เบื้องหน้า ท้องฟ้าสีคราม ทะเลสะท้อนสีเดียวกันกับท้องฟ้า

เด็กชายวัย 13ปี นั่งก้มเอามือปิดหน้าน้อยๆเอาไว้ พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา มีแต่เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาเบาๆ

"พี่ชาย" เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งตะโกนมาจากอีกฟากหนึ่งของหาด รีบวิ่งมาจนหกล้ม เด็กชายปาดน้ำตารีบวิ่งไปช่วย "ไม่เป็นอะไรนะอานัสเตเชีย เจ็บมากไหม" "ไม่เป็นไรค่ะ" ยิ้มน้อยๆแสนจะไร้เดียงสา

แต่เมื่อมองเห็นพี่ชาย ตาแดงๆ ก็อดไม่ได้ที่ถามออกไป "พี่ชายร้องไห้ทำไม? คุณลุงตีพี่ชายหรอค่ะ?" แล้วน้ำตาใสๆก็ไหลออกมา

"ร้องไห้ทำไม เจ็บมากหรออานัสเตเชีย" เมื่อนึกถึงคำถามที่เด็กน้อยถาม ก็พอรู้สาเหตุ รีบปลอบโยน "โอ้ๆ อย่าร้องๆ ไม่มีใครตีพี่หรอก "

เด็กน้อยเอียงคอมองด้วยความสงสัย" แล้วพี่ชายร้องไห้ทำไม หรือไม่สบาย เดี๋ยวอานัสเตเชียให้ลุงพ่อบ้านพาไปหาหมอไหม''

"พี่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่อานัสเตเชียมาที่นี่ได้ยังไง? ลุงพ่อบ้านล่ะ" เด็กชาย มองไปรอบๆ ไม่เจอลุงบ้านที่ติดตามเด็กหญิงไม่เคยห่าง

"อานัสเตเชีย แอบหลบออกมา" เด็กน้อยตอบด้วยสีหน้าใสซื่อ

"ก็อานัสเตเชียไปหาพี่ชายที่ประจำ ไม่เจอ แล้วพ่อบ้านก็ไม่ยอมพามาที่ชายหาดบอกพายุกำลังจะมาไม่ให้ออกมา" อานัสเตเชีย ตอบเสียงฉะฉาน

"อานัสเตเชีย จะอยู่กับพี่ตลอดไปได้มั้ย"

"ได้สิ อานัสเตเชียรักพี่ชายที่สุด"

พ่อของเด็กชายพาเค้ากับแม่มาอยู่ที่นี่ เนื่องจากแม่ของเขาาป่วยหนัก ในที่สุดข่าวร้ายที่ไม่มีใครคาดถึง เช้ามืดของวันนี้แม่ของเขาได้จากโลกนี้ไปตลอดกาล

ฝนตกหนัก ท้องฟ้ามืดมิดจนมองไม่เห็นแม้แสงดาว ทางบนภูเขาคดโค้งลาดชัน มีรถสีดำคัน 2 คัน กำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง

เอี๊ยดดดดดดดด โครม เสียงกราปะทะของบางสิ่งดังสนั่นไปทั้งหุบเขา รถชนเข้ากับขอบกั้นถนน คนขับรถเสียชีวิตทันที ชายอีกคนหนึ่งที่นั่งด้านหลังสลบไปไม่ได้สติ มีเงาหญิงสาวคนหนึ่งร่างเปียกโชกไปด้วยเลือด อุ้มเด็กน้อยวิ่งออกมาจากรถ

"พวดมึงวิ่งตามไป ข้าจะจัดการตรงนี้เอง" หัวหน้าของกลุ่มชายชุดดำ 3คน ที่ลงมาจากรถสีดำอีกคัน เดินลงมาสำรวจ รอบๆ

