ผมชื่อ เรน เป็นนักฆ่าผู้น่ารักจริงๆนะ! มีผัวแล้วด้วยแถมผัวผมโครตหล่อเลย ฮิ ฮิ ผัวผมชื่อ คาออส ล่ะเป็นคนที่ทุกคนเรียกว่าเสี่ย 555+ อยากรู้รึป่าวว่าทำไมผมกับพี่ออสถึงเจอกันจนเป็นผัวเมีย

เมื่อ 19 ปีที่แล้ว

“คลอดแล้ว!!! มิลค์คลอดแล้ว!!!” เสียงของคนรับใช้คนนึงดังขึ้นเมื่อมิลค์ แม่ของผม ภรรยาของเชลิโอพ่อของผม คลอดผมออกมา “แอ๋\~แอ๊” ผมร้อง “คลอดแล้วสินะ เชลิโอ” บุคคลที่ 3 พูดออกมา “ใช่ครับ นาย” “ขอบคุณที่มาค่ะ นาย” แม่และพ่อของผมกล่าวให้คุณ เอริค เชียร์เมล มากาส เดอ เวลโรเกียร์ นายของพ่อที่มีลูกชาย 1 คน โตกว่าผม 8 ปี

“สวัสดีน้าเชลิโอหน่อยสิลูก” คุณเอริคหันไปบอกลูกชาย “สวัสดีครับ น้า…กับเรน?” เด็กชายอายุ 8 ขวบบอกกับพ่อแม่ของผม “แอ๋\~” “แนะนำตัวกับน้องหน่อยสิ” คุณเอริคบอกกับลูกชาย “คาออส มาร์เดียร์ เอนเชน เดอ เวลโรเกียร์” พี่คาออสบอก “อ…อาออส?” ผมพูดขึ้นแบบไม่ชัด “พูดได้??” พี่เขางง

5 ปีต่อมา

“พี่คาออสฮะ แข่งยิงปืนกับผมนะ!” ผมบอกกับพี่คาออส ถึงจะอายุแค่ 5 ขวบ ผมก็เป็นนักฆ่าที่มีพรสวรรค์นะ “ได้ ถ้าเธอต้องการ หึ” พี่คาออสตอบกลับแต่…สายตานั่นมันอะไรฟะ!? “ผมชนะพี่ได้แน่!!!” ผมบอกกับคนอายุ 13 ปีที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์อยู่

สรุป!!!!! ผมชนะ:10 พี่คาออสชนะ:10 เสมอ…

“โกงอ่าาา พี่โกงงงงงง…อ๊ะ!?” ผมไม่ทันว่าพี่คาออสจบ ก็ดันสดุดขาพี่คาออสล้ม…และลงไปจุ๊บปากพี่คาออส “!?” “!? ผ…ผมขอโทษ…!!!!” ผมพูดจบก็เหลือบไปเห็นคุณเอริคกำลังมองมาอย่างช็อก “ลูก เรน มานี่…” ซวยแล้ว คุณเอริคเรียกเราไปหา

“โอเค! ฉันรู้ว่าพวกเธอแค่เผลอ…แต่ว่าตระกูลของฉันมีกฎที่ทุกคนห้ามแหกคือ เมื่อริมฝีปากของคนในตระกูลถูกริมฝีปากของอีกคน…ทั้งสองต้องแต่งงานกัน…ฉันจะจัดงานหมั้นให้พวกเธอแต่ฉันขอคุยกับเชลิโอก่อน” เมื่อคุณเอริคพูดจบก็เดินออกไปทิ้งผมที่นั่งหน้าซีดอยู่กับพี่คาออสที่แสดงสีหน้าเจ้าเล่ห์ “ผมขอโทษๆๆๆๆๆๆ” ผมบอกพี่คาออส

วันต่อมา

“เรน พ่อกับแม่รู้ทุกอย่างแล้วแต่เราจะไม่จัดงานหมั้นใหญ่โตแค่ทั้งสองคนใส่แหวนนี้พร้อมกันก็พอ” เมื่อพ่อพูดจบพี่คาออสก็เดินมานั่งคุกเข่าและ… “หมั้นกัน -^-” พี่เขาเอาแหวนสีเงินประดับด้วยเพชรสีน้ำเงินเม็ดโตใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม “อื้อ” ผมตอบรับ “ข้างซ้าย?…ไม่ใช่ข้างขวาเหรอครับ นายท่าน???” พ่อผมถามคุณเอริค “ช่างเถอะ” คุณเอริคตอบกลับ นี่ก็คือเรื่องราวว่าทำไมผมถึงเป็นเมียเสี่ย

ปัจจุบัน

“พี่คาออสครับ ผมจะไปสมัครมหาลัยไหนดีอะ?” ผมถามชายที่อยู่ด้วยกันมา 14 ปี “เดี๋ยวพี่จัดการให้ พรุ่งนี้ก็ยังทัน” พี่คาออสบอก “งั้นแข่งกันไหมล่ะครับ? คราวนี้ผมชนะแน่!!! มั่นใจ!!!” ผมมีความมั่นใจ 100% เรื่องนี้ 555+ “ได้สิ มั่นใจนัก พี่จะแสดงให้ดู หึ หึ” พี่คาออสพูดแล้วยิ้มมุมปาก

สรุป…ผมชนะ:40 พี่คาออสชนะ:40 เสมอ…

_________________จบ_______________

ถึงแม้พี่คาออสจะดูรักผม(!?)แต่ใช่ว่าจะไม่มีผู้หญิงอื่น…ยังไงผมก็คือคนคุ้มกันพี่คาออสเพราะฉะนั้นผมก็ต้องจัดการคู่นอนที่เข้ามาระรานพี่คาออส “พี่คาออส ผมอยากเที่ยวห้างงง” ผมพูดกับพี่คาออส

เมื่อคำขอสัมฤทธิ์ผล ผมได้มาห้างงง “หิวไหม?” คำพูดเรียบๆออกมาจากปากของคนที่ถูกคู่นอนเรียกว่า ‘เสี่ย’ “ผมอยากกินชาบูครับ!” เมื่อมองไปเห็นร้านชาบูที่ดูหน้ากินผมเลยบอกกับพี่คาออส “ได้ๆ ป่ะกินกั…” เสี่ยสุดหล่อไม่ทันพูดจบมีเสียงหวานแสบแก้วหูดังขึ้นจากปากที่ทาลิปสติกสีแดงสด

“เสี่ยคะ! บังเอิญจังเลยค่ะ สนใจไปทานข้าวกับฟีสไหมคะ?” อ๋อ! หลังจากที่เธอพูดจบผมก็รู้ทันทีว่าเธอคือ เจเอนฟีส คู่นอนหลักของพี่คาออส เห็นไปหาทุกอาทิตย์เลย “เอ่อ…” ไอ้พี่คาออสบ้า!!!!! อย่าตอบแค่ เอ่อ สิ!!! “ขอโทษนะครับ วันนี้เสี่ยมีนัดไปทานข้าวกับ… ‘ภรรยา’ ครับ” ผมตอบนุ่มๆแต่เจ็บลึก หึ หึ “ภรรยา!? เสี่ยไม่ได้มีฟีสเป็นคู่นอนหลักคนเดียวเหรอคะ!?” เธอช็อกแล้วหันไปถามพี่คาออส “…” โมโหโว้ยยย ไอ้ผัวเวรนี่!!! “พี่คาออส!!! ผมไม่ได้มีหน้าที่เป็นไม้กันหมานะครับ!!!! ผมหิวแล้วด้วย!!!” จัดการวีนไปซะ หึ “อ๊ะ…ไปครับทานข้าว”

แล้วพวกเราก็ไปกินข้าวทิ้งชะนีนามเจเอนฟีสไว้ “เก่งนะ…อะ กินสิ” พี่คาออสบอกแล้วเอาเนื้อหมูที่สุกแล้วมาจ่อปากผม “อื้อ ง่ำ! อีกอย่างผมไม่ได้เป็นไม้กันหมาให้พี่นะ!!!” ผมตะโกนใส่หูพี่คาออส “น่าๆ ฝึกเอาไว้มีอีกแน่อย่างเช่น…” พี่คาออสว่าแล้วชี้ตะเกียบไปทางซ้าย 9 นาฬิกา “มาเจส?กับ…ผู้ชาย!?” ผมเบิกตากว้างขึ้นเมื่อมองไปเห็นคนที่ระรานเสี่ยนักหนาแต่กลับเดินจับมือผู้ชาย… “แชะ แชะ!” ผมถ่ายรูปไว้เป็นหลักฐาน

เมื่อจบคำพูดของพี่คาออส เราก็นั่งกินกันต่อ

_________________________จบ ______________

ซีรีส์นี้มีหลายตอนแต่จบแต่ละตอนเร็ว นี่รีบคิดให้เลยนะคะเนี่ย! เห็นคนอยากอ่านตอนนี้อาจจะไม่สนุกเท่าไหร่นะ

*1.นิยายทุกเรื่องของเราไม่ได้ต้องการเงินสักบาทและ…จะไม่ตีพิมพ์ด้วยในปัจจุบันแต่อีก 4-5 ปีหน้าอาจจะได้ตีพิมพ์มั้งถ้ามีคนอ่านเยอะงั้น...อีก 5 ปีจะตีพิมพ์แล้วกันนะ...ต้องคนอ่านเยอะด้วยนะ!

