เสียงปืนกับเสียงระเบิดดังระงมไปทั่วปฐพี ยานรบของราชนาวีร่วงลงมาจากท้องฟ้า หลังจากที่พวกมันรับกระสุนปืนใหญ่จากห้วงทมิฬของคนตาย รถฮัมวี่ที่กำลังขับหนีตายจากซากยานที่กำลังจะหล่นมาทับถูกสกัดโดยข้าศึกอมนุษย์ สมรภูมิเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องสุดแสนทรมานปะปนกับความหวาดกลัวของมนุษย์ 

ศึกครั้งนี้ไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการเอาชีวิตรอด ทุกคนพยายามกระเสือกกระสนผ่านพื้นดินที่ชุ่มไปด้วยเลือด คราบน้ำมัน และของเสียจากซากศพ ร่างไร้วิญญาณของมนุษย์จำนวนมหาศาลกระจัดกระจายราวกับใบไม้ในวันผลิใบ มันมากจนสุมกองเป็นพะเนิน อากาศเต็มไปด้วยเขม่าควันกับกลิ่นสาปสงคราม

เบลเลียสใช้แรงเฮือกสุดท้ายกระไสตัวเองเข้าหลบตรงซากรถถังที่ไหม้เกรียม ขณะที่กระสุนปืนไม่ทราบที่มาร่อนผ่านอากาศราวกับพายุฤดูร้อน เขากำลังหนีตายไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ ใครก็ตามที่ไร้ซึ่งที่กำบัง พวกเขากลายเป็นศพในเวลาไม่กี่วินาที

ความกลัวเข้าครอบงำเด็กหนุ่ม มือของเขาสั่นเทิ้ม ปืนไรเฟิลจู่โจมในอ้อมแขนก็ไม่มีกระสุนเหลือเลย ลำพังจะใช้แค่มีดสนามไปสู้กับพวกอมนุษย์นั่นคงเป็นเรื่องที่โง่เง่าเกินคำบรรยาย พวกมันมีทุกอย่าง ที่ไม่มีก็คงจะเป็นแค่ความกลัว

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ครุ่นคิดหาทางออกไปจากที่นี่ ฝนระเบิดได้ตกลงมาในบริเวณที่เขาหลบอยู่ มันดังจนหูของเขาอื้อไปชั่วขณะ เขานั่งขดตัวด้วยความหวาดกลัว ในใจภาวนาว่าอย่าร่วงใส่ตรงที่เขาหลบอยู่ก็พอแล้ว เขาอ้อนวอนต่อองค์พระจักรพรรดิและวิญญาณบรรพบุรุษขอให้พวกท่านช่วยคุ้มครองเขาด้วย

ทันใดนั้นเองก็มีผู้รอดชีวิตเข้ามาหลบตรงที่เดียวกับเขา ทหารคนนั้นดูมอมแมมไปด้วยโคลน

"ธอร์ริ!" เบลเลียสดีใจที่รู้ว่าเพื่อนปลอดภัย

"ยังไม่ตายรึ เบลเลียส!" ธอร์ริพูด

"ยังหรอก แต่ถ้าไม่รีบออกไปจากตรงนี้ พวกเราได้ตายแน่!" เบลเลียสพูดด้วยความตื่นตระหนก 

ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน ฝนระเบิดก็ตกลงมาอีกรอบ พวกเขาตกใจนั่งขดตัวปิดหูด้วยความกลัว เมื่อฝนระเบิดหมดระลอกไปพวกเขาจึงเริ่มหารือกันว่าจะทำยังไงต่อ

"เอาไงดี?" ธอร์ริถาม

"ข้าก็ไม่รู้" เบลเลียสตอบ

"ปืนเจ้าเหลือกระสุนไหม?"

"ไม่เหลือเลยสักนัด"

ธอร์ริพยายามนึกหาทางออก เวลามันบีบคั้นให้เขาต้องคิดให้ไว "ทิ้งปืนไปซะ เจ้าพอวิ่งได้ใช่ไหม?"

"ข้าไหว"

"ข้างหน้าเราไม่ไกลมีสนามเพลาะ เราจะวิ่งไปหลบอยู่ที่นั่น จากนั้นค่อยหาวิธีต่อ"

"เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าจะทำแบบนี้"

"คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ"

เสียงระเบิดดังขึ้น ทำให้พวกเขาถึงกับสะดุ้งโหยง

"ร...ระเบิดมันลงถี่จังฟร่ะ!" ธอร์ริสบถด้วยความหงุดหงิด "เราต้องรีบไปแล้ว"

เบลเลียสดูไม่ค่อยมั่นใจ แต่ดีกว่ามานั่งรอความตายอยู่ตรงนี้ "ก็ได้ วิ่งซิกแซกนะ"

"อืม พร้อมไหม"

"ข้าพร้อม"

"วิ่ง!"

พวกเขาลุกพรวดออกจากที่กำบังพร้อมกับวิ่งซิกแซกหลบคมกระสุน มันเป็นเทคนิคช่วยลดโอกาสในการถูกยิงและก็เป็นการวัดนาทีเป็นนาทีตายไปในตัว กระสุนไล่หลังพวกเขาจำนวนมหาศาล ระเบิดก็ด้วย แต่พวกเขาก็ยังวิ่งต่อไป โชคดีที่หมอกควันไม่หนามาก พวกเขาจึงเห็นสนามเพลาะที่อยู่ไม่ไกล

"นั่นไง! เร็วเข้า!" ธอร์ริตะโกนบอกสหายของเขา จังหวะนี้ไม่มีการหยุดวิ่งเป็นอันขาด

อีกไม่กี่ก้าวพวกเขาจะถึงสนามเพลาะแล้ว ขาของทั้งคู่กำลังจะแตะปลายขอบหลุม ทันใดนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น ระเบิดลูกหนึ่งได้ตกลงด้านหลังของพวกเขา แรงระเบิดทำให้ทั้งคู่กระเด็นลอยขึ้นไปในอากาศ และนั่นก็เป็นความทรงจำสุดท้ายที่พวกเขาได้รับรู้ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท