ณ ดินแดน แห่งพระเจ้า

"ทาสของข้า จงมาหาข้าซะ" พระเจ้าตนหนึ่งได้พูดออกมา

ทันใดนั้น ก็มีชายคนหนึ่งปรากฏกายต่อหน้าพระเจ้าตนนั้น ชายผู้นั้นเป็นชายที่มีรูปร่างสง่างาม เปรียบเหมือนเทวดา

"ข้ามาแล้วขอรับ มีอะไรอยากจะให้ข้ารับใช้หรือขอรับ" ชายผู้นั้นได้เอ่ยออกมา

"อีกไม่นาน ข้าก็จะต้องสืบทอดตำแหน่งของข้า" พระเจ้าตนนั้นกล่าว

"เป็นสิ่งที่น่าตกใจมากเลยขอรับ แล้วเหลืออีกกี่ปีรึขอรับ" ชายผู้นั้นถาม

"172ปี" พระเจ้าตนนั้นตอบกลับ

"มันช่างไวเหลือเกินขอรับ" ชายผู้นั้นได้เอ่ย

"ใช่แล้ว มันเร็วไวจริงๆ" พระเจ้าตนนั้นเอ่ยกลับ

"แล้วที่เรียกข้ามา จะให้ข้าทำอะไรรึขอรับ" ชายผู้นั้นถามต่อ

"ข้าอยากให้เจ้าหาคนที่จะมาสืบทอดพลังของข้า ข้าเสียดายที่จะหายไปโดยไม่ทิ้งสิ่งใดเลย" พระเจ้ตอบกลับ

"ได้เลยขอรับ ข้าจะไปหาคนมาให้ท่านเอง" หลังจากที่ชายผู้นั้นได้กล่าวเสร็จ ชายผู้นั้นก็หายไปต่อหน้าพระเจ้าตนนั้น

ณ โลก

"ลืมถามท่านพระเจ้าเลย ว่าจะเอามนุษย์บุคลิกแบบไหนดี เอาเป็นว่า หาคนที่จิตใจดีก็แล้วกัน" ชายผู้นั้นคิดในใจ

หลังจากนั้น ชายผู้นั้นก็ได่แปลงกายเป็นขอทานขาขาด และไปขอทานที่ข้างถนน

ณ ข้างถนน

"ขอข้าวกินหน่อยครับ ข้าไม่ได้กินข้าวมา4วันแล้ว" ชายผู้นั้นในร่างขอทานขอข้าวมา3ชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีใครให้เงินเลยแม้แต่บาทเดียว

"ไม่มีใครให้ข้าวหรือเงินกับข้าเลย หรือว่ามันไม่มีคนจิตใจดีแล้ว ช่างน่าสงสารขอทานเลยจริงๆ"

ในระหว่างที่ชายผู้นี้ในร่างขอทานกำลังจะล้มเลิกการหาคนจิตใจดีนั้น ก็มีเด็กหนุ่มเดินมาหาชายผู้นั้นในร่างขอทานแล้วบอกกับเขาว่า

"เอ่อ...ผมเห็นคุณนั่งขอทานมานานแล้วครับ แต่ไม่มีใครให้อะไรเลย ถ้าไม่รังเกียจ กรุณารับของนี้ไว้เถอะครับ" พอเด็กหนุ่มคนนั้นพูดจบ ก็ยื่นถุงที่ใส่เสื้อผ้า เงิน และอาหารให้ชายผู้นั้นในร่างขอทาน

ชายผู้นั้นรู้สึกตะลึงเล็กน้อย และยิ้มออกมา

"โฮ่ ในที่สุด ข้าก็เจอแล้วสินะ" ชายผู้นั้นกล่าวออกมา

"เห้ย นายไม่ใช่ขอทานอย่างงั้นหรอ ฉันจะโทรเรียกตำรวจมาจับนาย" เด็กหนุ่มคนนั้นบอกกับชายผู้นั้นและกำลังจะแจ้งตำรวจ

"ตำรวจน่ะ ทำอะไรข้าไม่หรอกขอรับ" ชายผู้นั้นกล่าว

"หมายความว่ายังไง?" เด็กหนุ่มคนนั้นถาม

"ท่าน คือผู้ถูกเลือก เชิญตามข้ามาทางนี้เลยขอรับ" ชายผู้คนนั้นกล่าวพร้อมกับน้ำเสียงที่ดูเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มตามเข้าไป

