ในเมืองกรุงที่แสนวุ่นวายทั้งรถที่แล่นไปแล่นมาทั้งผู้คนที่มากมายทำให้ผมรู้สึกแย่ไม่เหมือนที่ชนบทที่ผมเคยอยู่ทีี่นั้นมันทั้งเงียบสงบผู้คนก็รู้จักกันดีและคอยช่วยเหลือกันเอ่อ ผมลืมเเนะนำตัวไป ผมชื่อแคลนอายุ41ปีผมเกิดวันที่ 18 มิถุนายน ซึ่งอีก3วันก็จะถึงวันเกิดผมแล้ว

ถ้าถามว่าทำไมผมมาทำงานที่นี้ทั้งที่ผมไม่ค่อยชอบเมืองกรุงก็เพราะก่อนที่แม่กับพ่อผมจะเสียท่านทั้ง2บอกว่าคุณอาอยู่ที่นี้ผมเลยทั้งใจมาหาท่าน

ปลี้นๆ ทันใดนั้นก็มีเสียงแตรถยนต์ดังขึ้น

"เห้ย! ระวัง"

เมื่อสิ้นสุดเสียงก็มีชายคนหนึ่งที่วิ่งไปพลักชายคนที่กำลังจะโดนชนให้ออกไปจนตนนั้นโดนรถชนเข้าอย่างจังซึ่งคนที่โดนรถชนก็อื่นแครนนั้นเองร่างของแครงลงไปอยู่ที่พื่นพร้อมกับของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากตัวแครนไม่หยุด

"เห้ย! ไอ้หนุ่มทำใจดีๆอย่าผึ้งหลับหละ"

คนที่คับรถชนก็รีบลงมาดูแครนอย่างไวคนแถวนั้นก็รีบมาดูบางคนก็รีบเรียกรถพยาบายบางคนที่เห็นของเหลวสีแดงเต็มพื้นถนนก็เป็นลมบ้างบางคนก็ลนจนทำอะไรไม่ถูกบางคนก็ยื่นตัวแข็งส่วนบางคนที่มีสติก็รีบไปดูแครนบนท้องถนนตอนนี้วุ่นวายมาก

ตำรวจแถวนั้นจึงต้องรีบมาดูแล้วยุติความวุ่นวายก็จะประถมพยาบาลเบื่องตนให้แครน

"เจ็บยัง"

แครงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ซีด

"อดทนหน่อยนะครับรถพยาบานกำลังมาแล้วครับ"

ตำรวจคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวน

"คุณตำรวจไปทำหน้าที่เถอะครับปล่อยผมไว้นี้เเหละ:

"ไม่ได้ครับนี้ก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ผมนะครับ"

"ด้วยชุดคุณตำรวจก็เปลื่อนหรอกครับ"

"ถ้าชุดไม่เปลื่อนแล้วต้องแลกกับชีวิตคุณผมก็ไม่ควรเป็นตำรวจ:

คุณตำรวจพูดแล้วก็ยิ้มให้แครน

"ฮ่า ฮ่า คุณตำรวจเป็นคนดีจังนะครับ"

"ขอบคุณที่ชมครับรถพยาบาลมาแล้วครับ"

ณ โงพยาบาล

"คุณตำรวจค่ะเราคงช่วยอะไรไม่ได้มากนะค่ะ"

คุณหมอท่านหนึ่งไปเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

แล้วหมอท่านนั้นก็เดินไปบอกข่าวร้ายกับคุณตำรวจ

"ทำไมละครับ"

"เพราะร่างกายคนไข้เสียหายไปหลายจุดมากค่ะและถ้าทำการผ่าตัดก็จะมีความเสี่ยงสูงที่คนไข้จะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกค่ะ"

"ผมเข้าใจแล้วครับผมขอเข้าไปคุยกับเข้าได้ไหมครับ"

"เชิญเลยค่ะ"

หลังจะหมอท่านนั้นพูดจบก็เดินออกไปด้วยความรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยส่วคนที่อยู่ในห้องนั้นก็เดินออกไปคุณตำรวจคนนั้นจึงเดินเข้าไปหาแครน

"เอ่อ คือ"

"ผมรู้ครับว่าผมต้องต*ย"

แครนรู้ตัวดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนจึงได้พูดขัดคุณตำรวจไปแล้วยิ้มให้

"คุณชื่ออะไรหรอครับ"

"ผมชื่อแครนครับแล้วคุณตำรวจละ"

"ผมชื่อซานครับ"

ทั้งคู่ก็คุยกันไปสักพักด้วยใบหน้าที่มีความสุขจนซานได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นซึ่งเสียงนั้นทำให้ใบหน้าที่มีความสุขของเขาบิดเบียวแล้วดวงตาของซานก็เริ่มแดงขึ้นจนมีน้ำตาคลออยู่ไม่นานน้ำตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งก็ไหลออกมาไม่หยุดปากก็เริ่มสั่นหน้าก็เริ่มแดง