ฝนยังคงตกหนัก วิสัยทัศน์มองเห็นชัดเจนำด้ไม่กี่เมตรเท่านั้น

"ฝนตกหนักขนาดนี้ คงไม่เจอ ทำไงดีลูกพี่" ชายชุดดำอีกคนหนึ่ง เดินวนดูบริเวณรอบๆ รถที่พังไปทั้งคัน

"แล้วในรถล่ะ ใครยังหายใจอยู่ยิงทิ้งให้หมด''

เปรี้ยง! เปรี้ยง! เสียงปืนดังขึ้นสนั่น ไม่นานชายชุดดำพวกนั้นก็จากไป

หญิงสาวร่างเปรียกโชกทั้งเลือดทั้งน้ำฝน อุ้มเด็กหญิงคนหนึ่งแอบอยู่ในพุ่มไม้ "ชู่ๆ เงียบๆ ไว้นะคะ ไม่ต้องกลัวนะลูก แม่อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ใกล้ๆ แม่ไว้นะคะ"

ชั้น 11 ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งถูกปิดยกชั้น หมอและพยาบาลต่างวิ่งกันอลวน กษัตริย์กับพระราชินี ถูกรอบปลงพระชน ทั้งสองพระองค์พาองค์หญิงน้อยไปพักตากอากาศที่บ้านริมชายทะเล ไม่มีใครรู้การเสด็จครั้งนี้ ทรงพาบอดี้การ์ดไปด้วยไม่กี่คน ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกซุ่มโจมตีตอนขากลับ ทั้งฝนตกหนักการไปช่วยเหลือพื้นที่บนทางภูเขานั้นใช้เวลานานมาก กว่าจะไปถึง ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว

"ทรงเป็นอย่างไรบ้าง" ท่านหญิงมาเรีย เมื่อลงจากเฮลิคอปเตอร์ รีบถามอาการของพระเชษฐาทันที

"ทั้งสองพระองค์ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ทรงสิ้นพระชนม์ก่อนจะมาถึงโรงพยาบาล" หมอใหญ่ประจำโรงพยาบาล น้ำเสียงสั่นเครือ ความสูญเสียครั้งนี้ใหญ่เหลือเกินแม้ชายชราที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเช่นเขาก็ไม่อาจระงับความสะเทือนใจได้เลย" แต่องค์หญิงทรงปลอดภัย" หมอใหญ่รีบเดินนำพาท่านหญิงไปยังห้องพักพิเศษ มีเด็กน้อยตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ แววตาเลื่อนลอย วางเปล่า ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

ท่านหญิง โผเข้ากอดร่างน้อยๆ นั้นไว้ "อาอยู่ที่นี้แล้วนะ ไม่ต้องกลัวนะคะปลอดภัยแล้ว" แต่เด็กน้อยก็ไม่ขยับ ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา มีแค่ความเงียบ

"คุณหมอ เกิดอะไรขึ้นค่ะ"

"อ่อ ตั้งแต่มาถึงองค์หญิงก็อยู่สภาพนี้แล้ว ไม่โต้ตอบหรือแสดงความรู้สึกใด คาดว่าน่าจะช๊อคจนไม่อาจรับรู้อะไร" หมอใหญ่รีบแจ้งอาการ

"โถ่ เกิดอะไรขึ้นกับหนูลูก" ท่านหญิงกอดหลานตัวน้อยๆ เอาไว้ น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้ ไหลออกมาเป็นสาย

พระเชษฐากับพระเชษฐภคินี สิ้นลมยังไม่พอ หลานก็มีอาการแบบนี้ โชคดีที่หลานชายคนโต ยังอยู่โรงเรียนประจำไม่ได้มาเที่ยวครั้งนี้ด้วย

เด็กน้อยเห็นบิดาที่หมดสติ มารดาที่พยายามพาร่างที่บาดเจ็บอุ้มพาหนี กว่าหน่วยกู้ภัยพบใช้เวลาถึง8ชั่วโมง ตอนที่พบนั้นเด็กน้อยนั่งอยู่ในอ้อมกอดของร่างของมารดาที่หมดลมหาย ทำให้สมองบางส่วนช๊อคและปิดกั้นที่จะรับรู้เรื่องราวต่างๆ เด็กตัวแค่นัั่น

