'นี่ฉัน... กำลังจะตายอย่างนั้นหรอ'

มีสาวน้อยกำลังพึมพำกับตัวเอง เพราะพิษจากบาดแผลจึงทำให้เธอเสียเลือดมาก ไม่มีเรี่ยวแรงแม่แต่จะหายใจ...

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่สาวน้อยได้ออกไปเก็บดอกไม้ ระหว่างทางกลับ ไปเจอกับยายแก่เป็นลมอยู่ข้างทาง จึงอาสาพาไปส่งบ้าน แต่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว สายน้อยจึงขอลากลับบ้าน

แต่...!

โชคไม่ดีนัก ที่ไปเจอกับอสูรตนนึง กำลังกินมนุษย์อย่างเอร็ดอร่อย เธอตกใจมากจึงค่อยๆเดินหนีไปอย่างช้าๆ แต่ดันไปเหยียบกิ่งไม้เข้าจึงทำให้อสูรรู้ตัวแล้วพุ่งเข้ามาทำร้ายเธอโดยเร็ว สาวน้อยตะโกนให้คนช่วยแต่จุดที่เธออยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านอยู่มาก จึงไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ

ตอนนี้เลือดของเธออาบเต็มพื้นดิน เพราะถูกอสูรทำร้าย นี่คงเป็นโชคดีของเธอที่อสูรตนนี้พึ่งกินมนุษย์ไปอสูรจึงไม่กินเธอ แต่เลือดของอสูรไหลเข้าปากจึงทำให้เธอทรมานมาก ตัวร้อนไปหมด นี่คงเป็นอาการใกล้จะตายสินะ

เวลาร่วงเลยไป...

'ตอนนี้ทำไม ไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ'

'นี่ฉันตายแล้วอย่างนั้นหรือ'

'ทำไมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ'

'หิวจัง'

ในขณะที่สาวน้อยบ่นพึมพำกลับตัวเองอยู่นั้น ก็มีเสียงแปลกๆโผล่มาจากป่า เหมือนสียงคนกำลังตรงมาทางนี้ สาวน้อยตกใจมากจึงรีบวิ่งหนีไป แต่คง

ช้าเกินไป เพราะอยู่ดีๆก็มีแสงจากดาบที่กระทบแสงจันทร์ลอยมาปักอกของเธอ

ฉึก!!!

'มะ ไม่นะ เจ็บ.... อึก เจ็บจัง'สาวน้อยร้องออกมา แต่ชายคนนั้นกลับไม่ฟังอะไรเลย ชายผู้นั้นค่อยๆเดินตรงมาทางเธอ จึงเผยโฉมใบหน้าอันงดงามที่แม้แต่เสียงจันทร์ส่องผ่านกระทบหน้าเพียงนิดเดียวก็หล่อ

'เจ้าน่ะ ฆ่าคนไปแล้วกี่คนกันล่ะ'ชายผู้นั้นเอ่ยปากขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน แต่สาวน้อยกลับมองอยู่เฉยๆไม่พูดไม่จา แต่เเววตาแสดงถึงความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

'นี่ข้าถามเจ้าอยู่นะ'ชายผู้นั้นเริ่มพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อยแต่เห็นว่าเธอไม่ยอมตอบ จึงเอ่ยถามอีกที

'เจ้าพูดได้หรือไม่ ดูท่าแบบนี้คงจะยังไม่ได้ทำร้ายหรือฆ่าผู้ใดสินะ'พูดพลางมองไปรอบๆตัวสาวน้อย

(สาวน้อย)

ชายผู้นั้นเขาพูดอะไร ทำไมถึงถามว่าฉันฆ่าคนไปแล้วกี่คนกันล่ะ ฉันเป็นมนุษย์นะ หรือเพราะความมืดเขาอาจจะเข้าใจผิดก็ได้

'เข้าใจผิดกันแล้วท่าน ท่านจำคนผิดรึป่าว ฆ่าคือสาวขายดอกไม้ธรรมดา ท่านอาจจะจำคนผิดก็ได้'ฉันพูดพลางยิ้มให้

ตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ทำไมฉันไม่เจ็บแผลเลยล่ะ ทั้งที่น่าจะเจ็บเจียนตายแล้วแท้ๆ เลือดก็หยุดไหลแล้วด้วย หรือว่า...ฉันจะเป็นอสูรอย่างนั้นหรอ

คุณพ่อเคยเล่าให้ฟังว่า อสูรจะรักษาแผลให้หายได้ภายในพริบตา แล้วก็จะฟื้นฟูร่างกายได้แม้แขนหรือขาจะขาด แต่สิ่งเดียวที่ทำไม่ได้ก็คือห้ามหรือถูกแสงอาทิตย์แม้แต่นิด อาจจะเกิดรอยไหม้หรือสลายกลายเป็นผุยผงได้ ถือว่าอันตรายเลยทีเดียว

