่างไม่แรงมากนัก

"มะ หมู นี่!! ไอ้บ้าบาสเตียน นายว่าฉันเป็นหมูหรอ!!"

บาสเตียนยักไหล่ให้หญิงสาวเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กจับประสาน แล้วผลักประตูห้องทำงานให้เปิดออก

สุดาเห็นเจ้านายป้ายแดงของเธอเดินออกมาพร้อมชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา

ก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตา "เอ่อ...คุณเค้กคะ หุ้นส่วนที่นัดวันนี้บ่ายโมง

ขอเลื่อนเวลาเป็นบ่ายสามโมงตรง และฝากขอโทษมาด้วยคะ

เนื่องจากติดธุระด่วนกระทันหัน" เค้กพยักหน้ารับ ก่อนเดินออกไป

"เบบี๋ อยากทานอะไรครับ"

บาสเตียนเอ่ยเสียงยียวนขณะที่มือทั้งสองยังจับประสานกันอย่างลึกซึ้งก่อนถูกมือเรียวเล็กสะบัด

"นายเลิกพูดอะไรแบบนี้สักทีได้ไหม ขนลุก"

บาสเตียนรั้งสะโพกหญิงสาวให้เข้าหาขณะที่ตัวเองพิงผนังลิฟอยู่อย่างใจเย็น

"ไม่ได้หรอก เธอกำลังจะเป็นเมียฉันนะ ฉันก็ต้องพูดดีๆ กับเธอซิ เบบี๋"

บ้า ผู้ชายคนนี้มันบ้าไปแล้ว

"นายพูดอะไรของนาย แล้วนายมาที่นี่ทำไม ไปเลยนะ"

หญิงสาวเอ่ยปากไล่อย่างไม่สบอารมย์ "เดี๋ยวเธอก็รู้ว่าฉันมาทำไม"

บาสเตียนก้มหน้าประชิดกกหูของหญิงสาวสูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเธอ

ขณะที่ท่อนแขนแกร่งยังคงโอบรอบเอวบางของหญิงสาวไว้

ชายหนุ่มเดินจูงมือหญิงสาวมาที่รถยนต์คันหรูของตัวเองมือหนาเอื้อมไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ

"ฉันขับไปเองได้ ฉันมีรถนะ"

มือหนาดันตัวร่างบางให้ลงนั่งตรงเบาะข้างคนขับ

"รู้จ๊ะ ว่ารวย รวยมากกกกก แต่จะรวยแค่ไหนก็ควรประหยัดนะ"

ว่าจบปิดประตูแล้วรีบวิ่งมาฝั่งคนขับ "นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย"

ชายหนุ่มมองสีหน้าเป็นกังวนของหญิงสาวเพียงเล็กน้อย "กินข้าวไง

ฉันหิวแล้ว"

บาสเตียนเดินจับมือหญิงสาวเข้ามาที่ร้านอาหารอิตาเลียนสุดหรู

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นั่นๆๆๆๆ คุณบาสเตียนมากับคุณเค้ก"

เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ ของหญิงสาวกลุ่มหนึ่งดังขึ้น

ก่อนจะมีผู้คนกรูดกันเข้ามาเพื่อถ่ายรูป และจ้องมองสองนักธุรกิจดาวรุ่ง ที่หล่อ

สวย รวยมากๆ ชื่อเสียงของทั้งสองคนดังกว่าดาราซุปเปอร์สตาร์บางคนอีก

เป็นเค้กที่จับมือของบาสเตียนไว้แน่น

บาสเตียนเองก็ตอบสนองเธอเป็นอย่างดีด้วยการจับมือเธอแน่นเช่นกัน

ราวกับบอกให้เธอรู้เป็นนัยๆ ว่าจะไม่มีวันปล่อยมือเธอเป็นอันขาด

บอร์ดี้การ์ดของบาสเตียนกันผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาไม่ให้เข้าใกล้ผู้เป็นนาย

และนายหญิงในอนาคตของเขาไว้

"ขอเวลาส่วนตัวให้คุณบาสเตียน กับคุณเค้กด้วยนะครับ"

"เขาคบกันหรอคะ"

"เขาเป็นอะไรกันหรือคะพี่"

"เขาต้องคบกันแน่ๆ"

"เป็นข่าวใหญ่แน่ เจ้าพ่อวงการโรงแรม และเรือสำราญ

กับผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าแม่วงการการท่องเที่ยว และรีสอร์ท"

ชั่วเวลาไม่ถึงสามสิบนาที

บรรดานักข่าวจากหลายสำนักก็มายืนรอกันอยู่หน้าร้านอาหาร ที่ชายหญิง

ทั้งคู่รับประทานอาหาร ด้วยบรรยากาศสุดแสนโรแมนติก และเป็นกันเอง

แสงแฟลชจากกล้องนับร้อย ที่สะท้อนเข้ามาภายในร้านอาหาร

"คนพวกนั้นมาได้ยังไง"

"เฮียจะไปรู้ได้ไงละ เฮียก็มาพร้อมเบบี๋เนี่ย" ดะ เดี๋ยวนะ

สรรพนามนั่น อะไรกัน

"นายเลิกพูดอะไรที่น่าขนลุกแบบนั้นสักทีได้ไหม จะอ้วก"