"องค์หญิงทรงช๊อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก จนปิดกั้นที่จะรับรู้ ตอนนี้ไม่สามารถจำเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้ แถมยังสูญเสียความทรงจำที่มีทั้งหมดอีกด้วยค่ะ" หมอจิตเวชเด็ก เมื่อตรวจสอบอาการจนแน่ชัดแล้ว

"จำไม่ได้ก็ดีแล้ว เราก็ไม่อยากให้แกจำมันได้ มันคงโหดร้ายเกินไปสำหรับเด็กตัวแค่นี้" ท่านหญิงมาเรีย กอดร่างเด็กน้อยเอาไว้ตลอด "ไม่เป็นไรนะคะอนัสเตเชีย อากับพี่อเล็กซ์จะปกป้องหนูเอง"

วันนี้ประชาชนของประเทศวัลดัสพากันโศกเศร้า วัลดัสเป็นประเทศเล็กแถบยุโรป กษัตริย์และองค์ราชินี ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต องค์หญิงอนาสเตเชีย บาดเจ็บสาหัส โชคดีที่องค์ชายรัชทายาทไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ทั้งสองพระองค์นั้นเป็นที่รักใคร่ของประชาชนทั้งแผ่นดิน หลังจากพิธีไว้อาลัย เสร็จสิ้น จะมีการแต่งตั้ง รัชทายาทอเล็กซ์ ขึ้นเป็นกษัตริย์พระองค์ต่อไป แต่เนื่องจากพระชนมายุแค่ 14 พรรษาเท่านั้น ท่านหญิงมาเรียจึงดำรงค์ตำแหน่งเป็นผู้สำเร็จการแทน จนกว่าพระองค์จะบรรลุนิติภาวะ

3หวนคืน

เวลาผ่านพ้นไป ปีแล้วปีเล่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา 15 ปี สถานการณ์ในราชวงศ์ไม่สู้ดีนัก โศกนาฏกรรมในครั้งนั้น พวกที่ปลงพระชนกษัตริย์อดัมกับราชินีมิเชล เงามืดที่ชั่วร้ายนั้นต้องการล้มล้างระบบกษัตริย์ พวกมันต้องรู้กำหนดการภายในราชวงศ์เป็นอย่างดีเพราะการเสด็จครั้งนั้นมีน้อยคนที่รู้ มันต้องอยู่ไม่ไกลจากราชวงศ์แน่นอน เป็นคนใกล้ตัวแน่ๆ อาจจะอยู่แค่ปลายจมูก

ท่านหญิงมาเรียหวั่นพระทัยเป็นอย่างมาก จึงส่งตัวรัชทายาทอเล๊กซ์และองค์หญิงอนัสเตเชียออกนอกประเทศ ปิดบังตัวตนและที่อยู่ ไม่มีใครรู้ว่าทั้งสองพระองค์อยู่ที่ใด ท่านหญิงมาเรียบอกประชาชนแค่ว่าทั้งสองพระองค์ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศ หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวใดๆ อีกเลย ราวกับบุคคลสาปสูญ เป็นเวลาถึง15ปี

สนามบินนานาชาติประเทสวัลดัส เครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ ลงจอด ที่ลานจอดส่วนตัวห่างไกล เมื่อประตูเครื่องเปิดออก ชายหนุ่มรูปหล่อผิวสีแทนร่างสูงใหญ่ ดูแล้วน่าจะสูงซัก 190ซม.ได้ โปรยยิ้มตั้งแต่ประตูเปิดออก ยิ้มที่แค่เห็นก็หัวใจละลาย