เสียงนั้นก็คือเสียง"ตื้ด~"การเครื่องวัดการเต้นของหัวใจสิ่งที่ซานเห็นไนหน้าจอเครื่องก็คือเส้นตรง

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเงาบางอย่างปรากฏขึ้นข้างๆตัวของซานที่กำลังร้องไห้อยู่ซึ่งซานก็ไม่สามารถเห็นเงาๆนั้นได้เงาที่ปรากฏขึ้นก็ค่อยๆชัดขึ้นเลยๆจนทำให้เรารู้ว่าเงานั้นเป็นวิญญาณของแครนส่วนอีกร้างหนึ่งก็เป็นวิญญาณที่แครนช่วยไว้

"ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี้ละ"

"เอาก็ฉันเป็นเทพมาพานายไป"

"แล้วนายชื่ออะไร"

"ฉันชื่อเนลเราไปกันได้ยัง"

"อืมๆ"

จากนั้นร่างของทั้งสองก็ค่อยๆหายไปบนสวรรค์ก็มีเทพอยู่ท่านหนึ่งยื่นอยู่เหมือนรออะไรสักอย่างและทันใดนั้นสิ่งที่เขารอก็มาถึงเทพท่านนั้นก็รีบเดินไปหาอย่างเร็ว

"ไอ้ลูกบ้าเล่ามาเกิดอะไรขึ้น"

เทพท่านนั้นเดินไปบิดหูของไอ้ลูกตัวดีอย่างเนลจนเนลต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บจากนั้นเนลก็ค่อยๆเล่าเหตุการณ์ในผู้เป็นพ่อฟัง

"เอ่อ! ข้าชื่อเอเวี่ยนข้าต้องโทษแทนลูกข้าด้วย"

พอเอเวี่ยนฟังจบก็หันไปก้มหัวขอโทษแคลน

"ไม่เป็นไรหรอแล้วพวกท่านลงไปโลกมนุษย์ทำไม"

แคลงพูดอย่างไม่ได้ใช่ใจอะไรแล้วจึงถามสิ่งที่ตนสงใสออกมา

"คือพวกข้าจะลงไปตรวจสอบความเรียบของโลกมนุษย์ทุกๆ10ปี เพื่อกันไม่ให้ปีศาจมาเยือนบนโลกมนุษย์ได้เหมือนในอดีตกาลเมื่อปีศาจมาเยือนโลกมนุษย์เมื่อนั้นเมืองของมนุษย์จะพังพินาศไม่เหลือชิ้นดีพวกข้าจึงต้องป้องกันไว้ก่อนเพื่อที่จะไม่ให้โศกนาฏกรรมครั้งนั้นเกิดขึ้นอีก"

"แล้วพวกท่านจะทำยังไงกับฉัน"

"เพื่อเป็นการขอบคุณและไถ่โทษข้าจะให้ท่านไปเกิดให้ในนิยายและให้พรท่าน10ข้อ"

"อืม"

"ขอพรสิ"

เทพเอเวี่ยนก็พอจะรู้ว่าพวกมนุษย์ต้องการอะไรจึงไม่ได้ตื่นเต้นอะไร

"ข้อ 1 ฉันขอให้ฉันมีครอบครัวและมีพี่"

"เอ่อ~"

"ข้อ 2 ฉันขอให้ฉันสามารถคุยกับท่านได้ทุกเมื่อ

ข้อ 3 ฉันขอให้พวกท่านระวังตัวในการไปโลกมนุษย์ให้มากขึ้น

ข้อ 4 ฉันขอให้ทุกคนที่รู้จักฉันมีความสุขไม่เศร้าที่ฉันไม่ได้อยู่กับพวกเขาอีก"

"ล...แล้วขอที่เหลือละ"

"ข้อที่เหลื่อฉันยกให้พวกท่าน"

พอเทพทั้งหลายไปฟังสิ่งที่แครนพูดก็ล้วนตกใจและตกตลึงเป็นอย่างมากเพราะพวกเขาไม่เคยเจอมนุษย์แบบนี้มาก่อน

"เห้ย! ข้าจะแทนเจ้าก็แล้วกัน

ข้อ 5 ข้าขอให้เจ้าอ่านความคิดคนอื่นได้

ข้อ 6 ข้าข้อให้เจ้ามีทักษะในการป้องกันตัว"

"เฮ้ย!ผมข้อเองก็ได้"

"งั้นก็ขอมาสิ"

"ข้อ 7 ผมขอให้ผมคุยกับสัตว์ได้และเข้าใจที่มันพูด

ข้อ 8 ผมขอให้พวกท่านได้ทำสิ่งที่พวกท่านอยากทำสักครั้ง

ข้อ 9 ผมขอให้ซานเจอแต่เรื่องดีๆ

ข้อ 10 ผมขอให้เทพทุกท่านมีความสุข"

แคลนพูไปก็นึกถึงทุกคนไป

"ฉันขอไปกับนายด้วยได้ไหม"

เนลพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจว่าแคลงจะให้ไปด้วยหรือเปล่า

"ถ้านายต้องการยังงั้นฉันก็จะให้ไปด้วย"