บาสเตียนนั่งขำกับปฎิกริยาของหญิงสาวตรงหน้า แม่ของลูกชัดๆ หัวสมอง

และหัวใจของเขาตอบเขาได้แค่ เค้กนี่แหละแม่ของลูก จะว่ารักแรกพบก็ได้

เขาหลงรักเธอตั้งแต่แรกพบครั้งแรก ไอ้เหตบังเอิญที่ไปจุ้บปากเธอตอนรับน้องอะไรนั่น

มันไม่ใช่เรื่องจริงหรอก

เขาตามจีบเธอมาตลอดตั้งแต่ครั้งแรก

ถึงแม้การจีบของเขาจะแตกต่างจากคนอื่นไปหน่อยก็เหอะนะ

มือหนายกมือเรียกบริกรเพื่อสั่งอาหาร

"เบบี๋ อยากทานอะไรคะ สั่งเลย เดี๋ยวเฮียเปย์เอง" สายเปย์ใช่ไหม

ได้เลยบาสเตียน อยากเล่นบทป๋าเปย์นักใช่ไหม

"งั้นเค้กไม่เกรงใจแล้วนะ"

หญิงสาวตรงหน้าเลือกเมนูที่แพงที่สุดในร้านมาสามสี่อย่าง

สายตาคมกริบของคนตรงหน้าจ้องมองเธอทุกการกระทำของเธอด้วยความเอ็นดู

[สองชั่วโมงผ่านไป]

"ฉันต้องกลับบริษัทแล้ว มีประชุมกับผู้ถือหุ้นคนใหม่"

ชายหนุ่มพยักหน้า วางเงินไว้บนโต๊ะอาหารจำนวนหนึ่ง

แล้วยื่นมือจับประสานมือเล็กเดินออกจากร้านอาหาร

ขณะที่ยังมีผู้คนคอยมองพฤติกรรมของหนุ่มสาวทั้งคู่

บาสเตียนยกยิ้มพอใจกับกระแสข่าว

เพราะมันยิ่งทำให้เขา และเค้กลงเอยกันได้ไม่ยาก หรือเรียกง่ายๆ

ว่าเป็นการมัดมือชกได้เป็นอย่างดี อีกทั้งต่อหน้าผู้คนมากมายเค้กก็ทำตัวหน้ารัก

คิดไม่ผิดจริงๆ ที่พาเธอมาในที่ผู้คนพลุดพล่านขนาดนี้

"แล้วนายมาทำไมเนี่ย ฉันมีประชุม ไม่ว่างมานั่งกัดกับนายหรอกนะ"

ชายหนุ่มยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะลงมาเปิดประตูรถให้หญิงสาวโดยไม่พูดอะไร

เขาก้มลงจูบขมับของคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างแผ่วเบา

ท่อนแขนแกร่งโอบรอบเอวบางเดินเข้าบริษัทของเธอ ทำให้หญิงสาวยิ่ง งง หนัก

"นี่!!! ช่วยตอบฉันที นายมาทำไมเนี่ย"

".

. ."

"เอ้า!! อีตาบ้าบาสเตียน ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ

นายมายุ่มย่ามอะไรในบริษัทของฉันกันห๊ะ!!" หญิงสาวเริ่มโวยวายเสียงดังลั่น

(ลั่นลิฟ) บาสเตียนอดไม่ได้ที่จะหลุดยิ้มออกมากับพฤติกรรมของเธอ

เขาพาเธอเดินมาส่งหน้าห้องทำงาน

"คุณเลขา หุ่นส่วนที่พ่อกับแม่เค้กดิวไว้เขามาหรือยังคะ"

สุดามองหน้าบาสเตียนเลิกลั่ก บาสเตียนขยิบตาให้สุดาหนึ่งครั้งเป็นอันรู้กัน

"มาแล้วค่ะ คุณเค้ก

เดี๋ยวดิฉันเอาข้อมูลให้เมื่อคุณเค้กเข้าห้องประชุมนะคะ"

"เบเบี๋คะ เฮียไปก่อนนะ เฮียมีประชุมเหมือนกัน"

"จะไปไหนก็ไปเถอะ"

[ภายในห้องประชุม]

เค้กนั่งรอผู้ร่วมหุ้นอย่างใจจดใจจอที่หัวโต๊ะในห้องประชุม

จวนเวลาแล้วที่ผู้ร่วมหุ้นจะมา

แกร่ก ~

หญิงสาวลุกขึ้นยืนก้มหน้า

เมื่อผู้ร่วมหุ้นเดินเข้ามานั่งข้างๆ"สวัสดีค่ะ

เค้กเป็นประธานคนใหม่ของบริษัท ทำหน้าที่ดูแลคุณแทนคุณพ่อกับคุณแม่ ทางเรายินดีมาก

ที่คุณสนใจร่วมหุ้นดะ....!!"

ทุกอย่างเงียบสนิทเมื่อเค้กเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาของผู้ร่วมหุ้น

อะ...ไอ...ไอ้บ้านิ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

"ไอ้บ้าบาสเตียน นะ นายมาทำอะไรตรงนี้"

---

ขอกำลังใจโหน่ยคับบบบบบ