แห่งหนึ่งในชานเมืองชนบท

มีเสียงผู้หญิงร้องไห้อย่างน่าสงสาร

เธอร้องขอชีวิตให้ลูกชายตัวน้อยของเธอ

เขามีตาสีเขียวมรกตเหมือนของเธอ

แต่กลับมีผมสีดำสนิทเหมือนพ่อของเขา

ทอมมองไปที่ผู้หญิงผมแดง

เธอนี่ช่างโง่เหลือเกินเอาชีวิตตัวเองไปแขวนอยู่บนชีวิตของลูก

ฉันไม่เห็นเลยว่ามันจะคุ้มค่าตรงไหน

ฉันไม่แปลกใจที่ยัยโสเภณีตัวนี้เป็นเลือดสีโคลน

ไม่ใช่แค่ยัยนังนี่หรอกนะเหมือนจะเป็นทั้งครอบครัวเลย

เจ้าเจมส์ พอตเตอร์ อะไรนั้นก็

แทนที่จะแต่งงานกับคนที่มีเลือดบริสุทธิ์ด้วยกัน

กลับไปแต่งงานกับหมูสีแดงอมชมพูโสโครกรังเกียจ

ถึงแม้หน้าตาของนางจะสวยแค่ไหนก็ตามแต่นางก็ยังเป็นพวกเลือดสกปรก

อ๋อลืมไปเลยพวกนี้มันเป็นพวกกริฟฟินดอร์คิดสั้นทำอะไรห่วยไปซะทุกเรื่อง

แค่จะมาฆ่าเด็กคนนึ่งยังต้องฆ่าไอ้สองหน่องนี้อีกเสียชีวิตชิบหาย

“ อะวาดา-เคดาฟ-รา ”

อะ นี้สิความสงบที่แท้จริง มีเพียงเสียงลมเบาๆ

แต่เด็กนี้ไม่คิดจะร้องเลยหรอ “ แม่แกตายแล้ว… ”

จริงๆมันไม่รู้ว่าแม่มันตายแล้วก็ไม่แปลกหรอก

“ …ดีจะได้ไม่หนวกหู อะวาดา-เคดาฟ-รา ”

เมื่อแสงสีเขียวชนเข้ากับร่างของทารกน้อย ร่างของเด็กก็นิ่งไป

ไร้ซึ่งลมหายใจ

สะใจชิบหาย พ่อแม่กันไว้ซะดิบดี แต่ก็ไม่พ้นข้า ไปดู

ผลงานหน่อยก็ดีเหมือนกัน มาไวไปไวดีวันนี้

ทอมเดินไปข้างหน้าเปลของแฮร์รี่ตัวน้อย

เด็กชายผู้ตายไปแล้ว

ในทันทีที่เขามองลงไปมีแสงสีเขียวที่พุ่งออกมาจากเด็ก

ชนเข้ากับร่างของเขา

!!!!!!

กูตายแล้วหรอ???

———————————————————————

สั้นมากเลยอะ( / T\=T)/

ขออภัยสำหรับคำหยาบ

สามารถไปติดตามได้ที่เว็บนิยายเด็กดี

เพราะว่าผมจะอัพในเว็บนั้นเร็วกว่าเว็บอื่น

เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียน อาจมีข้อผิดพลาดหรือเนื้อเรื่องที่บรรยายแปลกๆไปบ้างแต่ก็จะมาแก้ไขในอนาคต

แต่สัญญากับผู้อ่านหรือว่าจะแต่งให้จบแน่นอน

สปอย

จบดีแน่นอนแต่ตัวละครตายเยอะหน่อยนะ

และขอเสียใจกับผู้ที่มาหานิยายแนวคู่รักสุดโรแมนติก ขอเรื่องนี้ไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักเลย

แต่แน่นอนเลยว่าสามารถจิ้นกันได้:)

ทอมรู้สึกตัวอีกทีก็ไอพวกของภาคีนกฟีนิกซ์

มาวางเขาไว้ที่บ้านของญาติมักเกิ้ลของทางฝั่งแม่

เท่าที่เขารู้อะนะ

เขารู้สึกมึนๆแปลกๆที่ไอพวกไก่ย่าง

นั้นเอามาไว้ที่บ้านของมักเกิ้ล

…มะ..เกิ้ล…เดี้ยวนะมักเกิ้ล!!

