เนื้อเรื่องในอดีต: ณ ป่าโฮตารุที่ตั้งอยู่ในอาณาเขตต้องห้ามของเมืองอิโตริในเขตชนบทที่ห่างไกลจากโตเกียว เดิมทีป่าโฮตารุเป็นที่ตั้งของศาลเจ้าโมริ ซึ่งเป็นที่เคารพบูชาของชาวเมืองอิโตริ รอบๆบริเวณศาลเจ้าโมริมีป่าสีเขียวขจีที่เป็นทิวทัศน์ที่สวยงามเป็นสถานที่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามของธรรมชาติมากและในยามค่ำคืนก็จะมีหิ่งห้อยออกมาโบยบินเล่นแสงจันทร์เป็นจำนวนมากและในทุกฤดูร้อนของทุกปีชาวเมืองก็จะมีงานเทศกาลดอกไม้ไฟฤดูร้อนเกิดขึ้นทุกปีและจัดขึ้นในเขตของศาลเจ้าโมริ จนกระทั่งคืนหนึ่งในงานเทศกาลฤดูร้อนได้เกิดเหตุระเบิดเกิดขึ้นและเกิดไฟไหม้ทั่วทั้งเขตและศาลเจ้าโมริได้ถูกแรงระเบิดจนทำให้เกิดความเสียหายหนัก ในค่ำคืนนั้นได้มีผู้คนเสียชีวิตเป็นจำนวนมากจนไม่สามรถประมาณได้และยังมีชาวเมืองที่ได้รับบาดเจ็บอีกจำนานมาก และหลังจากเกิดเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้ทำให้ป่าโฮตารุและศาลเจ้าโมริได้กลายเป็นเขตต้องห้ามของเมืองอิโตริจนถึงปัจจุบัน รวมทั้งมีเรื่องเล่าต่างๆมากมายที่กล่าวถึงดวงวิญญาณของชาวเมืองอิโตริที่ได้ตายในค่ำคืนนั้นว่าดวงวิญญาณเหล่านั้นไม่ได้ไปที่ไหนไกลแต่ยังคงวนเวียนอยู่ที่นั้นตลอดมาและทุกๆฤดูร้อนของทุกปีก็ยังมีเสียงของการจัดเทศกาลฤดูร้อนเกิดขึ้นในป่าโฮตารุนั้นทุกปีเรื่อยมาโดยไม่ได้เกิดจากฝีมือคนในเมืองอิโตริแต่อย่างไร จนเรื่องราวเหล่านั้นได้เริ่มหายไป

ฉาก: ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในโตเกียว

เนื้อเรื่อง:เมื่อเสียงออดรอบสุดท้ายของวันดังขึ้น แล้วหลังจากนั้นก็มีเด็กนักเรียนจำนวนมากเดินออกจากโรงเรียนเพื่อที่จะกลับบ้าน

เนื้อเรื่อง:โทวกะกำลังเดินกลับบ้าน แล้วมีเพื่อนผู้ชายในห้องเดินเข้ามาหาโทวกะ

ไรโตะ:"โทวกะซังรก่อนสิ!"

โทวกะ:"ไรโตะคุงมีอะไรงั้นหรอ"

ไรโตะ:"นี่ก็ปิดเทอมแล้ว ช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ปีนี้เธอจะไปไหนงั้นหรอ"

โทวกะ:"ฉันกะว่าจะไปหาคุณปู่ที่เมืองอิโตริหนะ แต่ก็ไม่ได้ไปมา 4 ปีแล้วแหละ ไม่รู้ว่าทุกอย่างที่นั่นจะยังคงเหมือนเดิมหรือเปล่า"

ไรโตะ:"เมืองอิโตริงั้นหรอ น่าสนใจดีนะ"

โทวกะ:"อือ คงงั้นมั้ง หวังว่าทุกอย่างจะยังคงเหมือนกับเมื่อก่อน"

เคจิ:"ไรโตะ! ฉันจะไปซื้อของเลยอยากให้นายไปเป็นเพื่อนหน่อย"

ไรโตะ:"ได้สิ รอแป๊บ!"