"อเล็กซ์" ท่านหญิง โผกอดหลานชายสุดที่รัก โน้มคอลงมาหอมแก้มซ้ายขาวไม่ได้เจอตัวเป็นๆ ถึง 15ปี แน่นอนการเดินทางกลับมาครั้งนี้ไม่มีใครทราบ ท่านหญิงหลั่งน้ำตา ว่าที่กษัตริย์เสด็จกลับประเทศแต่ไม่มีขบวนต้อนรับเสด็จไม่มีพิธีใดๆ มันน่าหดหู่ไม่น้อย แต่เพื่อความปลอดภัยของหลานชายจำเป็นต้องทำแบบนี้

"ท่านอา ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วน่ะ'' อเล็กซ์ ประทวง

"สำหรับอา หลานก็ยังเป็นเด็ก โตแต่ตัวเท่านั้นแหละ" ท่านหญิงยิ้มทั้งน้ำตา หลานเธอโตขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ ระยะเวลาที่จากกันมันนานซะเหลือเกิน

"กลับวังไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีเรื่องต้องจัดการอีกมาก"

ข่าวการกลับมาของ รัชทายาทอเล็กซ์ประกาศออกมา ประชาชนทั่วทุกทิศต่างยินดี ในที่สุดว่าที่กษัตริย์ก็กลับมาเหยียบประเทศบ้านเกิด กลับมาพัฒนาประเทศ มาเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรและขวัญกำลังใจให้คนทั้งชาติ

เด็กบางคนไม่รู้จักท่านด้วยซ้ำไป ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร มีแค่รูปพระฉายาลักษณ์สมัยเด็กเท่านั้น จนบางคนคิดว่าท่านหญิงมาเรียยึดอำนาจ ไปเรียบร้อยแล้ว บางคนถึงขั้นคิดว่าทั้งสองพระองค์สิ้นพระชนไปแล้ว

ตุ่ด ตู้ด ตุ้ด ตุ๊ด ตู้ด ตู๊ด เสียงโทรศัพท์มือดังขึ้น

รัชทายาทอเล็กซ์มองดูโทรศัพท์ โชว์ชื่อๆ หนึ่งขึ้นมา "ฮัลโหล"

"โหว่ ใจร้ายอ่ะ น้ำเสียงไรเยื่อใยสุด" เสียงสดใสของหญิงสาวคนหนึ่งดังผ่านโทรศัพท์เครื่องหรู

"เบี้ยวนัดพี่ยังมาพูดแบบนี้อีกก็ได้หรอ" อเล็กซ์น้ำเสียงงอลอย่างเห็นได้ชัด

"น้องไม่ได้เบี้ยวนะคะ วันราชาภิเษกของพี่ น้องไม่มีพลาดอยู่แล้ว" อนัสเตเชียประจบพี่ชายสุดที่รัก

"ก็ไหนตอนแรกบอกจะกลับมาเมื่อวาน แล้วทำไมขอเลื่อนไปกลับวันราชาภิเษกของพี่เลยล่ะ" อเล็กซ์ยังคงน้อยใจน้องสาวที่ผิดนัดอยู่

"น้องมีธุระสำคัญเร่งด่วนต้องเคลียร์ อย่าโกรธเลยน้าาาาา" เสียงออดอ้อนแบบนี้สำเร็จทุกครั้ง

"โอเคๆ มาให้ทันแล้วกัน ถ้าสายล่ะหน้าดู" อเล็กซ์วางสายพร้อมคาดโทษน้องสาว

เฮ้อ! น้องขอโทษนะคะที่ผิดนัด แต่น้องมีธุระของหัวใจต้องไปสะสาง ตอนนี้อนัสเตเชียพักอยู่โรงแรมแห่งหนึ่งในลาสเวกัส เธอต้องการมาให้เห็นกับตาเท่านั้น หลังจากสอบเสร็จ แฟนหนุ่มของเธอก็หายหัวไปเลยแล้วก็ติดต่อไม่ได้ จึงให้บอดี้การ์ดส่วนตัวไปสืบมาให้จนรู้ว่าแฟนหนุ่มของเธอมาเที่ยวที่นี่กับหญิงสาวคนหนึ่ง "เจมส์ เราขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลยนะ"