ไอพวกไก่ย่างเอาเขามาทิ้งที่บ้านมักเกิ้ล

ทั้งที่นี้เป็นเด็กที่ฆ่าเขาเลยนะ เฮ้ย!

แล้วฉันอยู่ในร่างเด็กนี้ได้ไง

โอ้ย ฉันควรตกใจเรื่องใหนก่อนดีนี้

………..ตกใจ….ตกใจก็บ้าแล้วควรคิด

เรื่องใหนก่อนต่างหาก

ปั้ง! เสียงประตูเปิดดังขึ้น

เผยให้เห้นผู้หญิงผมบลอนด์(ในหนังสือป้าเพ็ตทูเนียผมบลอนด์)

เธอมองไปที่เด็กแล้วหยิบจดหมายที่อยู่บนตัวเด็ก

มาอ่าน เพ็ตทูเนียตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว

เธอมองไปที่เด็กอีกครั้ง แล้วทอมก็ยิ้มแล้วมองเธอด้วย

ตาสีแดงแวบนึงแล้วก็กลับไปสีเขียวเหมือนเดิม

เขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะยิ้มไปทำไม

แต่เขารู้สึกชอบที่ม้าคอยาวกลัว

เพ็ตทูเนียจับทอมขึ้นมาด้วยมือสั่นๆ

เธออุ้มทอมขึ้นมาและหลุดปากออกมาว่า

“ปีศาจชัดๆ” เธอไม่อยากจะอุ้มด้วยซ้ำ

ทันทีที่เข้ามาในห้องสวนกลาง

สามีของเธอมองไปที่เด็ก “ใครนะ ทูเนีย”

เมื่อเสมีเธอพูดแบบนั้น เธอก็หน้าซีดกว่าเดิม

"นะ…น้องสาวประหลาดของฉันตายรวมถึงผัวประหลาด

ของเธอด้วย พะ..พวกเขาถูกฆาตกรรมและเหลือสัตว์ประหลาด

มาให้เราเลี้ยง…….คุณจำพวกเขาได้ใช่ไหม"

เธอไม่อยากจะเชื่อว่าเธอพูดอะไรออกไป

เวอร์นอนเขาหน้าแดงด้วยความโกรธแล้ว

หยิบขวดเบียร์ที่วางอยู่ข้างๆกะว่าจะฟาดหัวเด็กให้ตายคามือ

"ฉันไม่ยอมให้สัตว์ประหลาดมาอยู่ในบ้านของฉันหรอกนะ"

เวอร์นอนวานรพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด" ที่รักคุณใจเย็นก่อนนะ