ไรโตะ:"งั้นโทวกะ ฉันไปก่อนนะ เจอกันเปิดเทอมหน้านะ บายบาย"

เนื้อเรื่อง:หลังจากนั้นโรโตะ และโทวกะก็โบกมือลากัน

ฉาก:ตัดมาที่บ้านของโทวกะ

โทวกะ:"กลับมาแล้วค่ะ"

แม่:"กลับมาแล้วก็ขึ้นไปเก็บของซะ พรุ่งนี้จะได้ไปรอรถไฟแต่เช้า"

ฉาก:เช้าวันต่อมา

เนื้อเรื่อง:โทวกะกำลังเดินลากกระเป๋าออกจากบ้าน แม่ได้เดินออกมาส่งโทวกะที่หน้าบ้าน

โทวกะ:"แม่คะ ไปก่อนนะคะ"

แม่:"โทวกะ เอาของครบหรือยัง"

โทวกะ:"ครบแล้วค่ะ"

แม่:"เดินทางปลอดภัยนะโทวกะ"

โทวกะ:"ค่ะ"

ฉาก: 3 ชั่วโมงต่อมา ณ เมืองอิโตริ

โทวกะ:"สวัสดีค่ะคุณปู่"

ปู่:"ในที่สุดก็มาถึงจนได้ ไม่ได้เจอกันตั้ง 4 ปี โตขึ้นเยอะเลยนะหลานเนี่ย"

โทวกะ:"ค่ะ หนูดีใจนะคะที่ได้เจอคุณปู่ งั้นหนูขอเอาของเข้าไปเก็บก่อนนะคะ"

ปู่:"ได้เลย ห้องหลานห้องเดิมนะ ปู่ทำความสะอาดไว้ให้แล้วหละ"

เนื้อเรื่อง:ปู่กับโทวกะก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน

ฉาก:ตัดมาจนถึงช่วงใกล้ตกเย็น

เนื้อเรื่อง:ในขณะนั้นโทวกะกำลังจะออกไปเดินเล่นข้างนอก ปู่จึงเดินเข้ามาคุยกับโทวกะ

ปู่:"โทวกะ จะออกไปไหนงั้นหรอ"

โทวกะ:"กำลังจะออกไปเดินเล่นค่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูจะรีบไปรีบกลับค่ะ"

ปู่:"งั้นระวังตัวด้วยนะ รีบกลับมาให้ทันทานข้าวเย็นหละ"

โทวกะ:"ค่ะ จะรีบกลับมาก่อนค่ำนะคะ"

เนื้อเรื่อง:ในขณะที่โทกะกำลังเดินเล่นเพื่อลำลึกถึงเรื่องราวที่เคยเจอมา ก็เดินมาถึงที่ ที่ทำให้โทวกะจำเรื่องราวที่ไม่สามารถลืมได้ถึงแม้ระยะเวลาจะผ่านไปถึง 4 ปี โทวกะได้เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าทางเข้าศาลเจ้าโมริที่ตั้งอยู่ในป่าโฮตารุ ในระหว่างนั้นโทวกะก็เริ่มนึกถึงเรื่องที่อยู่ในควาทรงจำของเธอ

เนื้อเรื่อง:หลังจากนั้นภาพทั้งหมดก็ย้อนกลับมาที่ความทรงจำของโทวกะในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเมื่อ 11 ปีก่อน

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นตามจับผีเสื้อมาเรื่อยๆจนหลงเข้ามาในป่าโฮตารุโดยไม่รู้ตัวจนหาทางออกไม่เจอ จึงนั่งร้องไห้เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่มีใครมาเจอเธอ แล้วจู่ๆก็มีชายใส่หน้ากากจิ้งจอกเดินเข้ามาหาเธอ

แต่เนื่องด้วยความดีใจโทวกะจึงวิ่งเข้าไปเพื่อหวังจะกอด แต่คนๆนั้นกลับหลบโทวกะ จนโทวกะล้มหน้าขมำพื้น แต่เธอไม่ละความพยายาม เธอจึงพยายามวิ่งเข้าไปกอดผู้ชายคนนั้นใหม่ แต่ครั้งนี้กลับโดนกิ่งไม้เคาะหัว

โทวกะ:"(ร้องไห้) ทำไมนายใจร้ายจัง แค่นี้ก็จำเป็นต้องตีด้วยหรอ เป่าให้เลยนะ"

ชายปริศนา:"แล้วใครให้เธอพยายามกอดฉันหละ"

โทวกะ:"ฉันก็แค่ดีใจเท่านั้นเอง ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ"

ชายปริศนา:"เลิกงอแงได้แล้วฉันขอโทษ

เธอเป็นใคร แล้วทำไมมาอยู่ในป่าคนเดียว รู้ไหมว่าที่นี่มันอันตรายมากแค่ไหน"

โทวกะ:"ฉันชื่อ โทวกะ แล้วฉันก็หลงทางเข้ามาอยู่ในป่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จำได้แค่ว่าวิ่งตามจับผีเสื้อมาเรื่อยๆ พอรู้สึกอีกทีก็หลงทางแล้ว"

ชายปริศนา:"งั้นหรอ ถ้างั้นก็จับไม้นี้ไว้ แล้วเดินตามมาเงียบๆฉันจะพาไปส่งที่ทางออก แล้วก็อย่าถามอะไรด้วย

เนื้อเรื่อง:โทวกะก็ได้เดินจับกิ่งไม้ที่ผู้ชายปริศนายื่นให้ เพื่อที่จะได้ออกมาจากป่า

เนื้อเรื่อง:หลังจากออกมาถึงหน้าทางออก โทวกะดีใจมาก แล้วหันกลับไปหาผู้ชายปริศนาก่อนที่จะเดินไปตามทางที่ชายปริศนาบอก

ชายปริศนา:"เดินตามทางนี้ไปเรื่อยๆเธอก็จะเจอหมู่บ้านของเธอ รีบไปซะก่อนที่เธอจะทำให้ทุกคนเป็นห่วงเธอไปมากกว่านี้"

โทวกะ:"(ยิ้ม) ขอบคุณนะชายแปลกหน้าที่ช่วยฉัน"

เนื้อเรื่อง:หลังจากที่โทวกะได้โบกมือลาชายปริศนาเสร็จแล้ว เธอก็กำลังจะเดินไปตามทางที่ชายปริศนาบอกไว้ แต่เธอก็ได้หันหน้ากลับไปเพื่อที่จะถามชื่อของชายคนนั้นแต่ก็ต้องเจอกับความว่างเปล่า แล้วเธอจึงเดินต่อไปจนมาเจอกับคุณปู่กำลังตามหาเธอจนตกเย็น

โทวกะ:"คุณปู่! หนูอยู่นี่ค่ะ"

ปู่:"โทวกะ! เป็นอะไรไหม ปลอดภัยหรือเปล่า บาดเจ็บตรงไหนไหม"

โทวกะ:"หนูไม่เป็นไรค่ะ สบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"

ปู่:"(ถอนหายใจ) ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว รีบกลับบ้านเถอะมันค่ำแล้ว แถวนี้ยิ่งอันตรายอยู่"

โทวกะ:"ค่ะ หนูก็เริ่มรู้สึกหิวแล้วเหมือนกัน"

ปู่:"งั้นรีบกลับเถอะ วันนี้ปู่ทำชูชิของโปรดหลานไว้ด้วย"

เนื้อเรื่อง:โทวกะจึงหันหน้ากลับไปทางเข้าศาลเจ้าอีกครั้ง ก่อนที่จะรีบเดินตามคุณปู่กลับบ้าน โดยที่เธอไม่ได้เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอวันนี้ให้ปู่ได้ฟัง