แคลนพูดแล้วยิ้มออกมา

"เพื่อเป็นการลงโทษเจ้าต้องไปในฐานะกระรอกเท่านั้น"

เอเวี่ยนนั้นไปพูดกับเนลด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"ครับท่านพ่อ"

"เรา 2 คน จะได้ไปตอนไหนหรอครับ"

แคลนเอิ่ยถามเอเวี่ยว

"ตอนนี้เเหละแปลบนึงนะ"

พอเอเวี่ยนพูดจบประโยตก็มีเสียงดีดนิ้วดังขึ้นพอสิ้นเสียงดีดนิ้วร่างของแคลนกับเนลก็ค่อยๆหายไป

ในเมืองแห่งหนึ่งที่สงบสุข ที่ใจกลางของเมืองนั่นจะมีตึกตึกหนึ่งตั้งตะหง่าอยู่

ข้างนอกของตึกนั้นจะมีสีขาวตัดกับสีแดงส่วนด้านในจะใช้เป็นสีขาวนวลเวลามองทำให้รู้สึกสบายตาในตึกนั้นจะมีคนใส่เสื้อกลาวสีขาวบางก็อยู่ข้างนอกห้องบ้างก็อยู่ข้างในห้องและจะมีผู้หญิงที่ใส่ชุดกับกระโปรงสีขาวมีหมวกสีขาวและโรงเทาสีข้าวตึกตึกนั้นก็คือโรงพยาบาล

บนชั้นที่ 4 ของโรงพยาบาล จะมีอยู่ห้องหนึ่งที่มีเด็กชายคนหนึ่งกำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียงคนไข้ข้างๆเด็นชายคนนั้นจะมีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ 36 ปี กำลังหลั่งน้ำตาออกมาพร้อมมองไปที่คนที่คลาดว่าน่าจะเป็นลูกชายของเขาอย่างเศร้าโศกที่ตอนนั้นตนไม่สามารถช่วยอะไรลูกชายได้เลยจากนั้นเขาก็ฟุบหน้าลงกับเตียงคนไข้แล้วเอามือของตนไปจับมือของลูกชายไว้แล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"พ่อครับอย่าร้องไห้สิครับนอสไม่อย่าเห็นนะครับ"

แคลนลืมตาขึ้นมาก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้แล้วจับมือของตนอยู่แคลนรู้สึกงงเป็นอย่างมากแต่อยู่ๆก็มีความสลงจำของคนคนหนึ่งเขามาในสมองของเขา เขาจึงได้รู้ว่าตนอยู่ในร่างของนอสแล้วชายที่ร้องไห้อยู่คือพ่อของเจ้าของร่างนี้มีชื่อว่าฮาส

"อือ นอสลูกเป็นไงบ้าง"

ฮานเมื่อเห็นนอสฟื้นขึ้นมาก็ดีใจมากเลยรีบเช็ดน้ำตาแล้วเอิ่ยถามไปด้ายความเป็นห่วง

"ผมไม่เป็นไรแล้วครับ"

"อืม ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ลูกต้องนอนโรงพยาบาลอีก 2 วันนะ"

"ครับ"

"ดีมากนอนเถอะ"

ฮาสพูดพร้อมนำมือไปลูบหัวนอสอย่างเบามือมันเลยทำให้นอสรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมากไม่นานนอสก็กลับไป

2 วันผ่านไปเร็วเหมือนโกหก

ณ บ้านของฮาส

"วันนี้พี่แคลพี่ดาสพี่มาสและน้าคานจะย้ายมาใช้ไหมครับ"

"ใช้ ถ้าพ่อจำไม่ผิดหน้าจะมาถึงตอนบ่าย 2 นะ"

"โอเคครับผมไปเดินเล่นก่อนนะครับ"

"อืม ระวังตัวด้วยละ(นอสดูแปลกไปนะเป็นอะไรหรือปล่าว)"

"เดินระวังๆน่าาน้องรัก(ไปได้ก็น่ารำคาญชะมัด)"

"ครับ(พ่อก็ดี๋ดี...ส่วนพี่ก็แย่ หึ คงไม่คิดว่าเราอ่านใจคนได้สินะ)"

นอสพูดจบก็เดินข้างนอก

"เฮ้อ! นายจะซ้อนอีกนานไหมเนล"

นอสเดินไปหยุดอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มุมหนึ่งขอบบ้าน

"เฮ้อ! ไม่สนุกเลย"

"สนุกกับผีป้าแกสิลงมา!"

"อจึ๋ย! ไม่ต้องตะคอกก็ได้ค้าบะเนลจะลงไปเดี้ยวนี้เหละค้าบบ"

"อืม เร็ว[มันเป็นเทพจริงป่ะเนี้ยคุณเอเวี่ยน]"

"[ฉันก็ไม่รู้...ใครให้มันผ่านมาเป็นเทพเนี้ยเรื่องแค่นี้ยังต้องกลัวเลยไม่น่ารอด]"

"[ผมก็ว่างั้น]"