ถ้าเราฆ่าเด็กนี้ พวกสัตว์ประหลาดขู่ว่าจะฆ่าลูกของเรา

ได้โปรดที่รักใจเย็นก่อน " เธอจับ ทอม

วางไว้ห่างๆลูกของเธอให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

เพราะกลัวว่าสัตว์ประหลาดจะทำร้ายลูกของเธอ

แล้วเธอก็ไปยืนคุยกับสามีของเธอ

ว่าจะเอายังไงกันดีเกี่ยวกับเด็กปีศาจคนนี้

———————————————————————

comment กันหน่อยนะ

1 comment \=1000+กำลังใจ

ติชมได้ตามความต้องการของท่านผู้อ่าน แล้วผมจะเอาไปปรับปรุง

ความจริงที่ว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ในร่างนี้ได้

ส่วนตัวแล้วฉันก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร

แต่เท่าที่ฉันคิดแม่ของเด็กเธอปกป้องลูกของเธอ

ด้วยคาถารูนโบราณอะไรสักอย่างนี่แหละ

มันเป็นมนตร์เกราะสะท้อนกลับแต่มันยังไม่สมบูรณ์

ทำให้คำสาปพิฆาตทำลายวิญญาณของเด็กไป

พูดง่ายๆก็คือตายแต่ด้วยการที่มันเป็นเกาะสะท้อนกลับ

เศษเวทมนต์ที่ยังคงเหลือของคำสาปพิฆาต

ได้สะท้อนกลับมาโดนตัวของเขาทำให้ร่างกายของเขา

สลายกลายเป็นฝุ่นแต่ด้วยการที่คาถายังไม่สมบูรณ์

วิญญาณของเขาเลยยังไม่ถูกทำลายทิ้ง

เศษวิญญาณที่เร่ร่อนของเขา

โดยสัญชาตญาณของมันมันจำเป็นที่จะต้อง

อะไรบางอย่างยึดเกาะ และนั่นเป็นเหตุผลที่ว่า

ทำไมเขาถึงมาอยู่ในร่างเด็กนี่

แต่ยังไงก็ตามก็ยังโชคดีกว่าตาย

เพราะตอนนี้ร่างนี้ก็เป็นของเขาแล้ว

และอีกเรื่องที่น่าแปลกใจทำไมมักเกิ้ลพวกนี้

ยังไม่พาเขาไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งๆที่กลัวจนแทบจะฉี่แตก

อยู่แล้ว หน้าพวกนั้นน่าขำเป็นบ้าเลยแถมยังเรียกฉันว่าปีศาจด้วย

มาดูกันว่าซาตานกับฉันใครจะเลวกว่ากัน หึ หึ

ในระหว่างที่ทอมกำลังเบียวอยู่นั้นเขาก็รู้สึกโดยสะกิดที่มือ

แล้วโดยลากเข้าไปในห้องใต้บันไดที่มักเกิ้ล โยนเข้าไป

อย่างแรง แต่ร่างกายของทอมกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย

และน่าแปลกที่ทอมไม่คิดจะโต้ตอบ ราวกับว่าไม่รู้สึกอะไรเลย

ฉันคงไม่มีเวลามาโต้ตอบแกหรอก ฉันมีเรื่องให้คิดเยอะกว่านั้น

ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นแค่วิญญาณที่ครอบครองร่างนี้ไว้

ไม่สามารถออกจากร่างนี้ได้ แต่ก็ไม่เป็นส่วนหนึ่ง

อวัยวะภายในหรือร่างกาย แต่ยังคงแสดงสีหน้าได้อยู่

ถึงแม้จะมีการโจมตีแบบใดก็ตามมันก็ไม่มีทางที่จะเจ็บปวด

แม้ตัวจะทะลุออกเป็น 2 ข้าง มันก็คงไม่มีทางรู้สึกอะไร

เหมือนกับในตอนนี้ที่โดยแรงกระแทกเข้ามาอย่างแรง

เหมือนกระดูกจะหักไป 2-3 จุดได้แต่ก็ไม่รู้สึกอะไรเลย

เมื่อความคิดอยู่สักพักทอมก็อยากลองทดสอบดู

ก็ลองไปหยิบไม้กวาดที่มีปลายแหลม

อ้าวนี่มันห้องเก็บของนี่หว่า

ทอมแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่สนใจอะไร

ดูเหมือนนอกจากการได้ครอบครองร่างนี้แล้ว

ยังเหมือนจะทำให้เขามีนิสัยที่เด็กลงด้วย

เขาเอาปลายแหลมไม้กวาดทิ่มลงไปที่เนื้อของตัวเอง

ใบหน้าของเขานิ่งเงียบราวกับกำลังคิดอะไรอยู่สักอย่าง

ไม่เจ็บจริงๆด้วยสินะ พอมาทำอะไรแบบนี้

มันรู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะเนี่ย รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเลย

เขาใช้เวลาคิดทั้งคืนเกี่ยวกับชีวิตของเขาในตอนนี้

และสรุปได้ว่าเขาจะรอดูสถานการณ์ต่อไป

จนกว่าอายุทางร่างกาย 11 ปี และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริง

การรอคอย