"ผู้ถูกเลือกอย่างงั้นหรอ? หมายความว่ายังไงกัน?" เด็กหนุ่มคนนั้นถามด้วยความสงสัย

"เอาเป็นว่า ตามข้ามาเถอะขอรับ ว่าแต่ ท่านชื่ออะไรรึขอรับ?" ชายผู้นั้นถามเด็กหนุ่ม

"ผมชื่อรูนครับ คุณล่ะ?" เด็กหนุ่มถามชายผู้นั้น

ชายผู้นั้นยิ้มออกมาเล็กน้อย

"ข้าชื่อ ตรี ขอรับ" ชายผู้นั้นตอบ

"เอาล่ะ ตรงนี้น่าจะไม่มีคนเห็นนะขอรับ ได้เวลาไปกันเลยนะขอรับ"

หลังจากนั้น ตรีก็ได้พารูนวาร์ปไปดินแดนแห่งพระเจ้า

ณ ดินแดนแห่งพระเจ้า

"ข้าพาเขามาแล้วขอรับท่าน" ตรีได้บอกกับพระเจ้า

"นั่นคือคนที่เจ้าพามาอย่างงั้นหรือ?" พระเจ้าได้ถามกับตรี

"ใช่แล้วขอรับ เด็กหนุ่มคนนี้เป็นคนที่จิตใจดีมากเลยขอรับ ข้าเลยจะให้เขาเป็นผู้ถูกเลือก" ตรีได้ตอบคำถามของพระเจ้า

"ถ้าเจ้าคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้สมควรได้รับพลังอันยิ่งใหญ่ ข้าก็จะมอบให้เด็กหนุ่มคนนั้น ว่าแต่เจ้าเด็กหนุ่ม เจ้าชื่ออะไรหรือ?" พระเจ้าตนนั้นถามเด็กหนุ่ม

"อะ...อะ...นะ..นั่น..พะ.พะ..พระเจ้า!?" รูนตะโกนออกมาด้วยความตะลึง

"ใช่ ข้านี่แหละพระเจ้าผู้ที่สร้างพวกเจ้าขึ้นมา" พระเจ้าได้เอ่ยออกมา

"มะ..ไม่คิดเลยว่าจะมีจริงๆ" รูนเอ่ยออกมา

"แต่เจ้ายังไม่ตอบคำถามของข้าเลยนะ เจ้าหนู" พระเจ้าได้บอกกับรูน

"อะ..เอ่อ...ผมชื่อ..รูนครับ" รูนได้ตอบทำถามของพระเจ้า

"รูน เป็นชื่อดีเลย" พระเจ้าได้กล่าว

"ขะ..ขอบคุณครับ" รูนได้กล่าวขอบคุณพระเจ้า

"เอาล่ะ เจ้าอยู่ในนี้มาแปปหนึ่งแล้ว รีบรับพลังของข้าแล้วไปซะ" พระเจ้ากล่าวบอกกับรูน

"คะ...ครับ"

พระเจ้าได้ยื่นมืออันใหญยักษ์ให้กับรูน รูนได้สัมผัสมือนั้น หลังจากนั้นก็มีแสงออกมาจากมือของพระเจ้า

"เอาล่ะ เจ้าได้หนึ่งในพลังของข้าแล้ว ไปได้แล้ว" พระเจ้าได้เอ่ยบอกกับรูน

"แล้วพลังของข้าคืออะไรหรอครับ?" รูนได้เอ่ยถามพระเจ้า

"การเพิ่มพละกำลังได้ไม่จำกัด เจ้าไม่มีสิทธิ์มาถามข้าอีกแล้ว ทาสของข้า พาเจ้าหนูนี่กลับไป" พระเจ้าได้บอกกับตรี

"ได้เลยขอรับ" ตรีได้กล่าว

หลังจากนั้นตรีก็ได้นำรูนกลับบ้าน

"เจ้าได้พลังไปแล้ว จงนำมันไปใช้ในทางที่ดีนะขอรับ" ตรีได้กับรูนเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะหายไป

โปรดติดตามตอนต่อไป....