แต่! มันใช่เวลาจะมาคิดไรแบบนี้มั้ยเนี้ย ฉันกำลังถูกฆ่านะ ถูกตัดคอขาดเลยนะ ชายตรงหน้านี้อาจจะเป็นนักล่าอสูรก็ได้

'ท่านคือนักล่าอสูรงั้นรึ'ฉันถามคนตรงหน้าที่ยืนจ้องตาฉันอย่างจะกลืนกิน

'ใช่ข้ามีนามว่าซาเนมิเป็นนักล่าอสูร ที่ตอนนี้เจ้าน่ะก็เป็นอสูรเหมือนกันสาวน้อย คงยังไม่รู้ตัวสินะว่าเจ้าน่ะคืออสูรงั้นก็ทำใจซะ เพราะเดี๋ยวก็ไม่จะไม่ทรมานแล้ว'ซาเนมิพูดพลางจะเดินเข้ามา

'ท่านนักล่าอสูร ได้โปรดอย่าทำข้าเลยนะ ข้ายังไม่ทันได้ฆ่าใคร ข้าถูกอสูรทำร้าย ยังไม่ได้กินแม้แต่เลือดมนุษย์ ได้โปรดปล่อยฆ่าไปเถอะ ข้ายังมีพี่ชายที่รอข้าอยู่ที่บ้าน ปล่อยข้าไปเถอะนะ'พอเห็นซาเนมิค่อยๆเดินเข้ามา ฉันก็อดที่จะร้องขอชีวิตไม่ได้ แต่ฉันมีพี่ชายอยู่ที่บ้าน ยังไม่ได้บอกลากันเลย

จะมาตายแบบนี้ไม่ได้นะ😔

'คงไม่ได้หรอก เพราะเจ้าน่ะเป็นอสูรใครจะรู้ว่าถ้าเจ้าเกิดหิวขึ้นมา แล้วทำร้ายพี่ของเจ้าจะทำอย่างไร เจ้าอยากฆ่าพี่ของเข้างั้นรึ'

'มันไม่มีทางรักษางั้นรึ🥺'ฉันพูดออดอ้อน เผื่อว่าจะใจอ่อนกับความสวยของฉันบ้าง

'ตอนนี้ยังไม่มีทางรักษาได้ แต่ที่วันนี้ที่ข้ามา ข้าไม่ได้จะมาฆ่าเจ้าหรอกนะ แค่จะพาตัวเจ้าไปศึกษา จะได้รักษาผู้คนที่กลายเป็นอสูรได้ ในเมื่อเจ้ายังพูดรู้เรื่องอยู่ก็มากับข้าซะ อีกเดี๋ยวฟ้าจะสางแล้ว'ซาเนมิพูดพลางเปิดกล่องให้ฉันเข้าไปแต่กลางใบนิดเดียว จะเข้าไปยังไงล่ะไอ้บ้า😠

'นี่ท่านล้อข้าเล่นใช่มั้ย กล่องแค่นิดเดียวข้าจะเข้าไปได้ยังไงล่ะ'ฉันพูดไปขำไป ก็ดูสิกล่องใบนิดนิดเองจะเข้าไปได้ยังไงกันล่ะ

'ข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่น ทำตัวให้เล็กลงแล้วเข้ามา คิดซะว่าตัวเองตัวเล็ก แล้วเจ้าจะตัวเล็กเอง'

พอซาเนมิพูดอย่างนั้น ฉันก็ลองคิดว่าตัวเองตัวเล็ก แต่อยู่ดีๆตัวก็เล็กลงเฉยเลย หูยดีจัง ช่วงนี้ข้ายิงกินเยอะอยู่ แต่ มันใช่เวลามั้ยเนี้ย

'นี่ แล้วก็คาบนี่ไว้นะ จะได้ไม่ไปกัดคนอื่นมั่ว'ซาเนมิตัวกระบอกไม่ไผ่ชิ้นเล็กมัดใส่ปากฉันเอาไว้ พอเห็นว่าฉันทำท่าจะร้องซาเนมิเลยพูดว่า'ไม่ต้องกลัวนะ เจ้าต้องหายดีแน่'

อบอุ่นจัง....