อนัสเตเชียรีบแต่งตัว มุ่งหน้าไปยังเลาจน์ โรงแรมที่เจมส์แฟนหนุ่มพักอยู่ สอดส่ายสายตาหาชายหนุ่มเป้าหมาย สายตาหยุดไปที่คู่รักคู่หนึ่ง กำลังกระหนุงกระหนิงจูบนวเนียกันไปมาอยู่ที่มุมมืดของเลาจน์ อนัสเตเชียน้ำตาไหลพรากออกมา จะเดินตรงไปที่จุดนั้น แต่มีก็มือหนึ่งยื่นมาขว้างไว้ อนัสเตเชีย มองเจ้าของแขนข้างนั้น"ครูซ!! นายไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัว" เสียงของเธอตอนนี้แข็งกร้าว

"ทำแบบนี้จะดีหรือครับ" ครูซบอดี้การ์ดเงาขององค์หญิง หน้าที่ของเขาคือ เฝ้าดูห่างๆ คอยระวังภัยให้เท่านั้น ให้องค์หญิงได้สามารถใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นปกติทั่วไปไป ตลอด4 ปี ที่ดูแลเมื่ออยู่มหาวิทยาลัยนั้นเขาไม่เคยก้าวมาใกล้ให้คนอื่นเห็นขนาดนี้

อนัสเตเชียมองครูซด้วยน้ำตา"เราต้องการสะสางให้จบ ปล่อย เอามือออกไป"

เฮ้อ! บอดี้การ์ดครูซ จึงปล่อยเธอไป ทำได้แค่มองด้านหลังเท่านั้นเอง

"ไฮ เจมส์"

คนที่ถูกเรียกหันไปตามเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร"ไง อนัสเตเชีย มาที่นี้ได้ไง"

"ไม่แปลกใจเลยหรอ" หญิงสาวเอ๋ยถาม ในดวงตายังมีน้ำใสๆ ไหลคลออยู่

เจมส์ยักไหล่ " แปลกใจ แต่ไม่แคร์"

"ใครค่ะเจมส์" สาวสวยหุ่นเซ็กซี่ ปากแดง ที่นั่งกับเจมส์ เอ๋ยถามชายหนุ่ม "แฟนเก่านะ" เจมส์ตอบอย่างไม่ลังเล

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของแฟนหนุ่ม อนัสเตเชียน้ำตาไหลพราก "ทำไม เจมส์ ทำไมเธอทำแบบนี้ เรารักกันดีไม่ใช่เหรอ"

"นั้นมันที่เธอคิดคนเดียว เราเบื่อเธอแล้ว รู้แล็วก็ไปซักที เกะกะสายตา" เจมส์ตกใจที่เห็นอนัสเตเชียร้องไห้อยู่ไม่น้อย เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน แต่ตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ สำคัญกว่า

"2ปีที่ผ่านมาไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย งั้นเราขอให้เธอโชคดี ลาก่อน" อนัสเตเชียหันหลังเดินออกมาทั้งน้ำตา กำมือเอาไว้แน่น พยายามรวบรวมกำลังทัังหมดเดินออกไปจากวงสนทนาที่น่าทุเรศนี้ แต่เมื่อไปถึงโรแรมทีีพักก็ไม่ยอมกลับห้อง เดินตรงไปที่บาร์เหล้า

"ฮื่อๆ อึกๆ " นี้หรือผู้ชายที่เธอคบมา2ปี ชายที่บอกรักเธอแค่คนเดียว เหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า ถูกยกดื่มจนหมด จนไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนี่งเดินมานั่งข้าง

เขามองดูอาการของเธอตลอดเวลา อนัสเตเชีย เธอรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ หรี่ตาลงมองหญิงสาวที่กำลังร้องไห้ไปดื่มเหล้าไป

@@@@ฝากกดเก็บเข้าชั้น กดหัวใจ กดคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ

4.แค่เงาก็เกลียด

เมื่อหัวค่ำนี้ลีออน อยู่ๆก็ได้รับสายด่วนจากเพื่อนสนิท ไหว้วานให้มารับน้องสาวหัวแก้วหัวแหวน

"ลีออน มะรืนแกจะมางานไหม" อเล็กซ์หลังจากวางสายน้องสาวก็โทรหาเพื่อนสนิททันที

"ไปดิ รับปากไว้แล้วนิ รอมาตั้ง5ปี พลาดได้ไง ฮ่าๆๆ" ลีออน ลาโด้ ทายาทคนเดียวของตะกูลลาโด้ เครือธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ ที่ใหญ่ที่สุดในโลก เมื่อ5ปีก่อน อยู่ๆก็ได้รู้ความลับของเพื่อนสนิท ตั้งแต่สมัยไฮสคูล รัชทายาทประเทศเล็กๆที่ไม่สามารถกลับบ้านเกิดตัวเองได้ ต้องหลบซ่อน ใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาทั่วๆไป

"ข้าวานอะไรอย่างสิ ไหนๆก็จะมาแล้ว ฝากไปรับอนัสเตเชียให้ที่"

"อื้อได้สิ ที่ไหนล่ะ" ลีออนรีบตกปากรับคำทันที

อเล็กซ์ ส่งพิกัดและสถานที่ไปให้ทันทีพร้อมเบอร์โทรครูซ เขาถามจากบอดี้การ์ดเรียบร้อยแล้วหลังจากน้องสาวเบี้ยวนัดครั้งแรก ถึงรู้ว่าน้องไปลาสเวกัส และเหตุผลที่ไป

หลังจากได้พิกัดมา ลีออนรีบไปทันที อยากแนะนำตัวเองให้เธอรู้จัก ทำไมน่ะเหรอ ก็น่ะเมื่อ2ปีก่อน อเล๊กซ์เพื่อนสนิทของเขา เมาเหล้าร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ได้อกหักจากสาว แต่เหตุเพราะน้องสาวสุดรักสุดหวงมีแฟน พลางหยิบรูปสมัยเด็กขึ้นมาให้ดู แค่แวบแรกที่เห็นเขาก็จำเด็กผู้หญิงในรูปได้ อนัสเตเชีย รักครั้งแรกของเขา เด็กน้อยที่อยู่เป็นเพื่อนเล่นที่ชายหาดนั้น หลังจากที่แม่ตายพ่อก็พากลับบ้านทันที เขาไม่เคยลืมสัญญาที่เคยให้ไว้ พอโตมาก็พยายามสืบหาคนที่เคยอยู่บ้านหลังนั้นแต่กลับไม่มีข่าวคืบหน้าอะไรเลย คนที่เคยอยู่บ้านหลังนั้นเหมือนไม่มีตัวตน แต่ช่วงที่กำลังทุกข์ใจหมดหวังกลับจุดใต้ตำตอ เธออยู่แค่ปลายจมูกนี้เอง น้องสาวเพื่อน ฮ่าๆๆ

เมื่อลีออนมาถึงโรงแรมตามพิกัดที่ให้มา รีบโทรหาครูซทันทีกะว่าตอนเช้าจะมารับไปขึ้นเครื่องบินแต่เช้า แต่ปรากฏว่าเธอมาหาแฟนที่เลาจน์อีกโรงแรมหนึ่ง ลีออนจึงตามไปดูเงียบๆ เขาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง หัวใจเจ็บหน่วงแปล๊บ ยิ่งเห็นอนัสเตเชียนั่งดื่มจนเมาขนาดนี้ ยิ่งรู้สึกปวดใจ

"อนัสเตเชีย เธอรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ"

"อื่อ รัก รักมาก" อนัสเตเชียตอบไปเรื่อยตามประสาคนเมา ไม่แม้แต่หันไปมองคนที่นั่งข้างๆ ไม่รู้ยกไปแก้วที่เท่าไร จู่ๆร่างก็ฟุบลงไปนอนกับบาร์