หลังจากผมจัดการคุณฟีสก็ผ่านมา 1 เดือนแล้ว…และตอนนี้!!!! ผมเปิดเทอมแล้ว!!! >^<

“พี่คาออสครับ พาผมไปส่งเร็ว!” ผมบอกพี่คาออสแล้ววิ่งไปเปิดประตูรถหรูที่มีคันเดียวในโลก “ไม่ต้องรีบหรอกมหาลัยไม่หนีไปไหนหรอก” พี่คาออสพูดติดตลก

“นั่นสินะ…แล้วเสี่ยจะหนีหนูไปไหม? เสี่ยอย่าทิ้งหนูนะ หนูรักเสี่ยจริงๆนะ!” ผม(ตอแหล)ทำท่าทางน่ารักใส่ “…ถ้ายังไม่อยากโดนจับกดแล้วต้องนอนไป 3 วันก็รีบขึ้นรถ” คำพูดเรียบๆที่ใครโดนก็ต้องกลัวแต่จริงๆพี่คาออส‘เขิน’น่ะแค่แสดงออกแบบคนที่ไม่กล้าให้เห็นหน้าตอนเขินน่ะครับ หุ หุ น่ารักจริงๆ

เมื่อมาถึงมหาลัยวันแรกสิ่งที่หลายคนต้องทำคือ…หาข้าวกินก่อนที่จะเป็นโรคกระเพาะ…ได้ช่ะๆ (ไรท์:ได้ๆ แต่โครตฝืด) “นี่ๆนายชื่อไรอะ?” ผมหันไปมาเห็นนักศึกษาชายคนนึงยืนเล่นโทรศัพท์อยู่ “กูชื่อดิว ซึ่งเป็นชื่อที่โครตโหล T^T” ดิวคร่ำครวญ “กู เรน ว่าแต่มีร้านอะไรอร่อยๆบ้างไหมวะ กูยังไม่ได้กินอะไรเลย” ผมบอก “ร้านลุงสัวไง ข้าวผัดอร่อยมาก” ดิวบอกแล้วจับมือผมไปที่ร้านลุงสัวอะไรนั่น

“Stop Boy!!!!!” เสียงที่ผมคุ้นเคย…พี่เอบรอนด์ “เรน…อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวมาก เรนเป็นของนายคนเดียว พี่ยังไม่อยากโดนนายฆ่า…อ๋าาาาาา!!!!!!” พี่เอบรอนด์ไม่ทันพูดจบเสียงโทรศัพท์ที่ผมรู้เลยว่ามาจากพ่อทูนหัวผมแน่นอน “ใครวะ” ไอ้ดิวถาม “รุ่นพี่กูเอง…พอดีแฟนกูโครตหวง เศร้า T^T” ผมบอกโดยที่ทำหน้ามุ่ยๆ “มึงหยุดเถอะ มึงหน้าสวย…กูขึ้นแล้ว…” พอดิวพูดจบผมก็มองไปที่…ของดิว… “มึงโครตเลว มึงขึ้นเพราะเพื่อนมึงที่หล่อสุดในสามโลก” ผมโวยวาย “ถ้ามึงหล่อกูก็เทพบุตรแล้ว” ไอ้ดิวเลว!!!!!!! “ไปๆ เรียน” ไอ้ดิวบอก

“เสี่ยเขารับฉันค่ะ! คนอื่นไม่มีสิทธิ์ 555+” เสียงนั้นดังตรงมาจากผู้หญิงที่ผมคุ้นเป็นอย่างดี… “มาเจส” ผมเอ่ยเบาๆแต่หล่อนกลับได้ยิน “อุ๊ยตาย! ใครคะเนี่ย? บอดี้การ์ดของเสี่ยมาตามฉันเหรอคะ” น้ำเสียง…คำพูด…อยากจะจับมันมายิงแต่พี่คาออสยังไม่อนุญาตให้ผมใช้อาวุธนี่สิ!!! “ดิว…เมื่อไหร่อ.จะเข้า?” ผมหันไปถามดิวที่กำลังม่อสาว “มึงช่างขัดเนอะ! อ.เข้า 8:30 นี่เพิ่ง 8:20” เมื่อดิวพูดจบโทรศัพท์ผมก็ดัง ‘you dead now…ปัง!’ นั่นแหละเสียงเรียกเข้าผม ทุกคนในห้องหันมามองผม

สรุปพี่คาออสโทรมา… “ว่าไงครับ?” ผมถามไปแบบส่งๆเนื่องจากโมโห ‘เป็นไงบ้าง เจอเพื่อนไหม’ อีกฝ่ายถามกลับ “เจอคนนึงครับชื่อ ดิว แต่เจออีกคน…มาเจสน่ะครับ…” ผมไม่อยากจะพูดต่อแล้ว… ‘มาเจส!!!!! เดี๋ยวพี่ให้ฟางไปเรียนด้วยจะได้คุ้มกันได้…’ เสี่ยสุดหล่อบอกให้ผมนึกถึงคนที่อยู่แสนไกล พี่ฟางอายุมากกว่าผมหลายปีแต่หน้าเด็กมากหน้าติดหวานแต่พี่ฟางหายไปนานมากแล้ว…

_________________จบ________________