ซาเนมิเริ่มพาฉันออกเดินทาง กลับไปที่คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งเป็นที่ๆนักล่าอสูรฝึกซ้อมและเป็นที่พักของเหล่าเสาหลักทุกคน

ซึ่งเสาหลักจะมีปราณเด่นๆก็คือปราณตะวันและจะแตกแขนงออกเป็นปราณย่อยๆ นั่นคือปราณวารี ปราณสัตว์ป่า ปราณจันทรา ปราณแมลง ปราณวายุ ปราณหมอก

ปราณอัสนี ปราณเพลง ปราณบุปผา ปราณเสียง

ปราณความรัก ปราณอสรพิษ ปราณหินผา นั่นเอง

ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีดอกฟูจิบานอยู่รอบคฤหาสน์ทำให้ฉันเริ่มหน้ามืดและปวดหัวมากเลย ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว

'ตื่นได้แล้ว สาวน้อย'เสียงใครน่ะ ซาเนมิหรอ ทำไมถึงต่างกับตอนที่เจอกันเมื่อคืนล่ะ

' งืม...ซาเนมิหรอ...อ๊ะ!นายเป็นใคร!'

ฉันค่อยๆลืมตามาเริ่มเห็นภาพตรงหน้าอย่างพร่ามัว แต่ชายตรงหน้า ไม่ใช่คนที่ฉันเจอเมื่อคืนหนิ แล้วที่นี่ที่ไหน มันเหมือนเป็นบ้านหลังเล็กลงมาจากคฤหาสน์นิดหน่อย

'ฉันน่ะหรอ ฉันชื่อว่าเซนอิทซึ เป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เพราะข้าชอบความสงบจึงแยกออกมาอยู่แถบแม่น้ำนี้ ส่วนเจ้าเป็นอสูร เเต่แปลกที่เจ้าไม่ทำร้ายมนุษย์ เจ้าจึงต้องถูกนำตัวมาศึกษา เพื่อรักษาอสูรตนอื่นให้กลายเป็นมนุษย์ แต่ถึงยังไงเจ้าก็เป็นอสูรจึงถูกดอกฟูจิไม่ได้ เจ้าจึงต้องอยู่ที่นี่ กับข้า' เซนอิทซึพูดยาวเหยียด แต่อย่างน้อยเค้าก็ดูไว้ใจได้แหละนะ มั้ง

ดูๆไปเซนอิทซึก็หล่อเหมือนกันนะ ตาสีเหลืองทองสง่าดูหายาก บวกกับผมสีเหลือง ทำให้ดูหล่อเข้าไปอีก

'นี่ สาวน้อย เธอจะมองหน้าฉันอีกนานแค่ไหน'เซนอิทซึพูดทำให้ฉันสะดุ้งรีบหลบตาต่ำ เพราะถ้าหากมองไปมากกว่านี้อาจจะตกหลุมรักก็ได้ แล้วฉันจะทนแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ

... เวลาผ่านไป 2 วัน...

ฉันเริ่มอึดอัดแล้วนะ เพราะเซนอิทซิเล่นไม่พูดกับฉันเลยสักคำ ตั้งแต่วันนั้น ชวนคุยก็แล้ว เป็นผู้ชายที่เงียบมากเลย ทนไม่ไหวแล้ว ต้องหาวิธีทำให้เซนอิทซึหันมาคุยกับฉันให้ได้

แผนที่1 เรียกร้องความสนใจ

'นี่เซนอิทซึ ดูนี่สิเชือกข้ามันขาด เกรงว่าถ้าปล่อยไว้จะไม่ดี

นายช่วยมันให้ข้าทีสิ' ฉันแกลังทำผ้าที่พันกระบอกไม้ไผ้ที่ปิดปากฉันหลุด พอเขามันให้ฉันจะได้ส่งสายตาอ่อนหวานให้เขาตกหลุมรัก แต่...ทำไมเค้าแค่หันมามองล่ะ สนใจฉันบ้างสิ

แผนที่1ล้มเหลว

แผนที่2 ทำตัวอ่อนแอ

'โอ๊ย!!! เจ็บจัง นายช่วยฉันทีสิ'ฉันเดินไปพลางแกล้งล้มลงตรงหน้าให้เขาสนใจ

'เจ้าเป็นอสูร เรื่องเล็กน้อยแค่นี่เจ้าน่าจะทนได้'หลังจากนั้นเขาก็เดินจากไป

คนอะไรใจเเข็งเป็นบ้า ทั้งที่อยู่กับสาวสวยแท้ๆ อีตาบ้าใจจืดใจดำ

แผนที่2ก็ไม่สำเร็จอีก😩

พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า

'เซนอิทซึ อยู่รึป่าว ข้ามาคุยเรื่องอสูรที่ข้าฝากดูแล'เสียงใครน่ะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ใครกันนะ

'ซาเนมิ นั่นเจ้าหรอ'

'ใช่ ข้าเอง'