ลีออน ช้อนร่างเธอขึ้นมาอุ้มแนบอกแล้วพากลับห้องพัก โดยมีเงาของครูซเดินตามอยู่ไกลๆ

เมื่อวางร่างคนเมาไร้สติลงบนเตียง "เจมส์" เสียงละเมอของคนเมา ลีออนยืนจ้องมองร่างบางตาแดงกล่ำทั้งๆที่ตัวเขาไม่ได้ดื่มซักหยด ทำไมทั้งๆที่มันนอกใจเธอ ขนาดมาเห็นกับตา เธอก็ยังคิดถึงมัน เขาขบกล้ามแน่น "พี่จะทำให้เธอลืมมันเอง อนัสเตเชีย" ก้มลงจูบ ค่อยๆเพิ่มแรงปรารถนาลงไปในจูบ แล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าออก จนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้คนบางคนตื่นจากการหลับ "โอ้ย ปวดหัวจัง " อนัสเตเชีย ลืมตาปริบๆ มองดูรอบห้อง กลับมาตอนไหน สงสัยครูซพากลับมา หันไปมองนาฬิกา ตายแล้วสายแล้ว เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง รีบลุกขึ้นจากเตียง เห้ย! ทำไมโป๊ ทันใดนั้นเสียงประตูห้องน้ำก็เปิดออก ชายหนุ่มหุ่นนักกีฬาสวมผ้าขนหนูชิ้นเดียวเดินออกมา ยิ้มเรี่ยราดให้เธอ"ตื่นแล้วเหรอ ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ เดี๋ยวไม่ทันเครื่องน่ะ''

"คุณเป็นใคร เกิดอะไรขึ้น" เธอจำได้ว่าไปนั่งกินเหล้าที่บาร์ แล้ว...... ภาพตัด ตายห่า

"พี่ชื่อลีออน เป็นเพื่อนอเล็กซ์ มันสั่งให้มารับแทน ส่วนเกิดอะไรขึ้นน่าจะเดาได้" ขยิบตาให้หนึ่งที

อนัสเตเชียยืนอ้างปากค้างตะโกนเสียงดังลั่น "แกฉวยโอกาสจากคนเมาได้ยังไง แล้วนี้ นี้ ฉันน้องสาวเพื่อนแกน่ะ ไอ้เลว!"

"พี่จะรับผิดชอบทุกอย่างเองไม่ต้องห่วง รีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนเดี๋ยวไปไม่ทันงาน" ลีออนเดินมาข้อนร่างบางขึ้นอุ้มไปทางห้องน้ำ คนถูกอุ้มก็ดิ้นจะเป็นจะตาย แหกปากลั่น "ปล่อยนะ ปล่อยยยยยยยย" แต่ก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้

เครื่องบินส่วนตัวลำหรูของลีออนบินขึ้นสุ่น่านฟ้า จูดมุ่งหมายคือประเทศวัลดัส เพื่อร่วมงานราชาภิเษกของกษัตริย์พระองค์ใหม่

อนันเตเชีย นั่งกำมัดแน่น ตั้งแต่ออกมาจากห้องน้ำเธอไม่พูดซักคำ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนมันค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ไอ้เลวไอ้คนฉวยโอกาส พี่อเล็กซ์คบเพื่อนแบบนี้ได้ยังไง ทำไมครูซถึงยอมให้หมอนี้พาเธอมาส่งที่ห้องได้ ทำไมผู้ชายคนนี้เข้าใกล้ตัวเธอได้อย่างไร ลีออนนั่งมองอนัสเตเชียตลอดทาง แค่ได้ยินเธอละเมอชื่อชายอื่นทำเขาขาดสติ ทำสิ่งที่ไม่ดีลงไป แต่มันก็ทำให้เขาได้รู้ว่าเขาคือชายคนแรกของเธอ แล้วเขาจะต้องเป็นคนสุดท้าย เธอจะจำสัญญานั้นได้ไหม หรือจะมีแค่เขาที่จำได้