'ทำไมเจ้าถึงปล่อยให้ข้าอยู่กับเซนอิทซึล่ะ เจ้ารู้มั้ยว่าเค้าไม่คุยกับข้าเลย ทำตัวเหมือนรังเกลียดข้าทั้งที่ข้าไม่ได้ทำร้ายใครมาก่อนแท้ๆ และข้าก็ไม่ได้เหมือนอสูรตนอื่นด้วย ฮืออ'ฉันปล่อยโฮออกมา มันก็จริงที่ฉันเป็นอสูร แต่ฉันต้องนอนเพื่อฟื้นฟูร่างกายแทนการกินมนุษย์ ฉันก็คือคนปกติธรรมดานะ 😢

'โถ่วเว้ย! นี่เจ้าจะร้องทำไม'

พรึ่บ

’ไม่ร้องนะ ข้าอยู่นี่ไง'

อยู่ๆซาเนมิก็ดึงฉันไปกอด นั่นทำให้ฉันได้ยินเสียงหัวใจของเค้าของชัดเจน มันดังมาก ดังเหมือนจะออกมา

เต้นช่าช่าเลย ซาเนมิ ชอบฉันงั้นหรอ...รึป่าวนะ

'นี่! จะกอดกันอีกนานมั้ย ถ้าจะกอดก็ไปกอดกันไกลๆ รกหูรกตา ยัยนี่ก็เหมือนกันป่วยรึป่าวหน้าแดงจังล่ะ'เซนอิทซึดุซาเนมิ แล้วก็หันมาพ้นไฟใส่ฉัน หึงล่ะสิ

'ก็ข้าแพ้น้ำตาผู้หญิง นายก็รู้หนิ'😅ซาเนมิแค่แพ้น้ำตาผู้หญิง ไม่ได้ชอบฉันงั้นหรอ หลงตัวเองซะแล้ว น่าอายจัง

'แล้วนี่มีเรื่องอะไร มาเรียกข้าซะดึกดื่น'เซนอิทซึเริ่มเอ่ยปากถาม หลังจากนอกเรื่องมานาน

'ข้าก็มาดูอสูรน้อยน่ะสิ ข้าเป็นคนพาตัวนางมาข้าก็เลยต้องดูแลเห็นแล้วนายท่านก็ฝากดูแลนางด้วยเพราะเห็นว่าสนิทกับเสาหลักคนไหนสักคนนี่แหละ'ซาเนมิพูดพลางมองฉันเป็นระยะๆ เขินนะไอ้บ้า

'นี่เจ้ารู้กับเสาหลักด้วยงั้นหรอ'เซนอิทซึหันมาถามฉัน

'ใช่ข้าสนิทกับกิยูน่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ชายข้าเอง พวกเจ้ารู้จักพี่กิยูด้วยงั้นหรอ ข้าอยากเจอเมื่อก่อนข้าสนิทกันมากเลยล่ะ'ตื่นเต้นจังเลยจะได้เจอพี่กิยูแล้ว

’คงไม่ได้หรอก เจ้าเป็นอสูรพี่เจ้าก็ทำหน้าที่ คงเจอเจ้าไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวข้าจะบอกพี่เจ้าให้แล้วกันนะ'ซาเนมิบอกด้วยเสียงอ่อนโยน

แอบเสียดายอยู่นะเพราะฉัน พี่ทันจิโร่ กับพี่กิยูสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่อยู่ๆวันนึงพี่กิยูไปเป็นนักล่าอสูร เราถึงต้องแยกกันเหลือแค่ฉันกับพี่ทันจิโร่สองคน ถ้าฉันได้เป็นนักล่าอสูรด้วยก็คงดี แต่!!! ฉันเป็นนักล่าอสูรได้นี่นาาา

'พวกนาย!!! ฉัน อยาก เป็น นัก ล่า อสูร!'จู่ๆฉันโพลงออกไป สองคนนั้นมองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ แล้วก็มองหน้ากัน 'ทำไมมันน่าตกใจตรงไหนกันเห็นว่าที่นี่ก็มีเสาหลักตั้งสองคนนี่นา'

'มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เจ้าเป็นอสูรวิชาปราณก็ใช้ไม่เป็น พอไปเจออสูรด้วยกันมันต่างกับเจ้ามากเลยนะ'ซาเนมิบอกด้วยความเป็นห่วง แต่ใครมันจะไปยอมกันล่ะ

'ถึงยังไงกายข้าก็ใช้อสูรโลหิตรักษาบาดแผลได้หนิ ให้ข้าลองเถอะนะ ถือว่าเป็นการศึกษากายของข้าด้วย'ใครมันจะไปยอม ในเมื่อโอกาสมาถึงแล้วต้องไปให้สุด

'งั้นเจ้าต้องสัญญาก่อน ว่าจะไม่สร้างความวุ่นวายให้กับพวกเรา'หลังจากที่เซนอิทซึเงียบไปนานก็พูดขึ้น

'ได้ ข้าสัญญา'